Gisteren pakte ik een groot vel papier, waarop ik met dikke zwarte letters de regels van ons huis zette. Aan de keukentafel welteverstaan, met een nieuwsgierige dochter naast me. “Wat is dit?” vroeg ze nieuwsgierig.
“Dit zijn onze huisregels.” zei ik, en ik begon te schrijven.
“Oh, maar daar kan ik je mee helpen! Ik weet al heel veel regels!” zei ze trots. “Dan mag jij ook mee denken, denk maar hardop, ik schrijf.” zei ik.
“Niet rennen op de trap! En de trapleuning vast houden!” riep ze enthousiast.
Instemmend schreef ik haar regels op. Tien minuten later was ze nog steeds regels op aan het noemen, en zat ik enigszins verbouwereerd te luisteren hoe goed ze ze blijkbaar toch kent, die regels, die ze zo vaak toch wel aan haar laars lapt.

“Lief zijn voor elkaar!”
“Niet zomaar de straat op rennen.”
“Niet gillen, schreeuwen of brutaal zijn.”
“Niet in je neus peuteren en zeker niet daarna op de telefoon spelletjes gaan spelen!”
“Na het plassen handen wassen. En na het poepen ook hè!”
“Niet op sokken over de parketvloer rennen, want dan breek je je nek nog.”
“Even vragen of je weg mag en zeggen waar je naar toe gaat voordat je de deur uit gaat.”
“Lief zijn voor de hond en hem niet wakker maken als hij een dutje doet.”

IJverig maakten we een hele lijst, met dringende en iets minder dringende regels. “Hier gaan we ons echt aan houden, hè mama?” zei ze ernstig. Ik knikte. Eigenlijk zijn er overal van die basis regels, waar je eigenlijk niet bij stilstaat, omdat ze zo normaal worden. Of omdat ze stelselmatig niet nageleefd worden.

Lijkt me zo ontzettend frustrerend, als je opeens een nieuwe huisbaas hebt, die alle regels die er al zo lang zijn teniet gaat doen en aan de lopende band absurde nieuwe regels gaat maken, waar ook nog eens miljoenen bewoners niet achter staan. 

Plechtig hing ik de huisregels op, waarvan ik tenminste wel zeker weet dat ze niets absurds eisen, niemand buitensluiten of discrimineren, en dat ik ze zeker niet morgen opeens compleet om ga gooien. Als first lady van mijn huis doe ik dat niet slecht.