Tagarchief: vrouw

Waarom niemand praat over de overgang – Ik ben een overgangster!

Sinds een aantal jaren ben ik in de pre-menopauze beland, oftewel – zoals men dat in de volksmond noemt – de overgang. Of dit helemaal correct is weet ik niet, maar dat interesseert me ook vrij weinig. Wat me wél interesseert, is dat er zo weinig bekend is over de overgang, waarschijnlijk omdat er amper over gesproken wordt. Waarom is dat?

Toen ik in de puberteit raakte merkte ik voor het eerst wat hormonen met mij deden. In mijn puberteit kreeg ik mijn eerste periodes van paniek en oncontroleerbare huilbuien. Dat trok weg toen ik vrouw werd en de puberteit achter me liet. Heerlijk, ik was weer mezelf! Althans, afgezien van de Paar MoordluStige dagen die steeds voorafgingen aan mijn menstruaties, maar dat was dan gelukkig  maar tijdelijk. Eer ik me dan af vroeg wat er toch in vredesnaam met mijn positieve zelf aan de hand was, werd ik ongesteld en kon ik nog mijn excuses aanbieden voor mijn tijdelijke ontoerekeningsvatbaarheid.  Alles wel dus, althans, totdat ik zwanger raakte. Weer namen de hormonen mijn lijf en hoofd over, waardoor ik van een levensgenieter veranderde in een huilend stuk verdriet op pootjes, dat al in tranen kon uitbarsten als de Mars Icecream op was of als ik de verkeerde spaghettisaus had gekocht. Een postnatale depressie is overigens ook niet grappig, niet sexy en niet makkelijk om door te maken, vooral als zelfs de mensen die je begeleiden na je bevalling het niet doorhebben en je dus een tijd lang als een soort schim van jezelf rondloopt.

Overgangsklachten: niet alleen opvliegers!

De overgang echter, waar ik al een jaar of twee, drie in zit, is helemaal een ongekend terrein. Waarom wist ik niet dat de overgang echt wel mucho meer klachten met zich mee kan brengen dan alleen opvliegers en nachtelijk zweten? Plots liet mijn lijf me op allerlei vlakken in de steek! En…ik had geen idee waarom! Ik schrok me dood van allerlei vage klachten, zoals plots veel erger wordende voedselintoleranties, hartkloppingen, angsten, paniek en een down gevoel dat zich meester van me maakte.. ik had er geen idee van dat dit allemaal kwam omdat mijn eierstokken hun eitjes aan de wilgen hingen.

Waarom wist ik niet dat dit allemaal door mijn hormonen kon komen?

Waarom vertellen vrouwen dit niet aan elkaar? Het zou zo veel draaglijker zijn als we hier opener over zouden communiceren! Waarom doen we dat niet? Zijn we bang dat we door het O-woord te noemen openlijk toegeven dat we ouder worden? Dat worden we toch ook? Moeten we daar niet juist dankbaar voor zijn?

Alhoewel. Een maatschappij waarin ieder rimpeltje en oneffenheid weg moet worden gehaald met botox, waar iedere foto een zachter makend filter er overheen behoeft en waarin alles jonger, strakker, fitter en gespierder moet zijn, is het wellicht niet heel raar dat vrouwen het O-woord niet in de mond durven nemen.

Lippen moeten gefillerd worden, grijze haren moeten geverfd, lachrimpels mogen al helemaal niet meer… toch? Dan voel je je misschien al helemaal niet uitgenodigd om te praten over een droger wordende huid, spierpijnen, hormonale toestanden, tandvleesproblemen en nooit eindigende óf uitblijvende menstruaties.  

Maar moeten we er dan maar over zwijgen? Dat bij het ouder worden bepaalde veranderingen horen, waardoor je soms helaas ook transformeert in een soort draak-versie van jezelf die al geïrriteerd raakt door ademhalingen van andere mensen? Dat bij het ouder worden ook hoort dat je jezelf soms immens zielig vindt en je ooit zo zorgzame zelf plots geen zin meer heeft in het zorgen?

Ik had ooit een collega die in de overgang was. Ik noemde haar altijd een overgangster. Zij was namelijk zo cool omdat ze zich in het geheel niet schaamde voor haar overgang. Als ze een opvlieger kreeg – al was het midden in een serieuze vergadering met alleen maar mannen – dan riep ze “OPVLIEGER!” en gooide ze een raam open, om vervolgens haar hoofd er uit te steken. “Godsamme ik heb het heet. Ga maar door hoor, ik ben er zo weer bij.” zei ze dan. Wat een eindbaas.

Zo zouden meer vrouwen moeten zijn. Waarom zou je je schamen voor iets wat de natuur nu eenmaal zo geregeld heeft? Waarom zou je moeten verbloemen dat je inwendige thermostaat besloten heeft de temperatuur op te krikken naar 100 graden Celsius? Wij kunnen er ook niks aan doen! Juist door het te verbloemen, verbergen en door er niet over te praten, twijfelen zo veel vrouwen aan zichzelf, aan hun lijf, en voelen ze zich angstig, boos, verdrietig en alleen. Botox maatschappij of niet, dit valt niet op te filleren.

Dus … be like mijn oud-collega en word ook een overgangster!  

Advertentie

Probleem-fixer? Zo kom je er van af!

Ik ben van nature een probleemoplosser. Ik wil niet in cliché’s vervallen, maar ik ben er echt zo eentje: ik denk niet in problemen maar in oplossingen. Ik kijk niet naar wat er niet meer kan, maar liever naar wat wél mogelijk is. Vreselijk optimistisch. Ik weet het. Het kan ook irritant zijn, op het opdringerige af.

Als iemand mij een probleem vertelt, leef ik me zodanig in dat ik het allerliefst direct het probleem wil oplossen. Weet ik geen oplossing uit mijn eigen levens- of werkervaring? Dan grijp ik direct mijn telefoon als een pistool uit mijn holster, ram ik driftig op het toetsenbord en zoek oplossingen. Ik heb nooit geteld hoe veel vragen ik per maand aan Google stel , maar het zijn er ongetwijfeld veel. Te veel.

De oorzaak van problematisch problemen oplossen
Waarom wil ik altijd direct het probleem van de ander oplossen? Hier heb ik een tijdje over nagedacht. Allereerst omdat ik me snel inleef, empathisch ben en graag wil dat het goed gaat met de mensen om me heen. Ik trek me het lot van anderen aan. Soms te veel. Ik wil graag dat iedereen om me heen gelukkig is, want dan ben ik dat ook. Wellicht laat ik mijn eigen geluksgevoel zelfs te veel afhangen van hoe het gaat met de mensen om mij heen. Zij happy, ik happy. Toch? Nee. Zo werkt het niet altijd. Soms moet je de ander de ruimte bieden door gewoon te luisteren. Je hoeft niet altijd ieder probleem direct op te lossen. Voor mij is dat echter heel erg moeilijk, omdat ik soms de oplossing al zie liggen, voor het oprapen. Toch heeft het vaak veel meer waarde om het een ander zelf te laten ontdekken.

Probleemoplossingsstress: Niet nodig!

Het probleem (haha) van problemen direct voor iemand anders willen oplossen is meervoudig:

1. Je wordt probleemoplossings-dealer
Allereerst merken mensen dat jij de ‘problem-fixer’ bent. Als ze een beetje lui aangelegd zijn, hobbelen ze dus direct met ieder nieuw probleem naar… juist, jou! Jij bent toch zo goed in fixen? Nou, hier, dit is mijn probleem, fixen maar!

2. Probleemoplossingsstress
Het tweede probleem is dat je het er erg druk mee kan krijgen. Voor je het weet spreekt het zich rond en komen steeds meer mensen met hun problemen op je af. Sterker nog, als je niet uitkijkt ben je opeens een onbetaalde coach waar mensen op leunen, gewoon omdat het kan. Daardoor kun je een bepaalde druk gaan voelen, waardoor je niet meer toe komt aan rust of ontspanning. En dát is dan weer jouw eigen probleem!

3. Blinde vlek voor je eigen problemen
Het derde probleem als je een probleem-fixer bent zoals ik, is dat je gaat denken dat je ook al je eigen problemen allemaal moet kunnen oplossen. Dus blijf je vaak veeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel te lang doorlopen met een probleem, omdat je het koste wat het kost zelf wil oplossen. Terwijl soms een ander perspectief je op goede ideeën kan brengen, omdat je bij jezelf een blinde hoek hebt. Zo heb ik twee jaar lang met angstklachten rondgelopen, omdat ik dacht en vond dat ik ze zelf moest kunnen oplossen. Dit lukte niet, waardoor ik uiteindelijk letterlijk en figuurlijk aan het eind van mijn Latijn was. Voor mij was het lange tijd moeilijker om toe te geven dat ik mijn eigen probleem niet kon oplossen, dan hulp te zoeken. Put jezelf niet uit: je bent geen psycholoog en je weet niet alles. Je bent ook maar gewoon een mens… en ieder mens heeft gebreken.

Relax! Je hoeft niet ieder probleem op te lossen.

4. Je wordt een makkelijk slachtoffer voor manipulatieve types
Dit heb ik al vaker beschreven in mijn blogs over manipulaties en narcisme: Mensen die manipulatief zijn pikken probleem-fixers er zo uit in een menigte. Ze voelen snel aan dat jij empathisch bent, een positieve en helpende persoonlijkheid. Dit maakt jou tot een lief klein konijntje in de ogen van de roofvogel die narcist heet. Hij cirkelt een tijdje om je heen van verre, waarna hij je bij de strot grijpt. Je verantwoordelijkheidsbesef en neiging tot snelle gevoelens van schuld maken van jou de ideale prooi; jij wil me toch helpen? Jij laat me toch zeker niet in de steek?
(Trouwens: Als je wil weten hoe je narcisme in relaties en vriendschappen kunt herkennen en hoe je met manipulaties om kunt leren gaan, lees dan deze blogs eens)

5. Niet alle problemen hoeven door jou opgelost te worden!
Het klinkt hard, maar don’t flatter yourself. Jij bent niet de enige die problemen kan oplossen. Geef mensen meer credits en laat iemand zelf zijn probleem oplossen! Als je dit moeilijk te geloven vindt, bedenk dan eens hoe veel jij er zelf van leert als je iets zelf bereikt versus wanneer iemand je bij de hand pakt en alles voorkauwt.

6. Soms wíllen mensen helemaal niet dat jij het oplost
Soms willen mensen alleen maar even hun gal spuwen en hun verhaal kwijt. Ze willen dan helemaal niet dat jij hun problemen direct te lijf gaat! Soms kan dit dus averechts werken – waardoor mensen denken: nou, als ik weer een probleem heb, vertel ik het haar zeker niet meer. Je weet zelf vast ook wel dat je het soms gewoon nodig hebt om een tijdje na te denken en eventueel te praten over een probleem, voordat je er klaar voor bent om het (zelf!) op te lossen. Waarom verwacht je dit dan wel van anderen?

Help! Ik ben een probleemfixer! Hoe kom ik hier van af?
Oké, ik kan dit niet voor je oplossen (goed van mij hè), maar ik heb wel wat tips die ik kan delen. Ready? Komt-ie dan hè!

Wachten…. wachten… en zwijgen
Ja, dit is veel lastiger dan het lijkt. Wachten en zwijgen. Vertelt iemand je zijn of haar probleem? Luister, knik, wacht en zwijg. Als het ongemakkelijk stil wordt, zeg dan iets in de trant van een welgemeend “Wat vervelend voor je, zeg.”. En dan wacht en zwijg je verder. Mensen komen dan zelf meestal wel met pogingen die ze gedaan hebben om het probleem op te lossen, gaan hardop nadenken en komen soms ter plekke zelf er achter wat de oplossing is, ook zonder jouw hulp! Soms weten mensen ook al verdomd goed wat de oplossing is, ze willen het alleen nog niet weten of hardop uitspreken.

Mijn moeder zegt altijd dat wanneer je tien problemen hebt – en je doet er helemaal niets mee – gemiddeld acht van de tien problemen zich vanzelf oplossen.

Je kunt je – als controlevragen – ook dit afvragen:

– Is dit mijn probleem? (zo nee, waarom moet jij het dan oplossen?)
– Moet IK hier iets mee?
– Kan degene tegenover mij dit zelf ook oplossen? (zo ja, waarom doet hij of zij dit dan niet?) (spoiler alert: Het antwoord is meestal ja!)
– Moet ik hier NU iets mee? (zo nee, dan is het niet urgent en geef je het wat tijd; grote kans dat diegene het probleem dan al zelf opgelost heeft en al lang vergeten is dat hij of zij jou er mee ‘belast’ heeft!)

Problemen zelf laten oplossen zorgt voor meer zelfvertrouwen bij je kind!

Probleem-fixende ouders: help je je kind daar echt mee?
Ook als ouder is het soms moeilijk om niet alle problemen voor je kind direct op te willen lossen. Toch is dit niet de beste manier om je kind voor te bereiden op de toekomst, zeker niet als je als ‘curling-moeder’ alle problemen weg veegt voor de voeten van je kind. Als kind leerde je het meest van die keren dat je keihard op je bek ging, toch? Laat het kind zijn eigen fouten maken, zijn eigen problemen hebben en oplossen (voor zover dit naar zijn of haar leeftijd haalbaar is uiteraard); daar zal het zelfvertrouwen van groeien. Veel van de sterkste mensen die ik ken hebben in hun jeugd heel wat problemen gehad; hierdoor zijn ze juist zulke sterke volwassenen geworden.

Jumbo avontuur in quarantaine tijden

Ik moest even naar de supermarkt. Ik reed naar de Jan Linders, maar kreeg al een lichte paniekaanval bij aanzien van de parkeerplaats. Dus reed ik door naar de kleine Jumbo in een dorpje vlakbij. Ik parkeerde mijn oldtimer op een bijna lege parkeerplaats. Mijn hart maakte een sprongetje: maar drie auto’s! Heerlijk! Rust!

Vrolijk huppelde ik naar mijn gedesinfecteerde karretje. Ik begroette vriendelijk het personeel, waarbij me langzaam maar vrijwel zeker op begon te vallen dat de enige homo sapiens die ik tegenkwam, een geel anderhalve-meter-kom-niet-in-mijn-aura-hesje droegen. Bazinga, wat een perfect moment had ik gekozen om te shoppen!

Ter hoogte van de hagelslag en afbakbroodjes werd ik vriendelijk begroet door een vulploegmedewerker. Door de afwezigheid van de mij zo bekende paniek durfde ik zowaar even een praatje met hem te maken. “Wat is het hier heerlijk rustig zeg!” zei ik.”Ja fijn hè?” antwoordde hij. Even wachtte hij, alsof hij wachtte tot er iets doordrong. Ik had echter een flatliner van wat heb ik jou daar, overdonderd door de blijdschap van de lege winkel die ik aangetroffen had. “Dat komt waarschijnlijk, omdat de winkel nu sluit.” zei hij vriendelijk. Huh?

“Oh echt? Hoe laat is het dan?” Verschrikt bedacht ik me of het ongemerkt al negen uur was geworden of zo. De tijd neemt wel eens een loopje met me sinds de quarantaine tijd. Ik vroeg me meteen angstvallig af of het nog wel 2020 was en hoe lang ik geslapen had vanmiddag. “Het is zes uur. We sluiten op zondag om zes uur, mevrouw.”

Ik stamelde wat verontschuldigingen en beloofde mijn boodschappen in no time te verzamelen. Dat ging overigens ook bijzonder snel, omdat ik om niemand heen hoefde te slalommen en niemand in mijn aura kwam, behalve nog een andere medewerker die kwam zeggen dat de winkel ging sluiten.

Bij het verlaten van de parkeerplaats slaakte ik een diepe zucht, nadat ik mezelf, mijn handtas en alle grepen van de auto zorgvuldig had gedesinfecteerd met dettol doekjes. Wat zou het toch fijn zijn als deze rare tijd voorbij was. Als doorgaans toch al erg angstig persoon krijg je er in deze periode gratis smetvrees bij kado.

Liever een gebroken been: wat je in corona tijden kunt doen voor mensen met een depressie of burn-out

Eerder schreef ik in mijn (vaak gedeelde!) blog over wat je kunt doen voor mensen met een depressie, burnout of andere klachten.

Echter, nu in deze bijzondere, vreemde en vaak moeilijke tijd is het nog moeilijker om er voor mensen met een depressie of andere mentale klachten te zijn, vanwege de afstand die bewaard moet worden.

Wat kun je in quarantaine tijd dan wél doen voor geliefden die worstelen met een depressie, angst klachten, burn-out? Hieronder een aantal tips waar ik ook zelf veel aan gehad heb (en nog):

Laat weten dat je er bent. Bel (regelmatig!), app, video bel, stuur een kaartje, een bosje bloemen, of een brief. Ga op raamvisite of nodig uit voor een leuk online spelletje, als diegene daar zin in heeft tenminste. Laat weten dat je aan die persoon blijft denken, ook al is het op afstand.

Lees verder onder de afbeelding

Stimuleer het zoeken naar hulp.

Stimuleer het inschakelen van hulp. Heeft je geliefde nog geen hulp gekregen met zijn of haar problemen? Adviseer dan een telefonisch consult met de huisarts. Deze kan doorverwijzen, ook in deze tijd, naar professionele hulp. Veel hulpverleningsinstanties werken met telefonische en video gesprekken. Natuurlijk is een live gesprek meestal beter, maar iets is zeker beter dan niets!

Ga wandelen op afstand. Als er een geschikte omgeving voor is, ga dan wandelen op afstand. In rustige dorpen of omgevingen is het prima mogelijk om – op veilige afstand – met elkaar te wandelen. Zo haal je iemand even zijn huis (isolement) uit en kun je rustig praten zonder elkaar constant aan te hoeven kijken. Dit praat vaak gemakkelijker. Wandelen is voor iedereen goed: je komt even op andere gedachten en beweging is sowieso goed tegen depressieve gedachten.

Wees begripvol. Bied een luisterend oor. Geef geen goedbedoelde adviezen en kom niet met standaard cliché antwoorden zoals “het komt wel goed” of “kop op, niet bij de pakken neer gaan zitten”. Luister geduldig, toon inlevingsvermogen en vraag of je iets kunt doen. Vaak is luisteren al genoeg. Ook even praten over je eigen leven is vaak fijn voor de ander: het leidt even af.

Heb jij nog andere tips? Laat ze achter in een reactie!

Als angst je wereld is

Wat me op een of andere manier een beetje “troost” in deze periode, is dat niets voor niemand hetzelfde is gebleven. Iedereen raakt het. Direct of indirect. Zelfs de mensen die in ontkenning zijn en nog hutje mutje op elkaar geplakt in een bus gaan zitten. Zelfs de leiders van landen, zelfs de miljonairs en celebrities. Iedereen is uit zijn comfort zone gedwongen. Iedereen moet een nieuwe dagindeling vinden, een nieuwe manier zoeken om om te gaan met deze andere manier van leven. Collectief aanpassen om elkaar te redden.

Wat voor mij persoonlijk extra moeilijk is, is de angst. De angst in de nieuwsberichten, op social media, in de gesprekken met mensen (op afstand). Ik heb een angststoornis en daarmee leef ik eigenlijk al jaren zoals de meeste mensen nu leven: bang voor sociale contacten, bang om ziek te worden, bang voor van alles en nog wat. Eigenlijk ervaart iedereen nu een klein deel van hoe het is om met een angststoornis te leven: overal waar je komt is het bij je. Je staat er mee op en gaat er mee naar bed. En als je net even niet er aan denkt, komt er wel een fragment op de radio, een bericht op je telefoon, dat je weer er aan herinnert: ik ben er nog.

Wat moeilijk is aan een angststoornis hebben in een periode waarin angst regeert is dat hulp nu moeilijk op gang komt of zelfs stagneert. Waar ik eigenlijk zou moeten oefenen met sociale situaties, mag dat nu niet. Veilig thuis blijven is het advies en dat volg ik uiteraard op. Maar de wereld wordt zo klein dat ik nu al (hoe verrassend) bang ben voor hoe veel stappen terug ik hiermee maak, door niet te kunnen oefenen met kleine stapjes.

Maar dan denk ik aan de mensen die ziek worden en overlijden in de ziekenhuizen, dan denk ik aan de nabestaanden van die mensen, en dan relativeer ik mijn eigen problemen. Stel je niet aan, zegt mijn strenge brein tegen mezelf, wees dankbaar dat je nog leeft. En dat ben ik.

Maar wanneer straks alles weer mag, zullen de mensen met psychische klachten een extra inhaalslag moeten maken. Want de wereld die zo eng was – en recentelijk nog enger werd – moet dan weer betreden worden. Wat normaal al eng was, maar nu driedubbel zo akelig.

Stay safe, lieve mensen ❤️

Liefs,

Chrisje

Narcistisch gereedschap: Jouw schuldgevoel

Er werd gevraagd naar een vervolg op mijn blog over narcisme in vriendschappen en relaties. In deze blog zal ik verder toelichten hoe narcisten in relaties en vriendschappen te werk gaan.

Een van de gereedschappen van de narcist, waarmee hij / zij je in een wurggreep kan houden, is schuldgevoel. Jouw schuldgevoel welteverstaan, want de narcist heeft dit zelf niet. Zoals ik al eerder uitlegde, gebruiken veel narcisten “gaslighting” als een manipulatieve methode om jou aan jezelf te laten twijfelen. Daarbij maken ze dankbaar gebruik van jouw verantwoordelijkheidsbesef. Immers, als ze jou een schuldgevoel kunnen bezorgen, of dit nu terecht is of niet, dan hebben ze iets om tegen je te gebruiken en je mee te manipuleren.

Lees verder onder de afbeelding

Misschien vraag je je regelmatig af: maar ik deed toch niets verkeerd? Waarschijnlijk is dat ook zo. Je deed niks verkeerd. De narcist weet zaken feilloos te verdraaien dat het er op neer komt dat jij iets verkeerd hebt gedaan, waarvoor je moet boeten in de vorm van iets wat de narcist van je wil.

Al snel nadat je het schuldgevoel in je schoenen hebt laten schuiven zal de aap uit de mouw komen: de narcist wil dat je iets doet, wil meer macht, wil jou meer in zijn of haar grip houden. Zolang jij je schuldig voelt en probeert iets goed te maken, heeft de narcist de touwtjes in handen. Precies wat hij of zij wil.

Een andere manier waarop de narcist de touwtjes in handen probeert te houden is negeren.

Als je iets doet wat de narcist niet bevalt, bijvoorbeeld kritiek uiten of iets voor jezelf doen, of iets doen waar de narcist jaloers van wordt, wordt negeren vaak ingezet als straf. Plotseling hoor je uren, dagen of zelfs weken niets meer. Je hebt de narcist gekrenkt, ookal was dit door bijvoorbeeld gewoon gelukkig te zijn. Dit kan niet, want jouw geluk draait niet om de narcist. De narcist wil al jouw onverdeelde aandacht. Dus neemt hij of zij precies dat weg: aandacht. Je wordt genegeerd totdat men vindt dat je het weer een beetje waard bent om tegen te praten. Dan volgt overigens vaak ook weer de verwijtende fase, waarin je schuldgevoelens aangesproken worden.

Zo gaat deze giftige cirkel door, totdat je door hebt wat er gebeurt en in wat voor relatie je terecht bent gekomen.

Wat niemand zegt voordat je kinderen krijgt!

Ja, je krijgt er heel veel voor terug: het ouderschap. Mooie momenten, een mini versie van jezelf, liefde, kusjes knuffels. Maar…. ook griep, driehonderd verkoudheden, buikloop en grijze haren. Je moet er immers wel wat voor over hebben.

Dit is wat niemand je zegt voordat je kinderen krijgt:

  • Snot. Snot is overal.
  • Je gaat je veel meer dan ooit tevoren met poep en plas bezighouden.
  • Je gaat merken op precies hoe weinig slaap je toch nog je werk kunt doen.
  • Slaap wordt waardevoller dan ooit.
  • Je gaat uren lang Dora, Bumba, of andere visueel traumatische zaken zien langskomen op televisie, keer op keer.
  • Je toiletbezoek wordt het enige moment van de dag waarop je misschien drie minuten privacy hebt. En met misschien bedoel ik waarschijnlijk niet.
  • Je gaat regelmatig wallen creëren waar men in Amsterdam jaloers op is.
  • Je zult zurige babykots op meestal je allerbeste kleding krijgen.
  • Baby’s hebben perfecte timing: meestal krijgen ze een spuitluier tot achter in de nek twee minuten nádat je ze in hun nieuwste dure pakje hebt gehesen nadat je al te laat was voor een afspraak.
  • Je komt naar alle waarschijnlijkheid nooit meer op tijd op een afspraak.
  • Je komt op plekken die audiovisueel belastend of zelfs traumatiserend zijn, zoals binnenspeeltuinen, ook wel bekend als de broedhaard van vele virale infecties.
  • Je gaat je basisschooltijd herleven door het helpen met huiswerk en het wachten op een schoolplein.
  • Speelafspraken met kinderen uit de klas van je kind lijken in het begin heel leuk, totdat je een vriendje op bezoek krijgt dat non-stop schreeuwt en met een stift op de muren begint te tekenen. Daarna word je selectiever in wie je kind mee op de hut af mag slepen na school.
  • De eerste paar jaar verbruik je ongeveer zeshonderdtwaalf pakjes billendoekjes en snoetenpoetsers.
  • De geur van Zwitsal zal je voor altijd je baby laten missen.
  • Wie verzonnen heeft dat je de pijn van een bevalling zo weer vergeet, heeft waarschijnlijk een schroefje los.
  • Je zult ongeveer 836 zetpillen toedienen, die er tien procent van de tijd direct weer uit gelanceerd worden door een hoestbui van je mini-me.

Lees verder onder de afbeelding

  • Je zult naar pretparken gaan en geen een achtbaan beleven omdat je de grootste deel van de tijd met een kinderwagen in het sprookjesbos op zoek bent naar een toilet met verschoontafel.
  • Je zult ijsjes kopen die binnen een minuut op de grond liggen, waardoor je weer nieuwe ijsjes moet kopen. Je moet hiervoor weer opnieuw in de rij, en je krijgt ook nog eens geen korting op het nieuwe ijsje, tenzij je je kind zelf laat vragen, en dan nog vaak niet.
  • Op vakantie gaan wordt een ander verhaal: je kunt pas veilig naar Spanje rijden als je auto beschikt over minstens twee dvd schermen op de kopsteun, gemiddeld twee tablets en een bereidheid om bij iedere afrit tussen hier en Spanje te stoppen omdat er altijd wel iemand moet plassen.
  • Snot en poep zijn leidend.
  • Zindelijk maken betekent minstens een keer ondergeplast worden.
  • Je krijgt waarschijnlijk heel veel tekeningen en knutselwerkjes mee van de opvang, school en dagverblijf. Je moet hier altijd enthousiast op reageren, ook als je geen idee hebt wat het moet voorstellen of waar je naar toe moet met het voorwerp.
  • Je zult alle mogelijke oplossingen tegen krampjes gaan googlen, uitproberen en kopen. Als die krampjes maar stoppen en het krijsen daarmee ook.
  • Je kunt soms je kind nog horen huilen, zelfs als het twee dorpen verderop bij je moeder logeert. Dit is een teken dat je even rustig aan moet doen.
  • Je gaat geheid een keer je sleutels terugvinden in de koelkast.
  • Je auto wordt een verzamelplaats van snoeppapiertjes, snoetenpoetsers, vergeten knuffels en stukjes happy meal verrassingen.

Maar…. boven alles krijg je er heel veel voor terug! ❤️

Leven met ADHD: Er gaat zoveel om in mijn hoofd, schouders, knie en teen, knie en teen

Leven met ADHD is veel dingen, maar nooit saai. ADHD staat voor Attention Deficit Hyperactivity Disorder. Wie ADHD heeft zal dit wellicht ervaren als een zegen en een vloek. Het is niet altijd gemakkelijk, maar tegelijkertijd ook nooit saai om ADHD te hebben.  Dit stuk is goed om te lezen en te delen, omdat er veel negatieve informatie over ADHD bekend is, maar er ook heel veel positieve kanten zitten aan het hebben van ADHD. Stuiter lees je mee? 

Mensen met ADHD zijn snel afgeleid, vandaar het Attention Deficit stukje. De aandacht er bij houden kost ons vaak immens veel moeite, tenzij we ergens ontzettend in geïnteresseerd zijn, en dan nog kost het vaak moeite om niet afgeleid te raken door de langs rijdende auto, de vlieg op de muur of doordat we simpelweg een merknaam op je T-shirt zien staan, waardoor we opeens ongecontroleerd hard nadenken over mode-ontwerpers en catwalks. We hebben dit zelf vaak niet door, het gebeurt automatisch. Het is geen desinteresse in jou als persoon; we willen er niemand kwaad mee doen. Ons brein is gewoon overactief, waardoor we soms zouden willen dat we met een honkbalknuppel alle inkomende ideeën en gedachten er uit konden meppen.

We zijn creatief

pexels-photo-213775Heb je behoefte aan mensen met veel ideeën om mee te brainstormen? Dan heb je aan mensen met ADHD goede gesprekspartners. Tenminste, als we niet halverwege bedenken dat we nog boodschappen moesten doen. We zijn een oeverloze bron van creativiteit en ideeën, we bedenken graag creatieve oplossingen voor problemen, soms nog voordat deze problemen ontstaan. We zijn vaak goed in creatieve beroepen. Veel bekende artiesten en kunstenaars hebben ADHD! Plekken waar vooral wordt verwacht dat je om kunt gaan met ad hoc situaties, zijn vaak de plekken waar mensen met ADHD uitblinken. Zet ons echter niet te vaak aan een saaie routinematige klus, want dan raken we volledig in de ban van alles behalve waar we mee bezig moeten zijn. Tijdens stressvolle situaties kunnen we vaak bijzonder helder nadenken en direct handelen waar anderen bevriezen; wel moeten we daarna een aantal uren bijkomen hiervan. Want hey, we zijn ook maar mensen. En ja, al die stress prikkels kunnen ook ons te veel worden.

We kunnen impulsief zijn

Impulsiviteit is een onderdeel van ADHD waar veel mensen last van hebben – in meer of mindere mate. Naarmate we ouder worden, wordt de impulsiviteit gelukkig vaak wel wat minder heftig. We kunnen ’s ochtends nog een rustdag gepland hebben, en om twaalf uur ’s middags die zelfde dag kun je ons tegenkomen in de GAMMA, omdat we plotseling besloten hebben dat we ons verveelden en het de hoogste tijd was om de bovenverdieping te gaan renoveren. Dat is toch leuk? We denken snel, reageren snel, en daardoor kunnen we soms voor een ander onnavolgbaar lijken. Vraag ons echter naar de reden en we leggen je met liefde onze logica uit. Wellicht is het voor jou niet logisch, maar voor ons wel. Ook hier proberen we niemand pijn te doen met onze impulsieve acties: soms kunnen we onszelf gewoon niet beheersen.

Speedyyyyyyyy! 

We kunnen soms sneller gaan dan de wereld normaal vindt. We geven bijvoorbeeld al antwoord op je vraag voordat je hem (helemaal) gesteld hebt. We jump in to conclusions, soms sneller dan noodzakelijk. Dat brengt ons wel eens in de problemen. Van de andere kant kunnen we wel ontzettend snel schakelen en reageren als de situatie daarom vraagt.

Veel mensen met ADHD hebben een groot empathisch vermogen en zijn zeer meelevend; daarnaast zijn we in staat om situaties van alle kanten te bekijken en ons goed in te leven in anderen.

Met ons grote probleemoplossend vermogen – doordat we outside the box denken – werpen we vaak een frisse blik op situaties of problemen.

pexels-photo-127968

Soms gaat het mis en lopen we tegen problemen aan door onze impulsiviteit of hyperactiviteit. Dat gebeurt wel eens vaker in het leven van iemand met ADHD, zeker als je nog jong bent. Maar daar leren we wel van dat we gewoon weer moeten en kunnen opstaan en opnieuw beginnen. Mensen met ADHD hebben dan ook vaak een grote veerkracht ontwikkeld.

Hyperfocus

Wanneer iets onze interesse heeft, kunnen we ons bijzonder goed concentreren. Of het nu werken op de PC is, of een film over een onderwerp dat ons bijzonder interesseert: als we eenmaal geconcentreerd zijn kun je een bom naast ons laten afgaan; we zullen niet op of om kijken.

Hyperactiviteit

Jaaaa, we hebben een berg energie, maar ook als we doodmoe zijn kunnen we hyperactief zijn. Ja, we friemelen, wiebelen, tikken met een voet, tikken met een pen, frutselen. We kunnen hier niets aan doen; dit zijn foefjes en trucjes die we onszelf hebben aangeleerd om stil te kunnen blijven zitten  en niet door de kamer te gaan rennen. Stil zitten en opletten tegelijk zijn voor iemand met ADHD heel moeilijk te combineren. Het liefst bewegen we, dan leren we het meest. Maar als we dan toch stil moeten blijven zitten, moet er in ieder geval een hand of een voet in beweging zijn, dus mocht je je er aan storen, bedenk dan: het gewiebel voorkomt nog veel erger gedrag, haha!

Hilariteit, bloopers en vriendschap

ADHD kan vervelend zijn, maar ook leiden tot hilarische situaties. Zo kun je met iemand met ADHD in de grappigste situaties belanden, al is het maar vanwege hun spontane ideeën en briljante blunders. Mensen met ADHD zijn dan ook leuk om bevriend mee te zijn, alhoewel je hen wellicht wel iets vaker dan gemiddeld zult moeten herinneren aan gemaakte afspraken. Want…. we hebben vaak wel een agenda, maar soms ook twee agenda’s omdat agenda twee er leuker uit zag met al die kleurtjes en alles, en de afspraak stond nog in die oude agenda, maar die waren we helemaal vergeten door de mooie kleurtjes van de nieuwe agenda en waren net bezig met het overschrijven van de afspraken uit de oude agenda in de nieuewe agenda maar toen roken we dat de lasagne in de oven begon te verbranden omdat we vergeten waren een timer te zetten en toen zijn we vergeten door te gaan met afspraken overschrijven.. en bovendien hadden we het niet in onze digitale agenda gezet, waardoor we geen herinnering op ons scherm kregen en het dus straal vergeten waren! Logisch, toch? Kortom; wil je zeker weten dat we ergens bij zijn, bel of app ons dan even van te voren. Succes gegarandeerd!

Liefs,

Chrisje

img_0562

 

Hoe voorkom je dat de narcist je manipuleert?

Mensen stellen mij vaak vragen naar aanleiding van mijn quotes en blogs over manipulatie en narcisme. Een van die vragen is: Hoe voorkom ik dat ik gemanipuleerd word? Of: Hoe stap ik uit een relatie of vriendschap met een manipulatief persoon?

Ik wil je zo goed mogelijk antwoord geven op deze vragen. Ik wil daarbij wel benadrukken dat ik geen psycholoog of arts ben. Ik ben ervaringsdeskundige en deel mijn ervaringen graag met mensen die in ongezonde (werk- of privé) relaties of vriendschappen zitten en daar maar moeilijk mee om kunnen gaan.

Om uit een narcistische relatie te stappen, moet je eerst een bewustwordingsproces doorlopen. Dit begint bij:

Herkennen en erkennen

De eerste stap is: herkennen en erkennen. Om gedrag te erkennen moet je het eerst herkennen. Heb je het door als je gemanipuleerd wordt? Zie je het patroon in gedrag? Narcistische mensen en manipulators zijn vaak zeer bedreven in het geleidelijk aanpakken van misbruik. Ze gaan stap voor stap te werk en verdiepen zich uitgebreid in jou: wat zijn je zwakke kanten? Wat zijn je grenzen? Waar ben je gevoelig voor? Pas als ze weten hoe je in elkaar steekt (en narcisten zijn hier zeer bedreven in!) gaan ze voorzichtig jouw grenzen opzoeken. Om narcistisch misbruik en manipulaties te stoppen moet je dus eerst weten en erkennen dat het gebeurt. Voelen wanneer het gebeurt. Meestal herken je het aan een onderbuikgevoel: dit klopt niet, fluistert een stemmetje. Dit onderbuikgevoel is je intuïtie: een heel waardevol iets wat je hard nodig gaat hebben terwijl je je losmaakt.

Charme, snelheid en schuld

Als narcisten iets hebben, is het charme. Krijg je het gevoel dat je gepaaid wordt, dat er geslijmd wordt waarna je wel bijna ja moet zeggen? Heb je vaak het idee dat een situatie zich zo snel ontwikkelde dat je pas later in de gaten had waar je precies mee had ingestemd? Narcisten en manipulators zijn charmant en snel. Ze weten dat de meeste mensen niet bedacht zijn op hun spelletjes en manipulaties. Daar maken ze dankbaar gebruik van.

Een narcist kan een idee nog zo spontaan lijken te opperen; negen van de tien keer is dit vooraf uitgebreid voorbereid. Voor jou lijkt het snel te gaan, omdat de narcist je meestal tien stappen voor is. Charme + snelheid = ja zeggen op iets wat je niet wil. Precies wat de narcist van je verlangt. Heb je naderhand pas door dat je iets hebt toegezegd wat je niet wil doen? Oefen met het er op terugkomen. Een voorbeeld: “Je vroeg me of ik mee ging naar …, ik heb er over nagedacht en me bedacht. Ik wil daar niet heen, maar ik wens je veel plezier!”

Een echte narcist of manipulator zal – als charme en snelheid niet meer werken – op je schuldgevoel in gaan spelen.

Mensen die het slachtoffer worden van een manipulatieve relatie zijn vaak meevoelend, verantwoordelijk en zorgzaam. Zorgzame mensen willen een ander geen pijn doen. Dat weet de narcist: hij of zij maakt hier dan ook dankbaar gebruik van.

Besef dat de narcist een studie heeft gemaakt van jou en je gedrag.

Hij weet je zwakke punten precies te raken.

Een narcist kan je een schuldgevoel aanpraten en/of manipuleren door:

• …Plotseling heel verdrietig, maar wel begripvol te reageren. Hij of zij hoopt hiermee te bereiken dat je je bedenkt omdat je voelt dat hij of zij verdriet heeft.

• …Zaken te noemen die hij of zij voor jou gedaan heeft. “Jammer, toen ik je hielp met… hoopte ik dat jij mij ook zou helpen.” Trap er niet in: in een gezonde relatie bezorgt iemand je geen schuldgevoel alleen omdat je iets niet wil.

• …een extra charme offensief er tegen aan de gooien. “Ah, toe, liefje, alsjeblieft? Ik beloof je dat ik….”

• …als een kleuter te gaan stampvoeten en dreinen. Narcisten schuwen geen enkele leugen of dreiging als het er op aankomt dat ze hun zin willen krijgen. Plotseling op sterven liggende familieleden, zieke huisdieren, geen leugen wordt geschuwd. Achteraf valt het dan opeens toch wel mee, maar dan heb jij al gedaan wat de narcist wilde en verzint hij of zij wel een reden waarom die urgente situatie opeens toch wel mee bleek te vallen. Trap er niet in. Hoe moeilijk ook.

• …je te negeren. Narcisten weten precies hoe gevoelig je er voor bent. Ze negeren je plots uren of dagen lang om je te laten voelen hoe vervelend het is als ze niet in de buurt zijn. Op berichtjes wordt niet of amper gereageerd. Zinnen worden korter. Er wordt niet meer gelachen of gekust, er wordt alleen ijzige stilte op je af gestuurd, waardoor je onbewust of bewust zult voelen: dit krijg je als je niet doet wat ik wil.

Herken je veel in bovenstaande tekst? In een volgende blog ga ik verder in op de stappen die je kunt zetten om te ontsnappen uit een relatie met een narcist.

Luisteren naar je onderbuikgevoel en herkennen wanneer je gemanipuleerd wordt is een proces van oefenen, maar als je het eenmaal doorhebt, wordt het steeds gemakkelijker te herkennen.

liefs,

Chrisje

Waaaaaaaaarom… loopt iedereen om de spullen op de trap heen??

Je kent het misschien wel: je beseft bij het naar beneden lopen dat je het laatste toiletpapier hebt opgemaakt. Je bent de beroerdste niet, dus je pakt een wc rol, legt hem demonstratief op de trap, zodat de eerstvolgende die naar boven gaat deze mee kan nemen zodat hij of zij niet hoeft te airdryen na het toiletbezoek. Sociaal en hoffelijk, toch?

Fout!

Die wc rol, die wordt dan niet meegenomen. Nee nee. Die wc rol wordt een klein obstakel om omheen te lopen, overheen te stappen, of zelfs aan de kant te schuiven, want: wat staat dat ding hier onhandig?

Zo geldt dat overigens ook voor theedoeken die boven in de was moeten, haarspelden die in de strijd van de dag op de vloer eindigden, gekochte cosmetica die naar de badkamer meegenomen dienen te worden. Behendig wordt er omheen gecirkeld, er over heen gestapt en zelfs over gestruikeld (“wat ligt hier voor rotding!”) waarna het nog een week blijft liggen. Serieus, menschen: doe je huisgenoten een lol en neem het mee!

Dat gebrek aan pro-activiteit en hoffelijkheid lijkt wel een ziekte van deze moderne tijd.

Je zou denken: dit is geen hogere wiskunde, dit snapt iedereen met meer dan twee cellen.

Toch zou je je verbazen over hoe veel intelligente mensen het niet kunnen opbrengen om pro-actief te zijn.

Daarom trap ik nog even wat meer open deuren in, nu ik toch op dreef ben:

  • Staat er een vuilniszak bij de achterdeur? Gooi hem even in de bak buiten!
  • Staat er iemand in de trein te wachten om uit te stappen? Wacht dan even met instappen, hork!
  • Heb je op het werk gegeten en servies vuil gemaakt? Zet het even in de vaatwasser of was het zelf even af: je collega’s zijn niet je butler!
  • Heb je drinken besteld bij horeca personeel en komen ze het brengen? Wees dan zo sociaal om even op te kijken van je telefoon en dankjewel te zeggen.

Ten slotte nog een leuk filmpje van een (toevalligerwijs) man, die hoffelijkheid niet begrijpt, maar wel hilarisch is:

(dit is de link: https://youtu.be/D3MI8v4gHk4)

Wait, what?? Zo bespaar je minstens 45 minuten per dag!

Druk, drukker, drukst! We leven in een maatschappij die veel van ons vergt. We moeten werken, kinderen naar sportclubs brengen, sociale contacten onderhouden, het huishouden bijhouden enz. enz. enz..

Hieronder vind je tien tips waarmee je minstens een 45 minuten per dag tijd kunt besparen:

1. Bestel je boodschappen online
Als je zoals ik vijf dagen per week werkt, kost het bijna iedere dag wel minstens een kwartier om naar de supermarkt te gaan voor (onder andere) het kopen van avondeten. Bestel je alle boodschappen voor de week in één keer, bespaar je minstens 4 à 5 keer per week een kwartier lang boodschappen doen. En ja, je betaalt een paar euro aan bezorgkosten, maar die verdien je makkelijk terug aan de impuls aankopen die je niet doet door online te bestellen.

2. Concentreer je huishoudelijke taken
Als je het gevoel hebt dat je lukraak wat doet in het huishouden, kun je er ook voor kiezen om een of twee vaste momenten per week een uur of twee uit te trekken voor het huishouden. Dan heb je er gelijk routine in en kun je aan één stuk door poetsen; zo heb je sneller alles aan kant én bespaar je dagelijks tijd.

time1

3. Leg je telefoon eens wat vaker weg
Heb je het gevoel dat de tijd een loopje met je neemt? Is de dag “opeens” voorbij? Leg je telefoon eens wat vaker een uurtje of twee weg! De smartphone leidt ons meer dan eens af van waar we ons eigenlijk bezig mee zouden moeten houden, zoals poetsen, de administratie doen, in de tuin werken, kinderen opvoeden, ik noem maar wat.. 😉 Leg dat apparaat eens weg en zie hoe efficiënt je kunt zijn als je je ogen eenmaal van het scherm af haalt!

4. Zet je meldingen op stil
Nu we het toch over telefoongebruik hebben: zet (als dat kan) eens wat vaker je telefoon meldingen op stil. Zo raak je niet door ieder binnenkomend appje afgeleid van waar je mee bezig was. Hocus Focus!

time4

5. Slaap genoeg
Het klinkt tegenstrijdig, ik snap het. Maar: wie goed slaapt, heeft goede focus gedurende de dag. Als je moe bent verlies je snel het overzicht van je prioriteiten. Slaap lekker!

Lees ook: Dit is waarom mannen vrouwen niet begrijpen

6. Maak een to-do-lijstje
Knullig, zo’n lijstje? Mwah. Het helpt je wel verdomd goed met focussen op je prioriteiten en zorgt bovendien voor een nuttig en voldaan gevoel aan het eind van de dag, als je een hoop zaken kunt weg strepen!

7. Neem je telefoon niet mee naar (jaja..) het toilet
Veel mensen nemen hun telefoon mee naar het kleinste kamertje van het huis. Maar hoe vaak betrap je jezelf er niet op dat je al veertig minuten langer op het toilet zat dan nodig, of kom je met slapende benen van het toilet af gestrompeld omdat je 36 potjes Candy Crush te veel speelde? Natuurlijk is het fijn om je even terug te trekken van de prikkels in de wereld, maar als je zonder telefoon naar het toilet gaat sta je waarschijnlijk vijf à tien minuten later weer buiten. Zeer tijdsbesparend!

time2

8. Meten is weten!
Wil je weten waar al je tijd naar toe gaat? Meten is weten! Houd eens een lijstje bij van hoe veel tijd op een dag je waar mee bezig was. Het geeft je veel inzicht in tijdrovende zaken!

9. Vaste plekken voor spullen
Hoe veel tijd per week ben jij bezig met zoeken naar spullen, omdat je niet meer weet waar je ze gelaten hebt? (Eerlijk is eerlijk: ik als ADD’er spendeer daar veel te veel tijd aan!) Hoe georganiseerder je te werk gaat op je werk en thuis, des te minder van je kostbare tijd ben je bezig met zoeken naar spullen. Bedenk vaste plekken voor je spullen en maak er een gewoonte van om ze daar consequent terug te leggen.

10. Combineer taken
De vaatwasser leeg maken / vullen terwijl je kookt; de douche schoonmaken terwijl je er in staat; er zijn veel taken die je slim met elkaar kunt combineren. Vooral de taken (zoals koken) waar ook nogal wat wachten bij komt kijken zijn ideale combineer-taken.

Geniet van je extra vrije tijd!
P.S.: Heb jij nog tijdbesparende tips? Deel ze hieronder in een reactie!

Liefs,

Chrisje

Meer lezen? Lees dan ook eens: Burn-out is voor people pleasers die geen prioriteiten kunnen stellen

IMG_20191012_192855_850.jpg

Mijn eerste kater!

Door Chrisje VIP blogger Inge

Ik heb vandaag voor het eerst in mijn leven een kater. En niet zo eentje die miauw zegt, nee eentje die loopt te rellen in je lichaam, die mi-auwww zegt dus. En ik weet nou niet of ik daar trots op moet zijn of me vreselijk moet gaan schamen. Ik weet wel dat het éénmalig is.

Het was gisteravond meer dan gezellig en dan wordt er niet gekeken naar een glaasje meer of minder. Ik heb überhaupt de glaasjes niet gezien ook, ik verkeerde in goed gezelschap en daar lag mijn focus. Vannacht had ik daar graag op terug willen komen, maar het is me niet gelukt om de tijd terug te draaien (heb ik weer).

En wat is het dan rot dat je alleen bent, dat niemand je even kan verzorgen. Niemand die even je handje vast houdt en over je rug wrijft.

Maar wat is het dan ook heerlijk dat je alleen bent. Ik heb heel charmant met een emmer onder mijn oksel door het huis kunnen slenteren (daar waar mijn make up inmiddels ook zat). Ik heb heerlijk zelfmedelijden kunnen hebben en me vooral ellendig zitten en liggen voelen.

Lesje geleerd! Nooit meer met een goede vriend doorhalen. Of lag het toch niet aan het gezelschap? En lag het toch aan die glaasjes? Volgende keer maar gewoon opletten, varifocus aanzetten en ik ga voorlopig aan de ranja met een rietje, dan ben ik namelijk net zo leuk.

Ik strooi wat liefde, vooral naar die kater……

Warme groet,

Inge 

Inge’s blog kun je volgen via Instagram: https://instagram.com/lief.dagboek2.0?igshid=4ne1ml3a16ch

Facebook: lief.dagboek2.0

Dit is mijn talent!

Herken je dat je jezelf regelmatig “omlaag haalt”? Dat je bijvoorbeeld een compliment weg wuift, of zegt dat iets niet veel voorstelde? Ben je vaak (te) bescheiden?

Het lijken goede eigenschappen: bescheidenheid, niet te zeer naast de schoenen lopen, nuchter zijn en niet opscheppen of pronken met je verdiensten. Toch zijn dit eigenschappen die je vaak juist tegenhouden in het bereiken van wat je écht wil.

Waar ben je goed in? Wat is je talent? Waar blink jij in uit?

Iedereen heeft wel een talent; of het nu een muzikaal talent is, of een creatief talent, of een talent om met mensen om te gaan; iedereen heeft er minstens een. Weet jij wat jouw talent is? En hoe vaak kun en mag je dat inzetten in je dagelijks leven?

Het herkennen, erkennen en benoemen van jouw talent kan je op veel vlakken helpen. Natuurlijk is er niets mis mee om je eigen valkuilen en mindere kanten te kennen; het kennen van je talenten is minstens net zo belangrijk om succesvol door het leven te gaan.

pexels-photo-2029239Wie ooit het boek “The Secret” heeft gelezen, weet dat er een waarheid schuilt achter “Wat je uitzendt, komt naar je toe”. Als jij in jezelf gelooft, gaat de wereld om jou heen ook meer in jou geloven. Als je je altijd verschuilt achter bescheidenheid, zullen anderen daar ook niet echt op letten. Als jij durft op te staan en durft te zeggen “Hier ben ik goed in. Dit is mijn talent / passie. Dit is waar ik voor sta.”, dan pas gaan mensen opletten.

Maar… kom je dan niet als arrogant over?

Nee! Tenzij je jouw pitch te pas en te onpas gaat rondbazuinen, of gaat overdrijven wat je allemaal kunt terwijl het in werkelijkheid minder voorstelt, kun je gerust vertellen waar je goed in bent. Je hoeft niets te overdrijven, en je voelt je niet meer of beter dan een ander: je hebt gewoon gezond zelfvertrouwen wat betreft jouw sterke eigenschappen en talenten. Waarom zou je iets afkraken wat juist zo bij jou hoort en wat je zo goed kunt?

pexels-photo-761993Of het nu de Nederlandse Nuchterheid is of het Bescheiden Vrouwen syndroom dat er in is geslopen van generatie op generatie: schud het van je af. Je mag gezien worden. Jouw talent hoeft niet verborgen te blijven voor de wereld. Als jij ergens goed in bent, mag je dat best kenbaar maken; je mag het zelfs promoten!

Uit je comfort zone

Het kan in het begin ongemakkelijk aanvoelen: je bent het misschien niet gewend om je talenten met anderen te delen. Toch is het goed om uit je comfort zone te stappen en te laten zien wat je kunt: je zult zien dat mensen er over het algemeen verrassend fijn op reageren. Laat je niet weerhouden als iemand niet prettig reageert: haters gonna hate!  Jaloezie kan meespelen, zelfs al was het maar jaloezie vanwege jouw vertrouwen in jezelf.

Afgunst is een – helaas – veel voorkomend fenomeen, maar laat je hier niet door tegenhouden: de grootste talenten zijn ook tig keer afgewezen voordat ze doorbraken of ontdekt werden. 

pexels-photo-2157173

 

 

 

Dit is waarom vrouwen langer leven dan mannen

Het is algemeen bekend dat vrouwen langer leven dan mannen. Hoe veel dit met de Mannengriep te maken heeft, waar mannen overduidelijk veel heftiger onder lijden dan vrouwen met hun regulier griepje, is nog niet door wetenschappers aangetoond.

Waarom vrouwen dan wel langer leven dan mannen? Hieronder een greep uit de talloze mogelijke antwoorden die deze vraag kunnen beantwoorden:

Man Holding the Steering Wheel While DrivingVrouwen zijn betere chauffeurs

Negen van de tien keer dat je wordt ingehaald door een tachtig kilometer te hard rijdende auto, zit er een man in. Waarom ze lijken te vinden dat ze met honderdtien kilometer per uur door een woonwijk moeten rijden weet niemand, misschien speelt testosteron en haantjesgedrag een rol. Het zorgt er wel voor dat mannen vaker in een (dodelijk) verkeersongeval terecht komen dan vrouwen.

Man in Red Crew-neck Sweatshirt PhotographyMannen zijn eigenwijs  

Mannen zijn eigenwijs. Ze blijven dan ook veel langer lopen met gezondheidsklachten dan vrouwen, zo is bewezen. Ze gaan doorgaans liever niet naar een huisarts en al helemaal niet naar een (brrr!) ziekenhuis. Doordat ze hun bezoek aan een medische post het liefst zo lang mogelijk uitstellen, worden eventuele ernstige gezondheidsproblemen dan ook vaak pas laat ontdekt.

Vrouwen worden beschermd door hormonen

Deze is tweeledig uit te leggen: Enerzijds zouden het vrouwelijke hormoon oestrogeen het DNA van de vrouw langer beschermen tegen ziektes. Long live the female. 
Anderzijds kunnen vrouwelijke hormonen tot uiting komen in de vorm van PMS, wat bekend staat als zeer gevaarlijk tot soms zelfs levensbedreigend voor de man die zich dicht bij de vrouw met PMS bevindt. Run, mannen, run!

Mannen halen meer stunts uit

Bless his heart: De man blijft vaak van binnen toch nog een béétje dat kleine jongetje. Mannen betrap je ook op latere leeftijd nog wel vaker op risicovol gedrag, zoals dronken van een fiets vallen, wedstrijdje wie kan het meeste bier drinken, iets te heldhaftig met een ladder omgaan, proberen hoe ver je kunt springen vanaf een muurtje, dat werk. Heel grappig, behalve wanneer het mis gaat.

19-motivos-porque-as-mulheres-vivem-mais-anos-do-que-os-homens-parte-2-19
Bron: India Today

Gerelateerde afbeelding
Bron: Top Men Magazine

“Ik verloor mijn wimpers, wenkbrauwen en haren op mijn hoofd.”

Chrisje’s VIP blogger Susan Schuitema heeft Alopecia areata, waardoor zij last heeft van (soms blijvend) haarverlies.

Wat bijna niemand van mij weet, maar ik wel graag wil vertellen: Een tijdje na de geboorte van mijn zoon, viel het mij op dat mijn ene wenkbrauw begon uit te vallen. Vervelend, maar niet zorgelijk. Ik dacht dat het wel weer aan zou groeien. Steeds meer haartjes vielen uit, en voordat ik het wist was ik bijna een hele wenkbrauw kwijt. Via de huisarts kwam ik terecht bij een dermatoloog. Ze bekeek mijn wenkbrauwen en gaf mij de diagnose Alopecia areata. Juist ja, en dat is?

Het komt er dus op neer, dat je eigen lichaam je haartjes niet herkent en daarom zoiets heeft van, rot maar lekker op. Het zou kunnen dat het weer aangroeit, het zou ook kunnen dat het wegblijft. Daar had ik dus drie keer niks aan. Er is dan ook weinig aan te doen, er bestaan een aantal opties en ik begon met de meest makkelijke. Een lotion die ik kon aanbrengen. Dit heb ik enkele maanden geprobeerd, zonder effect. Na een hele lange tijd zag ik dat langzaamaan mijn wenkbrauw terug begon te komen. Het nadeel daarvan, is dat mijn andere wenkbrauw begon uit te vallen. En daarnaast ook nog aan één kant mijn wimpers. Wat een feest!

Hoewel ik het heel vervelend vond, had ik overal wel een oplossing voor. Mijn wenkbrauwen tekende ik bij. Wat nog best een uitdaging is. Ik liep er in het begin dan ook vaak bij als clown. Te dunne wenkbrauwen, te dik, te lang, te donker. Vooral het laatste, veel te donker! 

Mijn wimpers kon ik weinig aan doen, dat accepteerde ik dan maar. Ik durfde alleen geen make-up meer te dragen, ik was veel te bang dat er nog meer uit zou vallen. Wat wel zorgde voor onzekerheid, want ik voelde me vaak heel kaal. Letterlijk en figuurlijk, kaal. 

Beide wenkbrauwen zijn weer op zijn retour. Ze zijn nog niet zo vol en compleet als dat ze waren, jaren geleden, maar goed, ze zijn weer onderweg. Ook mijn wimpers groeien weer aan, maar wel in de totaal verkeerde richting. Hierdoor sta ik dus iedere ochtend voor de spiegel, met een wimpertang, mijn wimpers in de goede richting te dwingen. Allemaal te overzien.

En toen kwam voor mij de zwaarste klap. Tijdens het borstelen van mijn haar, na het douchen, zag ik in de spiegel een kale plek.

Bovenop mijn hoofd, een kleintje nog maar, maar toch. Er zat een kale plek en ik wist hoe snel dat kon veranderen. Mijn haar ging in een staart, niemand die het zag, niet meer over nadenken, klaar. In de hoop dat het bij dit kleine plekje bleef, maar helaas. Het werd groter en groter, en tot op de dag van vandaag groeit het niet terug, maar valt er alleen maar meer uit. De kale plek is niet meer te verbergen met los haar. 

Daar waar ik geen make-up meer durf te dragen, durf ik nu ook mijn haar niet meer los te dragen. Terwijl ik mezelf toch écht mooier vind met losse haren. Mijn krullen, het staat zoveel vrouwelijker dan mijn strakke staart. Een bezoekje aan de kapper, waar ik mij altijd op kon verheugen, is nu een ‘knip de puntjes maar’ en ik doe snel mijn haar weer vast.

En zelfs nu met staart in, als ik het niet op de juiste manier vast doe, zie je de kale plek. De enige optie is dus echt een hele strakke staart. En daar moet ik het voorlopig mee doen.

Na ieder douchebeurt ben ik bang dat er nog meer haar weg is.

Haren verven durf ik niet meer. En iedere keer als ik in de spiegel kijk, word ik niet blij van wat ik zie. Mezelf lelijk noemen, daar ben ik een tijd geleden mee gestopt, want dat ben ik niet. Maar aantrekkelijk? Dat voel ik mij absoluut niet. Ik zie niet de Susan, die ik eigenlijk van binnen wil zijn. Ik zie een saai en leeg persoon, terwijl ik eigenlijk die krullenbol met een beetje make-up wil zijn. 

Tot nu toe kan ik het nog redelijk verbergen, maar ik denk er steeds vaker over na, wat als? Wat als het niet terug groeit? Wat als het nóg groter wordt en het wel te zien is, als ik mijn haren vast draag? Wat als er nog een kale plek bij komt? Ik krijg de neiging om mijn haar dan weg te halen en een pruik te gaan dragen. Dat stel ik uit, tot het echt niet meer anders kan, maar dat idee alleen al, doet mij pijn. Ik wil het niet, maar ik wil me graag weer mooi voelen. 

Dus de volgende keer dat je mij ziet lopen, en je ziet mij met mijn haren vast en mijn make-uploze gezicht. Denk dan niet dat ik zo’n moeder ben die zichzelf niet meer verzorgt. Zie dan alsjeblieft de vrouw die ik ben, onder mijn naturelmaskertje. Besef dan dat ik in gedachten de blije krullenbol ben mét een beetje make-up. Dan blijf ik heel hard duimen, dat mijn lichaam mijn haar weer wil kennen en dat we elkaar binnenkort weer mogen ontmoeten.

Liefs,

Susan

Slapen, knuffelen, wandelen met een ALPACA…😍

  • Alpaca’s knuffelen? Alpaca my bags!

  • Alpaca’s zijn ontzettend leuke, lieve dieren die de laatste jaren razend populair zijn geworden.

  • Op meerdere plekken in het land kun je nu golfen tussen, wandelen, knuffelen of slapen met alpaca’s.. wie wil dat nu niet?
  • Hieronder een aantal leuke locaties voor de alpaca liefhebber:
  • Bamby Alpaca Farm
  • https://bamby-alpaca-farm.business.site
  • Quality Line Alpaca’s
  • http://www.qualitylinealpacas.com/?p=thuis
  • Alpaca Mountain (Zuid-Limburg)
  • https://www.alpacamountain.nl

  • Zonneveld Alpacas
  • https://www.zonneveldalpacas.nl/nl/activiteiten-and-arrangementen/overnachten-bij-zonneveld-alpacas.html?gclid=EAIaIQobChMIkr7M4MHr4QIVGZzVCh1iTA24EAAYASAAEgKt4vD_BwE

    Hier vind je een zoekmachine waar je kunt zoeken op locatie/regio:

    https://www.alpacafarms.nl

    Wil je meer weten over deze leuke dieren? Lees dan dit artikel eens:

    https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Alpaca_(dier)

    BOOS op carnavalsmaandag: een gastblog van VIP blogger Selina

    Ik ben boos. Het is carnavalsmaandag. Ik zit tegenover mijn wederhelft aan de keukentafel.

    Onze laptops staan tussen ons in. Hij is aan het studeren. Ik een les aan het voorbereiden. Het gebrom van onze computers wordt overstemd door het gedreun van carnavalsmuziek. Hoempa muziek doet onze concentratie ietwat verslappen. De grote optocht lijkt dan ook door onze achtertuin te trekken. Mijn lief spitst zijn oren, vangt een paar klanken van ‘Anton aus Tirol’ op en schudt zijn hoofd. Hij verzucht dat hij het niet erg vindt om de carnavalsfestiviteiten dit jaar eens over te slaan. De buitenwereld trekt zich echter weinig van zijn gezucht aan. Carnavalsvierders in de meest kleurrijke kostuums lopen ons raam voorbij. Twee piraten. Een eenhoorn. Een non met een kleine leeuw op de arm. Buiten wordt feest gevierd. Gedronken. Gelachen. Gehost. Maar binnen zit ik tegenover mijn wederhelft aan de keukentafel. Op carnavalszondag. Tijdens het voorbereiden van mijn les. Binnen. Ben ik boos.

    Normaliter ben ik niet iemand die haar politieke standpunten of morele principes hoog van de toren blaast. Verschrikkelijke beelden uit slachthuizen met schreeuwerige teksten op mijn sociale mediakanalen laten mijn ogen vooral rollen in plaats van mijn gedachten veranderen. Verkondigers van het hoge woord vermijd ik als het even kan. Blogposts over platte-aarde-propaganda of anti-vaccinatie betogen lees ik niet. Maatschappelijk-relevante fanatici die de waarheid in pacht denken te hebben ontvolg ik met één simpele klik. Maar het nieuws dat de Minister van Volksgezondheid het advies van het Zorginstituut heeft overgenomen om kunstmatige inseminatie voor alleenstaanden en lesbische koppels niet meer onder de basisverzekering te laten vallenvind ik toch moeilijker te behappen dan een zure haring op Aswoensdag. Als alleenstaande of homoseksueel met een kinderwens krijgt de dame in kwestie enkel nog een vruchtbaarheidsbehandeling vergoed als er een medische noodzaak is. Het ontbreken van een man of het onvermogen van een lesbische partner om zaad te produceren is blijkbaar geen medisch probleem. Dan hadden de dames in kwestie maar beter moeten trainen op het kweken van kwakjes! Heterovrouwen met partners die om wat voor reden dan ook geen zaad kan produceren, worden uiteraard wel gewoon geholpen. “Sjiek is miech dat!”

    Boos ben ik. Op carnavalsmaandag. Binnen. Want terwijl buiten twee voorbijgangers in glitterende baljurken synchroon op een fluitje blazen, denk ik aan de lesbische dames die met één besluit uit de vruchtbaarheidsoptocht geweerd worden. Het insemineren van lesbische koppels is te duur, aldus het Zorginstituut. En terwijl Fabrizio door onze achtertuin echoot, voel ik medelijden met mijn alleenstaande medemens die met één besluit uit de fertiliteitspolonaise gegooid worden. Het insemineren van single ladies zet druk op de betaalbaarheid en kwaliteit van het verzekerde pakket, aldus de minister. En het hier samen voor betalen “kan de solidariteit ondergraven”.

    De minister is blijkbaar nog nooit met carnaval in Limburg geweest. Waar solidariteit en saamhorigheid hand in hand gaan met ‘Zaate Hermeniekes’ en ‘Prinsezittingen’. Waar de prinses van het Bokkeriek net zo veel recht heeft op een baby dan de hele raad van elf van het Piëlhaazeriek. En waar het een hossende menigte op het Vrijthof in Maastricht waarschijnlijk een worst zal wezen om mee te betalen aan de vruchtbaarheidsbehandelingen van de lesbische eenhoorns en alleenstaande nonnen onder hen. Want, in tegenstelling tot onze Minister van Volksgezondheid en het Zorginstituut, beseffen de Zuiderse carnavalisten waarschijnlijk wél dat fertiliteitstrajecten net zo leuk zijn als regen tijdens de kinderoptocht. Dat geen enkele dame, ongeacht haar geaardheid of huwelijkse status, liever haar lijf volpropt met hormonen dan met nonnevotten. En dat alle mama’s-in-spé recht hebben op een kleintje pils, volledig vergoed en al.

    Dus maak ik me boos. Op carnavalsmaandag. Binnen. Constateer ik mopperend dat de Minister waarschijnlijk een carnavalsplaat voor zijn hoofd heeft. Want besluiten die Nederland 2×11 jaren terug in de tijd sjoenkelen nemen alleen mensen die écht diep in het glaasje hebben gekeken. Die de tap zo vaak hebben opgezocht dat ze niet in de gaten hebben dat ze eigenlijk indirecte discriminatie in de hand werken. Die zo duizelig zijn van het polonaiselopen dat ze niet inzien dat ze een land een stap terug laten nemen. Want dat het terugdraaien van de vergoeding kan leiden tot schimmige situaties, dat verbloemen de confetti en serpentines wel. Dat vrouwen nu genoodzaakt worden hun toevlucht te nemen tot donoren die niet gescreend zijn op geslachtsziekten of met onbekende spermakwaliteitis voor ná de grote optocht. En de dames wiens levens nu plotsklaps op de kop staanzijn niet gered met wat schmink en een kleurrijke outfit. Maar ach, dat is voor na de carnaval. Alaaf! Alaaf! Alaaf!

    P.S. Erger je je ook groen-geel-en-rood aan het besluit van de Minister van Volksgezondheid? Laat de hoempapa muziek dan eventjes voor wat het is en teken de petitie: https://petities.nl/petitions/vergoeding-vruchtbaarheidsbehandeling-voor-elke-vrouw?locale=nl

    Het bestaan van toeval, voorbestemde zaken en zielenliefde – door VIP blogger Susan Schuitema

    door VIP blogger Susan Schuitema

    Geloof jij dat alles in je leven voorbestemd is, of is alles gewoon toeval?

    Die ene ontmoeting, dat toevallige telefoongesprek, het continue zien van dubbele getallen en zo nog veel meer. Ik neem jullie mee in mijn leven vol toevalligheden, wat in mijn ogen eigenlijk geen toeval is. Je leest het goed, ik geloof dat alles in verbinding staat, dat niks zomaar gebeurt. Nu ben ik sowieso wel een “zweefteef”, zoals ik mezelf altijd gekscherend noem maar ik zie teveel toevalligheden, ik word gedwongen te geloven in meer dan wat ik met mijn ogen kan zien. En sinds ik mijn ego aan de kant heb gezet, met gedachten als “wat zullen anderen denken?”, zie ik alleen nog maar meer signalen van boven. Tekenen dat ik niet alleen ben en steun krijg wanneer ik het nodig heb. Het is prachtig, wanneer je de angst en gedachten hebt losgelaten. Want ja, eng vond ik het in het begin zeker.

    Ik krijg antwoord op mijn vragen

    Vorige week had ik een momentje met mezelf, dat ik letterlijk omhoog keek en om hulp vroeg. Ik geloof niet zozeer in een God, maar meer in een gids en engelen. Ik vroeg om hulp en was even mijn vertrouwen kwijt op een bepaald vlak. Een aantal dagen later heb ik een hele lieve vrouw aan de telefoon die mij compleet uit het niks, over dat vlak aanspreekt en mij moet zeggen dat het goed gaat komen. Zij wist hier echt helemaal niks van af, maar het kwam in haar op en ze moest het aan mij kwijt. Ondertussen, zie ik deze zelfde week allemaal dubbele cijfers, op de klok, op mijn telefoon, tellers van de auto etc. Dit betekent voor mij dat ik niet alleen ben en dat ik vertrouwen mag hebben, en moet letten op tekenen om mij heen.

    Begin vorig jaar trokken wij een kaart, want dat is ook iets waar ik in geloof. Onze vraag was, of wij in 2018 onze woning zouden verkopen, na 6 jaar! Het antwoord was “ja, maar alleen als je de hulp van vele mensen kunt accepteren.” Tijdens de laatste maanden van het jaar, kregen wij een kijker, direct een bod en het huis was verkocht. Verhuizen was echter wel een dingetje want een nieuw huis was er niet en de financiën ook niet. En toch, met héél veel hulp van een groep mensen om ons heen, zijn wij net voor de kerst verhuisd. Toeval? Nadat mijn man, ook dit zelfde jaar, na 16 jaar een andere baan mocht vinden? Ik denk het niet.

    Nu wonen wij in het dorp, waar wij beide als kind, een straat van elkaar verwijdert, woonden met onze ouders. We kenden elkaar toen niet, maar toen wij elkaar leerden kennen, bleken wij vroeger bijna naast elkaar te hebben gewoond. We zijn weer terug, in de woonplaats waar onze connectie ooit is gestart. En het voelt zó onwijs aan als thuis, terwijl ik maar weinig ken.

    Toevallige muziek

    Een aantal jaar geleden, zat ik in de auto en dacht ik aan mijn overleden opa. Ik bedacht mij, dat ik hem heel graag nog eens zou willen spreken. Op die momenten vraag ik letterlijk om een teken van zijn aanwezigheid. Vlak daarna komen er 3 verschillende liedjes op de radio, die voor mij een connectie hadden met mijn opa. Dan heb ik kippenvel en tranen en op die momenten ben ik zo dankbaar dat ik zoiets mag ervaren.

    Energie

    Vorig jaar begon ik met het werken met energieën. Ik ben energetisch behandelaar, zoals het mooi genoemd wordt. Ieder levend wezen heeft energie, maar ook alle ruimtes en producten hebben energie om zich heen hangen. Ik ben letterlijk energie gaan voelen met mijn handen en ik voel ook de energie van mensen om mij heen. Soms zelfs van mensen die kilometers verderop zijn. Tijdens behandelingen, voel ik heel veel, krijg ik soms kleuren binnen, beelden en geluiden, alles is mogelijk. En waar ik het eerst best wel eng vond en niet durfde omdat ik het vast verkeerd zou doen. Voel ik mij nu een stuk zekerder en weet ik dat het niet verkeerd kán gaan. Tijdens zo’n behandeling laat ik de energie stromen door je lichaam. Meer in balans, meer energie, meer rust en het zelfgenezend vermogen van jouw lichaam in werking zetten. Het is prachtig om te ervaren, hoe je op dat moment verbonden bent met iemand.

    Zielenliefde

    En ook prachtig hoe je met een aantal mensen zo’n diepe connectie kunt voelen. Zielenliefde, las ik vandaag. Dat vind ik wel een hele mooie benaming voor de band die ik met een aantal mensen mag hebben in dit leven. (Ja ik geloof ook dat ik eerder geleefd heb.) Een band die verder gaat andere. Een band, die je met je ogen dicht, zonder spraak en aanraking kunt voelen. Een soort rood draadje wat je verbindt. Zo mooi, want dit hoeft niet eens te zijn met degene waar je een liefdesrelatie mee hebt, of een hechte vriendschap. Dit kan zijn met iemand die je net ontmoet hebt (fysiek dan). Je voelt het gewoon, prachtig toch? Soulmates, ze bestaan, in meervoud.

    Toeval bestaat niet, we zijn niet alleen

    Dit zijn natuurlijk maar een aantal voorbeelden waar van je kunt zeggen “het zal wel” en “wat een onzin”. Dat mag je uiteraard denken maar ik geloof met heel mijn ziel, in meer dan wat je met je ogen kunt zien. Je bent niet alleen, iedereen heeft een gids, een beschermengel, een God. En als je wil, en durft kijk dan eens om je heen, naar boodschappen, tekenen, die je anders nooit zag. Want echt, ze zijn er. Niemand komt zomaar op jouw pad, niks gebeurt zonder reden. Vraag je om hulp, dan krijg je hulp, soms moet je leren kijken op een andere manier. Het universum kent alleen maar liefde, durf het te zien.

    Liefs,

    Susan

    Eigenwijs? Dat maakt je juist succesvol!

    Ik geloof dat het bij een foto stond van toen ik een jaar of één was: de tekst “Hoezo eigenwijs?”. Ja, al op jonge leeftijd was ik een eigenwijs figuur. Dat ben ik trouwens nog steeds, en ik zou het nooit aan mezelf veranderen.

    Eigenwijs zijn wordt wel eens bestempeld als negatief. En natuurlijk is het niet altijd handig om iemand in je leven te hebben (of het nou op het werk is of privé) die heel eigenwijs is. Toch zijn eigenwijze mensen ontzettend belangrijk en hard nodig!

    Eigenwijze mensen nemen – hoe graag je dat ook wil – niet zomaar iets aan. We nemen zaken niet direct voor waar aan.

    We stellen eerder kritische vragen: waarom? Kan dat niet handiger? Of sneller? Wat als ik het nou eens zo doe? Of een andere aanpak kies?

    Eigenwijze mensen zijn creatief, vinden onverwachte oplossingen, accepteren niet zomaar nee als antwoord. Gaat niet bestaat niet!

    Natuurlijk moeten we ons ook wel eens schikken. Komen we soms over als betweters. Accepteren we ook wel eens (met tegenzin) nee. Maar als niemand ooit eigenwijs was geweest, waren een heleboel dingen bij het oude gebleven, waren uitvindingen niet uitgevonden en was er geen vernieuwing.

    Heb je een eigenwijs persoon in je omgeving? Koester hem of haar! Zonder eigenwijze mensen zou het leven al snel een hele saaie bedoening worden.

    Ben jij een people pleaser en medeafhankelijk?

    Ben jij een notoire people pleaser? Spring jij altijd als eerste op om anderen te helpen? Komen mensen als eerste naar jou toe met hun problemen? Vind je het moeilijk om je grenzen te bewaken en kom je vaak in (liefdes)relaties terecht die niet gezond voor jou zijn, met mensen die jou manipuleren of gebruiken? Grote kans dat jij last hebt van codependency, oftewel medeafhankelijkheid.

    Mensen die codependent zijn, hebben vaak een laag zelfbeeld en passen zichzelf helemaal aan aan de ander. Eigen behoeften worden volledig weg gecijferd om de ander tevreden te stellen. Vaak schuilt daarachter een diepe angst om verlaten te worden en alleen te zijn.

    Dit gedrag ontstaat meestal bij mensen waarvan in hun jeugd niet aan hun emotionele behoeften werd voldaan: Codependency ontstaat immers meestal door een onveilige hechting in je (moeilijke) jeugd, waardoor je niet geleerd hebt hoe een gezonde relatie er uit ziet. Je hebt wellicht geleerd dat houden van hetzelfde is als zorgen voor en geeft daarmee al je energie aan de ander. Je stelt je veel te afhankelijk op van de ander, waarmee je die persoon alle macht en controle over jou geeft.

    Een relatieverslaving kan hier een gevolg van zijn: je hecht je aan emotioneel beschadigde mensen waar je voor denkt te kunnen of moeten zorgen. Dat jij hierdoor vaak gekwetst wordt neem je voor lief: dit ben je immers gewend. Het ongezonde patroon is onveilig, maar doordat je dit herkent uit je jeugd voelt het onterecht veilig. Rationeel weet je wel dat dit niet goed is, maar emotioneel lukt het je niet om hier afstand van te nemen.

    Hoe doorbreek je nu de spiraal van codependency? Hoe zorg je er voor dat ook jouw behoeften worden bevredigd en niet al je energie gaat naar het helpen van anderen? Hoe zorg je er voor dat je van jezelf mag kiezen voor gezonde relaties waarin geen misbruik van jou wordt gemaakt?

    Erkennen in welke patronen je vast zit is een eerste stap; begrijpen hoe dit heeft kunnen gebeuren. Hyponose therapie kan ook een stap zijn: onder begeleiding van een professional kun je “terug gaan” naar je jeugd en de behoeften die je had uitspreken. Leren van jezelf te houden is de belangrijkste stap: als je van jezelf leert te houden, pik je het niet wanneer een ander over jouw grenzen heen gaat of misbruik van jou maakt. Bovendien ben je niet langer bang om alleen te zijn, omdat je genoeg van jezelf houdt.

    Wanneer je genoeg om jezelf geeft, maak je gezondere keuzes voor jezelf. Met het beëindigen van destructieve en ongezonde relaties maak je ruimte voor gezonde relaties waarin geven en nemen in balans zijn en jij jezelf niet meer kwijt raakt.

     

    Leestips:

    Als hij maar gelukkig is

    door Robin Norwood

     

    Leef je eigen leven

    door Melodie Beattie

    Ik voel ik voel wat jij niet ziet: onzichtbaar ziek

    Fibromyalgie, andere vormen van reuma, migraine, burn-out, depressie, et cetera: Er zijn veel ziektes die niet zichtbaar zijn aan de buitenkant.

    Waar iemand met een gebroken been vanzelf begrip en medewerking krijgt van mensen vanwege bijvoorbeeld het dragen van gips of lopen met krukken, moeten mensen met een onzichtbare ziekte of aandoening vaak twee gevechten leveren: één gevecht tegen hun aandoening en het andere gevecht tegen onbegrip en vooroordelen van de omgeving.

    lees verder onder de afbeelding

    Veel mensen denken dat alles goed met je gaat omdat er niets aan jou te zien is. Hoe lang je er over gedaan hebt om uit bed te komen (psychisch of fysiek) ziet men niet. Hoe vermoeid je bent (mentaal of lichamelijk) na een activiteit ziet men evenmin.

    Het hebben van een onzichtbare aandoening blijft een dubbele strijd. Goede vrienden, professionele begeleiding en “insiders” die echt weten en begrijpen wat je doormaakt zijn daarbij onmisbaar.

    Soms is het ziektebeeld ook grillig: de ene dag kun je bijvoorbeeld meer aan dan de andere dag, grenzen verschuiven, zowel op het psychische vlak als lichamelijk. Het is dan soms verwarrend voor de omgeving, want: waarom kun je vandaag niet mee doen als je gisteren wel nog op de been was?

    Dit telkens maar uitleggen en er begrip voor vragen is moeilijk: vaak is het nodig dat je zelf erg stevig in je schoenen staat en er voor waakt dat je niet over je grenzen heen gaat. Onder voorbehoud afspraken plannen kan een optie zijn: je houdt een slag om de arm en geeft dat vooraf duidelijk aan: “Als ik me goed voel die dag ga ik heel graag mee.”. Zo voorkom je teleurstellingen voor je omgeving en bewaak je je eigen grenzen, door op de dag zelf te beoordelen of iets al dan niet mogelijk is.

    Het is en blijft een strijd om te luisteren naar je lijf en naar je grenzen. Je zult jezelf zeker blijven tegenkomen, totdat je leert jezelf te beschermen en je grenzen te bewaken.

    Soms zul je hiermee ook vrienden verliezen, als ze niet kunnen omgaan met de veranderde jij, die niet meer alles kan.

    De vraag is dan uiteraard wel of dat in de eerste plaats echte vrienden waren…

    Grote mensen die niet vragen, worden overgeslagen!

    “Kinderen die vragen, worden overgeslagen!”

    Hoe vaak heb jij dit gehoord als kind?

    Wellicht was het wel eens terecht: als je voor de derde keer zeurde om een koekje bijvoorbeeld.

    Toch lijken volwassenen gaandeweg af te leren te vragen om wat ze willen. Vrouwen lijken daar het meest last van te hebben. Bescheiden zijn, netjes zijn, niet brutaal doen… we krijgen het allemaal af- en aangeleerd.

    Als volwassene kun je dan te maken krijgen met een probleem: je leeft niet het leven dat je graag zou willen leven, bijvoorbeeld. Je wil veranderingen aanbrengen, maar je weet niet goed hoe. Je wil heel veel, maar hebt het jezelf afgeleerd er om te vragen. Toch is hier helemaal niets mis mee: vragen mag altijd en daarbij: het is prettig om te weten én uit te spreken wat je wil.

    Als niemand weet wat jij wil, is dat waarschijnlijk omdat je het niemand vertelt. En als je het niemand vertelt, kun je dat je omgeving ook niet kwalijk nemen!

    Lees verder onder de afbeelding

    Gelukkig is het nooit te laat om afgeleerd gedrag weer aan te leren. Je kunt vandaag nog beginnen met oefenen! Start met kleine dingen: schrijf op een lijstje welke dingen jij graag zou willen, en kies de meest laagdrempelige daarvan uit om als eerste mee te beginnen. Of het nu gaat om iets dat je heel graag wil krijgen voor kerst, of een cursus die je graag wil volgen op je werk: het maakt niet uit: als jij het maar vraagt!

    Hoe vaker jij hardop kenbaar maakt wat je graag wil, hoe vaker je het ook zult krijgen. Let maar op!

    Wat je straks niet zult zien aan mijn instagram foto’s

    door VIP blogger Michelle-Anne Lucas

    Het is bijna zover.. Over zes dagen vertrek ik naar Bali. Als ik mensen vertel dat ik op reis ga krijg ik vaak dezelfde reacties: ‘Oh wat geweldig. Ik ben jaloers’ of ‘ Als ik jouw leeftijd had zou ik precies hetzelfde doen’. Mijn antwoord hierop lijkt mensen vaak nogal te verrassen: ‘Het is moeilijk om te leven wetende dat je weg gaat.’ De reis zelf is ideaal om te leren genieten van het moment, maar de tijd die er naartoe leidt is juist het tegenovergestelde. Je bent continu bezig met je leven inrichten zodat je op reis kan gaan.

    Voordat ik in het paradijs ben aangekomen deel ik mijn ervaring van de afgelopen maanden. Niet om je bang te maken om mijn voetstappen te volgen, maar om je het verhaal te vertellen achter de prachtige Instagram foto’s:

    Eind 2017 kreeg ik met mijn reisgenoot het wilde idee om samen te gaan reizen. Toen ik besloot niet verder te gaan met mijn Masteropleiding, wist ik zeker dat ik dit wilde gaan doen. April van dit jaar boekte ik mijn one way ticket en was ik super enthousiast. Op dat moment woonde ik nog in Leuven, maar een paar maanden later zou ik hier weg moeten. Omdat ik een tijdelijke woning nodig had was mijn keuze al snel gemaakt; Ik ging bij mijn vriend wonen.

    Toen ik weer terug naar Limburg verhuisde wist ik niet goed wat ik met mijzelf moest. Ik moest wel gaan werken om voor mijn reis te kunnen betalen, maar wie zou iemand aannemen die maar een paar maanden aan de slag kon gaan? Ik solliciteerde erop los, maar beperkte mijzelf enorm door steeds netjes aan te geven dat ik op reis zou gaan. Gelukkig vond ik twee fijne tijdelijke banen, waar ik ontzettend leuke collega’s heb gehad. Toch bleef ik mij niet op mijn plek voelen. Ik ben altijd ontzettend planmatig en carrière gedreven geweest. Wetende dat ik niet met passie voor de langere termijn kon werken, zorgde ervoor dat ik mij vaak nutteloos voelde.

    Ik zou juist daar mijn passie in moeten vinden in naar mijn reis toe werken, maar dat vond ik erg moeilijk. In het begin probeerde ik zo min mogelijk geld uit te geven. Ik moest mijn streefspaarbedrag halen. Geld maakt niet gelukkig, maar thuis zitten omdat je continu aan het sparen bent ook niet! Mijn sociale leven werd door mijn gierigheid anders. Normaal kocht ik spontaan concerttickets voor mijzelf en mijn vrienden. Nu twijfelde ik zelfs als mijn vrienden wat wilden gaan drinken. Toen ik erover sprak met mijn reisgenootje, bleek dat zij precies hetzelfde had. Ik ben blij dat mijn vriend mij toen wakker heeft geschud. Ik gaf weer wat geld uit en begon weer te genieten van mijn sociale leven.

    Samen met mijn vriend heb ik ontzettend leuke dingen gedaan. We hebben vanaf die tijd vooral België ontdekt met z’n tweeën. Omdat we allebei in afwachting waren van onze grote levenskeuzes hadden we alle tijd voor elkaar. We sleepten elkaar door deze periode heen en deelden onze onzekerheden van de toekomst.

    Toen hij begin oktober begon met zijn opleiding van defensie, was ik gelukkig nog aan het werk. Het was een redmiddel om een paar dagen in de week de deur uit te moeten om te gaan werken. De dagen dat ik thuiszat voelde ik mij vooral eenzaam en nutteloos. Als ik nadacht over mijn reis, voelde het soms meer als een obstakel dan een doel.

    Pas een week geleden begon het echt realistisch te worden. Een paar berichtjes van mijn reisgenootje die al in Australië zit, een ingepakte tas en een toch wel rijk gevulde spaarrekening zorgen er nu eindelijk voor dat ik begin te genieten. Ik kan niet wachten tot ik mijn voeten in het zand kan steken, ik eindelijk weer verder kan met mijn geweldige surftechnieken (uhumuhum) en ik een kokosnoot van het strand kan rapen en opeten.

    Het enige wat ik nu nog echt moeilijk vind is mijn vriend en familie missen.

    Maar het voorruitzicht om naar hen terug te mogen komen zorgt ervoor dat het alles waard is. En wanneer ik terug kom kan ik dan ook écht met mijn toekomst te beginnen. Maar nu eerst gaan genieten van mijn reis!

    Veel liefs,

    Michelle Anne

    Voor wie twijfels zijn leven laat bepalen

    Twijfelen: iedereen doet het wel eens. Zeker bij grote beslissingen. Twijfelen is een gezond mechanisme om voor- en nadelen goed af te wegen voordat je een beslissing neemt. Toch kan te veel twijfelen je ook tegenhouden in het leven leiden dat jij graag wil.

    Hoe gezond twijfel ook kan zijn, één van de grootste “killers” van vooruitgang is zonder meer overmatige twijfel. Twijfel slaat vaak toe bij het nemen van levensbeslissingen; hoe groter de beslissing, hoe harder de twijfel toe kan slaan.

    Waarom twijfelen we vaak te lang? Wat is het nut van twijfel? En vooral: hoe kom je er van af als het je afremt in het bereiken van je doelen?

    Twijfelaar
    Een geboren twijfelaar, zo heb ik mezelf wel eens genoemd vroeger. Bij het nemen van een grote beslissing (Ga ik voor die baan? Blijf ik bij mijn partner? Moet ik nu wel of niet verhuizen?) slaat bij veel mensen de twijfel toe: logisch, want het is ook niet zomaar een beslissing die je moet nemen.

    Een verhuizing, een andere baan, een relatie verbreken: het zijn allemaal beslissingen die vergrijpende gevolgen kunnen hebben in je verdere leven. Dat is niet per se negatief, maar het kán het wel zijn; Want wat nou als die nieuwe baan toch niet zo leuk is als het lijkt? Wat als je spijt krijgt van je verhuizing? Wat als je je partner toch gaat missen en niet meer terug kunt?

    Twijfel slaat de meeste dromen en plannen dood, omdat het gepaard gaat met angst. Angst om de verkeerde beslissing te nemen (“Wat als ik hier verkeerd aan doe?”) kan je verlammen, waardoor je onnodig lang in de twijfel modus blijft. Onzekerheid kan ook een grote rol spelen: het vergt nogal wat zelfvertrouwen om te zeggen: en vanaf nu gaat het anders.

    Waar twijfel het hardst toeslaat
    Twijfel slaat vaak het hardst toe in situaties waarin weinig urgentie bestaat. Wat ik daarmee bedoel, kan ik het best toelichten aan de hand van een voorbeeld. Stel, je hebt een baan waar je wel tevreden mee bent, maar waar je niet veel uitdaging uit haalt. Het werk is niet verschrikkelijk, maar ook niet heel leuk. Je haalt er weinig vreugde uit, maar je doet het wel goed en krijgt goede beoordelingen. Daarnaast heb je een vast contract en geen hele vervelende collega’s. Met andere woorden: er is weinig uitdaging, maar ook geen echte urgentie om weg te gaan. Dat je wellicht hele andere doelen voor je loopbaan had – en door tien of twintig jaar in deze baan te blijven hangen die doelen niet bereikt – is achteraf bezien natuurlijk zonde. Toch blijven veel mensen vaak lang hangen op een plek waar ze niet tot hun recht komen.

    Waarom?
    Niet altijd leuk om te horen, maar wel waar: Mensen zijn gewoontedieren. We voelen ons graag veilig en geborgen. Onze comfort zone is ons vaak meer waard dan ons geluk, hoe gek het ook klinkt. We houden van nature nu eenmaal doorgaans niet erg van verandering. Verandering vinden we maar eng.

    Zeker als we een vast contract hebben weten te bemachtigen in deze onzekere tijden, geven we dat niet zomaar op. Een vaste relatie ook niet. De gemoedsrust die komt kijken bij het kunnen betalen van de hypotheek of huur wint het dan van het knagende gevoel dat er meer moet bestaan dan deze sleur van werk dat eigenlijk beneden je niveau ligt.

    Als er dan een nieuwe baan langskomt, waarbij je met een tijdelijk contract in een geheel nieuw bedrijf moet beginnen waar je nog niemand kent, slaat de twijfel toe. Zo erg heb ik het nu toch niet? Ik heb nu wel vastigheid en ik weet waar ik aan toe ben. Dit soort gedachten zorgen er vaak voor dat je dan toch maar bedankt voor die uitdagender job.

    Hetzelfde geldt voor relaties. Als een relatie je al lang niet meer gelukkig maakt, zou je eigenlijk er mee moeten stoppen. Toch blijven veel mensen langer in een uitgebluste relatie zitten dan nodig, uit angst. Angst voor het onbekende, angst om alleen verder te moeten gaan, angst om al het vertrouwde op te moeten geven. Dus worden de dagen weken, de weken maanden, en worden ze op hun zestigste wakker met het besef dat ze jaren lang in een ongelukkige relatie hebben gezeten. De comfort zone kan wat dat betreft een vals soort gevoel van veiligheid geven: achteraf is er dan vaak alleen maar ruimte voor spijt.

    Urgentie maakt twijfelen moeilijker

    Wat nu als je opeens zonder werk komt te zitten? Dan valt je vangnet weg en je comfort zone verdwijnt zonder dat je daar zelf iets aan kon doen: zou je dan wel solliciteren op die baan die uitdaging biedt? Waarschijnlijk wel. Zou je het droomhuis wel kopen als je plotseling te horen kreeg dat je eigen woning gesloopt gaat worden? Vast wel. Het wegvallen van die comfort zone dwingt je er toe beslissingen te nemen: wat dat betreft is het soms gemakkelijker om beslissingen te nemen vanuit het principe “Ik heb nu toch niets te verliezen.” Urgentie dwingt: en soms is dat niet eens verkeerd.

    Eeuwige twijfel

    Voor de eeuwige twijfelaar is het goed om je af te vragen wat je bereikt met het ellenlange twijfelen. Geef je jezelf zo een excuus om comfortabel te mogen blijven leven zonder risico’s te nemen? Geef je jezelf hier mee een mooie reden om je angsten niet onder ogen te hoeven komen? Houd je je eigen onzekerheid hiermee in stand?

    Iets nieuws proberen, een nieuw avontuur aangaan, betekent vaak dat je een risico moet nemen. Het is een sprong in het diepe waar niet iedereen zich aan waagt. En ja, het kan misgaan, maar het kan ook ontzettend goed gaan. Vraag jezelf eens af: waar heb je straks meer spijt van; als je het nooit hebt gedurfd of als je dat wel hebt gedaan en het niet is gelukt? Wat is het ergste dat er kan gebeuren? En kun je daarmee leven?

    Het leven gaat snel voorbij. De sleur van alledag zorgt er voor dat dagen overgaan in weken, maanden, jaren. Wil je terugkijken op een leven vol twijfels, waarin je jezelf mooie kansen hebt ontnomen? Of wil je terugkijken en denken: ach, ik heb risico’s genomen, but I did it my way!

    Ik weet waarvoor ik kies. Jij ook?

    Kun jij omgaan met een compliment?

    door VIP blogger Susan Schuitema

    Enkele weken geleden kreeg ik via app een compliment. Ik merkte direct dat ik me ongemakkelijk begon te voelen. Wat moet ik ermee? Ergens voel ik mij dankbaar voor het compliment en zou ik dus gewoon ‘dankjewel’ moeten sturen. Aan de andere kant heb ik allerlei excuses in mijn hoofd en begin ik grapjes te maken om het compliment weg te wuiven.

    Dit bracht mij op het idee om te schrijven over het geven en ontvangen van complimenten: ik ging op onderzoek uit.

    Hoe reageren mensen over het algemeen op een compliment? Is er verschil tussen mannen en vrouwen? Tussen jong en ‘oud’? En heeft het misschien te maken met hoe zeker jij je voelt over jezelf? Mijn onderzoek gaf mij het volgende beeld.

    Vrouwen
    Met hier en daar een enkele uitzondering reageren vrouwen over het algemeen hetzelfde op complimenten. Echter zit er wel verschil tussen het soort compliment en de reactie hierop. Een compliment over het uiterlijk wordt vaak gewaardeerd, maar de meeste vrouwen weten niet goed hoe ze hierop moeten reageren. Wanneer het compliment gaat over een kledingstuk wordt er vaak gereageerd met ‘oh, die kostte maar vijf euro bij die ene winkel.’ Aan de andere kant wordt er op een compliment over kleding ook gereageerd met een logische reactie ‘dankje, vind ik ook, anders had ik het niet gedragen.’

    Vaak wordt het een ‘dankjewel, ik vind jouw ogen mooier’ of ‘oh joh, jij bent veel knapper.’ Er wordt dus snel vergeleken met de ander. Een aantal vrouwen geven wel aan gewoon ‘dankjewel’ te zeggen en blij te worden van het compliment.

    Wat erg naar voren komt is dat het vooral te maken heeft met jouw beeld van jezelf. Ben jij zeker van jezelf? Dan zeg je sneller gewoon ‘dankjewel’ zonder het compliment weg te lachen of weg te praten met een excuus. 
    Er wordt over het algemeen door de vrouwen gedacht dat de manier van ontvangen te maken heeft met dat wat je in jouw opvoeding geleerd hebt. Goed (of slecht) voorbeeld doet volgen, zeggen ze dan. De vrouwen die ik sprak gaven aan dat ze zelf snel complimenten geven en dat ze absoluut anders worden ontvangen door een man. Waar de vrouwen onzeker reageren, zijn de mannen vaak nuchter en zeggen ze écht gewoon ‘dankjewel’ en gaan weer verder met hun dag. Terwijl ik als vrouw toch wel een hele dag kan teren op een gemeend compliment.

    En daar ga ik alweer he?  ‘Gemeend compliment’ want tja, is een compliment gemeend of wil iemand er iets mee bereiken? 

    Mannen
    Wat mij erg op viel uit de antwoorden die ik kreeg van mannen, is dat de complimenten vanuit een man snel anders opgevangen worden door de vrouw. Enkele mannen geven aan, soms geen compliment te durven geven omdat vrouwen dan zouden kunnen denken dat er iets achter zit. Dit wordt dan geassocieerd met seks. Een man zou dus niet ‘zomaar’ een compliment kunnen geven zonder dat hier iets achter gezocht wordt. Bijzonder toch? 


    Ook enkele mannen geven aan dat zij vroeger (meer onzeker) aankwamen met excuses als antwoord op een compliment. Een compliment over een behaalde opdracht of goed resultaat werd dan weggewuifd met ‘oh joh zo moeilijk was het niet hoor, het stelde niks voor.’ Nu, ouder en zekerder van zichzelf zeggen zij over het algemeen gewoon ‘bedankt.’

    Onzekerheid
    Vrouwen lijken over het algemeen onzekerder te zijn dan de mannen. Of dit echt zo is, of dat mannen niet voor hun onzekerheid uit durven komen? Dat blijft natuurlijk altijd de vraag. Wat mij opgevallen is door met mensen in gesprek te gaan, is dat het wegwuiven van complimenten vooral te maken heeft met hoe je over jezelf denkt. Ben jij onzeker? Dan ben je sneller geneigd om een compliment voor jezelf om te denken naar iets negatiefs. Wat wil iemand van mij? Waarom zouden ze dit zeggen? Menen ze het echt? 

    Ik ben erg geneigd om mezelf naar beneden te halen zodra iemand bijvoorbeeld zegt: ‘wat zie je er leuk uit!’  Vaak denk ik dan: ‘Joh, ik ben 15 kilo aangekomen, doen je ogen het wel?’. Mijn reactie is eigenlijk altijd eerlijk. Ik ontvang het compliment door te bedanken maar vervolg dit wel met hoe ik er zelf over denk. Waarom? Dat is een goede om over na te denken aankomende tijd!

    Vanaf nu ga ik er eens bewust op letten, hoe reageer ik, waarom reageer ik zo en kan/wil ik dit ook veranderen? Complimenten zijn eigenlijk cadeautjes. Je krijgt ze, je mag ze ontvangen, open maken en gebruiken. Ergens is het voor de gever, niet leuk om het cadeautje verfrommeld weer terug te krijgen omdat jij er niks mee kunt. Best wel iets om over na te denken!

    Wat het meest uit mijn onderzoek naar voren kwam is dat je met complimenten iemand kunt helpen. Zie jij iets goeds, iets moois, iets leuks? Zie je dat iemand onwijs zijn best doet voor iets? Geef een compliment en laat mensen stralen. Het kan je dag maken, je net even dat laatste zetje geven om door te gaan of je leren anders naar jezelf te kijken.

    Hoe reageer jij op complimenten? Voel jij je ongemakkelijk of vind je het alleen maar leuk om te horen?

    Vanaf nu neem ik mezelf voor om minimaal één compliment op een dag te geven, uiteraard wel oprecht! En ik neem mezelf voor, om het compliment van een ander ‘gewoon’ te ontvangen en ‘dankjewel’ te zeggen en dit ook uiteindelijk te gaan voelen.

    Liefs,

    Susan


    WhatsApp-ruzie: praten is beter

    We kennen het allemaal wel: je bent met iemand aan het appen en belandt in een soort van beginnende discussie. Deze discussie loopt via WhatsApp sneller uit de hand dan in het echt. Voordat je het doorhebt ben je beland in een verhitte discussie of zelfs in een ruzie! Hoe kan dat?

    Geschreven tekst
    Via geschreven tekst komt alles harder binnen. Je ziet geen lichaamstaal, hoort geen intonatie; kortom: er is veel ruimte voor misverstanden. De woorden “Oké dan.” kunnen bijvoorbeeld op verschillende manieren gelezen worden: “Oke dan. Doen we  het zo!” Of als: “Oké dan. Beetje jammer dit.” Zo zijn er talloze voorbeelden waarbij geschreven woorden veel botter of zakelijker over kunnen komen dan gesproken woorden.

    pexels-photo-377909

    Je laat je sneller gaan
    Via WhatsApp spreek je iemand niet rechtstreeks. Er zitten twee schermen tussen jullie. Je kunt niet alleen niet horen hoe iemand bedoelt wat hij zegt, je kunt ook nog eens niet direct reageren. Door de afwezigheid van de ander in persoon, kun je feller gaan reageren dan je eigenlijk bedoeld had. Als je heel fel iets wil gaan schrijven, vraag je je lang niet altijd af of je dit ook face to face zou zeggen. Toch is het goed om jezelf die vraag af en toe te stellen: zou ik dit in het echt ook zeggen, of durf ik dit nu alleen omdat er twee schermen tussen ons in zitten?

    facebook-logo-thumbs-upBellen of afspreken is beter
    Als een gesprek via WhatsApp uit de hand dreigt te lopen, is het beter om even een time-out in te lassen en elkaar te bellen of op te zoeken. Lukt dat om een of andere reden niet, dan is een spraakbericht sturen altijd nog een beter alternatief dan geschreven tekst. Bij een spraakbericht hoort de ander jouw stem in ieder geval nog – en kan die daar meer context uit halen dan wanneer je het zwart op wit zet. Bovendien kun je hiermee je emoties beter kenbaar maken, wat weer kan zorgen voor meer begrip bij de ander.

    WhatsApp is een super handig medium, maar niet voor discussies. Die voer je toch het best face to face – of in elk geval ear to ear!

    Bestaat dé ware liefde?

    Door Chrisje VIP blogger Susan Schuitema

    Bestaat er zoiets als ware liefde?

    Als je mij tien jaar geleden had gevraagd of ik in de ware liefde geloofde, had ik ja gezegd, net als nu, maar daarbij had ik toen een compleet ander beeld.

    Ooit dacht ik bij de ware liefde aan een totaal plaatje, het perfecte plaatje, en wanneer ik alles van mijn lijstje kon afvinken, dan was ‘het’ de ware. Dat wat je ziet in films.

    Wanneer ik nu denk aan de ware liefde, dan denk ik er achteraan: is er ook zoiets als onware liefde dan?

    Ik denk niet alleen meer aan een liefdesrelatie maar aan pure liefde op zichzelf. Ik geloof niet in ware liefde, want elke manier van liefde is waar. Onware liefde bestaat niet. Gewoon ‘liefde’ is genoeg.  Ja ik geloof in liefde, absoluut. Ik hou van ongelooflijk veel mensen. En van ieder op een ander niveau, een andere  frequentie. Niet meer, of minder, maar anders. 

    Mijn kind is mijn allergrootste liefde. Zijn verdriet is mijn verdriet, zijn geluk geeft mij tranen van blijdschap. Zijn emoties zijn zo met die van mij verbonden, hij is een deel van mij. Wat hij ook zal kiezen, doen of zeggen, die liefde zal nooit stoppen en nooit veranderen. Onvoorwaardelijk een deel van mij. Deze manier van houden van zal ook altijd boven alles en iedereen uitsteken. Hij zal altijd mijn nummer één zijn. (samen met eventuele toekomstige kinderen natuurlijk) 

    Dan natuurlijk mijn man, waar ik ‘ja’ tegen zei, tegen een leven samen, dag in, dag uit voor de rest van ons leven. Dat doe je niet zomaar. Hij is degene waar ik naast wakker word iedere dag en waar ik naast in slaap val. Waar ik mijn dromen mee deel. Waar ik mijn allereerste hysterische nieuw bedachte ideeën mee bespreek. Degene waar ik mij op af kan reageren als dingen niet gaan zoals ik zou willen. Iemand met wie ik 24/7 samen kan zijn, zonder elkaar de hersens in te slaan. Voor iemand zoals ik, iemand die heel graag alleen is, zonder teveel prikkels en gedoe, is het best een wonder dat ik 24/7 samen kan zijn met twee levende wezens in één huis. We voelen elkaar aan én we vullen elkaar aan waar nodig.  

    Ik weet zeker dat onze relatie zo goed werkt doordat we elkaar vrij laten. Twee compleet verschillende mensen, maar toch zo hetzelfde. Mijn man heeft zijn hobby’s waar ik niet aan moet denken om ze uit te voeren, ik heb mijn interesses waar mijn man niks mee heeft, maar toch tonen we interesse in elkaars dingen en laten we elkaar vrij hierin. Hij wordt enthousiast wanneer ik enthousiast ben en ik word blij wanneer hij iets doet waar hij blij van wordt. En daarnaast hebben we onze gezamenlijke dingen. We vinden het heerlijk om te wandelen, we hebben beide een verslaving aan notitieboekjes kopen, zijn allebei creatief maar op een ander vlak, kijken samen series en films, en oh wee als je verder kijkt zonder mij. 

    En natuurlijk hebben wij samen een zoon. Één grote peuter vol met liefde, van ons samen, dat verbindt je uiteraard op een hele speciale manier aan iemand. 

    Daarnaast houd ik van mijn vriendinnen, hoe ze allemaal hun eigen karakters hebben, hoe ze allemaal van elkaar verschillen. Met de één ga ik shoppen, met de ander deel ik mijn spirituele  levensstijl. Met de één deel ik mijn hele levensgeschiedenis omdat we elkaar al 20 jaar kennen, en met de ander kan ik een heel gesprek voeren alleen door elkaar GIFS te sturen en ja we snappen elkaar ook nog. Met de één praat ik over relaties, seks en alle persoonlijke onderwerpen, van de ander heb ik wijn leren drinken.  Zo zijn ze allemaal zo anders, en zo mooi verschillend. Ook vriendschap is een vorm van liefde, een manier van houden van, niks meer of minder ‘waar’  dan een relatie. Alle liefde is waar.

    We delen onze ervaringen en levens met elkaar, niet vanuit het zelfde huis zoals ik met mijn man doe, maar zeker gevoelsmatig dichtbij. 

    Waar het op neer komt is dat er in mijn wereld geen ‘onware’ liefde mogelijk is. Ik voel liefde voor iedereen in mijn leven. En ál die liefdes zijn waar.  Dus ja, ware liefde bestaat, op verschillende vlakken, op verschillende manieren en niveaus.

    Niet één ware, zoals in de films of zoals ik ooit dacht, 10 jaar geleden. Mijn liefde is voor iedereen, ongeacht geslacht, ongeacht leeftijd, huidskleur of wat voor verschil. Liefde kent geen grens, liefde kent geen eisen of vormen, liefde is gewoon liefde.  En zeker niet ‘onwaar’.


    ‘Ware liefde’

    Als je mij vraagt naar ware liefde,
    dan denk ik meteen aan alles en iedereen.
    Als je mij vraagt naar ware liefde,
    dan kijk ik gelukkig om mij heen.

    Ik zie de mensen en de dieren,
    de liefde voor natuur.
    Ik zie het leven liefde vieren,
    iedere seconde, ieder uur.

    Overal is liefde, nooit is dit ‘onwaar’,
    doe je ogen dicht, en voel het maar.
    Overal is liefde, iedere vorm is ‘waar’,
    ik voel het zelfs, wanneer ik naar de sterren staar.

    Als je mij vraagt naar ware liefde,
    dan denk ik aan alles en iedereen,
    Als je mij vraagt naar ware liefde,
    dan ben ik nooit alleen.

    Liefs,

    Susan

    Borstvoeding: een eigen keuze

    Er wordt zo veel over gesproken en geschreven: borstvoeding. De een is van mening dat je een slechte moeder bent als je je kind borstvoeding ontzegt, de ander moet er niet aan denken en begint meteen met flesvoeding.

    Niets is zo persoonlijk als deze beslissing die iedere vrouw voor of na haar bevalling moet nemen: ga ik wel of geen borstvoeding geven?

    En zelfs al wil een vrouw haar baby graag borstvoeding geven, dan nog is dit geen garantie dat ook lukt. Soms komt de melkproductie simpelweg niet op gang.

    Persoonlijk vind ik dat iedere vrouw voor zichzelf moet kunnen beslissen wat zij doet.

    Als zij borstvoeding wil geven moet dit mogelijk zijn of gemaakt worden, als zij dit niet wil, hoeft het niet.

    De eerste weken na de geboorte van je kind ben je sowieso fysiek al kwetsbaar, zijn er vaak gebroken nachten en kraamtranen: daar hoeft niet ook nog eens de druk bij van het borstvoeding moeten geven.

    Waar ik niet zo goed tegen kan, is de sociale druk die moeders opgelegd wordt. Dit begint vaak al in het ziekenhuis. Als je om een fopspeen vraagt wordt dit afgeraden vanwege tepelspeenverwarring, of zoiets. Ik kan het me niet meer precies herinneren, omdat mijn kind er non-stop heel hard doorheen huilde, omdat de borstvoeding niet op gang kwam en ze dus honger had.

    Toen ik vroeg om bijvoeding via fles, werd dat ook ten zeerste afgeraden. Daar lig je dan: oververmoeid, met een hongerige en schreeuwende baby, aan te horen dat borstvoeding – die niet op gang komt – toch echt het allerbeste is voor je kind. Eh, bedankt, en nu hier met die fles….

    Elke vrouw moet naar mijn mening kunnen beschikken over alle informatie om de voors en tegens tegen elkaar af te wegen. Maar elke vrouw moet ook vrij zijn in haar keuze om over te stappen op flesvoeding, wat haar reden hiervoor dan ook is.

    Heilige Handtas!

    Als je de gemiddelde vrouw vraagt om haar handtas om te kiepen boven tafel, komt er een ongelofelijke hoeveelheid praktische zaken uit: zakdoekjes, pleisters, Labello, een Bosch Boormachine, noem het maar op: het zit er in.

    En dan heb je zo’n prachtexemplaar van zeventig kilo aan je inmiddels doorgezakte schouder hangen, komt er vaak een man bij, die er ook nog even zijn portemonnee, sleutelhangerset met bieropener er aan vast in wil dumpen. Voeg daar dan nog de Nintendo aan toe die je kind per se mee wil nemen naar het feestje en je komt met een nekhernia op het feestje aan.

    Toch is de handtas van essentieel belang. Plotseling dunne ontlasting? Een ongelofelijke migraine die opeens op komt zetten? Geen zorgen: in de handtas zitten medicijnen. Een onverwacht vroege menstruatie of probleem met urine ophouden? Geen zorgen: in de handtas zitten damesluiers.

    Pennen, pillen, halve koekjes, aanstekers, oude fruitella’s, agenda, geld, pasjes, kortingspasjes, versteende tampons, huissleutels van twee verhuizingen geleden: you name it, en het zit in de handtas. Er zit zelfs zo veel in dat wij vrouwen zelf het niet eens precies weten. Hoe langer je in het bezit bent van een handtas, hoe meer lagen zich opstapelen. Dan heeft een handtas ook nog allerlei handige vakjes en ritsen, waarachter dingen verdwijnen die er vaak jaren later pas uit komen, als de alcohol al lang uit de brillendoekjes verdampt is.

    Naast alle inhoud zijn handtassen ook uitermate geschikt voor andere zaken. Zo kun je er best ideaal iemand mee neerknuppelen. Ook kun je hem boven je hoofd houden als je paraplu vergeten bent, mits je het leer goed hebt ingespoten. Als je een dikke dag hebt, zet je je tas op je schoot en ziet niemand dat je wat opgeblazen bent. Als je een hele grote shopper handbag hebt en je bent niet al te groot, kun je je er bovendien best goed achter verstoppen als je iemand niet wil spreken.

    Wat doe jij nog meer met je handtas? Ik ben benieuwd! 

    pexels-photo-463467

     

    “Mensen gaan tegenwoordig veel te snel uit elkaar.”

    Hoe vaak hoor je die zin niet:

    “Mensen gaan tegenwoordig om iedere scheet scheiden.”

    “Tegenwoordig gaan mensen veel te snel uit elkaar.”

    “Zodra het een beetje moeilijk wordt gaat men tegenwoordig scheiden.”

    Maar is dat wel zo? Of is dit weer zo’n dooddoener, die maar geroepen wordt, net zoals “Elk kind krijgt tegenwoordig een etiketje!”?

    Als ik naar mezelf en mijn omgeving kijk, ben en ken ik aardig wat gescheiden mensen. De mensen die ik ken die gescheiden zijn, gingen echt niet zomaar uit elkaar.

    Het is volgens mij echt zelden zo dat mensen op een dag ruzie krijgen om een open pak melk waarvan het dopje kwijt is en dan besluiten “Nou ja, dit werkt niet meer, laten we maar gaan scheiden.”

    De meeste mensen gaan niet zomaar trouwen, en ook niet zomaar scheiden. Sterker nog: de meeste mensen die ik ken die gescheiden zijn, hebben hier lang en hard over nagedacht, al helemaal als er kinderen in het spel zijn. Het is immers niet wat je van plan was toen je je gezin stichtte.

    Vroeger was alles beter, zeggen (opvallend) vaak diezelfde mensen die nu roepen dat mensen te snel scheiden. Maar vroeger werkten vrouwen ook niet en waren ze afhankelijk van hun man voor inkomen.

    Vroeger werd je misschien zelfs terug naar huis gestuurd als je man je bijvoorbeeld sloeg. Want je was immers in goede en slechte tijden getrouwd, toch?

    Tot de dood ons scheidt, het klinkt zo mooi, maar wat als de tijd het huwelijk doodt? Wat als mensen veranderen? Wat als ze niet meer bij elkaar passen of simpelweg niet meer van elkaar houden? Moet je dan maar tot je tachtigste blijven, omdat de dood er nog niet is om je te scheiden?

    Volgens mij denken mensen best goed na voordat ze gaan scheiden. Immers kost het een hoop verdriet, ellende en geld om te doen. Scheiden doe je echt niet voor je lol, en ook niet omdat het even een dagje of een maandje niet zo lekker loopt.

    Nieuwe opvoedingsmethode of oud nieuws? Slow Parenting..

    Er is een nieuwe opvoedmethode die helemaal trending is: Slow Parenting.

    Jaag jij van afspraak naar afspraak of van school naar sportclub en weer terug met je kind? En kun je door dit drukke schema niet gewoon lekker genieten van je kind? Dan is Slow Parenting misschien wel wat voor jou.

    Hier vind je een uitgebreide (Engelstalige) uitleg, maar voor de gehaaste lezer houdt de methode kort samengevat in, dat je met deze nieuwe opvoedingsaanpak meer in het moment leeft, minder met technologie bezig bent en minder met vooruit plannen.

    Je overlaadt je kinderen niet langer met activiteiten maar geeft ze de vrijheid om te genieten van wat ze (thuis) kunnen doen. Hiermee verlaag je zowel de druk op je kind als op jezelf. Mindful opvoeden dus.

    Nu wil ik niet vervelend doen, en ik juich deze methode absoluut toe, maar volgens mij deden ouders dat in de jaren tachtig al massaal.

    Als wij vroeger weekend hadden, mochten we buiten spelen, of binnen. Dat was het wel zo’n beetje. Wij gingen niet elke zondag naar een binnenspeeltuin, pretpark of bioscoop. Hooguit af en toe naar opa en oma of een familieverjaardag. En als je je verveelde, tja, dan verbeelde je je maar. “Daar word je creatief van,” zei mijn moeder dan. En dat was zo.

    Ik ben zelf overigens onbewust voor een groot deel al heel lang een slow parent, trouwens. Op zondag houd ik heel vaak “pyjamadag” met mijn dochter, die het heerlijk vindt om de eerste uren in haar pyjama en ochtendjas te zitten knutselen. Soms verveelt ze zich wel eens op pyjamadag, maar dan gaat ze vanzelf buiten kijken of haar vrienden er zijn of spelen we een potje badminton in de achtertuin.

    Dus… Ja, ik sta absoluut achter de nieuwste trend van Slow Parenting. Ik zou het zelfs iedereen aanraden. Het is alleen naar mijn mening helemaal niet nieuw.

    Gratis weekmenu en gastblog Babette: zelf aan de slag met je voeding!

    Deze week vind je het voorlopige laatste weekmenu voor Chrisje. Ik denk dat ze de afgelopen weken behoorlijk inzicht heeft gekregen aan wat er nu gegeten mag worden aan kcal en producten. Het is altijd goed om op een gegeven moment er zelf verder mee te gaan. En uiteraard stopt de begeleiding nu niet, we zullen korte lijntjes houden en ik zal haar zeker blijven helpen.
    MAAR IK GA NIET STOPPEN MET BLOGGEN HOOR!

    Ik vind het zo ontzettend leuk om te doen, dus daar ga ik mee door. Als jij dat ook leuk vind 😉

    In deze blog geef ik je een aantal tips voor handige apps welke je kunt gebruiken om te zien of je genoeg eet en de goede voedingsstoffen binnen krijgt. Er zijn er uiteraard nog meer, maar deze vind ik persoonlijk erg fijn.

    Mijn Eetmeter App;

    hier kun je precies invullen wat je gegeten hebt en geeft een overzicht of dit gezonde keuzes zijn en wat eventueel alternatieven zijn.

    KiesIkGezond App; heel handig om in de winkel producten te scannen en te zien of dit een gezonde keus is. Ook geeft deze gelijk een gezond alternatief.

    SlimKoken App; heb je restjes over of wil je een bepaald ingrediënt eten, deze app laat je de meest heerlijke gerechten zien, waarbij ook nog eens vermeld staat hoe je het moet bereiden en wat de voedingswaarde is.

    De weekmenu’s voor Chrisje waren gebaseerd op een aantal aanbevolen producten die zij nodig heeft. Eigenlijk is het voor iedereen gezond om dit te eten. De hoeveelheid van wat je moet eten van die producten varieert per leeftijd, geslacht en activiteit. Maar wat zijn nou die gezonde aanbevolen producten:

    Minimaal 250 gram groente

    2 stuks fruit

    Volkoren brood

    Aardappelen of volkoren graanproducten

    Noten of 100% pindakaas of notenpasta

    1 portie vlees/vis/peulvruchten, ik verdeel het meestal zo over de week (nogmaals het is maatwerk, dus altijd in overleg)

    1 x vis

    1 x peulvruchten

    1 x vegetarisch

    1 x ei

    2 x kip

    1 x vlees

    Zuivel

    Kaas

    Smeer- en bereidingsvetten

    1,5 – 2 liter vocht (water, thee of koffie zonder suiker)

    Als je deze producten eet in de juiste hoeveelheden krijg je ook voldoende mineralen, vitamines, eiwitten, koolhydraten, vetten en vezels binnen.
    Daarnaast is het belangrijk om zoveel mogelijk onbewerkte en pure producten te eten. Op de site van het Voedingscentrum vindt je per productgroep een overzicht van wat de meest verantwoorde keuzes zijn.

    Ik hoop je zo een beetje inzicht te hebben gegeven in welke voedingsstoffen je nodig hebt en welke Apps handig zijn om te gebruiken. Zoals gezegd is het altijd maatwerk. Heb je hier vragen over dan mag je me natuurlijk altijd een berichtje sturen.

    En dan heb ik nog wel een vraag aan jou; HEB JIJ NOG HANDIGE TIPS WELKE APPS JIJ GEBRUIKT?

    Ook deze week is er weer een weekmenu voor Chrisje, het menu van de vorige week hebben we besproken en het menu is naar wens van Chrisje aangepast voor haar. Naast hetgeen wat aan drinken hier genoemd wordt, zorgt Chrisje er voor dat ze voldoende drinkt (water, koffie zonder suiker en melk, thee)

    Lieve groet,

    Babette

    Je kunt me ook vinden op Facebook: www.facebook.com/FriendsofFood of op mijn website www.friendsoffood.nl

    Heb je nog ideeën voor een volgende blog? Laat het even weten!

    GRATIS WEEKMENU:

    Gratis weekmenu 3 + Gastblog “Help, hoe kom ik de vakantie door zonder kilo’s aan te komen?” door Gastblogger Babette

    Help! Hoe voorkom ik dat ik kilo’s aan kom in de vakantie?  

    De meesten zullen het vast wel herkennen…………..VAKANTIE!! En nu gaan ALLE REMMEN LOS! Maar waarom?

    Jaren geleden gebeurde dat bij mij ook hoor. Lekker op vakantie, ontspannen, gezellig sfeertje en nergens op letten. Mezelf gewoon overeten, te veel lekkere dingen eten, zelfs zoveel dat ik gewoon last van mijn buik kreeg. Maar ja, het was allemaal zo lekker, dus ik had het er wel voor over. Maar eigenlijk voelde ik me er gewoon helemaal niet lekker bij.

    Tegenwoordig gebeurd me dat echt niet meer. Gewoon omdat ik het niet wil. Geniet ik dan niet op vakantie, zeker wel, net zoveel als toen, het grote verschil is dat ik nu geen last meer van mijn buik heb. Hoe doe ik dat dan?

    Ik zorg dat ik ook op vakantie voldoende beweging krijg. En dat doe ik door soms de hardloopschoenen aan te trekken, maar is het te warm dan doe ik het niet. Dan pak ik mijn wandelschoenen. Heerlijk een stuk wandelen en genieten van de omgeving. Je hoeft geen uren te lopen, maar loop eens een half uurtje lekker stevig door, elke dag. Wat is nu een half uurtje op een dag? Je verbrand energie en je zult merken dat je je er echt beter van gaat voelen. Je komt op mooie plekjes en geniet daardoor heerlijk van de omgeving.

    Ik zorg dat ik goed ontbijt, een goed begin van de dag; ‘s ochtends verbrandt je de meeste energie, dus zorg ook dat je die binnenkrijgt. Daarnaast is het ook zo, als je zorg dat je goed gevuld bent, heb je ook niet zo snel de neiging om te gaan snaaien.

    Ga lekker naar de markt in de omgeving. Koop daar het fruit van de omgeving en maak een lekkere fruitsalade, zet deze lekker in de koelkast, zodat je daar 2 x per dag een lekker schaaltje van kan eten. Doe er desnoods een beetje magere yoghurt of kwark doorheen en je hebt ook gelijk weer wat melkproducten binnen. Je zou zelfs als lunch een heerlijke fruitsalade met kwark kunnen eten.

    Heb je ‘s avonds met het warme weer geen zin om te koken? Een salade is zo gemaakt. Lekker allerlei soorten rauwkost door elkaar doen en doe er een blikje peulvruchten (kikkererwten, kidneybonen) door. Je kan de peulvruchten ook afwisselen met gerookte of een hard gekookt ei of een blikje tonijn of stukjes kaas. Serveer het met een stuk brood of doe er een andere dag afgekoelde volkoren pasta doorheen of kook wat krieltjes en laat deze afkoelen tot ze lauwwarm zijn. Wissel de groente ook af, waardoor het toch gevarieerd is en je elke dag toch kunt genieten van het eten. De afgelopen weken stonden in het menu ook diverse salades, misschien kun je hier ook nog inspiratie uit halen.

    Drink veel water, voeg eventueel wat fruit er aan toe of wat citroensap. Ook dat is heerlijk.

    En heb je zin in wat lekkers ongezonds, ook dat moet uiteraard kunnen en daar kom je echt niet gelijk kilo’s van aan. Als je de basis goed hebt, dan kan dit prima.

    Weet dat je ook van gezond eten echt kunt genieten en dat dit heerlijk is!

    En vooral ook: LUISTER NAAR JE LIJF! Genoeg is genoeg, meer hoeft niet. Geniet van hetgeen je wel eet.

    Heb je nog leuke tips of aanvullingen? Ik lees ze graag, reageer dan graag hieronder.

    Ik wens jullie allemaal een hele fijne vakantie! Geniet er van.

    Lieve groet

    Babette

    Je kunt me ook vinden op Facebook: www.facebook.com/FriendsofFood of op mijn website www.friendsoffood.nl

    Heb je nog ideeën voor een volgende blog? Wat wil je weten? Ook dat hoor ik graag.

    Ook deze week is er weer een weekmenu voor Chrisje, je ziet dat eigenlijk vooral de wijzigingen zitten in het avondeten. De rest van de dag is eigenlijk hetzelfde gebleven. Als je dat bevalt is het prima om dit hetzelfde te houden. Er zit genoeg variatie in de week. Wat werkt, hoef je niet te veranderen 🙂

    Naast hetgeen wat aan drinken hier genoemd wordt, zorgt Chrisje er voor dat ze voldoende drinkt (water, koffie zonder suiker en melk, thee).

    GRATIS WEEKMENU #3

    Gastblog Ellen deel 2: de Vrouwelijke Pubervariant

    De vrouwelijke variant wordt nooit vervelend, dwars of puberaal. Dat zijn haar eigen woorden. Ik heb ze direct vastgelegd, schriftelijk, ondertekend en in drievoud.

    Het is wel waar, ze is heel gemakkelijk in de omgang. Ze snapt dat het leven een stuk prettiger is wanneer ze meewerkt. Ze gaat mee boodschappen doen, dekt zonder commentaar de tafel, en eet wat de pot schaft.

    Daar zit dus een klein probleem. De mannelijke puber leeft voornamelijk van de P’s. Patat, Pizza, Pasta, Pannenkoek, en, toegegeven, Paksoistamppot. Maar de vrouwelijke variant. Zij lust dat dus allemaal niet. Ook geen appelmoes, mayonaise, alles wat nagenoeg alle kinderen lusten, dat hoeft ze niet. Zij zat als tweejarig hummeltje naar mijn asperges te kijken en vroeg: “Mama, wat zijn dat voor een stengels?” Weg asperges. Inclusief biefstuk, aardappeltjes, ham en ei.

    Het is dus nooit goed, qua eten. Maar dat ligt niet aan de vrouwelijke puber.

    Ze is ook inderdaad nooit heel erg vervelend. Soms dan, als je haar wakker maakt vóór 12 uur ‘s middags. Ze heeft een masterclass uitslapen gedaan. Misschien maakt dat het zo makkelijk, ze is er gewoon niet, want ze ligt tot minstens 12 uur in bed.

    Ze kan ook heel goed haar broer opvoeden. Dat leidt tot discussies. Ik vraag me dan af waarom ze niet allebei perfect zijn, aangezien ze het beiden heel goed blijken te weten. Maar zelfreflectie is nog een brug te ver. Logisch ook, het zijn pas pubers. Ze beginnen wel steeds meer op echte mensen te lijken, dat wel.

    Min dochter stapte vorig jaar al met een vriendin in de trein om te gaan shoppen in Venlo. Of in Maastricht. Of in Den Bosch. En natuurlijk vind ik dat stoer, maar kom op zeg. Ze is nu pas 13. Ik wil haar vervoeren in een kinderzitje achter op mijn fiets, niet zelfstandig in de trein. Ze krijgen beiden kleedgeld. Dus dan komt ze thuis, met lamme armen van alle tassen, die ze ook allemaal meesleept in de trein. Ze heeft haar eerste piercing. Dat mag vanaf 12. Ze ontdekte dat toen ze nog 11 was. Met 12 jaar en twee dagen zaten we in de tattoo shop, om een gat in haar oorschelp te laten schieten. Wanneer je mij nu een onverantwoordelijke moeder vindt, dat mogen ze vanaf 12 jaar zelf regelen, zonder toestemming van ouders. Het leek me dus verstandig met haar mee te gaan en een gedegen shop uit te zoeken, om te voorkomen dat ze zelf een breinaald in haar oor zou steken.

    De vrouwelijke puber gaat wel een weekje naar lenteschool, in de meivakantie. Om wat vakken bij te spijkeren. Ze heeft namelijk nooit huiswerk. Ook nooit proefwerken. Zelfs niet in de proefwerkweek. Nooit hoeft ze iets te doen. Ze weet alles al. Ze wilt medicijnen gaan studeren, en ik zie al heel veel geld verdwijnen in een studentendispuut. Want het is een feestbeest. Ze mist geen enkel uitje, geen enkel feestje, ze is overal bij, en wanneer ze er niet bij kan zijn, dan zorgt ze wel dat het verzet wordt. Het lijkt wel een voorbeeldige puber, maar ik houd mijn hart vast voor de toekomst.

    Kortom, pubers. En kleinkinderen. Niet vermoorden dus, die pubers, denk eraan. Dat is momenteel mijn mantra.

    Ellen Boonstra

    Wil jij ook als Gastblogger jouw blog delen met 30.000 volgers? Stuur dan je leukste blog via e-mail naar de redactie!

    Het leed dat crash-diëten heet

    dieet3

    Het zeven-dagen-dieet, het drie-dagen-dieet, het ziekenhuisdieet, het komkommerdieet, het soepdieet…

    Crash-diëten: je kent ze wel. Van die afschuwelijke manieren om jezelf zo snel mogelijk volkomen uit te hongeren, waarna je binnen 3.2 seconden alles weer bijkomt omdat je langs een snackbar liep en per ongeluk een frikandel rook.

    Dan heb ik het nog niet eens over de bijwerkingen van zo’n crash-dieet: Niemand waarschuwt je voor de bijwerkingen: de huilbuien, de agressie, de chocolade hallucinaties, de afgekloven nagels, de (bijna) verbroken relaties en het in foetus houding om je moeder roepend voor de koelkast wakker worden.

    dieet2

    Crash-diëten werken niet.

    Ik kan het weten. Ik heb ze geprobeerd. Werkte voor geen meter. Ja: twee dagen. Of hooguit drie. Dan werd ik bibberig of viel ik gewoon om. En dan was er opeens weer een bord pasta to the rescue dat als een soort fata morgana voor me op tafel stond.

    Een gezond eetpatroon aanwennen en daarvan je nieuwe levensstijl maken, dat werkt wel.

    Ik ben nog niet helemaal bikini-ready voor de komende zomer; ik ben eerder nog een goed geconserveerde rolmops.

    Maar het gaat wel al stukken beter. Ik maak betere keuzes, jojo niet meer. Ik haat mijn lijf ook niet meer, ik ben er van gaan houden. Met rondingen, putjes en al. Ik streef ook geen maat 36 na: dat mogen de twintigers lekker houden.

    Een ding doe ik nooit meer: ik begin nooit meer aan een crash-dieet; dat is echt de beste manier om aan te komen.

    dieet4

    Interview met Trendwatcher Lieke Lamb

    27751709_1996612403688422_2558537857180198047_n
    Trendwatcher Lieke Lamb voor RTL nieuws

    Ik sprak met Nederlands bekendste Trendwatcher: Lieke Lamb. Een veelzijdige vrouw: spreker, trendwatcher, radiobekendheid, columnist en mede-eigenaar van het bedrijf Trendwatcher.com, dat zij samen met haar man Richard runt. Daarbij is ze moeder van vier kinderen en hoofdredacteur van de websites www.balancebabes.com en mama.nl. Geboren in Rotterdam in 1973, werkend en wonend met Richard en hun vier kinderen in Wassenaar. Een getalenteerde zakenvrouw met een neus voor trends, maatschappij en technologie. 

    Je bent een veel gevraagd spreker. Hoe verliep jouw weg naar het podium?

    “In de begin periode van ons bedrijf ging ik zelf het podium niet op. Ik vond dat niets voor mij. Er kwamen echter steeds meer aanvragen binnen voor lezingen over vrouwenzaken, waarop ik besloot het toch te doen. Mijn eerste lezing was meteen een grote: een zaal vol vrouwelijke CEO’s; de lezing moest bovendien in het Engels gegeven worden. Een echte sprong in het diepe dus, ontzettend spannend om te doen. Richard heeft me hier vanuit zijn ervaring in begeleid; ik heb er geen trainingen voor gevolgd. Na een heleboel lezingen te hebben gegeven over vrouwenzaken zoals het glazen plafond, ben ik ook langzaam steeds meer lezingen gaan geven met een technische achtergrond: ook over zaken waarmee ik vanuit mijn andere werkzaamheden (bijvoorbeeld adviestrajecten) te maken had.  Richard heeft aan de TU Delft gestudeerd: hij heeft van huis uit die technische achtergrond. Ik ben veel praktischer ingesteld en maak de vertaalslag naar de maatschappij: wat betekenen al deze ontwikkelingen voor het dagelijks leven? Hoe passen we de nieuwe technologieën toe?”
    img_4705

    Hoe heeft jullie bedrijf zich ontwikkeld?

    “Als bedrijf zijn we snel gegroeid maar tegelijkertijd ook bewust klein gebleven. Er deden zich mooie kansen voor om ons bedrijf groter te maken, met een groter pand en personeel. Toch hebben we hier niet voor gekozen, ook vanwege onze vier kinderen. Ik ben naast zakenvrouw ook echt een familiemens. Mijn gezin staat voor mij altijd op één. Ik heb regelmatig nee gezegd tegen mooie carrière kansen. Ik zou dan zo veel in het buitenland moeten verblijven dat ik mijn kinderen amper zou zien. Dit was voor mij geen optie. Richard liet me hier overigens geheel vrij in: hij support alles wat ik wil doen.

    16105560_1552721784744155_8533150096816045241_n
    Lieke bij Omroep Max

    Je gezin staat dus echt altijd op nummer één.

    “Absoluut. Onze oudste dochter valt bijvoorbeeld buiten het onderwijssysteem. Wij hebben er een tijd voor gekozen haar toch zelf vanuit thuis  te gaan scholen. Dit jaar doet zij eindexamen aan het VMBO. Dat we haar op deze manier kunnen begeleiden kostte weliswaar veel tijd, maar ik zou het allemaal exact zo overdoen. Vanuit deze ervaring heb ik overigens ook de drive gevonden om het onderwijssysteem te wijzen op mogelijke verbeteringen. We moeten er voor vechten om kinderen die hun eigen manier van leren hebben, toch te laten leren.” 

    14947892_1461215817228086_5988439113813996392_n

    Samen wonen én werken. Is dat niet lastig? 

    “Toen Richard en ik elkaar leerden kennen was hij al bezig met het oprichten van een eigen bedrijf, ik ben er dus vanuit mijn studententijd direct in mee gegroeid. We gingen samenwonen vlakbij een bedrijventerrein, waar we letterlijk briefjes in de brievenbus stopten van bedrijven, met de mededeling dat ze een website moesten hebben en dat wij die konden maken. Achteraf zo leuk om aan terug te denken! Richard en ik werken goed samen, onze huiskamer is ingericht in een L-vorm, waarbij de punt van de L met een glazen deur is afgescheiden: daarin zit onze werk-cockpit zoals we deze altijd noemen. Hierin werken wij samen. We weten altijd precies met welke projecten de ander bezig is, we vullen elkaar goed aan. Richard geeft me alle ruimte om te groeien. Ook met het betreden van het podium voor lezingen heeft hij me altijd gestimuleerd en gemotiveerd. Hij is dan heel trots. Ik heb geen trainingen gevolgd in het geven van lezingen, maar voordat ik het podium zelf betrad had ik wel al talloze lezingen bijgewoond en geanalyseerd, van Richard en andere sprekers. Toch is het dan weer anders om het zelf te gaan doen! Op een podium staan is confronterend; je kunt last krijgen van je eigen onzekerheden. Ik ben over die onzekerheid heen gegroeid, enerzijds door het opbouwen van steeds meer expertise en kennis, maar ook door het simpelweg te blijven doen. Wat mij in het begin hielp, was doen alsof ik een actrice was die speelde dat ze een spreker was met jarenlange ervaring. Klinkt gek, maar dat werkte onwijs goed.”

    22688887_1866740123342318_2409836117543477088_n - kopie

    Wat is jouw grootste talent?

    “Met humor kort en krachtig informatie overbrengen. Daarnaast ben ik goed in het toepassen van de informatie op de luisteraar. Ik weet snel voor welk publiek ik spreek, wie mijn doelgroep is. Ik praat gemakkelijk, dat helpt. Ik zet de boodschap altijd duidelijk neer met concrete voorbeelden.”

    Je bent van heel veel markten thuis en doet ontzettend veel. Als je vanaf vandaag nog maar één ding mocht blijven doen, wat zou dat dan zijn?

    In het leven: Mijn kinderen begeleiden. Op werkgebied: Spreker zijn. Televisie maken is heel leuk maar ook eng: voor een zaal staan is veel fijner dan ik vroeger ooit zou hebben gedacht. De energie die je direct uit de zaal krijgt, de interactie met het publiek en daarop inspelen. Dat blijft uitdagend, ontzettend leuk en leerzaam. Een zaal meekrijgen geeft elke keer weer een enorme kick.”

    Je richt je in je werk ook op trends rondom de feminisering van de maatschappij. Waar moeten we dan aan denken?

    “Ik heb ontzettend veel lezingen gegeven over feminisering: lezingen over het glazen plafond en de work life balance. In eerste instantie was ik niet zo geëmancipeerd: ik was bijvoorbeeld de eerste van mijn vriendinnen die trouwde, ik nam Richards achternaam aan en startte als eerste met een gezin. Wel had ik een geëmancipeerde familie. Een van mijn tantes was zelfs een van de eerste gynaecologen in Nederland. Mijn moeder hamerde er ook altijd op dat vrouwen hun eigen broek moesten kunnen ophouden: mijn zus ging dan ook medicijnen studeren en werd huisarts. In de loop der jaren ben ik gegroeid in mijn emancipatie; door de lezingen die ik bijwoonde én zelf gaf, ging ik steeds meer nadenken over feminisering. Ik vind het belangrijk om onderwerpen bespreekbaar te blijven maken. Ik ben daar ook ontzettend mee aan de slag gegaan in de periode dat ik lezingen over deze onderwerpen gaf en heb een enorme liefde voor vrouwen vanuit de historie die iets groots hebben gepresteerd. Deze voorbeelden gebruikte ik dan ook in mijn lezingen. De maatschappij richt zich op een bepaalde manier in; ik vind het dan interessant om te kijken naar of iets heel gefeminiseerd of juist heel onderdanig is? Waar ligt de grens?”

    23905636_1907024252647238_3138319992146646327_nWat is jullie toekomstvisie?

    “Elk jaar geven wij een trendverwachting uit (gratis te downloaden op Trends2018.nl) waarin we ontwikkelingen samenvatten en op papier zetten. Richard en ik worden vaak geleefd door ons bedrijf en gezin. Eigenlijk willen we graag voor ons eigen bedrijf eens een heidag organiseren om met zijn tweeën onze toekomstvisie ook helder in kaart te brengen, maar het komt er tot nu toe nog niet van. Van de andere kant zijn we allebei ook erg flexibel en blij met hoe goed we kunnen inspelen op de behoefte vanuit de markt. Daar ligt ook onze kracht: we kijken wat er op ons pad komt. Zo vond ik het bijvoorbeeld fantastisch toen ik  politici mocht onderwijzen over wat er op technologisch gebied gebeurt: dit was echt onwijs gaaf om te doen en leverde weer een bak aan kennis en ervaring op. Onze manier van werken in combinatie met dat we klein zijn gebleven, maakt ons erg flexibel en snel. 

    Die flexibiliteit past dus echt bij je bedrijf.

    “Absoluut. Ook op persoonlijk vlak bleken we overigens enorm flexibel te zijn:  Vorig jaar hadden we een grote brand in ons huis, waardoor we acht maanden lang met ons gezin en bedrijf in andere huizen moesten bivakkeren. We hebben in die periode echt per dag geleefd. We moesten wel: iedere dag was het weer afwachten of het huis waar we in woonden nog wel beschikbaar zou zijn. Het was lange tijd ook maar afwachten wanneer ons eigen huis weer bewoonbaar zou zijn. Mijn kracht is om daar dan ook weer iets leerzaams uit halen. Ik vond het een waardevolle ervaring om mee te maken. Ik heb Syrische mensen Nederlandse les gegeven, die alles achter hadden moeten laten. Pas toen ons eigen huis in brand vloog, we onze eigen spullen kwijt waren, voelde ik zelf hoe je blijkbaar dus toch hecht aan je huis en spullen. Hier heb ik heel veel met de Syrische mensen over gepraat: zij lieten niet alleen hun huis achter, maar maakten daarbij natuurlijk ook nog verschrikkelijke dingen mee. Het relativeert je eigen situatie.”

    Wat kunnen we nog verwachten? 

    “We zijn momenteel bezig met de opstart van www.Trendwatcher.TV, omdat we zien dat veel kleine bedrijven zoeken naar een uitlaatklep in de media om zich te uiten. We willen via een eigen kanaal, Trendwatcher TV, bedrijven de kans geven om hun verhaal te doen.”

    Voor meer informatie over Lieke en haar werk kun je terecht op haar website, www.liekelamb.nl

    Waarom mannen vrouwen niet begrijpen

    Sorry dames, maar ik snap wel waarom mannen vrouwen soms niet begrijpen. Mannen zijn over het algemeen wat rationeler ingesteld en vinden duidelijkheid prettig. Zeg nou zelf: Een demonstratief geplaatste toiletrol op de trap is toch vooral leuk om overheen te springen?

    Mannen willen gewoon dat vrouwen duidelijk zijn. Duidelijke vragen stellen. Dan zeggen zij daar ja of nee op. Niet zo moeilijk, toch?
    En wat doen wij vrouwen?
    Wij stellen geen duidelijke vragen. Wij geven HINTS.

    We gaan op de bank zitten, het ene been over het andere, wiebelen onrustig heen en weer. En we zuchten. We zuchten wat af. We zuchten net zo lang en net zo hard, totdat de man wel moet opkijken van zijn gadget.

    Dan vraagt de man, terwijl zijn laatste Angry Bird door de lucht vliegt: “Is er iets?”
    Als we het echt op onze heupen hebben, zeggen we dan eerst: “Nee, er is niks, hoor.” met bijbehorende pruillip en blik richting parketvloer of nagels.

    De man denkt dan: Mooi. Er is niks. En katapulteert vrolijk weer een vogel op zijn touchscreen. Ondertussen ontploffen wij bijna, want natúúrlijk is er wel iets, ziet hij dat dan niet?

    Nee, dat ziet hij niet.
    Hij werd gestoord omdat we wat harder ademden, maar toen hij ons vroeg of er iets was, zeiden wij nee. Daarmee is de kous af.
    En natuurlijk is die kous niet af.
    We HINTEN. We hopen dat hij onze lichaamstaal leest, dat hij in de oeverloze diepte van onze ogen kijkt en zegt “Schat, lieverd, ik zíe aan je dat er iets is, hoe kan ik je dag op empatische wijze weer goed maken?”

    Maar dat doet hij meestal niet. Niet omdat hij niet wil: hij is zich gewoon van geen kwaad bewust. En dat Kwaad, waar hij zich niet van bewust is, zit naast hem op de bank, te wiebelen met haar pumps. Het wordt steeds kwader. Als we dan nog niet snappen hoe mannen communiceren, zuchten we nog eens heel diep, staan we demonstratief op, lopen we – onze hakken in het parket borend –  naar de keuken, waar we luidruchtig de vaatwasser gaan staan in- of uitruimen. Daarbij laten we pannen extra hard in de kast kledderen, kijken we van hoe ver af we het bestek in de besteklade kunnen mikken, en als we écht irritant zijn – en dat zijn we soms – mompelen we ook nog wat binnensmonds, net hard genoeg dat hij het kan horen, maar te zacht om te verstaan.

    Soms schrikt de man dan op van zijn Angry Birds spelletje, door zijn eigen vleesgeworden angry bird, die in de keuken smijt met pasta-tangen en bakjes. Hij denkt dan, huh, er was toch niks, waarom is ze dan zo luidruchtig bezig? en krabt zich eens achter zijn oor. Als hij niet al te bang aangelegd is voor lichamelijk letsel, brengt hij zijn gadget in veiligheid en durft hij de keuken in te komen lopen om te vragen of het gaat.

    En dan, nou, dan is het prijs.
    De man staat niets vermoedend te kijken terwijl de tsunami achter hem opdoemt en losbreekt. Een stortvloed van verwijten, die zich uren, dagen, weken, of zelfs jarenlang hebben opgehoopt, wordt in één keer op die arme kerel losgelaten. “Natuurlijk gaat het niet!” schalt het door de keuken, gevolgd door een stroom van verwijten, meestal opgebouwd in de loop van de dag – en als we het echt op onze heupen hebben, zit in de stroom van verwijten nog een aantal verwijten van vorige week, vorige maand, die ene keer dat hij flirtte in de Efteling, of een oude koe van tien jaar geleden.

    De man vraagt zich af waar dit alles in godsnaam vandaan komt, en hoe het kan dat zijn anders toch best lieve en redelijke vrouw nu door de keuken raast als een oververhitte vrouwelijke Donald Trump. Hij snapt niet waar ze het vandaan haalt, al die verwijten, en wat hij in vredesnaam misdaan heeft. Bovendien had hij bijna level 32 van Angry Birds gehaald, en dat wil hij eigenlijk graag af gaan maken.

    Maar de vrouw interesseert zich niet voor zijn gadget of vogels; zij weet weet wél wat hij misdaan heeft. Ze zal het hem eens haarfijn uitleggen, nu ze toch bezig is. Aan het einde van zo’n tsunami – die opvallend vaak voorkomen tijdens de hormonale, maandelijkse death wish dagen – laat ze de man verbouwereerd achter, terwijl ze haar heus gaat snuiten op het toilet, en vraagt hij zich af hoe zijn leven er uit zal zien als vrijgezel. De vrouw echter, is de tsunami kwijt, voelt zich wellicht ook een tikkeltje schuldig, want zo kwaad had ze het nou ook weer niet bedoeld.

    Mannen zeggen meestal direct wat hen dwars zit. Ik vind dat heerlijk.
    Vrouwen zijn daar soms een beetje jaloers op. Want de hele week rondlopen met zo’n opgebouwde tsunami van in je buik, dat is niet fijn hoor. Dat blijft borrelen, en ten slotte, tja, dan moet-ie er uit. De vraag is alleen wanneer. Vrouwen spelen fervent hints met mannen, maar het spelletje wordt nooit echt begrepen aan de andere kant.
    Als wij zeggen “Pffff, de zolder moet weer eens opgeruimd worden.” denken mannen “Daar heeft ze gelijk in.” en hij gaat verder met zijn denkbeeldige vechtscène in Modern Warfare.

    Hij gaat echter op geen enkele wijze er van uit dat wij daar mee bedoelen “JIJ moet de zolder weer eens opruimen. En met weer eens bedoel ik NU.” Aangezien we geen vraagteken achter de zin zetten, voelt hij zich in het geheel niet aangesproken. En als we heel eerlijk zijn, is dat ook niet zo gek. Want als we willen dat hij iets doet, waarom vrágen we het dan niet gewoon? Hij denkt dat we gewoon een feit constateren. En mannen zijn de flauwste niet: dat mag!

    Enfin. Om een lang verhaal niet nog langer te maken, snap ik dus wel, dat mannen ons soms niet begrijpen. Godzijdank kunnen we ondanks alle emancipatie toch nog best lief zijn, die andere 28 dagen van de maand. Genoeg tijd voor de man om weer op te laden en de vrouw om verwijten te verzamelen voor de volgende keer.

    Zo herken je een manipulator

    Manipumanipulatorleren. Het gebeurt zo slinks, dat je het vaak niet eens in de gaten hebt. Daarbij heb je het vaak pas door als het te laat is: Mensen die graag en veel manipuleren  pikken jou er uit in een ruimte vol mensen. Daar hoef je overigens geen woord voor te zeggen: Je hulpvaardige, zorgzame en vriendelijke uitstraling hebben daar waarschijnlijk al voor gezorgd voordat jij hallo zegt.

    Iedereen manipuleert wel eens. Iedereen liegt ook wel eens. Maar waar een weldenkend mens last krijgt van zijn of haar geweten als dit te ver gaat, gaat een echte manipulator onverstoorbaar door. Als je niet op let, vreet het jouw energie weg, net zolang totdat deze op is of je het door krijgt.

    Manipulators kom je overal tegen: dat kan op je school, werk of in je privé situatie zijn. Ze kunnen bovendien gemakkelijk diverse gedaantes aannemen: lief en charmant, maar ook verwijtend of zelfs boos: dit hangt af van wat men precies van jou gedaan wil krijgen én hoe ze dat het best denken te bereiken. Waar manipulators in uitblinken, is het uitbuiten van situaties en mensen. Meestal smeren ze je veelvuldig stroop om de mond en word je op handen gedragen: ze willen immers iets van je.

    Jij hebt iets wat zij willen, dus zetten ze een uitgebreid charme offensief in.

    Dit doen ze net zo lang als nodig is. Net zo lang totdat het werkt. Doorzie je dit niet tijdig, dan heb je een groot probleem. Plotseling kun je jezelf in een situatie bevinden waar je uit jezelf nooit in zou zijn gestapt. Vaak heb je het echter pas door als het al te laat is. Het herkennen van manipulatie is daarom ontzettend belangrijk, vooral voor hulpvaardige, empathische mensen met een groot hart.

    We kennen ze allemaal wel: energiezuigers. Mensen die continu van hun probleem jouw probleem proberen te maken. Dit kunnen ze overigens ook onbewust doen: vaak is het een gedragspatroon dat ingesleten is omdat het ooit bleek te werken. 

    Manipulatoren maken van hun probleem jouw probleem met verschillende redenen:

    • De manipulator wil jouw aandacht, dus bedenkt hij een probleem, zodat jij dat op kan lossen. Als je dit vaak meemaakt, spreekt de manipulator jou aan op jouw hulpvaardigheid en empathie. Overkomt dit jou, dan is het goed om in gedachten te houden dat volwassen mensen stuk voor stuk verantwoordelijk zijn voor hun eigen problemen. Natuurlijk kun je mensen wel eens met iets helpen. Maar als iemand problemen op jou af blijft vuren met de verwachting dat jij het voor hem oplost, heb je vaak te maken met een manipulator. In dat geval kun je best even adviseren, maar je hoeft helemaal niets op te lossen: het is immers niet jouw probleem. Je kunt betrokkenheid tonen, en toch de verantwoordelijkheid daar laten liggen waar die thuis hoort.
    • Hij wil dat je iets voor hem doet, dus vertelt hij jou hoe ontzettend goed jij bent in juist dat ene ding, en hoe slecht hij er in is…. dus… zou jij dit misschien willen doen? Als dit eenmalig gebeurt, is er vaak niets aan de hand. Maar als je dit met één persoon wel erg vaak meemaakt, heb je meestal te maken met een manipulator die jouw ego streelt om te krijgen wat hij wil:
      • dat jij zijn werk voor hem doet,
      • dat jij zijn probleem oplost (zie punt 1) of
      • dat hij zijn zin krijgt.

    Hij maakt daarbij dankbaar gebruik van jouw inlevingsvermogen en streelt tegelijkertijd je ego zodanig, dat het moeilijk wordt om nog nee te zeggen. Toch is nee zeggen altijd een optie. Dit kan ook in de vorm van een spiegeltechniek: “Goh, dat klopt, ik ben daar inderdaad goed in. Maar ik weet zeker dat het jou ook gaat lukken. Ik heb het mezelf immers ook geleerd door te oefenen.” En hop, zo leg je de bal weer terug. Jij bent immers (zie punt 1) alleen verantwoordelijk voor jouw eigen leven en jouw eigen verantwoordelijkheden.

    Als je merkt dat je vaak het werk van anderen op aan het knappen bent of dat problemen jouw kant uit geschoven worden, heb je waarschijnlijk te maken met mensen die donders goed weten hoe lief en zorgzaam jij bent, en daar dankbaar gebruik (of misbruik) van maken.

    Een simpele truc om te testen of je met een manipulator te maken hebt?
    Los eens een paar weken geen enkel probleem meer voor hem op. Hoor je na een paar weken steeds minder? Dan heeft de manipulator waarschijnlijk gemerkt dat hij bij jou geen antwoord meer krijgt en al een nieuw slachtoffer gevonden, die er wel nog intrapt.

     

    Hoe goed kun jij tegen kritiek?

    Kritiek: we geven het graag, maar kritiek krijgen, dat is vaak een heel ander verhaal.

    Overal waar je komt kun je kritiek krijgen: thuis, van je partner, op je werk, of zelfs van vreemden in het openbaar. Kritiek krijgen kan een vervelend gevoel oproepen: met name als deze niet zo prettig gebracht wordt.

    Jezelf ontwikkelen

    Toch is het goed leren ontvangen van kritiek een manier om jezelf positief te ontwikkelen. Niet alle kritiek is terecht; het is dan ook goed om kritisch (haha) te bepalen van wie je kritiek wil ontvangen.

    Herhaalde kritiek

    Als je bepaalde kritiek meerdere keren te horen krijgt, bijvoorbeeld dat je slecht luistert, dan is dit vaak een teken dat je daar bijvoorbeeld toch beter wel naar kunt luisteren.

    Dat doe ik helemaal niet!

    Veel mensen zijn geneigd bij het ontvangen van kritiek meteen in de verdediging te gaan. Dit is een menselijke, maar emotionele reactie op het gevoel dat je aangevallen wordt. Het is goed om je op zo’n momenten af te vragen:

    1. Word ik echt aangevallen?
    2. Zit er een kern van waarheid in de kritiek die ik krijg?
    3. Reageer ik nu op een redelijke manier of vanuit emoties?

    Koop tijd

    Weet je niet goed wat je aan moet met de ontvangen kritiek? Dat is helemaal niet erg. Bedank je gesprekspartner voor zijn eerlijkheid en geef aan dat je even wilt nadenken over wat je te horen hebt gekregen. Zo voorkom je dat je vanuit een emotie over-reageert en kun je er op een rustig moment even over nadenken.

    Je hoeft niet altijd direct te reageren.

    Oneens?

    Zo veel mensen, zo veel meningen. Ben je het – ook na een moment van reflectie – oneens met de ontvangen kritiek? Je kunt er dan voor kiezen om de ontvangen kritiek naast je neer te leggen, of om de kritiek gever aan te spreken om desgewenst te onderbouwen waarom jij het oneens bent. Vraag je hierbij wel af, of je eerlijk en neutraal naar jezelf gekeken hebt: dit is namelijk heel moeilijk voor mensen; hun eigen gedrag objectief beoordelen. Vraag als je daar behoefte aan hebt de verzender om nadere toelichting. Misschien berust de kritiek wel op een misverstand, dat je gemakkelijk uit de weg kunt helpen.

    Onterechte kritiek

    Soms is kritiek echt onterecht. Sommige mensen zijn geneigd veel kritiek te gaan uiten op mensen met eigenschappen die hun jaloezie opwekken, of die gedrag vertonen dat ze zelf benijden. Als je merkt dat iemand vooral kritiek geeft om het kritiek geven, kun je wederom de kritiek naast je neerleggen, of zelf kritisch doorvragen bij de verzender wat nu precies het probleem is. Hoe ga jij om met kritiek? Geef je zelf veel kritiek aan anderen? Reageer jij verdedigend vanuit emotie op ontvangen kritiek? Laat het weten in een reactie!

    Eerlijkheid duurt het kortst!

    Over het algemeen duurt eerlijkheid natuurlijk – gelukkig! – altijd het langst.

    Maar in gesprekken duurt eerlijkheid vaak het kortst.

    Let er maar eens op: mensen doen er veel langer over om te liegen, dan om de waarheid te spreken. Kijk maar eens naar de volgende voorbeeldvragen en -antwoorden.

    “Heb je even tijd voor me?”

    Leugen: “Ja, maar ik heb een hele drukke dag vandaag en ik moet zo nog weg, maar het kan wel even.”

    Waarheid: “Nee.”

    “Hoe gaat het met jou?”

    Leugen: “Ja, wel goed, het gaat zijn gangetje, wat druk op het werk en weinig tijd, en de kinderen zijn wat lastig te handelen de laatste tijd, maar ja, waar is dat niet hè?”

    Waarheid: “Niet zo goed. Het is me te druk.”

    Wie de waarheid niet spreekt, heeft veel woorden nodig.

    Het gevoel zegt nee, dus het brein zoekt naarstig naar uitvluchten of andere redenen waarom iets niet kan, omdat we zelf niet durven te zeggen wat we echt bedoelen.

    Of het brein zoekt paniekerig naar manieren om recht te praten wat krom is. Dat kost tijd en veel woorden.

    Soms is het zelfs de vraag of we met al die woorden eigenlijk wel de ander willen overtuigen, of onszelf.

    Sinds ik overspannen ben geraakt heb ik geleerd te zeggen wat ik écht voel en denk. Respectvol, maar duidelijk. Daarmee leer ik mezelf te beschermen: Tegen een agenda die te vol is, bijvoorbeeld, tegen dagen die te veel drukte hebben, tegen mensen die mij hun probleem in de schoenen schuiven- en vooral om mezelf meer rust te gunnen. Door eerlijk te leren zijn tegen anderen ben ik liever geworden voor mezelf.

    Eerlijk zijn werkt bijzonder verfrissend. Mensen kunnen best goed tegen de waarheid, merkte ik. En soms is het ook goed als sommige mensen er niet tegen kunnen, want:

    Als iemand mijn grenzen niet kan of wil respecteren, wil ik zo iemand dan überhaupt in mijn leven?

    Ik stond in de supermarkt, van de week. Ik was aan de beurt toen een man voorkroop om tussendoor nog snel een los item te betalen. Schijnbaar was hij al aan de kassa geweest, en was hij dit item vergeten. Hij vroeg echter niet aan me of hij even tussendoor mocht komen: waarschijnlijk had ik hier overigens geen punt van gemaakt- als hij het gevraagd had. Maar hij vroeg niets, hij deed het gewoon. Vervolgens begon hij luidkeels grappen te maken en wilde hij zijn eigen gedrag vergoelijken door tegen mij te bulderen: “Wel onbeleefd van mij hè, dat ik zomaar voorkruip? Hahaha!”. Vroeger zou ik gezegd hebben “Ach, kan gebeuren.” Of “Geeft niks hoor.” Maar tijden veranderen: vroeger was ik immers ook niet eerlijk naar mezelf toe en kwam ik zelden voor mezelf op.

    Dus keek ik hem aan en zei ik simpelweg “Ja.”

    Want tja, het wás ook onbeleefd.

    “Hahaha, haha, ha, eh, oh.” stamelde de man, terwijl hij mijn bevestigend antwoord liet inwerken. Ik bleef hem rustig aankijken, toen tot hem doordrong dat ik bevestigde dat het onbeleefd van hem was. Hij liep wat rood aan, liet zijn kleingeld van ongemakkelijkheid bijna uit zijn portemonnee rollen en maakte zich snel uit de voeten. De caissière wachtte tot hij weg was, knikte toen naar me en zei “Goed gezegd!”.

    Die man wist zelf ook donders goed dat zijn actie onbeleefd was, anders had hij het zelf niet benoemd. Waarom zou ik het dan voor hem moeten vergoelijken?

    Het kost veel tijd om te liegen. Eerlijk zijn kost weinig tijd, maar wel wat moed. Bovendien maak je met iedere leugen niet alleen anderen, maar uiteindelijk ook jezelf wat wijs.

    Hoe groter de leugens of hoe vaker je liegt, des te verder raak je verwijderd van jezelf. En van een fijn leven.

    Dan verzamel ik liever elke dag een paar keer wat moed.

    80% minder appen en mailen: je lost veel op!

    Ga eens na bij jezelf: hoe vaak kom je in een conflict terecht door geschreven gespreksvormen zoals Whatsapp en e-mail, en hoe vaak gebeurt dat via een live gesprek (tijdens een telefoongesprek of persoonlijke ontmoeting)?

    Hoe handig de moderne technologieën ook zijn en hoe efficiënt en kostenbesparend ze ook lijken, e-mails en whatsapp worden helaas ook steeds vaker gebruikt als een middel om je achter te verschuilen.

    Ik durf het niet zo goed live te zeggen, dus app ik het maar. Dat is vaak de reden achter dit gedrag. Conflict vermijding is dan vaak onbewust de bedoeling, maar de methode werkt vaak averechts.

    Ik heb dat zelf ook geleerd uit eigen ervaring: Als ik iets moeilijk vind om “live” te zeggen, mail of app ik het. Dat is niet goed. Het is menselijk, en ook wel begrijpelijk, maar niet goed. Want als je het niet rechtstreeks zou durven zeggen, waarom dan wel via een tekstbericht?

    Bij een tekstbericht dat binnenkomt zie je geen gezicht. Je hoort geen intonatie. Je hoort geen humor. Je kunt niet direct reageren. Een tekstbericht – in welke vorm dan ook – komt vaak hard en onpersoonlijk binnen; harder dan de afzender eigenlijk bedoelt.

    Maar ook in positieve zin krijg je veel meer voor elkaar door live contact. Als je op je werk iets wil regelen en je stuurt een e-mail, kan het makkelijk een week duren eer je collega jouw verzoek leest. En dan is er ook nog de vraag of hij er iets mee doet. Zoek je hem op, of bel je, dan heb je direct een menselijker contact. Dan maak je het persoonlijk, hoor je elkaars stem, kun je een leuk ongepast grapje maken over, of vragen hoe het gaat met – ik noem maar wat – zijn vrouw. Doe je dat via mail, nou, dan komt dat heel anders over.

    We verschuilen ons met zijn allen letterlijk achter ons scherm. Of dat nu een telefoonscherm is of een pc scherm. Verschuilen is nooit goed. En natuurlijk is het soms noodzakelijk. Maar voor de relatie die je met mensen onderhoudt, is het altijd beter om menselijk contact te verkiezen boven techniek.

    Maar het is ook een gewoonte. En we hebben het ook zo druk!

    Dat klopt. Maar je kunt je wel aanwennen om jezelf bij contact momenten af te vragen:

    – kan ik naar hem of haar toe gaan?

    – zo niet, kan ik hem of haar dan bellen?

    – als je echt niet anders kunt dan een tekstbericht via telefoon sturen, is een spraakbericht nog altijd een beter alternatief. De ander kan dan misschien niet meteen reageren, maar hoort wel je stem.

    Deze vragen probeer ik mezelf te stellen de laatste tijd, en de resultaten hiervan zijn ongelofelijk. Ik heb betere contacten, zowel zakelijk als privé. Ik krijg meer dingen geregeld en door het menselijk contact heb ik meer plezier. Ik zet me over mijn angst voor conflicten heen en verschuil me niet meer achter mijn scherm. Maar daardoor word ik voor anderen ook letterlijk zichtbaar; mijn persoon, mijn kwaliteiten en mijn humor. Dat helpt vervolgens als je weer eens iets moet afhandelen samen.

    Een heleboel misverstanden ontstaan simpelweg door geschreven tekst. Dingen die je schrijft kunnen verkeerd worden geïnterpreteerd. Dat kan ook gebeuren in een live gesprek, maar dan kun je dat zien gebeuren bij de ander en ingrijpen, uitleg geven of context.

    Helemaal zonder de techniek leven is waarschijnlijk onmogelijk. Maar dat de techniek bestaat, wil niet zeggen dat we deze altijd moeten gebruiken. Dat is als een brief schrijven aan je buurvrouw: het kan, maar het is beter, sneller en handiger om er gewoon naar toe te lopen.

    Ik ben hier zo van overtuigd dat ik het jullie liefst allemaal persoonlijk zou vertellen!

    Maar aangezien dat niet kan, hieronder een filmpje dat het heel treffend weergeeft:

    https://youtu.be/XZtD4p5p7ec

    Ontplofte kinderkamer 

    Mijn telefoon roept dat ik een whatsapp heb. Ik open het scherm.

    “Zeg!!”

    Het is vriendin Kim die aan de andere kant van het land woont. 

    “Zeg het eens?”

    “Had je me niet even kunnen waarschuwen?”

    Ik vraag me snel af waarvoor: dat het woensdag is? Dat de wintertijd in is gegaan? Dat Trump niet aan de macht had moeten komen?

    “Eh, waarvoor?” antwoord ik voorzichtig. 

    “Nou, jouw kind is vier jaar ouder dan mijn kind. En ik wist dus niet dat dit zou gebeuren als kinderen alleen boven spelen!”

    Prompt volgde er een foto:


    “Aha, je hebt ze alleen boven laten spelen!” stuur ik terug, nadat ik een beetje tot bedaren ben gekomen van het lachen.

    “Ja! Ik dacht ik kan wel even buurten met die moeder beneden!”

    Oh, die onschuld. 

    “En kijk!” 


    “En er ligt een halve zandbak in het bed van onder hun schoenen! FML!”

    “Oké, listen up.” stuurde ik terug. “Drie basis regels bij speel afspraakjes: 1. Schoenen uit beneden aan de trap, 2. Kwartier voor einde speeltijd samen opruimen en 3. Kostbare spullen vooraf weg zetten.” 

    “Oké, Thanks. Maar eh, kun je geen handboek maken ter voorkoming van toekomstige rampen?”

    “Dat zou ik kunnen doen, maar dit is toch veel leuker?” 

    Ze heeft me daarna niet meer terug geappt. Vast omdat ze bezig is met opruimen. 

    De obstakels van de Sterke Vrouw!

    Je zou denken dat het in deze moderne tijd oké is om een sterke vrouw te zijn. Dat gezegd hebbende, is dat in de praktijk vaak absoluut niet waar. Glazen plafonds, dates die zich bedreigd voelen door je emotionele of financiële onafhankelijkheid, mensen die niet gewend zijn dat een vrouw ook het woord nee in haar vocabulaire kan hebben, et cetera.

    Als je er als vrouw lief en schattig uitziet, maar dat niet bent, raken mensen nog wel eens in de war.
    als je nee zegt

    Als je voor de zoveelste keer moet uitleggen dat je geen man nodig hebt om te overleven in deze wereld, is dat wel eens vermoeiend.als je niet meer kunt

    Als mensen zeggen “lach eens!” of “kijk eens niet zo serieus!” terwijl jij gewoon geconcentreerd bent en je eigen resting bitch face omarmd hebt. als je serieus kijkt

    Als mensen je een bitch noemen, alleen maar omdat je net zo assertief bent als een man, terwijl het bij een man als teken van daadkracht wordt gezien. assertief

    Als je je eigen innerlijke Bazin geaccepteerd hebt. baas vrouw

    Soms is het wel frustrerend, om als sterke onafhankelijke vrouw te leven in een wereld die er van uit gaat dat je dat niet kunt of wilt. being a woman sucks

    Zeker als mensen ook je zwarte humor niet begrijpen en niet snappen dat je met je vriendinnen op stap gaat, NIET om schattig uit te zien of om versierd te worden maar gewoon om ongegeneerd lol te maken met je vriendinnen. crazy

    Als mannen zeggen “goh, jij bent wel mondig hè, voor een blond vrouwtje?”eyeroll

    Als je een SQUAD hebt met gelijkgestemde vriendinnen en je bent er trots op: groep

    Dat je PMS hebt en iemand begrijpt het niet:niet je dag

    Als je je goed genoeg in je vel voelt om je eigen rolmodel te zijn:rolmodel

    Dat mensen er van uit gaan dat jij wel even de koffie maakt of afwast, terwijl niemand dit vraagt aan de mannen in het gezelschap:sarcastisch

    Dat je jezelf weer even moet herinneren aan wie je bent:sterke vrouw

    Als je er schattig uitziet maar wel vloekt als een bootwerker:vloeken mag ook al niet

    Vraag NOOIT aan een vrouw of ze zwanger is!

    Nee, het is nooit, ik herhaal NOOIT een goed idee om aan een vrouw te vragen of ze zwanger is. Voor diegenen die zich afvragen waarom: Luister. Als een vrouw inderdaad zwanger is, is er een reden dat ze het jou nog niet heeft verteld. Misschien heeft ze eerder wel al eens een miskraam gehad en is ze bang om het te vertellen, of wil ze gewoon wat langer wachten. Hoe dan ook; je hebt er niets mee te maken en als ze het wil delen, dan doet ze dat vanzelf wel.

    Als een vrouw niet zwanger is, dan heb je grote kans dat je haar zojuist enorm beledigd hebt met je ongevraagde bemoeienis. Ja, zo werkt dat bij veel vrouwen. Daarbij zijn er vrouwen die na de bevalling nog een tijdje (in mijn geval, bijna acht jaar, maar daar hoeven we het niet over te hebben, haha) nodig hebben om weer even back in shape te komen. Hoe dan ook: be-moei-je-er-niet-mee!

    man-couple-people-woman

    Ik heb de beruchte vraag zelf gelukkig nog nooit gekregen, maar ik ken slankere vrouwen in mijn omgeving die ‘m wel kregen, bijvoorbeeld doordat ze een wat holle rug hebben, een paar kilo’s aangekomen waren na de kerst, of omdat ze toevallig een opgeblazen dag hadden. Naast het feit dat je er al buitenstaander niets mee te maken hebt, kun je met deze bemoeizuchtige en ongepaste vraag ook nog eens een heel gênant moment creëren voor jezelf, met een rotgevoel voor de dame in kwestie aan wie je de vraag stelt. Enige manier om dit te voorkomen: Gewoon. Nooit. Vragen! 

    Hoe om te gaan met de gevaarlijke dagen die PMS heten

    Diep van binnen wordt haar ziel binnen een paar uur tijd aardedonker. Haar zachtaardige karakter zet het op een hollen om plaats te maken voor deze andere kant van haar, die zich eens per maand bruut opdringt.
    Het fluiten van de vogels verstomt, de hond laat zichzelf maar even uit; zelfs de melkboer rijdt vrijwillig een blokje extra om. Donkere wolken pakken zich samen boven haar huis, waar de mensen die met haar samen wonen op hun tenen proberen te ontsnappen. U raadt het al, het is  die tijd van de maand.
    Ze heeft PMS, en wie slim is, laat haar vooral met rust.

    Ah, PMS. Wat is het toch een verschijnsel. Ik blijf me er over verbazen. Zodra de hormonen vrij spel hebben verander ik – en met mij velen – van een vrolijke, doorgaans lieve vrouw in een lijpe versie van mezelf, met een strikt zero tolerance beleid, minder inlevingsvermogen dan een stoeptegel, met instortingen en explosiegevaar.

    angry womanWie toch probeert me iets te vragen krijgt geen normaal antwoord, hooguit een sissend zoek het je zélf eens even lekker uit of een WAA-ROM MOET IEDEREEN MIJ ALTIJD ALLES VRAGEN!?.
    Als je minder geluk hebt terwijl je per ongeluk de fout maakte een vraag te stellen, zet je dan schrap voor een stroom verwijten, inclusief dingen die je zelfs nog voor de eeuwwisseling fout hebt gedaan. Gewoon, omdat ik me die dan opeens herinner, en ze je opeens ook weer enorm kwalijk neem. Omdat het kan.

    Ik hoorde tijdens een training eens dat ik als vrouw mijn innerlijke bitch wat meer zou mogen koesteren. “Dan heeft u mijn innerlijke bitch net gemist, vorige week was ze er nog.” zei ik.

    Als ik iemand een tip zou mogen geven, hoe met mij om te gaan tijdens die dagen, dan zou ik als eerste zeggen: Hoe? Nou, gewoon, niet. Maar kun je er nu echt niet omheen, voer me dan chocolade (het mag vanaf gepaste afstand toegeschoven worden, onder de badkamerdeur door mag ook), vermijd oogcontact, geef waar mogelijk voorzichtige aaitjes, vertel me dat ik lief ben. Geef me vooral en boven alles chocolade. Als het kan, laat me dan in foetushouding in de bank opkrullen met Knuffelrock muziek op repeat, zodat ik kan zwelgen. Het zijn de hormonen, heus. Ik kan er niets aan doen.

    En daarna, als de hormonen weer gekalmeerd zijn en de lucht is geklaard, is er opeens niets meer aan de hand. De vogels fluiten weer voorzichtig een lied, de hond kwispelt weer, het grootste deel van het servies is nog heel. Het enige waaraan je nog merkt dat de PMS-orkaan zojuist hier gewoed heeft, is een leeg pak melk chocolade vlokken en een geplunderde koekjeskast.

    Worden we Dom-Dom van de Tom-Tom?

    navigation-car-drive-road-largeOp nu.nl bij de rubriek opmerkelijk las ik dat een vrouw in Wijhe haar navigatiesysteem gevolgd was: het water in wel te verstaan. Volgens de navigatie moest er een veerpont aan de oever liggen, maar die was toevallig even aan de overkant. Veerponden doen dat nog wel eens, wegens hun enige doel in het leven. De vrouw negeerde de stoptekens natuurlijk, want als de navigatie zegt dat daar een veerpont ligt, dan ligt het daar toch, toch? 

    Toch niet. De vrouw raakte met haar vrouw te water en kon gelukkig zonder verwondingen uit het water gehaald worden.  Dit gezegd hebbende rijst bij mij de vraag: worden we Dom-Dom van de Tom-Tom? Als ik heel eerlijk naar mezelf kijk (en dat doe ik niet graag, zoals jullie weten), dan moet ik daar toch ja op antwoorden. Mensen zoals ik worden inderdaad een beetje Dom-Dom van de Tom-Tom.

    Ik kan die vrouw nu wel heel gemakkelijk helemaal er door halen, maar zelf ben ik ook niet bepaald intelligenter geworden door het gebruik van mijn navigatie. Ik snap het wel hoor, dat mensen een rivier in rijden, of een struik, of opeens op een busbaan belanden. Dat zijn namelijk mensen zoals ik, met de unieke combinatie van een compleet gebrek aan oriëntatievermogen en een te groot vertrouwen in de navigatie.

    Zo reed ik laatst – blind vertrouwend op mijn navigatie systeempje – de snelweg af, in de stad waar ik moest zijn. Ik volgde de navigatie, ook al leek het af en toe alsof ik door een veld reed en leek mijn allerliefste Tom-Tom ook niet te weten dat deze nieuwe weg was gelegd, reed naar rechts, reed nog eens naar rechts.
    Zelfs toen de Tom-Tom mevrouw begon te stotteren en haperen, bleef ik precies doen wat ze me vertelde. Keer-hier-om-oh-nee-ga-naar-rechts-sla-rechtsaf-probeer-om-te-draaien. Als je een beetje ADD hebt en het richtingsgevoel van een stoeptegel, zoals ik, dan doe je nu eenmaal wat die mevrouw zegt. Ook als het nergens op slaat.

    En zo zag ik mezelf opeens een oprit naar de snelweg op rijden, de compleet tegenovergestelde richting uit. “Wat doe je nu? Ik ben terug naar huis aan het rijden!” gilde ik tegen de mevrouw van de Tom-Tom. Ze zei daarop “Probeer om te draaien.” Dat was het moment waarop ik besloot haar advies maar eens niet al te serieus te gaan nemen, want omkeren midden op de snelweg lijkt me nu niet zo veilig. 

    Had die mevrouw van de auto bij het veerpont ook moeten doen eigenlijk. Vertrouwen op haar eigen zicht. Lesje voor de toekomst?

    Het Mysterie van de Handtas!

    fashion-woman-cute-airportIedereen weet dat vrouwen superkrachten hebben, als het goed is. Zoals Batman Robin heeft, hebben vrouwen hun handtas. Wat ogenschijnlijk een klein buideltje is, ontpopt zich tot een omhulsel waarin verbazingwekkend veel meegezeuld wordt.

    Ik heb ook zo’n tassen. Zelfs uit mijn kleinste handtas, die ik zo op het oog zeer nonchalant om mijn schouder heb hangen, verschijnen als ik iets aan het zoeken ben desgewenst:

    • drie pakjes zakdoeken,
    • een portemonnee,
    • een Labello en een lipstick,
    • een pakje pleisters,
    • een make-up mapje,
    • een flesje water,
    • drie aangebroken pakjes kauwgum,
    • een fles bodylotion of handcrème,
    • een liga (Voor als ik opeens hongerklop heb.)
    • een zonnebril,
    • een EHBO pakket,
    • een mapje met dames-artikelen,
    • een mapje met autopapieren en paspoort er in,
    • een bus deodorant,
    • een flesje parfum,
    • een reserve panty,
    • een telefoon,
    • een reserve telefoon (Mijn wekker!)
    • een föhn,
    • een kam,
    • en drie dikke leesboeken. (Voor als ik ooit in de trein zit en me verveel.)

    Het spreekt voor zich dat ik het benodigde item zelden snel vind. Dan moet echt eerst die hele handtas binnenstebuiten worden gekeerd. En het laatste wat ik er uit vis, is natuurlijk wat ik zocht.

    Sleutelbossen zijn ook rotzakken. Die hebben de gave om af te dalen naar de bodem van de tas, of zich te verstoppen achter de voering van de tas, als daar onverhoopt een scheurtje in gekomen is. Leuk, als je dringend weg moet.

    Natuurlijk, ik kan er minder in doen. Maar het geeft me zo’n fijn gevoel van controle, dat ik mijn halve huisraad mee sleep. Dat me bijna alles kan overkomen, en dat dat dan altijd opgelost kan worden door mijn magische buidel. Heel rustgevend.

    Toch ben ik wel eens jaloers op mannen (of vrouwen zonder handtas-afwijking), als ik zie dat die alleen hun telefoon en sleutels pakken en -hop- de deur uit kunnen. Sta ik dan, te graaien in mijn buidel, naar die verrekte sleutelbos. Maar als ik dan eindelijk de deur uit kan, heb ik wel alles onder controle. Nou ja, bijna alles dan.

    Waarom “Trek het je niet aan” SLECHT advies is

    https://static.pexels.com/photos/23008/pexels-photo.jpg

    We zeggen het tegen elkaar. We zeggen het tegen onze kinderen. “Trek het je niet aan.” Waarom trek het je niet aan naar mijn mening slecht advies is, zal ik uitleggen.

    Degene die jou net over zijn probleem heeft verteld, zou het je waarschijnlijk niet verteld hebben als hij het zich niet al lang wel had aangetrokken. Er is een probleem, die persoon zit er mee, en dan kom jij met trek het je niet aan. Daar heb je dus helemaal niks aan, met je probleem.

    Allereerst zeg je met trek het je niet aan eigenlijk: je moet je er niet druk om maken. Dat is heel goed bedoeld natuurlijk, maar daar heb je niet zo veel aan als je je er wel druk om maakt. Want dat doe je al. Anders zou je er niet over praten, toch?

    Tegen kinderen zeggen we ook vaak dat ze het zich niet aan moeten trekken. Wat ik daar persoonlijk niet zo handig aan vind, is dat een kind dan het gevoel kan krijgen dat het probleem waar het mee zit, niet belangrijk genoeg is, niet mee telt, of in het ergste geval, dat het zich aanstelt. Want jij vindt dat het zich van dit probleem niets moet aantrekken, toch?

    In plaats van trek het je niet aan kun je misschien beter het probleem valideren en samen op zoek gaan naar oplossingen. Want hoewel jij misschien denkt dat de ander dit probleem makkelijk naast zich zou moeten kunnen neerleggen, voor diegene is dat (op dit moment) niet zo gemakkelijk. Toch?

    Waarom je nooit “We moeten praten.” tegen een man moet zeggen!

    Als je ooit in een langdurige, gelukkige relatie met een man terecht wil komen of blijven, knoop deze les dan goed in je oren. Zeg nooit, ik herhaal NOOIT, tegen een man dat “we moeten praten”! De man, die nietsvermoedend en vrolijk naar Studio Sport zit te kijken, verkrampt compleet tot een grote bal stress bij het horen van deze zo gevreesde woorden. 

    We moeten praten is een trigger voor mannen, dames, en geen positieve. Nu is praten sowieso al geen grote hobby van (een heel aantal) mannen. Maar de ervaring leert de man in de loop der jaren, dat we moeten praten vaak de inleiding is tot de grootste ruzies, de ergste discussies, of op zijn minst (maar ook dat is erg!) een periode van langdurig moeten luisteren naar zijn vrouw. En we weten allemaal, dat langdurig luisteren niet in de top 10 van mannenhobby’s voorkomt. Tenzij ze sport uitslagen voorleest of zo.

    Dus verkrampen zijn spieren, knijpt hij bijna zijn telefoon kapot, werpt hij een blik op de kalender om te zien of het (PLEASE GOD NO!) die tijd van de maand al is, en zet hij zich schrap op de bank, met samengeknepen billen. Daar komt ze, met haar we moeten praten! Snel verzamelt hij in zijn – inmiddels tamelijk bezwete – hoofd tegenargumenten tegen de meest bevochten onderwerpen van relationele discussies. Ik doe ook wel eens de afwas, ik heb minder lichaamsgassen laten ontsnappen, ik heb pas nog mijn onderbroek verschoond, ik heb de bril weer omlaag gedaan. Nagelbijtend en tandenknarsend zit hij klaar tijdens de angstaanjagende stilte voor de storm die we moeten praten heet. Dat heet; als hij het niet al op een lopen heeft gezet.

    We moeten praten zeggen tegen een man zet alle lichten op rood, het hoofd op tilt, de hartslag op standje hartaanval en komt geen enkel gesprek ten goede. Als je wel een ontspannen, open en gezellig gesprek met een man wilt voeren, doe dat dan vooral niet aangekondigd. Bijvoorbeeld in de auto, als de muziek op staat, hij relaxed is en jij ook.

    Of; als je zeker wil weten dat je zijn onverdeelde aandacht hebt, begin dan eens een gesprek als je samen een potje aan het kaarten bent, of in bed, of in bad. Maar wat je ook doet, kondig het nooit aan met de verboden woorden. Breng het terloops, met humor, of in ieder geval zonder al te veel poespas. Wedden dat hij een betere gesprekspartner is dan je had gedacht, nu hij niet verlamd is van angst?

    Tenzij je natuurlijk echt heel erg boos op hem bent en hij echt iets goed heeft te maken. In dat geval: go nuts!  

     

    Brief aan mijn Lijf

    Lief Lijf,

    Wat haat ik je soms. Op sommige dagen kijk ik naar je in de spiegel en wil ik gewoon weer terug in bed gaan liggen. Dan staar je me brutaal aan, alsof je wilt zeggen: Ha! Je wordt oud! En rimpelig! En de zwaartekracht heeft je te pakken!
    Er zijn dagen waarop ik denk: Ach, lijf, zolang je me vandaag maar van A naar B brengt, ben ik al gelukkig met je.

    Er zijn ook dagen waarop ik blij met je ben, je mooi vind en tevreden naar je kijk in de spiegel. Maar er zijn ook dagen waarop ik je af beul, met wandeltochten van kilometers lang, avonden dansen of sporten. Daar straf je me dan meestal de dag er na voor (en die daar na is stiekem nog erger!).

    Soms heb ik echt een hekel aan je: die huid, die kwabbels, putjes, rimpels.. Op die dagen heb ik spijt van die tijd die nooit meer terug komt; toen ik nog zo jong was dat niks mee zwaaide als ik zwaaide. Toen ik nog niet wist wat striae was. Toen ik nog geen stretch marks op je had gemaakt met het dragen van mijn kind.

    Maar, lief Lijf, toch houd ik van je.
    Oké, je bent niet meer zo strak. Oké, er begint overal wat na te laten. Maar: je draagt me. Je bent gezond, en daar ben ik dankbaar voor als ik zie hoe veel mensen dat geluk niet (meer) hebben.

    Je geeft mijn ziel een tijdelijk huis om in te wonen. Het huis is niet perfect, maar iedereen weet: de gezelligste huizen zijn juist die huizen waarin geleefd wordt. Ik hou van je, met al je voegen, barsten, onvolmaaktheden. Want je bent van mij, je bent onderdeel van mij, en – waar ik het meest dankbaar voor ben – ik heb je nog.

    Ik zal je ook ten alle tijden proberen te beschermen, lief Lijf. Je bent van mij en van niemand anders. Als ik lees over vrouwen wiens lijf zonder toestemming wordt gebruikt als voorwerp, huil ik van verschrikking. Verruil die goedbedoelde gedragscode voor een cursus zelfverdediging! Geen enkele vrouw is een gebruiksvoorwerp, ongeacht kleding, afkomst of oriëntatie!

    Ik zal je altijd proberen te verdedigen, tot de laatste snik. Het recht om zelf te bepalen over het eigen lijf zou veel vanzelfsprekender moeten zijn voor vrouwen (en mannen!) op deze wereld. Je lijf is je huis en niemand behalve jij zelf hoort te bepalen wie je uitnodigt.

    Ooit, lief Lijf, zal ik je moeten verlaten. Als ik de zon de laatste keer heb zien opkomen, ben ik je dankbaar voor alles waarmee je me geholpen hebt: lief te hebben, spanning te voelen, een kind te baren, de wereld te bewandelen, ontroerd kippenvel te hebben, te leren, te vluchten, te vechten, dapper te blijven staan, te huilen, hunkeren en knuffelen.

    Je bent niet perfect, maar je bent wel van mij.

    Liefs…

    WAT VROUWEN ECHT WILLEN.

    Wat willen vrouwen? Het schijnt een van de grootste Levensvragen te zijn. Naast het Nut van het Leven is Wat Vrouwen Willen een eeuwig raadsel, dat zo hardnekkig als babyspuug op een dure bloes onopgelost blijft bestaan.

    Nou, zoek niet verder. Hier komt ie dan. Het antwoord op de vraag die miljoenen mannen overal ter wereld zichzelf regelmatig stellen, terwijl ze met hun koffers weer op de stoep van hun ouderlijk huis belanden, terwijl hun haargrens daar echt al te ver voor is geweken.

    Vrouwen zijn ingewikkelde wezens, dat klopt. Ik ga dat niet eens ontkennen. Toch kom je als man al een heel eind, als je je aan HALOR houdt. Wat is HALOR in godsnaam? hoor ik je denken.
    Nou, HALOR is een magische combinatie van geweldige eigenschappen die je kunt toepassen in je relatie met een vrouw. Succes is in 99,9 % van de gevallen gegarandeerd.

    HALOR staat voor:

    Humor
    Een dag niet gelachen is een dag niet gevrijd. Eerlijk, heren, er is niets zo saai als een humorloze partner. Maak ons aan het lachen na een vermoeiende dag, en we ontspannen. En als we ontspannen, raken we onze vervelende gedachten of gevoelens gemakkelijker kwijt. Zoals ik al zei: een dag niet gelachen is een dag niet gevrijd. Dus: zie de humor in van dingen, zet eens een onderbroek op je hoofd (wel een schone!), vertel een mop (wel een goede!)… wat je ook doet: maak haar aan het lachen.

    Aandacht
    En nee, met aandacht bedoel ik niet een half gemompeld “hm-hm.” van achter je tablet of gsm. Met aandacht bedoel ik echte, in your face, aandacht. Kijk je vrouw eens aan, pak haar vast, knuffel haar, dans met haar, kietel haar, kus haar, laat haar merken dat je haar mooi vindt.

    En ja, ook (zeker!) als ze ziek is en ze eigenlijk best wel een grijsgrauwe kleur heeft in haar gezicht, terwijl ze in haar Snoopy pyjama en ochtendjas rondloopt met coupe vogelnestje. Aandacht, aandacht, aandacht.

    We weten dat je favoriete mannen-hobby iedere dag op je roept, vanuit je mancave of vanuit die geweldige televisie of PlayStation, maar echt: weersta die neiging ook eens en vraag haar eens hoe haar dag was. Luister dan ook echt als ze antwoord geeft. Geloof me; we voelen het feilloos aan als je tijdens ons verhaal aan tieten of bier (of beter nog natuurlijk: ALLEBEI) staat te denken. Zelfs als haar half uur durende verhaal over haar collega’s volgens jou ook best in drie zinnen kon worden samen gevat. Wij hebben dat half uur durende relaas nou eenmaal nodig, met zijsprongen en al.

    Liefde
    Liefde is de sleutel tot alles. Heb haar lief. Vind daar in wel een balans. Niet te weinig (als we alleen maar een roommate hadden gewild hadden we dat wel gezegd), maar je hoeft haar ook weer niet helemaal dood te kleffen. Laat haar zien dat je van haar houdt. Dat hoeft niet met dure cadeaus (alhoewel dat op zijn tijd ook eens leuk is, en een stofzuiger echt GEEN goed verjaardagscadeau is, ik herhaal, GEEN geschikt verjaardagscadeau!!).
    Vertel haar dat je van haar houdt. En nee, niet alleen na een ruzie. Schrijf het eens op een briefje voor haar. Maar vooral: laat het ook zien in je acties. Als zij de hele nacht op is gebleven met jullie offspring en jou heeft laten slapen, bied dan aan om de nacht er na de wacht te houden zodat zij bij kan slapen. Neem haar niet (onder geen beding!) voor lief. Zij is net zo min vanzelfsprekend als dat jij dat bent voor haar.

    Openheid
    Ook heel belangrijk: openheid. Natuurlijk hoef je niet te zeggen “Ja, nu je het zegt! Je kont lijkt inderdaad echt mega huge in die broek!” Zo open hoeft nu ook weer niet. Met openheid bedoel ik ook niet dat je in je onderbroek voor haar moet gaan staan, luid “Trek eens aan mijn vinger liefje!” roepend, waarna je – trots op de akoestiek van je scheet – op je borst gaat staan kloppen.

    Wat ik wél bedoel is: als je toch toevallig bepaalde gevoelens hebt, ambities of frustraties: probeer er eens iets over te vertellen, in plaats van je de hele week terug te trekken in voornoemde mancave. Wij vrouwen zijn er bijzonder goed in om te luisteren, en wie weet: misschien heb je zelfs nog baat bij onze vrouwelijke kijk op zaken, of leer je nog iets van onze oplossingen. Betrek ons bij jullie leven. Dan zijn we ook sneller geneigd dat andersom te doen.

    Respect
    Zonder respect bestaat er geen liefde. Behandel je vrouw met respect. Respectloos gedrag is een recept voor mislukking in relaties. Ik zie ze wel eens: mannen die hun vrouw afkraken waar anderen bijstaan. Zo sneu! Overigens is het net zo sneu om te doen waar geen anderen bij staan. Het is gewoon het laagste wat je kunt doen. En de snelste manier om de liefde van een vrouw kapot te maken. Vernederen past niet binnen liefde, agressie en geweld even min. Een echte man hoeft niet fysiek of mentaal zijn vrouw te kleineren of aan te vallen. Respect is het sleutelwoord.

    Zo, nu weet je het.
    Leer het even uit je hoofd, HALOR,  HALOR, HALOR.
    Zit ie er in? Mooi.

    PS. Zo ingewikkeld was het niet, toch?

    Second Love: Waarom ook veel mannen NIET voor een affaire kiezen

    pexels-photo-12628-largeVrouwen zijn vaak in hun hoofd bezig met allerlei projecten. In het weekend, als er niet gewerkt hoeft te worden, komen er heel vaak allerlei leuke Projecten op in het hoofd van de vrouw.
    Zoals bijvoorbeeld project Nieuwe Meubels, project Ruimere kast, of project Tuin Winterklaar maken. Project Kledingkast uitmesten en Oude Kleding Vervangen Door Nieuwe komt ook regelmatig voor.

    Mannen zetten vaak in het weekend hun hoofd het liefst in rust stand. Na een week werken zijn ze blij als ze gewoon, Al Bundy style, een beetje kunnen chillen op de bank. Balletje trappen, beetje lezen of spelletjes spelen op de smartphone, dat soort dingen. Na een week waarin hun baas al met drie projecten aan hun bureau / werkplek stond, is het laatste waar mannen zin in hebben in het weekend: nog meer projecten.

    Toch hebben vrouwen daar vaak wel zin in. Want laten we eerlijk zijn, zonder projecten is het leven niet leuk. Wij vrouwen willen ons graag nuttig voelen, willen resultaten zien. En daar hebben we soms ook onze mannen bij nodig. En dat hij na een week werken geen zin heeft in een twee uur durend slagveld in de plaatselijke Hornbach of Meubelzaak, nou, daar hebben we niet zo’n boodschap aan. Wij hebben ook gewerkt deze week, achter de kinderen aan gerend, het huis gepoetst en een ratrace gedaan van het zwembad naar de voetbalclub, dus: niet zeuren.

    Dus mokt hij achter zijn Vrolijke Vrouw en kinderen aan door de Hornbach, waar hij zich in tegenstelling tot de reclame verre van Kamijajaajippiejippiejeej voelt, terwijl zijn vrouw de oren van zijn hoofd vraagt over soorten laminaat / behang / verf soort die al dan niet schadelijk is voor de luchtwegen. Hij loopt achteraan door de Ikea, waar hij gebroederlijk naar andere vaders met zijn ogen rolt, en kijkt om zich heen of er nog lekkere mokkels door de Ikea lopen. Als verzachting voor de pijn zeg maar, van die onverbiddelijke vrouw met een snor, die net haar winkelkar op zijn voet parkeerde.

    En als ze dan terug rijden naar huis, hun auto volgeladen met praktische rotdingen waar hij straks weer iets mee moet, mogen ze ook nog eens niet stoppen bij de Kentucky, want e-nummers en suikers. Of zoiets. Langzaam begint hij uit te kijken naar maandag: misschien kan hij stiekem wel ergens een dutje doen, op het werk. Mijmerend denkt hij terug aan de tijd dat ze nog kinderloos waren; de tijd dat ze nog drie keer per week seks hadden in plaats van drie keer per jaar, de tijd dat hij nog meer haar / minder grijs haar had en meer testosteron, meer vrije tijd, minder projecten. Om de dag compleet te maken, werd hij vandaag getagd op Facebook als  geschikte deelnemer van Nationale Kale Koppendag, en al zijn Facebook vrienden lachten er om. Hij ook hoor. Maar dan wel als een kalende boer met kiespijn.

    Veel tijd om daar over verdrietig te zijn krijgt hij echter niet. Want thuis gekomen moet hij aan de bak. Projecten uitvoeren, ondertussen poepluiers ontwijkend (“Ik kan dit nu niet uit mijn handen laten vallen schat!”), Ikea kasten met veel te veel schroefjes in elkaar schroeven, de hele dag een vloekbui onderdrukkend.

    Aan het eind van de dag, als de kinderen in bed liggen, zijn vrouw tevreden zit te kijken naar het eindresultaat van het project van deze week, verwijdert hij de Kale Koppen tag van zijn Facebook tijdlijn en nestelt hij zich voor de televisie. Hij zoekt nog eens mijmerend op Schoolbank naar oud klasgenotes, uit een ver, minder grijs verleden, en kijkt geïnteresseerd op bij de reclame van “Second Love”, waarbij zijn vrouw altijd een zuur mondje trekt. “Ben jij gelukkig getrouwd? Ik ook.” zegt de zwoele vrouwenstem vanaf de televisie.

    Vermoeid krabt hij aan zijn hoofd.
    Second Love. Een tweede vrouw. Klinkt te mooi om waar te zijn. Nog meer projecten: veel te vermoeiend. Zacht valt hij weg in een fijn, rustig dutje; het eind van de dag kan hij wel afsluiten zoals hij hem had willen beginnen: Al Bundy style op de bank.

    Het echte antwoord op de vraag waarom Nederlandse vrouwen voor korte “pittige” kapsels kiezen

    image

    Toegegeven, mijn lange lokken schudden van het lachen om deze blog op de Kritische Nood, over waarom Nederlandse vrouwen hun lange lokken boven de dertig vaak verruilen voor een kort, zogeheten pittig kapsel.
    Allereerst omdat het een grappig artikel is en ten tweede omdat ik zelf lang haar heb, en me dus niet aangevallen voelde. 😂

    Maar het échte antwoord op de vraag waarom half vrouwelijk Nederland er zo kort gewiekt bij loopt, ligt volgens mij niet aan de ontmannelijking van onze mannen.

    Het ligt aan iets anders. Nederlandse mannen zijn vaak nou eenmaal aardslui. Oké, ik heb het gezegd. Ze zijn lui! Uiteraard zijn er uitzonderingen (Bless you! Love you!) maar over het algemeen lopen mannen met hun broek op half zeven achter de feiten aan. Moeders regelt het allemaal wel; de rekeningen, de kinderen, het huishouden. En vader? Die klaagt over drukte op het werk, compleet vergetend dat moeders dat ook nog eens er bij doen.

    Dus ergens tussen al die ritjes naar school, supermarkt, werk, sport clubs en thuis in, bedenkt de vrouw zich: Fuck it. Ik wil een kort pittig kapsel. Ze heeft gewoon geen tijd om krullen te maken, stijltang te bedienen en zo verder! Bovendien doet ze de hele week al zo veel, dat ze überhaupt vergeten is dat ze echt ooit getrouwd is met die huisgenoot die daar telkens in de hoek van de bank ligt met zijn meest gebruikte verlengstuk (neeeee niet die), de afstandsbediening.

    Korte pittige kapsels zijn het antwoord op laag hangende broeken, scheten in de ochtend, bier kegels op zondagmorgen en een algeheel gebrek aan teamwork van de man zijn kant.

    Dus: mannen, kom gezamenlijk van die bank af, help uw vrouw bij het reilen en zeilen, dan kan ze haar haren zo lang als Rapunzel laten groeien. Mannelijke medewerking is gewoon als Pokon voor korte pittige kapsels.

    Succes!

    Thigh gap… Thigh gap???? Upgrade! 😂

    Oké, ze vloekt veel. Maar voor de rest vind ik deze comédienne met haar grote dosis humor, zelfspot én zelf liefde ronduit HILARISCH.
    Upgrade yourself, Ladies! Upgrade! 😂

    Als vrouwen gaan shoppen…. 😇

    Vrouwen shoppen meestal graag. En veel. Zeker als er sale is, want dan kun je het procentueel voor jezelf vergoelijken, financieel gezien, ookal heb je zojuist toch een half maandloon verbrast.

    Er zijn echter nogal wat valkuilen te noemen waarmee je rekening moet houden als je gaat shoppen, om het gemak te maximaliseren.

    1) Blijf weg bij winkels met hard TL licht in de pashokjes.
    Op de mannequin kan het heel mooi lijken; in zo’n pashokje met het sfeerlicht van een bouwlamp ziet niets er flatteus uit.

    2) Let op gordijn hokjes
    Oh, wat zijn ze irritant: hokjes met gordijn. Want dat gordijn is meestal net vijf centimeter te kort in de breedte. Sta je je om te kleden, zie je door die spleet hoe een wachtende echtgenoot steelse blikken je hokje in werpt 👀, terwijl jij je hemelse dijen in een iets te smalle jeans probeert te hijsen (lees: met kleine hupjes en dan heel hard omhoog trekken). Not fun.

    3) Vermijd opdringerige verkoopsters
    Sta je net een BH te passen, staat ze opeens naast je…. 😨 De overijverige verkoopster die nog nooit van privacy heeft gehoord, laat staan van op een deur kloppen. Terwijl ze behendig de riempjes van je beha verstelt, sta jij versteld. No-no.

    4) Het te goedkoop om waar te zijn effect
    Pas op hiervoor. Twee voor de prijs van een: het klinkt zo mooi…. 💕 Zo mooi zelfs, dat het soms meteen de neiging opwekt om acuut tot aankoop over te gaan. Maar twee lelijk passende truitjes voor de prijs van één is dan wel maar één keer zonde, maar daardoor niet minder zonde.

    5) De impuls aankoop!!!!
    Dit is de meest venijnige: de impuls aankoop. Ben je netjes binnen je budget gebleven, word je onderweg naar de kassa praktisch geforceerd om die leuke armbanden te kopen die in de vijf euro bak naast de kassa staan. En ja, het is moeilijk te weerstaan, zeker als er een rij staat, en je verder niets te doen hebt behalve wachten.😩
    Zo heb ik in mijn leven al driehonderd waszakjes gekocht voor delicate was die ik niet heb (niet meer: die delicate was sneuvelt meestal, omdat ik de waszakjes altijd kwijt raak en mijn delicate was dus altijd kraal-loos de wasmachine uit komt), een heel peleton aan armbanden en hebbedingetjes die ik niet nodig heb, en een keer zelfs een zonnebril die al in tweeën brak voordat ik de winkel uit liep.

    6. De schrijf-je-in-voor-onze-wekelijkse-spam verkoop truc
    Soooo annoying! Sta je aan de kassa af te rekenen, vragen ze naar je postcode en huisnummer. Of naar je emailadres. Nog net niet naar je pincode in ieder geval. Voordat je het weet geef je antwoord, uit beleefdheid of automatisme. En voordat je het weet ontvang je dagelijkse “shop nu online met korting!” mails, die weer leiden naar een website waar je onnodig dingen gaat kopen omdat je jezelf zo zielig vindt, deze drie dagen van de maand bijvoorbeeld. Niet doe-hoen! Just say no. 😮

    Dat gezegd hebbende, is shoppen geweldig op slanke dagen. En met deze tips ga jij vast veel beter voorbereid de wereld die mode heet induiken. Winkel ze! 🙂

    Waarom het goed is dat Caitlyn Jenner bestaat

    Bruce Jenner is op 65-jarige leeftijd Caitlyn Jenner geworden. Twitter ontplofte. Het internet brak in tweeën. Beroemde mensen, de president en nog een triljoen mensen hadden er iets over te zeggen. Voornamelijk positief, gelukkig.

    image
    Caitlyn Jenner. Foto door Annie Leibovitz

    Ik vind het bijzonder knap van haar, en een bijzonder bemoedigend statement aan de wereld: Het is nooit te laat om jezelf te zijn. Om aan de wereld te laten zien wie je bent. Ik bedoel, probeer het maar eens: vijfenzestig jaar lang zo’n groot geheim mee zeulen. Vijfenzestig jaar lang niet jezelf zijn. Een innerlijk hebben dat je uiterlijk niet weerspiegelt. Hoe houd je dat vol, zo lang?

    De transgender gemeenschap heeft het niet gemakkelijk. Er heerst wereldwijd nog steeds veel onbegrip, woede en zelfs walging rondom het transgender zijn. Terwijl mensen er niet voor kiezen om in het verkeerde lichaam geboren te worden.

    Ik hoop dat ze nu rust krijgt, Caitlyn. Ik hoop dat ze na vijfenzestig jaar eindelijk gelukkig zal zijn met haar spiegelbeeld. Ik hoop dat haar uiterlijk nu wel klopt met haar innerlijk. Ik hoop dat al die mensen die in stilte lijden, kracht putten uit haar voorbeeld. Ik hoop dat de mensen die al in transitie zijn zich gesterkt zullen voelen door de moed die Caitlyn heeft opgebracht, om zo in de spotlight haar verhaal te doen en haar ware zelf te tonen. Want moedig, dat is ze. Na al die jaren mag ze nu eindelijk zijn wie ze is.

    En dat is maar goed ook, want ze is al binnen 48 uur een Power Woman; een taboe doorbrekend rolmodel.

    Grappig: Hoe mensen elkaar irriteren in een relatie!

    Ehhh… ik herkende er wel een stuk of allemaal. 😂

    Chrisje interviewt Mariska Bauer!

    Voor mijn blog mocht ik Mariska Bauer, echtgenote van de bekende zanger Frans Bauer, interviewen in hun huis in Noord-Brabant. What you see is what you get, dat is wat me het meest bij is gebleven van de ontmoeting met deze hartelijke, spontane vrouw. Naast vrouw van een van de meest geliefde zangers van Nederland is ze vooral ook trotse vrouw en moeder met een grote liefde voor haar gezin.

    Mariska leer ik kennen als een vrouw die midden in het leven staat en met veel liefde zorgt voor haar gezin; nuchter, met een grote dosis humor en gastvrijheid. Geen sterallures hoor, al helemaal geen kapsones: gewoon een hele leuke vrouw met een net zo leuk gezin. 

    Vier kinderen hebben, een druk bezette echtgenoot: hoe krijg je dat allemaal geregeld?
    Dat gaat eigenlijk vanzelf! Mijn motto is: gewoon doorgaan. Ik heb ook een flexibele instelling. Ik rijd met de kinderen 35.000 kilometer per jaar. Ik vind het eigenlijk helemaal niet erg dat het druk is; ik ben dat zo gewend! Als moeder ben je politieagent, chauffeur, huiswerkbegeleider, Wikipedia, verpleegster… haha! Dat hoort er bij, en ik geniet er van.

    Lukt het jullie om met al die drukke schema’s nog quality time te hebben als gezin en als koppel?
    Ja hoor. Dat hoeven we overigens niet te plannen; dat doen we gewoon. Frans en ik gaan graag winkelen; in Rotterdam, Antwerpen of Eindhoven.. heerlijk vinden we dat! We gaan ook heel graag samen uit eten. We zijn gewend aan veel reizen, dus dat vinden we niet erg. Als we thuis zijn eten we elke dag om vijf uur gewoon samen. Dat vind ik belangrijk. We maken ook graag regelmatig uitstapjes naar het strand, of naar Alphen aan de Rijn voor de sushi! Heerlijk.

    Is er binnen zo’n druk gezin ook tijd voor jezelf? Wat doe je om te ontspannen?
    Een goede vriendin van me heeft een kapsalon. Daar ga ik graag naar toe, alleen heb ik niet altijd even veel geduld. Vroeger speelde ik het zelfs wel eens klaar om met de haren nog in de verf naar huis te rijden. Alleen, als er dan toevallig net een camera ploeg voor je deur staat, rijd je vanzelf een blokje om, haha! Dat doe ik dus maar niet meer. Ik heb eigenlijk niet echt specifieke hobby’s. Die heb ik ook niet echt nodig, want ik vind eigenlijk alles leuk wat ik doe. Ik kan gerust een tijdje fanatiek gaan hardlopen bijvoorbeeld, om het vervolgens weer weken niet te doen. Maar dat vind ik ook prima.

    Als jij Frans in vijf woorden moest omschrijven, welke vijf woorden zou je dan kiezen?
    Geweldig, lief, romantisch, humoristisch, maatje! En als ik het in één woord moest doen: Alles!

    En als Frans jou in vijf woorden moest omschrijven, welke vijf woorden denk je dat hij zou kiezen?
    Dezelfde! Frans en ik zijn al samen sinds ik 16 jaar was. We zijn echt samen volwassen geworden. We zijn beste vrienden, en echt met elkaar vergroeid. We hebben aan één blik genoeg.

    Wat is jouw beauty geheim?
    Ik kan niet echt één geheim noemen. Ik zorg graag goed voor mezelf. Maar ik loop er heel graag casual bij hoor! Ik loop echt niet altijd perfect gekapt rond. Ik ben ook gewoon een moeder en ik heb er geen problemen mee om zonder make-up de boodschappen te gaan doen bij de Jumbo in het dorp. Het is niet allemaal zo glitter en glamour als mensen verwachten. Althans, niet bij ons!

    Wat is je grootste angst?
    Dat er iets met mijn kinderen gebeurt. Ik heb mijn broertje op zeventienjarige leeftijd verloren, de pijn die daarbij komt kijken hoop ik nooit meer mee te maken. Ik heb enorm respect voor mijn moeder, dat ze ondanks dat grote verlies toch de kracht vond om door te gaan, iedere dag weer opnieuw. Het maakt niet uit hoe oud je kind is; je hoort je kind niet te overleven. Dat is gewoon niet natuurlijk.

    Hoe ervaar je het om BN’er te zijn?
    Ik weet niet beter. Ik ben daar samen met Frans in meegegroeid. Ik vind het ook helemaal niet erg als mensen me herkennen of aanspreken. Sommige fans van Frans, de fans van het eerste uur, zijn zelfs vrienden van ons geworden. Ik vind het helemaal geen probleem, ben er helemaal aan gewend! Wel houd ik rekening met de privacy van de kinderen. Zij hebben recht er op om op te groeien in een zo normaal mogelijke gezinssituatie. Daarom zal ik niet meer zoals vroeger iedereen zomaar verwelkomen. Zij hebben ook recht op hun rust. Dat moet je respecteren als ouders zijnde.

    Waar gaan jouw nekharen van overeind staan?
    Mensen die hun kinderen of dieren in de auto achterlaten op een warme dag. Vréselijk! Je vergeet je autosleutels niet, maar je kind of dier wel? Daar kan ik met mijn verstand niet bij. Je weet toch dat die auto een oven wordt op warme dagen?
    Of mensen die hun hond in het bos aan een boom binden. Daar kan ik écht niet tegen! Als je dan zo graag van je hond af wilt, breng hem dan op zijn minst naar het asiel, dan heeft het beestje nog kans op een nieuw leven. Ik begrijp dat gewoon echt niet.

    Mariska’s Favorieten

    Favoriete kleding: Jeans.
    Favoriete eten: Vietnamese loempia’s. Héérlijk!
    Favoriete merk: Heb ik niet. Ik koop wat ik leuk vind.
    Favoriete film: The Hobbit!
    Favoriete boek: Alles van Saskia Noort. Fantastische boeken!

    Waarop ben je het meest trots als je naar jullie kinderen kijkt?
    Op alles eigenlijk, alle vier, alles wat ze doen! Ik vind ook alle leeftijdsfasen leuk! Toen mijn oudste zoons nog zo klein waren dacht ik vaak, bleven ze maar zo klein! Maar nu ze ouder worden denk ik: ook die fase is weer zo ontzettend leuk!

    Waarop ben je het meest trots van jezelf?
    Ik zeg altijd: als je niet van jezelf houdt, kun je ook niet van een ander houden. Ik ben er trots op dat alles hier thuis goed loopt .Ik ben wel een perfectionist, dat geef ik eerlijk toe. Als Frans kookt moet ik eigenlijk maken dat ik de keuken uit kom, anders ga ik me overal mee staan bemoeien, ha ha! Ik ben gewoon heel blij met ons leven en hoe alles loopt. Ik ben zelf opgegroeid in een groot gezin waarin iedereen zijn steentje bij moest dragen. Dat probeer ik onze kinderen ook bij te brengen.

    Heb je een gouden tip voor andere moeders?
    Adem in, adem uit! Ha ha! Dat zeg ik wel eens tegen mezelf als alles in het honderd loopt. Je moet gewoon doorgaan. Klagen helpt toch niet, ha ha!

    Wat zijn jouw persoonlijke ambities?
    Als de kinderen groot zijn, wil ik misschien ooit wel weer iets voor mezelf gaan doen. Wellicht iets in de kleding, daar heb ik veel affiniteit mee.

    Als je een dag voor jezelf hebt, wat doe je dan?
    Als de kinderen op school zitten, ga ik graag boodschappen doen, lunchen met een vriendin of ergens koffie drinken. Maar ik ben ook gewoon heel graag thuis; je zou mij wel een echte huismus kunnen noemen! There’s no place like home.

    Als je als dier terug mocht komen in een volgen leven, welk dier zou je dan kiezen en waarom?
    Een hond! Heerlijk lijkt me dat. Lekker wat rennen, languit liggen, af en toe een aai over mijn bol krijgen, zalig, haha!

    Waarom vrouwen andere vrouwen niet begrijpen

    Na mijn blog over waarom mannen vrouwen niet begrijpen, wordt het nu hoog tijd voor een blog over een ander bekend fenomeen: haat en nijd onder vrouwen.

    Want ook vrouwen begrijpen hun eigen geslacht niet altijd even fantastisch.
    Zoals de bekende spreuk luidt: als mannen de wereld leiden, is er oorlog. Als vrouwen de wereld zouden leiden, zouden er alleen een heleboel landen vuil naar elkaar kijken. Wat is dat toch, met vrouwen onder elkaar? Waarom is het vaak zo ingewikkeld? Waarom gunnen we elkaar niet zo veel?

    Om te beginnen kijken vrouwen naar andere vrouwen om zich met dat exemplaar te vergelijken. Is ze mooier? Is ze slanker? Is ze grappiger? Waarom kan ik niet zo op hoge pumps lopen zonder om de meter een enkel te verstuiken? Waarom kan zij wel bevallig lachen en waarom kan ik niet lachen zonder te knorren? Waarom staat dat jurkje haar zo goed? En waarom staat dat zelfde jurkje mij als een vuilniszak? Waarom kan zij wel kroketten bunkeren zonder een gram bij te komen en word ik van die zelfde kroket de dag er na een kilo zwaarder wakker? Waarom heeft zij haar huis altijd zo netjes en is het bij mij maar een keer per week, namelijk de eerste drie minuten na het poetsen, alweer alsof er een tornado door ons huis heeft geraasd? Waarom Waarom Waarom? En zo verder.

    Vrouwen zijn vaak (niet allemaal, maar dat begrijpt u wel) naar mijn mening veel te perfectionistisch. We willen graag de perfecte vrouw zijn, de uitmuntende werknemer, de goede vriendin en de perfecte moeder. We zijn soms zo diep onzeker over ons zelf, dat we het altijd wel op één vlak verliezen van welke andere vrouw dan ook. 
    En dat vergelijken, daar zouden we eens mee moeten stoppen. Want we maken het elkaar niet makkelijk er mee. En ons zelf ook niet.

    Die ene slanke vrouw wil misschien juist graag wat bijkomen. Of heeft een mega complex over haar neus. Die vrouw met die prachtige krullen droomt misschien al haar hele leven van steil, glad haar. Die vrouw met de super carrière en veel geld, huilt zichzelf misschien wel in slaap vanwege de druk die op haar schouders rust. Die vrouw die dat jurkje zo mooi draagt heeft misschien wel een enorm slecht huwelijk. Je kunt de mensen immers niet in het hoofd kijken.

    In plaats van te misgunnen, zouden we elkaar juist eens wat meer de hemel in moeten prijzen. In plaats van vuil kijken vanwege jaloezie, zouden we ons wat vaker kunnen concentreren op onze eigen pluspunten.

    Dat gaat ongeveer zo: Ja, ik ben dan misschien geen perfecte moeder, en ik heb geen maat 34, maar ik doe wel mijn stinkende best. En ja, mijn huis is vaak tornado waardig, maar er wordt wel geleefd. En ja, zij lacht bevallig, maar die vervloekte knor aan het einde van mijn lach, maakt andere mensen wel altijd aan het lachen. En ja, zij lijkt perfecter, maar zij heeft vast weer andere problemen.

    Kortom: een beetje liever voor jezelf = een beetje liever voor anderen. We doen immers allemaal maar ons best. Toch?

    Wanneer mannen NIET moeten doen wat hun vrouw hen vraagt

    De titel van deze blog gaat eigenlijk compleet tegen mijn natuur in. Normaal gesproken ben ik er helemaal vóór, dat mannen gehoor geven aan wat hun vrouw vraagt.

    Er zijn echter een paar gevaarlijke strikvragen, waarbij ik dat juist ten strengste afraad.

    Om een voorbeeld te noemen van zo’n strikvraag moment, put ik nu ik er toch ben maar even uit eigen ervaring: ik ben al een tijdje een beetje bezig met afvallen. En met een tijdje bedoel ik al sinds mijn puberteit. En met een beetje bedoel ik dag en nacht, continu, onophoudelijk. Enfin.

    Ik vroeg mijn man op een helder moment, om mij in het vervolg tegen te houden, als ik wilde gaan snoepen. Argwanend keek hij me aan: “Dat lijkt me niet zo’n goed idee schat.” Maar, zoals het een echte vrouw betaamd, haalde ik hem al snel over dankzij ontzettend overtuigende argumenten (“Ik eet vaak onbewust, ik wil me er bewust van worden, maar ik heb het vaak te laat pas in de gaten, dus jij kunt me daar perfect bij helpen”, et cetera.)

    Drie dagen later liep ik toevallig ’s avonds laat door de keuken. Ik had een ontzettende rotdag gehad, voelde me moe, hormonaal en gestrest, ik had al twee weken geen snoep aangeraakt en voelde me op dat moment zo slap als een vaatdoek.

    Om even snel mijn energie weer op te vijzelen, pakte ik een klein handje chips uit de open zak. Het zullen hooguit drie chipjes geweest zijn, echt waar. Terwijl ik het eerste chipje in mijn mond stopte, hoorde ik achter me voorzichtig klinken: “Ehhh… moet je dat nu wel doen?”

    En alhoewel ik me ergens achter in mijn door honger en hormonen vervulde hoofd nog heel vaag herinnerde dat ik hem gevraagd had dit te doen, werd ik overmeesterd door een intens gevoel van afkeuring, bekritiseerd worden en een vleugje betraptheid.

    Mijn reactie op zijn goed bedoelde actie zal ik u besparen; dat staat niet zo netjes, zwart op wit. Ik hoef denk ik niet uit te leggen dat mijn man mij daarna heeft medegedeeld, niet meer mee te doen aan deze landmijn van een grap van mij. Waarin ik hem overigens schoorvoetend gelijk heb gegeven.

    Zo zijn er nog een aantal valkuilen waar mannen in kunnen trappen. Ik kan ze wel allemaal gaan toelichten hier, maar zeg nou zelf: het is veel leuker om ze samen te ontdekken. Toch?

    Chrisje – Het congres ADHD Vrouw

    Afgelopen zaterdag mocht ik aanwezig zijn en workshops geven op het congres ADHD Vrouw. Ik voelde me vereerd gevraagd te worden en aanwezig te mogen zijn op zo’n vernieuwend evenement.

    Want dat er veel vraag was naar informatie voor volwassen vrouwen met ADHD, dat bleek wel uit de grote opkomst.

    Nadat ik -na een paar omzwervingen- eindelijk samen met een vriendin aankwam bij de Jaarbeurs in Utrecht, waren we al snel onder de indruk van hoe dit evenement op poten was gezet, let wel: alles door vrijwilligers. Onderweg parkeerde ik nog even bijna bij de personeelsingang van de Rabobank, wat op het nippertje niet gebeurde, door de behulpzame meneer die klonk uit het toegangspoortje: “Mevrouw, u staat nu voor de Rabobank, niet voor de jaarbeurs.” Terwijl ik omhoog keek en plots een levensgroot bord “Rabobank” voor me zag opdoemen en mijn vriendin me hartelijk uit zat te lachen, besefte ik direct weer hoe veel affiniteit ik heb met de doelgroep van deze bijeenkomst. Als professioneel chaoot is elke dag namelijk weer een avontuur.

    Een vreemd fenomeen voor mij was wel, dat een aantal mensen op dit congres aan mij kwamen vragen of ik “dé Chrisje” was. En dat sommigen mij gewoon even wilden ontmoeten, omdat ze mijn pagina al zo lang volgden. Wat een vreemde gewaarwording! Maar wel heel erg leuk.

    De workshops die ik gaf, Creatief Schrijven, weerspiegelden ook de doelgroep. De tijdstippen op het schema werden totaal niet aangehouden. De workshop participanten meldden zich druppelsgewijs aan, liepen weer weg, kwamen weer terug, moesten even weg omdat ze hun handtas in een zaal hadden laten staan en kwamen weer terug, of waren erg geconcentreerd, totdat er een omroep melding werd gedaan en ik de concentratie in 2 seconden zag weg ebben. En dat vond ik helemaal niet erg, want: Wat een lieve vrouwen, wat een openheid, herkenning, wat een humor bij de deelnemers, en wat een leuke dag!

    Dus hoewel alles anders liep dan gepland, liep het toch allemaal zoals het moest.

    En hoewel iedere vrouw weer een ander verhaal had, hadden ze ook allemaal een aantal zelfde eigenschappen gemeen: veel mee gemaakt, humoristisch, met voldoende zelfspot en vooral heel hartelijk en spontaan. Als dit vrouwen met ADHD zijn, bestaan er geen leukere vrouwen.

    PS: Complimenten ook aan de dames die deze mooie dag mogelijk hebben gemaakt, want het is me nogal een werk!

    Kippenvel, ontroering en tranen bij dit filmpje… te mooi om niet te delen!

    Dit filmpje raakte me. Het toont perfect aan dat LIEFDE geen verschillen kent in ras, geloof, geslacht, leeftijd, beperkingen of wat dan ook.

    Te mooi om niet te delen…. Zeker in de huidige tijden blijft het belangrijk om te laten zien, dat echte liefde en vriendschap blind zijn voor uiterlijke verschillen. Dat mensen juist die verschillen in elkaar kunnen waarderen en koesteren. Dat een roze gezin net zo echt en liefdevol is als een hetero gezin. Dat een mens met een verstandelijke of lichamelijke beperking, net zo zeer in staat is om lief te hebben als een mens zonder.  Dat mensen met een verschillend geloof vreedzaam naast elkaar kunnen leven. Dat liefde verschil in huidskleur niet belangrijk vindt. Daarom: te mooi om niet te delen.

    Look Up – een eye-opener!

    Je gaat wel nadenken door dit filmpje. “Smart phones and dumb people”: in deze video “Look Up” wordt getoond hoe anti-sociaal we zijn geworden door social media. Hoe sociaal ben jij nog?

    Vrouwendingetjes: gênant of juist leuk?

    Een tijd geleden begon ik met het maken van quotes onder de noemer “Vrouwendingetjes”. Ik had niet kunnen voorspellen hoe herkenbaar ze blijkbaar zijn: maar dat ze herkenbaar zijn, dat heb ik wel gemerkt aan het aantal likes en shares op mijn facebook pagina.

    Vrouwendingetjes zijn van die dingen, waarvan ik dan denk ik ze alleen doe, totdat ik ze deel en merk dat nog 743 vrouwen zich er in herkennen. Hieronder een kort overzicht van typische vrouwendingetjes. Je zult je vast niet in allemaal herkennen, maar misschien stiekem toch wel.

    bron foto: http://laroucheplanet.info/pmwiki/pmwiki.php?n=HaveFun.Oops
    bron foto: http://laroucheplanet.info

    Desalniettemin een goed overzicht om in te lijsten in je woonkamer, zodat mensen weten waar ze aan beginnen. Toch? 

    • Naar de Ikea, voor een hoofdkussen…
      Naar de Ikea gaan voor één hoofdkussen, en thuis komen met een nieuwe kamerplant, een leuk decoratief plankje, twee nieuwe sets servies en zónder hoofdkussen.
    • Even mijn pincet zoeken!
      Naar boven gaan om je pincet te zoeken, en twee uur later pas weer beneden komen, zonder pincet, omdat je ondertussen de badkamer maar even snel gepoetst hebt, een oud truitje van de H&M weer terug vond en de bedden nog even hebt verschoond.
    • Say Cheeeese……
      Op de bedrijfsborrel stond je drie uur lang je meest zelfverzekerde lach te tonen aan iedereen die hem wilde zien, om er vervolgens op het toilet achter te komen dat je nog een halve kilo lippenstift op je tanden hebt hangen.
    • Sleutels kwijt!
      Dat je je sleutelbos kwijt bent, waarna je in blinde paniek door je handtas gaat graaien. En dat je je deodorant, portemonnee, spiegeltje, make-up tasje, maandverband, haarborstel, parfum en bioscoopkaartjes van vorig jaar mei uit gooit, voordat je er achter komt dat de sleutelbos jou al die tijd al vanaf het aanrecht lag uit te lachen.
    • Gezellig, zo´n groeps-app met de meiden.
      Als je wordt toegevoegd aan een groeps-app op WhatsApp, en je denkt eerst nog `Gezellig!´. Totdat je terug komt van een uur sporten en ziet dat je batterij bijna leeg is gelopen, doordat je 358 berichten hebt gemist in de groeps-app in een uur tijd.
    • Opgedroogd straaltje kwijl
      Dat je je afvraagt hoe vrouwen op televisie dat doen: wakker worden met perfect haar, mooi opgemaakte ogen en een stralende huid, terwijl jij wakker wordt met coupe `leeggeroofd vogelnest´, kreukels in je gezicht en een incidenteel opgedroogd straaltje kwijl.
    • Bijna vriendje gevild. Reden: Te luid ademen.
      Dat maandelijkse moment, waarop je zo hormonaal bent, dat je in één dag tijd een bord vol eten op de grond smijt, je vriendje de huid vol scheldt en een vriendschap bijna uitmaakt, waarna je je vriend bijna vilde omdat hij véél te hard ademt, vlak voordat je er achter komt wat de oorzaak is van die maandelijkse tsunami van geweld die jou telkens weer overvalt.

    Het zijn van die mooie, gênante momenten, die je het liefst niet deelt met je vrienden. Maar waarom eigenlijk niet? Zijn het niet juist de chaotische, gênante en lachwekkende situaties waar we in verzeild raken, de mooiste of leukste momenten om op terug te kijken?

    Welke gênante of lachwekkende situatie durf jij te delen?

    Boer zoekt Vrouw samenvatting – 15 februari

    Heb je de aflevering van Boer zoekt vrouw op 15 februari gemist, of wil je nog eens de hoogte- en dieptepunten op een rij zien? Lees dan onderstaande samenvatting van Boer Zoekt Vrouw.

    Boer Geert. Bron foto: dvhn.nl

    BOER GEERT
    Bij Boer Geert geniet iedereen met volle teugen, en dan met name Boer Geert zelf. Hetty voelt zich een overjarige puber zodra Geert haar aankijkt. Ze vindt het heel normaal en goed, dat Boer Geert ook flirt met andere vrouwen.
    Mary vindt dat Geert en zij goed bij elkaar passen. Hij is wel wennen en een beetje erg druk, dus daar moet ze wel even aan wennen. Ze ziet dat hij vooral alles met iedereen wil delen. Daar wordt Mary gelukkig van. Ada vindt dat Boer Geert totaal zichzelf is en iedereen een prettig gevoel bezorgt. Ook Ada vindt Geert erg druk. Hij is immers net een kleine jongen. Ze vindt dat wel bij haar passen, maar ze vindt het wel prettig als hij ook eens naar haar luistert. Het is echter nog niet gebleken of hij dat wel kan.
    Boer Geert zelf wentelt zich in het teveel aandacht, na zes jaar radiostilte. Hij wordt er nog vrolijker van, dan hij al was. De aandacht en het goede gevoel is waar hij het allemaal voor doet. Hij vindt het vooral belangrijk dat er geen stiltes vallen, want als er continu geluid is voelt iedereen zich thuis. Op het moment van afscheid nemen van één van de vrouwen, stuurt hij Mary de laan uit. Hij is bang dat hij niet genoeg aandacht aan haar kan besteden. Want uiteraard vergt hij zelf veel aandacht. En dan is het moeilijk om nog aandacht voor anderen over te houden. Mary heeft er vrede mee. Dat vindt Geert leuk om te horen.
    Ondertussen evalueert Geert met de dames dat hij gehoord heeft, dat hij meer naar ze moet luisteren. Terwijl de vrouwen hem net willen gaan uitleggen wat hij kan veranderen, onderbreekt hij ze spontaan. Uiteraard heeft hij niet door, dat dit precies is wat hij moet afleren. Want stilte, dat is ongezellig. En als Geert niet aan het woord is, krijgt hij geen aandacht, dus wat is daar nou de lol van?

    Boer Geert gaat met zijn dames het land op om kool te snijden. Hij dreigt even met de tractor over ze heen te rijden, maar verder gaat alles gelukkig goed. Ook zijn er geen ongemakkelijke stiltes. Er is wel ongemakkelijk geluid, zoals wanneer Boer Geert voorstelt dat hij in de tractor blijft zitten, aangezien ze hun werk zo goed doen. Gelukkig voegt hij de daad niet bij het woord. Ada en Boer Geert bespreken hoe het is om zo lang alleen te zijn geweest. Boer Geert vuurt een paar veel te intieme vragen af op Hetty: miste ze nooit een lekkere vrijpartij? Vond ze niet dat zij en haar ex man wat weinig seks hadden? Gelukkig zit Hetty goed in haar vel en laat ze zich niet letterlijk uit het veld slaan. Boer Geert vindt ze super. Van hem mogen ze het hele jaar blijven.

    BOER TOM
    Boer Tom heeft nog twee dames over. Leonie is ontzettend blij dat ze mocht blijven. Maar er moet wel gewerkt worden natuurlijk. Boer Tom is er van onder de indruk dat Leonie gewoon weg rijdt met een groot ding achter de wagen, met nota bene een platte band. Op het land moeten de bollen er in. Boer Tom vindt het leuk om te laten zien hoe dat moet. Hij geeft Leonie en Rimke een uitgebreide uitleg, waar ze geïnteresseerd naar lijken te kijken. Kleine bolletjes moeten minder diep dan grote bollen, is de grote Les van de Dag. Terwijl de bollen de grond in gaan, wordt hij aan de tand gevoeld door zijn dames. Is het de bedoeling dat de gekozen dame dit later ook gaat doen? Uiteraard hoeven ze niet het land op met de bollen, zegt boer Tom, maar het is wel handig als ze hem af en toe koffie of een plak cake brengen.

    Boer Tom blaast bijna de boerderij op als hij eitjes wil gaan bakken. Hij geeft zijn bestelling door aan de dames, want ze moeten natuurlijk wel weten hoe hij zijn eitjes het liefst eet. Ze bakken eieren voor de hele schaftkeet. Boer Tom spreekt de hoop uit dat ze elke dag zijn eitjes bakken. Hij droomt hardop over de dames, die aan komen lopen om een zoen of een kan koffie te brengen.
    Aan de keukentafel bespreken de dames dat leuke mannen schaars zijn. Ze boffen maar met boer Tom: niet getrouwd, geen kinderen, een jonge god die toe is aan een relatie. Samen verkneukelen ze zich over hun lot uit de loterij. Als boer Tom klaar is met werken, ziet hij dat de aardappels al geschild worden. Hij schilt mee. Het onderwerp van verlegenheid wordt besproken. Verlegen geeft hij aan, dat hij niet echt verlegen is. Hij heeft wat moeite met zich open stellen naar de dames toe. Hij stelt zich niet graag kwetsbaar op. Nu doet hij dat wel, omdat dit op een hele andere manier gaat. Hij had dit duwtje in de rug nodig. Ondertussen begint jaloezie op te laaien tussen de dames. Ze willen allebei boer Tom voor zichzelf.

    BOERIN BERTIE
    Boerin Bertie moet haar keuze nog maken. Dat is niet gemakkelijk. Darth Vader is een pony die in de wei staat te verregenen. Esther laat boerin Bertie weten dat ze niet alleen een modepopje is, maar dat er ook een stoere vrouw achter haar onschuldige uiterlijk haar schuil gaat. Boerin Bertie spreekt, nu het keuzemoment uitgesteld is, met alle dames apart. Ze wil graag weten of er een klik is. De passie voor paarden is gemakkelijk over te praten met Ciska. Maar als het gesprek wat meer de diepgang in gaat, verloopt het allemaal wat stroever. De stilte tussen Boerin Bertie en Ciska is ongemakkelijk en duurt lang. De hond van Boerin Bertie zegt het meest in dit gesprek. Ciska geeft uiteindelijk aan, dat Boerin Bertie haar pijlen beter op de andere twee dames kan richten. Dit vinden ze beiden een goede conclusie. De hond slaakt een zucht van opluchting. Ciska gaat naar huis. De andere dames vinden dit wel heftig, maar Boerin Bertie en Ciska vindt het goed zo. Ciska neemt afscheid van Boerin Bertie. Toen waren er nog twee dames over. Om de ongemakkelijkheid te overschaduwen, klagen ze samen over het miezel weer, terwijl Ciska weg rijdt.

    BOER JAN
    Bij boer Jan moeten Rianne en Marieke op de weegschaal, om de lammetjes te wegen. Boer Jan trekt zich er niet veel van aan dat vrouwen hun gewicht meestal liever niet delen. Marieke maakt dat niet zo veel uit; zij gaat zonder problemen op de weegschaal staan met de lammeren. Ze voelt zich een stuk meer op haar gemak. Rianne gaat daarna ook op de weegschaal staan, want het is volgens haar belangrijk om toe te geven. Wel is het moeilijk, want er is nog steeds een concurrente. Rianne zit per ongeluk aan het pielemuisje van een lammetje. Boer Jan constateert dat het lammetje daar helemaal wild van wordt. Boer Jan weegt de verschillen af. Zijn zorgvuldige, diepgaande afweging: Ze zijn allebei lachen, en leuk.
    Boer Jan maakt worst van het lamsvlees, en dat laat hij trots aan de dames zien. Gelukkig weten de lammetjes in de schuur niet welke horror zich afspeelt in de slagerij van Jan. Rianne heeft eigenlijk niet meer door dat dat lammetje uiteindelijk worst wordt. Als je het in de winkel koopt, zie je het immers ook niet meer. Vrolijk draaien ze samen de lamsworsten. Boer Jan vraagt of ze het leuk vinden om met worst te werken. Dit is natuurlijk een spitsvondig woordgrapje van Boer Jan.
    Boer Jan evalueert ondertussen met zijn collega Robin. Een vrouw is natuurlijk niet zo maar een occasion die je kiest, zo van doe mij die maar. Morgen wil hij ergens naar toe met ze. Niet de hele dag natuurlijk, maar gewoon even er tussen uit. Hij wil met ze gaan praten over serieuzere dingen, zoals kinderen. De dames willen ondertussen liefst niets meer met worsten te maken hebben. Boer Jan zegt tegen zijn collega dat hij bij de gevoelige snaar wil komen. Het puntje begint bij het paaltje te komen; hij heeft er zin in.
    Hij geniet er van dat er eten op tafel staat als hij binnen komt. In record tempo werkt hij zijn eten naar binnen, zonder tussen door gebruik te maken van de mogelijkheid om te ademen of te praten. Ondertussen geeft hij een voorbeeld van een oprisping à la lammeren, waarna hij weer verder eet. Rianne vindt het niet erg, als hij dit maar niet in een restaurant doet.

    BOER THEO
    Boer Theo jaagt samen met zijn vrouwen de koeien op in de wei. Hij wil nog meer te weten komen over de dames. Hij heeft daar echter vertrouwen in, want ze hebben nog een paar dagen de tijd. Hij denkt dat het beter is als hij ze ieder nog even apart spreekt. Terwijl de koeien op stal staan, heeft boer Theo een gesprek met Ria. Ria weet niet of het wat wordt. Theo vindt het fijn dat ze eerlijk is. Ria voelt nog geen vlinders voor boer Theo. Theo is een beetje teleurgesteld. Hij had niet verwacht dat ze nog geen vlinders voelde. Ria is teleurgesteld dat ze niet verliefd is geworden op boer Theo, want dat was wel haar doel.
    Yvonne bespreekt met Ria haar mededeling. Ria is nog steeds emotioneel. Ze vindt het moeilijk, maar staat wel achter haar beslissing. Ze vindt boer Theo te lief. Boer Theo heeft het er ook moeilijk mee. In het donker nemen ze afscheid.

    De volledige aflevering kun je hier terugkijken:
    http://www.npo.nl/boer-zoekt-vrouw/15-02-2015/KN_1665588

    Workshop Creatief Schrijven

    Heb jij altijd al een boek willen schrijven? Of wil je graag een blog starten, maar weet je niet goed waar te beginnen? Heb jij jouw schrijftalent nodig in je werk, maar ontbreekt het je aan inspiratie?

    Dan is de workshop Creatief Schrijven iets voor jou!logo blauw_zonderrand copy
    Op zaterdag 7 maart geef ik workshops Creatief Schrijven op het congres ADHD-vrouw in de Jaarbeurs te Utrecht. Tickets kopen kan via deze website.

    Kun je op 7 maart niet, maar lijkt het je toch leuk?
    Daarnaast verzorg ik ook Workshops Creatief Schrijven op maat. Dit kan bijvoorbeeld met een groep vriendinnen / vrienden of collega’s samen. Neem gerust contact op voor meer informatie of vraag vrijblijvend een offerte aan!

    De wensen van een moeder

    Ik hoef geen liposuctie, ik ga wel meer bewegen voor mijn gezondheid.

    Ik hoef geen grotere borsten, ik ben al dankbaar als ze gezond blijven.

    Ik wil geen MILF zijn, ik wil een goede moeder zijn voor mijn kind.

    Ik hoef geen fillers of botox, ik wil veel lachrimpels; de naam zegt waarom.

    Ik hoef geen nep haar, ik wil het haar dat ik heb houden en koesteren: er zijn al zo veel vrouwen die daar een moord voor zouden doen.

    Ik hoef geen torenhoge hakken: ik ben gewoon klein en dat is ook best fijn.

    Ik hoef niet per se vijftig kilo te wegen: ik wil reserves hebben voor als ik eens ziek word.

    Ik wil geen honger hoeven lijden voor een schoonheidsideaal of size zero. Marilyn Monroe was prachtig en had maat 42/44.

    Ik wil niet super populair zijn: ik ben dankbaar voor en blij met de lieve vriendinnen die ik heb. Zij zijn mijn heldinnen, met wie ik lach en huil, en die ik zo bewonder. Liever vier goede vrienden dan duizend kennissen.

    Ik hoef geen super spannend, avontuurlijk leven: ik wil dat mijn gezin, familie en vrienden gezond zijn en dat we samen gezellige dingen kunnen doen.

    Ik hoef geen loterij te winnen (maar het zou wel leuk zijn 🙂 ), ik ben al blij als ik werk heb, houd en een boterham kan verdienen.

    Ik hoef geen perfect kind, ik wil een gelukkig kind opvoeden, dat zich geaccepteerd voelt, inclusief de fouten die het zal maken.

    Ik hoef geen dikke auto, ik ben blij met mijn veilige auto, die me heelhuids van A naar B brengt.

    Natuurlijk zijn alle dingen hierboven (misschien) wel eens leuk, maar als je gaat kijken naar wat je nodig hebt, wordt je inventarisatie van geluk veel positiever.
    Wie het kleine niet eert…

    ONGEMAKKELIJK: ALS MENSEN ZICH IN HET ECHT ZOUDEN GEDRAGEN ZOALS OP SOCIAL MEDIA

    Mensen doen gekke dingen op social media. Stel je toch eens voor, dat we die dingen in het echte leven ook gingen doen.

    Ik ben er helemaal klaar mee!
    Dat je op straat zou gaan staan, en zou roepen: “Ik ben er helemaal klaar mee!”, en dat mensen om je heen dan vragen wat er is. Maar jij geeft verder geen antwoord. Nee, je houdt je lippen stijf op elkaar gedrukt, want waarmee je helemaal klaar bent, dat wil je geheim houden. Stel je toch eens voor, hoe ongemakkelijk dat zou zijn, en hoe snel je vrienden je dramatische gedrag zat zouden worden.

    Retweet
    Stel je voor dat je een goede mop vertelt in het café. En dat je vrienden om je heen acuut beginnen te herhalen wat jij net zei. Awkward!

    Ont-vrienden
    Hoe bizar zou het zijn, als je op een feestje een discussie krijgt met iemand, die toevallig over een bepaald onderwerp lijnrecht tegenover je staat qua mening. En dat je dan meteen zou zeggen “De vriendschap is voorbij.”, om die persoon vervolgens voor iedere verdere reactie te blokkeren door hem of haar letterlijk te barricaderen.  Ongelofelijk, zeg je? Op Facebook gebeurt het dagelijks.

    Of dat je in de kroeg zou staan, gezellig met je vrienden, en je plotseling zou zeggen: “Wie hier morgenavond nog staat, heeft geluk! Want ik ga morgen mijn vriendenlijst bijwerken, dus!”

    Porretje
    Over porren hoef je ook niet lang te denken. Stel je voor hoe irritant het zou zijn als je buurman elke dag opnieuw op je af zou komen om je in je zij te porren, terwijl je net de boodschappen in laadt of net even rustig in je tuin zit. Naast vervelend is dit ook zeer ongemakkelijk. Nou ja, afhankelijk van hoe aantrekkelijk je je buurman vindt dan.

    Vriendschapsverzoek
    Stel, je bent heimelijk verliefd op een leuke man of vrouw. En dat je dan, terwijl je ze nog nooit gesproken hebt, verlegen op ze af loopt in de supermarkt met de vraag: “Mag ik je uitnodigen om vrienden te worden?” Het is óf creepy, óf de beste nieuwe openingszin ooit.

    Spelletjes
    Iedereen doet wel eens graag een spelletje. Maar vervelend wordt het wel, als je elke dag bij je nicht langs gaat om te vragen of ze je een nieuw leven wil schenken. Je nicht is natuurlijk geen draagmoeder, en het zou vast niet in goede aarde vallen.

    Sneeuw
    Stel je voor, je staat buiten met je vrienden. Het heeft gesneeuwd en er ligt een dik pak. Jij maakt enthousiast een foto en laat die aan al je vrienden zien. “Kijk, er ligt sneeuw!!!!!”

    Muziek
    Laten we als voorbeeld nemen, dat je op een buurt barbecue zit, en dat je terloops je MP3 speler dopjes in je oren duwt, om vervolgens om de drie minuten te roepen “IK LUISTER NUMMER HUPPELDEPUP VAN DE ARTIEST ZUS EN ZO!”. Zullen we wedden of je volgend jaar weer uitgenodigd wordt? Nobody cares!

    Spuit-luier
    Zelfs online kan ik amper geloven dat mensen zoiets met anderen delen, maar laten we voor de gein eens even doen alsof je dat in het echte leven zou doen: Met je baby in zijn romper de straat over rennen om de buurvrouw de spuitluier te laten zien.

    Verrukkelijk
    Op Facebook snap ik het al niet, maar hoe raar zou het in het echte leven zijn als je met je bord over straat rent om bij iedereen aan te bellen; “Kijk eens wat ik zo ga opwarmen?” Ziet het er niet verrukkelijk uit? Wil je het recept? Nee? Oké, ik heb drie aardappels gekookt, vier winterpenen geraspt…”

    Rare wereld
    Het is maar een rare wereld, die online wereld. We delen meer dan anderen willen weten, we delen minder dan anderen willen weten, en als je niet op let, ben je morgen een vriend kwijt. Gelukkig is het allemaal zo vluchtig, dat je het snel weer vergeet.

    Waarom mannen niet van winkelen houden

    Ik begrijp echt heel goed, waarom het gros van de mannen niet van winkelen houdt. Ik houd er zelf ook niet van, althans, niet van de manier waarop de meeste vrouwen die ik ken winkelen. (sorry, meeste vrouwen die ik ken)
    Als ik ga winkelen, doe ik dat zoals de meeste mannen dat doen: ik loop een winkel binnen, kijk door de rekken (twee minuten in plaats van twee uur) en als ik iets zie dat me bevalt, pas ik het. Staat het niet, dan loop ik niet nog drie rondjes door de winkel, maar ga ik naar de volgende. Of beter nog: naar een bruin café. Of een terras. Ik twijfel ook geen uur of ik iets wel of niet moet kopen: als het goed zit, zit het goed. Zo niet, dan niet. Bij twijfel doe ik het niet. Want laten we eerlijk zijn: als je in de winkel al zo twijfelt, wordt dat thuis echt niet minder.

    Slimme winkels hebben in de loop der jaren handig ingespeeld op de verveling die optreedt bij mannen tijdens het wachten: ze plaatsen bankjes en koffie corners in hun winkels om het wacht leed te verzachten. Dat scheelt een hoop ongeduld en bovendien gemiddeld twintig voor de deur wachtende mannen per dag. Toch zie je ze nog wel eens staan, buiten de winkel deur, meestal met een paar tassen in hun handen, want “als je toch buiten wacht dan houd dit maar even vast”. Arme kerels.

    Ik ben wel eens vaker naast ze gaan staan, als ik met een vrouw aan het winkelen was die er langer over deed dan ik mentaal aan kon. Verbaasd werd ik dan terloops bekeken, vanuit hun ooghoeken. Ik kan er niets aan doen: ik heb na een tijdje gewoon niets meer te zoeken in zo’n winkel. Met de seconde groeit dan mijn verlangen stilte en frisse lucht. Veel vrouwen praten namelijk ook oeverloos over of dit wel past bij dat, of dit nog ingenomen of verkort kan worden, en het aller ergste: of dit misschien even achter de toonbank bewaard kan worden bij wijze van reservering, totdat ze zeker weet dat die broek die er bij leek te passen in die winkel aan de andere kant van de stad, er nog is.

    Nee, dan sta ik liever buiten, op straat, tussen mijn lotgenoten, de zwijgende mannen. Ze begrijpen misschien niet waarom ik daar naast ze sta, maar dat is het fijne aan mannen: het interesseert ze ook niet echt. Zo lang ik maar mijn mond houd, word ik stilzwijgend geaccepteerd.

    Het Mysterie van de Handtas

    Veel vrouwen kunnen niet zonder: de handtas.
    De tas, waarvan mannen meestal denken dat ze enkel bedoeld zijn voor het dragen van een portemonnee en sleutels, is voor vrouwen echter veel meer dan dat: de handtas is absoluut van levensbelang. Ik heb altijd een grote handtas. Zo lijkt het alsof er niet veel in zit.

    Maar ik heb een vriendin, die heeft doorgaans kleine handtasjes. Vaak zijn ze gehaakt, in vrolijke kleuren, met allerlei leuke tierlantijntjes er aan hangen. Deze keer had ze ook zo’n leuk tasje. Ook dit keer zag het er op het eerste gezicht heel opgeruimd en netjes uit. Schattig ook.

    Totdat ze hem open deed, om naar haar sleutels te zoeken. Met stijgende verbazing zag ik hoe uit dat ogenschijnlijk kleine, beschaafde tasje haar portemonnee, deodorant roller, Labello, make-up mapje, pakje zakdoekjes, een haarborstel, pluizenroller, reserve panty, verdwaalde sokken, een liga, een pakje kauwgum, drie elastieken, een pakje snoetenpoetsers, een flesje parfum, haarklem, nagelknipper en EHBO koffertje haalde, om vervolgens eindelijk van de bodem haar sleutelbos op te vissen.

    “Heb je je boormachine niet ook bij je, toevallig?” vroeg ik, verbaasd over de verrassende inhoud uit dat compacte tasje. Verbaasd keek ze me aan. Ik wees op haar tasje en zei dat ik nooit had kunnen raden dat daar net zo veel in zou zitten als in een gemiddelde reiskoffer. Ze begon te lachen, terwijl ze alles weer terug stopte: gestructureerd, want anders paste het niet. Met een elleboog en een pijnlijk gezicht leunde ze op het tasje, om de rits nog dicht te krijgen.

    Vrouwen zijn mysterieuze wezens. Net zo mysterieus als hun handtassen: Van buiten ziet het er misschien schattig en netjes uit, maar je weet nooit precies wat er allemaal in zit.

    Vijf vragen die mannen beter niet aan een vrouw kunnen stellen

    1. Ben je zwanger?
    Voorop gesteld: als een vrouw daadwerkelijk zwanger is, dan kiest zij zelf het moment om het nieuws te vertellen. Er kunnen talloze redenen zijn waarom ze het nog even voor zich houdt. En als het niet zo is, dan heb je haar zojuist indirect dik genoemd. En dat is pas echt gevaarlijk. Dus tenzij een vrouw letterlijk met een Clear Blue zwangerschapstest voor je neus staat te wachten: niet vragen.

    2. Ben je bijgekomen?
    Dit is een vraag waarmee beide partijen altijd verliezen. Als het antwoord ja is, dan voelt ze zich daar al slecht genoeg over waarschijnlijk en strooit jouw vraag zout in de wond. Als het niet waar is, heb je alsnog een beledigde vrouw omdat jij dacht ze bijgekomen was. En dat maakt jou dan sowieso de root of all evil. Gewoon niet doen.

    3. Is het soms de tijd van de maand?
    Als je gelijk hebt, en het inderdaad de tijd van de maand is, dan begin maar vast te rennen. Als het niet de tijd van de maand is, dan begin uit voorzorg toch ook maar vast te rennen.

    4. Met hoeveel mannen ben je geweest?
    Laten we eerlijk zijn: hierover eerlijk zijn, is dan wel eerlijk, maar niet altijd leuk. Je moet je als man zijnde ook af vragen of je voorbereid bent op een eerlijk antwoord, denk ik.

    5. Waarom maak je je daar nu druk over?
    Hele logische vraag misschien, heren. Maar feit is, dat ze zich er al druk om maakt. En als dat zo is, gaat dat niet voorbij door deze vraag. Hooguit gaat ze zich nog drukker maken, omdat ze nu ook nog voelt dat jij haar een aansteller vindt.

    De zwijgende vrouw

    image

    Chrisje bij Q-Music!

    Zo leuk! Vrijdag mocht ik in de uitzending bij Marieke Elsinga in de uitzending van Q-music iets vertellen over communicatie tussen mannen en vrouwen. Hieronder kun je het fragment beluisteren: