Ik belde vanochtend mijn broer. Hij is jarig, en een geweldige broer, dus ik dacht, dat moeten we wel even goed doen.
Ik belde hem op. Met videobellen en al zelfs, hoewel mijn gezicht daarvoor niet geschikt was, want slaapvouwen en wallen. Je moet iets over hebben er voor.
Toen hij op nam haalde ik diep adem en zei: “Ah-one! Ah-two! Ah-one-to-three-four!” en vervolgde met een uitgebreid, vals en lang gerekt langzalieleven, uitgebreid met een outro van veel hieperdepiephoera’s. Hij wachtte geduldig tot deze valse wall of sound voorbij was, en sprak toen de legendarische woorden “Dankjewel zus, maar ik ben morgen pas jarig. Het is vandaag de veertiende.”
Even was het stil. Ik hoorde vogeltjes tjielpen in mijn hoofd. Ik meende zelfs een paar krekels te horen. Mijn gezicht trok zich weer in de plooi vanuit de toestand waarin het was blijven hangen. “Maar.. Het is toch vrijdag vandaag?” stamelde ik.”Nee hoor; het is donderdag. Donderdag de veertiende.”
Ik krabbelde achter mijn oor. “Is het wel nog steeds 2020?” vroeg ik, me afvragend hoe lang ik precies geslapen had. “Ja, dat wel.” lachte mijn broer.
“Oké; luister. Ik bel je morgen terug, doe dit opnieuw en dan doen we net alsof dit gesprek nooit heeft plaats gevonden.”
“Nee. Ik ga je hier eeuwig mee plagen. Tot aan het einde van tijden.” Dat leek me niet meer dan redelijk.
Morgen ga ik hem opnieuw bellen, met liedje en al. Als ik het niet vergeet.
Stuiterend op en neer naar de supermarkt
Een avond van te voren zie ik per ongeluk een weerbericht langskomen en dat stemt mij verre van vrolijk. Ik geef wederhelft de opdracht om met een bloedvaart naar mijn ouders te rijden om de partytenten op te halen. Ze wonen hier zo’n honderd kilometer vandaan, dus dat is al gauw een avondvullend programma. Gelukkig kent hij deze buien van mij en hij weet niet hoe snel hij achter het stuur moet kruipen om dat ding op te halen. Twee van de drie kinderen zijn hoogzomer jarig, dus in gedachten zie ik dan altijd een zonnig tuinfeest voor me. Maar als de grote dag dan is aangebroken, regent het vaak pijpenstelen en spoelt mijn laatste beetje goede humeur met de regenbuien mee de put in. Donderwolken pakken zich samen boven mijn hoofd en huis, ik wil voor mijn jarige kind een vrolijke zonnige dag met bijbehorende blije olijke moeder uit de Bona-boter reclames die de boel op rolletjes laat lopen. Ik wil de opgeruimde moeder zijn die dartelend met koffie en bitterballen langs de visite gaat. Zonder vlekken op haar nieuwe jurk, de hond in de slagroomtaart of smoezelige glazen omdat de vaatwasser of ikzelf die toch waren vergeten te wassen.
