Tagarchief: man

blog

Liever een gebroken been: wat je in corona tijden kunt doen voor mensen met een depressie of burn-out

Link Een reactie plaatsen

Eerder schreef ik in mijn (vaak gedeelde!) blog over wat je kunt doen voor mensen met een depressie, burnout of andere klachten.

Echter, nu in deze bijzondere, vreemde en vaak moeilijke tijd is het nog moeilijker om er voor mensen met een depressie of andere mentale klachten te zijn, vanwege de afstand die bewaard moet worden.

Wat kun je in quarantaine tijd dan wél doen voor geliefden die worstelen met een depressie, angst klachten, burn-out? Hieronder een aantal tips waar ik ook zelf veel aan gehad heb (en nog):

Laat weten dat je er bent. Bel (regelmatig!), app, video bel, stuur een kaartje, een bosje bloemen, of een brief. Ga op raamvisite of nodig uit voor een leuk online spelletje, als diegene daar zin in heeft tenminste. Laat weten dat je aan die persoon blijft denken, ook al is het op afstand.

Lees verder onder de afbeelding

Stimuleer het zoeken naar hulp.

Stimuleer het inschakelen van hulp. Heeft je geliefde nog geen hulp gekregen met zijn of haar problemen? Adviseer dan een telefonisch consult met de huisarts. Deze kan doorverwijzen, ook in deze tijd, naar professionele hulp. Veel hulpverleningsinstanties werken met telefonische en video gesprekken. Natuurlijk is een live gesprek meestal beter, maar iets is zeker beter dan niets!

Ga wandelen op afstand. Als er een geschikte omgeving voor is, ga dan wandelen op afstand. In rustige dorpen of omgevingen is het prima mogelijk om – op veilige afstand – met elkaar te wandelen. Zo haal je iemand even zijn huis (isolement) uit en kun je rustig praten zonder elkaar constant aan te hoeven kijken. Dit praat vaak gemakkelijker. Wandelen is voor iedereen goed: je komt even op andere gedachten en beweging is sowieso goed tegen depressieve gedachten.

Wees begripvol. Bied een luisterend oor. Geef geen goedbedoelde adviezen en kom niet met standaard cliché antwoorden zoals “het komt wel goed” of “kop op, niet bij de pakken neer gaan zitten”. Luister geduldig, toon inlevingsvermogen en vraag of je iets kunt doen. Vaak is luisteren al genoeg. Ook even praten over je eigen leven is vaak fijn voor de ander: het leidt even af.

Heb jij nog andere tips? Laat ze achter in een reactie!

Advertentie
blog

Narcistisch gereedschap: Jouw schuldgevoel

Link Een reactie plaatsen

Er werd gevraagd naar een vervolg op mijn blog over narcisme in vriendschappen en relaties. In deze blog zal ik verder toelichten hoe narcisten in relaties en vriendschappen te werk gaan.

Een van de gereedschappen van de narcist, waarmee hij / zij je in een wurggreep kan houden, is schuldgevoel. Jouw schuldgevoel welteverstaan, want de narcist heeft dit zelf niet. Zoals ik al eerder uitlegde, gebruiken veel narcisten “gaslighting” als een manipulatieve methode om jou aan jezelf te laten twijfelen. Daarbij maken ze dankbaar gebruik van jouw verantwoordelijkheidsbesef. Immers, als ze jou een schuldgevoel kunnen bezorgen, of dit nu terecht is of niet, dan hebben ze iets om tegen je te gebruiken en je mee te manipuleren.

Lees verder onder de afbeelding

Misschien vraag je je regelmatig af: maar ik deed toch niets verkeerd? Waarschijnlijk is dat ook zo. Je deed niks verkeerd. De narcist weet zaken feilloos te verdraaien dat het er op neer komt dat jij iets verkeerd hebt gedaan, waarvoor je moet boeten in de vorm van iets wat de narcist van je wil.

Al snel nadat je het schuldgevoel in je schoenen hebt laten schuiven zal de aap uit de mouw komen: de narcist wil dat je iets doet, wil meer macht, wil jou meer in zijn of haar grip houden. Zolang jij je schuldig voelt en probeert iets goed te maken, heeft de narcist de touwtjes in handen. Precies wat hij of zij wil.

Een andere manier waarop de narcist de touwtjes in handen probeert te houden is negeren.

Als je iets doet wat de narcist niet bevalt, bijvoorbeeld kritiek uiten of iets voor jezelf doen, of iets doen waar de narcist jaloers van wordt, wordt negeren vaak ingezet als straf. Plotseling hoor je uren, dagen of zelfs weken niets meer. Je hebt de narcist gekrenkt, ookal was dit door bijvoorbeeld gewoon gelukkig te zijn. Dit kan niet, want jouw geluk draait niet om de narcist. De narcist wil al jouw onverdeelde aandacht. Dus neemt hij of zij precies dat weg: aandacht. Je wordt genegeerd totdat men vindt dat je het weer een beetje waard bent om tegen te praten. Dan volgt overigens vaak ook weer de verwijtende fase, waarin je schuldgevoelens aangesproken worden.

Zo gaat deze giftige cirkel door, totdat je door hebt wat er gebeurt en in wat voor relatie je terecht bent gekomen.

blog

Wat niemand zegt voordat je kinderen krijgt!

Link 1 reactie

Ja, je krijgt er heel veel voor terug: het ouderschap. Mooie momenten, een mini versie van jezelf, liefde, kusjes knuffels. Maar…. ook griep, driehonderd verkoudheden, buikloop en grijze haren. Je moet er immers wel wat voor over hebben.

Dit is wat niemand je zegt voordat je kinderen krijgt:

  • Snot. Snot is overal.
  • Je gaat je veel meer dan ooit tevoren met poep en plas bezighouden.
  • Je gaat merken op precies hoe weinig slaap je toch nog je werk kunt doen.
  • Slaap wordt waardevoller dan ooit.
  • Je gaat uren lang Dora, Bumba, of andere visueel traumatische zaken zien langskomen op televisie, keer op keer.
  • Je toiletbezoek wordt het enige moment van de dag waarop je misschien drie minuten privacy hebt. En met misschien bedoel ik waarschijnlijk niet.
  • Je gaat regelmatig wallen creëren waar men in Amsterdam jaloers op is.
  • Je zult zurige babykots op meestal je allerbeste kleding krijgen.
  • Baby’s hebben perfecte timing: meestal krijgen ze een spuitluier tot achter in de nek twee minuten nádat je ze in hun nieuwste dure pakje hebt gehesen nadat je al te laat was voor een afspraak.
  • Je komt naar alle waarschijnlijkheid nooit meer op tijd op een afspraak.
  • Je komt op plekken die audiovisueel belastend of zelfs traumatiserend zijn, zoals binnenspeeltuinen, ook wel bekend als de broedhaard van vele virale infecties.
  • Je gaat je basisschooltijd herleven door het helpen met huiswerk en het wachten op een schoolplein.
  • Speelafspraken met kinderen uit de klas van je kind lijken in het begin heel leuk, totdat je een vriendje op bezoek krijgt dat non-stop schreeuwt en met een stift op de muren begint te tekenen. Daarna word je selectiever in wie je kind mee op de hut af mag slepen na school.
  • De eerste paar jaar verbruik je ongeveer zeshonderdtwaalf pakjes billendoekjes en snoetenpoetsers.
  • De geur van Zwitsal zal je voor altijd je baby laten missen.
  • Wie verzonnen heeft dat je de pijn van een bevalling zo weer vergeet, heeft waarschijnlijk een schroefje los.
  • Je zult ongeveer 836 zetpillen toedienen, die er tien procent van de tijd direct weer uit gelanceerd worden door een hoestbui van je mini-me.

Lees verder onder de afbeelding

  • Je zult naar pretparken gaan en geen een achtbaan beleven omdat je de grootste deel van de tijd met een kinderwagen in het sprookjesbos op zoek bent naar een toilet met verschoontafel.
  • Je zult ijsjes kopen die binnen een minuut op de grond liggen, waardoor je weer nieuwe ijsjes moet kopen. Je moet hiervoor weer opnieuw in de rij, en je krijgt ook nog eens geen korting op het nieuwe ijsje, tenzij je je kind zelf laat vragen, en dan nog vaak niet.
  • Op vakantie gaan wordt een ander verhaal: je kunt pas veilig naar Spanje rijden als je auto beschikt over minstens twee dvd schermen op de kopsteun, gemiddeld twee tablets en een bereidheid om bij iedere afrit tussen hier en Spanje te stoppen omdat er altijd wel iemand moet plassen.
  • Snot en poep zijn leidend.
  • Zindelijk maken betekent minstens een keer ondergeplast worden.
  • Je krijgt waarschijnlijk heel veel tekeningen en knutselwerkjes mee van de opvang, school en dagverblijf. Je moet hier altijd enthousiast op reageren, ook als je geen idee hebt wat het moet voorstellen of waar je naar toe moet met het voorwerp.
  • Je zult alle mogelijke oplossingen tegen krampjes gaan googlen, uitproberen en kopen. Als die krampjes maar stoppen en het krijsen daarmee ook.
  • Je kunt soms je kind nog horen huilen, zelfs als het twee dorpen verderop bij je moeder logeert. Dit is een teken dat je even rustig aan moet doen.
  • Je gaat geheid een keer je sleutels terugvinden in de koelkast.
  • Je auto wordt een verzamelplaats van snoeppapiertjes, snoetenpoetsers, vergeten knuffels en stukjes happy meal verrassingen.

Maar…. boven alles krijg je er heel veel voor terug! ❤️

blog

Hoe voorkom je dat de narcist je manipuleert?

Link 3 reacties

Mensen stellen mij vaak vragen naar aanleiding van mijn quotes en blogs over manipulatie en narcisme. Een van die vragen is: Hoe voorkom ik dat ik gemanipuleerd word? Of: Hoe stap ik uit een relatie of vriendschap met een manipulatief persoon?

Ik wil je zo goed mogelijk antwoord geven op deze vragen. Ik wil daarbij wel benadrukken dat ik geen psycholoog of arts ben. Ik ben ervaringsdeskundige en deel mijn ervaringen graag met mensen die in ongezonde (werk- of privé) relaties of vriendschappen zitten en daar maar moeilijk mee om kunnen gaan.

Om uit een narcistische relatie te stappen, moet je eerst een bewustwordingsproces doorlopen. Dit begint bij:

Herkennen en erkennen

De eerste stap is: herkennen en erkennen. Om gedrag te erkennen moet je het eerst herkennen. Heb je het door als je gemanipuleerd wordt? Zie je het patroon in gedrag? Narcistische mensen en manipulators zijn vaak zeer bedreven in het geleidelijk aanpakken van misbruik. Ze gaan stap voor stap te werk en verdiepen zich uitgebreid in jou: wat zijn je zwakke kanten? Wat zijn je grenzen? Waar ben je gevoelig voor? Pas als ze weten hoe je in elkaar steekt (en narcisten zijn hier zeer bedreven in!) gaan ze voorzichtig jouw grenzen opzoeken. Om narcistisch misbruik en manipulaties te stoppen moet je dus eerst weten en erkennen dat het gebeurt. Voelen wanneer het gebeurt. Meestal herken je het aan een onderbuikgevoel: dit klopt niet, fluistert een stemmetje. Dit onderbuikgevoel is je intuïtie: een heel waardevol iets wat je hard nodig gaat hebben terwijl je je losmaakt.

Charme, snelheid en schuld

Als narcisten iets hebben, is het charme. Krijg je het gevoel dat je gepaaid wordt, dat er geslijmd wordt waarna je wel bijna ja moet zeggen? Heb je vaak het idee dat een situatie zich zo snel ontwikkelde dat je pas later in de gaten had waar je precies mee had ingestemd? Narcisten en manipulators zijn charmant en snel. Ze weten dat de meeste mensen niet bedacht zijn op hun spelletjes en manipulaties. Daar maken ze dankbaar gebruik van.

Een narcist kan een idee nog zo spontaan lijken te opperen; negen van de tien keer is dit vooraf uitgebreid voorbereid. Voor jou lijkt het snel te gaan, omdat de narcist je meestal tien stappen voor is. Charme + snelheid = ja zeggen op iets wat je niet wil. Precies wat de narcist van je verlangt. Heb je naderhand pas door dat je iets hebt toegezegd wat je niet wil doen? Oefen met het er op terugkomen. Een voorbeeld: “Je vroeg me of ik mee ging naar …, ik heb er over nagedacht en me bedacht. Ik wil daar niet heen, maar ik wens je veel plezier!”

Een echte narcist of manipulator zal – als charme en snelheid niet meer werken – op je schuldgevoel in gaan spelen.

Mensen die het slachtoffer worden van een manipulatieve relatie zijn vaak meevoelend, verantwoordelijk en zorgzaam. Zorgzame mensen willen een ander geen pijn doen. Dat weet de narcist: hij of zij maakt hier dan ook dankbaar gebruik van.

Besef dat de narcist een studie heeft gemaakt van jou en je gedrag.

Hij weet je zwakke punten precies te raken.

Een narcist kan je een schuldgevoel aanpraten en/of manipuleren door:

• …Plotseling heel verdrietig, maar wel begripvol te reageren. Hij of zij hoopt hiermee te bereiken dat je je bedenkt omdat je voelt dat hij of zij verdriet heeft.

• …Zaken te noemen die hij of zij voor jou gedaan heeft. “Jammer, toen ik je hielp met… hoopte ik dat jij mij ook zou helpen.” Trap er niet in: in een gezonde relatie bezorgt iemand je geen schuldgevoel alleen omdat je iets niet wil.

• …een extra charme offensief er tegen aan de gooien. “Ah, toe, liefje, alsjeblieft? Ik beloof je dat ik….”

• …als een kleuter te gaan stampvoeten en dreinen. Narcisten schuwen geen enkele leugen of dreiging als het er op aankomt dat ze hun zin willen krijgen. Plotseling op sterven liggende familieleden, zieke huisdieren, geen leugen wordt geschuwd. Achteraf valt het dan opeens toch wel mee, maar dan heb jij al gedaan wat de narcist wilde en verzint hij of zij wel een reden waarom die urgente situatie opeens toch wel mee bleek te vallen. Trap er niet in. Hoe moeilijk ook.

• …je te negeren. Narcisten weten precies hoe gevoelig je er voor bent. Ze negeren je plots uren of dagen lang om je te laten voelen hoe vervelend het is als ze niet in de buurt zijn. Op berichtjes wordt niet of amper gereageerd. Zinnen worden korter. Er wordt niet meer gelachen of gekust, er wordt alleen ijzige stilte op je af gestuurd, waardoor je onbewust of bewust zult voelen: dit krijg je als je niet doet wat ik wil.

Herken je veel in bovenstaande tekst? In een volgende blog ga ik verder in op de stappen die je kunt zetten om te ontsnappen uit een relatie met een narcist.

Luisteren naar je onderbuikgevoel en herkennen wanneer je gemanipuleerd wordt is een proces van oefenen, maar als je het eenmaal doorhebt, wordt het steeds gemakkelijker te herkennen.

liefs,

Chrisje

blog

Waaaaaaaaarom… loopt iedereen om de spullen op de trap heen??

Link Een reactie plaatsen

Je kent het misschien wel: je beseft bij het naar beneden lopen dat je het laatste toiletpapier hebt opgemaakt. Je bent de beroerdste niet, dus je pakt een wc rol, legt hem demonstratief op de trap, zodat de eerstvolgende die naar boven gaat deze mee kan nemen zodat hij of zij niet hoeft te airdryen na het toiletbezoek. Sociaal en hoffelijk, toch?

Fout!

Die wc rol, die wordt dan niet meegenomen. Nee nee. Die wc rol wordt een klein obstakel om omheen te lopen, overheen te stappen, of zelfs aan de kant te schuiven, want: wat staat dat ding hier onhandig?

Zo geldt dat overigens ook voor theedoeken die boven in de was moeten, haarspelden die in de strijd van de dag op de vloer eindigden, gekochte cosmetica die naar de badkamer meegenomen dienen te worden. Behendig wordt er omheen gecirkeld, er over heen gestapt en zelfs over gestruikeld (“wat ligt hier voor rotding!”) waarna het nog een week blijft liggen. Serieus, menschen: doe je huisgenoten een lol en neem het mee!

Dat gebrek aan pro-activiteit en hoffelijkheid lijkt wel een ziekte van deze moderne tijd.

Je zou denken: dit is geen hogere wiskunde, dit snapt iedereen met meer dan twee cellen.

Toch zou je je verbazen over hoe veel intelligente mensen het niet kunnen opbrengen om pro-actief te zijn.

Daarom trap ik nog even wat meer open deuren in, nu ik toch op dreef ben:

  • Staat er een vuilniszak bij de achterdeur? Gooi hem even in de bak buiten!
  • Staat er iemand in de trein te wachten om uit te stappen? Wacht dan even met instappen, hork!
  • Heb je op het werk gegeten en servies vuil gemaakt? Zet het even in de vaatwasser of was het zelf even af: je collega’s zijn niet je butler!
  • Heb je drinken besteld bij horeca personeel en komen ze het brengen? Wees dan zo sociaal om even op te kijken van je telefoon en dankjewel te zeggen.

Ten slotte nog een leuk filmpje van een (toevalligerwijs) man, die hoffelijkheid niet begrijpt, maar wel hilarisch is:

(dit is de link: https://youtu.be/D3MI8v4gHk4)

blog

Wait, what?? Zo bespaar je minstens 45 minuten per dag!

Link Een reactie plaatsen

Druk, drukker, drukst! We leven in een maatschappij die veel van ons vergt. We moeten werken, kinderen naar sportclubs brengen, sociale contacten onderhouden, het huishouden bijhouden enz. enz. enz..

Hieronder vind je tien tips waarmee je minstens een 45 minuten per dag tijd kunt besparen:

1. Bestel je boodschappen online
Als je zoals ik vijf dagen per week werkt, kost het bijna iedere dag wel minstens een kwartier om naar de supermarkt te gaan voor (onder andere) het kopen van avondeten. Bestel je alle boodschappen voor de week in één keer, bespaar je minstens 4 à 5 keer per week een kwartier lang boodschappen doen. En ja, je betaalt een paar euro aan bezorgkosten, maar die verdien je makkelijk terug aan de impuls aankopen die je niet doet door online te bestellen.

2. Concentreer je huishoudelijke taken
Als je het gevoel hebt dat je lukraak wat doet in het huishouden, kun je er ook voor kiezen om een of twee vaste momenten per week een uur of twee uit te trekken voor het huishouden. Dan heb je er gelijk routine in en kun je aan één stuk door poetsen; zo heb je sneller alles aan kant én bespaar je dagelijks tijd.

time1

3. Leg je telefoon eens wat vaker weg
Heb je het gevoel dat de tijd een loopje met je neemt? Is de dag “opeens” voorbij? Leg je telefoon eens wat vaker een uurtje of twee weg! De smartphone leidt ons meer dan eens af van waar we ons eigenlijk bezig mee zouden moeten houden, zoals poetsen, de administratie doen, in de tuin werken, kinderen opvoeden, ik noem maar wat.. 😉 Leg dat apparaat eens weg en zie hoe efficiënt je kunt zijn als je je ogen eenmaal van het scherm af haalt!

4. Zet je meldingen op stil
Nu we het toch over telefoongebruik hebben: zet (als dat kan) eens wat vaker je telefoon meldingen op stil. Zo raak je niet door ieder binnenkomend appje afgeleid van waar je mee bezig was. Hocus Focus!

time4

5. Slaap genoeg
Het klinkt tegenstrijdig, ik snap het. Maar: wie goed slaapt, heeft goede focus gedurende de dag. Als je moe bent verlies je snel het overzicht van je prioriteiten. Slaap lekker!

Lees ook: Dit is waarom mannen vrouwen niet begrijpen

6. Maak een to-do-lijstje
Knullig, zo’n lijstje? Mwah. Het helpt je wel verdomd goed met focussen op je prioriteiten en zorgt bovendien voor een nuttig en voldaan gevoel aan het eind van de dag, als je een hoop zaken kunt weg strepen!

7. Neem je telefoon niet mee naar (jaja..) het toilet
Veel mensen nemen hun telefoon mee naar het kleinste kamertje van het huis. Maar hoe vaak betrap je jezelf er niet op dat je al veertig minuten langer op het toilet zat dan nodig, of kom je met slapende benen van het toilet af gestrompeld omdat je 36 potjes Candy Crush te veel speelde? Natuurlijk is het fijn om je even terug te trekken van de prikkels in de wereld, maar als je zonder telefoon naar het toilet gaat sta je waarschijnlijk vijf à tien minuten later weer buiten. Zeer tijdsbesparend!

time2

8. Meten is weten!
Wil je weten waar al je tijd naar toe gaat? Meten is weten! Houd eens een lijstje bij van hoe veel tijd op een dag je waar mee bezig was. Het geeft je veel inzicht in tijdrovende zaken!

9. Vaste plekken voor spullen
Hoe veel tijd per week ben jij bezig met zoeken naar spullen, omdat je niet meer weet waar je ze gelaten hebt? (Eerlijk is eerlijk: ik als ADD’er spendeer daar veel te veel tijd aan!) Hoe georganiseerder je te werk gaat op je werk en thuis, des te minder van je kostbare tijd ben je bezig met zoeken naar spullen. Bedenk vaste plekken voor je spullen en maak er een gewoonte van om ze daar consequent terug te leggen.

10. Combineer taken
De vaatwasser leeg maken / vullen terwijl je kookt; de douche schoonmaken terwijl je er in staat; er zijn veel taken die je slim met elkaar kunt combineren. Vooral de taken (zoals koken) waar ook nogal wat wachten bij komt kijken zijn ideale combineer-taken.

Geniet van je extra vrije tijd!
P.S.: Heb jij nog tijdbesparende tips? Deel ze hieronder in een reactie!

Liefs,

Chrisje

Meer lezen? Lees dan ook eens: Burn-out is voor people pleasers die geen prioriteiten kunnen stellen

IMG_20191012_192855_850.jpg

blog

Dit is waarom vrouwen langer leven dan mannen

Link Een reactie plaatsen

Het is algemeen bekend dat vrouwen langer leven dan mannen. Hoe veel dit met de Mannengriep te maken heeft, waar mannen overduidelijk veel heftiger onder lijden dan vrouwen met hun regulier griepje, is nog niet door wetenschappers aangetoond.

Waarom vrouwen dan wel langer leven dan mannen? Hieronder een greep uit de talloze mogelijke antwoorden die deze vraag kunnen beantwoorden:

Man Holding the Steering Wheel While DrivingVrouwen zijn betere chauffeurs

Negen van de tien keer dat je wordt ingehaald door een tachtig kilometer te hard rijdende auto, zit er een man in. Waarom ze lijken te vinden dat ze met honderdtien kilometer per uur door een woonwijk moeten rijden weet niemand, misschien speelt testosteron en haantjesgedrag een rol. Het zorgt er wel voor dat mannen vaker in een (dodelijk) verkeersongeval terecht komen dan vrouwen.

Man in Red Crew-neck Sweatshirt PhotographyMannen zijn eigenwijs  

Mannen zijn eigenwijs. Ze blijven dan ook veel langer lopen met gezondheidsklachten dan vrouwen, zo is bewezen. Ze gaan doorgaans liever niet naar een huisarts en al helemaal niet naar een (brrr!) ziekenhuis. Doordat ze hun bezoek aan een medische post het liefst zo lang mogelijk uitstellen, worden eventuele ernstige gezondheidsproblemen dan ook vaak pas laat ontdekt.

Vrouwen worden beschermd door hormonen

Deze is tweeledig uit te leggen: Enerzijds zouden het vrouwelijke hormoon oestrogeen het DNA van de vrouw langer beschermen tegen ziektes. Long live the female. 
Anderzijds kunnen vrouwelijke hormonen tot uiting komen in de vorm van PMS, wat bekend staat als zeer gevaarlijk tot soms zelfs levensbedreigend voor de man die zich dicht bij de vrouw met PMS bevindt. Run, mannen, run!

Mannen halen meer stunts uit

Bless his heart: De man blijft vaak van binnen toch nog een béétje dat kleine jongetje. Mannen betrap je ook op latere leeftijd nog wel vaker op risicovol gedrag, zoals dronken van een fiets vallen, wedstrijdje wie kan het meeste bier drinken, iets te heldhaftig met een ladder omgaan, proberen hoe ver je kunt springen vanaf een muurtje, dat werk. Heel grappig, behalve wanneer het mis gaat.

19-motivos-porque-as-mulheres-vivem-mais-anos-do-que-os-homens-parte-2-19
Bron: India Today

Gerelateerde afbeelding
Bron: Top Men Magazine

blog

Eigenwijs? Dat maakt je juist succesvol!

Link Een reactie plaatsen

Ik geloof dat het bij een foto stond van toen ik een jaar of één was: de tekst “Hoezo eigenwijs?”. Ja, al op jonge leeftijd was ik een eigenwijs figuur. Dat ben ik trouwens nog steeds, en ik zou het nooit aan mezelf veranderen.

Eigenwijs zijn wordt wel eens bestempeld als negatief. En natuurlijk is het niet altijd handig om iemand in je leven te hebben (of het nou op het werk is of privé) die heel eigenwijs is. Toch zijn eigenwijze mensen ontzettend belangrijk en hard nodig!

Eigenwijze mensen nemen – hoe graag je dat ook wil – niet zomaar iets aan. We nemen zaken niet direct voor waar aan.

We stellen eerder kritische vragen: waarom? Kan dat niet handiger? Of sneller? Wat als ik het nou eens zo doe? Of een andere aanpak kies?

Eigenwijze mensen zijn creatief, vinden onverwachte oplossingen, accepteren niet zomaar nee als antwoord. Gaat niet bestaat niet!

Natuurlijk moeten we ons ook wel eens schikken. Komen we soms over als betweters. Accepteren we ook wel eens (met tegenzin) nee. Maar als niemand ooit eigenwijs was geweest, waren een heleboel dingen bij het oude gebleven, waren uitvindingen niet uitgevonden en was er geen vernieuwing.

Heb je een eigenwijs persoon in je omgeving? Koester hem of haar! Zonder eigenwijze mensen zou het leven al snel een hele saaie bedoening worden.

blog

Ben jij een people pleaser en medeafhankelijk?

Link Een reactie plaatsen

Ben jij een notoire people pleaser? Spring jij altijd als eerste op om anderen te helpen? Komen mensen als eerste naar jou toe met hun problemen? Vind je het moeilijk om je grenzen te bewaken en kom je vaak in (liefdes)relaties terecht die niet gezond voor jou zijn, met mensen die jou manipuleren of gebruiken? Grote kans dat jij last hebt van codependency, oftewel medeafhankelijkheid.

Mensen die codependent zijn, hebben vaak een laag zelfbeeld en passen zichzelf helemaal aan aan de ander. Eigen behoeften worden volledig weg gecijferd om de ander tevreden te stellen. Vaak schuilt daarachter een diepe angst om verlaten te worden en alleen te zijn.

Dit gedrag ontstaat meestal bij mensen waarvan in hun jeugd niet aan hun emotionele behoeften werd voldaan: Codependency ontstaat immers meestal door een onveilige hechting in je (moeilijke) jeugd, waardoor je niet geleerd hebt hoe een gezonde relatie er uit ziet. Je hebt wellicht geleerd dat houden van hetzelfde is als zorgen voor en geeft daarmee al je energie aan de ander. Je stelt je veel te afhankelijk op van de ander, waarmee je die persoon alle macht en controle over jou geeft.

Een relatieverslaving kan hier een gevolg van zijn: je hecht je aan emotioneel beschadigde mensen waar je voor denkt te kunnen of moeten zorgen. Dat jij hierdoor vaak gekwetst wordt neem je voor lief: dit ben je immers gewend. Het ongezonde patroon is onveilig, maar doordat je dit herkent uit je jeugd voelt het onterecht veilig. Rationeel weet je wel dat dit niet goed is, maar emotioneel lukt het je niet om hier afstand van te nemen.

Hoe doorbreek je nu de spiraal van codependency? Hoe zorg je er voor dat ook jouw behoeften worden bevredigd en niet al je energie gaat naar het helpen van anderen? Hoe zorg je er voor dat je van jezelf mag kiezen voor gezonde relaties waarin geen misbruik van jou wordt gemaakt?

Erkennen in welke patronen je vast zit is een eerste stap; begrijpen hoe dit heeft kunnen gebeuren. Hyponose therapie kan ook een stap zijn: onder begeleiding van een professional kun je “terug gaan” naar je jeugd en de behoeften die je had uitspreken. Leren van jezelf te houden is de belangrijkste stap: als je van jezelf leert te houden, pik je het niet wanneer een ander over jouw grenzen heen gaat of misbruik van jou maakt. Bovendien ben je niet langer bang om alleen te zijn, omdat je genoeg van jezelf houdt.

Wanneer je genoeg om jezelf geeft, maak je gezondere keuzes voor jezelf. Met het beëindigen van destructieve en ongezonde relaties maak je ruimte voor gezonde relaties waarin geven en nemen in balans zijn en jij jezelf niet meer kwijt raakt.

 

Leestips:

Als hij maar gelukkig is

door Robin Norwood

 

Leef je eigen leven

door Melodie Beattie

blog

Ik voel ik voel wat jij niet ziet: onzichtbaar ziek

Link 1 reactie

Fibromyalgie, andere vormen van reuma, migraine, burn-out, depressie, et cetera: Er zijn veel ziektes die niet zichtbaar zijn aan de buitenkant.

Waar iemand met een gebroken been vanzelf begrip en medewerking krijgt van mensen vanwege bijvoorbeeld het dragen van gips of lopen met krukken, moeten mensen met een onzichtbare ziekte of aandoening vaak twee gevechten leveren: één gevecht tegen hun aandoening en het andere gevecht tegen onbegrip en vooroordelen van de omgeving.

lees verder onder de afbeelding

Veel mensen denken dat alles goed met je gaat omdat er niets aan jou te zien is. Hoe lang je er over gedaan hebt om uit bed te komen (psychisch of fysiek) ziet men niet. Hoe vermoeid je bent (mentaal of lichamelijk) na een activiteit ziet men evenmin.

Het hebben van een onzichtbare aandoening blijft een dubbele strijd. Goede vrienden, professionele begeleiding en “insiders” die echt weten en begrijpen wat je doormaakt zijn daarbij onmisbaar.

Soms is het ziektebeeld ook grillig: de ene dag kun je bijvoorbeeld meer aan dan de andere dag, grenzen verschuiven, zowel op het psychische vlak als lichamelijk. Het is dan soms verwarrend voor de omgeving, want: waarom kun je vandaag niet mee doen als je gisteren wel nog op de been was?

Dit telkens maar uitleggen en er begrip voor vragen is moeilijk: vaak is het nodig dat je zelf erg stevig in je schoenen staat en er voor waakt dat je niet over je grenzen heen gaat. Onder voorbehoud afspraken plannen kan een optie zijn: je houdt een slag om de arm en geeft dat vooraf duidelijk aan: “Als ik me goed voel die dag ga ik heel graag mee.”. Zo voorkom je teleurstellingen voor je omgeving en bewaak je je eigen grenzen, door op de dag zelf te beoordelen of iets al dan niet mogelijk is.

Het is en blijft een strijd om te luisteren naar je lijf en naar je grenzen. Je zult jezelf zeker blijven tegenkomen, totdat je leert jezelf te beschermen en je grenzen te bewaken.

Soms zul je hiermee ook vrienden verliezen, als ze niet kunnen omgaan met de veranderde jij, die niet meer alles kan.

De vraag is dan uiteraard wel of dat in de eerste plaats echte vrienden waren…

blog

Grote mensen die niet vragen, worden overgeslagen!

Link Een reactie plaatsen

“Kinderen die vragen, worden overgeslagen!”

Hoe vaak heb jij dit gehoord als kind?

Wellicht was het wel eens terecht: als je voor de derde keer zeurde om een koekje bijvoorbeeld.

Toch lijken volwassenen gaandeweg af te leren te vragen om wat ze willen. Vrouwen lijken daar het meest last van te hebben. Bescheiden zijn, netjes zijn, niet brutaal doen… we krijgen het allemaal af- en aangeleerd.

Als volwassene kun je dan te maken krijgen met een probleem: je leeft niet het leven dat je graag zou willen leven, bijvoorbeeld. Je wil veranderingen aanbrengen, maar je weet niet goed hoe. Je wil heel veel, maar hebt het jezelf afgeleerd er om te vragen. Toch is hier helemaal niets mis mee: vragen mag altijd en daarbij: het is prettig om te weten én uit te spreken wat je wil.

Als niemand weet wat jij wil, is dat waarschijnlijk omdat je het niemand vertelt. En als je het niemand vertelt, kun je dat je omgeving ook niet kwalijk nemen!

Lees verder onder de afbeelding

Gelukkig is het nooit te laat om afgeleerd gedrag weer aan te leren. Je kunt vandaag nog beginnen met oefenen! Start met kleine dingen: schrijf op een lijstje welke dingen jij graag zou willen, en kies de meest laagdrempelige daarvan uit om als eerste mee te beginnen. Of het nu gaat om iets dat je heel graag wil krijgen voor kerst, of een cursus die je graag wil volgen op je werk: het maakt niet uit: als jij het maar vraagt!

Hoe vaker jij hardop kenbaar maakt wat je graag wil, hoe vaker je het ook zult krijgen. Let maar op!

blog

Voor wie twijfels zijn leven laat bepalen

Link Een reactie plaatsen

Twijfelen: iedereen doet het wel eens. Zeker bij grote beslissingen. Twijfelen is een gezond mechanisme om voor- en nadelen goed af te wegen voordat je een beslissing neemt. Toch kan te veel twijfelen je ook tegenhouden in het leven leiden dat jij graag wil.

Hoe gezond twijfel ook kan zijn, één van de grootste “killers” van vooruitgang is zonder meer overmatige twijfel. Twijfel slaat vaak toe bij het nemen van levensbeslissingen; hoe groter de beslissing, hoe harder de twijfel toe kan slaan.

Waarom twijfelen we vaak te lang? Wat is het nut van twijfel? En vooral: hoe kom je er van af als het je afremt in het bereiken van je doelen?

Twijfelaar
Een geboren twijfelaar, zo heb ik mezelf wel eens genoemd vroeger. Bij het nemen van een grote beslissing (Ga ik voor die baan? Blijf ik bij mijn partner? Moet ik nu wel of niet verhuizen?) slaat bij veel mensen de twijfel toe: logisch, want het is ook niet zomaar een beslissing die je moet nemen.

Een verhuizing, een andere baan, een relatie verbreken: het zijn allemaal beslissingen die vergrijpende gevolgen kunnen hebben in je verdere leven. Dat is niet per se negatief, maar het kán het wel zijn; Want wat nou als die nieuwe baan toch niet zo leuk is als het lijkt? Wat als je spijt krijgt van je verhuizing? Wat als je je partner toch gaat missen en niet meer terug kunt?

Twijfel slaat de meeste dromen en plannen dood, omdat het gepaard gaat met angst. Angst om de verkeerde beslissing te nemen (“Wat als ik hier verkeerd aan doe?”) kan je verlammen, waardoor je onnodig lang in de twijfel modus blijft. Onzekerheid kan ook een grote rol spelen: het vergt nogal wat zelfvertrouwen om te zeggen: en vanaf nu gaat het anders.

Waar twijfel het hardst toeslaat
Twijfel slaat vaak het hardst toe in situaties waarin weinig urgentie bestaat. Wat ik daarmee bedoel, kan ik het best toelichten aan de hand van een voorbeeld. Stel, je hebt een baan waar je wel tevreden mee bent, maar waar je niet veel uitdaging uit haalt. Het werk is niet verschrikkelijk, maar ook niet heel leuk. Je haalt er weinig vreugde uit, maar je doet het wel goed en krijgt goede beoordelingen. Daarnaast heb je een vast contract en geen hele vervelende collega’s. Met andere woorden: er is weinig uitdaging, maar ook geen echte urgentie om weg te gaan. Dat je wellicht hele andere doelen voor je loopbaan had – en door tien of twintig jaar in deze baan te blijven hangen die doelen niet bereikt – is achteraf bezien natuurlijk zonde. Toch blijven veel mensen vaak lang hangen op een plek waar ze niet tot hun recht komen.

Waarom?
Niet altijd leuk om te horen, maar wel waar: Mensen zijn gewoontedieren. We voelen ons graag veilig en geborgen. Onze comfort zone is ons vaak meer waard dan ons geluk, hoe gek het ook klinkt. We houden van nature nu eenmaal doorgaans niet erg van verandering. Verandering vinden we maar eng.

Zeker als we een vast contract hebben weten te bemachtigen in deze onzekere tijden, geven we dat niet zomaar op. Een vaste relatie ook niet. De gemoedsrust die komt kijken bij het kunnen betalen van de hypotheek of huur wint het dan van het knagende gevoel dat er meer moet bestaan dan deze sleur van werk dat eigenlijk beneden je niveau ligt.

Als er dan een nieuwe baan langskomt, waarbij je met een tijdelijk contract in een geheel nieuw bedrijf moet beginnen waar je nog niemand kent, slaat de twijfel toe. Zo erg heb ik het nu toch niet? Ik heb nu wel vastigheid en ik weet waar ik aan toe ben. Dit soort gedachten zorgen er vaak voor dat je dan toch maar bedankt voor die uitdagender job.

Hetzelfde geldt voor relaties. Als een relatie je al lang niet meer gelukkig maakt, zou je eigenlijk er mee moeten stoppen. Toch blijven veel mensen langer in een uitgebluste relatie zitten dan nodig, uit angst. Angst voor het onbekende, angst om alleen verder te moeten gaan, angst om al het vertrouwde op te moeten geven. Dus worden de dagen weken, de weken maanden, en worden ze op hun zestigste wakker met het besef dat ze jaren lang in een ongelukkige relatie hebben gezeten. De comfort zone kan wat dat betreft een vals soort gevoel van veiligheid geven: achteraf is er dan vaak alleen maar ruimte voor spijt.

Urgentie maakt twijfelen moeilijker

Wat nu als je opeens zonder werk komt te zitten? Dan valt je vangnet weg en je comfort zone verdwijnt zonder dat je daar zelf iets aan kon doen: zou je dan wel solliciteren op die baan die uitdaging biedt? Waarschijnlijk wel. Zou je het droomhuis wel kopen als je plotseling te horen kreeg dat je eigen woning gesloopt gaat worden? Vast wel. Het wegvallen van die comfort zone dwingt je er toe beslissingen te nemen: wat dat betreft is het soms gemakkelijker om beslissingen te nemen vanuit het principe “Ik heb nu toch niets te verliezen.” Urgentie dwingt: en soms is dat niet eens verkeerd.

Eeuwige twijfel

Voor de eeuwige twijfelaar is het goed om je af te vragen wat je bereikt met het ellenlange twijfelen. Geef je jezelf zo een excuus om comfortabel te mogen blijven leven zonder risico’s te nemen? Geef je jezelf hier mee een mooie reden om je angsten niet onder ogen te hoeven komen? Houd je je eigen onzekerheid hiermee in stand?

Iets nieuws proberen, een nieuw avontuur aangaan, betekent vaak dat je een risico moet nemen. Het is een sprong in het diepe waar niet iedereen zich aan waagt. En ja, het kan misgaan, maar het kan ook ontzettend goed gaan. Vraag jezelf eens af: waar heb je straks meer spijt van; als je het nooit hebt gedurfd of als je dat wel hebt gedaan en het niet is gelukt? Wat is het ergste dat er kan gebeuren? En kun je daarmee leven?

Het leven gaat snel voorbij. De sleur van alledag zorgt er voor dat dagen overgaan in weken, maanden, jaren. Wil je terugkijken op een leven vol twijfels, waarin je jezelf mooie kansen hebt ontnomen? Of wil je terugkijken en denken: ach, ik heb risico’s genomen, but I did it my way!

Ik weet waarvoor ik kies. Jij ook?

blog

Kun jij omgaan met een compliment?

Link Een reactie plaatsen

door VIP blogger Susan Schuitema

Enkele weken geleden kreeg ik via app een compliment. Ik merkte direct dat ik me ongemakkelijk begon te voelen. Wat moet ik ermee? Ergens voel ik mij dankbaar voor het compliment en zou ik dus gewoon ‘dankjewel’ moeten sturen. Aan de andere kant heb ik allerlei excuses in mijn hoofd en begin ik grapjes te maken om het compliment weg te wuiven.

Dit bracht mij op het idee om te schrijven over het geven en ontvangen van complimenten: ik ging op onderzoek uit.

Hoe reageren mensen over het algemeen op een compliment? Is er verschil tussen mannen en vrouwen? Tussen jong en ‘oud’? En heeft het misschien te maken met hoe zeker jij je voelt over jezelf? Mijn onderzoek gaf mij het volgende beeld.

Vrouwen
Met hier en daar een enkele uitzondering reageren vrouwen over het algemeen hetzelfde op complimenten. Echter zit er wel verschil tussen het soort compliment en de reactie hierop. Een compliment over het uiterlijk wordt vaak gewaardeerd, maar de meeste vrouwen weten niet goed hoe ze hierop moeten reageren. Wanneer het compliment gaat over een kledingstuk wordt er vaak gereageerd met ‘oh, die kostte maar vijf euro bij die ene winkel.’ Aan de andere kant wordt er op een compliment over kleding ook gereageerd met een logische reactie ‘dankje, vind ik ook, anders had ik het niet gedragen.’

Vaak wordt het een ‘dankjewel, ik vind jouw ogen mooier’ of ‘oh joh, jij bent veel knapper.’ Er wordt dus snel vergeleken met de ander. Een aantal vrouwen geven wel aan gewoon ‘dankjewel’ te zeggen en blij te worden van het compliment.

Wat erg naar voren komt is dat het vooral te maken heeft met jouw beeld van jezelf. Ben jij zeker van jezelf? Dan zeg je sneller gewoon ‘dankjewel’ zonder het compliment weg te lachen of weg te praten met een excuus. 
Er wordt over het algemeen door de vrouwen gedacht dat de manier van ontvangen te maken heeft met dat wat je in jouw opvoeding geleerd hebt. Goed (of slecht) voorbeeld doet volgen, zeggen ze dan. De vrouwen die ik sprak gaven aan dat ze zelf snel complimenten geven en dat ze absoluut anders worden ontvangen door een man. Waar de vrouwen onzeker reageren, zijn de mannen vaak nuchter en zeggen ze écht gewoon ‘dankjewel’ en gaan weer verder met hun dag. Terwijl ik als vrouw toch wel een hele dag kan teren op een gemeend compliment.

En daar ga ik alweer he?  ‘Gemeend compliment’ want tja, is een compliment gemeend of wil iemand er iets mee bereiken? 

Mannen
Wat mij erg op viel uit de antwoorden die ik kreeg van mannen, is dat de complimenten vanuit een man snel anders opgevangen worden door de vrouw. Enkele mannen geven aan, soms geen compliment te durven geven omdat vrouwen dan zouden kunnen denken dat er iets achter zit. Dit wordt dan geassocieerd met seks. Een man zou dus niet ‘zomaar’ een compliment kunnen geven zonder dat hier iets achter gezocht wordt. Bijzonder toch? 


Ook enkele mannen geven aan dat zij vroeger (meer onzeker) aankwamen met excuses als antwoord op een compliment. Een compliment over een behaalde opdracht of goed resultaat werd dan weggewuifd met ‘oh joh zo moeilijk was het niet hoor, het stelde niks voor.’ Nu, ouder en zekerder van zichzelf zeggen zij over het algemeen gewoon ‘bedankt.’

Onzekerheid
Vrouwen lijken over het algemeen onzekerder te zijn dan de mannen. Of dit echt zo is, of dat mannen niet voor hun onzekerheid uit durven komen? Dat blijft natuurlijk altijd de vraag. Wat mij opgevallen is door met mensen in gesprek te gaan, is dat het wegwuiven van complimenten vooral te maken heeft met hoe je over jezelf denkt. Ben jij onzeker? Dan ben je sneller geneigd om een compliment voor jezelf om te denken naar iets negatiefs. Wat wil iemand van mij? Waarom zouden ze dit zeggen? Menen ze het echt? 

Ik ben erg geneigd om mezelf naar beneden te halen zodra iemand bijvoorbeeld zegt: ‘wat zie je er leuk uit!’  Vaak denk ik dan: ‘Joh, ik ben 15 kilo aangekomen, doen je ogen het wel?’. Mijn reactie is eigenlijk altijd eerlijk. Ik ontvang het compliment door te bedanken maar vervolg dit wel met hoe ik er zelf over denk. Waarom? Dat is een goede om over na te denken aankomende tijd!

Vanaf nu ga ik er eens bewust op letten, hoe reageer ik, waarom reageer ik zo en kan/wil ik dit ook veranderen? Complimenten zijn eigenlijk cadeautjes. Je krijgt ze, je mag ze ontvangen, open maken en gebruiken. Ergens is het voor de gever, niet leuk om het cadeautje verfrommeld weer terug te krijgen omdat jij er niks mee kunt. Best wel iets om over na te denken!

Wat het meest uit mijn onderzoek naar voren kwam is dat je met complimenten iemand kunt helpen. Zie jij iets goeds, iets moois, iets leuks? Zie je dat iemand onwijs zijn best doet voor iets? Geef een compliment en laat mensen stralen. Het kan je dag maken, je net even dat laatste zetje geven om door te gaan of je leren anders naar jezelf te kijken.

Hoe reageer jij op complimenten? Voel jij je ongemakkelijk of vind je het alleen maar leuk om te horen?

Vanaf nu neem ik mezelf voor om minimaal één compliment op een dag te geven, uiteraard wel oprecht! En ik neem mezelf voor, om het compliment van een ander ‘gewoon’ te ontvangen en ‘dankjewel’ te zeggen en dit ook uiteindelijk te gaan voelen.

Liefs,

Susan


blog

WhatsApp-ruzie: praten is beter

Link 1 reactie

We kennen het allemaal wel: je bent met iemand aan het appen en belandt in een soort van beginnende discussie. Deze discussie loopt via WhatsApp sneller uit de hand dan in het echt. Voordat je het doorhebt ben je beland in een verhitte discussie of zelfs in een ruzie! Hoe kan dat?

Geschreven tekst
Via geschreven tekst komt alles harder binnen. Je ziet geen lichaamstaal, hoort geen intonatie; kortom: er is veel ruimte voor misverstanden. De woorden “Oké dan.” kunnen bijvoorbeeld op verschillende manieren gelezen worden: “Oke dan. Doen we  het zo!” Of als: “Oké dan. Beetje jammer dit.” Zo zijn er talloze voorbeelden waarbij geschreven woorden veel botter of zakelijker over kunnen komen dan gesproken woorden.

pexels-photo-377909

Je laat je sneller gaan
Via WhatsApp spreek je iemand niet rechtstreeks. Er zitten twee schermen tussen jullie. Je kunt niet alleen niet horen hoe iemand bedoelt wat hij zegt, je kunt ook nog eens niet direct reageren. Door de afwezigheid van de ander in persoon, kun je feller gaan reageren dan je eigenlijk bedoeld had. Als je heel fel iets wil gaan schrijven, vraag je je lang niet altijd af of je dit ook face to face zou zeggen. Toch is het goed om jezelf die vraag af en toe te stellen: zou ik dit in het echt ook zeggen, of durf ik dit nu alleen omdat er twee schermen tussen ons in zitten?

facebook-logo-thumbs-upBellen of afspreken is beter
Als een gesprek via WhatsApp uit de hand dreigt te lopen, is het beter om even een time-out in te lassen en elkaar te bellen of op te zoeken. Lukt dat om een of andere reden niet, dan is een spraakbericht sturen altijd nog een beter alternatief dan geschreven tekst. Bij een spraakbericht hoort de ander jouw stem in ieder geval nog – en kan die daar meer context uit halen dan wanneer je het zwart op wit zet. Bovendien kun je hiermee je emoties beter kenbaar maken, wat weer kan zorgen voor meer begrip bij de ander.

WhatsApp is een super handig medium, maar niet voor discussies. Die voer je toch het best face to face – of in elk geval ear to ear!

blog

Bestaat dé ware liefde?

Link Een reactie plaatsen

Door Chrisje VIP blogger Susan Schuitema

Bestaat er zoiets als ware liefde?

Als je mij tien jaar geleden had gevraagd of ik in de ware liefde geloofde, had ik ja gezegd, net als nu, maar daarbij had ik toen een compleet ander beeld.

Ooit dacht ik bij de ware liefde aan een totaal plaatje, het perfecte plaatje, en wanneer ik alles van mijn lijstje kon afvinken, dan was ‘het’ de ware. Dat wat je ziet in films.

Wanneer ik nu denk aan de ware liefde, dan denk ik er achteraan: is er ook zoiets als onware liefde dan?

Ik denk niet alleen meer aan een liefdesrelatie maar aan pure liefde op zichzelf. Ik geloof niet in ware liefde, want elke manier van liefde is waar. Onware liefde bestaat niet. Gewoon ‘liefde’ is genoeg.  Ja ik geloof in liefde, absoluut. Ik hou van ongelooflijk veel mensen. En van ieder op een ander niveau, een andere  frequentie. Niet meer, of minder, maar anders. 

Mijn kind is mijn allergrootste liefde. Zijn verdriet is mijn verdriet, zijn geluk geeft mij tranen van blijdschap. Zijn emoties zijn zo met die van mij verbonden, hij is een deel van mij. Wat hij ook zal kiezen, doen of zeggen, die liefde zal nooit stoppen en nooit veranderen. Onvoorwaardelijk een deel van mij. Deze manier van houden van zal ook altijd boven alles en iedereen uitsteken. Hij zal altijd mijn nummer één zijn. (samen met eventuele toekomstige kinderen natuurlijk) 

Dan natuurlijk mijn man, waar ik ‘ja’ tegen zei, tegen een leven samen, dag in, dag uit voor de rest van ons leven. Dat doe je niet zomaar. Hij is degene waar ik naast wakker word iedere dag en waar ik naast in slaap val. Waar ik mijn dromen mee deel. Waar ik mijn allereerste hysterische nieuw bedachte ideeën mee bespreek. Degene waar ik mij op af kan reageren als dingen niet gaan zoals ik zou willen. Iemand met wie ik 24/7 samen kan zijn, zonder elkaar de hersens in te slaan. Voor iemand zoals ik, iemand die heel graag alleen is, zonder teveel prikkels en gedoe, is het best een wonder dat ik 24/7 samen kan zijn met twee levende wezens in één huis. We voelen elkaar aan én we vullen elkaar aan waar nodig.  

Ik weet zeker dat onze relatie zo goed werkt doordat we elkaar vrij laten. Twee compleet verschillende mensen, maar toch zo hetzelfde. Mijn man heeft zijn hobby’s waar ik niet aan moet denken om ze uit te voeren, ik heb mijn interesses waar mijn man niks mee heeft, maar toch tonen we interesse in elkaars dingen en laten we elkaar vrij hierin. Hij wordt enthousiast wanneer ik enthousiast ben en ik word blij wanneer hij iets doet waar hij blij van wordt. En daarnaast hebben we onze gezamenlijke dingen. We vinden het heerlijk om te wandelen, we hebben beide een verslaving aan notitieboekjes kopen, zijn allebei creatief maar op een ander vlak, kijken samen series en films, en oh wee als je verder kijkt zonder mij. 

En natuurlijk hebben wij samen een zoon. Één grote peuter vol met liefde, van ons samen, dat verbindt je uiteraard op een hele speciale manier aan iemand. 

Daarnaast houd ik van mijn vriendinnen, hoe ze allemaal hun eigen karakters hebben, hoe ze allemaal van elkaar verschillen. Met de één ga ik shoppen, met de ander deel ik mijn spirituele  levensstijl. Met de één deel ik mijn hele levensgeschiedenis omdat we elkaar al 20 jaar kennen, en met de ander kan ik een heel gesprek voeren alleen door elkaar GIFS te sturen en ja we snappen elkaar ook nog. Met de één praat ik over relaties, seks en alle persoonlijke onderwerpen, van de ander heb ik wijn leren drinken.  Zo zijn ze allemaal zo anders, en zo mooi verschillend. Ook vriendschap is een vorm van liefde, een manier van houden van, niks meer of minder ‘waar’  dan een relatie. Alle liefde is waar.

We delen onze ervaringen en levens met elkaar, niet vanuit het zelfde huis zoals ik met mijn man doe, maar zeker gevoelsmatig dichtbij. 

Waar het op neer komt is dat er in mijn wereld geen ‘onware’ liefde mogelijk is. Ik voel liefde voor iedereen in mijn leven. En ál die liefdes zijn waar.  Dus ja, ware liefde bestaat, op verschillende vlakken, op verschillende manieren en niveaus.

Niet één ware, zoals in de films of zoals ik ooit dacht, 10 jaar geleden. Mijn liefde is voor iedereen, ongeacht geslacht, ongeacht leeftijd, huidskleur of wat voor verschil. Liefde kent geen grens, liefde kent geen eisen of vormen, liefde is gewoon liefde.  En zeker niet ‘onwaar’.


‘Ware liefde’

Als je mij vraagt naar ware liefde,
dan denk ik meteen aan alles en iedereen.
Als je mij vraagt naar ware liefde,
dan kijk ik gelukkig om mij heen.

Ik zie de mensen en de dieren,
de liefde voor natuur.
Ik zie het leven liefde vieren,
iedere seconde, ieder uur.

Overal is liefde, nooit is dit ‘onwaar’,
doe je ogen dicht, en voel het maar.
Overal is liefde, iedere vorm is ‘waar’,
ik voel het zelfs, wanneer ik naar de sterren staar.

Als je mij vraagt naar ware liefde,
dan denk ik aan alles en iedereen,
Als je mij vraagt naar ware liefde,
dan ben ik nooit alleen.

Liefs,

Susan

blog

“Mensen gaan tegenwoordig veel te snel uit elkaar.”

Link Een reactie plaatsen

Hoe vaak hoor je die zin niet:

“Mensen gaan tegenwoordig om iedere scheet scheiden.”

“Tegenwoordig gaan mensen veel te snel uit elkaar.”

“Zodra het een beetje moeilijk wordt gaat men tegenwoordig scheiden.”

Maar is dat wel zo? Of is dit weer zo’n dooddoener, die maar geroepen wordt, net zoals “Elk kind krijgt tegenwoordig een etiketje!”?

Als ik naar mezelf en mijn omgeving kijk, ben en ken ik aardig wat gescheiden mensen. De mensen die ik ken die gescheiden zijn, gingen echt niet zomaar uit elkaar.

Het is volgens mij echt zelden zo dat mensen op een dag ruzie krijgen om een open pak melk waarvan het dopje kwijt is en dan besluiten “Nou ja, dit werkt niet meer, laten we maar gaan scheiden.”

De meeste mensen gaan niet zomaar trouwen, en ook niet zomaar scheiden. Sterker nog: de meeste mensen die ik ken die gescheiden zijn, hebben hier lang en hard over nagedacht, al helemaal als er kinderen in het spel zijn. Het is immers niet wat je van plan was toen je je gezin stichtte.

Vroeger was alles beter, zeggen (opvallend) vaak diezelfde mensen die nu roepen dat mensen te snel scheiden. Maar vroeger werkten vrouwen ook niet en waren ze afhankelijk van hun man voor inkomen.

Vroeger werd je misschien zelfs terug naar huis gestuurd als je man je bijvoorbeeld sloeg. Want je was immers in goede en slechte tijden getrouwd, toch?

Tot de dood ons scheidt, het klinkt zo mooi, maar wat als de tijd het huwelijk doodt? Wat als mensen veranderen? Wat als ze niet meer bij elkaar passen of simpelweg niet meer van elkaar houden? Moet je dan maar tot je tachtigste blijven, omdat de dood er nog niet is om je te scheiden?

Volgens mij denken mensen best goed na voordat ze gaan scheiden. Immers kost het een hoop verdriet, ellende en geld om te doen. Scheiden doe je echt niet voor je lol, en ook niet omdat het even een dagje of een maandje niet zo lekker loopt.

blog

Nieuwe opvoedingsmethode of oud nieuws? Slow Parenting..

Link 2 reacties

Er is een nieuwe opvoedmethode die helemaal trending is: Slow Parenting.

Jaag jij van afspraak naar afspraak of van school naar sportclub en weer terug met je kind? En kun je door dit drukke schema niet gewoon lekker genieten van je kind? Dan is Slow Parenting misschien wel wat voor jou.

Hier vind je een uitgebreide (Engelstalige) uitleg, maar voor de gehaaste lezer houdt de methode kort samengevat in, dat je met deze nieuwe opvoedingsaanpak meer in het moment leeft, minder met technologie bezig bent en minder met vooruit plannen.

Je overlaadt je kinderen niet langer met activiteiten maar geeft ze de vrijheid om te genieten van wat ze (thuis) kunnen doen. Hiermee verlaag je zowel de druk op je kind als op jezelf. Mindful opvoeden dus.

Nu wil ik niet vervelend doen, en ik juich deze methode absoluut toe, maar volgens mij deden ouders dat in de jaren tachtig al massaal.

Als wij vroeger weekend hadden, mochten we buiten spelen, of binnen. Dat was het wel zo’n beetje. Wij gingen niet elke zondag naar een binnenspeeltuin, pretpark of bioscoop. Hooguit af en toe naar opa en oma of een familieverjaardag. En als je je verveelde, tja, dan verbeelde je je maar. “Daar word je creatief van,” zei mijn moeder dan. En dat was zo.

Ik ben zelf overigens onbewust voor een groot deel al heel lang een slow parent, trouwens. Op zondag houd ik heel vaak “pyjamadag” met mijn dochter, die het heerlijk vindt om de eerste uren in haar pyjama en ochtendjas te zitten knutselen. Soms verveelt ze zich wel eens op pyjamadag, maar dan gaat ze vanzelf buiten kijken of haar vrienden er zijn of spelen we een potje badminton in de achtertuin.

Dus… Ja, ik sta absoluut achter de nieuwste trend van Slow Parenting. Ik zou het zelfs iedereen aanraden. Het is alleen naar mijn mening helemaal niet nieuw.

blog

Waarom mannen vrouwen niet begrijpen

189 reacties

Sorry dames, maar ik snap wel waarom mannen vrouwen soms niet begrijpen. Mannen zijn over het algemeen wat rationeler ingesteld en vinden duidelijkheid prettig. Zeg nou zelf: Een demonstratief geplaatste toiletrol op de trap is toch vooral leuk om overheen te springen?

Mannen willen gewoon dat vrouwen duidelijk zijn. Duidelijke vragen stellen. Dan zeggen zij daar ja of nee op. Niet zo moeilijk, toch?
En wat doen wij vrouwen?
Wij stellen geen duidelijke vragen. Wij geven HINTS.
We gaan op de bank zitten, het ene been over het andere, wiebelen onrustig heen en weer. En we zuchten. We zuchten wat af. We zuchten net zo lang en net zo hard, totdat de man wel moet opkijken van zijn gadget.

Dan vraagt de man, terwijl zijn laatste Angry Bird door de lucht vliegt: “Is er iets?”
Als we het echt op onze heupen hebben, zeggen we dan eerst: “Nee, er is niks, hoor.” met bijbehorende pruillip en blik richting parketvloer of nagels.

De man denkt dan: Mooi. Er is niks. En katapulteert vrolijk weer een vogel op zijn touchscreen. Ondertussen ontploffen wij bijna, want natúúrlijk is er wel iets, ziet hij dat dan niet?

Nee, dat ziet hij niet.
Hij werd gestoord omdat we wat harder ademden, maar toen hij ons vroeg of er iets was, zeiden wij nee. Daarmee is de kous af.
En natuurlijk is die kous niet af.
We HINTEN. We hopen dat hij onze lichaamstaal leest, dat hij in de oeverloze diepte van onze ogen kijkt en zegt “Schat, lieverd, ik zíe aan je dat er iets is, hoe kan ik je dag op empatische wijze weer goed maken?”

Maar dat doet hij meestal niet. Niet omdat hij niet wil: hij is zich gewoon van geen kwaad bewust. En dat Kwaad, waar hij zich niet van bewust is, zit naast hem op de bank, te wiebelen met haar pumps. Het wordt steeds kwader. Als we dan nog niet snappen hoe mannen communiceren, zuchten we nog eens heel diep, staan we demonstratief op, lopen we – onze hakken in het parket borend –  naar de keuken, waar we luidruchtig de vaatwasser gaan staan in- of uitruimen. Daarbij laten we pannen extra hard in de kast kledderen, kijken we van hoe ver af we het bestek in de besteklade kunnen mikken, en als we écht irritant zijn – en dat zijn we soms – mompelen we ook nog wat binnensmonds, net hard genoeg dat hij het kan horen, maar te zacht om te verstaan.

Soms schrikt de man dan op van zijn Angry Birds spelletje, door zijn eigen vleesgeworden angry bird, die in de keuken smijt met pasta-tangen en bakjes. Hij denkt dan, huh, er was toch niks, waarom is ze dan zo luidruchtig bezig? en krabt zich eens achter zijn oor. Als hij niet al te bang aangelegd is voor lichamelijk letsel, brengt hij zijn gadget in veiligheid en durft hij de keuken in te komen lopen om te vragen of het gaat.

En dan, nou, dan is het prijs.
De man staat niets vermoedend te kijken terwijl de tsunami achter hem opdoemt en losbreekt. Een stortvloed van verwijten, die zich uren, dagen, weken, of zelfs jarenlang hebben opgehoopt, wordt in één keer op die arme kerel losgelaten. “Natuurlijk gaat het niet!” schalt het door de keuken, gevolgd door een stroom van verwijten, meestal opgebouwd in de loop van de dag – en als we het echt op onze heupen hebben, zit in de stroom van verwijten nog een aantal verwijten van vorige week, vorige maand, die ene keer dat hij flirtte in de Efteling, of een oude koe van tien jaar geleden.

De man vraagt zich af waar dit alles in godsnaam vandaan komt, en hoe het kan dat zijn anders toch best lieve en redelijke vrouw nu door de keuken raast als een oververhitte vrouwelijke Donald Trump. Hij snapt niet waar ze het vandaan haalt, al die verwijten, en wat hij in vredesnaam misdaan heeft. Bovendien had hij bijna level 32 van Angry Birds gehaald, en dat wil hij eigenlijk graag af gaan maken.

Maar de vrouw interesseert zich niet voor zijn gadget of vogels; zij weet weet wél wat hij misdaan heeft. Ze zal het hem eens haarfijn uitleggen, nu ze toch bezig is. Aan het einde van zo’n tsunami – die opvallend vaak voorkomen tijdens de hormonale, maandelijkse death wish dagen – laat ze de man verbouwereerd achter, terwijl ze haar heus gaat snuiten op het toilet, en vraagt hij zich af hoe zijn leven er uit zal zien als vrijgezel. De vrouw echter, is de tsunami kwijt, voelt zich wellicht ook een tikkeltje schuldig, want zo kwaad had ze het nou ook weer niet bedoeld.

Mannen zeggen meestal direct wat hen dwars zit. Ik vind dat heerlijk.
Vrouwen zijn daar soms een beetje jaloers op. Want de hele week rondlopen met zo’n opgebouwde tsunami van in je buik, dat is niet fijn hoor. Dat blijft borrelen, en ten slotte, tja, dan moet-ie er uit. De vraag is alleen wanneer. Vrouwen spelen fervent hints met mannen, maar het spelletje wordt nooit echt begrepen aan de andere kant.
Als wij zeggen “Pffff, de zolder moet weer eens opgeruimd worden.” denken mannen “Daar heeft ze gelijk in.” en hij gaat verder met zijn denkbeeldige vechtscène in Modern Warfare.

Hij gaat echter op geen enkele wijze er van uit dat wij daar mee bedoelen “JIJ moet de zolder weer eens opruimen. En met weer eens bedoel ik NU.” Aangezien we geen vraagteken achter de zin zetten, voelt hij zich in het geheel niet aangesproken. En als we heel eerlijk zijn, is dat ook niet zo gek. Want als we willen dat hij iets doet, waarom vrágen we het dan niet gewoon? Hij denkt dat we gewoon een feit constateren. En mannen zijn de flauwste niet: dat mag!

Enfin. Om een lang verhaal niet nog langer te maken, snap ik dus wel, dat mannen ons soms niet begrijpen. Godzijdank kunnen we ondanks alle emancipatie toch nog best lief zijn, die andere 28 dagen van de maand. Genoeg tijd voor de man om weer op te laden en de vrouw om verwijten te verzamelen voor de volgende keer.

blog

Zo herken je een manipulator

Link 1 reactie

Manipumanipulatorleren. Het gebeurt zo slinks, dat je het vaak niet eens in de gaten hebt. Daarbij heb je het vaak pas door als het te laat is: Mensen die graag en veel manipuleren  pikken jou er uit in een ruimte vol mensen. Daar hoef je overigens geen woord voor te zeggen: Je hulpvaardige, zorgzame en vriendelijke uitstraling hebben daar waarschijnlijk al voor gezorgd voordat jij hallo zegt.

Iedereen manipuleert wel eens. Iedereen liegt ook wel eens. Maar waar een weldenkend mens last krijgt van zijn of haar geweten als dit te ver gaat, gaat een echte manipulator onverstoorbaar door. Als je niet op let, vreet het jouw energie weg, net zolang totdat deze op is of je het door krijgt.

Manipulators kom je overal tegen: dat kan op je school, werk of in je privé situatie zijn. Ze kunnen bovendien gemakkelijk diverse gedaantes aannemen: lief en charmant, maar ook verwijtend of zelfs boos: dit hangt af van wat men precies van jou gedaan wil krijgen én hoe ze dat het best denken te bereiken. Waar manipulators in uitblinken, is het uitbuiten van situaties en mensen. Meestal smeren ze je veelvuldig stroop om de mond en word je op handen gedragen: ze willen immers iets van je.

Jij hebt iets wat zij willen, dus zetten ze een uitgebreid charme offensief in.

Dit doen ze net zo lang als nodig is. Net zo lang totdat het werkt. Doorzie je dit niet tijdig, dan heb je een groot probleem. Plotseling kun je jezelf in een situatie bevinden waar je uit jezelf nooit in zou zijn gestapt. Vaak heb je het echter pas door als het al te laat is. Het herkennen van manipulatie is daarom ontzettend belangrijk, vooral voor hulpvaardige, empathische mensen met een groot hart.

We kennen ze allemaal wel: energiezuigers. Mensen die continu van hun probleem jouw probleem proberen te maken. Dit kunnen ze overigens ook onbewust doen: vaak is het een gedragspatroon dat ingesleten is omdat het ooit bleek te werken. 

Manipulatoren maken van hun probleem jouw probleem met verschillende redenen:

  • De manipulator wil jouw aandacht, dus bedenkt hij een probleem, zodat jij dat op kan lossen. Als je dit vaak meemaakt, spreekt de manipulator jou aan op jouw hulpvaardigheid en empathie. Overkomt dit jou, dan is het goed om in gedachten te houden dat volwassen mensen stuk voor stuk verantwoordelijk zijn voor hun eigen problemen. Natuurlijk kun je mensen wel eens met iets helpen. Maar als iemand problemen op jou af blijft vuren met de verwachting dat jij het voor hem oplost, heb je vaak te maken met een manipulator. In dat geval kun je best even adviseren, maar je hoeft helemaal niets op te lossen: het is immers niet jouw probleem. Je kunt betrokkenheid tonen, en toch de verantwoordelijkheid daar laten liggen waar die thuis hoort.
  • Hij wil dat je iets voor hem doet, dus vertelt hij jou hoe ontzettend goed jij bent in juist dat ene ding, en hoe slecht hij er in is…. dus… zou jij dit misschien willen doen? Als dit eenmalig gebeurt, is er vaak niets aan de hand. Maar als je dit met één persoon wel erg vaak meemaakt, heb je meestal te maken met een manipulator die jouw ego streelt om te krijgen wat hij wil:
    • dat jij zijn werk voor hem doet,
    • dat jij zijn probleem oplost (zie punt 1) of
    • dat hij zijn zin krijgt.

Hij maakt daarbij dankbaar gebruik van jouw inlevingsvermogen en streelt tegelijkertijd je ego zodanig, dat het moeilijk wordt om nog nee te zeggen. Toch is nee zeggen altijd een optie. Dit kan ook in de vorm van een spiegeltechniek: “Goh, dat klopt, ik ben daar inderdaad goed in. Maar ik weet zeker dat het jou ook gaat lukken. Ik heb het mezelf immers ook geleerd door te oefenen.” En hop, zo leg je de bal weer terug. Jij bent immers (zie punt 1) alleen verantwoordelijk voor jouw eigen leven en jouw eigen verantwoordelijkheden.

Als je merkt dat je vaak het werk van anderen op aan het knappen bent of dat problemen jouw kant uit geschoven worden, heb je waarschijnlijk te maken met mensen die donders goed weten hoe lief en zorgzaam jij bent, en daar dankbaar gebruik (of misbruik) van maken.

Een simpele truc om te testen of je met een manipulator te maken hebt?
Los eens een paar weken geen enkel probleem meer voor hem op. Hoor je na een paar weken steeds minder? Dan heeft de manipulator waarschijnlijk gemerkt dat hij bij jou geen antwoord meer krijgt en al een nieuw slachtoffer gevonden, die er wel nog intrapt.

 

blog

Hoe goed kun jij tegen kritiek?

Link Een reactie plaatsen

Kritiek: we geven het graag, maar kritiek krijgen, dat is vaak een heel ander verhaal.

Overal waar je komt kun je kritiek krijgen: thuis, van je partner, op je werk, of zelfs van vreemden in het openbaar. Kritiek krijgen kan een vervelend gevoel oproepen: met name als deze niet zo prettig gebracht wordt.

Jezelf ontwikkelen

Toch is het goed leren ontvangen van kritiek een manier om jezelf positief te ontwikkelen. Niet alle kritiek is terecht; het is dan ook goed om kritisch (haha) te bepalen van wie je kritiek wil ontvangen.

Herhaalde kritiek

Als je bepaalde kritiek meerdere keren te horen krijgt, bijvoorbeeld dat je slecht luistert, dan is dit vaak een teken dat je daar bijvoorbeeld toch beter wel naar kunt luisteren.

Dat doe ik helemaal niet!

Veel mensen zijn geneigd bij het ontvangen van kritiek meteen in de verdediging te gaan. Dit is een menselijke, maar emotionele reactie op het gevoel dat je aangevallen wordt. Het is goed om je op zo’n momenten af te vragen:

  1. Word ik echt aangevallen?
  2. Zit er een kern van waarheid in de kritiek die ik krijg?
  3. Reageer ik nu op een redelijke manier of vanuit emoties?

Koop tijd

Weet je niet goed wat je aan moet met de ontvangen kritiek? Dat is helemaal niet erg. Bedank je gesprekspartner voor zijn eerlijkheid en geef aan dat je even wilt nadenken over wat je te horen hebt gekregen. Zo voorkom je dat je vanuit een emotie over-reageert en kun je er op een rustig moment even over nadenken.

Je hoeft niet altijd direct te reageren.

Oneens?

Zo veel mensen, zo veel meningen. Ben je het – ook na een moment van reflectie – oneens met de ontvangen kritiek? Je kunt er dan voor kiezen om de ontvangen kritiek naast je neer te leggen, of om de kritiek gever aan te spreken om desgewenst te onderbouwen waarom jij het oneens bent. Vraag je hierbij wel af, of je eerlijk en neutraal naar jezelf gekeken hebt: dit is namelijk heel moeilijk voor mensen; hun eigen gedrag objectief beoordelen. Vraag als je daar behoefte aan hebt de verzender om nadere toelichting. Misschien berust de kritiek wel op een misverstand, dat je gemakkelijk uit de weg kunt helpen.

Onterechte kritiek

Soms is kritiek echt onterecht. Sommige mensen zijn geneigd veel kritiek te gaan uiten op mensen met eigenschappen die hun jaloezie opwekken, of die gedrag vertonen dat ze zelf benijden. Als je merkt dat iemand vooral kritiek geeft om het kritiek geven, kun je wederom de kritiek naast je neerleggen, of zelf kritisch doorvragen bij de verzender wat nu precies het probleem is. Hoe ga jij om met kritiek? Geef je zelf veel kritiek aan anderen? Reageer jij verdedigend vanuit emotie op ontvangen kritiek? Laat het weten in een reactie!

blog

Waarom “Trek het je niet aan” SLECHT advies is

Een reactie plaatsen

https://static.pexels.com/photos/23008/pexels-photo.jpg

We zeggen het tegen elkaar. We zeggen het tegen onze kinderen. “Trek het je niet aan.” Waarom trek het je niet aan naar mijn mening slecht advies is, zal ik uitleggen.

Degene die jou net over zijn probleem heeft verteld, zou het je waarschijnlijk niet verteld hebben als hij het zich niet al lang wel had aangetrokken. Er is een probleem, die persoon zit er mee, en dan kom jij met trek het je niet aan. Daar heb je dus helemaal niks aan, met je probleem.

Allereerst zeg je met trek het je niet aan eigenlijk: je moet je er niet druk om maken. Dat is heel goed bedoeld natuurlijk, maar daar heb je niet zo veel aan als je je er wel druk om maakt. Want dat doe je al. Anders zou je er niet over praten, toch?

Tegen kinderen zeggen we ook vaak dat ze het zich niet aan moeten trekken. Wat ik daar persoonlijk niet zo handig aan vind, is dat een kind dan het gevoel kan krijgen dat het probleem waar het mee zit, niet belangrijk genoeg is, niet mee telt, of in het ergste geval, dat het zich aanstelt. Want jij vindt dat het zich van dit probleem niets moet aantrekken, toch?

In plaats van trek het je niet aan kun je misschien beter het probleem valideren en samen op zoek gaan naar oplossingen. Want hoewel jij misschien denkt dat de ander dit probleem makkelijk naast zich zou moeten kunnen neerleggen, voor diegene is dat (op dit moment) niet zo gemakkelijk. Toch?

blog

Vechten na de hersenbloeding – Het verhaal van Benjamin

8 reacties

Benjamin, een kerngezonde jonge man in opleiding voor luchtverkeersleider, kreeg in 2010 – op zijn zevenentwintigste – plotseling een hersenbloeding door een aangeboren defect in zijn hersenen.

Hij vocht twee maanden in het ziekenhuis voor zijn leven, waarna hij nog ruim een jaar voor zijn herstel vocht in revalidatiekliniek Adelante.

image
Benjamin in het ziekenhuis

Van de ene op de andere dag stond het leven van Benjamin en zijn vrouw Marieke op zijn kop. Benjamin was toevallig die avond nog thuis gebleven; de dag er na zou hij vertrekken naar Amsterdam, waar hij doordeweeks verbleef om zijn opleiding tot luchtverkeersleider te volgen.

Op de badkamer voelde hij een enorme hoofdpijn en merkte hij dat de linkerkant van zijn lichaam het niet meer deed.

Hij riep zijn vriendin: “Marieke, er is iets mis.” Toen Marieke de badkamer op kwam, zag ze dat de linkerkant van zijn gezicht was gaan hangen en dat zijn linker arm niet meer werkte, waarna ze direct de nooddiensten inschakelde.

image
Benjamin in het ziekenhuis. Onder een koeldeken vanwege de hoge koorts / bacterie

Vanaf dat moment begint de achtbaan. In het ziekenhuis wordt hij geopereerd aan een aangeboren defect in zijn hersenen. Artsen kunnen lange tijd geen prognose geven. Het stel en hun familie leven weken lang in grote spanning. Daarnaast wordt Benjamin geteisterd door een bacterie, die zorgt voor langdurige hoge koorts en uiteindelijk ligt Benjamin een maand lang in coma op de intensive care.

image
Benjamin in het ziekenhuis (2010)

“Vanaf dat moment word je geleefd. Het enige dat telt is overleven. Je denkt nergens anders meer aan.”
Benjamin komt uit het ziekenhuis met een halfzijdige verlamming. Zijn lichaam is aan de linkerkant volledig verlamd. Artsen verwachten niet dat hij ooit nog zal kunnen lopen. Maar Benjamin en zijn vriendin Marieke houden hoop. “Ik dacht, ik zal ze laten zien dat ik het wel weer kan leren.”

Nu, vijf jaar later, loopt Benjamin weer. Er is veel gebeurd sinds die noodlottige avond. Na de revalidatie periode komt Benjamin in een tevens moeilijke periode terecht. “Wanneer je uitbehandeld bent, laat het revalidatie centrum je los. Je moet alles zelf doen. Alles is anders. Ik was altijd super zelfstandig en vroeg niet graag om hulp. Plotseling word je op jezelf terug geworpen. Het was een echt gevecht.”

Terug naar de opleiding in Amsterdam kan hij helaas niet meer. Maar thuis blijven zitten is geen optie: Benjamin zoekt net zo lang totdat hij Dynalean vindt, een werkgever die hem in zijn oude vakgebied (ICT) aanneemt.

“Na die gitzwarte periode heb ik Marieke ten huwelijk gevraagd. Ze is altijd naast me blijven staan, heeft me nooit los gelaten. Ik heb een enorm respect voor haar kracht en haar vertrouwen in mij. Ze zei volmondig ja. De trouwdag was emotioneel en erg mooi. Ik was zo trots dat zij mijn vrouw was geworden.”

image
Benjamin en Marieke op hun trouwdag

Na de bruiloft raakt Marieke in verwachting van hun zoontje, Dastan.
“Het is een wonder dat ook deze droom, die we ooit vanzelfsprekend achtten, ook uit kwam voor ons. Maar ook het krijgen van een kindje was een uitdaging. Met name in de dagelijkse verzorging is het wel eens pittig en probeer ik zo veel mogelijk om mijn verlamming heen te werken. Ik ben trots op onze zoon en hoe goed hij het doet. Ik had jaren geleden nooit durven dromen dat we nog eens een gezin zouden vormen.”

“De ambulance broeders dachten dat ik het ziekenhuis niet zou halen. De chirurg dacht dat ik de operatie niet uit zou komen. De fysiotherapeuten in het ziekenhuis dachten dat ik niet meer zou leren lopen. De mensen van de revalidatie kliniek dachten niet dat ik ooit nog voor een normale werkgever kon werken. Gelukkig ben ik eigenwijs en altijd vol blijven houden, en is me uiteindelijk meer gelukt dan wie dan ook ooit had verwacht.”

Nu, anno 2015, leeft het gezin samen en zijn ze sterker dan ooit. Benjamin weet nog steeds niet van opgeven.
“Dit was dan ook een goed moment om iets te doen voor Serious Request. Ik wil laten zien dat je alles kunt bereiken, als je er maar voor knokt. Ik besloot te gaan trainen voor een halve triatlon. Ik train daarvoor bij Anytime Fitness in Geleen. Ik hoop met mijn actie zo veel mogelijk geld in te zamelen voor kinderen in oorlogsgebied. Zodat zij ook kunnen vechten voor hun toekomst.”

Wil jij Benjamin steunen in zijn actie? Ga dan naar https://kominactie.3fm.nl/actie/ben-unstoppable en sponsor zijn actie!

blog, Echte Moeders

Waarom je nooit “We moeten praten.” tegen een man moet zeggen!

Een reactie plaatsen

Als je ooit in een langdurige, gelukkige relatie met een man terecht wil komen of blijven, knoop deze les dan goed in je oren. Zeg nooit, ik herhaal NOOIT, tegen een man dat “we moeten praten”! De man, die nietsvermoedend en vrolijk naar Studio Sport zit te kijken, verkrampt compleet tot een grote bal stress bij het horen van deze zo gevreesde woorden. 

We moeten praten is een trigger voor mannen, dames, en geen positieve. Nu is praten sowieso al geen grote hobby van (een heel aantal) mannen. Maar de ervaring leert de man in de loop der jaren, dat we moeten praten vaak de inleiding is tot de grootste ruzies, de ergste discussies, of op zijn minst (maar ook dat is erg!) een periode van langdurig moeten luisteren naar zijn vrouw. En we weten allemaal, dat langdurig luisteren niet in de top 10 van mannenhobby’s voorkomt. Tenzij ze sport uitslagen voorleest of zo.

Dus verkrampen zijn spieren, knijpt hij bijna zijn telefoon kapot, werpt hij een blik op de kalender om te zien of het (PLEASE GOD NO!) die tijd van de maand al is, en zet hij zich schrap op de bank, met samengeknepen billen. Daar komt ze, met haar we moeten praten! Snel verzamelt hij in zijn – inmiddels tamelijk bezwete – hoofd tegenargumenten tegen de meest bevochten onderwerpen van relationele discussies. Ik doe ook wel eens de afwas, ik heb minder lichaamsgassen laten ontsnappen, ik heb pas nog mijn onderbroek verschoond, ik heb de bril weer omlaag gedaan. Nagelbijtend en tandenknarsend zit hij klaar tijdens de angstaanjagende stilte voor de storm die we moeten praten heet. Dat heet; als hij het niet al op een lopen heeft gezet.

We moeten praten zeggen tegen een man zet alle lichten op rood, het hoofd op tilt, de hartslag op standje hartaanval en komt geen enkel gesprek ten goede. Als je wel een ontspannen, open en gezellig gesprek met een man wilt voeren, doe dat dan vooral niet aangekondigd. Bijvoorbeeld in de auto, als de muziek op staat, hij relaxed is en jij ook.

Of; als je zeker wil weten dat je zijn onverdeelde aandacht hebt, begin dan eens een gesprek als je samen een potje aan het kaarten bent, of in bed, of in bad. Maar wat je ook doet, kondig het nooit aan met de verboden woorden. Breng het terloops, met humor, of in ieder geval zonder al te veel poespas. Wedden dat hij een betere gesprekspartner is dan je had gedacht, nu hij niet verlamd is van angst?

Tenzij je natuurlijk echt heel erg boos op hem bent en hij echt iets goed heeft te maken. In dat geval: go nuts!  

 

blog, Echte Moeders

WAT VROUWEN ECHT WILLEN.

4 reacties

Wat willen vrouwen? Het schijnt een van de grootste Levensvragen te zijn. Naast het Nut van het Leven is Wat Vrouwen Willen een eeuwig raadsel, dat zo hardnekkig als babyspuug op een dure bloes onopgelost blijft bestaan.

Nou, zoek niet verder. Hier komt ie dan. Het antwoord op de vraag die miljoenen mannen overal ter wereld zichzelf regelmatig stellen, terwijl ze met hun koffers weer op de stoep van hun ouderlijk huis belanden, terwijl hun haargrens daar echt al te ver voor is geweken.

Vrouwen zijn ingewikkelde wezens, dat klopt. Ik ga dat niet eens ontkennen. Toch kom je als man al een heel eind, als je je aan HALOR houdt. Wat is HALOR in godsnaam? hoor ik je denken.
Nou, HALOR is een magische combinatie van geweldige eigenschappen die je kunt toepassen in je relatie met een vrouw. Succes is in 99,9 % van de gevallen gegarandeerd.

HALOR staat voor:

Humor
Een dag niet gelachen is een dag niet gevrijd. Eerlijk, heren, er is niets zo saai als een humorloze partner. Maak ons aan het lachen na een vermoeiende dag, en we ontspannen. En als we ontspannen, raken we onze vervelende gedachten of gevoelens gemakkelijker kwijt. Zoals ik al zei: een dag niet gelachen is een dag niet gevrijd. Dus: zie de humor in van dingen, zet eens een onderbroek op je hoofd (wel een schone!), vertel een mop (wel een goede!)… wat je ook doet: maak haar aan het lachen.

Aandacht
En nee, met aandacht bedoel ik niet een half gemompeld “hm-hm.” van achter je tablet of gsm. Met aandacht bedoel ik echte, in your face, aandacht. Kijk je vrouw eens aan, pak haar vast, knuffel haar, dans met haar, kietel haar, kus haar, laat haar merken dat je haar mooi vindt.

En ja, ook (zeker!) als ze ziek is en ze eigenlijk best wel een grijsgrauwe kleur heeft in haar gezicht, terwijl ze in haar Snoopy pyjama en ochtendjas rondloopt met coupe vogelnestje. Aandacht, aandacht, aandacht.

We weten dat je favoriete mannen-hobby iedere dag op je roept, vanuit je mancave of vanuit die geweldige televisie of PlayStation, maar echt: weersta die neiging ook eens en vraag haar eens hoe haar dag was. Luister dan ook echt als ze antwoord geeft. Geloof me; we voelen het feilloos aan als je tijdens ons verhaal aan tieten of bier (of beter nog natuurlijk: ALLEBEI) staat te denken. Zelfs als haar half uur durende verhaal over haar collega’s volgens jou ook best in drie zinnen kon worden samen gevat. Wij hebben dat half uur durende relaas nou eenmaal nodig, met zijsprongen en al.

Liefde
Liefde is de sleutel tot alles. Heb haar lief. Vind daar in wel een balans. Niet te weinig (als we alleen maar een roommate hadden gewild hadden we dat wel gezegd), maar je hoeft haar ook weer niet helemaal dood te kleffen. Laat haar zien dat je van haar houdt. Dat hoeft niet met dure cadeaus (alhoewel dat op zijn tijd ook eens leuk is, en een stofzuiger echt GEEN goed verjaardagscadeau is, ik herhaal, GEEN geschikt verjaardagscadeau!!).
Vertel haar dat je van haar houdt. En nee, niet alleen na een ruzie. Schrijf het eens op een briefje voor haar. Maar vooral: laat het ook zien in je acties. Als zij de hele nacht op is gebleven met jullie offspring en jou heeft laten slapen, bied dan aan om de nacht er na de wacht te houden zodat zij bij kan slapen. Neem haar niet (onder geen beding!) voor lief. Zij is net zo min vanzelfsprekend als dat jij dat bent voor haar.

Openheid
Ook heel belangrijk: openheid. Natuurlijk hoef je niet te zeggen “Ja, nu je het zegt! Je kont lijkt inderdaad echt mega huge in die broek!” Zo open hoeft nu ook weer niet. Met openheid bedoel ik ook niet dat je in je onderbroek voor haar moet gaan staan, luid “Trek eens aan mijn vinger liefje!” roepend, waarna je – trots op de akoestiek van je scheet – op je borst gaat staan kloppen.

Wat ik wél bedoel is: als je toch toevallig bepaalde gevoelens hebt, ambities of frustraties: probeer er eens iets over te vertellen, in plaats van je de hele week terug te trekken in voornoemde mancave. Wij vrouwen zijn er bijzonder goed in om te luisteren, en wie weet: misschien heb je zelfs nog baat bij onze vrouwelijke kijk op zaken, of leer je nog iets van onze oplossingen. Betrek ons bij jullie leven. Dan zijn we ook sneller geneigd dat andersom te doen.

Respect
Zonder respect bestaat er geen liefde. Behandel je vrouw met respect. Respectloos gedrag is een recept voor mislukking in relaties. Ik zie ze wel eens: mannen die hun vrouw afkraken waar anderen bijstaan. Zo sneu! Overigens is het net zo sneu om te doen waar geen anderen bij staan. Het is gewoon het laagste wat je kunt doen. En de snelste manier om de liefde van een vrouw kapot te maken. Vernederen past niet binnen liefde, agressie en geweld even min. Een echte man hoeft niet fysiek of mentaal zijn vrouw te kleineren of aan te vallen. Respect is het sleutelwoord.

Zo, nu weet je het.
Leer het even uit je hoofd, HALOR,  HALOR, HALOR.
Zit ie er in? Mooi.

PS. Zo ingewikkeld was het niet, toch?

blog

Second Love: Waarom ook veel mannen NIET voor een affaire kiezen

1 reactie

pexels-photo-12628-largeVrouwen zijn vaak in hun hoofd bezig met allerlei projecten. In het weekend, als er niet gewerkt hoeft te worden, komen er heel vaak allerlei leuke Projecten op in het hoofd van de vrouw.
Zoals bijvoorbeeld project Nieuwe Meubels, project Ruimere kast, of project Tuin Winterklaar maken. Project Kledingkast uitmesten en Oude Kleding Vervangen Door Nieuwe komt ook regelmatig voor.

Mannen zetten vaak in het weekend hun hoofd het liefst in rust stand. Na een week werken zijn ze blij als ze gewoon, Al Bundy style, een beetje kunnen chillen op de bank. Balletje trappen, beetje lezen of spelletjes spelen op de smartphone, dat soort dingen. Na een week waarin hun baas al met drie projecten aan hun bureau / werkplek stond, is het laatste waar mannen zin in hebben in het weekend: nog meer projecten.

Toch hebben vrouwen daar vaak wel zin in. Want laten we eerlijk zijn, zonder projecten is het leven niet leuk. Wij vrouwen willen ons graag nuttig voelen, willen resultaten zien. En daar hebben we soms ook onze mannen bij nodig. En dat hij na een week werken geen zin heeft in een twee uur durend slagveld in de plaatselijke Hornbach of Meubelzaak, nou, daar hebben we niet zo’n boodschap aan. Wij hebben ook gewerkt deze week, achter de kinderen aan gerend, het huis gepoetst en een ratrace gedaan van het zwembad naar de voetbalclub, dus: niet zeuren.

Dus mokt hij achter zijn Vrolijke Vrouw en kinderen aan door de Hornbach, waar hij zich in tegenstelling tot de reclame verre van Kamijajaajippiejippiejeej voelt, terwijl zijn vrouw de oren van zijn hoofd vraagt over soorten laminaat / behang / verf soort die al dan niet schadelijk is voor de luchtwegen. Hij loopt achteraan door de Ikea, waar hij gebroederlijk naar andere vaders met zijn ogen rolt, en kijkt om zich heen of er nog lekkere mokkels door de Ikea lopen. Als verzachting voor de pijn zeg maar, van die onverbiddelijke vrouw met een snor, die net haar winkelkar op zijn voet parkeerde.

En als ze dan terug rijden naar huis, hun auto volgeladen met praktische rotdingen waar hij straks weer iets mee moet, mogen ze ook nog eens niet stoppen bij de Kentucky, want e-nummers en suikers. Of zoiets. Langzaam begint hij uit te kijken naar maandag: misschien kan hij stiekem wel ergens een dutje doen, op het werk. Mijmerend denkt hij terug aan de tijd dat ze nog kinderloos waren; de tijd dat ze nog drie keer per week seks hadden in plaats van drie keer per jaar, de tijd dat hij nog meer haar / minder grijs haar had en meer testosteron, meer vrije tijd, minder projecten. Om de dag compleet te maken, werd hij vandaag getagd op Facebook als  geschikte deelnemer van Nationale Kale Koppendag, en al zijn Facebook vrienden lachten er om. Hij ook hoor. Maar dan wel als een kalende boer met kiespijn.

Veel tijd om daar over verdrietig te zijn krijgt hij echter niet. Want thuis gekomen moet hij aan de bak. Projecten uitvoeren, ondertussen poepluiers ontwijkend (“Ik kan dit nu niet uit mijn handen laten vallen schat!”), Ikea kasten met veel te veel schroefjes in elkaar schroeven, de hele dag een vloekbui onderdrukkend.

Aan het eind van de dag, als de kinderen in bed liggen, zijn vrouw tevreden zit te kijken naar het eindresultaat van het project van deze week, verwijdert hij de Kale Koppen tag van zijn Facebook tijdlijn en nestelt hij zich voor de televisie. Hij zoekt nog eens mijmerend op Schoolbank naar oud klasgenotes, uit een ver, minder grijs verleden, en kijkt geïnteresseerd op bij de reclame van “Second Love”, waarbij zijn vrouw altijd een zuur mondje trekt. “Ben jij gelukkig getrouwd? Ik ook.” zegt de zwoele vrouwenstem vanaf de televisie.

Vermoeid krabt hij aan zijn hoofd.
Second Love. Een tweede vrouw. Klinkt te mooi om waar te zijn. Nog meer projecten: veel te vermoeiend. Zacht valt hij weg in een fijn, rustig dutje; het eind van de dag kan hij wel afsluiten zoals hij hem had willen beginnen: Al Bundy style op de bank.

Echte Moeders, echtemoeders

Het echte antwoord op de vraag waarom Nederlandse vrouwen voor korte “pittige” kapsels kiezen

1 reactie

image

Toegegeven, mijn lange lokken schudden van het lachen om deze blog op de Kritische Nood, over waarom Nederlandse vrouwen hun lange lokken boven de dertig vaak verruilen voor een kort, zogeheten pittig kapsel.
Allereerst omdat het een grappig artikel is en ten tweede omdat ik zelf lang haar heb, en me dus niet aangevallen voelde. 😂

Maar het échte antwoord op de vraag waarom half vrouwelijk Nederland er zo kort gewiekt bij loopt, ligt volgens mij niet aan de ontmannelijking van onze mannen.

Het ligt aan iets anders. Nederlandse mannen zijn vaak nou eenmaal aardslui. Oké, ik heb het gezegd. Ze zijn lui! Uiteraard zijn er uitzonderingen (Bless you! Love you!) maar over het algemeen lopen mannen met hun broek op half zeven achter de feiten aan. Moeders regelt het allemaal wel; de rekeningen, de kinderen, het huishouden. En vader? Die klaagt over drukte op het werk, compleet vergetend dat moeders dat ook nog eens er bij doen.

Dus ergens tussen al die ritjes naar school, supermarkt, werk, sport clubs en thuis in, bedenkt de vrouw zich: Fuck it. Ik wil een kort pittig kapsel. Ze heeft gewoon geen tijd om krullen te maken, stijltang te bedienen en zo verder! Bovendien doet ze de hele week al zo veel, dat ze überhaupt vergeten is dat ze echt ooit getrouwd is met die huisgenoot die daar telkens in de hoek van de bank ligt met zijn meest gebruikte verlengstuk (neeeee niet die), de afstandsbediening.

Korte pittige kapsels zijn het antwoord op laag hangende broeken, scheten in de ochtend, bier kegels op zondagmorgen en een algeheel gebrek aan teamwork van de man zijn kant.

Dus: mannen, kom gezamenlijk van die bank af, help uw vrouw bij het reilen en zeilen, dan kan ze haar haren zo lang als Rapunzel laten groeien. Mannelijke medewerking is gewoon als Pokon voor korte pittige kapsels.

Succes!

Feelgood Filmpjes

Wat mannen stiekem denken…

1 reactie

Klopt het een beetje, heren?

blog, Feelgood Filmpjes

Grappig: Hoe mensen elkaar irriteren in een relatie!

Een reactie plaatsen

Ehhh… ik herkende er wel een stuk of allemaal. 😂

blog

Why Men Don’t Understand Women

Een reactie plaatsen

Sorry, ladies, but I tend to understand why men don’t understand women.
Nowadays we thrive in being emancipated: we make our own living, pay our own bills and we try not to depend on anyone else but ourselves. But, when it comes to dating, we raise our eyebrows when he offers to go Dutch when the check arrives.

Normally, We Women are very balanced, organized and happy. Except for a couple of days a month. Those days are referred to by my friends as “Normally I am happy, but for two days a month, I just want to die.” or as “The Dark Days.” Those special days of the month, we tend to send many signals and mixed messages to our loved ones. But as most men don’t get hints or signals, that’s where everything goes wrong. Normally we adore him, but during those special days he gets under our skin, just for being himself, or for breathing. We sit on the couch, next to them, and then it happens.

We start breathing really loud. “Hm,” he thinks, “..she’s kind of breathing loud.”
“Is there something wrong, honey?” he innocently asks us.
But of course, we say “No.”
“Okay. Good.” he thinks, while he launches another angry bird on his tablet.

But his very own angry bird is sitting right there, next to him, fueling up on arguments. Because of course we are mad. We are furious. And the way we said no, should have been his cue. It’s just that most men don’t get that signal. They hear no, so that’s no. No is no, right? At least, that’s what we normally preach them to understand. Except for these moments.

When the Husband – completely unaware of his wrong doing – keeps playing Angry Birds on his tablet, we walk towards the kitchen, drilling our heals into the floor. When that doesn’t help, we start doing the dishes in a very loud manner. So loud, the Husband looks up from his birdies and thinks “Why is she throwing dishes around the kitchen? They’re going to break.”
If he dares to step in to the kitchen, asking if we’re sure there’s nothing wrong, that’s the moment our anger volcano erupts.

BECAUSE EVERYTHING IS WRONG. Of course everything is wrong! We lose our patience and blurt out all of the things we are annoyed by, the things we think he should do without us having to ask for it, and most of all, we drag a few very old mistakes from the past right into the present, just because we can, because we’re women, and we REMEMBER EVERYTHING.

When the Husband has endured our eruption of anger, he stands there wondering whether he will keep anything in the divorce, while we run off to the bathroom to cool off. After which we feel guilty and bad for yelling at him that way, cause after all, he isn’t nearly as bad as the neighbor’s husband. And we do love him, still. If only he would help out a little more around the house, and if only he would breathe normally.

It’s not always easy being an independent modern woman. Actually, it can be pretty exhausting. Sometimes we just need to be very unreasonable, for absolutely no reason at all. That’s why it’s not easy being a modern man. Sorry, men.

Afvallen met Chrisje, blog

Wanneer mannen NIET moeten doen wat hun vrouw hen vraagt

2 reacties

De titel van deze blog gaat eigenlijk compleet tegen mijn natuur in. Normaal gesproken ben ik er helemaal vóór, dat mannen gehoor geven aan wat hun vrouw vraagt.

Er zijn echter een paar gevaarlijke strikvragen, waarbij ik dat juist ten strengste afraad.

Om een voorbeeld te noemen van zo’n strikvraag moment, put ik nu ik er toch ben maar even uit eigen ervaring: ik ben al een tijdje een beetje bezig met afvallen. En met een tijdje bedoel ik al sinds mijn puberteit. En met een beetje bedoel ik dag en nacht, continu, onophoudelijk. Enfin.

Ik vroeg mijn man op een helder moment, om mij in het vervolg tegen te houden, als ik wilde gaan snoepen. Argwanend keek hij me aan: “Dat lijkt me niet zo’n goed idee schat.” Maar, zoals het een echte vrouw betaamd, haalde ik hem al snel over dankzij ontzettend overtuigende argumenten (“Ik eet vaak onbewust, ik wil me er bewust van worden, maar ik heb het vaak te laat pas in de gaten, dus jij kunt me daar perfect bij helpen”, et cetera.)

Drie dagen later liep ik toevallig ’s avonds laat door de keuken. Ik had een ontzettende rotdag gehad, voelde me moe, hormonaal en gestrest, ik had al twee weken geen snoep aangeraakt en voelde me op dat moment zo slap als een vaatdoek.

Om even snel mijn energie weer op te vijzelen, pakte ik een klein handje chips uit de open zak. Het zullen hooguit drie chipjes geweest zijn, echt waar. Terwijl ik het eerste chipje in mijn mond stopte, hoorde ik achter me voorzichtig klinken: “Ehhh… moet je dat nu wel doen?”

En alhoewel ik me ergens achter in mijn door honger en hormonen vervulde hoofd nog heel vaag herinnerde dat ik hem gevraagd had dit te doen, werd ik overmeesterd door een intens gevoel van afkeuring, bekritiseerd worden en een vleugje betraptheid.

Mijn reactie op zijn goed bedoelde actie zal ik u besparen; dat staat niet zo netjes, zwart op wit. Ik hoef denk ik niet uit te leggen dat mijn man mij daarna heeft medegedeeld, niet meer mee te doen aan deze landmijn van een grap van mij. Waarin ik hem overigens schoorvoetend gelijk heb gegeven.

Zo zijn er nog een aantal valkuilen waar mannen in kunnen trappen. Ik kan ze wel allemaal gaan toelichten hier, maar zeg nou zelf: het is veel leuker om ze samen te ontdekken. Toch?

Feelgood Filmpjes

Kippenvel, ontroering en tranen bij dit filmpje… te mooi om niet te delen!

Een reactie plaatsen

Dit filmpje raakte me. Het toont perfect aan dat LIEFDE geen verschillen kent in ras, geloof, geslacht, leeftijd, beperkingen of wat dan ook.

Te mooi om niet te delen…. Zeker in de huidige tijden blijft het belangrijk om te laten zien, dat echte liefde en vriendschap blind zijn voor uiterlijke verschillen. Dat mensen juist die verschillen in elkaar kunnen waarderen en koesteren. Dat een roze gezin net zo echt en liefdevol is als een hetero gezin. Dat een mens met een verstandelijke of lichamelijke beperking, net zo zeer in staat is om lief te hebben als een mens zonder.  Dat mensen met een verschillend geloof vreedzaam naast elkaar kunnen leven. Dat liefde verschil in huidskleur niet belangrijk vindt. Daarom: te mooi om niet te delen.

blog

ONGEMAKKELIJK: ALS MENSEN ZICH IN HET ECHT ZOUDEN GEDRAGEN ZOALS OP SOCIAL MEDIA

2 reacties

Mensen doen gekke dingen op social media. Stel je toch eens voor, dat we die dingen in het echte leven ook gingen doen.

Ik ben er helemaal klaar mee!
Dat je op straat zou gaan staan, en zou roepen: “Ik ben er helemaal klaar mee!”, en dat mensen om je heen dan vragen wat er is. Maar jij geeft verder geen antwoord. Nee, je houdt je lippen stijf op elkaar gedrukt, want waarmee je helemaal klaar bent, dat wil je geheim houden. Stel je toch eens voor, hoe ongemakkelijk dat zou zijn, en hoe snel je vrienden je dramatische gedrag zat zouden worden.

Retweet
Stel je voor dat je een goede mop vertelt in het café. En dat je vrienden om je heen acuut beginnen te herhalen wat jij net zei. Awkward!

Ont-vrienden
Hoe bizar zou het zijn, als je op een feestje een discussie krijgt met iemand, die toevallig over een bepaald onderwerp lijnrecht tegenover je staat qua mening. En dat je dan meteen zou zeggen “De vriendschap is voorbij.”, om die persoon vervolgens voor iedere verdere reactie te blokkeren door hem of haar letterlijk te barricaderen.  Ongelofelijk, zeg je? Op Facebook gebeurt het dagelijks.

Of dat je in de kroeg zou staan, gezellig met je vrienden, en je plotseling zou zeggen: “Wie hier morgenavond nog staat, heeft geluk! Want ik ga morgen mijn vriendenlijst bijwerken, dus!”

Porretje
Over porren hoef je ook niet lang te denken. Stel je voor hoe irritant het zou zijn als je buurman elke dag opnieuw op je af zou komen om je in je zij te porren, terwijl je net de boodschappen in laadt of net even rustig in je tuin zit. Naast vervelend is dit ook zeer ongemakkelijk. Nou ja, afhankelijk van hoe aantrekkelijk je je buurman vindt dan.

Vriendschapsverzoek
Stel, je bent heimelijk verliefd op een leuke man of vrouw. En dat je dan, terwijl je ze nog nooit gesproken hebt, verlegen op ze af loopt in de supermarkt met de vraag: “Mag ik je uitnodigen om vrienden te worden?” Het is óf creepy, óf de beste nieuwe openingszin ooit.

Spelletjes
Iedereen doet wel eens graag een spelletje. Maar vervelend wordt het wel, als je elke dag bij je nicht langs gaat om te vragen of ze je een nieuw leven wil schenken. Je nicht is natuurlijk geen draagmoeder, en het zou vast niet in goede aarde vallen.

Sneeuw
Stel je voor, je staat buiten met je vrienden. Het heeft gesneeuwd en er ligt een dik pak. Jij maakt enthousiast een foto en laat die aan al je vrienden zien. “Kijk, er ligt sneeuw!!!!!”

Muziek
Laten we als voorbeeld nemen, dat je op een buurt barbecue zit, en dat je terloops je MP3 speler dopjes in je oren duwt, om vervolgens om de drie minuten te roepen “IK LUISTER NUMMER HUPPELDEPUP VAN DE ARTIEST ZUS EN ZO!”. Zullen we wedden of je volgend jaar weer uitgenodigd wordt? Nobody cares!

Spuit-luier
Zelfs online kan ik amper geloven dat mensen zoiets met anderen delen, maar laten we voor de gein eens even doen alsof je dat in het echte leven zou doen: Met je baby in zijn romper de straat over rennen om de buurvrouw de spuitluier te laten zien.

Verrukkelijk
Op Facebook snap ik het al niet, maar hoe raar zou het in het echte leven zijn als je met je bord over straat rent om bij iedereen aan te bellen; “Kijk eens wat ik zo ga opwarmen?” Ziet het er niet verrukkelijk uit? Wil je het recept? Nee? Oké, ik heb drie aardappels gekookt, vier winterpenen geraspt…”

Rare wereld
Het is maar een rare wereld, die online wereld. We delen meer dan anderen willen weten, we delen minder dan anderen willen weten, en als je niet op let, ben je morgen een vriend kwijt. Gelukkig is het allemaal zo vluchtig, dat je het snel weer vergeet.

blog

Waarom mannen niet van winkelen houden

Een reactie plaatsen

Ik begrijp echt heel goed, waarom het gros van de mannen niet van winkelen houdt. Ik houd er zelf ook niet van, althans, niet van de manier waarop de meeste vrouwen die ik ken winkelen. (sorry, meeste vrouwen die ik ken)
Als ik ga winkelen, doe ik dat zoals de meeste mannen dat doen: ik loop een winkel binnen, kijk door de rekken (twee minuten in plaats van twee uur) en als ik iets zie dat me bevalt, pas ik het. Staat het niet, dan loop ik niet nog drie rondjes door de winkel, maar ga ik naar de volgende. Of beter nog: naar een bruin café. Of een terras. Ik twijfel ook geen uur of ik iets wel of niet moet kopen: als het goed zit, zit het goed. Zo niet, dan niet. Bij twijfel doe ik het niet. Want laten we eerlijk zijn: als je in de winkel al zo twijfelt, wordt dat thuis echt niet minder.

Slimme winkels hebben in de loop der jaren handig ingespeeld op de verveling die optreedt bij mannen tijdens het wachten: ze plaatsen bankjes en koffie corners in hun winkels om het wacht leed te verzachten. Dat scheelt een hoop ongeduld en bovendien gemiddeld twintig voor de deur wachtende mannen per dag. Toch zie je ze nog wel eens staan, buiten de winkel deur, meestal met een paar tassen in hun handen, want “als je toch buiten wacht dan houd dit maar even vast”. Arme kerels.

Ik ben wel eens vaker naast ze gaan staan, als ik met een vrouw aan het winkelen was die er langer over deed dan ik mentaal aan kon. Verbaasd werd ik dan terloops bekeken, vanuit hun ooghoeken. Ik kan er niets aan doen: ik heb na een tijdje gewoon niets meer te zoeken in zo’n winkel. Met de seconde groeit dan mijn verlangen stilte en frisse lucht. Veel vrouwen praten namelijk ook oeverloos over of dit wel past bij dat, of dit nog ingenomen of verkort kan worden, en het aller ergste: of dit misschien even achter de toonbank bewaard kan worden bij wijze van reservering, totdat ze zeker weet dat die broek die er bij leek te passen in die winkel aan de andere kant van de stad, er nog is.

Nee, dan sta ik liever buiten, op straat, tussen mijn lotgenoten, de zwijgende mannen. Ze begrijpen misschien niet waarom ik daar naast ze sta, maar dat is het fijne aan mannen: het interesseert ze ook niet echt. Zo lang ik maar mijn mond houd, word ik stilzwijgend geaccepteerd.

blog

Vijf vragen die mannen beter niet aan een vrouw kunnen stellen

Een reactie plaatsen

1. Ben je zwanger?
Voorop gesteld: als een vrouw daadwerkelijk zwanger is, dan kiest zij zelf het moment om het nieuws te vertellen. Er kunnen talloze redenen zijn waarom ze het nog even voor zich houdt. En als het niet zo is, dan heb je haar zojuist indirect dik genoemd. En dat is pas echt gevaarlijk. Dus tenzij een vrouw letterlijk met een Clear Blue zwangerschapstest voor je neus staat te wachten: niet vragen.

2. Ben je bijgekomen?
Dit is een vraag waarmee beide partijen altijd verliezen. Als het antwoord ja is, dan voelt ze zich daar al slecht genoeg over waarschijnlijk en strooit jouw vraag zout in de wond. Als het niet waar is, heb je alsnog een beledigde vrouw omdat jij dacht ze bijgekomen was. En dat maakt jou dan sowieso de root of all evil. Gewoon niet doen.

3. Is het soms de tijd van de maand?
Als je gelijk hebt, en het inderdaad de tijd van de maand is, dan begin maar vast te rennen. Als het niet de tijd van de maand is, dan begin uit voorzorg toch ook maar vast te rennen.

4. Met hoeveel mannen ben je geweest?
Laten we eerlijk zijn: hierover eerlijk zijn, is dan wel eerlijk, maar niet altijd leuk. Je moet je als man zijnde ook af vragen of je voorbereid bent op een eerlijk antwoord, denk ik.

5. Waarom maak je je daar nu druk over?
Hele logische vraag misschien, heren. Maar feit is, dat ze zich er al druk om maakt. En als dat zo is, gaat dat niet voorbij door deze vraag. Hooguit gaat ze zich nog drukker maken, omdat ze nu ook nog voelt dat jij haar een aansteller vindt.

blog, Feelgood Filmpjes

Chrisje bij Q-Music!

Een reactie plaatsen

Zo leuk! Vrijdag mocht ik in de uitzending bij Marieke Elsinga in de uitzending van Q-music iets vertellen over communicatie tussen mannen en vrouwen. Hieronder kun je het fragment beluisteren:

blog, Chrisje quotes

Ik maak niet vaak ruzie…. maar….

Een reactie plaatsen

Ik maak niet vaak ruzie. Echt niet. Sporádisch. Maar als ik ruzie maak, dan doe ik het ook goed. En goed betekent in mijn geval (wie zich erin herkent mag zich melden): met heel wat oude koeien, gesnotter, voldoende stemverheffing en een argumentenstroom die zo onontkoombaar en snel langs dendert dat iemand erg knap is als hij die nog feitelijk op waarheden kan controleren.

image

Waar ze vandaan komen, die argumenten, verwijten en oude koeien? Al sla je me dood. Fysiek voel ik ze ergens vanuit mijn tenen omhoog kruipen. En het probleem is: als ik eenmaal een keer echt boos word, raak je nog niet zo makkelijk van me af. Dan bijt ik me vast als een valse poedel en ga ik door totdat alles er uit is.

Oh, en totdat ik gelijk heb gekregen. Want uiteraard word ik alleen boos als me Groot Onrecht is aangedaan, of als ik zeker weet dat ik gelijk heb en verdien, maar het niet krijg. Wat dan weer gelijk staat aan Groot Onrecht natuurlijk.
Maar afgezien van die paar Valse Poedel incidenten per jaar ben ik heel gemakkelijk om mee samen te leven.

Vraag het maar aan mijn echtgenoot: hij zal me gegarandeerd gelijk geven.

Chrisje quotes

WhatsApp Man versus Vrouw

4 reacties

Ik WhatsApp graag. En veel. Ik ben tevens een fanatiek gebruiker van de bijbehorende smileys. Uit nader onderzoek (van mijn eigen telefoon) is gebleken dat ik bijna bij elke zin die ik typ wel een smiley er aan toe voeg om, tja, extra weer te geven wat ik voel, vermoed ik.
Ik typ ook geen korte zinnen. Nee, het zijn hele epistels. Ik ben niet voor niets schrijfster natuurlijk. Eerst tikte ik heel veel zinnen achter elkaar, en verstuurde ze allemaal apart, totdat ik van mijn echtgenoot te horen kreeg dat zijn telefoon van al die losse berichten letterlijk van zijn bureau af was getrild. Sindsdien combineer ik alles wat ik wil zeggen in één appje.

image

Probleem is dan alleen, als je meerdere vragen stuurt, en je krijgt een “Oké.” terug, je nog niet weet waarop hij oké zegt. Dus dan moet je wel weer een appje sturen, om te vragen wat hij bedoelde met oké.

Sommige vrouwen die ik ken worden er gek van. Stuur je een prachtig verhaal met veel gevoel en hartjes en zo, krijg je “dank, tot straks” terug. Niets zo teleurstellend als zo’n kort, efficiënt mannen antwoord. Zonder smileys.

Maar in plaats van je daar aan te gaan lopen ergeren, kun je het ook in je voordeel gebruiken, bijvoorbeeld door er stiekem en zeer terloops een vraag zoals “Jij kookt vanavond toch?” tussen alle andere vragen in te zetten. Kun je meteen testen of hij wel echt leest wat je geschreven hebt.

Ik heb dit overigens uiteraard van een kennis gehoord, en zal in het geval van een confrontatie met mijn echtgenoot altijd ontkennen dat ik dit zelf bedacht heb en regelmatig probeer.

blog

Waarom mannen de weg altijd willen weten en vrouwen de handleiding wel gebruiken

1 reactie

“We zijn verdwaald, denk ik.” zei ik tegen mijn echtgenoot, terwijl we ergens in de middle of nowhere rond tuften, mijlenver van onze bestemming verwijderd.
“We zijn helemaal niet verdwaald.” zei hij. “Ik denk dat we daar achter naar links moeten.”
“Maar kijk, daar loopt een boer, zullen we het hem anders even vragen, voor de zekerheid?”
“Ik heb geen zekerheid nodig, en ook geen boer. We gaan de goede kant uit.” zei mijn man.
Nerveus keek ik op mijn horloge. We moesten toch echt op tijd op d

ik verdwaal nooit…

e plek van bestemming zijn. Mijn echtgenoot tuurde zelfverzekerd in de verte.
“Duurt het nog lang?” vroeg een kinderstemmetje van achter uit de auto. “Dat weet ik n… nee. Papa zegt dat het niet meer lang duurt.” zei ik terug. Maar ik was er nog niet zo zeker van. Eer mijn man er mentaal aan toe zou zijn om zijn hoofd te buigen en de weg te vragen aan iemand, was het feest al lang en breed afgelopen. Naarstig tuurde ik in de verte, op zoek naar een herkenbaar punt, dat er niet was.

Ik leef bij de gratie van de TomTom, de Google Maps, de navigatie die standaard op je telefoon zit tegenwoordig. Ik raak overal de weg kwijt. Mijn oriëntatievermogen heeft zich eigenlijk nooit ontwikkeld. Ik kan me herinneren dat ik bij een vriendin op bezoek ging. Vriendin woonde in een minuscuul dorp met maar drie straten, waarvan één straat overduidelijk de hoofdweg was. En zij woonde op die hoofdweg. Hoe het kan, weet ik niet, maar iedere keer weer dacht ik dat ik te ver door gereden was, sloeg ik een zijstraat in, draaide ik, en wist ik het niet meer. “Je huis is verhuisd!” zei ik eens tegen haar, toen ik weer moest bellen om te vragen waar ik heen moest. “Wat zie je nu voor je?” vroeg Vriendin. ik verdwaal nooit...“Een paar huizen!” zei ik ontredderd.
“Wat nog meer?” zuchtte ze.
“Eh… een kerk?”
“Rijd tien meter vooruit, sla links af, en rem dan.”
Ik reed tien meter vooruit, sloeg links af, remde, en zag haar staan janken van het lachen met de telefoon nog in haar hand.
Ik vraag – als ik geen navigatie bij me heb – overal de weg, in tegenstelling tot mijn echtgenoot. Bij het vragen van de weg zoek ik liefst oudere mensen uit; die wonen dan vast daar in de buurt. Jongere mensen vind ik minder betrouwbaar, want die sturen je wel vaker verkeerd, heb ik helaas gemerkt.
Ik vind het altijd lastig als mensen mij ergens om de weg vragen. Deels wil ik interessant overkomen en hen de instructies geven, omdat dat er heel verstandig uit ziet, maar deels wil ik ook gewoon eerlijk zijn en opbiechten dat ik zelf nergens de weg ken. Dilemma’s, dilemma’s….

Mijn man vraagt nooit de weg. Dat doen mannen schijnbaar niet. Net zo min als ze de gebruiksaanwijzing lezen die bij welk-apparaat-dan-ook geleverd wordt. Dat is een doodzonde, schijnbaar. Mannen lezen die gebruiksaanwijzing pas, als echt absoluut niets, maar dan ook niets anders meer mogelijk is. “Maar als we nou die gebruiksaanwijzing eens er bij nemen, dan gaat het misschien sneller?” opperde ik eens. Als blikken konden doden, had ik dit artikel niet meer kunnen schrijven. Mannen MAKEN dingen, ze BOUWEN dingen, ze zijn KAMIEJAJAJIPPIEJIPPIEJEEEEEH volgens de Hornbach.

Echte mannen lezen geen gebruiksaanwijzing. Die wéten gewoon vanzelf hoe iets in elkaar moet. En als ze het niet weten, dan proberen ze net zo lang, tot midden in de nacht, met het zweet op hun voorhoofd, tot het wel lukt. Ook al is het veel efficiënter om het gewoon meteen goed te doen, met behulp van de gebruiksaanwijzing. Net zoals wanneer ze verdwaald zijn. Ze moeten en zullen zelf die weg vinden, anders beschadigt dat hun eergevoel, of wat dan ook. Maar goed. Het zal iets met de oertijd te maken hebben; het zelf bouwen van dingen en de weg naar huis door de rimboe willen weten. Ach, ze zijn al zo ver geëmancipeerd, onze mannen; laat ze dit maar houden. En als het echt te ver gaat, dan vragen wij wel de weg, of lezen we toch gewoon stiekem de gebruiksaanwijzing.

blog

Excuses aan alle mannen: de Mannengriep bestaat!

1 reactie

Nu het griepseizoen op volle toeren draait, is het goed om weer eens aandacht aan het fenomeen Man en Griep te besteden.

De Mannengriep.

Ik heb het vaker gehoord, van vrouwen om me heen; de Man lijkt te denken dat hij doodgaat aan de griep. Het gekke is dan weer, dat hij zich bij het breken van – ik noem maar wat – een been, bikkelhard opstelt. “Ach, gaat wel over.” mompelt hij, terwijl het betreffende been een wel akelig onnatuurlijke houding heeft. Zodra echter het griepvirus zich meester maakt van deze stoere kerel, ligt hij sniffend in bed met de dekens over zijn hoofd, “kan hij echt niks meer” (behalve jammeren dat het Einde der Tijden gearriveerd is).

De heren voelen zich dus sneller beroerd en zielig dan de dames, zo lijkt het.

Maar als dat waar is, is het dan echt Aanstelleritis? Of is er een legitieme reden voor?

Zijn mannen echt zieker dan vrouwen door de griep?

Dat vraagt om wat onderzoek.

Er komen uit wetenschappelijke hoek geluiden die stellen, dat mannen een X-chromosoom minder hebben dan vrouwen, waardoor hun lichaam vatbaarder is voor virussen en zich dus minder kan verweren.

Daarbij schijnen mannen meer temperatuurreceptoren te hebben dan vrouwen (omdat dat deel van de hersenen bij mannen groter is), zo stellen neurowetenschappers van de universiteit van Durham. Hierdoor krijgen mannen sneller (hogere) koorts, wat het ellendige gevoel van een naderend einde bij de man kan veroorzaken.

Dit zou wel het één en ander kunnen verklaren. Het groeien van dat bewuste deel van de hersenen is de schuld van testosteron. En wij maar denken dat alleen vrouwen last hebben van hun hormonen…

Je kan het mannen dus feitelijk niet kwalijk nemen, dat ze heviger geveld raken door hetzelfde virus.

Namens alle vrouwen van Nederland wil ik dus even een welgemeende sorry zeggen: Sorry, mannen! We zaten er naast. We dachten dat jullie doodsangst bij griep overeen kwam met jullie fobie voor opruimen of iets mee naar boven nemen wat op de trap staat. We zaten er alleen dit keer faliekant naast.

We weten dat jullie het niet gewend zijn om dit van ons te horen, maar: mannen, in dit geval hadden jullie gelijk. Jullie zijn – bij griep – absoluut zieliger!

blog

Waarom mannen wel romantisch zijn

Een reactie plaatsen

bron foto: vrouwblog.nl

Romantiek. Veel vrouwen verlangen er naar, slechts weinigen ervaren het. Althans, de standaard definitie van romantiek. Daarmee bedoel ik onder andere: Diner bij kaarslicht, rozenblaadjes op het dekbed, boottochten waarop je samen Titanic achtig staat te balanceren op het randje van de boot, pagina’s lange liefdesbrieven, elkaar diep in de ogen staren en dansen aan zee, met champagne.
Dat is immers romantiek, toch?

Of is dit soort romantiek een levensgrote leugen, sponsored by de filmindustrie?

Als je aan dat soort dingen denkt bij het woord romantiek, zal je relatie op den duur onherroepelijk een aaneenschakeling van teleurstellingen zijn. Slechts een klein percentage mannen houdt het tien jaar vol om je regelmatig te blijven verrassen met zijn romantische gebaren. Laten we realistisch blijven: hoe langer de relatie duurt, hoe kleiner de kans op romantiek. Toch?

Als de relatie al wat langer bestaat, het nieuwe er af is en de verliefdheidsvlinders zijn neergestreken in je buik, dan kost het wat meer moeite om de boel romantisch te houden. We worden vaak geleefd door ons werk, onze kinderen, onze huishoudens en zo verder. Een gejaagd bestaan, tussen kantoor, kinderdagverblijf en thuis; niets is zo killing voor je romantiek als de sleur van het dagelijks leven.

Tenminste: als je romantiek blijft zien zoals de films het voorschrijven.

Want romantiek, zo heb ik geleerd, zit verstopt in veel kleinere, minder opvallende, dagelijkse dingen. Romantiek in een langdurige relatie zit hem niet per se in het dansen, het zwiepen op een boot, het in katzwijm vallen in elkaars armen. Romantiek in een volwassen, langdurige relatie gaat verder dan dat. Je moet het alleen herkennen en erkennen als zijnde een vorm van romantiek.

Dat hij midden in de nacht met je zieke kleuter liedjes staat te neuriën, zodat jij nog wat kunt proberen te slapen, bijvoorbeeld. Dat hij je angsten en onhebbelijkheden kent en toch bij je blijft. Dat hij je zonder er over na te denken beschermt, als er iets ergs dreigt te gebeuren. Dat hij het voor je opneemt als je aangevallen wordt. Dat hij volschiet op het moment dat jullie kindje geboren wordt. Dat hij je troost bij verlies, en van iedereen het meest blij voor je is als het goed gaat. Dat hij je een rolletje toiletpapier brengt, omdat hij weet dat het op is. (dat hij het soms ook zelf heeft opgemaakt, dat moet je dan maar even voor lief nemen). Dat hij precies weet hoe hij je aan het lachen kan maken, na een zware dag. Of dat je via via hoort dat hij zo trots op je is, en nog steeds over je opschept tegen zijn vrienden. Je kunt me voor gek verklaren, maar ik zie daar onvervalste romantiek in doorschemeren.

De meeste mannen (en ook genoeg vrouwen, weet ik uit ervaring) hebben op den duur een probleem met romantiek in de film-vorm, omdat het vaak zo gemaakt aanvoelt. Geforceerd zelfs. Als je het niet van nature in je hebt om hele romantische daden te verrichten, dan voelt het alsof je een rol speelt, wanneer je die rozenblaadjes over het bed strooit.

Maar als je romantiek ziet voor wat het is, namelijk het accepteren en aanvullen van elkaar, daar waar de ander het nodig heeft, dan zou het zomaar eens kunnen dat je relatie stiekem blijkt te barsten van de romantiek. Zelfs als je ook af en toe “Trek eens aan mijn vinger” te horen krijgt.

blog

De Liefde versus de Emotioneel Ontoegankelijke Man

3 reacties

Als je als vrouw verliefd wordt op een man, en dat gebeurt vaak toch wel eens, dan heb je een aantal opties.
Vroeger had je dat trouwens niet, veel opties. Toen had je naar het schijnt ongeveer één optie: afwachten. Langs de kant van de dansvloer gaan staan en af en toe sluiks een blik werpen. Je beste beentje voor zetten vanonder je rok, en afwachten of je gevraagd werd. Hoe anders is dat nu. Vrouwen zijn geëmancipeerd, betalen hun eigen rekeningen, verdienen hun eigen geld, hebben alle rechten die ze verdienen. En dat is maar goed ook. Maar het compliceert de boel wel een beetje, nu we een man niet meer per definitie nodig hebben om rond te komen. Tegenwoordig kan een beetje meid die op haar toekomst is voorbereid, haar eigen boontjes wel doppen. Ik ken haast geen vrouwen meer die niet werken, of hun eigen geld niet verdienen.
Met het veranderen van de tijden veranderde ook het paringsritueel tussen mannen en vrouwen. Waar vroeger een afwachtende rol was toebedeeld aan de vrouw, past dat tegenwoordig niet meer in het plaatje. Maar wat dan? Sommige mannen houden er wel van als je als vrouw direct bent; anderen schrikt het af. Maar dan rijst meteen de vraag; wil je een man die meteen terugdeinst van een beetje eigen vrouwelijk initiatief? Of is dit terugdeinzen van de man een natuurlijk filter, dat jou aantoont of je een modern exemplaar voor je hebt?
In ieder geval is het – zoals met zo veel dingen, gelukkig – veel meer tweerichtingsverkeer geworden.

Helaas is er ook een nieuw fenomeen ontstaan, namelijk dat van de emotioneel onbereikbare man. Ontoegankelijk is hij, maar zo lijkt hij in het begin van de opbloeiende romance niet. Verre van zelfs. In het begin, als hij nog aan het jagen is, dan is niets hem te veel. Dan maakt hij haar het hof, vertelt hij haar de meest prachtige verhalen, kijkt hij haar diep in de ogen en fluistert hij haar naam alsof het poëzie is. Dat is allemaal heel erg mooi en prachtig. De vrouw bloeit langzaam op en vraagt zich heimelijk af of ze nu dan toch het winnende lot uit de loterij heeft getrokken. Totdat ze iets (voor hem) afschuwelijks doet: ze toont hem de eerste, voorzichtige signalen van affectie en liefde. Ze nodigt hém een keer uit voor een etentje met haar vrienden, of met haar zussen. Of ze stuurt een SMS te veel, met daar in iets te veel xxxjes. Dan begint plots het luchtkasteel in elkaar te donderen. Eerst denkt de vrouw nog; hij heeft het gewoon druk. Zijn baan is ook zo veeleisend, hij heeft het ook zwaar. Maar dan worden de dagen weken, en de weken maanden. De man begint steeds meer vage uitspraken te doen. Waar hij eerst nog zo welbespraakt en uitgesproken leek, worden zijn uitspraken nu een verzameling van onbegrijpelijk vage begrippen. Waar zijn blik zich normaliter vast zette in de hare, ontwijkt hij nu oogcontact alsof ze van de Jehova is en aan zijn deur staat.

Vertwijfeld vraagt de vrouw zich af wat ze verkeerd gedaan heeft. Meestal heeft ze niets verkeerds gedaan, maar de emotioneel ontoegankelijke man zal dat niet toegeven. Nee, die zal het vooral zo vaag mogelijk houden. Totdat ze het niet meer aankan en hem een bericht stuurt, met de vraag wat hij nu eigenlijk wil. Dan komt de aap uit de man. Hij heeft bindingsangst. Durft zich niet te hechten. Iets met dat het leven te kort is, hij er niet klaar voor is, en meer van dat soort nonsens. Wat hij daarmee eigenlijk bedoelt te zeggen, is dat hij ergens een kink in de kabel heeft, want hij is alweer op zoek gegaan naar zijn volgende prooi, om exact te zijn vanaf het moment waarop zij zijn liefdesuitingen begon te geloven en beantwoorden. Het type ontoegankelijke man is van het desastreuze soort. Hij verwoest het vertrouwen van vrouwen. Hij jaagt totdat de buit binnen is; als die eenmaal binnen is, port hij er nog eens tegen als een kat tegen een dode muis. Niet meer interessant. Op naar de volgende.

Voor vrouwen is het bovenstaande fenomeen enorm verwarrend. Want: wanneer weet je nu of je een oprechte man hebt getroffen, en wanneer loop je met open ogen in de val van de emotioneel ontoegankelijke player? Hoe voorkom je dat je hart gebroken wordt door iemand die dat niet eens waard is?
Behalve vertrouwen op de eigen intuïtie, lijkt er niet veel aan te doen. Tref je ongelukkigerwijs zo’n man met bindingsangst, dan zit er maar één ding op: zo snel mogelijk alle contact verbreken (en dat ook zo houden als hij zich dan plots lijkt te bedenken: dat doet hij alleen omdat je dan weer opjaagbaar bent. Dan is zijn buit opeens weer buiten en kan hij hernieuwde interesse veinzen in combinatie met gemaakte spijt, die hij vaak zelf ook nog gelooft!).

Gelukkig zijn er ook nog veel échte mannen. Goede mannen. Mannen met oprechte gevoelens, die verliefd op je worden, zonder bindingsangst. Die nog verliefder op je worden als je zijn liefde beantwoordt. En ook al is je hart verpletterd door de emotioneel onbereikbare soort, vergeet dan niet dat er ook mannen bestaan die je vertrouwen wel degelijk waard zijn.

Geen categorie

Mannen communicatie versus vrouwen communicatie

Een reactie plaatsen

Mijn echtgenoot kaart sinds een aantal jaren met vrienden. Dat doen ze iedere week op een vaste avond. Mijn man zit er sinds een paar jaar bij, maar de groep bestaat al ruim vijftien jaar. Het enige dat vast staat aan het hele gebeuren, is de vaste dag in de week. Die verandert nooit. Verder zijn er geen afspraken. Op de vaste Kaart Dag wordt pas na etenstijd gecommuniceerd over details. Het wordt elke week bij iemand anders gehouden. Ze beslissen pas op de laatste minuut waar het plaats zal vinden. Als iemand van de groep niet kan (het is best een grote groep), dan zegt die dat gewoon via de groepsapp. “Ik kan niet.” zegt zo’n man dan. “Oké.” zeggen de andere mannen dan, en daarmee is de kous af.

Hoe anders is dat bij (de meeste) vrouwen. Allereerst zou ik er persoonlijk helemaal gek van worden dat ik nooit van te voren zou weten waar het plaats vindt. Is het bij die? Of bij die? Bij mij? Moet ik poetsen en nog snel even van alles op het oog opruimen? Moet ik het toilet nog even snel in de chloor zetten? Heb ik voldoende drinken in huis? Komen ze nou wel of niet hier vanavond? Helemaal opgefokt zou ik er van raken.
Maar de mannen, die hebben daar geen last van. De eerste keer dat de kaart avond bij ons thuis gehouden werd, rende ik nerveus door de woonkamer. “Het is hier een rommel!” zuchtte ik. “Hoezo, dat valt toch wel mee?” zei mijn man. “En bovendien, hou maar op met opruimen hoor. We zijn mannen. Wij letten daar niet op.”
Terwijl ik in de diepvries op zoek ging naar snacks om in de frituurpan te gooien, zei mijn man dat een zak chips in een kom ruim voldoende zou zijn. En die zak chips had hij al gevonden, in de keuken.

Vrouwen zijn over het algemeen toch anders, althans, niet allemaal, maar veel in mijn omgeving wel, ikzelf inclusief. Met mijn vriendinnen heb ik maandelijks een vriendinnen avond. En dat gaat, tja, toch echt heel anders. Allereerst plannen we ruim op tijd, want anders kan niemand. Kinderen, sport lessen, noem maar op. Het is al een heel karwei om één datum per maand te vinden. Als een van ons niet kan, dan leggen we uit waarom, zonder dat dat gevraagd wordt. Maar als we dan vertellen dat Kind ziek is, dan geven we uitingen van medeleven, vragen we door,  bieden we aan om de datum te verplaatsen, noem maar op. Wij zouden nooit zeggen “ik kan niet.” zonder uitleg, en de rest zou daar nooit genoegen mee nemen. Daarbij zorgen we dat ons huis er toonbaar uit ziet voor bezoek, en neemt meestal iedere vrouw uit zichzelf iets lekkers mee, een baksel of in mijn geval (wegens gebrek aan bak talent) iets wat ik gekocht heb dat door iemand anders gebakken is en in een winkel gelegd. De mannen zouden er om lachen. Wij vinden het de normaalste zaak van de wereld.

De meeste mannen die ik ken, vinden het ook wel prima als ze elkaar eens vijf maanden niet zien, toevallig. Bij ons, de vrouwen, is dat ondenkbaar. Dan moet er op zijn minst een wereldoorlog zijn uitgebroken, of er is iets anders aan de hand. Want anders zou je nooit zo lang niets van je laten horen. Dat is gewoon absoluut ondenkbaar en niet mogelijk! We hebben regelmatig contact nodig. En nee, dat hoeft heus niet elke week, maar toch wel minstens eens per maand! Anders klopt er iets niet.
Maar voor de meeste mannen die ik ken, klopt dat prima. Die komen elkaar dan weer op een verjaardag tegen, slaan elkaar eens op de schouder en zeggen “Lang geleden! Leuk.” en drinken samen een biertje.

Ach, zolang we het allemaal maar gezellig hebben. Met of zonder uitleg. En dat hebben we.

blog

Man krijgt Paniekaanval bij het zoeken naar een cadeau voor zijn vrouw

1 reactie

Ik had het er met mijn echtgenoot over op mijn verjaardag. We hadden het over mannen, en het kopen van een cadeau voor een vrouw.
Je weet wel, dat een deel van de mannen vaak niet weet wat ze voor hun vrouw kunnen kopen. Verjaardagen, trouwdagen, Valentijnsdag (oftewel Commerciedag); meerdere keren per jaar staat een aanzienlijk deel van de mannen er hulpeloos en reddeloos verloren bij. Sommige mannen zijn er goed in; anderen worden er wanhopig van. Met de ziel onder de arm vertrekken ze naar het dichtst bijzijnde winkelcentrum, om hopeloos om zich heen te kijken.

Cruciale Fout

Aangezien veel mannen niet vaak een juwelier of een damesmodewinkel vrijwillig van binnen bekijkt, komt men al gauw uit bij een praktischer winkel. En daar gaat de Man de fout in. What the hell moet ik haar kopen, denkt de man, en hij loopt nog maar een keer een rondje door de Hema, de Albert Heijn en de Xenos. Aha! denkt de man. Iets praktisch. Dat ze er iets mee kan, en zo. Dat zal ze fijn vinden. En dus komt de man trots thuis met een prachtig pakje met zwaar teleurstellende inhoud.

Dat vraagt om wat onderzoek. Na zorgvuldig research in mijn directe omgeving blijkt dat een aantal mannen regelmatig de plank volledig mis slaat (en dan bedoel ik echt honderd meter naast de plank) bij het kopen van cadeaus. Navraag onder de vrouwen om mij heen wijst uit, dat het in ieder geval op zijn minst regelmatig voorkomt. Zo kreeg een vriendin een telefoonlader voor haar verjaardag. Een andere kennis kreeg van haar man maar liefst een stofzuiger. (Hij leeft nog. Maar het was kantje boord, en het feit dat hij zelf ook vaak stofzuigt redde zijn leven volgens Vriendin.) Weer een ander kreeg een hele dure, lelijke, zwarte USB stick. Wil overigens absoluut niet weten waar die geëindigd is, die stick.

Veel Te Veel Keuze

Enfin, een niet nader te noemen percentage van de mannelijke bevolking lijkt dus nog het een en ander te moeten leren. Als onderdeel van mijn research overlegde ik met diverse Mannen. De gemiddelde Man waarmee ik sprak, was van mening dat het moeilijk is, omdat er Veel Te Veel Keuze is.
Tja. Daar moet ik de man toch wel gelijk in geven. Juweliers, modezaken, drogisterijen…
Make-up? Nee, dan zal ze denken dat hij vindt dat zij er slecht uit ziet. Dat moeten we niet hebben. Welke oogpotlood van de 637 zal haar ogen complimenteren? En die driehonderd lipsticks, welke kleur past dan bij haar huid? En bij haar haren? Als de verkoopster vraagt welke huid soort zijn vrouw heeft, mompelt hij iets over te laat zijn en rent met piepende luchtwegen de make-up gang uit.
Parfum? Maar welke dan? Wat is een merk waardoor ze niet naar een sinaasappel gaat ruiken, of naar een augurk? De verkoopster zwaait driehonderd monstertjes voor zijn neus heen en weer, waardoor hij nog misselijker wordt dan hij al was. `Ik kom er op terug.´ mompelt de man, en hij rent naar buiten.
Een sieraad dan?
Maar wat vindt ze leuk? En, indien hij iets vindt: Welke maat vinger, nek, arm heeft ze in godsnaam? En als de ketting te kort is, gaat ze dan huilen omdat ze tien kilo zwaarder is dan toen hij haar leerde kennen? Het angstzweet staat inmiddels als glinsterende diamantjes op het voorhoofd van de man. Voordat die druppeltjes op de toonbank vallen, tussen de tientallen sieraden, haast hij zich de juwelierszaak uit, en rent naar de Media Markt. Daar kan hij weer ademen.
Het is ook niet gemakkelijk.

De oplossing

Ik stel voor, dat vrouwen die hun mannelijk exemplaar herkennen in bovenstaande omschrijving, vanaf nu doen alsof hun man Sinterklaas is. Heel simpel. Gewoon op tijd een wenslijstje maken. Opschrijven welk merk, kleur, type nummer. Welk sieraad, welke soort goud of zilver, of staal, welke maat je nek, vinger of arm heeft. Opschrijven die hap. Mannen wíllen wel graag iets leuks voor je kopen. De intentie is goed. Laten we het niet moeilijker maken dan nodig. Bovendien: Het bespaart je op den duur een hoop USB sticks en stofzuigers.