Kinderen van een bepaalde leeftijd horen precies wat ze willen horen. Logisch, daar zijn ze immers kind voor.
Toch?
Dat wetende, word ik er af en toe echt horendol van.

Ik kan bij wijze van spreken door een megafoon roepen dat ze haar laarzen moet aantrekken. En dan nog kan ze onverstoorbaar door gaan met spelen. Maar als ik van een afstand heeeeeel zachtjes het woord snoepje fluister (of alleen maar dénk), kijken mij direct twee grote ogen aan.

Soms ben je als moeder een soort langspeelplaat die blijft hangen. Sta je in de deur te vragen of ze alsjeblieft nu hun jas willen aan doen – nu hun jas willen aandoen – NU HUN JAS WILLEN AANDOEN – en bij die laatste schrikken ze verontwaardigd op.

Dan krijg je – voordat tot actie wordt overgegaan – eerst nog uitvoerig te horen dat je niet zo hard hoefde te roepen, hoor.
“Dan moet je de éérste keer dat ik het vraag eens gelijk luisteren,” hoorde ik mezelf antwoorden.

Terwijl ik het zei, had ik een de ja vu.
Ik had dit al eerder meegemaakt.
Maar dan als kind. Dat ik in een bubbel zat te spelen, in mijn eigen wereldje, totdat opeens de stem van mijn moeder er doorheen prikte. Bubbel kapot, schijnbaar was ik al een paar keer geroepen. Het zit bij ons in de familie. Bij jullie ook?