Sinds een aantal jaren ben ik in de pre-menopauze beland, oftewel – zoals men dat in de volksmond noemt – de overgang. Of dit helemaal correct is weet ik niet, maar dat interesseert me ook vrij weinig. Wat me wél interesseert, is dat er zo weinig bekend is over de overgang, waarschijnlijk omdat er amper over gesproken wordt. Waarom is dat?
Toen ik in de puberteit raakte merkte ik voor het eerst wat hormonen met mij deden. In mijn puberteit kreeg ik mijn eerste periodes van paniek en oncontroleerbare huilbuien. Dat trok weg toen ik vrouw werd en de puberteit achter me liet. Heerlijk, ik was weer mezelf! Althans, afgezien van de Paar MoordluStige dagen die steeds voorafgingen aan mijn menstruaties, maar dat was dan gelukkig maar tijdelijk. Eer ik me dan af vroeg wat er toch in vredesnaam met mijn positieve zelf aan de hand was, werd ik ongesteld en kon ik nog mijn excuses aanbieden voor mijn tijdelijke ontoerekeningsvatbaarheid. Alles wel dus, althans, totdat ik zwanger raakte. Weer namen de hormonen mijn lijf en hoofd over, waardoor ik van een levensgenieter veranderde in een huilend stuk verdriet op pootjes, dat al in tranen kon uitbarsten als de Mars Icecream op was of als ik de verkeerde spaghettisaus had gekocht. Een postnatale depressie is overigens ook niet grappig, niet sexy en niet makkelijk om door te maken, vooral als zelfs de mensen die je begeleiden na je bevalling het niet doorhebben en je dus een tijd lang als een soort schim van jezelf rondloopt.
Overgangsklachten: niet alleen opvliegers!
De overgang echter, waar ik al een jaar of twee, drie in zit, is helemaal een ongekend terrein. Waarom wist ik niet dat de overgang echt wel mucho meer klachten met zich mee kan brengen dan alleen opvliegers en nachtelijk zweten? Plots liet mijn lijf me op allerlei vlakken in de steek! En…ik had geen idee waarom! Ik schrok me dood van allerlei vage klachten, zoals plots veel erger wordende voedselintoleranties, hartkloppingen, angsten, paniek en een down gevoel dat zich meester van me maakte.. ik had er geen idee van dat dit allemaal kwam omdat mijn eierstokken hun eitjes aan de wilgen hingen.
Waarom wist ik niet dat dit allemaal door mijn hormonen kon komen?
Waarom vertellen vrouwen dit niet aan elkaar? Het zou zo veel draaglijker zijn als we hier opener over zouden communiceren! Waarom doen we dat niet? Zijn we bang dat we door het O-woord te noemen openlijk toegeven dat we ouder worden? Dat worden we toch ook? Moeten we daar niet juist dankbaar voor zijn?
Alhoewel. Een maatschappij waarin ieder rimpeltje en oneffenheid weg moet worden gehaald met botox, waar iedere foto een zachter makend filter er overheen behoeft en waarin alles jonger, strakker, fitter en gespierder moet zijn, is het wellicht niet heel raar dat vrouwen het O-woord niet in de mond durven nemen.
Lippen moeten gefillerd worden, grijze haren moeten geverfd, lachrimpels mogen al helemaal niet meer… toch? Dan voel je je misschien al helemaal niet uitgenodigd om te praten over een droger wordende huid, spierpijnen, hormonale toestanden, tandvleesproblemen en nooit eindigende óf uitblijvende menstruaties.
Maar moeten we er dan maar over zwijgen? Dat bij het ouder worden bepaalde veranderingen horen, waardoor je soms helaas ook transformeert in een soort draak-versie van jezelf die al geïrriteerd raakt door ademhalingen van andere mensen? Dat bij het ouder worden ook hoort dat je jezelf soms immens zielig vindt en je ooit zo zorgzame zelf plots geen zin meer heeft in het zorgen?
Ik had ooit een collega die in de overgang was. Ik noemde haar altijd een overgangster. Zij was namelijk zo cool omdat ze zich in het geheel niet schaamde voor haar overgang. Als ze een opvlieger kreeg – al was het midden in een serieuze vergadering met alleen maar mannen – dan riep ze “OPVLIEGER!” en gooide ze een raam open, om vervolgens haar hoofd er uit te steken. “Godsamme ik heb het heet. Ga maar door hoor, ik ben er zo weer bij.” zei ze dan. Wat een eindbaas.
Zo zouden meer vrouwen moeten zijn. Waarom zou je je schamen voor iets wat de natuur nu eenmaal zo geregeld heeft? Waarom zou je moeten verbloemen dat je inwendige thermostaat besloten heeft de temperatuur op te krikken naar 100 graden Celsius? Wij kunnen er ook niks aan doen! Juist door het te verbloemen, verbergen en door er niet over te praten, twijfelen zo veel vrouwen aan zichzelf, aan hun lijf, en voelen ze zich angstig, boos, verdrietig en alleen. Botox maatschappij of niet, dit valt niet op te filleren.
Dus … be like mijn oud-collega en word ook een overgangster!
Vrouwen zijn betere chauffeurs
Mannen zijn eigenwijs 
Overal waar je komt kun je kritiek krijgen: thuis, van je partner, op je werk, of zelfs van vreemden in het openbaar. Kritiek krijgen kan een vervelend gevoel oproepen: met name als deze niet zo prettig gebracht wordt.
Wie toch probeert me iets te vragen krijgt geen normaal antwoord, hooguit een sissend zoek het je zélf eens even lekker uit of een WAA-ROM MOET IEDEREEN MIJ ALTIJD ALLES VRAGEN!?.
Iedereen weet dat vrouwen superkrachten hebben, als het goed is. Zoals Batman Robin heeft, hebben vrouwen hun handtas. Wat ogenschijnlijk een klein buideltje is, ontpopt zich tot een omhulsel waarin verbazingwekkend veel meegezeuld wordt.
“Een paar huizen!” zei ik ontredderd.
Chrisje 