Tagarchief: scheiding

blog

Narcistisch gereedschap: Jouw schuldgevoel

Link Een reactie plaatsen

Er werd gevraagd naar een vervolg op mijn blog over narcisme in vriendschappen en relaties. In deze blog zal ik verder toelichten hoe narcisten in relaties en vriendschappen te werk gaan.

Een van de gereedschappen van de narcist, waarmee hij / zij je in een wurggreep kan houden, is schuldgevoel. Jouw schuldgevoel welteverstaan, want de narcist heeft dit zelf niet. Zoals ik al eerder uitlegde, gebruiken veel narcisten “gaslighting” als een manipulatieve methode om jou aan jezelf te laten twijfelen. Daarbij maken ze dankbaar gebruik van jouw verantwoordelijkheidsbesef. Immers, als ze jou een schuldgevoel kunnen bezorgen, of dit nu terecht is of niet, dan hebben ze iets om tegen je te gebruiken en je mee te manipuleren.

Lees verder onder de afbeelding

Misschien vraag je je regelmatig af: maar ik deed toch niets verkeerd? Waarschijnlijk is dat ook zo. Je deed niks verkeerd. De narcist weet zaken feilloos te verdraaien dat het er op neer komt dat jij iets verkeerd hebt gedaan, waarvoor je moet boeten in de vorm van iets wat de narcist van je wil.

Al snel nadat je het schuldgevoel in je schoenen hebt laten schuiven zal de aap uit de mouw komen: de narcist wil dat je iets doet, wil meer macht, wil jou meer in zijn of haar grip houden. Zolang jij je schuldig voelt en probeert iets goed te maken, heeft de narcist de touwtjes in handen. Precies wat hij of zij wil.

Een andere manier waarop de narcist de touwtjes in handen probeert te houden is negeren.

Als je iets doet wat de narcist niet bevalt, bijvoorbeeld kritiek uiten of iets voor jezelf doen, of iets doen waar de narcist jaloers van wordt, wordt negeren vaak ingezet als straf. Plotseling hoor je uren, dagen of zelfs weken niets meer. Je hebt de narcist gekrenkt, ookal was dit door bijvoorbeeld gewoon gelukkig te zijn. Dit kan niet, want jouw geluk draait niet om de narcist. De narcist wil al jouw onverdeelde aandacht. Dus neemt hij of zij precies dat weg: aandacht. Je wordt genegeerd totdat men vindt dat je het weer een beetje waard bent om tegen te praten. Dan volgt overigens vaak ook weer de verwijtende fase, waarin je schuldgevoelens aangesproken worden.

Zo gaat deze giftige cirkel door, totdat je door hebt wat er gebeurt en in wat voor relatie je terecht bent gekomen.

Advertentie
blog

En opeens ben je co-ouder

Link Een reactie plaatsen

Het overkomt veel ouders die – ondanks de liefde voor hun kinderen – besluiten dat het huwelijk op is: plotseling word je co-ouders. Vader of moeder van je kind blijf je natuurlijk vierentwintig uur per dag, zeven dagen in de week. Maar na de scheiding zul je je kind – indien je samen ervoor blijft zorgen – niet meer honderd procent van de tijd bij je hebben.

Ik ben zelf een kind van gescheiden ouders. Daarbij ben ik zelf een gescheiden moeder. Ik ken best veel gescheiden papa’s en mama’s. De een ‘heeft’ de kinderen de ene week wel en de andere week niet, de ander heeft weer een “ouderwetser” omgangsregeling (om het weekend en op woensdag naar vader). En zo zijn er talloze varianten te bedenken, afhankelijk van hoe je als ouders de zorg het beste kunt verdelen.

Je kunt wel stellen dat het voor het hele gezin aanpassen is, voor de kinderen nog het meest: opeens zijn je ouders niet meer samen, én heb je twee huizen, twee slaapkamers, en alles wat daarbij komt kijken. In de omgangsregeling van het co-ouderschap moet je als kind wennen aan dan hier slapen, dan daar slapen. Natuurlijk zijn er ook leuke kanten: zo krijg je vaak meer cadeaus als je jarig bent, of zelfs twee feestjes. Toch vergt het omschakelen bij kinderen vaak best veel. Bijvoorbeeld:

Waar blijft de lievelingsknuffel? Wat verhuist mee heen en weer en wat blijft op de zelfde plek? Wat moet je doen als je bij mama bent en je mist papa, of andersom?

Lees verder onder de afbeelding

pexels-photo-265702

Ook ouders hebben het tijdens en na hun scheiding zwaar. Er is vaak veel verdriet. Hierdoor wordt helaas (vaak onbewust) niet altijd even goed gelet op hoe veel impact de scheiding en alle veranderingen van dien op de kinderen hebben.

Hoe kun je je kind beschermen? Hoe zorg je er voor dat je kind zo weinig mogelijk pijn heeft van de scheiding?

Ik sprak ooit met een volwassen man wiens ouders gescheiden waren toen hij vrij jong was. Hij had zelf erg weinig last gehad van die scheiding, zo vertelde hij: “De reden waarom ik heel weinig last heb gehad van de scheiding van mijn ouders, was omdat ze ook na de scheiding goed met elkaar bleven communiceren en beslissingen over mij altijd samen namen. Ik vond dat heel prettig, dat mijn ouders toch gewoon normaal met elkaar bleven praten en dat zij één lijn trokken wanneer het op mij aan kwam.”

Co-ouderschap is niet waar je voor kiest wanneer je aan kinderen begint. Je hoopt je kinderen een liefdevol en stabiel gezin te kunnen bieden. Als dit niet lukt en je gaat ondanks alle inspanningen toch uit elkaar, voel je je vaak schuldig. Goed blijven communiceren met je ex-partner is niet altijd het eerste waar je behoefte aan hebt, maar voor je kinderen is het van groot belang: als papa en mama op één lijn blijven, geeft dat een veel veilig(er) gevoel.

Hieronder nog een aantal tips:

  • Stel elkaar direct op de hoogte van belangrijke zaken / urgente situaties zoals bijvoorbeeld een ziekenhuisbezoek.
  • Ga als dit kan samen kijken op belangrijke momenten, zoals bij uitvoeringen op school, wedstrijden etc. Als het je niet lukt om naast elkaar te staan, zorg dan dat je er wel allebei bent, ook al sta je niet naast elkaar te kijken. Je kind weet dan wel dat jullie beiden de moeite hebben genomen.
  • Neem beslissingen samen: bijvoorbeeld over grotere cadeau’s, rijlessen, hobby’s, etc. Communiceer hierover zo veel mogelijk samen richting je kind. Als dit niet gaat, kun je wel in de wij vorm praten: “Je moeder en ik hebben samen besloten dat..”
  • Maak onderling duidelijke afspraken over wat wel en niet mag, in beide huishoudens!
  • Indien het mogelijk is: drink dan een kopje koffie bij de overdracht; als kinderen zien dat hun ouders ondanks de scheiding toch nog steeds vriendelijk en normaal met elkaar omgaan zonder elkaar in de haren te vliegen, kan dit loyaliteitsproblemen voorkomen.
  • Deze kan ik niet vaak genoeg herhalen: Spreek NIET negatief over je ex-partner waar je kinderen bij zijn! En nee, ook niet tegen een vriendin aan de telefoon, als je kinderen bij je in de kamer zitten. Jij denkt misschien dat ze het niet horen: geloof me, niets is minder waar.
  • Een kind houdt van beide ouders even veel en wil niet kiezen: door negatief over de andere ouder te praten geef je je kind een ontzettend verdrietig gevoel dat – indien herhaald – voor psychische problemen kan zorgen op lange termijn.

Heb jij nog co-ouderschapstips? Laat het weten door een reactie achter te laten!

img_1139-1

blog

Ben jij een people pleaser en medeafhankelijk?

Link Een reactie plaatsen

Ben jij een notoire people pleaser? Spring jij altijd als eerste op om anderen te helpen? Komen mensen als eerste naar jou toe met hun problemen? Vind je het moeilijk om je grenzen te bewaken en kom je vaak in (liefdes)relaties terecht die niet gezond voor jou zijn, met mensen die jou manipuleren of gebruiken? Grote kans dat jij last hebt van codependency, oftewel medeafhankelijkheid.

Mensen die codependent zijn, hebben vaak een laag zelfbeeld en passen zichzelf helemaal aan aan de ander. Eigen behoeften worden volledig weg gecijferd om de ander tevreden te stellen. Vaak schuilt daarachter een diepe angst om verlaten te worden en alleen te zijn.

Dit gedrag ontstaat meestal bij mensen waarvan in hun jeugd niet aan hun emotionele behoeften werd voldaan: Codependency ontstaat immers meestal door een onveilige hechting in je (moeilijke) jeugd, waardoor je niet geleerd hebt hoe een gezonde relatie er uit ziet. Je hebt wellicht geleerd dat houden van hetzelfde is als zorgen voor en geeft daarmee al je energie aan de ander. Je stelt je veel te afhankelijk op van de ander, waarmee je die persoon alle macht en controle over jou geeft.

Een relatieverslaving kan hier een gevolg van zijn: je hecht je aan emotioneel beschadigde mensen waar je voor denkt te kunnen of moeten zorgen. Dat jij hierdoor vaak gekwetst wordt neem je voor lief: dit ben je immers gewend. Het ongezonde patroon is onveilig, maar doordat je dit herkent uit je jeugd voelt het onterecht veilig. Rationeel weet je wel dat dit niet goed is, maar emotioneel lukt het je niet om hier afstand van te nemen.

Hoe doorbreek je nu de spiraal van codependency? Hoe zorg je er voor dat ook jouw behoeften worden bevredigd en niet al je energie gaat naar het helpen van anderen? Hoe zorg je er voor dat je van jezelf mag kiezen voor gezonde relaties waarin geen misbruik van jou wordt gemaakt?

Erkennen in welke patronen je vast zit is een eerste stap; begrijpen hoe dit heeft kunnen gebeuren. Hyponose therapie kan ook een stap zijn: onder begeleiding van een professional kun je “terug gaan” naar je jeugd en de behoeften die je had uitspreken. Leren van jezelf te houden is de belangrijkste stap: als je van jezelf leert te houden, pik je het niet wanneer een ander over jouw grenzen heen gaat of misbruik van jou maakt. Bovendien ben je niet langer bang om alleen te zijn, omdat je genoeg van jezelf houdt.

Wanneer je genoeg om jezelf geeft, maak je gezondere keuzes voor jezelf. Met het beëindigen van destructieve en ongezonde relaties maak je ruimte voor gezonde relaties waarin geven en nemen in balans zijn en jij jezelf niet meer kwijt raakt.

 

Leestips:

Als hij maar gelukkig is

door Robin Norwood

 

Leef je eigen leven

door Melodie Beattie

blog

Voor wie twijfels zijn leven laat bepalen

Link Een reactie plaatsen

Twijfelen: iedereen doet het wel eens. Zeker bij grote beslissingen. Twijfelen is een gezond mechanisme om voor- en nadelen goed af te wegen voordat je een beslissing neemt. Toch kan te veel twijfelen je ook tegenhouden in het leven leiden dat jij graag wil.

Hoe gezond twijfel ook kan zijn, één van de grootste “killers” van vooruitgang is zonder meer overmatige twijfel. Twijfel slaat vaak toe bij het nemen van levensbeslissingen; hoe groter de beslissing, hoe harder de twijfel toe kan slaan.

Waarom twijfelen we vaak te lang? Wat is het nut van twijfel? En vooral: hoe kom je er van af als het je afremt in het bereiken van je doelen?

Twijfelaar
Een geboren twijfelaar, zo heb ik mezelf wel eens genoemd vroeger. Bij het nemen van een grote beslissing (Ga ik voor die baan? Blijf ik bij mijn partner? Moet ik nu wel of niet verhuizen?) slaat bij veel mensen de twijfel toe: logisch, want het is ook niet zomaar een beslissing die je moet nemen.

Een verhuizing, een andere baan, een relatie verbreken: het zijn allemaal beslissingen die vergrijpende gevolgen kunnen hebben in je verdere leven. Dat is niet per se negatief, maar het kán het wel zijn; Want wat nou als die nieuwe baan toch niet zo leuk is als het lijkt? Wat als je spijt krijgt van je verhuizing? Wat als je je partner toch gaat missen en niet meer terug kunt?

Twijfel slaat de meeste dromen en plannen dood, omdat het gepaard gaat met angst. Angst om de verkeerde beslissing te nemen (“Wat als ik hier verkeerd aan doe?”) kan je verlammen, waardoor je onnodig lang in de twijfel modus blijft. Onzekerheid kan ook een grote rol spelen: het vergt nogal wat zelfvertrouwen om te zeggen: en vanaf nu gaat het anders.

Waar twijfel het hardst toeslaat
Twijfel slaat vaak het hardst toe in situaties waarin weinig urgentie bestaat. Wat ik daarmee bedoel, kan ik het best toelichten aan de hand van een voorbeeld. Stel, je hebt een baan waar je wel tevreden mee bent, maar waar je niet veel uitdaging uit haalt. Het werk is niet verschrikkelijk, maar ook niet heel leuk. Je haalt er weinig vreugde uit, maar je doet het wel goed en krijgt goede beoordelingen. Daarnaast heb je een vast contract en geen hele vervelende collega’s. Met andere woorden: er is weinig uitdaging, maar ook geen echte urgentie om weg te gaan. Dat je wellicht hele andere doelen voor je loopbaan had – en door tien of twintig jaar in deze baan te blijven hangen die doelen niet bereikt – is achteraf bezien natuurlijk zonde. Toch blijven veel mensen vaak lang hangen op een plek waar ze niet tot hun recht komen.

Waarom?
Niet altijd leuk om te horen, maar wel waar: Mensen zijn gewoontedieren. We voelen ons graag veilig en geborgen. Onze comfort zone is ons vaak meer waard dan ons geluk, hoe gek het ook klinkt. We houden van nature nu eenmaal doorgaans niet erg van verandering. Verandering vinden we maar eng.

Zeker als we een vast contract hebben weten te bemachtigen in deze onzekere tijden, geven we dat niet zomaar op. Een vaste relatie ook niet. De gemoedsrust die komt kijken bij het kunnen betalen van de hypotheek of huur wint het dan van het knagende gevoel dat er meer moet bestaan dan deze sleur van werk dat eigenlijk beneden je niveau ligt.

Als er dan een nieuwe baan langskomt, waarbij je met een tijdelijk contract in een geheel nieuw bedrijf moet beginnen waar je nog niemand kent, slaat de twijfel toe. Zo erg heb ik het nu toch niet? Ik heb nu wel vastigheid en ik weet waar ik aan toe ben. Dit soort gedachten zorgen er vaak voor dat je dan toch maar bedankt voor die uitdagender job.

Hetzelfde geldt voor relaties. Als een relatie je al lang niet meer gelukkig maakt, zou je eigenlijk er mee moeten stoppen. Toch blijven veel mensen langer in een uitgebluste relatie zitten dan nodig, uit angst. Angst voor het onbekende, angst om alleen verder te moeten gaan, angst om al het vertrouwde op te moeten geven. Dus worden de dagen weken, de weken maanden, en worden ze op hun zestigste wakker met het besef dat ze jaren lang in een ongelukkige relatie hebben gezeten. De comfort zone kan wat dat betreft een vals soort gevoel van veiligheid geven: achteraf is er dan vaak alleen maar ruimte voor spijt.

Urgentie maakt twijfelen moeilijker

Wat nu als je opeens zonder werk komt te zitten? Dan valt je vangnet weg en je comfort zone verdwijnt zonder dat je daar zelf iets aan kon doen: zou je dan wel solliciteren op die baan die uitdaging biedt? Waarschijnlijk wel. Zou je het droomhuis wel kopen als je plotseling te horen kreeg dat je eigen woning gesloopt gaat worden? Vast wel. Het wegvallen van die comfort zone dwingt je er toe beslissingen te nemen: wat dat betreft is het soms gemakkelijker om beslissingen te nemen vanuit het principe “Ik heb nu toch niets te verliezen.” Urgentie dwingt: en soms is dat niet eens verkeerd.

Eeuwige twijfel

Voor de eeuwige twijfelaar is het goed om je af te vragen wat je bereikt met het ellenlange twijfelen. Geef je jezelf zo een excuus om comfortabel te mogen blijven leven zonder risico’s te nemen? Geef je jezelf hier mee een mooie reden om je angsten niet onder ogen te hoeven komen? Houd je je eigen onzekerheid hiermee in stand?

Iets nieuws proberen, een nieuw avontuur aangaan, betekent vaak dat je een risico moet nemen. Het is een sprong in het diepe waar niet iedereen zich aan waagt. En ja, het kan misgaan, maar het kan ook ontzettend goed gaan. Vraag jezelf eens af: waar heb je straks meer spijt van; als je het nooit hebt gedurfd of als je dat wel hebt gedaan en het niet is gelukt? Wat is het ergste dat er kan gebeuren? En kun je daarmee leven?

Het leven gaat snel voorbij. De sleur van alledag zorgt er voor dat dagen overgaan in weken, maanden, jaren. Wil je terugkijken op een leven vol twijfels, waarin je jezelf mooie kansen hebt ontnomen? Of wil je terugkijken en denken: ach, ik heb risico’s genomen, but I did it my way!

Ik weet waarvoor ik kies. Jij ook?

blog

Zo stap je uit een verwoestende relatie: gastblog door psychotherapeut Fabio

Link Een reactie plaatsen

Een verwoestende relatie loslaten: hoe doe je dat? In deze gastblog geeft psychotherapeut en medium Fabio je tips en een stappenplan.

Dagelijks verneem ik hoe zowel mannen als vrouwen vastzitten in een verwoestende relatie. Ze weten niet hoe ze hiermee moeten omgaan of hoe ze de knoop kunnen doorhakken om zo naar bevrijding toe te werken en zich los te koppelen van de relatie die niet goed voor hen is.

Of je nu een relatie hebt met een narcist, iemand die verslaafd is of met iemand die een andere vorm van een persoonlijkheidsproblematiek heeft, op een bepaald moment is deze vorm van ‘relatie hebben’ uitputtend waardoor je geen energie meer hebt.

Iedereen die hier mee te kampen heeft stelt zich ongetwijfeld de vraag: hoe heeft mij dit nu kunnen overkomen? Hoe kan dit nu dat ik me zo heb laten lam leggen zonder een halt te roepen.

Dit zijn allemaal vragen die een begin signaal betekenen dat je er nu iets aan moet doen. Verwoestende of vernielende relaties zijn erg complex en zijn niet altijd makkelijk te begrijpen en zelfs vaak onpeilbaar.

Wat doe je eraan? Wat kan je ondernemen? Met deze blog wil ik jullie het één en ander toelichten over dit onderwerp.

Kies voor jezelf

Van zodra je beseft en inziet dat je in een vernielende relatie zit is de eerste stap om voor jezelf te kiezen. Je zult een balans moeten opmaken en eens nagaan voor jezelf wat er precies misloopt en wat er voor jou anders kan.

Voor jezelf kiezen is niet altijd makkelijk, schuldgevoelens tegenover jouw partner kunnen snel de bovenhand nemen. Toch is het belangrijk dat je de stap zet met het oog op het ‘genezen’ van het mentaal misbruik dat je geleden hebt.

Vaak wordt me de vraag gesteld: “Fabio, hoe kies je nu eigenlijk voor jezelf?” Wel ik zal jullie hier een aantal tips meegeven die ik zelf ook al heb toegepast in de praktijk.

  • Open communiceren.
  • De dingen niet laten aanmodderen.
  • Eerlijk zijn wat het met jou doet.
  • Een time-out inlassen (Op deze manier kan jouw partner ook nadenken en heb jij alle ruimte om je emotioneel te gaan loskoppelen).
  • Zelf een coach of psycholoog onder de arm nemen.
  • Voet bij stuk houden (anders neemt jouw partner je niet serieus).

Heb je besloten om er een punt achter te zetten? Verbreek dan alle mogelijke vormen van contact. Ga niet in op zijn/haar berichten en blijf ook steeds je grenzen aangeven.

Een kwestie van gewoontes

Als je beseft dat alles een kwestie van gewoontes is dan ben je al een heel eind ver. Tenslotte is samen zijn met iemand gedurende een aantal jaren niet iets dat je van vandaag op morgen afbreekt. Er zijn intussentijd heel wat gewoontes ontstaan die ook heel erg snel eigen worden aan ons. Hierdoor is het eens zo moeilijk om de relatie te verbreken.

Deze gewoontes zijn dan ook niet makkelijk te doorbreken waardoor het van uiterst belang is dat je nagaat waarom je niet voor jezelf kan kiezen. Veel voorkomende problemen die ik in mijn praktijk verneem van cliënten:

  • Ze denken dat ze de partner financieel nodig hebben.
  • Ze hebben angst dat ze niet alleen kunnen zijn (hierdoor vervaagt de autonomiteit).
  • Hebben angst omdat er kinderen in het spel zitten (vaak zijn kinderen het slachtoffer van één van de manipulerende ouder).
  • Willen zorgen voor de ‘ongezonde houding’ van de partner (vaak gaat dit gepaard dat de zorgzame persoon zelf heel wat dingen heeft meegemaakt in het verleden en deze zorg dan ook op zich wilt nemen).
  • De partner heeft een persoonlijkheidsstoornis.
  • De partner dreigt met zelfmoord.
  • De partner gaat vreemd (in de hoop jouw op die manier niet te laten gaan zodat je nog wat afhankelijker wordt).

Bovenstaande problemen komen dus ook heel vaak voor. Van zodra je één of meerdere van deze dingen verneemt of meemaakt in jouw relatie dan is de relatie niet meer gezond. Vanaf dat moment is het belangrijk om voor jezelf te gaan kiezen en de gewoontes die je hebt ontwikkeld doorheen de jaren ook te gaan loslaten.

Beslissen om de relatie stop te zetten

Deze beslissing is niet de makkelijkste die er is en gaat dan ook gepaard met onzekerheid en angst hebben om er alleen voor te staan. Deze mensen staan niet stil bij de ernst van de situatie omdat ze dusdanig de gewoonte hebben om te leven in het mentale misbruik van hun partner. Het basisfundament van ‘een gezonde relatie’ hebben is een vraag die niet meer gesteld wordt want de dagelijkse beslommeringen (gewoontes) komen hier op de eerste plaats.

Het is zeker niet simpel om de knoop door te hakken maar het is ook niet onmogelijk. Je hebt doorheen de relatie een onveilige ‘hechtingssysteem’ ontwikkeld waardoor jouw partner jouw zwakheden van in het begin al door had. Hechtingssystemen komen voort uit ons verleden: wat wij hebben meegemaakt en hoe wij onze opvoeding hebben ervaren, zijn belangrijke punten om naar te kijken. Hechtingsproblemen komen altijd vanuit een moeilijk verleden, daarin hebben wij nooit echt geleerd om voor onszelf op te komen en hebben wij nooit een veilige manier van leven kunnen ervaren. Dit kan ook vanuit een allereerste relatie voorvloeien die wij als zo extreem pijnlijk ervaren hebben maar kan ook voortvloeien uit een gebrek aan liefde van de ouder/ouders, verstoten op school, er nergens bij horen, enzovoort…

Ook wanneer dat je dit kan inzien is de stap ‘makkelijker’ te zetten tot het verbreken van de relatie. Op deze manier weet je ook vanwaar het komt. Veel mensen zijn zich niet altijd bewust vanwaar sommige dingen uit kunnen voortvloeien. Nu kan ik jullie wel meedelen dat het vaak voorvloeit van ons verleden.

Het beëindigen van de relatie

Hier gaan we een stappenplan overlopen hoe je op een goede en constructieve manier de relatie kan beëindigen.

Als je zover bent om de relatie te beëindigen, neem deze verantwoordelijkheid dan ook volledig voor jezelf. In veel gevallen wachten mensen tot hun partner zelf de relatie zal verbreken: zo hoeven zij niet uit hun comfortzone te stappen.

  • Spreek met je partner hierover dat je dit wenst te stoppen en voer dit gesprek dan ook face-to-face. Reden hierachter is dat wij op die manier de dingen meer kunnen toelichten, onze partner zijn/haar vragen kunnen beantwoorden als er dingen onduidelijk zijn. Bij een facce-to-face gesprek is de non-verbale communicatie ook belangrijk.
  • Maak het niet uit via sms, facebook, whatsapp, enzovoort… Er is niets zo erg en onvolwassen om het op deze manier te doen! Behandel elkaar met respect en heb ook respect voor elkaars keuzes.
  • Een relatie beëindigen zorgt er altijd voor dat emoties de hoogte ingaan en niemand zit erop te wachten om gedumpt te worden. Het feit dat jij de vernielende relatie inziet en er ook mee wilt stoppen is de kans vaak ook groot dat jou partner zich niet bewust is van de destructieve relatie. Daarom is het belangrijk dat je uitlegt waarom je deze stap wenst te zetten.
  • Zeg de zaken eenmalig en val niet steeds in herhaling van wat er wel en niet goed ging. Op deze manier start je een welles-nietes-spelletje en zullen jullie mekaar ongetwijfeld weer overhalen om mekaar toch terug een kans te geven. Op deze manier geef je valse hoop.
  • Beloof je partner niet “wij zullen vrienden blijven”, hij/zij zal hoop koesteren. Vaak doen mensen dit omdat ze de situatie en de gevoelens van hun partner willen verzachten.
  • Laat de ‘friends with benefits’ buiten schot. Door intimiteit te onderhouden na een relatiebreuk loop je het gevaar dat oftewel jij of je partner terug gevoelens gaan koesteren. Dit wordt een kat en muis spel en zo voorkom je mekaar om verder te gaan.
  • Accepteer de beslissing of jij er nu een punt achter stelt of je partner. Belangrijk is dat je acceptatie toont en dat je niet in tranen uitbarst in de hoop dat hij/zij van gedachten verandert.
  • Accepteer jouw rouwproces en dat je de komende dagen en weken nog wel hartzeer kunt ervaren en het gemis wel eens de kop op kan steken. Het is een normaal gegeven.
  • Denk niet dat je mekaar ‘nodig’ hebt. Liefde laat zich niet dwingen en maak jezelf of je partner ook niet wijs dat jullie de enige zijn/waren voor mekaar. Dit behoort ook in het stuk ‘gewoontes’ die jullie gezamenlijk gedeeld hebben.

Ik wens jullie veel succes en liefde toe. Moest je overhoop geraken met het lezen van mijn blog of je zou ergens wat meer diepgang in willen hebben.

Dit artikel is geschreven door medium Fabio. Neem zeker ook een kijkje op de andere blogberichten. Daar kan je allerlei informatie terugvinden over spirituele en relationele thema’s.

Lees het originele artikel hier.

blog

Sorry voor je rotdag

Link 1 reactie

fileStel, je hebt een rotdag. Je kent ze wel: iedereen heeft er wel eens eentje.
Zo’n dag waarop alles tegen zit. Niks loopt zoals je wilde, alles valt uit je handen. De hele dag door lijkt dan ook werkelijk alles mis te gaan: 

Je reed ´s ochtends al vol ergernis naar het werk, stapvoets, omdat er een behoorlijke file stond. Heb ik weer, dacht je. Je was bovendien al aan de late kant, doordat voor school een moeder haar auto heel asociaal scheef geparkeerd had, waardoor jij niet soepel door de kiss and ride zone kon rijden. Je was al wat kribbig opgestaan en de kinderen waren lastig, dus van ergernis foeterde je op hen. Op je werk goot je jouw kop koffie half over je nieuwe blouse, omdat jouw collega heel onhandig langs jou rende, zonder even uit zijn doppen te kijken.

Daarna startte je laptop niet op, waarop je ook nog eens een zeer onvriendelijke helpdeskmedewerker te woord moest staan om op gang geholpen te worden. Aan het eind van de dag, nadat je gehaast door de supermarkt rende voor een paar boodschappen, stond je je weer te ergeren in de rij, omdat het maar niet opschoot. Waarom zijn mensen toch altijd extra langzaam als ik net mijn dag niet hebt? dacht je, terwijl je ongeduldig van de ene voet op de andere voet wipte.

“Bah, alles zat vandaag tegen,” zei je ’s avonds tegen je partner, terwijl je het eten opschepte en iedereen aanschoof aan tafel.

Een echte typische rotdag, ja.

Alleen was je niet de enige.

De file waar jij in stond was veroorzaakt door een ongeval waarbij een moeder en een kind ernstig gewond raakten. De rest van jouw rotdag lagen zij in het ziekenhuis te vechten voor hun leven.

De “asociale” moeder die de kiss and ride zone blokkeerde was finaal de weg kwijt, omdat haar man haar de avond ervoor plots had verteld dat hij van haar ging scheiden.

Je kinderen waren lastig, omdat jij al kribbig op was gestaan ’s ochtends en zij jou probeerden op te vrolijken door een beetje onhandig de clown uit te gaan hangen.

koffievlekDe collega die jou de kop koffie over je blouse deed gooien, was overspannen en had een zieke vrouw thuis zitten, waar hij zo snel mogelijk weer naar terug moest, omdat hij mantelzorger voor haar is.

De onvriendelijke helpdesk collega had net vóór jouw telefoontje te horen gekregen dat zijn contract niet verlengd zou worden.

En aan het eind van de dag, toen jij je stond te ergeren aan die extra langzame mensen in de rij van de supermarkt, werd deze rij veroorzaakt door een vrouw met de ziekte van Parkinson, die aan de kassa met veel moeite het kleingeld uit haar portemonnee te voorschijn probeerde te halen.

Jij had een rotdag. Klopt. Zij ook.

Geen categorie

Scheidende koppels: denk om uw kinderen!

Een reactie plaatsen

Scheiden. Een gevoelig onderwerp. Hoe moeilijk het is als je ouders uit elkaar gaan, hangt voor een groot deel ook samen met hoe je ouders dat doen. Doen ze dat met respect naar elkaar toe, communiceren ze eerlijk met hun kinderen zonder de andere ouder door het slijk te halen? Stellen ze het belang van de kinderen voorop, ondanks de verdrietige omstandigheden die een scheiding met zich mee brengt? Is er ruimte voor de emoties, de vragen – ja, ook de pijnlijke! – en de gedachten van het kind?

Er is al zo veel over geschreven, gescheiden ouders. Iedereen heeft er een mening over. Moeten mensen dan maar eeuwig bij elkaar blijven voor de kinderen? Ook al is dat huwelijk een schijnvertoning? Nee. Natuurlijk niet. Sterker nog: een slecht huwelijk is ook geen gezonde omgeving voor een kind.
Een scheiding gaat voor ouders gepaard met veel verdriet, pijn, vaak ook woede. Emoties die soms de overhand kunnen nemen.

Maar wat ouders vaak niet volledig lijken te beseffen, is dat hun pijn in het niet valt bij de pijn van hun kinderen.

Zeker als de scheiding gepaard gaat met modder gooien over en weer, het bewust of onbewust inzetten van kinderen in het gevecht, of het uitstorten van volwassen problemen over een kind dat altijd loyaal wil zijn – aan beide ouders. Kinderen zijn vaak de dupe. Ze vragen er niet om, ze weten zich er geen raad mee en ze worden maar geacht overal in mee te gaan. Het verbaal neerhalen van de andere ouder in het bijzijn van het kind is gewoonweg karaktermoord. Je houdt als kind van niemand méér dan van je ouders.
Goede begeleiding is nodig, zeker bij vechtscheidingen. Het is van immens groot belang voor de veilige ontwikkeling van een kind. Ik schreef er ooit een gedicht over. Het zijn maar vier regels, maar ze zeggen eigenlijk genoeg.

Alsof ze me in tweeën scheuren
Aan elke kant staat er één
Ik blijf maar in het midden staan
Al is het helemaal alleen

.

blog
1 reactie

Verbijstering. Dat voelde ik bij het bekijken van een nieuw programma op SBS6: “Het is wel je kind.” In dit programma probeert de presentator problemen tussen ouders in vechtscheidingen op te lossen, zogezegd in het belang van de kinderen. 
Afgezien van het feit dat ik het absoluut niet in het belang van de kinderen vind om hen bij de uitzending te betrekken, vind ik het bovendien nog kwalijker dat de presentator tranen probeert te trekken bij die kinderen. Erger nog zijn de ouders. Wat doet het me leed om te zien wat die kinderen meemaken. Het gemis van één van de ouders, waar ze niets aan kunnen doen, behalve het maar accepteren. De enorme bak ellende die hun ouders over hen heen storten, nog jaren na hun vechtscheiding. Hoe die kinderen betrokken worden bij de ruzies. Hoe ze weg gehouden worden bij hun vader of moeder, om alimentatie af te dwingen. Hoe hun ouders elkaar zwart maken, over hun hoofden heen. Hoe hun ouders hen als schaakstukken gebruiken om de ander schaakmat te zetten.

Een kind is altijd loyaal naar beide ouders.

Die loyaliteit verdienen echter lang niet alle ouders, zo blijkt maar weer. Ik ben zeker geen voorstander van bij elkaar blijven als de relatie niet meer werkt, maar ik maak me plaatsvervangend, namens die machteloze kinderen, zó kwaad op die ouders.

Waar halen ze het lef vandaan om hun kinderen mee te sleuren in de ellende? Wat ben je in vredesnaam voor moeder of vader, als je de andere ouder dermate door het slijk haalt? Geldproblemen, nieuwe relaties; het mag allemaal geen reden zijn om je kind tegen de andere ouder op te zetten.
Kinderen identificeren zich met beide ouders. Door de andere ouder zwart te maken zeggen die ouders eigenlijk “Ik vind de helft van jou afschuwelijk. Ik haat de helft van jou.” Dat is misschien niet wat ze bedoelen, maar dat is wel wat een kind hóórt.
Wat zo mogelijk nog veel erger is, is dat dit zo vaak voorkomt, zonder dat ouders zich ook maar een seconde af lijken te vragen of ze hun eigen sores niet eens zouden moeten uitpraten, in plaats van hun kinderen voor de rest van hun leven te beschadigen.

Aan het einde van een aflevering van het programma zag ik het verdriet van het dochtertje, waar de camera natuurlijk nog eens extra op inzoomde. Met een dikke lamp er op.
Want tranen, dat trekt kijkcijfers.
En kindertranen al helemaal natuurlijk. Walgelijk. Dit grote, kleine mensenleed zodanig in de spotlight zetten is onterend.

Of het nu om dit programma gaat, of om andere programma’s waar kinderen bij betrokken worden: ik roep op tot een landelijke boycot van die programma’s. Als niemand kijkt, zijn ze snel genoeg van de buis.
Kinderen begrijpen vaak niet waar ze ja tegen zeggen. Of zijn nog te jong om lange termijn consequenties te overzien. Daarin moeten ze beschermd worden. Door hun ouders in de eerste plaats. Wat mij betreft worden de kinderen acuut uit al die programma’s gehaald.