Tagarchief: telefoon

Wait, what?? Zo bespaar je minstens 45 minuten per dag!

Druk, drukker, drukst! We leven in een maatschappij die veel van ons vergt. We moeten werken, kinderen naar sportclubs brengen, sociale contacten onderhouden, het huishouden bijhouden enz. enz. enz..

Hieronder vind je tien tips waarmee je minstens een 45 minuten per dag tijd kunt besparen:

1. Bestel je boodschappen online
Als je zoals ik vijf dagen per week werkt, kost het bijna iedere dag wel minstens een kwartier om naar de supermarkt te gaan voor (onder andere) het kopen van avondeten. Bestel je alle boodschappen voor de week in één keer, bespaar je minstens 4 à 5 keer per week een kwartier lang boodschappen doen. En ja, je betaalt een paar euro aan bezorgkosten, maar die verdien je makkelijk terug aan de impuls aankopen die je niet doet door online te bestellen.

2. Concentreer je huishoudelijke taken
Als je het gevoel hebt dat je lukraak wat doet in het huishouden, kun je er ook voor kiezen om een of twee vaste momenten per week een uur of twee uit te trekken voor het huishouden. Dan heb je er gelijk routine in en kun je aan één stuk door poetsen; zo heb je sneller alles aan kant én bespaar je dagelijks tijd.

time1

3. Leg je telefoon eens wat vaker weg
Heb je het gevoel dat de tijd een loopje met je neemt? Is de dag “opeens” voorbij? Leg je telefoon eens wat vaker een uurtje of twee weg! De smartphone leidt ons meer dan eens af van waar we ons eigenlijk bezig mee zouden moeten houden, zoals poetsen, de administratie doen, in de tuin werken, kinderen opvoeden, ik noem maar wat.. 😉 Leg dat apparaat eens weg en zie hoe efficiënt je kunt zijn als je je ogen eenmaal van het scherm af haalt!

4. Zet je meldingen op stil
Nu we het toch over telefoongebruik hebben: zet (als dat kan) eens wat vaker je telefoon meldingen op stil. Zo raak je niet door ieder binnenkomend appje afgeleid van waar je mee bezig was. Hocus Focus!

time4

5. Slaap genoeg
Het klinkt tegenstrijdig, ik snap het. Maar: wie goed slaapt, heeft goede focus gedurende de dag. Als je moe bent verlies je snel het overzicht van je prioriteiten. Slaap lekker!

Lees ook: Dit is waarom mannen vrouwen niet begrijpen

6. Maak een to-do-lijstje
Knullig, zo’n lijstje? Mwah. Het helpt je wel verdomd goed met focussen op je prioriteiten en zorgt bovendien voor een nuttig en voldaan gevoel aan het eind van de dag, als je een hoop zaken kunt weg strepen!

7. Neem je telefoon niet mee naar (jaja..) het toilet
Veel mensen nemen hun telefoon mee naar het kleinste kamertje van het huis. Maar hoe vaak betrap je jezelf er niet op dat je al veertig minuten langer op het toilet zat dan nodig, of kom je met slapende benen van het toilet af gestrompeld omdat je 36 potjes Candy Crush te veel speelde? Natuurlijk is het fijn om je even terug te trekken van de prikkels in de wereld, maar als je zonder telefoon naar het toilet gaat sta je waarschijnlijk vijf à tien minuten later weer buiten. Zeer tijdsbesparend!

time2

8. Meten is weten!
Wil je weten waar al je tijd naar toe gaat? Meten is weten! Houd eens een lijstje bij van hoe veel tijd op een dag je waar mee bezig was. Het geeft je veel inzicht in tijdrovende zaken!

9. Vaste plekken voor spullen
Hoe veel tijd per week ben jij bezig met zoeken naar spullen, omdat je niet meer weet waar je ze gelaten hebt? (Eerlijk is eerlijk: ik als ADD’er spendeer daar veel te veel tijd aan!) Hoe georganiseerder je te werk gaat op je werk en thuis, des te minder van je kostbare tijd ben je bezig met zoeken naar spullen. Bedenk vaste plekken voor je spullen en maak er een gewoonte van om ze daar consequent terug te leggen.

10. Combineer taken
De vaatwasser leeg maken / vullen terwijl je kookt; de douche schoonmaken terwijl je er in staat; er zijn veel taken die je slim met elkaar kunt combineren. Vooral de taken (zoals koken) waar ook nogal wat wachten bij komt kijken zijn ideale combineer-taken.

Geniet van je extra vrije tijd!
P.S.: Heb jij nog tijdbesparende tips? Deel ze hieronder in een reactie!

Liefs,

Chrisje

Meer lezen? Lees dan ook eens: Burn-out is voor people pleasers die geen prioriteiten kunnen stellen

IMG_20191012_192855_850.jpg

Advertentie

WhatsApp-ruzie: praten is beter

We kennen het allemaal wel: je bent met iemand aan het appen en belandt in een soort van beginnende discussie. Deze discussie loopt via WhatsApp sneller uit de hand dan in het echt. Voordat je het doorhebt ben je beland in een verhitte discussie of zelfs in een ruzie! Hoe kan dat?

Geschreven tekst
Via geschreven tekst komt alles harder binnen. Je ziet geen lichaamstaal, hoort geen intonatie; kortom: er is veel ruimte voor misverstanden. De woorden “Oké dan.” kunnen bijvoorbeeld op verschillende manieren gelezen worden: “Oke dan. Doen we  het zo!” Of als: “Oké dan. Beetje jammer dit.” Zo zijn er talloze voorbeelden waarbij geschreven woorden veel botter of zakelijker over kunnen komen dan gesproken woorden.

pexels-photo-377909

Je laat je sneller gaan
Via WhatsApp spreek je iemand niet rechtstreeks. Er zitten twee schermen tussen jullie. Je kunt niet alleen niet horen hoe iemand bedoelt wat hij zegt, je kunt ook nog eens niet direct reageren. Door de afwezigheid van de ander in persoon, kun je feller gaan reageren dan je eigenlijk bedoeld had. Als je heel fel iets wil gaan schrijven, vraag je je lang niet altijd af of je dit ook face to face zou zeggen. Toch is het goed om jezelf die vraag af en toe te stellen: zou ik dit in het echt ook zeggen, of durf ik dit nu alleen omdat er twee schermen tussen ons in zitten?

facebook-logo-thumbs-upBellen of afspreken is beter
Als een gesprek via WhatsApp uit de hand dreigt te lopen, is het beter om even een time-out in te lassen en elkaar te bellen of op te zoeken. Lukt dat om een of andere reden niet, dan is een spraakbericht sturen altijd nog een beter alternatief dan geschreven tekst. Bij een spraakbericht hoort de ander jouw stem in ieder geval nog – en kan die daar meer context uit halen dan wanneer je het zwart op wit zet. Bovendien kun je hiermee je emoties beter kenbaar maken, wat weer kan zorgen voor meer begrip bij de ander.

WhatsApp is een super handig medium, maar niet voor discussies. Die voer je toch het best face to face – of in elk geval ear to ear!

Nieuwe opvoedingsmethode of oud nieuws? Slow Parenting..

Er is een nieuwe opvoedmethode die helemaal trending is: Slow Parenting.

Jaag jij van afspraak naar afspraak of van school naar sportclub en weer terug met je kind? En kun je door dit drukke schema niet gewoon lekker genieten van je kind? Dan is Slow Parenting misschien wel wat voor jou.

Hier vind je een uitgebreide (Engelstalige) uitleg, maar voor de gehaaste lezer houdt de methode kort samengevat in, dat je met deze nieuwe opvoedingsaanpak meer in het moment leeft, minder met technologie bezig bent en minder met vooruit plannen.

Je overlaadt je kinderen niet langer met activiteiten maar geeft ze de vrijheid om te genieten van wat ze (thuis) kunnen doen. Hiermee verlaag je zowel de druk op je kind als op jezelf. Mindful opvoeden dus.

Nu wil ik niet vervelend doen, en ik juich deze methode absoluut toe, maar volgens mij deden ouders dat in de jaren tachtig al massaal.

Als wij vroeger weekend hadden, mochten we buiten spelen, of binnen. Dat was het wel zo’n beetje. Wij gingen niet elke zondag naar een binnenspeeltuin, pretpark of bioscoop. Hooguit af en toe naar opa en oma of een familieverjaardag. En als je je verveelde, tja, dan verbeelde je je maar. “Daar word je creatief van,” zei mijn moeder dan. En dat was zo.

Ik ben zelf overigens onbewust voor een groot deel al heel lang een slow parent, trouwens. Op zondag houd ik heel vaak “pyjamadag” met mijn dochter, die het heerlijk vindt om de eerste uren in haar pyjama en ochtendjas te zitten knutselen. Soms verveelt ze zich wel eens op pyjamadag, maar dan gaat ze vanzelf buiten kijken of haar vrienden er zijn of spelen we een potje badminton in de achtertuin.

Dus… Ja, ik sta absoluut achter de nieuwste trend van Slow Parenting. Ik zou het zelfs iedereen aanraden. Het is alleen naar mijn mening helemaal niet nieuw.

Waarom je nooit “We moeten praten.” tegen een man moet zeggen!

Als je ooit in een langdurige, gelukkige relatie met een man terecht wil komen of blijven, knoop deze les dan goed in je oren. Zeg nooit, ik herhaal NOOIT, tegen een man dat “we moeten praten”! De man, die nietsvermoedend en vrolijk naar Studio Sport zit te kijken, verkrampt compleet tot een grote bal stress bij het horen van deze zo gevreesde woorden. 

We moeten praten is een trigger voor mannen, dames, en geen positieve. Nu is praten sowieso al geen grote hobby van (een heel aantal) mannen. Maar de ervaring leert de man in de loop der jaren, dat we moeten praten vaak de inleiding is tot de grootste ruzies, de ergste discussies, of op zijn minst (maar ook dat is erg!) een periode van langdurig moeten luisteren naar zijn vrouw. En we weten allemaal, dat langdurig luisteren niet in de top 10 van mannenhobby’s voorkomt. Tenzij ze sport uitslagen voorleest of zo.

Dus verkrampen zijn spieren, knijpt hij bijna zijn telefoon kapot, werpt hij een blik op de kalender om te zien of het (PLEASE GOD NO!) die tijd van de maand al is, en zet hij zich schrap op de bank, met samengeknepen billen. Daar komt ze, met haar we moeten praten! Snel verzamelt hij in zijn – inmiddels tamelijk bezwete – hoofd tegenargumenten tegen de meest bevochten onderwerpen van relationele discussies. Ik doe ook wel eens de afwas, ik heb minder lichaamsgassen laten ontsnappen, ik heb pas nog mijn onderbroek verschoond, ik heb de bril weer omlaag gedaan. Nagelbijtend en tandenknarsend zit hij klaar tijdens de angstaanjagende stilte voor de storm die we moeten praten heet. Dat heet; als hij het niet al op een lopen heeft gezet.

We moeten praten zeggen tegen een man zet alle lichten op rood, het hoofd op tilt, de hartslag op standje hartaanval en komt geen enkel gesprek ten goede. Als je wel een ontspannen, open en gezellig gesprek met een man wilt voeren, doe dat dan vooral niet aangekondigd. Bijvoorbeeld in de auto, als de muziek op staat, hij relaxed is en jij ook.

Of; als je zeker wil weten dat je zijn onverdeelde aandacht hebt, begin dan eens een gesprek als je samen een potje aan het kaarten bent, of in bed, of in bad. Maar wat je ook doet, kondig het nooit aan met de verboden woorden. Breng het terloops, met humor, of in ieder geval zonder al te veel poespas. Wedden dat hij een betere gesprekspartner is dan je had gedacht, nu hij niet verlamd is van angst?

Tenzij je natuurlijk echt heel erg boos op hem bent en hij echt iets goed heeft te maken. In dat geval: go nuts!  

 

OUDERS, leg jullie telefoons eens wat vaker weg…

Leg die telefoon eens wat vaker weg... (bron foto: Pexels.com
Leg die telefoon eens wat vaker weg…
(bron foto: Pexels.com

Een tijd geleden zag ik hoe een kind een ander kind behoorlijk agressief toetakelde. Moeder van de toetakelende jongen stond er bij, maar keek er niet naar. Ze stond namelijk op haar mobiel te kijken. Dat was veel belangrijker.

Een tijd geleden hoorde ik een kindje meermaals haar vader roepen om hulp. Papa reageerde niet, want hij was druk bezig met zijn mobiel. Pas toen het kindje begon te gillen schrok hij wakker.

Ook zag ik een kindje van nog geen twee jaar oud gevaarlijke stunts uithalen in het grote kinderen gedeelte van een speeltuin, waar ze duidelijk nog niet klaar voor was. Papa en mama zaten verzonken in hun mobiel op een stoeltje, heel erg mentaal afwezig te zijn.
En even dáárvoor zag ik een vader bijna een flink ongeluk veroorzaken, doordat hij hands-unfree zat te bellen achter het stuur, met kind achterin.

En dit was allemaal in het afgelopen jaar.

Toegegeven: Een beetje verslaafd aan ons mobieltje zijn we bijna allemaal wel. Toch heb ik de laatste jaren een zinvolle gewoonte ontwikkeld: ik leg overdag regelmatig een hele tijd mijn telefoon weg. Dat rot ding – alhoewel zinvol communicatie middel – zorgde er namelijk voor dat ik regelmatig afgeleid was in het contact met mijn kind.
Dus besloot ik om mijn mobieltje tijdens “de wakkere uren” van mijn kind zo weinig mogelijk aan te raken.

Want hoe leuk al die statussen op Facebook ook zijn en hoe verslavend die spelletjes ook werken, je wil niet dat je kind zich later van zijn jeugd voornamelijk jouw gebogen hoofd en afwezigheid herinnert.

Zwembaden luidden eerder ook al de noodklok: ouders gaan zó op in hun mobiel of laptop, dat ze slecht toezicht houden,  waardoor kinderen steeds vaker in nood komen of dreigen te verdrinken. Je zou het jezelf toch nooit vergeven.

We willen dan misschien niets missen; altijd op de hoogte van het laatste nieuws en de meest recente berichten op Facebook. Maar als we ons daar in verliezen, worden we geheid over tien tot twintig jaar wakker met wroeging; onze kinderen opgegroeid, het ging zo snel, hebben we wel genoeg met ze geknuffeld? Genoeg met ze gespeeld? Hebben we voldoende echte een op een aandacht gegeven? Of stonden wij op die mooiste momenten net in te checken op facebook? Waren we met onze volle aandacht bij het moment, of zaten we net bij een digitale kennis te neuzen?

Het leven vliegt voorbij, kinderen groeien voor onze ogen op. Voor je het weet staan ze met hun koffers in de gang, klaar om op zichzelf te gaan. Als je op dat moment geen enkele spijt wilt voelen, leg dat ding dan eens wat vaker weg. Althans, op zijn minst tijdens de wakkere uren.

Waarom kinderen hun ouders soms niet begrijpen

Ik snap het wel hoor, dat kinderen hun ouders soms niet begrijpen.

Liegen is fout! (Tenzij wij het doen.)
Allereerst leren ouders hun kinderen (hopelijk) om netjes te zijn, beleefd, en eerlijk. Maar kinderen zijn van nature al vaak eerlijker dan volwassenen. Wij prenten het ze toch nog eens extra in, hoe belangrijk het is dat ze altijd de waarheid spreken. Totdat de leeftijd komt waarop kinderen ontdekken dat de man met de mijter niet bestaat. Na jaren braaf oefenen met eerlijk zijn, niet liegen, ook niet om bestwil, komen ze er dan achter dat ze jarenlang glashard voorgelogen werden door hun eigen ouders nota bene, op een akelig moeiteloze manier. En dan heb ik het nog niet over de pieten, de paashaas, de kerstman en zo verder.

Gij zult verdomme nog niet vloeken
Vervolgens zeggen ouders dat ze geen foute woorden mogen gebruiken. Scheldwoorden zijn uit den boze, want zo ben je niet opgevoed. Totdat mama of papa in de auto afgesneden wordt door een andere automobilist, of totdat een ipad per ongeluk in duizend stukjes kapot valt op de keukenvloer. Dan vliegen de scheldwoorden door het huis, wat niet mag, maar als je ouders het zeggen is dat natuurlijk wel rechtvaardigd, toch?

(Zelf lijd ik overigens aan “pijnschelden”. Ik zeg altijd netjes “sjips” in plaats van shit. Tenzij ik me écht hard pijn doe. Dan komt er een willekeurig scheldwoord uit. Dat komt omdat ik niet nadenk als ik echt pijn heb. Maar leg dat maar eens uit, als je je kind wil bijbrengen dat schelden niet mag.)

Het mobiele tijdperk
Dan heb je nog zoiets moois. Kinderen moeten zo veel mogelijk bewegen, buiten spelen, binnen spelen, niet te lang televisie kijken of op hun tablet spelen. Want nee, dat is ongezond en niet verantwoord!

Papa en mama zitten echter regelmatig vrolijk en onbewust vast geplakt aan hun telefoon of ipad, checken direct in als ze het pretpark betreden. Kijk maar eens om je heen in een binnenspeeltuin: geen ouder die geen mobiel of tablet bij zich heeft. Als de kinderen maar bewegen!

Ik zag eens een peuter van twee gevaarlijk hoor klimmen in een binnenspeeltuin. Zo hoog, dat ze bijna in de voor haar veel te gevaarlijke tunnel glijbaan kon vallen. De ouders zagen het niet: ze zaten beiden verzonken in hun tablet of telefoon, mét mp3 speler in de oren.

Nobody is perfect
Geen enkele ouder is perfect. De meeste ouders doen dingen in het belang van hun kind en gelukkig meestal met de allerbeste intenties. Vaak gaan dingen onbewust. Maar ja, ik snap dus wel waarom kinderen hun ouders af en toe niet begrijpen.

Hoe zeggen ze dat ook alweer?
Children won’t do what you say,
Children will do what you do.
Lead by example.

Look Up – een eye-opener!

Je gaat wel nadenken door dit filmpje. “Smart phones and dumb people”: in deze video “Look Up” wordt getoond hoe anti-sociaal we zijn geworden door social media. Hoe sociaal ben jij nog?

Vrouwendingetje: Even snel bellen?

image

Ken je dat?

Socialmediapathie: het gebrek aan oogcontact door social media

De moderne technieken hebben veel voordelen. Je weet altijd wat, waar, wanneer, wie, hoe. Inclusief foto´s en filmpjes. Heel leuk allemaal. (of nou ja, allemaal…) Maar er kleeft ook een irritant nadeel aan de huidige mobiele samenleving. Het schijnt voor sommige mensen zo belangrijk te zijn wat er zich afspeelt in de wereld van sociale media, dat men de echte wereld om zich heen prompt vergeet. Alsof je een doekje over een kanariekooi gooit. Poef, aandacht weg, in zombie modus. 

Zit je midden in een gesprek met iemand, hoor je plots een telefoon trillen. Direct verschuift de aandacht van het gesprek met jou, naar de telefoon. Voordat je het in de gaten hebt zit je tegen iemand aan te praten die alle oogcontact verbroken heeft, het hoofd gebogen, blik op het scherm en volledig afgeleid van het gesprek. Ik vind dat, naast ongelofelijk asociaal, ook een teken van gebrek aan respect voor de gesprekspartner. Als je op een zeer urgent telefoontje zit te wachten, bijvoorbeeld van het ziekenhuis of van een potentiële werkgever terwijl je op het randje van je WW uitkering balanceert, dan kan ik me voorstellen dat je zegt “Sorry, maar dit telefoontje is erg urgent.” voordat je opneemt. Daar zou ik dan zeker begrip voor hebben.

Maar als je iedere willekeurige e-mail, WhatsApp bericht of Facebook melding al belangrijker vindt dan het gesprek dat je voert, dan klopt er iets niet met je, qua fatsoen dan.

Een kennis van me deed dat erg vaak; het gesprek opeens onderbreken voor haar mobiel. Ik had al van alles geprobeerd; kuchen, hoesten, faken dat ik stikte. Niets werkte. Zodra ze afgeleid werd door haar mobiel, maakte het niet meer uit welk onaards geluid ik produceerde; haar aandacht lag dan geheel bij haar telefoon.
Op een dag ben ik gewoon opgestaan toen het weer gebeurde. Ik zat wederom al drie minuten te wachten op antwoord (en dat is lang als je wacht), en er kwam maar niets terug.
Ze ging helemaal op in een aantal reacties op een Facebook status, maakte ik op uit wat ik kon zien. Pas toen ik de ruimte bijna uit liep riep ze me na: “Waar ga je naar toe?” “Naar iemand die wél een gesprek kan voeren.” zei ik, en ik liep door.

Kon ze daar mooi een status over plaatsen op Facebook.