Een van de moeilijkste onderdelen van het ouderschap is loslaten. Hoe graag je je kind ook ten alle tijden wil beschermen en bewaken, om er een gelukkige volwassene van te maken op den duur moet je je kind vrijheid geven. Zelfs – nee, vooral! – om zelf fouten te maken. Want van zelf gemaakte fouten leer je nu eenmaal het meest.

Ik vind het nogal wat, dat loslaten. Ja hoor, ga maar naar die speeltuin, drie straten verderop. Kijk je wel uit met oversteken? Het liefst zou ik er als een ninja-moeder achteraan sluipen, om het hoekje kijken of ze het goed doet. Maar dat doe ik niet (ahum, oké, dat doe ik niet meer); ik geef haar het vertrouwen. Dat vergt soms heel wat hartkloppingen en innerlijk conflict, maar daar mag zij geen last van hebben.

Uiteindelijk hoop je maar, dat je kind uiteindelijk goed voorbereid is op de gevaren in de wereld, zonder dat je het al te bang hebt gemaakt.
“Ik heb geleerd over Anne Frank,” zei dochter laatst peinzend aan het avondeten. “Anne Frank… dat was een meisje… zij woonde in de oorlog. Maar ik kreeg er een nachtmerrie van en toen heb ik papa gevraagd of wij ook oorlog hebben. Maar papa zei van niet, dus toen kon ik weer slapen. En nu wil ik het er niet meer over hebben want ik ben bang voor oorlog.”

Daar is dat moment dan opeens. Je kind heeft het niet meer over K3, maar over de tweede wereldoorlog. Haar begrip van de wereld groeit; daarmee ook het besef dat de wereld niet altijd en niet overal een veilige plek is. En ik wou zo graag dat dat wel zo was.

Kort daarna kwam er overigens een uitgebreide beschrijving van waarom Alvin van de Chipmunks zo leuk is. Opgelucht haalde ik adem. Ze is voorlopig ook nog even kind.