Tagarchief: kinderen

blog

Lieve juf en meester

Link Een reactie plaatsen

Lieve juf en meester,

We wisten altijd al dat jullie werk belangrijk was. Iedere week vertrouwden we immers onze kinderen aan jullie toe, om te leren, te ontdekken en te groeien.

Als ons kind een huisdier verloor of een tand los had zitten, waren jullie de eersten die het hoorden op maandagochtend. Als wij als ouders bij jullie moesten komen op oudergesprek, waren jullie er niet alleen voor de kinderen, maar stiekem ook een beetje voor ons.

Nu onze kinderen niet naar school kunnen door Corona, zijn we ons nog veel bewuster geworden van hoe ontzettend waardevol en belangrijk jullie werk is. Als wij niet weten hoe we – in ons hoofd reeds bestaande – kennis moeten overbrengen op onze kinderen, mailen we jullie. Er wordt gebeld, waarbij we de gezichten van onze kinderen zien oplichten bij het horen van jullie stem.

We zien nu gemiddeld een fractie van wat jullie op een dag aan moeten kunnen. En dat is al veel.

Ik denk dat geen enkele ouder na deze periode – als onze kinderen eindelijk weer naar school mogen – jullie werk meer zal onderschatten. Onze kinderen missen jullie, hun klasgenoten, het klaslokaal. De liedjes, de verhalen, het plezier, het buiten spelen op het schoolplein.

Dus wanneer jullie onze kinderen missen, weet dan dat dat volledig wederzijds is.

Liefs,

Ouders Van Nederland

Advertentie
blog

Wat niemand zegt voordat je kinderen krijgt!

Link 1 reactie

Ja, je krijgt er heel veel voor terug: het ouderschap. Mooie momenten, een mini versie van jezelf, liefde, kusjes knuffels. Maar…. ook griep, driehonderd verkoudheden, buikloop en grijze haren. Je moet er immers wel wat voor over hebben.

Dit is wat niemand je zegt voordat je kinderen krijgt:

  • Snot. Snot is overal.
  • Je gaat je veel meer dan ooit tevoren met poep en plas bezighouden.
  • Je gaat merken op precies hoe weinig slaap je toch nog je werk kunt doen.
  • Slaap wordt waardevoller dan ooit.
  • Je gaat uren lang Dora, Bumba, of andere visueel traumatische zaken zien langskomen op televisie, keer op keer.
  • Je toiletbezoek wordt het enige moment van de dag waarop je misschien drie minuten privacy hebt. En met misschien bedoel ik waarschijnlijk niet.
  • Je gaat regelmatig wallen creëren waar men in Amsterdam jaloers op is.
  • Je zult zurige babykots op meestal je allerbeste kleding krijgen.
  • Baby’s hebben perfecte timing: meestal krijgen ze een spuitluier tot achter in de nek twee minuten nádat je ze in hun nieuwste dure pakje hebt gehesen nadat je al te laat was voor een afspraak.
  • Je komt naar alle waarschijnlijkheid nooit meer op tijd op een afspraak.
  • Je komt op plekken die audiovisueel belastend of zelfs traumatiserend zijn, zoals binnenspeeltuinen, ook wel bekend als de broedhaard van vele virale infecties.
  • Je gaat je basisschooltijd herleven door het helpen met huiswerk en het wachten op een schoolplein.
  • Speelafspraken met kinderen uit de klas van je kind lijken in het begin heel leuk, totdat je een vriendje op bezoek krijgt dat non-stop schreeuwt en met een stift op de muren begint te tekenen. Daarna word je selectiever in wie je kind mee op de hut af mag slepen na school.
  • De eerste paar jaar verbruik je ongeveer zeshonderdtwaalf pakjes billendoekjes en snoetenpoetsers.
  • De geur van Zwitsal zal je voor altijd je baby laten missen.
  • Wie verzonnen heeft dat je de pijn van een bevalling zo weer vergeet, heeft waarschijnlijk een schroefje los.
  • Je zult ongeveer 836 zetpillen toedienen, die er tien procent van de tijd direct weer uit gelanceerd worden door een hoestbui van je mini-me.

Lees verder onder de afbeelding

  • Je zult naar pretparken gaan en geen een achtbaan beleven omdat je de grootste deel van de tijd met een kinderwagen in het sprookjesbos op zoek bent naar een toilet met verschoontafel.
  • Je zult ijsjes kopen die binnen een minuut op de grond liggen, waardoor je weer nieuwe ijsjes moet kopen. Je moet hiervoor weer opnieuw in de rij, en je krijgt ook nog eens geen korting op het nieuwe ijsje, tenzij je je kind zelf laat vragen, en dan nog vaak niet.
  • Op vakantie gaan wordt een ander verhaal: je kunt pas veilig naar Spanje rijden als je auto beschikt over minstens twee dvd schermen op de kopsteun, gemiddeld twee tablets en een bereidheid om bij iedere afrit tussen hier en Spanje te stoppen omdat er altijd wel iemand moet plassen.
  • Snot en poep zijn leidend.
  • Zindelijk maken betekent minstens een keer ondergeplast worden.
  • Je krijgt waarschijnlijk heel veel tekeningen en knutselwerkjes mee van de opvang, school en dagverblijf. Je moet hier altijd enthousiast op reageren, ook als je geen idee hebt wat het moet voorstellen of waar je naar toe moet met het voorwerp.
  • Je zult alle mogelijke oplossingen tegen krampjes gaan googlen, uitproberen en kopen. Als die krampjes maar stoppen en het krijsen daarmee ook.
  • Je kunt soms je kind nog horen huilen, zelfs als het twee dorpen verderop bij je moeder logeert. Dit is een teken dat je even rustig aan moet doen.
  • Je gaat geheid een keer je sleutels terugvinden in de koelkast.
  • Je auto wordt een verzamelplaats van snoeppapiertjes, snoetenpoetsers, vergeten knuffels en stukjes happy meal verrassingen.

Maar…. boven alles krijg je er heel veel voor terug! ❤️

blog

Waaaaaaaaarom… loopt iedereen om de spullen op de trap heen??

Link Een reactie plaatsen

Je kent het misschien wel: je beseft bij het naar beneden lopen dat je het laatste toiletpapier hebt opgemaakt. Je bent de beroerdste niet, dus je pakt een wc rol, legt hem demonstratief op de trap, zodat de eerstvolgende die naar boven gaat deze mee kan nemen zodat hij of zij niet hoeft te airdryen na het toiletbezoek. Sociaal en hoffelijk, toch?

Fout!

Die wc rol, die wordt dan niet meegenomen. Nee nee. Die wc rol wordt een klein obstakel om omheen te lopen, overheen te stappen, of zelfs aan de kant te schuiven, want: wat staat dat ding hier onhandig?

Zo geldt dat overigens ook voor theedoeken die boven in de was moeten, haarspelden die in de strijd van de dag op de vloer eindigden, gekochte cosmetica die naar de badkamer meegenomen dienen te worden. Behendig wordt er omheen gecirkeld, er over heen gestapt en zelfs over gestruikeld (“wat ligt hier voor rotding!”) waarna het nog een week blijft liggen. Serieus, menschen: doe je huisgenoten een lol en neem het mee!

Dat gebrek aan pro-activiteit en hoffelijkheid lijkt wel een ziekte van deze moderne tijd.

Je zou denken: dit is geen hogere wiskunde, dit snapt iedereen met meer dan twee cellen.

Toch zou je je verbazen over hoe veel intelligente mensen het niet kunnen opbrengen om pro-actief te zijn.

Daarom trap ik nog even wat meer open deuren in, nu ik toch op dreef ben:

  • Staat er een vuilniszak bij de achterdeur? Gooi hem even in de bak buiten!
  • Staat er iemand in de trein te wachten om uit te stappen? Wacht dan even met instappen, hork!
  • Heb je op het werk gegeten en servies vuil gemaakt? Zet het even in de vaatwasser of was het zelf even af: je collega’s zijn niet je butler!
  • Heb je drinken besteld bij horeca personeel en komen ze het brengen? Wees dan zo sociaal om even op te kijken van je telefoon en dankjewel te zeggen.

Ten slotte nog een leuk filmpje van een (toevalligerwijs) man, die hoffelijkheid niet begrijpt, maar wel hilarisch is:

(dit is de link: https://youtu.be/D3MI8v4gHk4)

blog

Eet je bord leeg! Of niet…

Link Een reactie plaatsen

Door Chrisje VIP Blogger Mama-Ri

Slierten spaghetti verlengen haar blonde lokken, gehakt steekt uit haar oren, kleine stukjes groente plakken aan haar wangen en er zit pastasaus in haar wimpers. Voor mensen met smetvrees zal het klinken als een ware nachtmerrie, wij vinden het nogal vermakelijk om onze dochter van anderhalf te zien eten. Nee, niet in een restaurant, nee, en degene die binnen een straal van een meter in haar buurt zit, denkt er waarschijnlijk ook anders over. Zo ook degene die daarna alles rondom de eettafel moet schoonmaken, maar vermakelijk is het wel. En een beetje vermaak in de tropenjaren met een peuter, mag er wat ons betreft wel zijn.
Volgens mij is het een eeuwenoude discussie en tegelijk een gebed zonder eind:

Moet een kind zijn bord leeg eten, of bepaalt een kind zelf hoeveel hij eet? De grote afweging blijft, in mijn ogen, wat jij als ouder belangrijker vindt: het bijbrengen van tafeletiquette, dus je eet gewoon je bord leeg, of het ‘zelf leren eten’ met de gedachte: als je niet meer eet, heb je blijkbaar geen honger.
Met respect voor ieders mening en manier van opvoeden, wij gaan voor het laatste.

Voor ons geen strijd aan tafel, eet je niet, dan eet je niet. We proberen met het hele ouderschap zo creatief mogelijk om te gaan, zo doen we dat dus ook met het eten. Daarom verzinnen we verschillende alternatieven. Na een ‘slechte’ avondmaaltijd krijgt ze geen ijsje, maar bieden we haar fruit aan (eventueel door de yoghurt) en dat wordt gewoon als waardig toetje geaccepteerd. Eet ze haar brood niet op, dan doen we een extra schep pap door de fles.

Wij zijn er van overtuigd dat wanneer ze honger heeft, ze dit zal aangeven. Oké, dat doet ze dan wel op haar peutermanier, door te roepen om ‘Koekè’, maar deze vraag beantwoorden wij dan ook gewoon weer creatief en bieden haar een gezonder alternatief. Van een fruithapje, tot een snackkomkommer, bij haar gaat gelukkig alles er in als ze maar trek heeft.
Er zijn natuurlijk nog meer creatieve oplossingen te bedenken om je kind meer en gezonder te laten eten, waarvan ik uithongeren wil benoemen tot de minst verantwoorde variant.

• Zo ken ik vakjesborden, die zelfs bestaan in bordspelvariant.
• Er bestaan verschillende soorten groente- en fruitspreads voor op brood, of gebruik ik wel eens avocado of humus in plaats van boter.
• Ik noemde al de snackkomkommer, maar er bestaan ook snack paprika’s en tomaatjes.
• Het leuk opmaken van een maaltijd of bord, kan ook wonderen verrichten.
• Fruit smoothies vallen hier prima in de smaak en als je ze invriest met een stokje erin, krijg je lekkere én gezonde ijsjes.
• Wij zijn ook overtuigd van het spreekwoord ‘Zien eten, doet eten’. Samen, aan tafel wordt er aanzienlijk beter gegeten dan met een bord op schoot, kijkend naar de televisie.
• Regelmaat, een goud codewoord. Onze dochter weet dan ook precies dat ze een koekje krijgt als papa uit zijn werk komt. De biologische klok verricht wonderen. En zo werkt dat hier in huis dus ook met het fruitmoment.

En in het alleruiterste geval, mocht ik echt bang zijn dat ze voedingsstoffen te kort komt, dan bestaan er altijd nog duizend-en-een voedingssupplementen. Wij maken er niet zo’n big deal van, zolang ze actief is en netjes groeit. Er zijn zoveel andere wereldproblemen waar we ons druk over kunnen maken…

Wil je meer lezen van Mama-Ri?

Volg dan haar Facebook pagina Mama-Ri:

https://www.facebook.com/blogMamaRi/

blog

En opeens ben je co-ouder

Link Een reactie plaatsen

Het overkomt veel ouders die – ondanks de liefde voor hun kinderen – besluiten dat het huwelijk op is: plotseling word je co-ouders. Vader of moeder van je kind blijf je natuurlijk vierentwintig uur per dag, zeven dagen in de week. Maar na de scheiding zul je je kind – indien je samen ervoor blijft zorgen – niet meer honderd procent van de tijd bij je hebben.

Ik ben zelf een kind van gescheiden ouders. Daarbij ben ik zelf een gescheiden moeder. Ik ken best veel gescheiden papa’s en mama’s. De een ‘heeft’ de kinderen de ene week wel en de andere week niet, de ander heeft weer een “ouderwetser” omgangsregeling (om het weekend en op woensdag naar vader). En zo zijn er talloze varianten te bedenken, afhankelijk van hoe je als ouders de zorg het beste kunt verdelen.

Je kunt wel stellen dat het voor het hele gezin aanpassen is, voor de kinderen nog het meest: opeens zijn je ouders niet meer samen, én heb je twee huizen, twee slaapkamers, en alles wat daarbij komt kijken. In de omgangsregeling van het co-ouderschap moet je als kind wennen aan dan hier slapen, dan daar slapen. Natuurlijk zijn er ook leuke kanten: zo krijg je vaak meer cadeaus als je jarig bent, of zelfs twee feestjes. Toch vergt het omschakelen bij kinderen vaak best veel. Bijvoorbeeld:

Waar blijft de lievelingsknuffel? Wat verhuist mee heen en weer en wat blijft op de zelfde plek? Wat moet je doen als je bij mama bent en je mist papa, of andersom?

Lees verder onder de afbeelding

pexels-photo-265702

Ook ouders hebben het tijdens en na hun scheiding zwaar. Er is vaak veel verdriet. Hierdoor wordt helaas (vaak onbewust) niet altijd even goed gelet op hoe veel impact de scheiding en alle veranderingen van dien op de kinderen hebben.

Hoe kun je je kind beschermen? Hoe zorg je er voor dat je kind zo weinig mogelijk pijn heeft van de scheiding?

Ik sprak ooit met een volwassen man wiens ouders gescheiden waren toen hij vrij jong was. Hij had zelf erg weinig last gehad van die scheiding, zo vertelde hij: “De reden waarom ik heel weinig last heb gehad van de scheiding van mijn ouders, was omdat ze ook na de scheiding goed met elkaar bleven communiceren en beslissingen over mij altijd samen namen. Ik vond dat heel prettig, dat mijn ouders toch gewoon normaal met elkaar bleven praten en dat zij één lijn trokken wanneer het op mij aan kwam.”

Co-ouderschap is niet waar je voor kiest wanneer je aan kinderen begint. Je hoopt je kinderen een liefdevol en stabiel gezin te kunnen bieden. Als dit niet lukt en je gaat ondanks alle inspanningen toch uit elkaar, voel je je vaak schuldig. Goed blijven communiceren met je ex-partner is niet altijd het eerste waar je behoefte aan hebt, maar voor je kinderen is het van groot belang: als papa en mama op één lijn blijven, geeft dat een veel veilig(er) gevoel.

Hieronder nog een aantal tips:

  • Stel elkaar direct op de hoogte van belangrijke zaken / urgente situaties zoals bijvoorbeeld een ziekenhuisbezoek.
  • Ga als dit kan samen kijken op belangrijke momenten, zoals bij uitvoeringen op school, wedstrijden etc. Als het je niet lukt om naast elkaar te staan, zorg dan dat je er wel allebei bent, ook al sta je niet naast elkaar te kijken. Je kind weet dan wel dat jullie beiden de moeite hebben genomen.
  • Neem beslissingen samen: bijvoorbeeld over grotere cadeau’s, rijlessen, hobby’s, etc. Communiceer hierover zo veel mogelijk samen richting je kind. Als dit niet gaat, kun je wel in de wij vorm praten: “Je moeder en ik hebben samen besloten dat..”
  • Maak onderling duidelijke afspraken over wat wel en niet mag, in beide huishoudens!
  • Indien het mogelijk is: drink dan een kopje koffie bij de overdracht; als kinderen zien dat hun ouders ondanks de scheiding toch nog steeds vriendelijk en normaal met elkaar omgaan zonder elkaar in de haren te vliegen, kan dit loyaliteitsproblemen voorkomen.
  • Deze kan ik niet vaak genoeg herhalen: Spreek NIET negatief over je ex-partner waar je kinderen bij zijn! En nee, ook niet tegen een vriendin aan de telefoon, als je kinderen bij je in de kamer zitten. Jij denkt misschien dat ze het niet horen: geloof me, niets is minder waar.
  • Een kind houdt van beide ouders even veel en wil niet kiezen: door negatief over de andere ouder te praten geef je je kind een ontzettend verdrietig gevoel dat – indien herhaald – voor psychische problemen kan zorgen op lange termijn.

Heb jij nog co-ouderschapstips? Laat het weten door een reactie achter te laten!

img_1139-1

blog

Vijf redenen waarom je kind niet naar je luistert

Link Een reactie plaatsen

Je kent het vast wel: als ouder heb je wel eens van die dagen / weken / jaren (haha) wanneer het lijkt alsof je kind pas naar je luistert als je voor de derde / achtste keer iets zegt. Of pas luistert wanneer je je stem verheft, wat voor niemand leuk is. 

Jij: “Kind?”
Kind: “Pomptiedom.”
Jij: “Kind?”
Kind: “Tralala…”
Jij: “Kind? Joehoe?”
Kind:  loopt kamer uit.
Jij: “KIND!”
Kind: “Nou zeg, je hoeft niet te schreeuwen!”

Zucht.

Waarom horen kinderen ons niet? En bovendien: Horen ze ons echt niet, of horen ze ons wel maar willen ze ons niet horen?

Het is natuurlijk erg gemakkelijk om te roepen “Hij / zij luistert de laatste tijd voor geen méter!”, maar daarmee leg je alle ‘schuld’ bij het kind, terwijl je met een beetje gezonde zelfreflectie vaak ziet dat het niet luisteren voortkomt uit een onderliggende oorzaak. Soms ligt die bij (de ontwikkeling van) je kind, soms bij jou, soms bij jullie interactie. 

Hieronder vijf mogelijke redenen waarom je kind niet luistert:

Optie 1: Je kind zit in zijn of haar bubbel!
Kinderen zitten graag en veel in hun eigen wereldje. Ze fantaseren, spelen, bedenken, dagdromen: dat hoort allemaal er bij als je een super cool kind bent. Hoewel het voor jou misschien lijkt alsof je kind niks zit te doen, kan er in zijn of haar hoofdje een hele wereldreis of spannend avontuur plaatsvinden: Net als bij een echte droom duurt het even eer je daar weer van terug komt en met je voeten op aarde landt.

Lees verder onder de afbeeldingen

 

Optie 2: Verwerkingssnelheid
Niet ieder kind heeft een al te beste concentratie of (informatie)verwerkingssnelheid. Door zijn of haar naam te roepen kun jij dan misschien een directe reactie verwachten, maar je kind heeft het misschien in eerste instantie nog niet door dat wat jij zegt of roept van toepassing is op hem of haar.

Optie 3: Maak meer / beter contact
Veel kinderen horen je veel beter als ze je er bij zien. Om beter contact met je kind te maken loop je er naar toe of ga je op ooghoogte van je kind zitten terwijl je hem of haar aanspreekt.

Optie 4: Je vraagt te veel
Soms kun je in de valkuil schieten van het te veel vragen aan je kind. Je bent natuurlijk moeder en geen politieagent. Je kind hoeft niet constant opdrachten van je te krijgen. Als je jezelf er op betrapt dat je aan de lopende band opdrachten geeft of controleert (“Niet doen, zit rechtop, dat is gevaarlijk, hou eens op”) is het niet zo héél vreemd als je kind op een gegeven moment niet meer echt luistert. Er komt dan te veel informatie binnen, waardoor niets meer veel indruk maakt.

Optie 5: Je kind maakt zich los van jou
Je kind maakt zich tijdens het opgroeien steeds meer los van jou. Hoe vervelend dat soms ook is omdat we onze kinderen het liefst zo klein mogelijk houden, toch is dit een goede en gezonde ontwikkeling. Je kind wordt steeds meer zijn eigen individu en wil dan ook steeds meer eigen inspraak over zijn doen en laten. Wanneer je kind erg veel weerstand toont, is het dus goed om je af te vragen of je jouw kind voldoende verantwoordelijkheden en vrijheid geeft die passen bij de leeftijd, en of je misschien een beetje te bemoederend bent op dit moment. Niet gemakkelijk, maar het proberen waard.

christianne

 

blog

BOOS op carnavalsmaandag: een gastblog van VIP blogger Selina

Link Een reactie plaatsen

Ik ben boos. Het is carnavalsmaandag. Ik zit tegenover mijn wederhelft aan de keukentafel.

Onze laptops staan tussen ons in. Hij is aan het studeren. Ik een les aan het voorbereiden. Het gebrom van onze computers wordt overstemd door het gedreun van carnavalsmuziek. Hoempa muziek doet onze concentratie ietwat verslappen. De grote optocht lijkt dan ook door onze achtertuin te trekken. Mijn lief spitst zijn oren, vangt een paar klanken van ‘Anton aus Tirol’ op en schudt zijn hoofd. Hij verzucht dat hij het niet erg vindt om de carnavalsfestiviteiten dit jaar eens over te slaan. De buitenwereld trekt zich echter weinig van zijn gezucht aan. Carnavalsvierders in de meest kleurrijke kostuums lopen ons raam voorbij. Twee piraten. Een eenhoorn. Een non met een kleine leeuw op de arm. Buiten wordt feest gevierd. Gedronken. Gelachen. Gehost. Maar binnen zit ik tegenover mijn wederhelft aan de keukentafel. Op carnavalszondag. Tijdens het voorbereiden van mijn les. Binnen. Ben ik boos.

Normaliter ben ik niet iemand die haar politieke standpunten of morele principes hoog van de toren blaast. Verschrikkelijke beelden uit slachthuizen met schreeuwerige teksten op mijn sociale mediakanalen laten mijn ogen vooral rollen in plaats van mijn gedachten veranderen. Verkondigers van het hoge woord vermijd ik als het even kan. Blogposts over platte-aarde-propaganda of anti-vaccinatie betogen lees ik niet. Maatschappelijk-relevante fanatici die de waarheid in pacht denken te hebben ontvolg ik met één simpele klik. Maar het nieuws dat de Minister van Volksgezondheid het advies van het Zorginstituut heeft overgenomen om kunstmatige inseminatie voor alleenstaanden en lesbische koppels niet meer onder de basisverzekering te laten vallenvind ik toch moeilijker te behappen dan een zure haring op Aswoensdag. Als alleenstaande of homoseksueel met een kinderwens krijgt de dame in kwestie enkel nog een vruchtbaarheidsbehandeling vergoed als er een medische noodzaak is. Het ontbreken van een man of het onvermogen van een lesbische partner om zaad te produceren is blijkbaar geen medisch probleem. Dan hadden de dames in kwestie maar beter moeten trainen op het kweken van kwakjes! Heterovrouwen met partners die om wat voor reden dan ook geen zaad kan produceren, worden uiteraard wel gewoon geholpen. “Sjiek is miech dat!”

Boos ben ik. Op carnavalsmaandag. Binnen. Want terwijl buiten twee voorbijgangers in glitterende baljurken synchroon op een fluitje blazen, denk ik aan de lesbische dames die met één besluit uit de vruchtbaarheidsoptocht geweerd worden. Het insemineren van lesbische koppels is te duur, aldus het Zorginstituut. En terwijl Fabrizio door onze achtertuin echoot, voel ik medelijden met mijn alleenstaande medemens die met één besluit uit de fertiliteitspolonaise gegooid worden. Het insemineren van single ladies zet druk op de betaalbaarheid en kwaliteit van het verzekerde pakket, aldus de minister. En het hier samen voor betalen “kan de solidariteit ondergraven”.

De minister is blijkbaar nog nooit met carnaval in Limburg geweest. Waar solidariteit en saamhorigheid hand in hand gaan met ‘Zaate Hermeniekes’ en ‘Prinsezittingen’. Waar de prinses van het Bokkeriek net zo veel recht heeft op een baby dan de hele raad van elf van het Piëlhaazeriek. En waar het een hossende menigte op het Vrijthof in Maastricht waarschijnlijk een worst zal wezen om mee te betalen aan de vruchtbaarheidsbehandelingen van de lesbische eenhoorns en alleenstaande nonnen onder hen. Want, in tegenstelling tot onze Minister van Volksgezondheid en het Zorginstituut, beseffen de Zuiderse carnavalisten waarschijnlijk wél dat fertiliteitstrajecten net zo leuk zijn als regen tijdens de kinderoptocht. Dat geen enkele dame, ongeacht haar geaardheid of huwelijkse status, liever haar lijf volpropt met hormonen dan met nonnevotten. En dat alle mama’s-in-spé recht hebben op een kleintje pils, volledig vergoed en al.

Dus maak ik me boos. Op carnavalsmaandag. Binnen. Constateer ik mopperend dat de Minister waarschijnlijk een carnavalsplaat voor zijn hoofd heeft. Want besluiten die Nederland 2×11 jaren terug in de tijd sjoenkelen nemen alleen mensen die écht diep in het glaasje hebben gekeken. Die de tap zo vaak hebben opgezocht dat ze niet in de gaten hebben dat ze eigenlijk indirecte discriminatie in de hand werken. Die zo duizelig zijn van het polonaiselopen dat ze niet inzien dat ze een land een stap terug laten nemen. Want dat het terugdraaien van de vergoeding kan leiden tot schimmige situaties, dat verbloemen de confetti en serpentines wel. Dat vrouwen nu genoodzaakt worden hun toevlucht te nemen tot donoren die niet gescreend zijn op geslachtsziekten of met onbekende spermakwaliteitis voor ná de grote optocht. En de dames wiens levens nu plotsklaps op de kop staanzijn niet gered met wat schmink en een kleurrijke outfit. Maar ach, dat is voor na de carnaval. Alaaf! Alaaf! Alaaf!

P.S. Erger je je ook groen-geel-en-rood aan het besluit van de Minister van Volksgezondheid? Laat de hoempapa muziek dan eventjes voor wat het is en teken de petitie: https://petities.nl/petitions/vergoeding-vruchtbaarheidsbehandeling-voor-elke-vrouw?locale=nl

blog

“Ach, elk kind heeft wel wat!”

Link 5 reacties

Als moeder van een kind met een diagnose zoals autisme krijg je vaak nogal wat voor de kiezen, qua onwetendheid van mensen.

“Ach, elk kind heeft tegenwoordig wel iets!”

“Tegenwoordig delen ze etiketjes uit, niemand is meer normaal!”

“Mensen moeten hun kinderen gewoon weer gaan ópvoeden!”

Deze – en talloze andere – tenenkrommende opmerkingen krijgen we te horen van mensen die werkelijk geen flauw idee hebben van wat onze kinderen – en wij – meemaken in het dagelijks leven.

Ze hebben geen flauw idee. Geen idee van hoe veel energie wij moeten steken in voor anderen heel normale zaken, die vaak al snel vanzelf goed gaan bij kinderen zonder diagnose.

Hoe veel avonden oefenen – met bijbehorend verdriet en boosheid – omdat veters strikken / huiswerk maken / leren voor een toets niet lukt. Hoe veel tijd we kwijt zijn aan het vinden van kleding die niet prikt, geen naadjes of etiketten op de verkeerde plek heeft omdat het kind daardoor niets anders meer voelt dan alleen dat.

Hoe vaak we bezig zijn met het uitleggen van doodnormale sociale situaties die voor onze kinderen nu eenmaal moeilijker in te schatten zijn. Hoe vaak we een uur langer dan het gemiddelde tien minuten gesprek zitten te praten met leraren, logopedisten, ergotherapeuten en andere professionals.

Hoe we in de loop der tijd zelf autisme expert worden omdat we er alles voor over hebben om ook onze kinderen goed voor te bereiden op de buitenwereld met al haar ongeschreven regels en grijze gebieden.

Lees verder onder de afbeelding

Hoe we constant bewust bezig moeten zijn met structuur aanbrengen, een ritme, vaste rituelen. Hoe we moeten anticiperen op onverwachte situaties en hoe we ons kind daarop kunnen voorbereiden. Hoe vaak we onze kinderen moeten helpen in de interactie met andere kinderen, omdat zij hen niet begrijpen – of andersom.

Hoe we bij elke maaltijd die we bereiden, bij elk uitje dat we plannen, elke dag en ieder uur rekening houden met de mogelijkheden en beperkingen van onze kinderen.

En dan zwijg ik nog over hoe lang we aan onszelf getwijfeld hebben, hoe veel bloed, zweet en tranen het kostte op weg naar de diagnose, hoe kritisch we op onszelf zijn en hoe moeilijk we het soms zelf hebben met altijd de rust en kalmte bewaren.

Nee, niet elk kind krijgt een diagnose. Nee, het ligt niet aan de opvoeding. Sterker nog: de opvoeders die ik ken met kinderen met een diagnose zijn stuk voor stuk bikkels die vechten voor hun kinderen.

Dus de volgende keer dat je iemand hoort zeggen dat elk kind wel wat heeft: laat diegene even dit blog lezen of ga er in elk geval niet in mee, want het is onterecht en beledigend voor talloze ouders.

blog

Bestaat dé ware liefde?

Link Een reactie plaatsen

Door Chrisje VIP blogger Susan Schuitema

Bestaat er zoiets als ware liefde?

Als je mij tien jaar geleden had gevraagd of ik in de ware liefde geloofde, had ik ja gezegd, net als nu, maar daarbij had ik toen een compleet ander beeld.

Ooit dacht ik bij de ware liefde aan een totaal plaatje, het perfecte plaatje, en wanneer ik alles van mijn lijstje kon afvinken, dan was ‘het’ de ware. Dat wat je ziet in films.

Wanneer ik nu denk aan de ware liefde, dan denk ik er achteraan: is er ook zoiets als onware liefde dan?

Ik denk niet alleen meer aan een liefdesrelatie maar aan pure liefde op zichzelf. Ik geloof niet in ware liefde, want elke manier van liefde is waar. Onware liefde bestaat niet. Gewoon ‘liefde’ is genoeg.  Ja ik geloof in liefde, absoluut. Ik hou van ongelooflijk veel mensen. En van ieder op een ander niveau, een andere  frequentie. Niet meer, of minder, maar anders. 

Mijn kind is mijn allergrootste liefde. Zijn verdriet is mijn verdriet, zijn geluk geeft mij tranen van blijdschap. Zijn emoties zijn zo met die van mij verbonden, hij is een deel van mij. Wat hij ook zal kiezen, doen of zeggen, die liefde zal nooit stoppen en nooit veranderen. Onvoorwaardelijk een deel van mij. Deze manier van houden van zal ook altijd boven alles en iedereen uitsteken. Hij zal altijd mijn nummer één zijn. (samen met eventuele toekomstige kinderen natuurlijk) 

Dan natuurlijk mijn man, waar ik ‘ja’ tegen zei, tegen een leven samen, dag in, dag uit voor de rest van ons leven. Dat doe je niet zomaar. Hij is degene waar ik naast wakker word iedere dag en waar ik naast in slaap val. Waar ik mijn dromen mee deel. Waar ik mijn allereerste hysterische nieuw bedachte ideeën mee bespreek. Degene waar ik mij op af kan reageren als dingen niet gaan zoals ik zou willen. Iemand met wie ik 24/7 samen kan zijn, zonder elkaar de hersens in te slaan. Voor iemand zoals ik, iemand die heel graag alleen is, zonder teveel prikkels en gedoe, is het best een wonder dat ik 24/7 samen kan zijn met twee levende wezens in één huis. We voelen elkaar aan én we vullen elkaar aan waar nodig.  

Ik weet zeker dat onze relatie zo goed werkt doordat we elkaar vrij laten. Twee compleet verschillende mensen, maar toch zo hetzelfde. Mijn man heeft zijn hobby’s waar ik niet aan moet denken om ze uit te voeren, ik heb mijn interesses waar mijn man niks mee heeft, maar toch tonen we interesse in elkaars dingen en laten we elkaar vrij hierin. Hij wordt enthousiast wanneer ik enthousiast ben en ik word blij wanneer hij iets doet waar hij blij van wordt. En daarnaast hebben we onze gezamenlijke dingen. We vinden het heerlijk om te wandelen, we hebben beide een verslaving aan notitieboekjes kopen, zijn allebei creatief maar op een ander vlak, kijken samen series en films, en oh wee als je verder kijkt zonder mij. 

En natuurlijk hebben wij samen een zoon. Één grote peuter vol met liefde, van ons samen, dat verbindt je uiteraard op een hele speciale manier aan iemand. 

Daarnaast houd ik van mijn vriendinnen, hoe ze allemaal hun eigen karakters hebben, hoe ze allemaal van elkaar verschillen. Met de één ga ik shoppen, met de ander deel ik mijn spirituele  levensstijl. Met de één deel ik mijn hele levensgeschiedenis omdat we elkaar al 20 jaar kennen, en met de ander kan ik een heel gesprek voeren alleen door elkaar GIFS te sturen en ja we snappen elkaar ook nog. Met de één praat ik over relaties, seks en alle persoonlijke onderwerpen, van de ander heb ik wijn leren drinken.  Zo zijn ze allemaal zo anders, en zo mooi verschillend. Ook vriendschap is een vorm van liefde, een manier van houden van, niks meer of minder ‘waar’  dan een relatie. Alle liefde is waar.

We delen onze ervaringen en levens met elkaar, niet vanuit het zelfde huis zoals ik met mijn man doe, maar zeker gevoelsmatig dichtbij. 

Waar het op neer komt is dat er in mijn wereld geen ‘onware’ liefde mogelijk is. Ik voel liefde voor iedereen in mijn leven. En ál die liefdes zijn waar.  Dus ja, ware liefde bestaat, op verschillende vlakken, op verschillende manieren en niveaus.

Niet één ware, zoals in de films of zoals ik ooit dacht, 10 jaar geleden. Mijn liefde is voor iedereen, ongeacht geslacht, ongeacht leeftijd, huidskleur of wat voor verschil. Liefde kent geen grens, liefde kent geen eisen of vormen, liefde is gewoon liefde.  En zeker niet ‘onwaar’.


‘Ware liefde’

Als je mij vraagt naar ware liefde,
dan denk ik meteen aan alles en iedereen.
Als je mij vraagt naar ware liefde,
dan kijk ik gelukkig om mij heen.

Ik zie de mensen en de dieren,
de liefde voor natuur.
Ik zie het leven liefde vieren,
iedere seconde, ieder uur.

Overal is liefde, nooit is dit ‘onwaar’,
doe je ogen dicht, en voel het maar.
Overal is liefde, iedere vorm is ‘waar’,
ik voel het zelfs, wanneer ik naar de sterren staar.

Als je mij vraagt naar ware liefde,
dan denk ik aan alles en iedereen,
Als je mij vraagt naar ware liefde,
dan ben ik nooit alleen.

Liefs,

Susan

blog

Borstvoeding: een eigen keuze

Link Een reactie plaatsen

Er wordt zo veel over gesproken en geschreven: borstvoeding. De een is van mening dat je een slechte moeder bent als je je kind borstvoeding ontzegt, de ander moet er niet aan denken en begint meteen met flesvoeding.

Niets is zo persoonlijk als deze beslissing die iedere vrouw voor of na haar bevalling moet nemen: ga ik wel of geen borstvoeding geven?

En zelfs al wil een vrouw haar baby graag borstvoeding geven, dan nog is dit geen garantie dat ook lukt. Soms komt de melkproductie simpelweg niet op gang.

Persoonlijk vind ik dat iedere vrouw voor zichzelf moet kunnen beslissen wat zij doet.

Als zij borstvoeding wil geven moet dit mogelijk zijn of gemaakt worden, als zij dit niet wil, hoeft het niet.

De eerste weken na de geboorte van je kind ben je sowieso fysiek al kwetsbaar, zijn er vaak gebroken nachten en kraamtranen: daar hoeft niet ook nog eens de druk bij van het borstvoeding moeten geven.

Waar ik niet zo goed tegen kan, is de sociale druk die moeders opgelegd wordt. Dit begint vaak al in het ziekenhuis. Als je om een fopspeen vraagt wordt dit afgeraden vanwege tepelspeenverwarring, of zoiets. Ik kan het me niet meer precies herinneren, omdat mijn kind er non-stop heel hard doorheen huilde, omdat de borstvoeding niet op gang kwam en ze dus honger had.

Toen ik vroeg om bijvoeding via fles, werd dat ook ten zeerste afgeraden. Daar lig je dan: oververmoeid, met een hongerige en schreeuwende baby, aan te horen dat borstvoeding – die niet op gang komt – toch echt het allerbeste is voor je kind. Eh, bedankt, en nu hier met die fles….

Elke vrouw moet naar mijn mening kunnen beschikken over alle informatie om de voors en tegens tegen elkaar af te wegen. Maar elke vrouw moet ook vrij zijn in haar keuze om over te stappen op flesvoeding, wat haar reden hiervoor dan ook is.

blog

Wel of niet: je kind laten vaccineren

Link 1 reactie

Door Chrisje VIP blogger Susan Schuitema.

Lang heb ik nagedacht over het onderwerp vaccineren en het feit dat ik hierover wilde schrijven. Hoe schrijf je een blog over zo’n beladen onderwerp, zonder je eigen mening te geven? Ik wil een poging wagen. Het sluit namelijk ook aan op mijn eersteblog, de angst voor een tweede kind.

De laatste tijd wordt er gesproken over het verplichten van vaccinaties in Nederland.

Het volledig verplichten van de vaccinaties schijnt nog niet te kunnen, maar er wordt gesproken over een verplichting wanneer je je kind naar de opvang wilt brengen. Dat de kinderopvang jouw kind mag weigeren wanneer deze niet voldoet aan de vaccinatie eis.

Dat zou dus betekenen, dat een ieder die ervoor kiest geen vaccinaties te laten zetten, niet meer terecht kan bij alle kinderopvangen. Wat daarvan eventueel een gevolg kan zijn, is dat er meer gastouders komen waarbij alle kinderen welkom zijn, gevaccineerd of niet gevaccineerd. Er zouden dan twee groepen komen en wat ik lees in de reacties  op andere blogs, staan deze groepen vaak lijnrecht tegenover elkaar. Hard tegen hard. 

Lees verder onder de afbeelding


Al jaren geleden ben ik mij gaan verdiepen in vaccinaties, het effect hiervan en eventuele gevaren.  Niet alleen van het vaccineren zelf, maar ook van de andere kant, wat als je niet vaccineert? Wat zijn de cijfers, de feiten en ervaringen van beide kanten? En wat als ik een kind zou krijgen, wat zou ik dan doen? Inmiddels zijn we hier uit. Tijdens mijn onderzoek kwam ik erachterdat er eigenlijk drie groepen zijn, gelinkt aan dit onderwerp. 

  • Ouders die wel vaccineren
  • Ouders die niet vaccineren
  • Ouders die ontzettend twijfelen/
  • Ouders die een aangepast programma volgen

Er zijn ouders die vaccineren zonder ooit onderzoek gedaan te hebben naar de effecten of gevaren hiervan, zij hebben hier geen enkele twijfel over en vertrouwen op de artsen. Er zijn ouders die vaccineren, juist omdat ze zoveel onderzoek gedaan hebben naar de effecten en gevaren van beide kanten, omdat ze bang zijn dat zonder deze vaccinaties, hun kind ernstig ziek kan worden. 
Daarnaast zijn er ouders, die wel vaccineren maar dit doen doormiddel van een aangepast programma. Zij zoeken per vaccinatie uit of zij deze wel of niet willen geven en geven dus een gedeelte van het vaccinatieprogramma.

Daarnaast zijn er ouders die na veel onderzoek besluiten om niet te vaccineren. De gevaren van het vaccineren wegen voor hen zwaarder, dan de gevaren van één van de ziektes waarvoor ingeënt wordt. Zij besluiten om het volledige programma te weigeren, gaan wel of niet naar het consultatiebureau voor de overige controles maar vaccineren dus niet. 
Uiteraard zijn er ook ouders die vanwege geloofsovertuigingen en gezondsheidsredenen (allergie) niet vaccineren.

Als laatste zijn er de twijfelaars, ouders die niet weten wat ze moeten doen. Aan de ene kant kan je kindje onwijs ziek worden van de vaccinatie en hier schade aan overhouden, aan de andere kant kan je kindje, wanneer je niet ent, één van de ziektes oplopen en hier schade aan overhouden. Vaak zijn deze ouders bang voor de mening van de mensen om hen heen, bang voor een oordeel wanneer ze niet zouden vaccineren, maar ook bang voor een oordeel wanneer ze besluiten wel te vaccineren.
Het is kiezen tussen twee kwaden, voor hun gevoel.



In mijn omgeving ken ik mensen van beide kanten.

Er zijn veel mensen in mijn omgeving overtuigd van het nut van vaccinaties en hierover valt niet te discussieren. Ook zijn er veel mensen in mijn omgeving die ervoor kiezen om niet te vaccineren en zij zijn ook heilig overtuigd van hun standpunt. In mijn geval lastig om uit te komen voor wat wij kiezen want van beide kanten komt hoe dan ook een oordeel.

Ondanks dat wij als ouders een bewuste keuze maken op dit vlak, begrijp ik de angst van een grote groep mensen.
Na alle boeken, artikelen, gesprekken en documentaires over het vaccineren vind ik het nog steeds onwijs moeilijk om 100% achter onze keuze te staan. En heel soms twijfel ik ook nog of we wel de juiste keuze maken. Ik snap daarom echt onwijs goed dat het lastig is te kiezen en vooral wanneer je weet dat wat je ook kiest, er altijd mensen zullen zijn die een oordeel klaar hebben. Angst voor de vaccinaties, angst voor wanneer je niet vaccineert, angst voor de aanwezigheid van kinderen die geen vaccinaties krijgen, angst voor het oordeel van een ander. Angt overheerst bij dit onderwerp, en uit angst zeggen en doen mensen soms gemene dingen.

Over de mensen die niet vaccineren hoor ik zelfs opmerkingen als ‘geef ze maar een markering op hun kleding, dan herkennen we de kinderen waarmee onze kinderen niet mogen spelen.’ Over de mensen die wel vaccineren lees ik dingen als ‘zij maken hun kinderen bewust ziek en jagen ze de dood in.’ En over beide kanten lees ik meerdere malen per week het volgende ‘zij zouden geen kinderen mogen krijgen en wat een slechte ouders!’

Wat ik heel graag mee wil geven in mijn blog is: probeer open te staan voor de keuzes van een ander.
Probeer vanuit hun oogpunt te kijken, waarom zij bepaalde keuzes maken of je het hier nou mee eens bent of niet. Ik ben er van overtuigd dat alle ouders, hoe moeilijk ook, vanuit hun hart kiezen voor het beste voor hun kinderen. Uit liefde voor hun kinderen dat kiezen, wat hen het beste lijkt. 

En ik zou heel graag zien dat er meer liefde kwam en minder haat. Meer begrip en minder oordeel. Meer openheid en minder woede. 

Of wij als ouders nu wel of niet vaccineren, dat doet er niet toe, het enige waar ik op hoop is dat iedere ouder die voor deze keuze staat, dat mag kiezen wat het beste voelt voor hen. Dat een ieder de vrijheid krijgt om zelf te belissen. Want nog een kind op deze wereld zetten, waarin zoveel haat leeft? Ik vind het eng. Op dit moment heb ik zelf de keuze om wel of niet te vaccineren, maar wat als ik dat straks niet meer heb? Wil ik dat die keuze voor mij gemaakt wordt? Wil ik dat mijn kind straks buitengesloten wordt omdat hij/zij vaccinaties heeft gehad of juist omdat wij ervoor gekozen hebben dit niet te doen? Nee, ik wil dat mijn kind geaccepteerd wordt, in welke situatie dan ook. En alle haat die naar boven komt wat betreft dit onderwerp, dat maakt het voor mij extra lastig om te kiezen. Niet of ik wel of niet vaccineer, maar over een tweede kind en het beperken van mijn vrijheid op dit gebied. Ik wil kunnen kiezen, ik wil kunnen twijfelen, ik wil op ieder moment kunnen besluiten het toch wel, of toch niet te doen. Moeten, dat maakt mij angstig. 

Laten we alsjeblieft wat meer beseffen, dat iedere ouder uit liefde handelt en dat er geen goed of fout bestaat.

Susan Schuitema

Chrisje VIP Blogger

blog

“Mensen gaan tegenwoordig veel te snel uit elkaar.”

Link Een reactie plaatsen

Hoe vaak hoor je die zin niet:

“Mensen gaan tegenwoordig om iedere scheet scheiden.”

“Tegenwoordig gaan mensen veel te snel uit elkaar.”

“Zodra het een beetje moeilijk wordt gaat men tegenwoordig scheiden.”

Maar is dat wel zo? Of is dit weer zo’n dooddoener, die maar geroepen wordt, net zoals “Elk kind krijgt tegenwoordig een etiketje!”?

Als ik naar mezelf en mijn omgeving kijk, ben en ken ik aardig wat gescheiden mensen. De mensen die ik ken die gescheiden zijn, gingen echt niet zomaar uit elkaar.

Het is volgens mij echt zelden zo dat mensen op een dag ruzie krijgen om een open pak melk waarvan het dopje kwijt is en dan besluiten “Nou ja, dit werkt niet meer, laten we maar gaan scheiden.”

De meeste mensen gaan niet zomaar trouwen, en ook niet zomaar scheiden. Sterker nog: de meeste mensen die ik ken die gescheiden zijn, hebben hier lang en hard over nagedacht, al helemaal als er kinderen in het spel zijn. Het is immers niet wat je van plan was toen je je gezin stichtte.

Vroeger was alles beter, zeggen (opvallend) vaak diezelfde mensen die nu roepen dat mensen te snel scheiden. Maar vroeger werkten vrouwen ook niet en waren ze afhankelijk van hun man voor inkomen.

Vroeger werd je misschien zelfs terug naar huis gestuurd als je man je bijvoorbeeld sloeg. Want je was immers in goede en slechte tijden getrouwd, toch?

Tot de dood ons scheidt, het klinkt zo mooi, maar wat als de tijd het huwelijk doodt? Wat als mensen veranderen? Wat als ze niet meer bij elkaar passen of simpelweg niet meer van elkaar houden? Moet je dan maar tot je tachtigste blijven, omdat de dood er nog niet is om je te scheiden?

Volgens mij denken mensen best goed na voordat ze gaan scheiden. Immers kost het een hoop verdriet, ellende en geld om te doen. Scheiden doe je echt niet voor je lol, en ook niet omdat het even een dagje of een maandje niet zo lekker loopt.

blog

Nieuwe opvoedingsmethode of oud nieuws? Slow Parenting..

Link 2 reacties

Er is een nieuwe opvoedmethode die helemaal trending is: Slow Parenting.

Jaag jij van afspraak naar afspraak of van school naar sportclub en weer terug met je kind? En kun je door dit drukke schema niet gewoon lekker genieten van je kind? Dan is Slow Parenting misschien wel wat voor jou.

Hier vind je een uitgebreide (Engelstalige) uitleg, maar voor de gehaaste lezer houdt de methode kort samengevat in, dat je met deze nieuwe opvoedingsaanpak meer in het moment leeft, minder met technologie bezig bent en minder met vooruit plannen.

Je overlaadt je kinderen niet langer met activiteiten maar geeft ze de vrijheid om te genieten van wat ze (thuis) kunnen doen. Hiermee verlaag je zowel de druk op je kind als op jezelf. Mindful opvoeden dus.

Nu wil ik niet vervelend doen, en ik juich deze methode absoluut toe, maar volgens mij deden ouders dat in de jaren tachtig al massaal.

Als wij vroeger weekend hadden, mochten we buiten spelen, of binnen. Dat was het wel zo’n beetje. Wij gingen niet elke zondag naar een binnenspeeltuin, pretpark of bioscoop. Hooguit af en toe naar opa en oma of een familieverjaardag. En als je je verveelde, tja, dan verbeelde je je maar. “Daar word je creatief van,” zei mijn moeder dan. En dat was zo.

Ik ben zelf overigens onbewust voor een groot deel al heel lang een slow parent, trouwens. Op zondag houd ik heel vaak “pyjamadag” met mijn dochter, die het heerlijk vindt om de eerste uren in haar pyjama en ochtendjas te zitten knutselen. Soms verveelt ze zich wel eens op pyjamadag, maar dan gaat ze vanzelf buiten kijken of haar vrienden er zijn of spelen we een potje badminton in de achtertuin.

Dus… Ja, ik sta absoluut achter de nieuwste trend van Slow Parenting. Ik zou het zelfs iedereen aanraden. Het is alleen naar mijn mening helemaal niet nieuw.

blog

Gastblog Ellen deel 2: de Vrouwelijke Pubervariant

Link Een reactie plaatsen

De vrouwelijke variant wordt nooit vervelend, dwars of puberaal. Dat zijn haar eigen woorden. Ik heb ze direct vastgelegd, schriftelijk, ondertekend en in drievoud.

Het is wel waar, ze is heel gemakkelijk in de omgang. Ze snapt dat het leven een stuk prettiger is wanneer ze meewerkt. Ze gaat mee boodschappen doen, dekt zonder commentaar de tafel, en eet wat de pot schaft.

Daar zit dus een klein probleem. De mannelijke puber leeft voornamelijk van de P’s. Patat, Pizza, Pasta, Pannenkoek, en, toegegeven, Paksoistamppot. Maar de vrouwelijke variant. Zij lust dat dus allemaal niet. Ook geen appelmoes, mayonaise, alles wat nagenoeg alle kinderen lusten, dat hoeft ze niet. Zij zat als tweejarig hummeltje naar mijn asperges te kijken en vroeg: “Mama, wat zijn dat voor een stengels?” Weg asperges. Inclusief biefstuk, aardappeltjes, ham en ei.

Het is dus nooit goed, qua eten. Maar dat ligt niet aan de vrouwelijke puber.

Ze is ook inderdaad nooit heel erg vervelend. Soms dan, als je haar wakker maakt vóór 12 uur ‘s middags. Ze heeft een masterclass uitslapen gedaan. Misschien maakt dat het zo makkelijk, ze is er gewoon niet, want ze ligt tot minstens 12 uur in bed.

Ze kan ook heel goed haar broer opvoeden. Dat leidt tot discussies. Ik vraag me dan af waarom ze niet allebei perfect zijn, aangezien ze het beiden heel goed blijken te weten. Maar zelfreflectie is nog een brug te ver. Logisch ook, het zijn pas pubers. Ze beginnen wel steeds meer op echte mensen te lijken, dat wel.

Min dochter stapte vorig jaar al met een vriendin in de trein om te gaan shoppen in Venlo. Of in Maastricht. Of in Den Bosch. En natuurlijk vind ik dat stoer, maar kom op zeg. Ze is nu pas 13. Ik wil haar vervoeren in een kinderzitje achter op mijn fiets, niet zelfstandig in de trein. Ze krijgen beiden kleedgeld. Dus dan komt ze thuis, met lamme armen van alle tassen, die ze ook allemaal meesleept in de trein. Ze heeft haar eerste piercing. Dat mag vanaf 12. Ze ontdekte dat toen ze nog 11 was. Met 12 jaar en twee dagen zaten we in de tattoo shop, om een gat in haar oorschelp te laten schieten. Wanneer je mij nu een onverantwoordelijke moeder vindt, dat mogen ze vanaf 12 jaar zelf regelen, zonder toestemming van ouders. Het leek me dus verstandig met haar mee te gaan en een gedegen shop uit te zoeken, om te voorkomen dat ze zelf een breinaald in haar oor zou steken.

De vrouwelijke puber gaat wel een weekje naar lenteschool, in de meivakantie. Om wat vakken bij te spijkeren. Ze heeft namelijk nooit huiswerk. Ook nooit proefwerken. Zelfs niet in de proefwerkweek. Nooit hoeft ze iets te doen. Ze weet alles al. Ze wilt medicijnen gaan studeren, en ik zie al heel veel geld verdwijnen in een studentendispuut. Want het is een feestbeest. Ze mist geen enkel uitje, geen enkel feestje, ze is overal bij, en wanneer ze er niet bij kan zijn, dan zorgt ze wel dat het verzet wordt. Het lijkt wel een voorbeeldige puber, maar ik houd mijn hart vast voor de toekomst.

Kortom, pubers. En kleinkinderen. Niet vermoorden dus, die pubers, denk eraan. Dat is momenteel mijn mantra.

Ellen Boonstra

Wil jij ook als Gastblogger jouw blog delen met 30.000 volgers? Stuur dan je leukste blog via e-mail naar de redactie!

blog

Mijn puber is een gamer: Gastblog door Ellen!

Link 1 reactie

Er is een spreuk, die gaat als volgt: “Het krijgen van kleinkinderen is de beloning voor het niet vermoorden van je pubers”. Ik ben benieuwd of ik ooit oma word.

Want die pubers, die puberen wat af. Ik heb er twee. Een mannelijke, en een vrouwelijke variant. De mannelijke variant is een gamer.

De meest gehoorde uitspraak van hem is: “Wacht effe”. “Kom je eten?” “Wacht effe.” “Ben je klaar?” “Wacht effe.” “Ga je douchen?” “Wacht effe.” “Ruim je dat even op?” “Wacht effe”. Als er iets is waar ik een hekel aan heb, dan is het wel wachten. Dit leidt dus tot behoorlijk wat ergernissen hier in huis. Ik snap het ook niet. Ik kondig het avondeten aan, vanaf een kwartier van te voren. Ik kondig het inmiddels al drie keer aan. En dan nog volgt steevast het antwoord….wacht effe. Want die games, die zijn van levensbelang. Fortnite speelt hij. Inclusief dansjes, tenminste, moves. Hij ging het me uitleggen, want moeders snappen niks van de jeugd van tegenwoordig. Daar zijn mijn mannelijke puber en ik het dan wèl over eens.Een online game kun je dus niet zomaar afsluiten. Want je speelt in een team. En als je offline gaat, laat je dat team in de steek, of je wordt vermoord. Uuuuh wat?? “Nee mahaaam,” (met dikke oogrol en een zucht vanuit zijn tenen), “…jouw karakter in de game wordt dan vermoord.” Ooooh… dat klinkt al minder ernstig. De uitspraak die met stip op nummer twee komt: “Ik moet hier ook alles doen”. En nee, dat zeg ik niet, maar hij! Ik ben een gescheiden moeder, de pubers zijn om de week bij mij. Ze krijgen hun natje en hun droogje op een presenteerblaadje aangeboden. Toegegeven, hier zit een stukje schuldgevoel in. Maar dat hoeven de modelpubers niet te weten. Ik werk, ik doe het huishouden, de boodschappen.. enfin, dat hoef ik jullie allemaal niet te vertellen. Doen jullie ook allemaal. Dan is de chips er niet die meneer blieft. Mag hij zelf met mijn geld naar de winkel, om de goede chips te kopen. Moet hij alles doen. Daar krijg je toch moordneigingen van? En dan de elastiekjes. Die vind ik o-ver-al. Op zijn kamer, op de badkamer, in de keuken. Overal, behalve in de prullenbak. Gelukkig is de hoeveelheid elastiekjes gehalveerd, want de vrouwelijke puber is inmiddels beugelvrij. Daarnaast moet ik elke avond vragen of hij ze in heeft, wat nooit het geval is. En deze gek brengt meneer de puber dan zijn elastiekjes… Maar toegegeven, als hij daar dan zo lekker in zijn bed ligt, met zijn pyjamaatje aan, en ik toch nog een stevige knuffel krijg, realiseer ik me dat het ondanks alles best een leuke puber is.

Ellen Boonstra

Wil jij ook eens een column schrijven als Gastblogger voor Chrisje? Stuur dan jouw leukste column naar redactiechrisje@gmail.com en wie weet, misschien verschijnt jouw gastblog wel op Chrisje.info!

 

blog

Een kinderverjaardag organiseren met ADHD – door gastblogger Karina

Link 1 reactie

Chrisje´s Gastblogger, Karina Dorresteijn, is ADHD-moeder. Zij schrijft graag over haar avonturen. Haar eerste gastblog voor Chrisje gaat over het organiseren van een kinderfeest met ADHD – en alles wat
daarbij komt kijken.

Lang zal ze leven… en iets met slingers en een partytent
Verjaardagen en ik: twee dingen die niet matchen. Of dit specifiek ADHD-gerelateerd is weet ik niet, maar het zal er in ieder geval niet aan bijdragen om een relaxte fuif te organiseren. Mijn eigen verjaardag sla ik dan ook al jaren over. Maar voor de kinderen kan ik dat niet maken, dus ben ik minimaal drie keer per jaar overgeleverd aan die killing stressdagen van hapjes, drankjes, taarten, kadootjes, het slepen met stoelen en statafels, binnen of toch buiten en last but not least..de soms uiterst ingewikkelde relaties tussen bepaalde familieleden en vrienden.

pexels-photo-796605Stuiterend op en neer naar de supermarkt
Het familiediner van Bert van Leeuwen is er niks bij. Mijn wederhelft zegt dan altijd doodleuk: joh, daar hoef jij je toch niet druk om te maken? Eh, niet druk maken? Dat zeg je tegen mij?? Ik stuiter al dagen van te voren met welke culinaire hoogstandjes ik dit jaar de familie ga verblijden, ik heb ooit een avond een taartenworkshop gevolgd dus hé die taart voor veertig man kan ik best zelf bakken en decoreren. Vijf keer rijden om alles te halen bij de supermarkt, die lollige caissière die bij de vijfde keer weer dezelfde grap maakt (of ik soms een hongerwinter verwacht..) Ik voel dan een ontzettend *HJB tje aankomen, maar slik de lelijke woorden die opborrelen in en kan nog net op tijd redelijk neutraal de tent verlaten.

Bloedvaart voor de partytenten
pexels-photo-296878Een avond van te voren zie ik per ongeluk een weerbericht langskomen en dat stemt mij verre van vrolijk. Ik geef wederhelft de opdracht om met een bloedvaart naar mijn ouders te rijden om de partytenten op te halen. Ze wonen hier zo’n honderd kilometer vandaan, dus dat is al gauw een avondvullend programma. Gelukkig kent hij deze buien van mij en hij weet niet hoe snel hij achter het stuur moet kruipen om dat ding op te halen. Twee van de drie kinderen zijn hoogzomer jarig, dus in gedachten zie ik dan altijd een zonnig tuinfeest voor me. Maar als de grote dag dan is aangebroken, regent het vaak pijpenstelen en spoelt mijn laatste beetje goede humeur met de regenbuien mee de put in. Donderwolken pakken zich samen boven mijn hoofd en huis, ik wil voor mijn jarige kind een vrolijke zonnige dag met bijbehorende blije olijke moeder uit de Bona-boter reclames die de boel op rolletjes laat lopen. Ik wil de opgeruimde moeder zijn die dartelend met koffie en bitterballen langs de visite gaat. Zonder vlekken op haar nieuwe jurk, de hond in de slagroomtaart of smoezelige glazen omdat de vaatwasser of ikzelf die toch waren vergeten te wassen.

Vergeten hapjes
Wat ook zo leuk is: als je aan het eind van de feestdag je koelkast opentrekt en er nog hapjes voor een heel weeshuis staan te wachten. Oeps, vergeten. Sorry kinderen, jullie hebben geen olijke Bona boter-moeder getroffen. Hoe lief ik ze ook vind en hoe ik ook mijn stinkende best doe, ik heb op de dag des onheils altijd heel erg de behoefte om de eerste de beste trein naar Fucking Nowhere te nemen. Als iemand mij die ochtend een enkele reis Siberië zou aanbieden zou ik meteen gaan, terwijl ik kou haat en ook nog eens heimwee heb.

Waarom voelt het of dat mijn leven er van afhangt als een verjaardagspartijtje niet perfect verloopt? En heeft mijn kind een minder leuke dag als de tent weg waait of de statafels niet helemaal in VT Wonen stijl zijn versierd? Nooit tevreden met 80% maar altijd 200% van mijzelf eisen, dat is wel een typische ADHD-eigenschap.

pexels-photo-587741

Georganiseerd plan….
Mijn psychologe gaf mij ooit de tip om een overzichtelijk plan te maken en alles af te vinken om rust te creëren in mijn chaotische warhoofd. Op zich geen verkeerd idee, dus bij de eerstvolgende verjaardag maar in de praktijk gebracht…. Maar… waar heb ik dat verrekte ding gelaten? Hele dag dat plan aan het zoeken geweest .. Zucht, schat haal jij toch maar even snel die partytenten op, Piet Paulusma voorspelt regen morgen.

(*betekenis van HJB tje: een iets vriendelijkere afkorting voor; hou je bek)

Meer van Karina lezen? -> Kaatsbarn.wordpress.com/

karina dorresteijn profielfoto

blog, Interview

Interview met Aisha Scheuer van DIWMOTZ: “Ik kan heel goed loslaten.”

Link 1 reactie

diwmotz
Ze is bedenker en oprichter van de populaire Facebook pagina DIWMOTZ (Dit Is Waarom Mensen Op Twitter Zitten, 116.000 volgers): Aisha Scheuer, een vrouw met een modern gezin, een neus voor grappige tweets, zakenvrouw met twee bedrijven, een achtergrond in de kinderopvang en een – tot voor kort verborgen – talent voor (slaap)coachen. Toch mag ik haar geen powervrouw noemen, tenzij ik succesvolle mannen ook powerman ga noemen. 

Hoe is het idee ontstaan voor DIWMOTZ?
DIWMOTZ is oorspronkelijk ontstaan als een grap. Ik werkte in die tijd nog in de kinderopvang. Ik ontdekte Facebook en op een gegeven moment ook hoe je een Facebook pagina kan starten. Voor de grap verzamelde ik grappige tweets en plaatste deze op mijn pagina. In het begin had de pagina maar 50 likes, voornamelijk van vrienden en familie. Maar opeens ging één van die tweets viraal, en kreeg de pagina in een paar dagen tijd 20.000 volgers.

Opvallend: op Facebook hebben jullie meer volgers dan op Twitter. Moet er dan niet ook een DIWMOFZ komen?
Het is wel eens door mijn hoofd gegaan. Mensen zeggen ook wel eens: “Moet je nu niet ook een pagina maken met Dit Is Waarom Mensen op Instgram of Facebook Zitten?”. Maar ik heb de pagina nooit zo willen uitbreiden. Daarbij vind ik dat ik dan van het begin af aan de pagina “Dit Is Waarom Mensen Op Internet Zitten” had moeten noemen.

Beheer je je pagina en website (www.diwmotz.nl) in je eentje?
In het eerste jaar deed ik alles alleen. Dat was op een gegeven moment niet meer te doen. Inmiddels werk ik met drie freelancers samen, waarvan één mijn vriendin Marleen is. Zij schrijven ook veel van de webcontent. Ik heb geen journalistieke achtergrond, het echte schrijfwerk moet je niet aan me overlaten: ik beleef daar ook niet echt plezier aan.

Werk je nog in de kinderopvang?
Nee. Sinds 31 december 2016 ben ik gestopt met mijn werk in de kinderopvang. Toen ben ik me gaan richten op de website en Facebook pagina. Daarnaast ben ik sinds kort aan de slag gegaan als slaapcoach. Een vrouw op Twitter vertelde dat haar zoontje zo slecht sliep. Ik had hier persoonlijk veel ervaring mee, vanuit mijn werk in de kinderopvang maar ook doordat mijn eigen zoon als baby ook erg slecht sliep. Hiervoor heb ik toen een slaapplan opgesteld, wat direct werkte. Voor de vrouw op Twitter heb ik een slaapplan opgesteld;  dit werkte ontzettend goed. Daarna ben ik steeds meer ouders gaan coachen. Het coachen is waar mijn talent ligt. Ik coach ouders overigens op afstand, telefonisch of via e-mail. Dit is de meest effectieve methode: ouders zitten er meestal niet op te wachten dat ik mee kom kijken. Bovendien werkt de aanpak erg goed. Ik ben me gaandeweg steeds meer in slapen en coaching gaan verdiepen, startte met een opleiding tot coach. Overige inkomsten genereer ik uit de website.Voor mij is het een combinatie die goed werkt. Af en toe geef ik social media trainingen, waarbij ik mensen inspireer met mijn levensverhaal.

080372ef-1f4d-4b7f-8085-02e30a96c5cfOp je website staat dat je ook in te huren bent om zalen leeg te laten lopen, haha.
Ja, haha, dat klopt. Dit is ook nog eens serieus zo overgenomen door een grote website: Aisha is in te huren voor feesten en partijen, haha. Ik werd ook eens genomineerd voor de VIVA400 award, als powerwoman. Ik las het laatst al op Twitter, waar iemand zei: zodra een vrouw iets bijzonders presteert is het opeens een powervrouw. Terwijl je nooit iets hoort over een powerman: succesvolle mannen noemen ze gewoon man.  Daar kan ik me ook echt over verbazen.

Je bent ook columnist voor KEK mama en LindaNIEUWS.
Klopt. Voor LindaNIEUWS schrijf ik geen columns, ik maak er overzichten voor van de leukste tweets. Voor KEKmama schrijf ik columns over mijn privéleven en ervaringen als moeder. Dit gaat bijvoorbeeld ook over de manier waarop Shai verwekt is: via een bekende donorvader. Mensen zijn vaak wel heel nieuwsgierig hoe dit dan in zijn werk gaat, maar durven het niet te vragen. Ik heb daar geen moeite mee: ik heb er nooit geheimzinnig over gedaan, ook naar Shai toe niet. Uiteraard bepaalt ieder koppel dit voor zichzelf.

Hoe ziet een gemiddelde doordeweekse dag er voor jou uit?
Sinds kort heb ik een kantoor. Daarvoor werkte ik vanuit thuis. Ik vind het prettig om een eigen kantoor te hebben: daar zit ik elke dag van negen tot vijf. De freelancers werken op afstand mee. Mijn kantoor is echt mijn eigen domein: door daar te werken creëer ik rust en afstand, een duidelijker afscheiding tussen werk en privé. Het coachen gebeurt ook vanuit mijn kantoor.

Doe je met jouw kanaal ook dingen voor de LGBT community?
Nee. Ik zie dit los van elkaar. Toen de pagina zo groot werd, heb ik nagedacht over welk standpunt ik ging innemen. Het enige waar ik nog wel eens een standpunt over kan hebben is bijvoorbeeld over Trump. Ik zal niet snel een politieke mening geven. Mijn site gaat over humor, over luchtige zaken. Politieke standpunten horen daar zo min mogelijk thuis, wat mij betreft.

Als je vanaf morgen nog maar één van je werkzaamheden mocht verrichten, welke zou dat dan zijn?
Het coachen. Oh, dat kwam er wel heel snel uit hè? Ja, het coachen is echt mijn talent. Mijn vriendin zei laatst trouwens, dat ik altijd heel kort en bondig antwoord kan geven en snel kan beslissen. Ik durf inderdaad duidelijk te zijn. Ik heb een burn-out gehad ten tijde van de geboorte van mijn zoontje. Misschien heeft dat er ook mee te maken: Ik heb geen geduld meer om lang te twijfelen. Je wordt ook nooit meer de oude volgens mij, na een burn-out.

Moet je dat willen dan?
Nee, ik denk van niet. Je bent immers niet voor niets in een burn-out terecht gekomen. Als je het niet nog eens wilt krijgen, zul je dingen moeten veranderen. Ik hak nu veel gemakkelijker knopen door.

Wat heeft de burn-out gedaan met jou als moeder?
Mensen doen soms zo hysterisch over hun kind. Ik vraag me dan altijd af:  hoe kun je die energie opbrengen? Ik heb niet de energie om alles zo perfect te doen. Ik ben ook heel open tegenover mijn zoon. Ik maak het leven niet mooier dan het is. Als ik druk in mijn hoofd ben, vertel ik hem dat. Dat hoort ook bij het leven. Ouders doen vaak richting hun kinderen alsof ze alles aankunnen: daarmee geef je zo´n vertekend beeld van het leven aan je kind. Hierdoor creëer je een generatie die denkt dat iedereen alleen maar altijd gelukkig moet zijn en dat alles altijd perfect hoort te zijn. Als je naar social media kijkt, zie je vaak ook alleen de mooie buitenkant. Maar schijn bedriegt: de realiteit is nu eenmaal vaak hard.

IMG-4932Daar heb je helemaal gelijk in! Om nog even terug te komen op je website en pagina. Om welke tweet moest jij zelf het hardst lachen?
De tweet van Arjen Lubach, over een uitje fruiten. En het gedichtje over pijnboompitten. Ik zal ze je doorsturen, wacht, ik app ze je nu direct even door. Daarnaast vind ik tweets over kinderen erg leuk. Op Twitter lijken mensen (goddank) veel eerlijker te zijn over opvoeden. Ik vind dat verfrissend en vaak hilarisch.

Je hebt een vriendin, Marleen. Samen met je ex heb je een zoon, Shai. Jullie zijn dus een echte ‘modern family’. Loop je tegen veel vooroordelen aan, of valt dat wel mee?

05bf4404-33a5-4f19-b187-8ad582eaf5fa
Aisha met haar vriendin, Marleen

Iedereen in onze omgeving weet hoe het zit, dus dat valt gelukkig erg mee. Toen ik nog in de kinderopvang werkte kreeg ik af en toe nieuwe collega’s; dan was het soms wel grappig om te zien hoe men reageerde als ze vroegen of ik een vriend had, en ik daarop antwoordde dat ik een vriendin had. Dan kwam ook ter sprake dat ik een zoontje heb: op dat punt werd het soms wat ingewikkeld. Toen ik een keer zei dat mijn vrouw zwanger was, kreeg ik wel eens een reactie van een heel gelovige collega,die zei dat ze daar vanuit haar geloof niets mee kon. Dat vond ik wel erg lomp: dan zeg je eigenlijk dat je vindt dat wij geen ouders zouden mogen zijn. Shai is het beste wat me overkomen is, dus daar raak je me dan wel mee, ja.

gaykrant-vlag-sloganZou je ook eens een gastblog willen schrijven voor de Gaykrant?
Oh, dat lijkt me heel leuk!

 


Waar loop jij trouwens als vrouw zijnde tegenaan in het zaken doen?
Ik heb twee bedrijven en waar ik tegenaan loop, is dat ik vind dat ik eigenlijk nog te soft ben. Ik heb geen zin om bijvoorbeeld mensen rond te commanderen. Dat zit niet in mijn aard. Ook onderhandelingen vind ik moeilijk. Vrouwen durven vaak niet te onderhandelen, heb ik gemerkt. Maar weet je wat het ook is: vrouwen die zichzelf ondergewaardeerd voelen gaan vaak zodanig uit hun plaat dat mannen daar van slag raken van raken en daar niets meer mee kunnen. Emotioneel gezien ben ik echt een vrouw, ik ben heel sensitief. Maar op het moment dat ik bij Marleen voel dat er wat gaande is en als ik dan vraag of er iets is en ze zegt nee, dan ga ik ook gerust slapen. Dat is dan misschien weer heel mannelijk van me, haha. Vrouwen wisselen vaker in hun emoties dan mannen. Als je qua emoties vijf lijnen hebt, zitten mannen meestal mooi op de middelste lijn. Vrouwen schommelen heel veel tussen de bovenste en de onderste lijn. Op het moment dat je helemaal onderin die lijn schiet heb je veel meer last van zaken zoals schaamte en schuldgevoel.

Hoe ga jij om met je eigen emoties?
Ik kan heel goed loslaten. Ik kon het altijd al best aardig, maar toen ik bewust werd van de stappen die je daarvoor moet zetten, werd ik er steeds beter in. Stel, je zit in een relatie en je wil loslaten maar je krijgt de boel niet veranderd, dan stop je met de relatie omdat je niet verder kan. De kunst is dan om dit te blijven volhouden, niet terug te krabbelen en diegene los te laten.  Veel mensen blijven veel te lang denken: ja, maar als dit nu verandert, dan zou het misschien toch kunnen werken.. terwijl dat meestal niet kan.

39a40fe8-f1cf-41f6-bd10-969553d72c3eTen slotte: als je het stokje moest doorgeven, wie zou je aanraden om als volgende te interviewen? Waarom?
Ik was al aan het hopen dat je dat zou vragen! Zjos Dekker, zij is zo ontzettend leuk. Ze is autistisch, lesbisch, depressief: over het laatste wil ze graag vertellen. Zjos wil namelijk dat er meer ruimte komt voor mensen die depressief zijn en het is haar missie om zich er hard voor te maken dat mensen op een goede manier worden geholpen. Ze schrijft heel open over haar depressie. Ze is bovendien ook echt een leuk mens. Ik ga met haar midgetgolfen in het donker binnenkort.

Meer over Aisha of DIWMOTZ? Ga naar www.diwmotz.nl of naar de gelijknamige Facebookpagina.

blog, Interview

Interview met Trendwatcher Lieke Lamb

Link Een reactie plaatsen

27751709_1996612403688422_2558537857180198047_n
Trendwatcher Lieke Lamb voor RTL nieuws

Ik sprak met Nederlands bekendste Trendwatcher: Lieke Lamb. Een veelzijdige vrouw: spreker, trendwatcher, radiobekendheid, columnist en mede-eigenaar van het bedrijf Trendwatcher.com, dat zij samen met haar man Richard runt. Daarbij is ze moeder van vier kinderen en hoofdredacteur van de websites www.balancebabes.com en mama.nl. Geboren in Rotterdam in 1973, werkend en wonend met Richard en hun vier kinderen in Wassenaar. Een getalenteerde zakenvrouw met een neus voor trends, maatschappij en technologie. 

Je bent een veel gevraagd spreker. Hoe verliep jouw weg naar het podium?

“In de begin periode van ons bedrijf ging ik zelf het podium niet op. Ik vond dat niets voor mij. Er kwamen echter steeds meer aanvragen binnen voor lezingen over vrouwenzaken, waarop ik besloot het toch te doen. Mijn eerste lezing was meteen een grote: een zaal vol vrouwelijke CEO’s; de lezing moest bovendien in het Engels gegeven worden. Een echte sprong in het diepe dus, ontzettend spannend om te doen. Richard heeft me hier vanuit zijn ervaring in begeleid; ik heb er geen trainingen voor gevolgd. Na een heleboel lezingen te hebben gegeven over vrouwenzaken zoals het glazen plafond, ben ik ook langzaam steeds meer lezingen gaan geven met een technische achtergrond: ook over zaken waarmee ik vanuit mijn andere werkzaamheden (bijvoorbeeld adviestrajecten) te maken had.  Richard heeft aan de TU Delft gestudeerd: hij heeft van huis uit die technische achtergrond. Ik ben veel praktischer ingesteld en maak de vertaalslag naar de maatschappij: wat betekenen al deze ontwikkelingen voor het dagelijks leven? Hoe passen we de nieuwe technologieën toe?”
img_4705

Hoe heeft jullie bedrijf zich ontwikkeld?

“Als bedrijf zijn we snel gegroeid maar tegelijkertijd ook bewust klein gebleven. Er deden zich mooie kansen voor om ons bedrijf groter te maken, met een groter pand en personeel. Toch hebben we hier niet voor gekozen, ook vanwege onze vier kinderen. Ik ben naast zakenvrouw ook echt een familiemens. Mijn gezin staat voor mij altijd op één. Ik heb regelmatig nee gezegd tegen mooie carrière kansen. Ik zou dan zo veel in het buitenland moeten verblijven dat ik mijn kinderen amper zou zien. Dit was voor mij geen optie. Richard liet me hier overigens geheel vrij in: hij support alles wat ik wil doen.

16105560_1552721784744155_8533150096816045241_n
Lieke bij Omroep Max

Je gezin staat dus echt altijd op nummer één.

“Absoluut. Onze oudste dochter valt bijvoorbeeld buiten het onderwijssysteem. Wij hebben er een tijd voor gekozen haar toch zelf vanuit thuis  te gaan scholen. Dit jaar doet zij eindexamen aan het VMBO. Dat we haar op deze manier kunnen begeleiden kostte weliswaar veel tijd, maar ik zou het allemaal exact zo overdoen. Vanuit deze ervaring heb ik overigens ook de drive gevonden om het onderwijssysteem te wijzen op mogelijke verbeteringen. We moeten er voor vechten om kinderen die hun eigen manier van leren hebben, toch te laten leren.” 

14947892_1461215817228086_5988439113813996392_n

Samen wonen én werken. Is dat niet lastig? 

“Toen Richard en ik elkaar leerden kennen was hij al bezig met het oprichten van een eigen bedrijf, ik ben er dus vanuit mijn studententijd direct in mee gegroeid. We gingen samenwonen vlakbij een bedrijventerrein, waar we letterlijk briefjes in de brievenbus stopten van bedrijven, met de mededeling dat ze een website moesten hebben en dat wij die konden maken. Achteraf zo leuk om aan terug te denken! Richard en ik werken goed samen, onze huiskamer is ingericht in een L-vorm, waarbij de punt van de L met een glazen deur is afgescheiden: daarin zit onze werk-cockpit zoals we deze altijd noemen. Hierin werken wij samen. We weten altijd precies met welke projecten de ander bezig is, we vullen elkaar goed aan. Richard geeft me alle ruimte om te groeien. Ook met het betreden van het podium voor lezingen heeft hij me altijd gestimuleerd en gemotiveerd. Hij is dan heel trots. Ik heb geen trainingen gevolgd in het geven van lezingen, maar voordat ik het podium zelf betrad had ik wel al talloze lezingen bijgewoond en geanalyseerd, van Richard en andere sprekers. Toch is het dan weer anders om het zelf te gaan doen! Op een podium staan is confronterend; je kunt last krijgen van je eigen onzekerheden. Ik ben over die onzekerheid heen gegroeid, enerzijds door het opbouwen van steeds meer expertise en kennis, maar ook door het simpelweg te blijven doen. Wat mij in het begin hielp, was doen alsof ik een actrice was die speelde dat ze een spreker was met jarenlange ervaring. Klinkt gek, maar dat werkte onwijs goed.”

22688887_1866740123342318_2409836117543477088_n - kopie

Wat is jouw grootste talent?

“Met humor kort en krachtig informatie overbrengen. Daarnaast ben ik goed in het toepassen van de informatie op de luisteraar. Ik weet snel voor welk publiek ik spreek, wie mijn doelgroep is. Ik praat gemakkelijk, dat helpt. Ik zet de boodschap altijd duidelijk neer met concrete voorbeelden.”

Je bent van heel veel markten thuis en doet ontzettend veel. Als je vanaf vandaag nog maar één ding mocht blijven doen, wat zou dat dan zijn?

In het leven: Mijn kinderen begeleiden. Op werkgebied: Spreker zijn. Televisie maken is heel leuk maar ook eng: voor een zaal staan is veel fijner dan ik vroeger ooit zou hebben gedacht. De energie die je direct uit de zaal krijgt, de interactie met het publiek en daarop inspelen. Dat blijft uitdagend, ontzettend leuk en leerzaam. Een zaal meekrijgen geeft elke keer weer een enorme kick.”

Je richt je in je werk ook op trends rondom de feminisering van de maatschappij. Waar moeten we dan aan denken?

“Ik heb ontzettend veel lezingen gegeven over feminisering: lezingen over het glazen plafond en de work life balance. In eerste instantie was ik niet zo geëmancipeerd: ik was bijvoorbeeld de eerste van mijn vriendinnen die trouwde, ik nam Richards achternaam aan en startte als eerste met een gezin. Wel had ik een geëmancipeerde familie. Een van mijn tantes was zelfs een van de eerste gynaecologen in Nederland. Mijn moeder hamerde er ook altijd op dat vrouwen hun eigen broek moesten kunnen ophouden: mijn zus ging dan ook medicijnen studeren en werd huisarts. In de loop der jaren ben ik gegroeid in mijn emancipatie; door de lezingen die ik bijwoonde én zelf gaf, ging ik steeds meer nadenken over feminisering. Ik vind het belangrijk om onderwerpen bespreekbaar te blijven maken. Ik ben daar ook ontzettend mee aan de slag gegaan in de periode dat ik lezingen over deze onderwerpen gaf en heb een enorme liefde voor vrouwen vanuit de historie die iets groots hebben gepresteerd. Deze voorbeelden gebruikte ik dan ook in mijn lezingen. De maatschappij richt zich op een bepaalde manier in; ik vind het dan interessant om te kijken naar of iets heel gefeminiseerd of juist heel onderdanig is? Waar ligt de grens?”

23905636_1907024252647238_3138319992146646327_nWat is jullie toekomstvisie?

“Elk jaar geven wij een trendverwachting uit (gratis te downloaden op Trends2018.nl) waarin we ontwikkelingen samenvatten en op papier zetten. Richard en ik worden vaak geleefd door ons bedrijf en gezin. Eigenlijk willen we graag voor ons eigen bedrijf eens een heidag organiseren om met zijn tweeën onze toekomstvisie ook helder in kaart te brengen, maar het komt er tot nu toe nog niet van. Van de andere kant zijn we allebei ook erg flexibel en blij met hoe goed we kunnen inspelen op de behoefte vanuit de markt. Daar ligt ook onze kracht: we kijken wat er op ons pad komt. Zo vond ik het bijvoorbeeld fantastisch toen ik  politici mocht onderwijzen over wat er op technologisch gebied gebeurt: dit was echt onwijs gaaf om te doen en leverde weer een bak aan kennis en ervaring op. Onze manier van werken in combinatie met dat we klein zijn gebleven, maakt ons erg flexibel en snel. 

Die flexibiliteit past dus echt bij je bedrijf.

“Absoluut. Ook op persoonlijk vlak bleken we overigens enorm flexibel te zijn:  Vorig jaar hadden we een grote brand in ons huis, waardoor we acht maanden lang met ons gezin en bedrijf in andere huizen moesten bivakkeren. We hebben in die periode echt per dag geleefd. We moesten wel: iedere dag was het weer afwachten of het huis waar we in woonden nog wel beschikbaar zou zijn. Het was lange tijd ook maar afwachten wanneer ons eigen huis weer bewoonbaar zou zijn. Mijn kracht is om daar dan ook weer iets leerzaams uit halen. Ik vond het een waardevolle ervaring om mee te maken. Ik heb Syrische mensen Nederlandse les gegeven, die alles achter hadden moeten laten. Pas toen ons eigen huis in brand vloog, we onze eigen spullen kwijt waren, voelde ik zelf hoe je blijkbaar dus toch hecht aan je huis en spullen. Hier heb ik heel veel met de Syrische mensen over gepraat: zij lieten niet alleen hun huis achter, maar maakten daarbij natuurlijk ook nog verschrikkelijke dingen mee. Het relativeert je eigen situatie.”

Wat kunnen we nog verwachten? 

“We zijn momenteel bezig met de opstart van www.Trendwatcher.TV, omdat we zien dat veel kleine bedrijven zoeken naar een uitlaatklep in de media om zich te uiten. We willen via een eigen kanaal, Trendwatcher TV, bedrijven de kans geven om hun verhaal te doen.”

Voor meer informatie over Lieke en haar werk kun je terecht op haar website, www.liekelamb.nl. 

blog

Hoe goed kun jij tegen kritiek?

Link Een reactie plaatsen

Kritiek: we geven het graag, maar kritiek krijgen, dat is vaak een heel ander verhaal.

Overal waar je komt kun je kritiek krijgen: thuis, van je partner, op je werk, of zelfs van vreemden in het openbaar. Kritiek krijgen kan een vervelend gevoel oproepen: met name als deze niet zo prettig gebracht wordt.

Jezelf ontwikkelen

Toch is het goed leren ontvangen van kritiek een manier om jezelf positief te ontwikkelen. Niet alle kritiek is terecht; het is dan ook goed om kritisch (haha) te bepalen van wie je kritiek wil ontvangen.

Herhaalde kritiek

Als je bepaalde kritiek meerdere keren te horen krijgt, bijvoorbeeld dat je slecht luistert, dan is dit vaak een teken dat je daar bijvoorbeeld toch beter wel naar kunt luisteren.

Dat doe ik helemaal niet!

Veel mensen zijn geneigd bij het ontvangen van kritiek meteen in de verdediging te gaan. Dit is een menselijke, maar emotionele reactie op het gevoel dat je aangevallen wordt. Het is goed om je op zo’n momenten af te vragen:

  1. Word ik echt aangevallen?
  2. Zit er een kern van waarheid in de kritiek die ik krijg?
  3. Reageer ik nu op een redelijke manier of vanuit emoties?

Koop tijd

Weet je niet goed wat je aan moet met de ontvangen kritiek? Dat is helemaal niet erg. Bedank je gesprekspartner voor zijn eerlijkheid en geef aan dat je even wilt nadenken over wat je te horen hebt gekregen. Zo voorkom je dat je vanuit een emotie over-reageert en kun je er op een rustig moment even over nadenken.

Je hoeft niet altijd direct te reageren.

Oneens?

Zo veel mensen, zo veel meningen. Ben je het – ook na een moment van reflectie – oneens met de ontvangen kritiek? Je kunt er dan voor kiezen om de ontvangen kritiek naast je neer te leggen, of om de kritiek gever aan te spreken om desgewenst te onderbouwen waarom jij het oneens bent. Vraag je hierbij wel af, of je eerlijk en neutraal naar jezelf gekeken hebt: dit is namelijk heel moeilijk voor mensen; hun eigen gedrag objectief beoordelen. Vraag als je daar behoefte aan hebt de verzender om nadere toelichting. Misschien berust de kritiek wel op een misverstand, dat je gemakkelijk uit de weg kunt helpen.

Onterechte kritiek

Soms is kritiek echt onterecht. Sommige mensen zijn geneigd veel kritiek te gaan uiten op mensen met eigenschappen die hun jaloezie opwekken, of die gedrag vertonen dat ze zelf benijden. Als je merkt dat iemand vooral kritiek geeft om het kritiek geven, kun je wederom de kritiek naast je neerleggen, of zelf kritisch doorvragen bij de verzender wat nu precies het probleem is. Hoe ga jij om met kritiek? Geef je zelf veel kritiek aan anderen? Reageer jij verdedigend vanuit emotie op ontvangen kritiek? Laat het weten in een reactie!

blog

Ik werd gepest: Geef meer positieve aandacht aan pestende kinderen!

Link 1 reactie

pestenIk werd als kind gepest. Jaren lang. Op de basisschool.

Wat dit met me deed als kind, is moeilijk te beschrijven: het is ook lastig uit te leggen aan iemand die nooit gepest werd. Structureel gepest worden zorgt er voor dat je je als kind (of volwassene) nooit helemaal veilig voelt in je omgeving, waar je vijf dagen per week verblijft.

Alsof je verplicht wordt vijf dagen per week de hele dag een dreiging te voelen. Wanneer begint het weer? Ben ik wel veilig in de pauze? Wat gaan ze nu weer doen? Je voelt je ongemakkelijk, ongewild, intens ongelukkig en in het beste geval niet welkom in je omgeving. Pesten maakt heel wat kapot, en als het tijdens je jeugd gebeurt vormt het je, want het overkomt je immers terwijl je zelf letterlijk nog in ontwikkeling bent.

Een op de tien kinderen in Nederland wordt gepest. Scholen zijn wettelijk verplicht om pesten tegen te gaan. Toch gebeurt het nog steeds, en beperkt het zich lang niet alleen tot het schoolplein: met de komst van de mobiele telefoon heeft het pesten zich verplaatst naar de cyber-omgeving, wat het nog moeilijker maakt om deze vorm van geweld (want dat is pesten) te herkennen en aan te pakken.

Ik kan me herinneren dat ik op zondag vaak de hele dag op zag tegen maandag. Het idee dat het gepest de dag er na weer zou beginnen, zorgde er voor dat ik op zag tegen maandag, uit keek naar weekenden en vakanties, en in mijn bed stiekem lag te wensen dat er een magische oplossing zou komen voor mijn probleem. Ik praatte er thuis ook niet over: ik was bang dat mijn ouders dan naar school zouden stappen en dat zou het alleen nog maar erger maken, dacht ik.

Het beste kon ik er maar over zwijgen en het ondergaan.

Veilige omgeving
Toen ik naar de middelbare school ging, veranderde alles. Plotseling kwam ik in een hele andere omgeving terecht. Die kinderen wisten niet dat ik gepest werd op mijn vorige school. Ik voelde me alsof ik ontsnapt was uit een gevangenis, zo blij. Hier was ik niet het gepeste kind, hier kon ik opnieuw beginnen! En dat deed ik. Mijn middelbare schooltijd was een van de mooiste periodes uit mijn leven. Ik maakte veel vrienden en vriendinnen, zat bij toneel, de redactie van de schoolkrant, zong zelfs in een band terwijl ik niet kon zingen. De middelbare school was een geweldige plek, omdat mijn zelfvertrouwen daar eindelijk kon groeien. Omdat ik me er thuis voelde, welkom én veilig.

Dé oplossing tegen pesten bestaat niet
Er is niet één pasklare oplossing tegen pesten. Er is geen magische sleutel die alles oplost. Kinderen (en sommige volwassenen..) hebben simpelweg nog niet het inlevingsvermogen ontwikkeld om te voelen wat ze een ander kind aandoen met hun pesten. Ze zien het als een spelletje: die ga ik pesten want die is heel lief, dus die huilt snel. Of: die ga ik pesten want dan leid ik de aandacht af van dat ik zelf onzeker ben. Heel basaal. Want het inlevingsvermogen om te voelen wat je slachtoffer voelt, dat is er simpelweg (nog) niet.

Pesten is een symptoom
Het is goed dat de overheid scholen wettelijk verplicht pesten aan te pakken. Ook ouders hebben hier in een taak en verantwoordelijkheid. Niemand wil dat zijn kind pest, en niemand wil dat zijn kind gepest wordt: beide situaties zijn voor ouders ook niet fijn. Oplossingen in de vorm van een goede communicatie tussen ouders en school, de leerkracht zelf die pesten signaleert en aanpakt, de overheid die er op toe ziet dat scholen hun wettelijke plicht nakomen, zijn goed en belangrijk. Maar het dekt de lading nog niet helemaal.

Geef meer aandacht aan het pestende kind!
Hoe tegenstrijdig het ook klinkt, aangezien ik zelf slachtoffer van pesten ben: ik wil het opnemen voor het pestende kind. Niet alleen het slachtoffer van pesten heeft aandacht nodig, het pestende kind heeft minstens net zo veel aandacht nodig. Besteed dus meer aandacht aan het pestende kind, en het pesten stopt. Dat klinkt misschien raar. Toch meen ik ieder woord er van. Pestende kinderen hebben namelijk die positieve aandacht het hardst nodig.

Auto-ongeluk
Als er een auto-ongeluk gebeurt, gaat er in de crisis meteen alle aandacht naar de slachtoffers. Zij moeten immers in veiligheid gebracht worden, of acuut verzorgd worden. Dit is goed. Maar geen positieve aandacht besteden aan de pester, is hetzelfde als honderd ongelukken opruimen en niet kijken naar de verkeerssituatie: je lost het probleem achter het probleem niet op, dus blijven er botsingen plaatsvinden.

 Pesten is niet meer en niet minder dan een symptoom
Als er kinderen gepest worden, gaat dus vaak automatisch alle aandacht naar het slachtoffer. Dat is begrijpelijk, en het gepeste kind heeft die (na)zorg ook hard nodig.

Maar ook het pestende kind heeft zorg nodig.

Het pestende kind, daar weet men niet zo goed mee om te gaan. Ouders van het pestende kind schamen zich wellicht, of weten niet goed wat ze kunnen doen omdat het kind thuis gewoon lief is. Het ligt vaak heel gevoelig en is een pijnlijke kwestie. We stoppen het het liefst weg.

We weten niet goed hoe te reageren, behalve boos en straffend. Terwijl juist dat het pesten alleen maar erger maakt.
Een pester met weinig inlevingsvermogen of een laag zelfbeeld zal daarna alleen maar denken: door hem of haar (het gepeste kind) heb ik nu straf gekregen. En in het ergste geval denkt het kind: dit (straf) overkomt mij door hem of haar, dus die zal ik eens een lesje leren. En zo begint het hele probleem weer van voren af aan.

Terwijl juist dáár de kracht ligt van het terugdringen van pesten. Een kind dat pest heeft óók een probleem. Minstens net zo groot als dat van het slachtoffer. Het enige wat het pestende kind doet, is zijn probleem proberen door te geven aan een slachtoffer. Blijkbaar weet het niet hoe het zelf zijn probleem moet oplossen, dus gaat het negatief aandacht vragen. Wat het probleem is van het pestende kind, kan variëren: Het kan thuis problemen hebben, zelf ooit gepest zijn en nu zelf pesten als tegenreactie, het kan heel onzeker zijn, zich lelijk voelen en een knap kind gaan pesten, zich dom voelen en uit jaloezie een slim kind gaan pesten, het kan wat hulp nodig hebben met het  ontwikkelen van zelfvertrouwen.

Dus in plaats van het kind dat gepest wordt alle aandacht te geven, zeg ik als slachtoffer: verplaats een groot deel van die aandacht op een positieve manier naar de pester, en je dringt vanzelf het pesten terug. Pesten is niets meer en niets minder dan op een negatieve manier aandacht vragen.

Als daar mee omgegaan wordt op een consequente maar liefdevolle manier, wordt het probleem van het pestende kind opgelost of beter te hanteren. Als het pestende kind zich prettiger gaat voelen, zal het het pesten niet meer nodig hebben. 

blog

Creëren we mobielverslaafde, slechtziende kinderen?

Een reactie plaatsen

Vier en een half uur per dag zit een kind op zijn mobiel apparaat. Gemiddeld, in Amerika. Maar volgens deze universiteitshoogleraar zal dat gemiddelde in Nederland niet veel lager liggen.

Vier en een half uur per dag.

Dat zijn tweehonderdzeventig minuten.

Per dag.

Nu kan ik wel heel gemakkelijk met het vingertje gaan wijzen, maar dat doe ik niet, want ik vraag me direct af: hoe veel minuten per dag zit mijn kind op haar mobiel of tablet?

Als ik heel eerlijk ben: waarschijnlijk ook al te veel. Maar ik ben er de laatste tijd ook meer op gaan letten, sinds ik hoorde dat steeds meer kinderen slechtziend of blind worden er van.

Ik wil geen mobielverslaafd kind creëren, en ook niet dat mijn kind slechtziend of zelfs blind wordt door te veel beeldschermtijd.

Maar… Wat te doen? Het is soms natuurlijk wel gemakkelijk. Want: iedereen heeft het druk, spelletjes zijn vaak leerzaam en soms is het gewoon gemakkelijk.

Hoe beperk je dan dat beeldscherm gebruik?

1. Vaste tijdstippen op een dag waarop het apparaat voor bepaalde tijd gebruikt mag worden;

2. Kinderen zo veel mogelijk buiten laten spelen: meer speeltuinen, meer er op uit trekken, meer fietsen, wandelen, buitenspellen bedenken, skates, skateboards, gaan dansen, zwemmen, schaatsen!

3. Kinderen die afspreken na school meer stimuleren om samen naar buiten te gaan (als straat niet veilig is in de tuin)

4. Kennis is macht: kinderen informeren over wat te veel op een beeldscherm kijken met je ogen kan doen!

Ik ben erg benieuwd naar jullie creatieve ideeën en oplossingen.

blog

Sorry, lief kind. (Een brief voor alle onderwijzers, ouders en begeleiders van Nederland)

29 reacties

Deze brief heb ik geschreven aan het kind in mij, maar deel ik voor alle ouders, begeleiders en onderwijzers, zodat er meer begrip en begeleiding komt voor het anders lerende kind in het onderwijs van vandaag.

Lief innerlijk kind,

Ik zie je wel hoor. Je zit dan wel opgesloten en soms zorgvuldig weggestopt in een volwassen lijf met een volwassen brein, maar je bent er nog steeds. 

Ik zie je. 

Ik maak dan wel soms grapjes over je, als ik te hard lach of te enthousiast begon te dansen op een feestje; dan gaf ik jou de schuld. “Mijn innerlijke kind komt naar boven hoor!”. Maar dat ik grapjes over je maak betekent niet dat ik je uitlach, lief innerlijk kind. Ik maak namelijk meestal grapjes over mensen waar ik van hou.  

Wat heb je het soms zwaar gehad.

Je gebrek aan concentratie werd zo vaak verkeerd opgevat; men noemde dat vaak “geen zin”, “dromerig” of “met haar hoofd in de wolken”.

Men vond dat je “eerst moest denken, dan doen.” Maar wat begrepen ze jou verkeerd; door te doen dacht jij. Je kon niet slecht leren, je leerde anders. Eerst de praktijk, dan de theorie.

Verkeerd om! zei de wereld.
Andersom! zeg ik je nu.
Jij kende geen andere volgorde; toch werd jou verteld dat jouw volgorde verkeerd was en die van de wereld goed.

Je kon niet goed studeren, zei men, wegens dat gebrek aan concentratie. Je werd een dromer genoemd, een zwever, te druk, te beweeglijk, je moest eens met beide voeten op de grond belanden. Dat jij tijdens het dromen de informatie verwerkte die je daarvoor al snel had gelezen of gehoord, wisten ze niet. Jij zelf wist dat ook niet, want daar was je te jong voor. Je wist alleen dat je wel je best had gedaan.

En dat was ook zo.

Wat had je het soms moeilijk, als je uit het raam staarde en daarop betrapt werd, terwijl je niet eens wist dat dat verkeerd was, of waarom. Dat je uit het raam staarde maar in gedachten rekensommen maakte of geschiedenisverhalen voor je ogen zag gebeuren, wist men niet. Of dat je uit het raam staarde omdat je hoorde dat een ander kind gepest werd en jij een oplossing daarvoor zocht. Ook dat zag men niet.
Het naar buiten staren was alleen een andere manier van informatie verwerken, die voor jou goed werkte.

Wat was het fijn geweest als meer onderwijzers of begeleiders jou hadden begrepen. Als iemand had gezien dat jouw manier van leren gewoon anders was, niet meer en ook zeker niet minder. Wat had het je veel ellende gescheeld als men jouw “afwezigheid” tijdens uitleg in de klas niet ten onrechte had geïnterpreteerd als desinteresse. Want dat je niet de goede kant uit keek, betekende lang niet altijd dat je niet luisterde.

Lief kind, wat heb je het moeilijk gehad. Je werd door al deze dingen naar een vervolgopleiding gestuurd die op een lager niveau lag dan wat jij aankon, dus zette de verveling door. Je bladerde door de boeken en dacht; waarom is dit zo saai? Je motivatie zakte tot een dieptepunt, dus ging je je afzetten, door bijvoorbeeld helemaal niet meer te leren, want waar bleef toch die uitdaging?

Je motivatie ging langzaam verloren ergens tussen verbale, theoretische uitleg en mensen die jou hun beperkende overtuigingen opdrongen. Helaas net zo lang totdat jij ze zelf ging geloven.

Je was geen kind dat braaf uren studeerde: Je klom in bomen, bouwde dingen, schreef verhalen of maakte muziek. Je vormde melodieën in je hoofd, schreef liedjes, teksten, gedichten, of bedacht hele nieuwe dingen met je handen. Men noemde dat afkeurend dromerig, zelfs dom of in elk geval ongeïnteresseerd, terwijl je in werkelijkheid creatief was.

De wereld gaat uit van leren op basis van theorie: pas als je die beheerst mag je in de praktijk gaan uitproberen, voelen, zien, aanraken. Jij leerde juist door eerst uit te proberen, voelen, zien en aanraken; daarna werd de theorie vanzelf behapbaar. Dat maakte je niet minder slim (wat ze ook zeiden!); je was gewoon een beelddenker, heel visueel ingesteld. Laat het me zien, dan begrijp ik het. 

Lief kind, wat heb je moeten worstelen om je te bewijzen, omdat je wel wou maar niet mee kon met de meute. Wat was je jaloers op die kinderen die blijkbaar heel gemakkelijk de theorie tot zich namen. Wat benijdde je die kinderen, die uren lang met hun neus in de boeken konden zitten. Je voelde je heel vaak onbegrepen.

De onmacht die ontstaat omdat mensen er van uitgaan dat je niet wilt, is groot. Zo groot, dat je hem mee zult nemen in je volwassenheid, als er geen begeleider komt die begrijpt hoe jouw brein werkt.

Nu ben ik volwassen, lief kind. Ik ben nu een vrouw van 37 jaar en ik zeg namens alle volwassenen sorry tegen jou, lief kind. Je was gewoon een hartstikke leuk Pipi Langkous kind: “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.”.

Je was een doener, een maker, een oplosser, een bedenker. Je nam niet alles zomaar aan, je verzette je er zelfs tegen als je iets niet logisch of rechtvaardig vond, of dacht dat het beter kon. Nog zoiets waar niet alle begeleiders van kinderen goed tegen kunnen: kritiek van een kleiner mens.

Sorry lief kind, namens alle volwassenen, die jou niet geloofden, niet vertrouwden, niet begrepen of je standjes gaven. Je was anders dan de rest, je paste niet in het keurslijf van de meute, dus propte men net zo lang aan je tot je er in paste, alhoewel dat was alsof je een vierkant in een cirkel propt; het kan er wel in, maar het past nog steeds niet.

Je deed alles andersom, ondersteboven, vroeger of later; maar dat maakte het allemaal nog steeds niet verkeerd.

P.S.: Wat was het fijn hè, die ene leraar die niet op je foeterde als je uit het raam keek, maar jou juist een “creatief kind” noemde.
Of die leerkracht die jouw talent zag en je stimuleerde om er meer mee te doen. Die mensen die wél zagen wat je kon, en je op jouw manier lieten leren. Waren er daar maar meer van geweest.

Liefs,

Chrisje

blog

80% minder appen en mailen: je lost veel op!

1 reactie

Ga eens na bij jezelf: hoe vaak kom je in een conflict terecht door geschreven gespreksvormen zoals Whatsapp en e-mail, en hoe vaak gebeurt dat via een live gesprek (tijdens een telefoongesprek of persoonlijke ontmoeting)?

Hoe handig de moderne technologieën ook zijn en hoe efficiënt en kostenbesparend ze ook lijken, e-mails en whatsapp worden helaas ook steeds vaker gebruikt als een middel om je achter te verschuilen.

Ik durf het niet zo goed live te zeggen, dus app ik het maar. Dat is vaak de reden achter dit gedrag. Conflict vermijding is dan vaak onbewust de bedoeling, maar de methode werkt vaak averechts.

Ik heb dat zelf ook geleerd uit eigen ervaring: Als ik iets moeilijk vind om “live” te zeggen, mail of app ik het. Dat is niet goed. Het is menselijk, en ook wel begrijpelijk, maar niet goed. Want als je het niet rechtstreeks zou durven zeggen, waarom dan wel via een tekstbericht?

Bij een tekstbericht dat binnenkomt zie je geen gezicht. Je hoort geen intonatie. Je hoort geen humor. Je kunt niet direct reageren. Een tekstbericht – in welke vorm dan ook – komt vaak hard en onpersoonlijk binnen; harder dan de afzender eigenlijk bedoelt.

Maar ook in positieve zin krijg je veel meer voor elkaar door live contact. Als je op je werk iets wil regelen en je stuurt een e-mail, kan het makkelijk een week duren eer je collega jouw verzoek leest. En dan is er ook nog de vraag of hij er iets mee doet. Zoek je hem op, of bel je, dan heb je direct een menselijker contact. Dan maak je het persoonlijk, hoor je elkaars stem, kun je een leuk ongepast grapje maken over, of vragen hoe het gaat met – ik noem maar wat – zijn vrouw. Doe je dat via mail, nou, dan komt dat heel anders over.

We verschuilen ons met zijn allen letterlijk achter ons scherm. Of dat nu een telefoonscherm is of een pc scherm. Verschuilen is nooit goed. En natuurlijk is het soms noodzakelijk. Maar voor de relatie die je met mensen onderhoudt, is het altijd beter om menselijk contact te verkiezen boven techniek.

Maar het is ook een gewoonte. En we hebben het ook zo druk!

Dat klopt. Maar je kunt je wel aanwennen om jezelf bij contact momenten af te vragen:

– kan ik naar hem of haar toe gaan?

– zo niet, kan ik hem of haar dan bellen?

– als je echt niet anders kunt dan een tekstbericht via telefoon sturen, is een spraakbericht nog altijd een beter alternatief. De ander kan dan misschien niet meteen reageren, maar hoort wel je stem.

Deze vragen probeer ik mezelf te stellen de laatste tijd, en de resultaten hiervan zijn ongelofelijk. Ik heb betere contacten, zowel zakelijk als privé. Ik krijg meer dingen geregeld en door het menselijk contact heb ik meer plezier. Ik zet me over mijn angst voor conflicten heen en verschuil me niet meer achter mijn scherm. Maar daardoor word ik voor anderen ook letterlijk zichtbaar; mijn persoon, mijn kwaliteiten en mijn humor. Dat helpt vervolgens als je weer eens iets moet afhandelen samen.

Een heleboel misverstanden ontstaan simpelweg door geschreven tekst. Dingen die je schrijft kunnen verkeerd worden geïnterpreteerd. Dat kan ook gebeuren in een live gesprek, maar dan kun je dat zien gebeuren bij de ander en ingrijpen, uitleg geven of context.

Helemaal zonder de techniek leven is waarschijnlijk onmogelijk. Maar dat de techniek bestaat, wil niet zeggen dat we deze altijd moeten gebruiken. Dat is als een brief schrijven aan je buurvrouw: het kan, maar het is beter, sneller en handiger om er gewoon naar toe te lopen.

Ik ben hier zo van overtuigd dat ik het jullie liefst allemaal persoonlijk zou vertellen!

Maar aangezien dat niet kan, hieronder een filmpje dat het heel treffend weergeeft:

https://youtu.be/XZtD4p5p7ec

blog

Ontplofte kinderkamer 

1 reactie

Mijn telefoon roept dat ik een whatsapp heb. Ik open het scherm.

“Zeg!!”

Het is vriendin Kim die aan de andere kant van het land woont. 

“Zeg het eens?”

“Had je me niet even kunnen waarschuwen?”

Ik vraag me snel af waarvoor: dat het woensdag is? Dat de wintertijd in is gegaan? Dat Trump niet aan de macht had moeten komen?

“Eh, waarvoor?” antwoord ik voorzichtig. 

“Nou, jouw kind is vier jaar ouder dan mijn kind. En ik wist dus niet dat dit zou gebeuren als kinderen alleen boven spelen!”

Prompt volgde er een foto:


“Aha, je hebt ze alleen boven laten spelen!” stuur ik terug, nadat ik een beetje tot bedaren ben gekomen van het lachen.

“Ja! Ik dacht ik kan wel even buurten met die moeder beneden!”

Oh, die onschuld. 

“En kijk!” 


“En er ligt een halve zandbak in het bed van onder hun schoenen! FML!”

“Oké, listen up.” stuurde ik terug. “Drie basis regels bij speel afspraakjes: 1. Schoenen uit beneden aan de trap, 2. Kwartier voor einde speeltijd samen opruimen en 3. Kostbare spullen vooraf weg zetten.” 

“Oké, Thanks. Maar eh, kun je geen handboek maken ter voorkoming van toekomstige rampen?”

“Dat zou ik kunnen doen, maar dit is toch veel leuker?” 

Ze heeft me daarna niet meer terug geappt. Vast omdat ze bezig is met opruimen. 

blog

De andere kant van moederdag

Een reactie plaatsen

Ah, moederdag. Je kunt er niet om heen; niet in de winkels, niet op de radio, niet op social media. Voor veel moeders is het dan ook een geweldige dag, met blote voetjes op de vloer die aan komen sluipen, met zelfgemaakte knutselwerken. downloadfile-1.jpeg

Maar voor veel mensen lijkt het me vervelend dat je er niet om heen kunt. Lijkt het me een moeilijke, pijnlijke dag; bijvoorbeeld voor de mensen die hun moeder niet meer bij zich hebben. Behalve in hun hart en hun herinneringen.

Ook voor de moeders die hun kindje verloren, lijkt het me een loodzware dag. Moeders die hun hart openstelden voor een kindje. Een kindje
dat zo gewenst werd, maar dat nooit kwam. Waar zij al hun hoop op gericht hadden. De teleurstelling, de pijn en het verdriet zal op moederdag voelbaar aanwezig zijn, misschien nog meer dan op andere dagen.

Op moederdag laat ik mezelf verrassen met een ontbijt op bed en een knutselwerk. Met extra knuffels en kusjes. En besef ik meer nog dan op andere dagen hoe veel geluk ik heb, dat mij dit gegund is. Dat ik dit mag meemaken, deze titel mag dragen. En denk ik aan al die moeders die er niet meer zijn, die gemist worden, die moeder zijn zonder kind.

Als ik dan al die plaatjes en reclames hoor langs komen, dat je op moederdag niets hoeft te doen, niet hoeft te zorgen (hoe lief dat ook bedoeld is), dan denk ik: vandaag vier ik juist dat ik dat wel mag doen. Dat ik er nog ben om te zorgen. Dat ik niet naar het toilet kan gaan zonder gestoord te worden met vragen. Dat ik die blote voetjes op de vloer hoor aan komen sluipen. Ik ben er dankbaar voor.

blog, Echte Moeders

Waarom je je kind zo vaak mogelijk op schoot moet pakken

Een reactie plaatsen

Op schoot bij mama of papa. Er is geen veiligere of gezelligere plek.

Je kunt het niet vaak genoeg doen, vind ik. Hoe gehaast je bestaan ook is en hoe veel je ook moet.
Ik weet het, je hebt het druk. Het leven is druk. De wereld is druk. Haast, haast, haast. Maar op schoot staat de tijd stil. Je kunt elkaar aankijken. Je kunt kijken naar de details van hun wimpers en wenkbrauwen. Je kunt kietelen, knuffelen en gewoon lekker tegen elkaar aan hangen.

Kinderen moeten zo vaak mogelijk op schoot. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. Nu nog wel. Want in al die haast ontgroeien ze – zomaar, in wat een oogwenk lijkt – je schoot.
Zijn ze opeens boven je uit gegroeid, of willen ze niet meer.

En dan opeens komt de dag dat ze het ouderlijk nest verlaten. Daar gaan ze, met hun koffers, hun leven als volwassene tegemoet.

Dan wens je dat ze nog even zo klein waren dat ze op je schoot pasten. Dat je nog even kon ruiken, knuffelen en kijken. Dat die handen nog handjes waren, of knuistjes met kuiltjes er in.

Dus laat alles vallen waar je mee bezig bent, schuif je iPad of laptop van je schoot af en roep je kind bij je.

Nu kan het nog.
De rest komt later wel.

blog

Waarom moeders top werknemers zijn

4 reacties

Oké, we komen soms werken met wallen tot op onze knieën, vanwege een nachtelijk snottebellenfestijn. Maar ondanks dat zijn moeders vaak top werknemers, om de volgende redenen:

Opgeven is geen optie
Al eens een hele nacht wakker gebleven met je kind en daarna de hele dag gewerkt? Nee? Moeders doen dat regelmatig. Maar zo’n beetje slaapgebrek houdt ons niet tegen.

We werken Hard met een grote H
Ja, we hebben een of meer nakomelingen. En die wachten op ons, na onze werkdag. Daardoor hebben we dus geen tijd om een uur bij de koffieautomaat te kletsen of om uren te internetten: wij willen het werk af hebben, voordat we stipt op tijd weg gaan: efficiënt werkende medewerkers dus, die het bedrijf niet onnodig overuren laten uitbetalen.

Klantvriendelijk en stressbestendig
Schreeuwende klant? Boze patiënt? Tierende mensen aan de telefoon? Nou en? Wij zijn niet zo snel onder de indruk.  Probeer maar eens een legoblokje uit de neus van je kind te halen terwijl het andere kind krijsend in de gordijnen klimt, met Dora op standje hardhorenden op TV, omdat je peuter aan de volumeknop van de afstandsbediening zat voordat ie hem verstopte, terwijl hij multitaskend en al een sterk riekende spuitluier fabriceerde.

Plannen en organiseren
Wij kunnen plannen en organiseren als de beste. Ingewikkelde roosters in Excel? Puh, wij organiseren een heel gezin inclusief alle buitenschoolse activiteiten, bezoekjes aan de tandarts, dokter en kapper, in combinatie met wat er ’s avonds op tafel moet staan en het organiseren van het huishouden, terwijl we ondertussen nog helpen met huiswerk maken. Zo’n Excel schemaatje, daar krijgen wij geen stress.

Verantwoordelijk en perfectionistisch
We hebben dan wel kinderen thuis, maar we hebben ook hart voor de zaak. Tegenwoordig ben je blij als je werk hebt, zeker als dat ook nog eens leuk werk is met genoeg uitdaging.

Weet jij nog meer redenen waarom moeders goede werknemers zijn? Laat je horen in een reactie!

blog, Echte Moeders

Zwangere buik aanraken? Can’t Touch This!

Een reactie plaatsen

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik zwanger was van ons kind. Maar wat ik me nog maar al te goed herinner, is hoe versteld ik er van stond hoe veel mensen aan je buik dachten te mogen zitten.
En gek genoeg waren dat niet eens mijn vriendinnen of mensen die dicht bij me staan, maar vaak zelfs vage kennissen, toevallige voorbijgangers en collega’s. Nu weet ik niet hoe het met jullie zit, maar ik ben best wel gehecht aan mijn personal space. Natuurlijk, ik knuffel mijn naasten en goede vriendinnen graag. Maar van vreemden wil ik toch eerst wat meer weten, alvorens ze fysiek toenadering mogen zoeken.

Ik begrijp dat zo’n uitpuilende buik (zeker die van mij, ik leek wel een drieling te dragen!) uitnodigend is. Een soort fysiek uithangbord. En ik vond het helemaal niet erg als mensen iets zeiden of vroegen over de zwangerschap. Maar dat aanraken, dat hoefde van mij nou ook weer niet. Er was zelfs een collega die het leuk vond om me telkens te verrassen door me van achteren te besluipen, en dan opeens die twee handen op mijn buik. Uh. Pardon?

Er waren ook mensen die mijn loopje gingen na doen. Vonden ze grappig. Waggel, waggel, waggel. Hilarisch hoor, althans dat vonden zij. Ik niet zo. Ach ja.
Als er vrouwen in mijn naaste omgeving zwanger zijn, voel ik ook wel die behoefte om er even een hand op te leggen. Maar wetende dat niet iedereen daar zomaar van gediend is, vraag ik het altijd even van te voren. Wel zo netjes, toch?

blog

Waarom “Trek het je niet aan” SLECHT advies is

Een reactie plaatsen

https://static.pexels.com/photos/23008/pexels-photo.jpg

We zeggen het tegen elkaar. We zeggen het tegen onze kinderen. “Trek het je niet aan.” Waarom trek het je niet aan naar mijn mening slecht advies is, zal ik uitleggen.

Degene die jou net over zijn probleem heeft verteld, zou het je waarschijnlijk niet verteld hebben als hij het zich niet al lang wel had aangetrokken. Er is een probleem, die persoon zit er mee, en dan kom jij met trek het je niet aan. Daar heb je dus helemaal niks aan, met je probleem.

Allereerst zeg je met trek het je niet aan eigenlijk: je moet je er niet druk om maken. Dat is heel goed bedoeld natuurlijk, maar daar heb je niet zo veel aan als je je er wel druk om maakt. Want dat doe je al. Anders zou je er niet over praten, toch?

Tegen kinderen zeggen we ook vaak dat ze het zich niet aan moeten trekken. Wat ik daar persoonlijk niet zo handig aan vind, is dat een kind dan het gevoel kan krijgen dat het probleem waar het mee zit, niet belangrijk genoeg is, niet mee telt, of in het ergste geval, dat het zich aanstelt. Want jij vindt dat het zich van dit probleem niets moet aantrekken, toch?

In plaats van trek het je niet aan kun je misschien beter het probleem valideren en samen op zoek gaan naar oplossingen. Want hoewel jij misschien denkt dat de ander dit probleem makkelijk naast zich zou moeten kunnen neerleggen, voor diegene is dat (op dit moment) niet zo gemakkelijk. Toch?

blog, Echte Moeders

Vaccineren kinderen: wel of niet?

6 reacties

hand, young, babyIn Nederland hebben we het Rijksvaccinatieprogramma, waardoor alle kinderen kunnen worden ingeënt tegen besmettelijke en gevaarlijke infectieziektes zoals de bof, mazelen (kan leiden tot longontsteking en hersenvliesontsteking), difterie, kinkhoest, polio en rode hond (kan bij zwangere vrouwen leiden tot miskraam, vroeggeboorte of aangeboren afwijkingen van de baby).

Sinds de introductie van deze vaccinaties is de kindersterfte in West Europa drastisch gedaald. Toch zijn er ook nog steeds ouders die er  – ondanks de risico’s – voor kiezen hun kind niet te laten vaccineren, wegens religieuze redenen of uit angst voor het effect van de vaccinaties op de gezondheid van hun kind.

Hoe meer ouders echter weigeren hun kind te laten vaccineren, des te groter is de kans dat deze gevaarlijke infectieziektes weer de kop op gaan steken. Door je kind te laten vaccineren bescherm je dus niet alleen je eigen kind, maar ook de gehele bevolkingsgezondheid.

Op internet gaan er veel verhalen rond dat kinderen autisme zouden kunnen ontwikkelen door vaccinaties. De arts die dit beweerde is echter inmiddels uit functie gezet omdat hij fraudeerde en omdat zijn onderzoeksresultaten niet kloppend bleken te zijn. Het onderzoek waar hij aan werkte werd later om die redenen ingetrokken.

Op de website van het RIVM vind je een video waarin antwoord wordt gegeven op de meest gestelde vragen die ouders hebben over de vaccinaties.

Hoe heb jij de afweging gemaakt?
Heb jij je kind laten vaccineren of niet?

blog, Echte Moeders

Asociaal gedrag bij Kinderen (en de blinde vlek van ouders)

2 reacties

Ik schreef eens een quote over Pietertje. Pietertje rende door de speeltuin en maaide met zijn armpjes onschuldige voorbijgangertjes neer. “Dat komt door zijn koemelkintolerantie.” zuchtte zijn moeder tegen me.
Totdat Pietertje een kindje tegenkwam met Pietertje intolerantie.

Die quote werd me toch een triljoen keer gedeeld, zeg. En ik snap ook wel waarom. Het lijkt alsof sommige kinderen tegenwoordig alleen nog gekleed en gevoed worden, maar niet meer opgevoed. En hoewel mijn eigen kind absoluut niet perfect is (en dat ook niet hoeft te zijn), kan ik het niet helpen dat de volgende gedachte zich aan mij opdringt:

Als ouders toe zitten te kijken terwijl hun kind gigantisch over alle fatsoensnormen heen dendert, fysiek of verbaal faliekant meermaals de mist in gaat en asociaal gedrag vertoont, dan wordt dat al voor een groot deel verklaard door exact dat: de toekijkende ouder die niet ingrijpt.

Je kunt kinderen niet met honden vergelijken. Want foei, dat is niet hetzelfde. Maar toch. Stel dat ik dat toch stiekem een keer zou doen. Dan zou je die ouders die niet ingrijpen kunnen vergelijken met hondeneigenaren die bij een bijtincident er naast staan en verbouwereerd zeggen: “Dat doet ie anders nooit.”

Toch is het bijtincident meestal een gevolg van een hele reeks gebeurtenissen waarin de hond zijn grenzen niet duidelijk gemaakt krijgt, waardoor hij nerveus en angstig wordt (want een hond houdt van duidelijkheid… kinderen ook. Tot zo ver mag je gaan.) uiteindelijk een bijtincident kan plaatsvinden.

Het kan natuurlijk zo zijn dat dat agressieve gedrag van je kind een (veel) dieper liggende oorzaak heeft dan enkel het opzoeken van grenzen. Maar  dan nog; dan ga je als ouder op zoek naar die dieper liggende oorzaak, en laat je dit soort incidenten niet zomaar voorbij gaan zonder enige reactie te geven richting je kind, toch? Ik begrijp oprecht niet waarom mensen niet ingrijpen als hun kind zo asociaal of agressief is naar andere kinderen. Is het de blinde vlek, die ouders hebben voor hun kind? Zien ze het niet zoals wij het zien? Zie ik dingen bij mijn eigen kind dan misschien ook niet? Het zou best kunnen. Toch weet ik zeker dat wanneer mijn kind op zo’n bewuste, gemene manier een ander kind pijn zou (proberen te) doen, ik er binnen twee tellen bij zou zijn, met bijbehorende consequenties.

Dat zeg ik niet uit de hoogte, maar omdat ik fatsoen wil overbrengen op mijn kind en omdat ik me verantwoordelijk voel. Als je ziet hoe veel zinloos geweld er is tegenwoordig, bekruipt me toch de gedachte, dat meer mensen dit zouden moeten proberen.

blog, Echte Moeders

Haat jij Dora ook? There it is! 😂 #herkennenisdelen

1 reactie

image
Dora.

Ah, Dora. Welke moeder kent haar niet? Het vrolijke poppetje met haar vriendjes op televisie, dat half Nederlands half English speaks to her little viewers.

Naast dat dit al incredibly annoying is, is dat natuurlijk pedagogisch super verantwoord en spreken de helft van onze kinderen dankzij Dora al Engels nog voordat ze zindelijk zijn. We waren een keer in een binnenspeeltuin met onze dochter toen ze drie was. Opeens zag ik haar niet meer. Totdat ik een klein stemmetje uit een hoekje van het klimrek hoorde komen: “Please, rescue me, I’m stuck!”
Ja, dat moet je Dora toch nageven.

But all madness on a little stick, ik zou er als kind echt ho-ren-dol van worden, die vragen de hele tijd. ZIE JIJ DE WALVIS? vragen ze dan, terwijl rechtsboven in beeld overduidelijk een walvis komt opdoemen, terwijl voor de zekerheid links en rechts nog twee gigantische neon pijlen staan te knipperen. THERE IT IS!!

Mijn kind heeft overigens nooit meegedaan met die interactie. “Als je even wacht, zegt Dora het zelf al, dus je hoeft niks te zeggen.” was haar droge conclusie. Gelijk heeft ze.

Maar wat ik Dora wel moet nageven; ze was zo ideaal om even bij weg te dromen. Althans, voor het kind. Waardoor de moeder dan even tijd heeft voor een wasje, een dutje of een ongestoorde number two kan doen. Daarom – en daarom alleen! – tolereerde ik Dora.

Swieber ook, met zijn eeuwige gejat, die kon ik wel wurgen op het laatst. “Met Christmas mag je niet stelen Swieber!” riep Dora de huiskamer in.
Ah, mooi.
Alleen met kerst mag je niet stelen. 
De rest van het jaar, ach, als je het met kerst maar niet doet.
“Zie jij de hypocrisie in Dora?” mompelde ik interactief en al tegen het televisie scherm.
“There it is! You did it!”

blog

Stop met zeuren! 😈

1 reactie

Ik lees tegenwoordig bijna alleen nog maar gezeur in reacties op online media. Als iemand mee doet aan Serious Request, wordt er meteen geroepen dat je eigen volk eerst moet helpen. Als iemand geld doneert, wordt gezegd dat het naar de ouderen of armen in Nederland moet gaan.

Natuurlijk mag iedereen vinden wat hij of zij vindt, maar stiekem bekruipt me dan toch de gedachte: en wat doe jij dan zelf, reageerder?
Hoe vaak ga jij vrijwillig ergens hulp aanbieden?
Hoe vaak doneer jij geld of spullen aan de voedselbank?

Bovendien, waarom moet het eigenlijk altijd zo zwart wit zijn? Waarom zou allebei niet mogen? Als ik iets kan missen, moet ik toch zeker zelf weten aan wie ik het geef?

Nou, weet je. Ik geef regelmatig goede kleding weg aan locale mensen die dat hard nodig hebben. Ik werk een uur per week vrijwillig op de school van mijn kind. Ik geef geld aan de voedselbank. Maar ik doe óók mijn bijdrage aan Serious Request voor KINDEREN in oorlogsgebieden. En ik steun ook mijn lieve neefje, die rondjes door de gymzaal rende om geld in te zamelen voor de kinderen in die oorlogsgebieden. Foei, wat moreel onverantwoord hè?

Bah. Wat zijn we hard geworden, veroordelend en koud. En wat staan we hard te roepen en te blaaskaken langs de zijlijn. Nee, dan heb ik meer respect voor mensen die in plaats van zeuren iets doen. Of het nou voor mensen in Nederland is, of voor mensen ver weg. We wonen immers nog altijd samen, met zijn allen op dezelfde aardbol.

PS: met dank aan de Inspiratiebron voor deze blog: Ruud. 😙

blog

Sinterhaast 😨

Een reactie plaatsen

“Ik ben blij als hij het land uit is.”
Dat fluisterde ik gisteren middag tegen mezelf, terwijl ik mijn wallen bekeek in de spiegel. Wat ik voor ontaarde moeder ben, vraag je je misschien af?

Ik vind het echt wel leuk hoor, allemaal. Zeker als ik dat opgewonden blije snoetje zie, met die rode wangetjes, vol verwachting. Dat heilige geloof.

Iets minder blij werd ik van dat zelfde opgewonden blije snoetje, elk weekend om kwart over vijf ’s ochtends, dat naast mijn bed stond: “Is het al dag? Ja toch? Wat zou er in mijn schoen zitten? Ga je mee naar beneden?”

Sommige kinderen hebben helemaal geen last van spanningen rondom sinterklaas, hoorde ik op het schoolplein. Dat zijn echt relaxte kinderen. Ons kind slaapt er al weken onrustig van. En ze is niet de enige, hoorde ik ook op het schoolplein, van de moeders met net zulke grijze wallen als ik.

En voor die kinderen die iets sneller last hebben van spanningen: Je kunt er ook niet meer omheen, hè. Elke dag sinterklaas journaal, sinterklaas op school, sinterklaas intocht, sinterklaas vieringen bij de werkgevers, sinterklaas bij het lokale winkelcentrum, papieren schoentjes zetten bij de supermarkt…

Ik denk steeds vaker aan vroeger. Wij mochten hooguit een paar keer onze schoen zetten; dan was er pakjes avond waarbij onze buurman piet op het raam klopte, en stond er een wasmand die verdacht veel op de onze leek cadeau mand voor de deur, vol met mooie cadeaus.

Nu is er weken lang gekte, zijn er nachtmerries over witte wieven, moeten we mee zoeken naar hunebed stenen, en worden er knuffels in de schoen gepropt voor rommel piet.

Vanavond dan eindelijk waar het allemaal om draait: pakjesavond. Héérlijk avondje. Héérlijk genieten. En morgen hopelijk eindelijk weer een heerlijk uitgerust en relaxt kind.

Fijne Sinterhaast!

blog

Sinterhaast 😨

Een reactie plaatsen

“Ik ben blij als hij het land uit is.“
Dat fluisterde ik vanmiddag tegen mezelf, terwijl ik mijn wallen bekeek in de spiegel. Wat ik voor ontaarde moeder ben, vraag je je misschien af?

Ik vind het echt wel leuk hoor, allemaal. Zeker als ik dat opgewonden blije snoetje zie, met die rode wangetjes, vol verwachting. Dat heilige geloof.

Iets minder blij werd ik van dat zelfde opgewonden blije snoetje, elk weekend om kwart over vijf ’s ochtends, dat naast mijn bed stond: “Is het al dag? Ja toch? Wat zou er in mijn schoen zitten? Ga je mee naar beneden?”

Sommige kinderen hebben helemaal geen last van spanningen rondom sinterklaas, hoorde ik op het schoolplein. Dat zijn echt relaxte kinderen. Ons kind slaapt er al weken onrustig van. En ze is niet de enige, hoorde ik ook op het schoolplein, van de moeders met net zulke grijze wallen als ik.

En voor die kinderen die iets sneller last hebben van spanningen: Je kunt er ook niet meer omheen, hè. Elke dag sinterklaas journaal, sinterklaas op school, sinterklaas intocht, sinterklaas vieringen bij de werkgevers, sinterklaas bij het lokale winkelcentrum, papieren schoentjes zetten bij de supermarkt…

Ik denk steeds vaker aan vroeger. Wij mochten hooguit een paar keer onze schoen zetten; dan was er pakjes avond waarbij onze buurman piet op het raam klopte, en stond er een wasmand die verdacht veel op de onze leek cadeau mand voor de deur, vol met mooie cadeaus.

Nu is er weken lang gekte, zijn er nachtmerries over witte wieven, moeten we mee zoeken naar hunebed stenen, en worden er knuffels in de schoen gepropt voor rommel piet.

Vanavond dan eindelijk waar het allemaal om draait: pakjesavond. Héérlijk avondje. Héérlijk genieten. En morgen hopelijk eindelijk weer een heerlijk uitgerust en relaxt kind.

Fijne Sinterhaast!

blog, Echte Moeders

Het ouderschap: Fantastisch, maar ook heel vies.

Een reactie plaatsen

Het is fantastisch om moeder te zijn. Echt, geweldig. Ik zou het nooit anders willen. Maar het ouderschap is naast geweldig en mooi en fantastisch ook vaak bijzonder vies.
“Mama, kijk! Ik heb een hele grote neuzevreutel gevangen!” Of je wil of niet (je wil niet), daar staat je kleuter, vlak voor je neus, met een wonderbaarlijk grote vangst uit de zijne. Natuurlijk gebeurt dit niet thuis, waar tissues en stromend water voorhanden zijn. Dit gebeurt midden in de supermarkt, net die ene keer dat je geen tissues bij je hebt.

Kerstavond, bijvoorbeeld. De mooiste tijd van het jaar. Je maakt je kleintje klaar om te vertrekken naar het Familie Diner. Al weken hingen de allermooiste kleertjes klaar, ver weg van de andere gewone kleren, zoals die geweldige, onverwoestbare jeans van de Zeeman en de Hema. Nadat je je kleine wolk hebt gebadderd en ze fris ruikend in haar mooiste kerstjurkje hebt gehesen (dat meer kostte dan jouw complete kerst outfit bij elkaar) en exact drie minuten voordat je moet vertrekken naar het Diner, ruik je opeens een verdachte geur. Alsjeblieft, laat het niet waar zijn, fluister je tegen de kerststal onder de boom, terwijl je je omdraait en je peuter in slow motion lachend weg ziet kruipen met een bruin-groenig plakaat van peuterdiarree op haar rug. Dwars door het veel te dure stof heen.

Ouderschap is gewoon vies. Je leert dingen die je nog nooit geweten hebt, zoals hoe ver een kraaltje omhoog kan in een neus, hoe ver een kind kan projectiel braken, en hoe smerig zwemwratjes zijn als ze open gekrabd worden. En: hoe hygiënisch je het ook probeert aan te pakken, het is nooit genoeg. Hoe steriel je huis ook is, iedere dag worden er gratis en voor niets school- en opvang bacillen mee naar binnen gedragen. Je kunt nog zo er tegen vechten; dat helpt niet.

“Pietertje moest poepen vanmiddag, tijdens de pauze op school.” vertelde kindlief ons eens, uiteraard toen we zaten te eten. “Oh, uh, oke.”
“Maar de juf had geen tijd om met hem mee te gaan naar binnen.”
“Waarom zou de juf mee moeten gaan naar binnen?”
“Ja, omdat hij zijn billen nog niet zelf kan af vegen!”
“Oh, zo.”  zei ik, en nam een hap van mijn eten.
“Dus heb ik het maar gedaan.”
Mijn eten bleef ergens halverwege mijn keel steken.”Wat heb je gedaan?”
“Zijn billen voor hem afgeveegd! Want het was zo zielig voor hem en hij moest echt erg veel poepen!”
Mijn hoofd had een gevecht met mijn eten: wel of niet terug omhoog komen. U kent het wel.
Ik overwoog of ik moest vragen of ze haar handen wel had gewassen, maar besloot dat ik het niet wilde weten.

Ouderschap. Het is geweldig. Het is bijzonder mooi, liefdevol, maar vaak ook stinkend, vies, en groen.

 

blog, Echte Moeders

Anti super food moeders, verzamelt u!

4 reacties

Nee, nee, nee, nee, nee!
Ik word er niet goed van, al die artikelen en vingerwijzende betweters, over hun gojibessen en andere super foods. Ik bedoel: kom op man! Ik zocht me laatst helemaal het apezuur naar een pak gewone ordinaire cruesli, omdat ik eerst honderdduizend dozen speciale super food cruesli met bessen, super zaad en godweetwat er in aan de kant moest mikken.

Kunnen we even met zijn allen normaal gaan doen, ja? Welke moeder heeft nu in vredesnaam tijd om elke dag een lunch box met drie honderd compartimenten vol haver, spelt, speciale super bessen en raw food in elkaar te mikken, zonder zich na verloop van tijd (lees: twee dagen) de haren uit het hoofd te trekken van ellende?

Dus, nee, nee, nee! Ik doe er niet aan mee. Gewoon, volkoren boterhammen met gezond en oei, ja, soms ook zoet beleg. En meestal krijgt ze een flesje water mee, maar soms ook gewoon ordinair appelsap, in plaats van biologisch geconcentreerd extract van welopgevoede, genetisch verantwoorde appels, die uit zichzelf vrijwillig uit een boom zijn gevallen.

Ik bedoel, kom op, die kinderen maken tegenwoordig al genoeg mee: het is al erg genoeg dat ze al als peuter de cito toets moeten afnemen. Met al die druk kunnen ze best dat beetje extra suiker gebruiken. Joe!

blog

Dreigement van een Heilige Knuffel

1 reactie

image
De Heilige Knuffel

Ik ben de woordvoerder van alle Heilige Knuffels van kinderen, ja, zelfs overal ter wereld.

Voor jou lijk ik misschien maar een lapje stof met een koddig hoofdje er op, maar voor je kind ben ik écht. Ik heb een naam, ik word overal mee naar toe gesleept, ik word bij alles betrokken, ik hoor alle verhaaltjes en dromen en geheimpjes van je kind. En boven alles: zonder mij wordt er niet geslapen. Ik herhaal: zonder mij wordt er niet geslapen. Ahá! Nu heb ik je aandacht.

Aangezien slapen erg hoog staat op de prioriteitenlijst van ouders wereldwijd, lijkt het me goed te benadrukken wat voor onvervangbare rol ik speel, óók in jullie nachtrust. Zonder mij kan jullie kindje niet slapen. Ergo: Zonder mij doet u geen oog meer dicht. En denk vooral niet: we kopen een reserve. Jullie kind is slimmer dan dat.

Ja… In feite zijn jullie dus net zo afhankelijk van mij, als jullie kind. Wat voor duur betaalde baan je ook hebt, of je nu directeur of hotemetoot of wat dan ook bent: bedenk je eens hoe snel het bergafwaarts kan gaan, bij genoeg gebrek aan slaap.

Of dat een dreigement is? Chantage, zegt u?

Kom kom, ik ben maar een simpele knuffel.

Het enige wat ik vraag, is het volgende bescheiden eisenpakket:

1. Een regelmatige wasbeurt
2. Geen ongewenste intimiteiten meer door de hond des huizes!
3. Indien bovenstaande onverhoopt toch weer gebeurt, herhaal 1.
4. Bij verkoudheid  van mijn kleine baas: herhaal punt 1. Bij buikgriep: herhaal drie maal. Maar niet te heet, dan krimp ik.
5. Ik wens niet meer onderin de logeertas te belanden. Ik ben van cruciaal belang voor het welbevinden van het hele gezin. Behandel mij ook als zodanig. Bovendien ben ik licht claustrofobisch.

Je ziet: het zijn maar een paar simpele wensen, die je verzekeren van een goede nachtrust.

Vind je dat te veeleisend?
Ik ben niet de moeilijkste: ik kan me met gemak eens een dag en een nacht goed verstoppen, ergens in huis. Bespreken we het de dag er na gewoon opnieuw.

Toedels uit Knuffelland!

Beertje.

blog

Aan de ouders die langs het voetbalveld staan te schelden op de scheids

Een reactie plaatsen

Ik las in de column van Youp (die van ’t Hek) dat hij op de radio hoorde dat er een psycholoog was, die ouders begeleidt, die langs het voetbalveld staan te schreeuwen.
Ik moest de zin een paar keer opnieuw lezen. Waarschijnlijk omdat ik het niet wilde begrijpen. Ouders begeleiden om te leren niet te schelden en foeteren langs de kant van het voetbalveld?

Echt waar? Ja, echt waar. Zo diep zijn we dus gezonken. Ouders kunnen hun kind niet gewoon meer kind laten zijn, en al helemaal niet de scheids de scheids laten zijn. Nee, die ouders, die weten het natuurlijk allemaal veel beter dan een getrainde professional. Als u me zoekt: ik ben even ergens met mijn hoofd tegen een muur aan het bonken met een straaltje kwijl uit mijn mond.

Dames en heren, dit gaat toch zevenhonderddrieëndertig stations te ver. Waar zijn we als ouders mee bezig, als we de scheids niet meer zijn werk laten doen? Als we zo fanatiek worden dat we moeten schelden en schreeuwen tijdens een SPEL?

Goed voorbeeld, hoor.

Maakt niet uit als je een foutje maakt tijdens het voetballen, Hans junior, want papa of mama zal er altijd zijn voor je. Met een rood hoofd en een torenhoge bloeddruk. In je nek hijgend en scheldend als een viswijf. Dat wel. Maar er is altijd, altijd iemand voor je, Hans junior, die je zal leren dat verliezen geen optie is en dat jouw fouten al-tijd goed te praten zijn. Je zult nooit de vervelende ervaring hoeven meemaken van, ik noem maar wat, eigen verantwoordelijkheid, vallen en weer opstaan, je eigen lessen leren. Ik zal er altijd staan, klaar om je fouten goed te schreeuwen, je straf af te nemen en je voor de rest van je leven te verpesten. Zo veel houd ik van je, Hans junior.

Die psycholoog heeft natuurlijk slim gehandeld. Een zwart, gapend gat in de markt. Want het zijn natuurlijk vooral de echte strebers, die die begeleiding richting gezond boeren verstand nodig hebben. Ik vrees echter dat die weg een hele, hele lange zal zijn.

blog

Bloedlijn (gastblog door Dagmar)

2 reacties

Soms kom ik als schrijfster stukken tekst en verhalen tegen van mensen, en dan denk ik: daar moet je iets mee doen! Zo ook met het verhaal van Dagmar. Haar eerlijke verhaal zal ongetwijfeld herkenbaar zijn voor veel moeders. Wat een talent!

Gastblog door: Dagmar

image
Gastblogger Dagmar

Bloedlijn

‘Ik walg van je.’  De woorden dreunen nog door als nieuwe alweer mijn oren laten suizen.  ‘Ik had veel eerder bij jullie weg moeten gaan……’  Alles in mijn lichaam schreeuwt dat ik moet ophangen, maar ik kan het niet. Iets houdt mijn stem rustig en laat mijn adem circuleren als ik rustig aangeef dat je geen band met je kinderen krijgt door een keer in de week je gezicht een uurtje te laten zien.

Het heeft allemaal geen zin, aan de andere kant van de lijn blijft de onredelijkheid doorklinken. Het verleden heeft zijn sporen getrokken en ik zou willen dat de toekomst ze niet meer tegenkwam. Als hij dat stukje van mijn toekomst erbij haalt dat sinds kort tot mijn verleden hoort, is de maat vol en flikker ik de hoorn erop.  De zelfingenomenheid van hem die belangrijk wil zijn in plaats van iets belangrijk te vinden, namelijk zijn kinderen, is niet meer belangrijk voor mij. Zo klaar ben ik ermee!

Als de dag om 6 uur aan mijn nacht trekt, zoek ik op de tast naar mijn gsm en snooze. Het moest verboden worden, denk ik. Mijn lichaam voelt alsof ze net pas is gevallen in het duister van de nacht. Ik krul mezelf nog even in wit als ik me voor de zoveelste keer voorneem om vanavond echt vroeg naar bed te gaan. Al weet ik nu al dat ik dat vanavond alweer vergeten ben. Om half zeven ruil ik mijn warme bed voor warme druppels die mijn lichaam langzaam wakker maken. Als de klok bijna zeven slaat, ga ik op de rand van haar bed zitten en laat mijn vingers door haar blonde krullen gaan als ik haar zachtjes wakker kus. ‘Schatje, wordt eens wakker.’ Ik kriebel haar door de zon gebruinde lichaam en voel mijn hart warm worden als een slaperige lach om haar lippen danst. ‘Hej slaapkopje, is daar iemand?’ Als ze haar ogen opent, weet ik waarom ik de vroege ochtenden stiekem toch fijn vind.

Ik zie haar zo graag wakker worden en over 20 minuutjes beleef ik hetzelfde ritueel op de andere kamer. ‘Kom opstaan jij!’  Ik maak hun tasjes klaar en smeer ons brood als 5 voor de tv haar broodje eet en ik 3 wakker ga maken. Hij slaapt vaster en heeft zijn tijd nodig. ‘Liefje, wordt eens wakker.’ Hij is nog veel te ver weg om dichtbij te komen dus kriebel ik zijn blote buik. Ik zie een lach op zijn gezicht verschijnen, maar zijn oogjes blijven dicht. ‘Word je een beetje wakker, gaat mama zich even opmaken in de badkamer?’ Hij knikt als óók hij zich nog even in wit krult en driftig op zijn duim zuigt. Een paar minuten later loopt hij slaapdronken de badkamer op, trekt zijn luier uit en gaat op het potje zitten. ‘Morgen lieverd.’ ‘Morgen lieve mama.’ Om twintig voor acht trek ik de deur achter ons dicht om de kinderen naar de opvang te brengen en zelf te gaan werken. ‘Kom je ons weer halen mama?’ ‘Tuurlijk lieffie.’ ‘Echt?’ ‘Ja, echt gekkie.’ Ik vang zijn knuffel en lief zijn hals als ik zie dat zijn lip gaat trillen. ‘Tot straks schatje.’ ‘Doei lieve mama tot de wereld.’ Ik loop naar buiten als hij wordt opgetild door Lisa, zij samen zwaaien, ik een handkusje blaas en nog even omhoog kijk, naar haar boven aan het raam om nog een kusje op mijn hand te laten dansen voor ik het naar boven blaas.

Zij was ruim twee jaar en hij was amper vier maanden, toen hij ging, zomaar omdat het leven hem te zwaar viel. Hij pakte zijn koffer naast zíjn wiegje, liep langs háár kamer door en bleef hangen in de woonkamer waar hij de woorden niet kon vinden en de oplossing zocht in zijn vlucht. Zijn vlucht die begon toen ik zijn koffer buiten zetten en zijn jas er achteraan liet vliegen want die laatste stap nam hij niet. Geen idee wat hem tegenhield, mijn woorden niet in ieder geval want die lagen als ongelezen letters verspreid door de huiskamer en mijn tranen bevroren op zijn hart. Maar hij was niet mans genoeg om daadwerkelijk te gaan. ‘Als je over de drempel stapt hoeft je nooit meer terug te komen,’ zei ik uiteindelijk met een tong vol gif. Je had hem moeten zien, als een klein kind sprong hij over de drempel van zijn leven terwijl hij vrolijk zei: ’Kijk.’ En weg was hij. Vertrokken in het duister van de nacht.

De nacht die mijn kinderen nu nog veilig hield, waar hun dromen onschuldig speelden met de sterren, om straks wakker te worden in de dag die hun leven voorgoed veranderde. Haar tranen druppelen op mijn hart als zout in een open wond. ‘Mama, wanneer gaan we nu het vaderdagkado geven?’ Ze vraagt er zelden naar, de eerste twee jaar heeft ze er zelfs helemaal niet naar gevraagd, maar voor vaderdag heeft ook zij driftig zitten knutselen en natuurlijk moet dit kunstwerk worden uitgepakt. Ik weet werkelijk niet wat te antwoorden. Welke stap te nemen, maar het zien van haar verdrietige gezichtje is een klap in de mijne. Hoe leg je een kind uit dat papa haar liefde niet verdient, haar liefde niet waard is.

Hoe vertel je een kind dat je niet weet wanneer papa weer langskomt. Dat papa de confrontatie gewoon niet aan kan, liever zijn kop in het zand steekt. Hoe vertel je een kind dat je haar wilt beschermen tegen het verdriet dat hij haar steeds doet door langs te komen, maar sneller dan de wijzers van de klok draaien weer te gaan. Ik neem haar op mijn schoot en veeg haar traantjes weg als mijn liefde een afdruk op haar wang achterlaat. ‘Weet je nog dat Alex niet zo lief was voor mama en mama verdrietig was?’ Ik zie de uitdrukking op haar gezicht veranderen als ze zelf haar laatste traantje wegveegt. ‘Ja,’ zegt ze als ze dichter tegen me aankruipt. ‘Hij moet uit zichzelf komen lieverd. Hoe graag ik het ook anders voor je zou willen zien, hij moet het zelf doen.’ Ze weet heel goed wat ik bedoel want ze noemt hem niet voor niks Alex, maar de drang naar haar vader, gaat dwars door mijn moederhart. Op weg naar huis voel ik de drukte van de werkdag in mijn lichaam hangen, maar als ik op de opvang aankom en hij me in de armen valt, lijkt alle drukte verdwenen, al weet ik dat er snel een andere drukte voor in de plaats komt.

We lopen samen naar boven om haar achter de voetbaltafel uit te halen. ’Nog een goal mama.’ ’Nee schatje, mama wil naar huis, ik moet koken.’ In de auto vertellen ze over hun dag en benadrukt hij dat hij lief is geweest en niet in de hoek heeft gestaan, de boef. Terwijl het eten suddert, spelen zij en laat ook de drukte van de dag zijn sporen na in hun lichaam. Ze zijn lastig en druk en het valt niet mee ze aan tafel te houden. ‘Mama je moet me helpen.’ ‘Mij ook mama.’ Ik zucht als ik ze moedeloos aankijk. ‘Lieverds, mama moet zelf ook eten en hoe oud zijn jullie? Kom eten nu.’ ‘Nee, jij moet helpen,’ zeggen ze in koor. Ik geef me over want ik ben te moe voor een lange zit daar waar de avond met hen al zo kort is en het badje roept.  Ik wikkel haar in een handdoek als hij op zijn billen rondjes in bad draait op de laatste schuimkraagjes. ‘Kiki lieverd, blijf nu even staan zo kan ik je toch niet afdrogen! Ze dollen samen, niet in de gaten hebbende dat ik er dol van word. ‘Kiki! Blijf nu even staan! Dank u!’ 

Daar waar ik hem vanmorgen als laatste wakker maakte, stop ik hem nu als eerste in. ‘Ga je lekker slapen liefje,’ zeg ik als mijn handen door zijn haren gaan en ik zijn dag weg kus. ‘Slaap lekker lieve Kaja.’ ‘Slaap lekker lieve mama tot de wereld,’ fluistert hij liefjes als ik zijn kamer verlaat.  ‘En jij dame, ga jij ook lekker slapen,’ zeg ik als ik op de rand van haar bed ga zitten. ’Nog heel even vertellen mama en kriebel je dan op mijn buik? Vind ik zo lekker,’ zegt ze als ze haar pyjama omhoog trekt. ’Heel even dan.’ De glimlach op haar gezicht en de twinkeling in haar ogen laten even iets langer worden. ‘Kom kletsmajoor, slapen nu.’ Ik kus ook haar dag weg en fluister haar mooie dromen toe. ‘Tot morgen lieverd.’

Een bloedlijn, hij zit er voor het leven en met een reden. Je kiest er samen voor je bloedlijn te delen en vanaf dat moment zal je het bloed moeten laten stromen, onvoorwaardelijk. Ik weet dat het belangrijk is dat mijn kinderen zich niet afgewezen voelen, dat ik de lijn naar hun vader openhoud ook al is hij degene die hem steeds afsnijdt. Ik wil niks liever dan hun moeder én vader zijn, maar er is er maar een die, die laatste rol kan vervullen en dat is hij, al is het maar in de wetenschap dat hij er is en dat ze hem kunnen bereiken als ze dat zouden willen. En ook al rept mijn jongste er nooit met een woord over, ik weet dat ook hij de behoefte heeft.  Ik kom zelf uit een warm en liefdevol gezin en had niks liever gewild dan mijn kinderen te omringen met dezelfde onvoorwaardelijke liefde, geborgenheid, en warmte van een thuis, van een gezin, van een papa en een mama, maar het liep anders, het liep zoals het leven soms loopt en ik kon er niks aan doen toen het uit elkaar viel in ontelbaar kleine stukjes.

Toen ik nog niet zag hoeveel stukjes het waren, heb ik nog geprobeerd ze te lijmen, maar ze waren te scherp, ik bleef mijn vingers er aan snijden en de stukjes zonder scherpe randjes bleven gewoon niet meer plakken.  Ik weet, zie en voel dat mijn kinderen gelukkig zijn en dat ik in mijn eentje een heel eind gekomen ben om ze wél een gezin te bieden, een warm thuis waar ze zich geborgen voelen en waar de liefde dagelijks onvoorwaardelijk stroomt.

Nu rest me nog het stukje om de band naar hun vader open te houden. En God weet hoe moeilijk dat soms is, maar voor hen zet ik alles opzij, laat ik het bloed stromen ook daar waar het klontert. Dus daar waar ik vond dat het bij hem lag, leg ik het weer terug bij mezelf en zal ik haar laten bellen als ze weer naar hem vraagt ook al is het inmiddels 6 maanden geleden dat híj naar zijn kinderen vroeg….

Dagmar

blog

Droomkind.

2 reacties

Daar sta ik dan. In de supermarkt, oververhit, met achter en voor me twee perfecte mama’s met perfect luisterende kinderen. Mijn kind daarentegen hangt vast met haar voet achter een railing langs de kassa, omdat ze niet stil kon staan. Wat ze overigens nooit lijkt te kunnen: stil staan.

Hoe doen andere moeders dat, hun kind vooraf drogeren of zo? Nah, dat zal wel niet. Terwijl ik de zweetdruppels van mijn voorhoofd veeg, probeer ik met mijn andere hand Kindmens te bevrijden uit benarde positie nummer 36. Benarde positie nummer 36 van vandaag, ja.

Maar als ik dan weer eens struikel over mijn eigen voeten op een verder recht oppervlak, dan weet ik het. Of als ik weer eens tegelijkertijd aan het stofzuigen en afwassen ben. Of als ik mijn telefoon weer eens tegenkom in de koelkast. Als ik me hardop afvraag waarom ze de hele dag door aan een stuk door praat, antwoordt echtgenoot met een sarcastisch “Ja, hoe zou dát nou kunnen hè?”

Dan dringt het tot me door. Ze lijkt gewoon op mij, het arm schaap. Ze wil alles mee krijgen, alles tegelijk doen. Een rij voor de kassa is voor haar geen rij voor de kassa. Die gang is voor haar een speel paradijs met dingen waar ze op kan klimmen. Ze praat de hele dag, om de wereld om zich heen te begrijpen. Zo doet ze dat.

Natuurlijk leg ik haar grenzen op. En natuurlijk moet ze op sommige momenten gewoon bij de les blijven. Maar een dromer is ze al van baby af aan. Dat zal ze ook altijd blijven. Gelukkig maar.

blog

Aan die idioten die met 60 km per uur door de woonwijk scheuren.

1 reactie

Beste idioot,

Regelmatig zie ik je door mijn straat rijden. Soms ben je net 20, soms ben je al in de 40.

Ik weet het, je hebt haast.
Je hebt enorme, verschrikkelijke haast. Of je bent geboren met een veel te zware rechtervoet. Of je hebt een hele vette nieuwe auto. Of je wil gewoon heel stoer doen.

Wat je reden ook is om met minstens 60 kilometer per uur door de woonwijk te scheuren; ik snap het. Je bent jong, stoer, je wil niet onderdoen voor anderen. Of je bent ouder en hebt chronisch last van opgejaagdheid. Ik snap dat heus wel.

Maar denk eens even terug aan toen jij jong was. Als het goed is, heb je wel eens op straat gespeeld. Als het nog beter is, heb je dat heel vaak gedaan. Herinner je je het nog? Voetballen met je vrienden, beetje rondhangen, beetje fietsen, naar de speeltuin lopen en rond hangen met je vriendjes.

Een kind dat achter een geparkeerde auto uit komt, zie jij nooit aankomen met jouw snelheid. Laat staan dat je nog kunt ontwijken. Of op tijd remmen. Wil je dat echt, een moordenaar worden? Wil je echt een kind dood rijden? Nee? Waarom speel je dan Russische roulette met kinderlevens? Want dat doe je wel namelijk, met je ingetrapte gaspedaal.

Denk je dat het jou niet zal overkomen? Denk je dat jij goed genoeg overzicht hebt? Denk je dat jij wel snel genoeg kunt remmen? Denk dan eens opnieuw. Denk dan meteen ook even goed aan je neefje, nichtje, je eigen kind of de kinderen die je kent.

Denk aan hoe zij lekker in hun eigen wereldje zitten te spelen op de stoep.
De bal van een van de kindjes rolt de straat op. Hij gaat er snel achteraan en let niet op. En daar kom jij de bocht om, met je gaspedaal. Het kindje kijkt nog net op, voordat je het raakt met je auto. En dan -want jij bent het enige wat jou interesseert, toch?- is jouw leven opeens nooit meer hetzelfde. Om over het leven van zo’n kindje nog maar te zwijgen.

Dit is geen onmogelijk scenario, dit gebeurt heel vaak. En het kan jou ook overkomen. Tenzij je besluit je gaspedaal niet zo hard in te trappen in de bebouwde kom. Ook niet omdat je haast hebt. Ook niet omdat je boos bent op wie dan ook, en al helemaal niet omdat je stoer wil zijn.

De scholen zijn weer begonnen. Goed moment om met je hart te gaan rijden.

Nieuws

Ouders van kind (3) rijden weg zonder kind en merken dit pas op na 200 kilometer..

Een reactie plaatsen

De Franse ouders van drie kinderen lieten hun dochtertje (3) achter op een rustplaats onderweg.

Het achtergebleven kindje werd opgevangen door voorbijgangers en kon alleen melden dat haar ouders, broertje en zusje waren weg gereden.

Toen de Franse politie via de radio een oproep deed, kwamen de ouders van het kind er achter en keerden ze terug om haar op te halen.
(Bron: NOS.nl)

Wat vind jij: ongelofelijk, of kun je je er iets bij voorstellen?

blog

OUDERS, leg jullie telefoons eens wat vaker weg…

5 reacties

Leg die telefoon eens wat vaker weg... (bron foto: Pexels.com
Leg die telefoon eens wat vaker weg…
(bron foto: Pexels.com

Een tijd geleden zag ik hoe een kind een ander kind behoorlijk agressief toetakelde. Moeder van de toetakelende jongen stond er bij, maar keek er niet naar. Ze stond namelijk op haar mobiel te kijken. Dat was veel belangrijker.

Een tijd geleden hoorde ik een kindje meermaals haar vader roepen om hulp. Papa reageerde niet, want hij was druk bezig met zijn mobiel. Pas toen het kindje begon te gillen schrok hij wakker.

Ook zag ik een kindje van nog geen twee jaar oud gevaarlijke stunts uithalen in het grote kinderen gedeelte van een speeltuin, waar ze duidelijk nog niet klaar voor was. Papa en mama zaten verzonken in hun mobiel op een stoeltje, heel erg mentaal afwezig te zijn.
En even dáárvoor zag ik een vader bijna een flink ongeluk veroorzaken, doordat hij hands-unfree zat te bellen achter het stuur, met kind achterin.

En dit was allemaal in het afgelopen jaar.

Toegegeven: Een beetje verslaafd aan ons mobieltje zijn we bijna allemaal wel. Toch heb ik de laatste jaren een zinvolle gewoonte ontwikkeld: ik leg overdag regelmatig een hele tijd mijn telefoon weg. Dat rot ding – alhoewel zinvol communicatie middel – zorgde er namelijk voor dat ik regelmatig afgeleid was in het contact met mijn kind.
Dus besloot ik om mijn mobieltje tijdens “de wakkere uren” van mijn kind zo weinig mogelijk aan te raken.

Want hoe leuk al die statussen op Facebook ook zijn en hoe verslavend die spelletjes ook werken, je wil niet dat je kind zich later van zijn jeugd voornamelijk jouw gebogen hoofd en afwezigheid herinnert.

Zwembaden luidden eerder ook al de noodklok: ouders gaan zó op in hun mobiel of laptop, dat ze slecht toezicht houden,  waardoor kinderen steeds vaker in nood komen of dreigen te verdrinken. Je zou het jezelf toch nooit vergeven.

We willen dan misschien niets missen; altijd op de hoogte van het laatste nieuws en de meest recente berichten op Facebook. Maar als we ons daar in verliezen, worden we geheid over tien tot twintig jaar wakker met wroeging; onze kinderen opgegroeid, het ging zo snel, hebben we wel genoeg met ze geknuffeld? Genoeg met ze gespeeld? Hebben we voldoende echte een op een aandacht gegeven? Of stonden wij op die mooiste momenten net in te checken op facebook? Waren we met onze volle aandacht bij het moment, of zaten we net bij een digitale kennis te neuzen?

Het leven vliegt voorbij, kinderen groeien voor onze ogen op. Voor je het weet staan ze met hun koffers in de gang, klaar om op zichzelf te gaan. Als je op dat moment geen enkele spijt wilt voelen, leg dat ding dan eens wat vaker weg. Althans, op zijn minst tijdens de wakkere uren.

blog

Waarom kinderen hun ouders soms niet begrijpen

Een reactie plaatsen

Ik snap het wel hoor, dat kinderen hun ouders soms niet begrijpen.

Liegen is fout! (Tenzij wij het doen.)
Allereerst leren ouders hun kinderen (hopelijk) om netjes te zijn, beleefd, en eerlijk. Maar kinderen zijn van nature al vaak eerlijker dan volwassenen. Wij prenten het ze toch nog eens extra in, hoe belangrijk het is dat ze altijd de waarheid spreken. Totdat de leeftijd komt waarop kinderen ontdekken dat de man met de mijter niet bestaat. Na jaren braaf oefenen met eerlijk zijn, niet liegen, ook niet om bestwil, komen ze er dan achter dat ze jarenlang glashard voorgelogen werden door hun eigen ouders nota bene, op een akelig moeiteloze manier. En dan heb ik het nog niet over de pieten, de paashaas, de kerstman en zo verder.

Gij zult verdomme nog niet vloeken
Vervolgens zeggen ouders dat ze geen foute woorden mogen gebruiken. Scheldwoorden zijn uit den boze, want zo ben je niet opgevoed. Totdat mama of papa in de auto afgesneden wordt door een andere automobilist, of totdat een ipad per ongeluk in duizend stukjes kapot valt op de keukenvloer. Dan vliegen de scheldwoorden door het huis, wat niet mag, maar als je ouders het zeggen is dat natuurlijk wel rechtvaardigd, toch?

(Zelf lijd ik overigens aan “pijnschelden”. Ik zeg altijd netjes “sjips” in plaats van shit. Tenzij ik me écht hard pijn doe. Dan komt er een willekeurig scheldwoord uit. Dat komt omdat ik niet nadenk als ik echt pijn heb. Maar leg dat maar eens uit, als je je kind wil bijbrengen dat schelden niet mag.)

Het mobiele tijdperk
Dan heb je nog zoiets moois. Kinderen moeten zo veel mogelijk bewegen, buiten spelen, binnen spelen, niet te lang televisie kijken of op hun tablet spelen. Want nee, dat is ongezond en niet verantwoord!

Papa en mama zitten echter regelmatig vrolijk en onbewust vast geplakt aan hun telefoon of ipad, checken direct in als ze het pretpark betreden. Kijk maar eens om je heen in een binnenspeeltuin: geen ouder die geen mobiel of tablet bij zich heeft. Als de kinderen maar bewegen!

Ik zag eens een peuter van twee gevaarlijk hoor klimmen in een binnenspeeltuin. Zo hoog, dat ze bijna in de voor haar veel te gevaarlijke tunnel glijbaan kon vallen. De ouders zagen het niet: ze zaten beiden verzonken in hun tablet of telefoon, mét mp3 speler in de oren.

Nobody is perfect
Geen enkele ouder is perfect. De meeste ouders doen dingen in het belang van hun kind en gelukkig meestal met de allerbeste intenties. Vaak gaan dingen onbewust. Maar ja, ik snap dus wel waarom kinderen hun ouders af en toe niet begrijpen.

Hoe zeggen ze dat ook alweer?
Children won’t do what you say,
Children will do what you do.
Lead by example.

blog, Nieuws

Ali B barst in tranen uit tijdens ode aan zijn kinderen bij DWDD

Een reactie plaatsen

Ali B bracht in DWDD een muzikale ode aan zijn kinderen. Hij hield het daarbij niet droog. De mensen bij DWDD trouwens ook niet.  En ik ook niet. Wat een mooie beschrijving van het proces dat ieder ouder doorloopt in het zien opgroeien en daarmee loslaten van zijn kinderen. Hulde aan Ali!

blog, Interview, Nieuws

Chrisje interviewt Mariska Bauer!

Een reactie plaatsen

Voor mijn blog mocht ik Mariska Bauer, echtgenote van de bekende zanger Frans Bauer, interviewen in hun huis in Noord-Brabant. What you see is what you get, dat is wat me het meest bij is gebleven van de ontmoeting met deze hartelijke, spontane vrouw. Naast vrouw van een van de meest geliefde zangers van Nederland is ze vooral ook trotse vrouw en moeder met een grote liefde voor haar gezin.

Mariska leer ik kennen als een vrouw die midden in het leven staat en met veel liefde zorgt voor haar gezin; nuchter, met een grote dosis humor en gastvrijheid. Geen sterallures hoor, al helemaal geen kapsones: gewoon een hele leuke vrouw met een net zo leuk gezin. 

Vier kinderen hebben, een druk bezette echtgenoot: hoe krijg je dat allemaal geregeld?
Dat gaat eigenlijk vanzelf! Mijn motto is: gewoon doorgaan. Ik heb ook een flexibele instelling. Ik rijd met de kinderen 35.000 kilometer per jaar. Ik vind het eigenlijk helemaal niet erg dat het druk is; ik ben dat zo gewend! Als moeder ben je politieagent, chauffeur, huiswerkbegeleider, Wikipedia, verpleegster… haha! Dat hoort er bij, en ik geniet er van.

Lukt het jullie om met al die drukke schema’s nog quality time te hebben als gezin en als koppel?
Ja hoor. Dat hoeven we overigens niet te plannen; dat doen we gewoon. Frans en ik gaan graag winkelen; in Rotterdam, Antwerpen of Eindhoven.. heerlijk vinden we dat! We gaan ook heel graag samen uit eten. We zijn gewend aan veel reizen, dus dat vinden we niet erg. Als we thuis zijn eten we elke dag om vijf uur gewoon samen. Dat vind ik belangrijk. We maken ook graag regelmatig uitstapjes naar het strand, of naar Alphen aan de Rijn voor de sushi! Heerlijk.

Is er binnen zo’n druk gezin ook tijd voor jezelf? Wat doe je om te ontspannen?
Een goede vriendin van me heeft een kapsalon. Daar ga ik graag naar toe, alleen heb ik niet altijd even veel geduld. Vroeger speelde ik het zelfs wel eens klaar om met de haren nog in de verf naar huis te rijden. Alleen, als er dan toevallig net een camera ploeg voor je deur staat, rijd je vanzelf een blokje om, haha! Dat doe ik dus maar niet meer. Ik heb eigenlijk niet echt specifieke hobby’s. Die heb ik ook niet echt nodig, want ik vind eigenlijk alles leuk wat ik doe. Ik kan gerust een tijdje fanatiek gaan hardlopen bijvoorbeeld, om het vervolgens weer weken niet te doen. Maar dat vind ik ook prima.

Als jij Frans in vijf woorden moest omschrijven, welke vijf woorden zou je dan kiezen?
Geweldig, lief, romantisch, humoristisch, maatje! En als ik het in één woord moest doen: Alles!

En als Frans jou in vijf woorden moest omschrijven, welke vijf woorden denk je dat hij zou kiezen?
Dezelfde! Frans en ik zijn al samen sinds ik 16 jaar was. We zijn echt samen volwassen geworden. We zijn beste vrienden, en echt met elkaar vergroeid. We hebben aan één blik genoeg.

Wat is jouw beauty geheim?
Ik kan niet echt één geheim noemen. Ik zorg graag goed voor mezelf. Maar ik loop er heel graag casual bij hoor! Ik loop echt niet altijd perfect gekapt rond. Ik ben ook gewoon een moeder en ik heb er geen problemen mee om zonder make-up de boodschappen te gaan doen bij de Jumbo in het dorp. Het is niet allemaal zo glitter en glamour als mensen verwachten. Althans, niet bij ons!

Wat is je grootste angst?
Dat er iets met mijn kinderen gebeurt. Ik heb mijn broertje op zeventienjarige leeftijd verloren, de pijn die daarbij komt kijken hoop ik nooit meer mee te maken. Ik heb enorm respect voor mijn moeder, dat ze ondanks dat grote verlies toch de kracht vond om door te gaan, iedere dag weer opnieuw. Het maakt niet uit hoe oud je kind is; je hoort je kind niet te overleven. Dat is gewoon niet natuurlijk.

Hoe ervaar je het om BN’er te zijn?
Ik weet niet beter. Ik ben daar samen met Frans in meegegroeid. Ik vind het ook helemaal niet erg als mensen me herkennen of aanspreken. Sommige fans van Frans, de fans van het eerste uur, zijn zelfs vrienden van ons geworden. Ik vind het helemaal geen probleem, ben er helemaal aan gewend! Wel houd ik rekening met de privacy van de kinderen. Zij hebben recht er op om op te groeien in een zo normaal mogelijke gezinssituatie. Daarom zal ik niet meer zoals vroeger iedereen zomaar verwelkomen. Zij hebben ook recht op hun rust. Dat moet je respecteren als ouders zijnde.

Waar gaan jouw nekharen van overeind staan?
Mensen die hun kinderen of dieren in de auto achterlaten op een warme dag. Vréselijk! Je vergeet je autosleutels niet, maar je kind of dier wel? Daar kan ik met mijn verstand niet bij. Je weet toch dat die auto een oven wordt op warme dagen?
Of mensen die hun hond in het bos aan een boom binden. Daar kan ik écht niet tegen! Als je dan zo graag van je hond af wilt, breng hem dan op zijn minst naar het asiel, dan heeft het beestje nog kans op een nieuw leven. Ik begrijp dat gewoon echt niet.

Mariska’s Favorieten

Favoriete kleding: Jeans.
Favoriete eten: Vietnamese loempia’s. Héérlijk!
Favoriete merk: Heb ik niet. Ik koop wat ik leuk vind.
Favoriete film: The Hobbit!
Favoriete boek: Alles van Saskia Noort. Fantastische boeken!

Waarop ben je het meest trots als je naar jullie kinderen kijkt?
Op alles eigenlijk, alle vier, alles wat ze doen! Ik vind ook alle leeftijdsfasen leuk! Toen mijn oudste zoons nog zo klein waren dacht ik vaak, bleven ze maar zo klein! Maar nu ze ouder worden denk ik: ook die fase is weer zo ontzettend leuk!

Waarop ben je het meest trots van jezelf?
Ik zeg altijd: als je niet van jezelf houdt, kun je ook niet van een ander houden. Ik ben er trots op dat alles hier thuis goed loopt .Ik ben wel een perfectionist, dat geef ik eerlijk toe. Als Frans kookt moet ik eigenlijk maken dat ik de keuken uit kom, anders ga ik me overal mee staan bemoeien, ha ha! Ik ben gewoon heel blij met ons leven en hoe alles loopt. Ik ben zelf opgegroeid in een groot gezin waarin iedereen zijn steentje bij moest dragen. Dat probeer ik onze kinderen ook bij te brengen.

Heb je een gouden tip voor andere moeders?
Adem in, adem uit! Ha ha! Dat zeg ik wel eens tegen mezelf als alles in het honderd loopt. Je moet gewoon doorgaan. Klagen helpt toch niet, ha ha!

Wat zijn jouw persoonlijke ambities?
Als de kinderen groot zijn, wil ik misschien ooit wel weer iets voor mezelf gaan doen. Wellicht iets in de kleding, daar heb ik veel affiniteit mee.

Als je een dag voor jezelf hebt, wat doe je dan?
Als de kinderen op school zitten, ga ik graag boodschappen doen, lunchen met een vriendin of ergens koffie drinken. Maar ik ben ook gewoon heel graag thuis; je zou mij wel een echte huismus kunnen noemen! There’s no place like home.

Als je als dier terug mocht komen in een volgen leven, welk dier zou je dan kiezen en waarom?
Een hond! Heerlijk lijkt me dat. Lekker wat rennen, languit liggen, af en toe een aai over mijn bol krijgen, zalig, haha!

blog, Feelgood Filmpjes

Leuk filmpje om te delen met je moeder voor moederdag…

Een reactie plaatsen

Dit filmpje is leuk om te delen met je moeder, om haar eens extra in het zonnetje te zetten!

Fout
Deze video bestaat niet

blog

Drukdrukdrukdrukdruk? Vijf GOUDEN tips voor werkende moeders

Een reactie plaatsen

Veel moeders werken tegenwoordig buitenshuis. Dat is leuk, maar het zijn vaak wel erg veel ballen die je tegelijkertijd in de lucht moet houden. Weet je af en toe niet meer hoe je het moet regelen allemaal? Groeit het werk je boven het hoofd? In deze blog vind je vijf tips die je leven als werkende moeder wat gemakkelijker maken. Heb je aanvullingen op deze tips? Laat hieronder een reactie achter!

1. Bestel je boodschappen!

Bestel online je boodschappen; dat scheelt je een hoop tijd. Bron foto: www.ah.nl
Bestel online je boodschappen; dat scheelt je een hoop tijd.
Bron foto: http://www.ah.nl

Ik begin meteen met dé gouden tip voor iedereen die zijn tijd efficiënter wil indelen. Want natuurlijk is het niet je hobby om iedere dag weer die supermarkt in en uit te zeulen met tassen vol spullen. Al helemaal niet met een vermoeid, hongerig en te pas en te onpas weg rennend kind bij je.
Wat je kunt delegeren, is het halen van boodschappen. De meeste supermarkten bezorgen tegen een kleine vergoeding je boodschappen gewoon aan de voordeur. Vul online je boodschappenbestelling in, of stuur een e-mail naar je buurtsuper met je bestelling, en je hebt in één keer al je weekboodschappen in huis. It’s so simple!

2. Verdeel de taken goed (en eerlijk)
Als je een partner hebt, is het goed om vaste afspraken te maken over wie wat doet. Klinkt misschien kinderachtig, maar aan het eind van de dag wil jij niet degene zijn die alles doet, terwijl je partner lekker onderuit ligt op de bank. Eerlijk verdelen dus, die taken. Zorg er voor dat je beiden doet waar je goed in bent, en ben ook niet te beroerd om wat water bij de wijn te doen.

3. Je kids kunnen ook iets
Ook al doen ze misschien zeer vakkundig alsof dit niet zo is, toch kunnen kinderen (vanaf een bepaalde leeftijd) ook echt wel een handje helpen in het huishouden. Wijs een vaste tafeldekker aan, een vaste woonkamertafelopruimer, en spreek een dag in de week af waarop de kinderen zelf hun eigen kamer op moeten ruimen. Want laten we eerlijk zijn; als ze zich nog net niet verwaardigen om hun voeten op te tillen als jij langs komt met de stofzuiger, terwijl zij bezig zijn met hun spelletje op de i-pad, weet je dat het tijd wordt voor wat meer samenwerking binnen je gezin. Desnoods zet je een beloningssysteem op: wie zijn taken goed uitvoert, verdient het zakgeld van die week bij elkaar.

4. Poetsen
Als je je een huishoudelijke hulp kunt veroorloven, is het absoluut aan te bevelen om hulp van buitenaf in te schakelen. Zeker als je jezelf er op betrapt dat je om half twaalf ’s avonds nog de badkamer aan het poetsen bent. Bespreek het met je partner en bekijk of een hulp in de huishouding budgettair te doen is. Is dat niet zo? Spreek dan een vaste dag in de week af waarop jij en je partner het huis onder handen nemen. Teamwerk zorgt voor een stuk minder frustraties en een geëmancipeerde relatie, wat anno 2015 gewoon zo hoort natuurlijk.

5. Telefoon uit
Eh… wat zegt u? Telefoon uit?
We kunnen het ons bijna niet meer voorstellen: een mobiel die uit staat. Want hoe moeten we in vredesnaam een paar uur zonder Facebook, Twitter, Instagram, Pinterest, Snapchat, etcetera? Nou, gewoon, die knop in duwen en uit zetten. Je zult er van versteld staan hoe creatief je wordt, als je eens even niet aangekoppeld bent aan de rest van de wereld via je telefoon. Plotseling heb je weer tijd voor dat ene project dat je al zo lang wilde starten, zit je opeens toch dat fotoalbum in te plakken dat al vijf jaar lag te wachten, of haal je je hometrainer opeens toch van zolder. Telefoon UIT; leven AAN. Enjoy!

blog

KIPPENVEL: “Thank You Mom” – Inspirerend én ontroerend voor alle moeders!

Een reactie plaatsen

Een ontzettend mooi, inspirerend en ontroerend filmpje: hoe moeders hun kinderen, mét vallen en opstaan, leren om te gaan met het leven:

blog

GASTBLOG + Creatieve Wedstrijd oproep voor tekenaars! Gastblogger Jessica vraagt zich af waarom er zo weinig “roze” kleurplaten zijn

Een reactie plaatsen

Gastblogger Jessica Maes vraagt zich af, waarom er nog zo weinig “roze” kleurplaten zijn, waar kinderen die uit een roze gezin komen zich mee kunnen identificeren. Want anno 2015 moet dat toch eigenlijk heel vanzelfsprekend zijn?

Een gastblog door Jessica Maes: Buiten de Lijntjes.

Gastblogger Jessica Maes

Afgelopen week was voor mij een week van verwondering. Een eerste verwondering was dat ik gevraagd werd voor dit gastblog (dank je wel, Chrisje!) en een tweede was toen ik het fenomeen `kleurboek voor volwassenen` ontdekte.

Bij kleurplaten voor volwassenen dacht ik direct aan niet-zo-kindvriendelijke, beetje vadsige prentjes, die je enkele kwartslagen moet draaien voordat je precies ziet wat het is… Dat mijn fantasie op hol was geslagen werd duidelijk toen ik de mandala´s en de bloemenpatronen in handen kreeg. Nu ik moet zeggen dat al het kleuren best meditatief werkte. Je gedachten dwalen af. Wel moet ik erbij vertellen dat ik er ook licht gefrustreerd van raakte. Ja, Ik kreeg het namelijk niet precies zoals ik het wilde en zo af en toe kleurde ik per ongeluk buiten de lijntjes… en kleurplaten die horen nu eenmaal binnen de lijntjes gekleurd te worden. Dat het maken van een kleurplaat helemaal hot and happening is, hoef ik hier niet meer te vertellen. Wie had dat ooit kunnen bedenken? Heel apart, zeker in een tijd met I-pads en andere nieuwe vrije tijdsbestedingen. Toch keren we terug naar het oude vertrouwde. De kleurplaat.

Kleurplaten de tand des tijds flink hebben doorstaan. Momenteel kleuren kinderen nog steeds dezelfde exemplaren in, die ruim 20 jaar geleden in zat te kleuren. Eigenlijk wel een gewaarwording! Er worden nog steeds heel standaard zaken afgebeeld. Neem nu bijvoorbeeld een kleurplaat met trouwen als onderwerp. Ik vond (via google) enkel trouwplaten waarbij een man en een vrouw trouwde. Geen enkele kleurplaat waar twee vrouwen elkaar het ja woord geven. En we zitten 2015… in Nederland… Kijk als we nu in 1902 in Oeganda zaten dan zou ik het begrijpelijk vinden. Maar hier en nu? Persoonlijk voelde deze ontdekking best wrang. Momenteel heb ik nog geen kindjes, wel heb ik een heel erge kinderwens. Ook val ik op vrouwen. Een combinatie die in 2015 best mogelijk en beginnend maatschappelijk aanvaard wordt. Echter; dit vind je dit niet terug in kleurplaten. Na enig zoek werk kwam ik wel bij een leuke website uit. Gayandschool. Daar zijn wel leuke kleurplaten terug te vinden. Met twee mama´s / papa´s… Lekker divers. Wel spijtig dat het er maar zo weinig zijn…

Vandaar dat ik samen met COC Limburg de stoute schoenen heb aangetrokken en hierin verandering wil zien. We besloten dat we op 20 juni een heel kleurboek gaan uitbrengen, met als hoofdthema gezinsdiversiteit. Dit doen we aan de hand van een wedstrijd. Mensen mogen dan een kleurplaat ontwerpen en inzenden. De 10 leukste halen het kleurboek. Meer weten? Surf dan naar http://www.veiligeschoollimburg.nl/component/content/article/18.html of mail je creatieve inzending naar: veiligeschoollimburg@coclimburg.nl. Zo worden ook kleurplaten weer helemaal actueel!

blog

Alle kinderen een “etiket”?

33 reacties

Tegenwoordig lijkt het alsof veel meer kinderen dan vroeger een diagnose krijgen (in de volksmond vaak stempel of etiketje genoemd): hoogbegaafd, ADHD, autisme, ADD, noem maar op. 

Vroeger werd een kind met ADHD gewoon “dat drukke kind” genoemd, dat altijd in bomen klom. En het kind met autisme werd misschien verlegen genoemd, of apart, terug getrokken, of juist overgevoelig.

Er worden tegenwoordig ongetwijfeld meer diagnoses gesteld, maar dat is ook logisch; er is tegenwoordig veel meer kennis van het autistisch spectrum en aanverwanten. Daarbij zijn er nu meer mogelijkheden om een kind te laten testen.

De ondertoon in opmerkingen zoals “Ach, elk kind krijgt tegenwoordig wel een etiketje.”, die zo vervelend en soms zelfs ronduit pijnlijk is voor ouders met een kind met diagnose: het veronderstelt dat die etiketten allemaal onzin zijn. 

En dat terwijl ouders die terecht komen bij hulpinstanties meestal al een hele zoektocht afgelegd hebben en de beste bedoelingen hebben. Sterker nog: aan zo’n hulpvraag of onderzoek gaan vaak jaren van worstelen, vertwijfeling en onbegrip vooraf.

En daarbij – vaak onterecht – de twijfels aan de eigen manier van opvoeden, de radeloosheid als een kind niet gelukkig is, niet kan slapen, niet eet, angstig is, niet kan genieten of leren zoals te verwachten zou zijn.

Dus voordat je roept dat “alle kinderen tegenwoordig zomaar een etiket krijgen!” is het goed om je af te vragen hoe veel generaties mensen met autisme en AD(H)D ongelofelijk hebben geworsteld met het leven, vaak zonder te weten waarom.

Hoe veel kinderen met autisme werden vroeger gepest of niet begrepen, zonder dat ze begrepen hoe het kon dat zij zich telkens zo anders voelden?

Hoe veel mensen behaalden vroeger lagere resultaten op school door hun leerproblemen die te maken hadden met autisme of AD(H)D?

Hoe veel relaties zijn erdoor stuk gelopen? Hoe veel banen zijn er verloren?

Dan valt zo’n diagnose toch nog wel mee. Die diagnose is er niet voor niets, en wordt ook zeker niet zomaar gesteld.

Misschien helpt het juist om een kind te leren dat het niet “dat drukke kind” wordt genoemd, maar dat erkend wordt dat er zo veel meer in zit dan alleen de drukke buitenkant. Misschien helpt een diagnose juist het hoogbegaafde kind om zijn of haar talenten in te zetten en creatief om te gaan met uitdagingen.

Misschien redden die diagnoses waar vaak zo negatief, kortzichtig of onwetend maar wat over wordt geroepen, wel hele gezinnen en huwelijken, omdat eindelijk herkend en erkend wordt wat er speelt. De wetenschap dat er geen sprake is van onwil, maar van onmacht, bijvoorbeeld:

Dat verschil in twee kleine woorden, maakt een wereld van verschil in beleving.

Laten we tenslotte vooral niet vergeten dat een kind geen autisme, AD(H)D of hoogbegaafdheid IS. Ieder kind met een diagnose is een uniek individu, met zijn of haar eigen talent, wat de diagnose ook is.

Kinderen zullen bijvoorbeeld nooit roepen dat “elke volwassene tegenwoordig maar een diagnose krijgt”. Daar kunnen sommige volwassenen een voorbeeld aan nemen. 

Feelgood Filmpjes

Super leuk filmpje: dit is waarom moeders niks gedaan krijgen!

1 reactie

Feelgood Filmpjes

BLIJFT GRAPPIG: If it fits, I sits!

Een reactie plaatsen

Het blijft grappig om te zien: dieren (en soms ook kinderen) die zichzelf in allerlei rare bochten wurmen om toch in die doos te passen. Of die vissenkom. Instant feelgood!

blog

Wat ouders (meestal) niet vertellen, maar wel (vaak) doen

Een reactie plaatsen

Natuurlijk zouden we graag zeggen, dat we als ouders altijd en overal super consequent zijn, ons kind al vanaf vijf maanden uitsluitend ‘raw food‘ laten knabbelen, het kind nooit voor de televisie laten zitten en dat er louter biologische maaltijden zonder E-nummers of conserveringsmiddelen op tafel worden gezet. In een perfecte wereld, met perfecte ouders, zou dat inderdaad zo zijn.


Suikervrij, E-nummervrij en Rotzooivrij
Maar daar heb je meteen het probleem: geen enkel mens is perfect, en ouders dus ook niet. Toch wordt er nogal krampachtig omgegaan met opvoeden, want: iedereen weet hoe het beter kan, zou kunnen of moet. De artikelen over opvoeding vliegen je als ouder om de oren. De adviezen die we krijgen zijn veelal tegenstrijdig: we moeten complimenten geven, maar liefst toch niet te veel, want dan creëer je een narcistisch monstertje. We moeten ons kind liefst suikervrij, glutenvrij, E-nummer vrij en rotzooivrij te eten geven, maar de schappen staan vol met juist die troep. We zouden ons kind het liefst niet te veel op de I-pad of telefoon laten spelen, maar toch barst het van de online kinderspelletjes.

Negeren is het nieuwe foeteren
We zouden het kind een paar uur per dag buiten moeten laten spelen, maar sommige mensen hebben nu eenmaal geen geld voor een huis met een tuin of in een rustige wijk, waar kinderen veilig buiten kunnen spelen. Zijn dat dan meteen slechte ouders? Lijkt me toch van niet. We willen graag opvoeden zonder te straffen, maar in de praktijk blijkt dat toch vaak lastig. Waar we eerder dachten dat de ‘naughty chair’ (stoute stoel) van de Nanny dé oplossing was, blijkt nu weer uit onderzoeken dat in de hoek of op de stoel gestuurd worden net zo veel pijn doet als schelden. Negeren schijnt volgens experts een even grote straf te zijn als foeteren. We kunnen het eigenlijk ook niet meer goed doen!
Oh, en het is niet goed om je kind bij ieder huiltje op te tillen, wisten jullie dat al? Nee, het is beter om het met een gezonde methode te laten wennen aan het zelf in slaap vallen en doorslapen. Dus.
Wat veel ouders niet toegeven, maar wel doen
Ik zal het dan maar toegeven namens de (meeste) ouders van nu: JA! Ja, we laten ons kind wel eens langer dan een kwartier televisie fotokijken. En ja, soms ook gewoon om eens heel even rustig de krant te kunnen lezen of gewoon, om even op adem te komen na de zevenhonderdste waarom vraag. En oh ja: JA, we geven ons kind wel eens de i-pad in de wachtkamer bij de dokter of tandarts, zodat ze de andere bezoekers niet helemaal wild maken. En ja, we koken ook wel eens een snelle hap mét conserveringsmiddelen, we zetten ons kind wel eens in de hoek om af te koelen of om na te denken, en we vergeten wel eens consequent te zijn. En last but not least: ondanks alle adviezen breken wij ouders ook wel eens, en lopen we toch midden in de nacht met ons kleine minimens door de woonkamer, slaapliedjes te neuriën. Gewoon, omdat onze ouderlijke ziel het gehuil niet meer aan kon horen en omdat dat verdrietige stemmetje gewoonweg door merg en been gaat.

Zo erg is af en toe in de hoek zetten niet, tenzij je structureel vergeet je kind er weer uit te halen
Vroeger was dat misschien allemaal anders, maar vroeger is niet nu. De tijden zijn veranderd. Dus veranderen de ouders en kinderen mee. Maar ik geloof niet dat kinderen er zo veel slechter van worden, zolang je ze niet als een zombie uren lang voor de televisie plant. Zo erg zal het in de hoek zetten niet zijn, tenzij je ze structureel vergeet er ook weer uit te halen. En als je je kind je telefoon geeft in de wachtkamer is dat ook niet zo´n ramp, zolang je het niet vergeet mee naar de dokter te nemen als jullie naam geroepen wordt.

Ouders: het zijn net echte mensenfoto2
Oh, en nog iets: zo erg is het niet om eens een keer boos te worden op je kind. (uiteraard zonder geweld! maar dat spreekt voor zich, hoop ik.) Niet iedere ouder heeft immers een ongelimiteerd geduld. Slaapgebrek en stress creëren nu eenmaal iets kortere lontjes. Zolang het niet al te vaak voorkomt, je het daarna ook weer uitpraat en ook niet te koppig bent om sorry te zeggen, is het echt niet zo´n ramp. Want weet je, ouders, dat zijn net echte mensen.
Zo vreselijk slecht is televisie kijken of spelen op de I-pad niet, zolang je zorgt dat ze ook regelmatig in beweging zijn, op wat voor manier dan ook.

Wie denkt dat het wel perfect kan…
Zolang we als ouders onze kinderen regelmatig laten merken dat we van ze houden, trouw blijven aan onze eigen principes en onze kinderen voldoende aanmoedigen om zich te ontwikkelen op zijn of haar eigen manier, is het allemaal zo slecht nog niet met ons gesteld. En wie denkt dat het wel perfect kan allemaal, nou, die heeft waarschijnlijk zelf geen kinderen. Ha!

blog, winactie

WIN ACTIE | DINER voor TWEE

1 reactie

downunder6Chrisje komt weer met een hele leuke win actie, dit keer met een Australisch tintje!

Bij 12.500 likes op de Facebook pagina mogen we een diner cheque t.w.v. €50,- weg geven van Australisch restaurant Down Under in het Zuid-Limburgse Sittard!
Daar kun je in een gezellige ambiance genieten van de zalige hoofdgerechten, hemelse toetjes en nog veel meer!
Ook je kroost kun je met een gerust hart meenemen; er is zelfs een speelruimte waar de kinderen onder toezicht naar hartenlust kunnen spelen terwijl jullie genieten van het lekkere eten!

In slechts drie stappen maak je kans op deze mooie prijs:

1. Like de Chrisje pagina op Facebook

2. Like de pagina van Restaurant Down Under

3. Meld je aan voor het gratis e-mail abonnement op deze website. Hoe dat moet, zie je hieronder:

De volg knop staat op de homepage van chrisje.info rechts boven in. Meld je aan, vul je e-mail adres in, dan word je altijd via e-mail op de hoogte gehouden bij nieuwe blogs, quotes en leuke win acties!

volg

Kinderen mee? Geen probleem! Restaurant Down Under in Sittard heeft haar eigen speelruimte met toezicht. Zo kunt u heerlijk rustig dineren en hebben de kinderen ook plezier!

Kinderen mee? Geen probleem! Restaurant Down Under in Sittard heeft haar eigen speelruimte met toezicht. Zo kunt u heerlijk rustig dineren en hebben de kinderen ook plezier!

Restaurant Down Under in Sittard
Restaurant Down Under in Sittard

Geen categorie

Vervelende Vragen: over het wel of niet krijgen van (meer) kinderen

8 reacties

Kinderen. Je wilt ze, of niet. Sommige mensen vinden kinderen leuk, maar alleen als er een eindtijd aan de speelmiddag verbonden is en ze weer netjes opgehaald worden door hun ouders. Sommige mensen willen een heel elftal aan kinderen. Prima. Sommige mensen willen geen kinderen. Ook prima. Sommige mensen vinden hun gezin compleet met één kind. Nogmaals: prima.

Althans, dat zou je denken. Toch valt het me op dat sommige mensen, waar het voortplanting betreft, een opdringerige mening er op na houden. Waar het al dan niet krijgen van kinderen, of van méér kinderen, een zeer persoonlijke en intieme aangelegenheid is, die soms zelfs ronduit gevoelig ligt, weerhoudt dat omstanders (en soms zelfs volstrekt vreemden!) er niet van om ongepaste vragen te stellen.
De rijst is nog net niet uit je trouwschoenen verdwenen, of er komt vaak al een lollige, aangeschoten oom of tante met dubbele tong vragen wanneer er nageslacht komt. Niet eens OF, nee, wannéér. Want sommige mensen gaan er vanzelfsprekend van uit dat je je überhaupt wilt én kunt voortplanten.
De vragen, opmerkingen en oordelen die je je schijnbaar moet laten welgevallen, zijn niet van de lucht. Sommige opmerkingen zijn zelfs ronduit beledigend te noemen. Alsof je niet mee telt, wanneer je er voor kiest om geen nageslacht te maken. Of, erger nog, je je zou moeten verantwoorden waarom het niet lukt, als dat zo is.

Na de geboorte van ons kind was de eerste maanden nog alles rustig. Maar zo rond de eerste verjaardag begonnen de vragen te komen. ‘En, wanneer komt nummertje twee?’ ‘Wanneer komt er een brusje?’ (Overigens vind ik persoonlijk het woord “brusje” een afschuwelijk woord, maar dat terzijde.). Ik heb er vroeger nooit over nagedacht hoe veel kinderen ik later wilde krijgen. Ook toen ik zwanger was, dacht ik: ‘We zien wel’. Allereerst moest het nog maar eens lukken allemaal. En dan zouden we wel weer verder zien. Nu heb ik goede redenen om niet weer zwanger te willen raken, waar ik hier geen uitleg over ga geven. Maar de vragen die je krijgt over het wegblijven van de schijnbaar automatisch verwachte nummer twee zijn niet van de lucht.
Sommige mensen vinden het zelfs zielig voor ons kind. Van sommige opmerkingen word ik woest, want als er één kind niet verwend is is het ons kind: hartstikke sociaal (met dank aan veel contact met neefjes, kinderen op het kinderdagverblijf, vriendjes en vriendinnetjes), lief en vrolijk, speelt graag met andere kinderen, maar kan ook echt genieten van de rust die er thuis is. Gewoon een gelukkig kind.
Raar, dat sommige mensen daar schijnbaar moeite mee hebben: wij hebben er geen enkel probleem mee. Alsof het hebben van broers of zussen een garantie is dat je niet eenzaam wordt als volwassene. Ik heb zelf een goede band met mijn broer, maar ik ken genoeg mensen die hun broer of zus niet eens meer (willen) zien of spreken. En natuurlijk heeft het voordelen om met broertjes of zusjes op te groeien, maar het heeft ook nadelen. Onderzoeken wijzen overigens ook uit dat het helemaal niet slecht is, of erg, of zielig, om enig kind te zijn. Overal is dus wel iets voor te zeggen.

Dan is er nog de uitspraak, ‘Eén is geen.’ Echt. Zonder met hun ogen te knipperen noemen ze mijn kind indirect geen kind. ‘Maar als je twee kinderen hebt, en er dan eentje dood gaat, dan heb je er tenminste nog één!’ zo werd mij uitgelegd. Pardon? Alsof je wereld niet vergaat wanneer je meer kinderen hebt, als een van je kinderen komt te overlijden. Lijkt me dat je wereld dan sowieso instort, of je nu een, twee of tien kinderen hebt.

Overigens krijgen mensen die geen kinderen willen, het ook vaak zwaar te verduren. “Maar straks heb je spijt hoor.”, “Hoezo, geen kinderen?” of “Als je de juiste tegen komt, krijg je vanzelf rammelende eierstokken!”. Pardon? Waarom MOET iedereen per se kinderen krijgen? Tel je niet mee als je kinderloos bent? Wat is dat nu weer voor onzin?
Mensen die een meer dan gemiddeld aantal kinderen hebben, krijgen te horen dat het ze allemaal veel te lastig lijkt, zo veel nageslacht. En hoe ga je dat betalen? En wat een gedoe zeg, zo veel kinderen in een auto.

En de aller, aller, aller ergste opmerkingen zijn de opmerkingen die gemaakt worden tegen mensen die geen kinderen kunnen krijgen, ook al willen ze ze nog zo graag. “Je moet gewoon niet te veel bezig zijn er mee. Dan word je wel zwanger.” Of: “Het is vast de stress waardoor je niet zwanger raakt. Doe maar eens wat rustiger aan!” Of: “Mijn nicht ging een week lang elke avond met haar benen in de lucht liggen met een brandende kaars op haar voeten, en hopsakee! Zwanger!”
Tenenkrommend. Alsof je er iets aan kunt doen. Alsof je het zelf schuld zou zijn, zelfs. Aan dat soort quasi goed bedoelde adviezen, met daarin kwetsende insinuaties verwerkt, hebben mensen niets. Medeleven en oprechte interesse tonen, daar voelt iedereen zich een stuk beter bij. Geen zinloos geneuzel over alternatieve methoden, en al helemaal geen aanpraten van een onterecht schuldgevoel.

Sommige m

ensen gaan er blindelings en onterecht van uit, dat je je überhaupt wilt én kunt voortplanten

.

Ik vind dat mensen helemaal zelf moeten weten of ze wel of niet (en indien wel, hoe veel) aan kinderen willen beginnen. Daar hebben buitenstaanders nu eenmaal niets mee te maken. Iedereen maakt zijn eigen keuzes, gebaseerd op voor hem / haar zwaarwegende redenen. En wat ‘de mensen’ daar van vinden? Dat moeten ze maar naar de politie brengen.

blog

Zo word je gelukkiger in 2015!

2 reacties

We lijken allemaal zo volwassen, hè. Zucht. Soms word ik er een beetje mismoedig van. We rijden volwassen auto’s, we zijn volwassen ouders, we wonen in volwassen huizen, met loungebanken, flatscreen televisies en gemiddeld 1,8 kind per gezin. We houden zit-verjaardagen, we zeggen heel verstandig ‘dat je nuchter moet zijn’, want oh wee als wij Nuchtere Nederlanders eens uit de band zouden springen! Foei, wat zou de buurvrouw daarvan denken? Iemand die uitbundig danst op een feest, wordt al gauw bestempeld als ‘een dronken lor’, er wordt met medelijden naar gekeken want ‘Gut, kan het ook wat normaler?’. We willen zo onopvallend mogelijk met de stroom mee gaan, rijden in een onopvallende auto, hebben een onopvallend beroep. We doen vooral graag alsof we meer geld hebben dan we eigenlijk hebben. De kredietverstrekkers varen wel bij ons imagobehoud.

Op zondag gaan we met z’n allen wandelen, op degelijke wandelschoenen, want we moeten wel verantwoord bewegen. We bakken brownies en cakes voor de school, om zes uur staan de piepers op tafel. En als we echt gek en exotisch willen doen, nou, dan gaan we naar de Chinees, waar we standaard bami en babi pangang halen, geen sambal bij, want dat is weer net te pittig. Echt, je zou er zo ongelofelijk van in slaap donderen. Natuurlijk heeft dat gekeuvel wel iets, en is de routine ook fijn en voorspelbaar, maar eerlijk gezegd moet het mij toch ook weer niet te saai worden.

Godzijdank heeft iedereen er eentje.

U kent hem of haar vast nog wel: uw innerlijk kind.

Degenen die om het hardst schreeuwen dat ze volleeeeeeedig volwassen zijn, hebben vaak een ontzettend verdrietig innerlijk kind. Het innerlijk kind zorgt namelijk voor leven in de brouwerij. Het zorgt er voor dat sommige vaders en moeders in de binnenspeeltuin hun controle verliezen in de ballenbak, en wild mee gaan meppen met die ballen. Je ziet gewoon aan hun kinderen, dat ze op die momenten het allermeest van hun ouders houden. Het innerlijk kind zorgt er voor, dat mensen gaan dansen, rotsen beklimmen, duiken, motorrijden, en zo verder. Bent u een beetje ingekakt? Is het leven saai en voorspelbaar? Valt u bijna in slaap van uw eigen leven? Hieronder treft u een overzichtelijk overzicht van omstandigheden die het innerlijk kind oproepen.

Bij een adrenaline stoot
Kijk bijvoorbeeld maar eens goed naar mensen die in een heftige achtbaan zitten. Er is echt geen enkele volwassen reden te bedenken, om als volwassene nog in een achtbaan te gaan. Ga maar na; je betaalt grof geld om in een apparaat te gaan zitten, een riem om te doen en op je kop te gaan hangen. Toch doen massa’s volwassenen het maar al te graag. En ik weet waarom. Als ze in de achtbaan stappen, hebben ze nog hun grote mensen gezicht op. Een beetje gespannen wellicht, of een nerveuze giechel die ontsnapt. Maar als ze die achtbaan verlaten, zie je op die peperdure commerciële foto’s van het pretpark de gezichten van innerlijke kinderen. Het plezier, of de angst, spatten er van af. Echte emoties, je weet wel, die uit de tenen. Je ziet dat mensen tijdens dat ritje voelen dat ze leven. Je hoeft immers even niet na te denken over serieuze dingen, je hoeft geen mening te hebben, je hoeft even geen accountant of postbode of directeur te zijn; je zit allemaal in dat apparaat, simpelweg omdat-ie zo lekker hard gaat, en dat zo’n lekker gevoel in je maag geeft. Sommige mensen reageren iets minder en spuugt hun innerlijk kind alles onder. Maar ook dan ben je niet bezig met je belastingaangifte.

Bij dieren
De reden waarom zo veel mensen een hond hebben, is ook te herleiden naar het innerlijk kind. Mensen hebben door een hond het ideale excuus om ‘buiten te mogen gaan spelen’. En als je met een hond en een bal naar het veldje loopt, kijkt niemand gek er van op. Als je zonder hond met een bal door het gras rolt, kijkt men je aan alsof je je verstand verloren bent.
Dieren hebben bovendien dezelfde ontwapenende kracht als kinderen; ze weten niets van geld of merken, ze kennen ook geen schaamte. Ze willen alleen maar met je spelen of rennen, dat is alles. Hoe authentieker je bent, hoe leuker dieren en kinderen je vinden.

Bij het sporten
Als kind leer je vrienden te maken, tijdens het bewegen. Al voetballend heb ik menige vriend gemaakt, het gaat zo makkelijk. Je schopt een keer tegen een bal, of een scheenbeen, en hup, je hebt er weer een vriendje bij. Op je kop hangend schommelen doet ook wonderen. Als je beweegt, hoef je niet zo veel te praten. Het maakt vriendschappen sluiten makkelijker, en leuker. Je bent bezig, dus hoef je niet zo veel te zeggen. Ik durf te wedden dat de helft van de mensen op de sportschool rond loopt om af te vallen, en de andere helft om vriendjes te maken.

Superhelden
Waarom denk je dat zo veel mannen naar de nieuwste Batman film willen gaan? Of naar de nieuwe Bond? Hoe veel volwassen abonnees heeft de Donald Duck ook alweer? Het ontsnappen uit de dagelijkse sleur en de harde buitenwereld, gaat heel goed met superhelden, of het nu gaat om een eend met een onderbroek aan, of een vleermuis met een sixpack.
Mannen in hun mid-life crisis bijvoorbeeld, die een rode Porsche en een jong blondje kopen, zijn trouwens gewoon bang dat ze bijna dood gaan, en willen eigenlijk weer terug naar de pre-puber-tijd. Ze denken, als ik een jonger model auto én vrouw koop, word ík ook weer jonger. Simpel als wat.

Muziek
Muziek doet iets moois met mensen. Muziek heeft de gave om je binnen twee seconden twintig jaar terug te laten gaan in de tijd. Je hoeft soms maar drie noten te horen, of je bent opeens weer vijftien, op vakantie met je ouders in Frankrijk, en smoorverliefd op een Fransoos waar je de naam niet eens meer van weet. Muziek raakt mensen soms diep. Het ontroert, geeft vrijheid aan gevoelens die anders jaren lang als een muur van opgestapelde stenen om onze ziel heen zouden blijven staan. Muziek haalt ook het kind in volwassenen naar boven. Kijk bijvoorbeeld maar eens naar wat het liedje Happy wereldwijd met mensen deed:

Dansen haalt barrières weg, roept gevoelens op en brengt vooral veel plezier. Mensen hoeven niet per definitie goed te kunnen dansen; als je je er goed bij voelt, straal je plezier uit en dat werkt aanstekelijk.

Enfin. Voorbeelden genoeg. Afgelopen zomer was ik in een speeltuin om de hoek, met man en kind. Dochterlief klom langs de glijbaan omhoog, en riep “Kom je, mama!” Ze gebaarde dat ze wilde dat ik ook naar boven klom, via die gladde glijbaan. Ik keek vertwijfeld om me heen; aarzelde, ik ben toch een volwassen vrouw, ik ga toch niet …? Ik keek naar de glijbaan, keek naar de rijtjeshuizen links en rechts, schatte mijn kansen in. Net toen ik wilde afhaken, keek ik naar mijn dochter. Verwachtingsvol stond ze boven aan de glijbaan op me te wachten. “Jij kan dat ook, mama!” Hoe ziet dat uit? Met deze hakken? Hoe hard ga ik op mijn bek als ik uit glijd? Hoe hard kom ik neer op de grond?
“Ja hoor meid, mama kan dat ook.” zei ik, en met lak aan de volwassenen wereld klom ik, mét hoge hakken, langs de gladde glijbaan omhoog. Ik zag manlief twijfelen of hij zijn camera moest halen om het te filmen, óf een ambulance moest bellen uit voorzorg.
Het kon me niet zo veel schelen hoe het er voor de buitenwereld uit zag; die vinden toch al zo veel, van van alles. Wat me blij maakte was de verrukte blik op haar gezicht toen ik heelhuids boven kwam. “Jaaa! Je hebt het ook geklommen!” Blij klapte ze in haar handjes.

Dat innerlijke kind van mij, dat mag er best af en toe uit. Nog genoeg tijd om te doen alsof ik volwassen ben. Ik zou het iedereen aanraden. Ga in die achtbaan, rol met je hond door het gras. Het leven is veel te kort om alleen maar heel erg lang volwassen te doen.

Geen categorie

Scheidende koppels: denk om uw kinderen!

Een reactie plaatsen

Scheiden. Een gevoelig onderwerp. Hoe moeilijk het is als je ouders uit elkaar gaan, hangt voor een groot deel ook samen met hoe je ouders dat doen. Doen ze dat met respect naar elkaar toe, communiceren ze eerlijk met hun kinderen zonder de andere ouder door het slijk te halen? Stellen ze het belang van de kinderen voorop, ondanks de verdrietige omstandigheden die een scheiding met zich mee brengt? Is er ruimte voor de emoties, de vragen – ja, ook de pijnlijke! – en de gedachten van het kind?

Er is al zo veel over geschreven, gescheiden ouders. Iedereen heeft er een mening over. Moeten mensen dan maar eeuwig bij elkaar blijven voor de kinderen? Ook al is dat huwelijk een schijnvertoning? Nee. Natuurlijk niet. Sterker nog: een slecht huwelijk is ook geen gezonde omgeving voor een kind.
Een scheiding gaat voor ouders gepaard met veel verdriet, pijn, vaak ook woede. Emoties die soms de overhand kunnen nemen.

Maar wat ouders vaak niet volledig lijken te beseffen, is dat hun pijn in het niet valt bij de pijn van hun kinderen.

Zeker als de scheiding gepaard gaat met modder gooien over en weer, het bewust of onbewust inzetten van kinderen in het gevecht, of het uitstorten van volwassen problemen over een kind dat altijd loyaal wil zijn – aan beide ouders. Kinderen zijn vaak de dupe. Ze vragen er niet om, ze weten zich er geen raad mee en ze worden maar geacht overal in mee te gaan. Het verbaal neerhalen van de andere ouder in het bijzijn van het kind is gewoonweg karaktermoord. Je houdt als kind van niemand méér dan van je ouders.
Goede begeleiding is nodig, zeker bij vechtscheidingen. Het is van immens groot belang voor de veilige ontwikkeling van een kind. Ik schreef er ooit een gedicht over. Het zijn maar vier regels, maar ze zeggen eigenlijk genoeg.

Alsof ze me in tweeën scheuren
Aan elke kant staat er één
Ik blijf maar in het midden staan
Al is het helemaal alleen

.

blog
1 reactie

Verbijstering. Dat voelde ik bij het bekijken van een nieuw programma op SBS6: “Het is wel je kind.” In dit programma probeert de presentator problemen tussen ouders in vechtscheidingen op te lossen, zogezegd in het belang van de kinderen. 
Afgezien van het feit dat ik het absoluut niet in het belang van de kinderen vind om hen bij de uitzending te betrekken, vind ik het bovendien nog kwalijker dat de presentator tranen probeert te trekken bij die kinderen. Erger nog zijn de ouders. Wat doet het me leed om te zien wat die kinderen meemaken. Het gemis van één van de ouders, waar ze niets aan kunnen doen, behalve het maar accepteren. De enorme bak ellende die hun ouders over hen heen storten, nog jaren na hun vechtscheiding. Hoe die kinderen betrokken worden bij de ruzies. Hoe ze weg gehouden worden bij hun vader of moeder, om alimentatie af te dwingen. Hoe hun ouders elkaar zwart maken, over hun hoofden heen. Hoe hun ouders hen als schaakstukken gebruiken om de ander schaakmat te zetten.

Een kind is altijd loyaal naar beide ouders.

Die loyaliteit verdienen echter lang niet alle ouders, zo blijkt maar weer. Ik ben zeker geen voorstander van bij elkaar blijven als de relatie niet meer werkt, maar ik maak me plaatsvervangend, namens die machteloze kinderen, zó kwaad op die ouders.

Waar halen ze het lef vandaan om hun kinderen mee te sleuren in de ellende? Wat ben je in vredesnaam voor moeder of vader, als je de andere ouder dermate door het slijk haalt? Geldproblemen, nieuwe relaties; het mag allemaal geen reden zijn om je kind tegen de andere ouder op te zetten.
Kinderen identificeren zich met beide ouders. Door de andere ouder zwart te maken zeggen die ouders eigenlijk “Ik vind de helft van jou afschuwelijk. Ik haat de helft van jou.” Dat is misschien niet wat ze bedoelen, maar dat is wel wat een kind hóórt.
Wat zo mogelijk nog veel erger is, is dat dit zo vaak voorkomt, zonder dat ouders zich ook maar een seconde af lijken te vragen of ze hun eigen sores niet eens zouden moeten uitpraten, in plaats van hun kinderen voor de rest van hun leven te beschadigen.

Aan het einde van een aflevering van het programma zag ik het verdriet van het dochtertje, waar de camera natuurlijk nog eens extra op inzoomde. Met een dikke lamp er op.
Want tranen, dat trekt kijkcijfers.
En kindertranen al helemaal natuurlijk. Walgelijk. Dit grote, kleine mensenleed zodanig in de spotlight zetten is onterend.

Of het nu om dit programma gaat, of om andere programma’s waar kinderen bij betrokken worden: ik roep op tot een landelijke boycot van die programma’s. Als niemand kijkt, zijn ze snel genoeg van de buis.
Kinderen begrijpen vaak niet waar ze ja tegen zeggen. Of zijn nog te jong om lange termijn consequenties te overzien. Daarin moeten ze beschermd worden. Door hun ouders in de eerste plaats. Wat mij betreft worden de kinderen acuut uit al die programma’s gehaald.