Tagarchief: facebook

Wat niemand zegt voordat je kinderen krijgt!

Ja, je krijgt er heel veel voor terug: het ouderschap. Mooie momenten, een mini versie van jezelf, liefde, kusjes knuffels. Maar…. ook griep, driehonderd verkoudheden, buikloop en grijze haren. Je moet er immers wel wat voor over hebben.

Dit is wat niemand je zegt voordat je kinderen krijgt:

  • Snot. Snot is overal.
  • Je gaat je veel meer dan ooit tevoren met poep en plas bezighouden.
  • Je gaat merken op precies hoe weinig slaap je toch nog je werk kunt doen.
  • Slaap wordt waardevoller dan ooit.
  • Je gaat uren lang Dora, Bumba, of andere visueel traumatische zaken zien langskomen op televisie, keer op keer.
  • Je toiletbezoek wordt het enige moment van de dag waarop je misschien drie minuten privacy hebt. En met misschien bedoel ik waarschijnlijk niet.
  • Je gaat regelmatig wallen creëren waar men in Amsterdam jaloers op is.
  • Je zult zurige babykots op meestal je allerbeste kleding krijgen.
  • Baby’s hebben perfecte timing: meestal krijgen ze een spuitluier tot achter in de nek twee minuten nádat je ze in hun nieuwste dure pakje hebt gehesen nadat je al te laat was voor een afspraak.
  • Je komt naar alle waarschijnlijkheid nooit meer op tijd op een afspraak.
  • Je komt op plekken die audiovisueel belastend of zelfs traumatiserend zijn, zoals binnenspeeltuinen, ook wel bekend als de broedhaard van vele virale infecties.
  • Je gaat je basisschooltijd herleven door het helpen met huiswerk en het wachten op een schoolplein.
  • Speelafspraken met kinderen uit de klas van je kind lijken in het begin heel leuk, totdat je een vriendje op bezoek krijgt dat non-stop schreeuwt en met een stift op de muren begint te tekenen. Daarna word je selectiever in wie je kind mee op de hut af mag slepen na school.
  • De eerste paar jaar verbruik je ongeveer zeshonderdtwaalf pakjes billendoekjes en snoetenpoetsers.
  • De geur van Zwitsal zal je voor altijd je baby laten missen.
  • Wie verzonnen heeft dat je de pijn van een bevalling zo weer vergeet, heeft waarschijnlijk een schroefje los.
  • Je zult ongeveer 836 zetpillen toedienen, die er tien procent van de tijd direct weer uit gelanceerd worden door een hoestbui van je mini-me.

Lees verder onder de afbeelding

  • Je zult naar pretparken gaan en geen een achtbaan beleven omdat je de grootste deel van de tijd met een kinderwagen in het sprookjesbos op zoek bent naar een toilet met verschoontafel.
  • Je zult ijsjes kopen die binnen een minuut op de grond liggen, waardoor je weer nieuwe ijsjes moet kopen. Je moet hiervoor weer opnieuw in de rij, en je krijgt ook nog eens geen korting op het nieuwe ijsje, tenzij je je kind zelf laat vragen, en dan nog vaak niet.
  • Op vakantie gaan wordt een ander verhaal: je kunt pas veilig naar Spanje rijden als je auto beschikt over minstens twee dvd schermen op de kopsteun, gemiddeld twee tablets en een bereidheid om bij iedere afrit tussen hier en Spanje te stoppen omdat er altijd wel iemand moet plassen.
  • Snot en poep zijn leidend.
  • Zindelijk maken betekent minstens een keer ondergeplast worden.
  • Je krijgt waarschijnlijk heel veel tekeningen en knutselwerkjes mee van de opvang, school en dagverblijf. Je moet hier altijd enthousiast op reageren, ook als je geen idee hebt wat het moet voorstellen of waar je naar toe moet met het voorwerp.
  • Je zult alle mogelijke oplossingen tegen krampjes gaan googlen, uitproberen en kopen. Als die krampjes maar stoppen en het krijsen daarmee ook.
  • Je kunt soms je kind nog horen huilen, zelfs als het twee dorpen verderop bij je moeder logeert. Dit is een teken dat je even rustig aan moet doen.
  • Je gaat geheid een keer je sleutels terugvinden in de koelkast.
  • Je auto wordt een verzamelplaats van snoeppapiertjes, snoetenpoetsers, vergeten knuffels en stukjes happy meal verrassingen.

Maar…. boven alles krijg je er heel veel voor terug! ❤️

Advertentie

Wat je straks niet zult zien aan mijn instagram foto’s

door VIP blogger Michelle-Anne Lucas

Het is bijna zover.. Over zes dagen vertrek ik naar Bali. Als ik mensen vertel dat ik op reis ga krijg ik vaak dezelfde reacties: ‘Oh wat geweldig. Ik ben jaloers’ of ‘ Als ik jouw leeftijd had zou ik precies hetzelfde doen’. Mijn antwoord hierop lijkt mensen vaak nogal te verrassen: ‘Het is moeilijk om te leven wetende dat je weg gaat.’ De reis zelf is ideaal om te leren genieten van het moment, maar de tijd die er naartoe leidt is juist het tegenovergestelde. Je bent continu bezig met je leven inrichten zodat je op reis kan gaan.

Voordat ik in het paradijs ben aangekomen deel ik mijn ervaring van de afgelopen maanden. Niet om je bang te maken om mijn voetstappen te volgen, maar om je het verhaal te vertellen achter de prachtige Instagram foto’s:

Eind 2017 kreeg ik met mijn reisgenoot het wilde idee om samen te gaan reizen. Toen ik besloot niet verder te gaan met mijn Masteropleiding, wist ik zeker dat ik dit wilde gaan doen. April van dit jaar boekte ik mijn one way ticket en was ik super enthousiast. Op dat moment woonde ik nog in Leuven, maar een paar maanden later zou ik hier weg moeten. Omdat ik een tijdelijke woning nodig had was mijn keuze al snel gemaakt; Ik ging bij mijn vriend wonen.

Toen ik weer terug naar Limburg verhuisde wist ik niet goed wat ik met mijzelf moest. Ik moest wel gaan werken om voor mijn reis te kunnen betalen, maar wie zou iemand aannemen die maar een paar maanden aan de slag kon gaan? Ik solliciteerde erop los, maar beperkte mijzelf enorm door steeds netjes aan te geven dat ik op reis zou gaan. Gelukkig vond ik twee fijne tijdelijke banen, waar ik ontzettend leuke collega’s heb gehad. Toch bleef ik mij niet op mijn plek voelen. Ik ben altijd ontzettend planmatig en carrière gedreven geweest. Wetende dat ik niet met passie voor de langere termijn kon werken, zorgde ervoor dat ik mij vaak nutteloos voelde.

Ik zou juist daar mijn passie in moeten vinden in naar mijn reis toe werken, maar dat vond ik erg moeilijk. In het begin probeerde ik zo min mogelijk geld uit te geven. Ik moest mijn streefspaarbedrag halen. Geld maakt niet gelukkig, maar thuis zitten omdat je continu aan het sparen bent ook niet! Mijn sociale leven werd door mijn gierigheid anders. Normaal kocht ik spontaan concerttickets voor mijzelf en mijn vrienden. Nu twijfelde ik zelfs als mijn vrienden wat wilden gaan drinken. Toen ik erover sprak met mijn reisgenootje, bleek dat zij precies hetzelfde had. Ik ben blij dat mijn vriend mij toen wakker heeft geschud. Ik gaf weer wat geld uit en begon weer te genieten van mijn sociale leven.

Samen met mijn vriend heb ik ontzettend leuke dingen gedaan. We hebben vanaf die tijd vooral België ontdekt met z’n tweeën. Omdat we allebei in afwachting waren van onze grote levenskeuzes hadden we alle tijd voor elkaar. We sleepten elkaar door deze periode heen en deelden onze onzekerheden van de toekomst.

Toen hij begin oktober begon met zijn opleiding van defensie, was ik gelukkig nog aan het werk. Het was een redmiddel om een paar dagen in de week de deur uit te moeten om te gaan werken. De dagen dat ik thuiszat voelde ik mij vooral eenzaam en nutteloos. Als ik nadacht over mijn reis, voelde het soms meer als een obstakel dan een doel.

Pas een week geleden begon het echt realistisch te worden. Een paar berichtjes van mijn reisgenootje die al in Australië zit, een ingepakte tas en een toch wel rijk gevulde spaarrekening zorgen er nu eindelijk voor dat ik begin te genieten. Ik kan niet wachten tot ik mijn voeten in het zand kan steken, ik eindelijk weer verder kan met mijn geweldige surftechnieken (uhumuhum) en ik een kokosnoot van het strand kan rapen en opeten.

Het enige wat ik nu nog echt moeilijk vind is mijn vriend en familie missen.

Maar het voorruitzicht om naar hen terug te mogen komen zorgt ervoor dat het alles waard is. En wanneer ik terug kom kan ik dan ook écht met mijn toekomst te beginnen. Maar nu eerst gaan genieten van mijn reis!

Veel liefs,

Michelle Anne

Kun jij omgaan met een compliment?

door VIP blogger Susan Schuitema

Enkele weken geleden kreeg ik via app een compliment. Ik merkte direct dat ik me ongemakkelijk begon te voelen. Wat moet ik ermee? Ergens voel ik mij dankbaar voor het compliment en zou ik dus gewoon ‘dankjewel’ moeten sturen. Aan de andere kant heb ik allerlei excuses in mijn hoofd en begin ik grapjes te maken om het compliment weg te wuiven.

Dit bracht mij op het idee om te schrijven over het geven en ontvangen van complimenten: ik ging op onderzoek uit.

Hoe reageren mensen over het algemeen op een compliment? Is er verschil tussen mannen en vrouwen? Tussen jong en ‘oud’? En heeft het misschien te maken met hoe zeker jij je voelt over jezelf? Mijn onderzoek gaf mij het volgende beeld.

Vrouwen
Met hier en daar een enkele uitzondering reageren vrouwen over het algemeen hetzelfde op complimenten. Echter zit er wel verschil tussen het soort compliment en de reactie hierop. Een compliment over het uiterlijk wordt vaak gewaardeerd, maar de meeste vrouwen weten niet goed hoe ze hierop moeten reageren. Wanneer het compliment gaat over een kledingstuk wordt er vaak gereageerd met ‘oh, die kostte maar vijf euro bij die ene winkel.’ Aan de andere kant wordt er op een compliment over kleding ook gereageerd met een logische reactie ‘dankje, vind ik ook, anders had ik het niet gedragen.’

Vaak wordt het een ‘dankjewel, ik vind jouw ogen mooier’ of ‘oh joh, jij bent veel knapper.’ Er wordt dus snel vergeleken met de ander. Een aantal vrouwen geven wel aan gewoon ‘dankjewel’ te zeggen en blij te worden van het compliment.

Wat erg naar voren komt is dat het vooral te maken heeft met jouw beeld van jezelf. Ben jij zeker van jezelf? Dan zeg je sneller gewoon ‘dankjewel’ zonder het compliment weg te lachen of weg te praten met een excuus. 
Er wordt over het algemeen door de vrouwen gedacht dat de manier van ontvangen te maken heeft met dat wat je in jouw opvoeding geleerd hebt. Goed (of slecht) voorbeeld doet volgen, zeggen ze dan. De vrouwen die ik sprak gaven aan dat ze zelf snel complimenten geven en dat ze absoluut anders worden ontvangen door een man. Waar de vrouwen onzeker reageren, zijn de mannen vaak nuchter en zeggen ze écht gewoon ‘dankjewel’ en gaan weer verder met hun dag. Terwijl ik als vrouw toch wel een hele dag kan teren op een gemeend compliment.

En daar ga ik alweer he?  ‘Gemeend compliment’ want tja, is een compliment gemeend of wil iemand er iets mee bereiken? 

Mannen
Wat mij erg op viel uit de antwoorden die ik kreeg van mannen, is dat de complimenten vanuit een man snel anders opgevangen worden door de vrouw. Enkele mannen geven aan, soms geen compliment te durven geven omdat vrouwen dan zouden kunnen denken dat er iets achter zit. Dit wordt dan geassocieerd met seks. Een man zou dus niet ‘zomaar’ een compliment kunnen geven zonder dat hier iets achter gezocht wordt. Bijzonder toch? 


Ook enkele mannen geven aan dat zij vroeger (meer onzeker) aankwamen met excuses als antwoord op een compliment. Een compliment over een behaalde opdracht of goed resultaat werd dan weggewuifd met ‘oh joh zo moeilijk was het niet hoor, het stelde niks voor.’ Nu, ouder en zekerder van zichzelf zeggen zij over het algemeen gewoon ‘bedankt.’

Onzekerheid
Vrouwen lijken over het algemeen onzekerder te zijn dan de mannen. Of dit echt zo is, of dat mannen niet voor hun onzekerheid uit durven komen? Dat blijft natuurlijk altijd de vraag. Wat mij opgevallen is door met mensen in gesprek te gaan, is dat het wegwuiven van complimenten vooral te maken heeft met hoe je over jezelf denkt. Ben jij onzeker? Dan ben je sneller geneigd om een compliment voor jezelf om te denken naar iets negatiefs. Wat wil iemand van mij? Waarom zouden ze dit zeggen? Menen ze het echt? 

Ik ben erg geneigd om mezelf naar beneden te halen zodra iemand bijvoorbeeld zegt: ‘wat zie je er leuk uit!’  Vaak denk ik dan: ‘Joh, ik ben 15 kilo aangekomen, doen je ogen het wel?’. Mijn reactie is eigenlijk altijd eerlijk. Ik ontvang het compliment door te bedanken maar vervolg dit wel met hoe ik er zelf over denk. Waarom? Dat is een goede om over na te denken aankomende tijd!

Vanaf nu ga ik er eens bewust op letten, hoe reageer ik, waarom reageer ik zo en kan/wil ik dit ook veranderen? Complimenten zijn eigenlijk cadeautjes. Je krijgt ze, je mag ze ontvangen, open maken en gebruiken. Ergens is het voor de gever, niet leuk om het cadeautje verfrommeld weer terug te krijgen omdat jij er niks mee kunt. Best wel iets om over na te denken!

Wat het meest uit mijn onderzoek naar voren kwam is dat je met complimenten iemand kunt helpen. Zie jij iets goeds, iets moois, iets leuks? Zie je dat iemand onwijs zijn best doet voor iets? Geef een compliment en laat mensen stralen. Het kan je dag maken, je net even dat laatste zetje geven om door te gaan of je leren anders naar jezelf te kijken.

Hoe reageer jij op complimenten? Voel jij je ongemakkelijk of vind je het alleen maar leuk om te horen?

Vanaf nu neem ik mezelf voor om minimaal één compliment op een dag te geven, uiteraard wel oprecht! En ik neem mezelf voor, om het compliment van een ander ‘gewoon’ te ontvangen en ‘dankjewel’ te zeggen en dit ook uiteindelijk te gaan voelen.

Liefs,

Susan


Nieuwe opvoedingsmethode of oud nieuws? Slow Parenting..

Er is een nieuwe opvoedmethode die helemaal trending is: Slow Parenting.

Jaag jij van afspraak naar afspraak of van school naar sportclub en weer terug met je kind? En kun je door dit drukke schema niet gewoon lekker genieten van je kind? Dan is Slow Parenting misschien wel wat voor jou.

Hier vind je een uitgebreide (Engelstalige) uitleg, maar voor de gehaaste lezer houdt de methode kort samengevat in, dat je met deze nieuwe opvoedingsaanpak meer in het moment leeft, minder met technologie bezig bent en minder met vooruit plannen.

Je overlaadt je kinderen niet langer met activiteiten maar geeft ze de vrijheid om te genieten van wat ze (thuis) kunnen doen. Hiermee verlaag je zowel de druk op je kind als op jezelf. Mindful opvoeden dus.

Nu wil ik niet vervelend doen, en ik juich deze methode absoluut toe, maar volgens mij deden ouders dat in de jaren tachtig al massaal.

Als wij vroeger weekend hadden, mochten we buiten spelen, of binnen. Dat was het wel zo’n beetje. Wij gingen niet elke zondag naar een binnenspeeltuin, pretpark of bioscoop. Hooguit af en toe naar opa en oma of een familieverjaardag. En als je je verveelde, tja, dan verbeelde je je maar. “Daar word je creatief van,” zei mijn moeder dan. En dat was zo.

Ik ben zelf overigens onbewust voor een groot deel al heel lang een slow parent, trouwens. Op zondag houd ik heel vaak “pyjamadag” met mijn dochter, die het heerlijk vindt om de eerste uren in haar pyjama en ochtendjas te zitten knutselen. Soms verveelt ze zich wel eens op pyjamadag, maar dan gaat ze vanzelf buiten kijken of haar vrienden er zijn of spelen we een potje badminton in de achtertuin.

Dus… Ja, ik sta absoluut achter de nieuwste trend van Slow Parenting. Ik zou het zelfs iedereen aanraden. Het is alleen naar mijn mening helemaal niet nieuw.

Interview met Aisha Scheuer van DIWMOTZ: “Ik kan heel goed loslaten.”

diwmotz
Ze is bedenker en oprichter van de populaire Facebook pagina DIWMOTZ (Dit Is Waarom Mensen Op Twitter Zitten, 116.000 volgers): Aisha Scheuer, een vrouw met een modern gezin, een neus voor grappige tweets, zakenvrouw met twee bedrijven, een achtergrond in de kinderopvang en een – tot voor kort verborgen – talent voor (slaap)coachen. Toch mag ik haar geen powervrouw noemen, tenzij ik succesvolle mannen ook powerman ga noemen. 

Hoe is het idee ontstaan voor DIWMOTZ?
DIWMOTZ is oorspronkelijk ontstaan als een grap. Ik werkte in die tijd nog in de kinderopvang. Ik ontdekte Facebook en op een gegeven moment ook hoe je een Facebook pagina kan starten. Voor de grap verzamelde ik grappige tweets en plaatste deze op mijn pagina. In het begin had de pagina maar 50 likes, voornamelijk van vrienden en familie. Maar opeens ging één van die tweets viraal, en kreeg de pagina in een paar dagen tijd 20.000 volgers.

Opvallend: op Facebook hebben jullie meer volgers dan op Twitter. Moet er dan niet ook een DIWMOFZ komen?
Het is wel eens door mijn hoofd gegaan. Mensen zeggen ook wel eens: “Moet je nu niet ook een pagina maken met Dit Is Waarom Mensen op Instgram of Facebook Zitten?”. Maar ik heb de pagina nooit zo willen uitbreiden. Daarbij vind ik dat ik dan van het begin af aan de pagina “Dit Is Waarom Mensen Op Internet Zitten” had moeten noemen.

Beheer je je pagina en website (www.diwmotz.nl) in je eentje?
In het eerste jaar deed ik alles alleen. Dat was op een gegeven moment niet meer te doen. Inmiddels werk ik met drie freelancers samen, waarvan één mijn vriendin Marleen is. Zij schrijven ook veel van de webcontent. Ik heb geen journalistieke achtergrond, het echte schrijfwerk moet je niet aan me overlaten: ik beleef daar ook niet echt plezier aan.

Werk je nog in de kinderopvang?
Nee. Sinds 31 december 2016 ben ik gestopt met mijn werk in de kinderopvang. Toen ben ik me gaan richten op de website en Facebook pagina. Daarnaast ben ik sinds kort aan de slag gegaan als slaapcoach. Een vrouw op Twitter vertelde dat haar zoontje zo slecht sliep. Ik had hier persoonlijk veel ervaring mee, vanuit mijn werk in de kinderopvang maar ook doordat mijn eigen zoon als baby ook erg slecht sliep. Hiervoor heb ik toen een slaapplan opgesteld, wat direct werkte. Voor de vrouw op Twitter heb ik een slaapplan opgesteld;  dit werkte ontzettend goed. Daarna ben ik steeds meer ouders gaan coachen. Het coachen is waar mijn talent ligt. Ik coach ouders overigens op afstand, telefonisch of via e-mail. Dit is de meest effectieve methode: ouders zitten er meestal niet op te wachten dat ik mee kom kijken. Bovendien werkt de aanpak erg goed. Ik ben me gaandeweg steeds meer in slapen en coaching gaan verdiepen, startte met een opleiding tot coach. Overige inkomsten genereer ik uit de website.Voor mij is het een combinatie die goed werkt. Af en toe geef ik social media trainingen, waarbij ik mensen inspireer met mijn levensverhaal.

080372ef-1f4d-4b7f-8085-02e30a96c5cfOp je website staat dat je ook in te huren bent om zalen leeg te laten lopen, haha.
Ja, haha, dat klopt. Dit is ook nog eens serieus zo overgenomen door een grote website: Aisha is in te huren voor feesten en partijen, haha. Ik werd ook eens genomineerd voor de VIVA400 award, als powerwoman. Ik las het laatst al op Twitter, waar iemand zei: zodra een vrouw iets bijzonders presteert is het opeens een powervrouw. Terwijl je nooit iets hoort over een powerman: succesvolle mannen noemen ze gewoon man.  Daar kan ik me ook echt over verbazen.

Je bent ook columnist voor KEK mama en LindaNIEUWS.
Klopt. Voor LindaNIEUWS schrijf ik geen columns, ik maak er overzichten voor van de leukste tweets. Voor KEKmama schrijf ik columns over mijn privéleven en ervaringen als moeder. Dit gaat bijvoorbeeld ook over de manier waarop Shai verwekt is: via een bekende donorvader. Mensen zijn vaak wel heel nieuwsgierig hoe dit dan in zijn werk gaat, maar durven het niet te vragen. Ik heb daar geen moeite mee: ik heb er nooit geheimzinnig over gedaan, ook naar Shai toe niet. Uiteraard bepaalt ieder koppel dit voor zichzelf.

Hoe ziet een gemiddelde doordeweekse dag er voor jou uit?
Sinds kort heb ik een kantoor. Daarvoor werkte ik vanuit thuis. Ik vind het prettig om een eigen kantoor te hebben: daar zit ik elke dag van negen tot vijf. De freelancers werken op afstand mee. Mijn kantoor is echt mijn eigen domein: door daar te werken creëer ik rust en afstand, een duidelijker afscheiding tussen werk en privé. Het coachen gebeurt ook vanuit mijn kantoor.

Doe je met jouw kanaal ook dingen voor de LGBT community?
Nee. Ik zie dit los van elkaar. Toen de pagina zo groot werd, heb ik nagedacht over welk standpunt ik ging innemen. Het enige waar ik nog wel eens een standpunt over kan hebben is bijvoorbeeld over Trump. Ik zal niet snel een politieke mening geven. Mijn site gaat over humor, over luchtige zaken. Politieke standpunten horen daar zo min mogelijk thuis, wat mij betreft.

Als je vanaf morgen nog maar één van je werkzaamheden mocht verrichten, welke zou dat dan zijn?
Het coachen. Oh, dat kwam er wel heel snel uit hè? Ja, het coachen is echt mijn talent. Mijn vriendin zei laatst trouwens, dat ik altijd heel kort en bondig antwoord kan geven en snel kan beslissen. Ik durf inderdaad duidelijk te zijn. Ik heb een burn-out gehad ten tijde van de geboorte van mijn zoontje. Misschien heeft dat er ook mee te maken: Ik heb geen geduld meer om lang te twijfelen. Je wordt ook nooit meer de oude volgens mij, na een burn-out.

Moet je dat willen dan?
Nee, ik denk van niet. Je bent immers niet voor niets in een burn-out terecht gekomen. Als je het niet nog eens wilt krijgen, zul je dingen moeten veranderen. Ik hak nu veel gemakkelijker knopen door.

Wat heeft de burn-out gedaan met jou als moeder?
Mensen doen soms zo hysterisch over hun kind. Ik vraag me dan altijd af:  hoe kun je die energie opbrengen? Ik heb niet de energie om alles zo perfect te doen. Ik ben ook heel open tegenover mijn zoon. Ik maak het leven niet mooier dan het is. Als ik druk in mijn hoofd ben, vertel ik hem dat. Dat hoort ook bij het leven. Ouders doen vaak richting hun kinderen alsof ze alles aankunnen: daarmee geef je zo´n vertekend beeld van het leven aan je kind. Hierdoor creëer je een generatie die denkt dat iedereen alleen maar altijd gelukkig moet zijn en dat alles altijd perfect hoort te zijn. Als je naar social media kijkt, zie je vaak ook alleen de mooie buitenkant. Maar schijn bedriegt: de realiteit is nu eenmaal vaak hard.

IMG-4932Daar heb je helemaal gelijk in! Om nog even terug te komen op je website en pagina. Om welke tweet moest jij zelf het hardst lachen?
De tweet van Arjen Lubach, over een uitje fruiten. En het gedichtje over pijnboompitten. Ik zal ze je doorsturen, wacht, ik app ze je nu direct even door. Daarnaast vind ik tweets over kinderen erg leuk. Op Twitter lijken mensen (goddank) veel eerlijker te zijn over opvoeden. Ik vind dat verfrissend en vaak hilarisch.

Je hebt een vriendin, Marleen. Samen met je ex heb je een zoon, Shai. Jullie zijn dus een echte ‘modern family’. Loop je tegen veel vooroordelen aan, of valt dat wel mee?

05bf4404-33a5-4f19-b187-8ad582eaf5fa
Aisha met haar vriendin, Marleen

Iedereen in onze omgeving weet hoe het zit, dus dat valt gelukkig erg mee. Toen ik nog in de kinderopvang werkte kreeg ik af en toe nieuwe collega’s; dan was het soms wel grappig om te zien hoe men reageerde als ze vroegen of ik een vriend had, en ik daarop antwoordde dat ik een vriendin had. Dan kwam ook ter sprake dat ik een zoontje heb: op dat punt werd het soms wat ingewikkeld. Toen ik een keer zei dat mijn vrouw zwanger was, kreeg ik wel eens een reactie van een heel gelovige collega,die zei dat ze daar vanuit haar geloof niets mee kon. Dat vond ik wel erg lomp: dan zeg je eigenlijk dat je vindt dat wij geen ouders zouden mogen zijn. Shai is het beste wat me overkomen is, dus daar raak je me dan wel mee, ja.

gaykrant-vlag-sloganZou je ook eens een gastblog willen schrijven voor de Gaykrant?
Oh, dat lijkt me heel leuk!

 


Waar loop jij trouwens als vrouw zijnde tegenaan in het zaken doen?
Ik heb twee bedrijven en waar ik tegenaan loop, is dat ik vind dat ik eigenlijk nog te soft ben. Ik heb geen zin om bijvoorbeeld mensen rond te commanderen. Dat zit niet in mijn aard. Ook onderhandelingen vind ik moeilijk. Vrouwen durven vaak niet te onderhandelen, heb ik gemerkt. Maar weet je wat het ook is: vrouwen die zichzelf ondergewaardeerd voelen gaan vaak zodanig uit hun plaat dat mannen daar van slag raken van raken en daar niets meer mee kunnen. Emotioneel gezien ben ik echt een vrouw, ik ben heel sensitief. Maar op het moment dat ik bij Marleen voel dat er wat gaande is en als ik dan vraag of er iets is en ze zegt nee, dan ga ik ook gerust slapen. Dat is dan misschien weer heel mannelijk van me, haha. Vrouwen wisselen vaker in hun emoties dan mannen. Als je qua emoties vijf lijnen hebt, zitten mannen meestal mooi op de middelste lijn. Vrouwen schommelen heel veel tussen de bovenste en de onderste lijn. Op het moment dat je helemaal onderin die lijn schiet heb je veel meer last van zaken zoals schaamte en schuldgevoel.

Hoe ga jij om met je eigen emoties?
Ik kan heel goed loslaten. Ik kon het altijd al best aardig, maar toen ik bewust werd van de stappen die je daarvoor moet zetten, werd ik er steeds beter in. Stel, je zit in een relatie en je wil loslaten maar je krijgt de boel niet veranderd, dan stop je met de relatie omdat je niet verder kan. De kunst is dan om dit te blijven volhouden, niet terug te krabbelen en diegene los te laten.  Veel mensen blijven veel te lang denken: ja, maar als dit nu verandert, dan zou het misschien toch kunnen werken.. terwijl dat meestal niet kan.

39a40fe8-f1cf-41f6-bd10-969553d72c3eTen slotte: als je het stokje moest doorgeven, wie zou je aanraden om als volgende te interviewen? Waarom?
Ik was al aan het hopen dat je dat zou vragen! Zjos Dekker, zij is zo ontzettend leuk. Ze is autistisch, lesbisch, depressief: over het laatste wil ze graag vertellen. Zjos wil namelijk dat er meer ruimte komt voor mensen die depressief zijn en het is haar missie om zich er hard voor te maken dat mensen op een goede manier worden geholpen. Ze schrijft heel open over haar depressie. Ze is bovendien ook echt een leuk mens. Ik ga met haar midgetgolfen in het donker binnenkort.

Meer over Aisha of DIWMOTZ? Ga naar www.diwmotz.nl of naar de gelijknamige Facebookpagina.

Hoe goed kun jij tegen kritiek?

Kritiek: we geven het graag, maar kritiek krijgen, dat is vaak een heel ander verhaal.

Overal waar je komt kun je kritiek krijgen: thuis, van je partner, op je werk, of zelfs van vreemden in het openbaar. Kritiek krijgen kan een vervelend gevoel oproepen: met name als deze niet zo prettig gebracht wordt.

Jezelf ontwikkelen

Toch is het goed leren ontvangen van kritiek een manier om jezelf positief te ontwikkelen. Niet alle kritiek is terecht; het is dan ook goed om kritisch (haha) te bepalen van wie je kritiek wil ontvangen.

Herhaalde kritiek

Als je bepaalde kritiek meerdere keren te horen krijgt, bijvoorbeeld dat je slecht luistert, dan is dit vaak een teken dat je daar bijvoorbeeld toch beter wel naar kunt luisteren.

Dat doe ik helemaal niet!

Veel mensen zijn geneigd bij het ontvangen van kritiek meteen in de verdediging te gaan. Dit is een menselijke, maar emotionele reactie op het gevoel dat je aangevallen wordt. Het is goed om je op zo’n momenten af te vragen:

  1. Word ik echt aangevallen?
  2. Zit er een kern van waarheid in de kritiek die ik krijg?
  3. Reageer ik nu op een redelijke manier of vanuit emoties?

Koop tijd

Weet je niet goed wat je aan moet met de ontvangen kritiek? Dat is helemaal niet erg. Bedank je gesprekspartner voor zijn eerlijkheid en geef aan dat je even wilt nadenken over wat je te horen hebt gekregen. Zo voorkom je dat je vanuit een emotie over-reageert en kun je er op een rustig moment even over nadenken.

Je hoeft niet altijd direct te reageren.

Oneens?

Zo veel mensen, zo veel meningen. Ben je het – ook na een moment van reflectie – oneens met de ontvangen kritiek? Je kunt er dan voor kiezen om de ontvangen kritiek naast je neer te leggen, of om de kritiek gever aan te spreken om desgewenst te onderbouwen waarom jij het oneens bent. Vraag je hierbij wel af, of je eerlijk en neutraal naar jezelf gekeken hebt: dit is namelijk heel moeilijk voor mensen; hun eigen gedrag objectief beoordelen. Vraag als je daar behoefte aan hebt de verzender om nadere toelichting. Misschien berust de kritiek wel op een misverstand, dat je gemakkelijk uit de weg kunt helpen.

Onterechte kritiek

Soms is kritiek echt onterecht. Sommige mensen zijn geneigd veel kritiek te gaan uiten op mensen met eigenschappen die hun jaloezie opwekken, of die gedrag vertonen dat ze zelf benijden. Als je merkt dat iemand vooral kritiek geeft om het kritiek geven, kun je wederom de kritiek naast je neerleggen, of zelf kritisch doorvragen bij de verzender wat nu precies het probleem is. Hoe ga jij om met kritiek? Geef je zelf veel kritiek aan anderen? Reageer jij verdedigend vanuit emotie op ontvangen kritiek? Laat het weten in een reactie!

Ontplofte kinderkamer 

Mijn telefoon roept dat ik een whatsapp heb. Ik open het scherm.

“Zeg!!”

Het is vriendin Kim die aan de andere kant van het land woont. 

“Zeg het eens?”

“Had je me niet even kunnen waarschuwen?”

Ik vraag me snel af waarvoor: dat het woensdag is? Dat de wintertijd in is gegaan? Dat Trump niet aan de macht had moeten komen?

“Eh, waarvoor?” antwoord ik voorzichtig. 

“Nou, jouw kind is vier jaar ouder dan mijn kind. En ik wist dus niet dat dit zou gebeuren als kinderen alleen boven spelen!”

Prompt volgde er een foto:


“Aha, je hebt ze alleen boven laten spelen!” stuur ik terug, nadat ik een beetje tot bedaren ben gekomen van het lachen.

“Ja! Ik dacht ik kan wel even buurten met die moeder beneden!”

Oh, die onschuld. 

“En kijk!” 


“En er ligt een halve zandbak in het bed van onder hun schoenen! FML!”

“Oké, listen up.” stuurde ik terug. “Drie basis regels bij speel afspraakjes: 1. Schoenen uit beneden aan de trap, 2. Kwartier voor einde speeltijd samen opruimen en 3. Kostbare spullen vooraf weg zetten.” 

“Oké, Thanks. Maar eh, kun je geen handboek maken ter voorkoming van toekomstige rampen?”

“Dat zou ik kunnen doen, maar dit is toch veel leuker?” 

Ze heeft me daarna niet meer terug geappt. Vast omdat ze bezig is met opruimen. 

Second Love: Waarom ook veel mannen NIET voor een affaire kiezen

pexels-photo-12628-largeVrouwen zijn vaak in hun hoofd bezig met allerlei projecten. In het weekend, als er niet gewerkt hoeft te worden, komen er heel vaak allerlei leuke Projecten op in het hoofd van de vrouw.
Zoals bijvoorbeeld project Nieuwe Meubels, project Ruimere kast, of project Tuin Winterklaar maken. Project Kledingkast uitmesten en Oude Kleding Vervangen Door Nieuwe komt ook regelmatig voor.

Mannen zetten vaak in het weekend hun hoofd het liefst in rust stand. Na een week werken zijn ze blij als ze gewoon, Al Bundy style, een beetje kunnen chillen op de bank. Balletje trappen, beetje lezen of spelletjes spelen op de smartphone, dat soort dingen. Na een week waarin hun baas al met drie projecten aan hun bureau / werkplek stond, is het laatste waar mannen zin in hebben in het weekend: nog meer projecten.

Toch hebben vrouwen daar vaak wel zin in. Want laten we eerlijk zijn, zonder projecten is het leven niet leuk. Wij vrouwen willen ons graag nuttig voelen, willen resultaten zien. En daar hebben we soms ook onze mannen bij nodig. En dat hij na een week werken geen zin heeft in een twee uur durend slagveld in de plaatselijke Hornbach of Meubelzaak, nou, daar hebben we niet zo’n boodschap aan. Wij hebben ook gewerkt deze week, achter de kinderen aan gerend, het huis gepoetst en een ratrace gedaan van het zwembad naar de voetbalclub, dus: niet zeuren.

Dus mokt hij achter zijn Vrolijke Vrouw en kinderen aan door de Hornbach, waar hij zich in tegenstelling tot de reclame verre van Kamijajaajippiejippiejeej voelt, terwijl zijn vrouw de oren van zijn hoofd vraagt over soorten laminaat / behang / verf soort die al dan niet schadelijk is voor de luchtwegen. Hij loopt achteraan door de Ikea, waar hij gebroederlijk naar andere vaders met zijn ogen rolt, en kijkt om zich heen of er nog lekkere mokkels door de Ikea lopen. Als verzachting voor de pijn zeg maar, van die onverbiddelijke vrouw met een snor, die net haar winkelkar op zijn voet parkeerde.

En als ze dan terug rijden naar huis, hun auto volgeladen met praktische rotdingen waar hij straks weer iets mee moet, mogen ze ook nog eens niet stoppen bij de Kentucky, want e-nummers en suikers. Of zoiets. Langzaam begint hij uit te kijken naar maandag: misschien kan hij stiekem wel ergens een dutje doen, op het werk. Mijmerend denkt hij terug aan de tijd dat ze nog kinderloos waren; de tijd dat ze nog drie keer per week seks hadden in plaats van drie keer per jaar, de tijd dat hij nog meer haar / minder grijs haar had en meer testosteron, meer vrije tijd, minder projecten. Om de dag compleet te maken, werd hij vandaag getagd op Facebook als  geschikte deelnemer van Nationale Kale Koppendag, en al zijn Facebook vrienden lachten er om. Hij ook hoor. Maar dan wel als een kalende boer met kiespijn.

Veel tijd om daar over verdrietig te zijn krijgt hij echter niet. Want thuis gekomen moet hij aan de bak. Projecten uitvoeren, ondertussen poepluiers ontwijkend (“Ik kan dit nu niet uit mijn handen laten vallen schat!”), Ikea kasten met veel te veel schroefjes in elkaar schroeven, de hele dag een vloekbui onderdrukkend.

Aan het eind van de dag, als de kinderen in bed liggen, zijn vrouw tevreden zit te kijken naar het eindresultaat van het project van deze week, verwijdert hij de Kale Koppen tag van zijn Facebook tijdlijn en nestelt hij zich voor de televisie. Hij zoekt nog eens mijmerend op Schoolbank naar oud klasgenotes, uit een ver, minder grijs verleden, en kijkt geïnteresseerd op bij de reclame van “Second Love”, waarbij zijn vrouw altijd een zuur mondje trekt. “Ben jij gelukkig getrouwd? Ik ook.” zegt de zwoele vrouwenstem vanaf de televisie.

Vermoeid krabt hij aan zijn hoofd.
Second Love. Een tweede vrouw. Klinkt te mooi om waar te zijn. Nog meer projecten: veel te vermoeiend. Zacht valt hij weg in een fijn, rustig dutje; het eind van de dag kan hij wel afsluiten zoals hij hem had willen beginnen: Al Bundy style op de bank.

Waarom Facebook felicitaties eigenlijk stom zijn

Je kent het wel. Iemand is jarig. En diegene verdient in de meeste gevallen wel een felicitatie voor het wederom overleven van een jaar.
Vroeger kreeg je dan een kaart in de brievenbus, of een echt telefoontje. Of, in extreem sociale gevallen kwamen mensen zelfs bij je op visite.
Tegenwoordig krijg je een Facebook bericht op je tijdlijn. Of in je whatsapp inbox.

“Gefeliciteerd! 🎁🎂🎈🎉”

Soms zelfs zonder leuke emoticons.

En soms zelfs zonder een uitroepteken er achter. Gewoon: “Gefeliciteerd.”
Nou, dan laat maar helemaal zitten, denk ik dan. En ik mag dat, want ik ben dan jarig, en bij jarigen moet je minstens een uitroepteken zetten.

Natuurlijk is het hartstikke leuk als mensen aan je denken. Maar het heeft toch ook ietsepietsie wat onpersoonlijks. Vind je niet?

Ik maak me er zelf ook wel schuldig aan, hoor. Toch probeer ik vaak ook een extra persoonlijke noot er aan toe te voegen. Zoals een volledig fonetisch geschreven Heppie bursdee toe joe, enzovoort. Soms doe ik er een leuk plaatje er bij, van een minion met een feestmuts op, of een jarige, chagrijnige kat.

Vorig jaar toen ik jarig was, lag hij er opeens. Ik ging op mijn verjaardag nietsvermoedend door de post heen, en opeens zag mijn oog het: het bekende Hallmark logo. Ik maakte een sprongetje. Een echte kaart! Dat.. dat.. dat is zo ontzettend retro! Vintage! Oldskool! Blij rukte ik het jasje van de kaart af. Er was zelfs een heel verhaaltje in geschreven! En niet eens digitaal, maar met een heuse balpen. Opeens werd ik overvallen door een weemoedige melancholie, die zijn weerga niet kende.

Suck it, 🎉🎁🎂 en🎈! Ik had een heuse kaart! Ik hing hem trots op ons prikbord. Ik ben bijna weer jarig, maar hij hangt er nog steeds. Vintage en leuk te wezen. Eerlijk is eerlijk: hoe leuk ze ook bedoeld waren, die 436 Facebook felicitaties konden niet op tegen dat ene stukje kleurig papier.

Hoe verslaafd ben jij aan Facebook?

Dat sociale media verslavend zijn, merk je vanzelf als je in de trein of op een willekeurig terras om je heen kijkt en vooral voorover gebogen hoofden ziet.

Dit artikel legt precies uit hoe de makers van sociale media er voor zorgen dat je terug blijft komen, en steeds vaker.

Hoe verslaafd ben jij aan sociale media? Merk jij dat je vaker je facebook of Twitter account checkt dan je eigenlijk van plan was?

Er is natuurlijk wel een simpele oplossing; zet je telefoon eens wat vaker stil (of uit) en leg hem eens een paar uur weg. Die meldingen kunnen heus wel wachten tot later! 🙂

OUDERS, leg jullie telefoons eens wat vaker weg…

Leg die telefoon eens wat vaker weg... (bron foto: Pexels.com
Leg die telefoon eens wat vaker weg…
(bron foto: Pexels.com

Een tijd geleden zag ik hoe een kind een ander kind behoorlijk agressief toetakelde. Moeder van de toetakelende jongen stond er bij, maar keek er niet naar. Ze stond namelijk op haar mobiel te kijken. Dat was veel belangrijker.

Een tijd geleden hoorde ik een kindje meermaals haar vader roepen om hulp. Papa reageerde niet, want hij was druk bezig met zijn mobiel. Pas toen het kindje begon te gillen schrok hij wakker.

Ook zag ik een kindje van nog geen twee jaar oud gevaarlijke stunts uithalen in het grote kinderen gedeelte van een speeltuin, waar ze duidelijk nog niet klaar voor was. Papa en mama zaten verzonken in hun mobiel op een stoeltje, heel erg mentaal afwezig te zijn.
En even dáárvoor zag ik een vader bijna een flink ongeluk veroorzaken, doordat hij hands-unfree zat te bellen achter het stuur, met kind achterin.

En dit was allemaal in het afgelopen jaar.

Toegegeven: Een beetje verslaafd aan ons mobieltje zijn we bijna allemaal wel. Toch heb ik de laatste jaren een zinvolle gewoonte ontwikkeld: ik leg overdag regelmatig een hele tijd mijn telefoon weg. Dat rot ding – alhoewel zinvol communicatie middel – zorgde er namelijk voor dat ik regelmatig afgeleid was in het contact met mijn kind.
Dus besloot ik om mijn mobieltje tijdens “de wakkere uren” van mijn kind zo weinig mogelijk aan te raken.

Want hoe leuk al die statussen op Facebook ook zijn en hoe verslavend die spelletjes ook werken, je wil niet dat je kind zich later van zijn jeugd voornamelijk jouw gebogen hoofd en afwezigheid herinnert.

Zwembaden luidden eerder ook al de noodklok: ouders gaan zó op in hun mobiel of laptop, dat ze slecht toezicht houden,  waardoor kinderen steeds vaker in nood komen of dreigen te verdrinken. Je zou het jezelf toch nooit vergeven.

We willen dan misschien niets missen; altijd op de hoogte van het laatste nieuws en de meest recente berichten op Facebook. Maar als we ons daar in verliezen, worden we geheid over tien tot twintig jaar wakker met wroeging; onze kinderen opgegroeid, het ging zo snel, hebben we wel genoeg met ze geknuffeld? Genoeg met ze gespeeld? Hebben we voldoende echte een op een aandacht gegeven? Of stonden wij op die mooiste momenten net in te checken op facebook? Waren we met onze volle aandacht bij het moment, of zaten we net bij een digitale kennis te neuzen?

Het leven vliegt voorbij, kinderen groeien voor onze ogen op. Voor je het weet staan ze met hun koffers in de gang, klaar om op zichzelf te gaan. Als je op dat moment geen enkele spijt wilt voelen, leg dat ding dan eens wat vaker weg. Althans, op zijn minst tijdens de wakkere uren.

Drukdrukdrukdrukdruk? Vijf GOUDEN tips voor werkende moeders

Veel moeders werken tegenwoordig buitenshuis. Dat is leuk, maar het zijn vaak wel erg veel ballen die je tegelijkertijd in de lucht moet houden. Weet je af en toe niet meer hoe je het moet regelen allemaal? Groeit het werk je boven het hoofd? In deze blog vind je vijf tips die je leven als werkende moeder wat gemakkelijker maken. Heb je aanvullingen op deze tips? Laat hieronder een reactie achter!

1. Bestel je boodschappen!

Bestel online je boodschappen; dat scheelt je een hoop tijd.  Bron foto: www.ah.nl
Bestel online je boodschappen; dat scheelt je een hoop tijd.
Bron foto: http://www.ah.nl

Ik begin meteen met dé gouden tip voor iedereen die zijn tijd efficiënter wil indelen. Want natuurlijk is het niet je hobby om iedere dag weer die supermarkt in en uit te zeulen met tassen vol spullen. Al helemaal niet met een vermoeid, hongerig en te pas en te onpas weg rennend kind bij je.
Wat je kunt delegeren, is het halen van boodschappen. De meeste supermarkten bezorgen tegen een kleine vergoeding je boodschappen gewoon aan de voordeur. Vul online je boodschappenbestelling in, of stuur een e-mail naar je buurtsuper met je bestelling, en je hebt in één keer al je weekboodschappen in huis. It’s so simple!

2. Verdeel de taken goed (en eerlijk)
Als je een partner hebt, is het goed om vaste afspraken te maken over wie wat doet. Klinkt misschien kinderachtig, maar aan het eind van de dag wil jij niet degene zijn die alles doet, terwijl je partner lekker onderuit ligt op de bank. Eerlijk verdelen dus, die taken. Zorg er voor dat je beiden doet waar je goed in bent, en ben ook niet te beroerd om wat water bij de wijn te doen.

3. Je kids kunnen ook iets
Ook al doen ze misschien zeer vakkundig alsof dit niet zo is, toch kunnen kinderen (vanaf een bepaalde leeftijd) ook echt wel een handje helpen in het huishouden. Wijs een vaste tafeldekker aan, een vaste woonkamertafelopruimer, en spreek een dag in de week af waarop de kinderen zelf hun eigen kamer op moeten ruimen. Want laten we eerlijk zijn; als ze zich nog net niet verwaardigen om hun voeten op te tillen als jij langs komt met de stofzuiger, terwijl zij bezig zijn met hun spelletje op de i-pad, weet je dat het tijd wordt voor wat meer samenwerking binnen je gezin. Desnoods zet je een beloningssysteem op: wie zijn taken goed uitvoert, verdient het zakgeld van die week bij elkaar.

4. Poetsen
Als je je een huishoudelijke hulp kunt veroorloven, is het absoluut aan te bevelen om hulp van buitenaf in te schakelen. Zeker als je jezelf er op betrapt dat je om half twaalf ’s avonds nog de badkamer aan het poetsen bent. Bespreek het met je partner en bekijk of een hulp in de huishouding budgettair te doen is. Is dat niet zo? Spreek dan een vaste dag in de week af waarop jij en je partner het huis onder handen nemen. Teamwerk zorgt voor een stuk minder frustraties en een geëmancipeerde relatie, wat anno 2015 gewoon zo hoort natuurlijk.

5. Telefoon uit
Eh… wat zegt u? Telefoon uit?
We kunnen het ons bijna niet meer voorstellen: een mobiel die uit staat. Want hoe moeten we in vredesnaam een paar uur zonder Facebook, Twitter, Instagram, Pinterest, Snapchat, etcetera? Nou, gewoon, die knop in duwen en uit zetten. Je zult er van versteld staan hoe creatief je wordt, als je eens even niet aangekoppeld bent aan de rest van de wereld via je telefoon. Plotseling heb je weer tijd voor dat ene project dat je al zo lang wilde starten, zit je opeens toch dat fotoalbum in te plakken dat al vijf jaar lag te wachten, of haal je je hometrainer opeens toch van zolder. Telefoon UIT; leven AAN. Enjoy!

Reacties op Win acties: de prullenbak voor persoonlijk leed?

Daar heb je het weer; zo’n leuke win actie op Facebook. “Like en Share” staat er dan bij, je kent het wel.

Maar naast het liken en sharen denken mensen tegenwoordig schijnbaar goed na over hoe ze hun kansen nóg verder kunnen vergroten, om die prachtige prijs maar te winnen. Dus voegen ze nog een persoonlijke noot toe aan hun bijdrage. Soms in de vorm van een grappige opmerking, of gewoon “dat zou leuk zijn voor ons kindje / gezin / hondje / dwerg papegaaitje”. Dat snap ik wel, en toegegeven: dat doe ik zelf ook wel eens.

Maar sommige mensen gaan nog een paar stappen verder.
En sómmigen, die gaan gewoon een kilometer té ver, als je het mij vraagt. Want wil je echt dat heel Nederland kan lezen in zo’n win actie, dat jij nét van je ex gescheiden bent, hoe hij je vreselijk behandelde en je miserabel achter heeft gelaten? Is dat niet een gevalletje nét iets te veel vuile was buiten hangen in een openbare reactie? En wat als je ex het leest? Of je werkgever? Of je kinderen? Wat als een ander die netjes meedoet zónder zielig verhaal er bij, net zijn ouders heeft verloren? Maar nu niet wint omdat jij jouw misère tentoonstelt? En werkt het bovendien wel zo? Verdient het zieligste verhaal te winnen? En wie beoordeelt dan hoe zielig iemand is?

Sommige mensen gaan nog iets verder. Die schudden met gemak een complete opsomming van hun ellende uit hun mouw. Dat ze vinden dat ze het verdienen om te winnen, omdat vijf jaar geleden hun caravan uitbrandde, het afgelopen jaar hun oma is gestorven, of hun huisparkiet, dat ze hun baan verloren zijn én dat ze een ingegroeide teennagel hebben moeten laten opereren. Als je ze niet tegenhoudt, zouden ze liefst nog een foto van de teennagel er bij doen ter illustratie. En tegenhouden, dat zou wel moeten in zo’n geval. Het lijkt wel alsof het niet zielig genoeg kan, niet dramatisch genoeg en niet aangedikt genoeg. Hopend op die mooie prijs buitelen de reacties over elkaar heen, opbiedend tegen de ander zijn ellende.

May the saddest (wo)man win.

Is dit nu normaal? Als het op ellende aankomt, zijn er geen winnaars, en moet je gewoon niet baas boven baas willen zijn.

En om iets te winnen, moet je net als bij de loterij gewoon leuk mee doen en hopen dat je geluk hebt.
Niet je hele hebben en houden op de digitale straat gooien en hopen dat je de sneuste bent van ze allemaal. Want laten we eerlijk zijn, dat is toch wel een beetje sneu.

Dringende oproep: Help Jasper Valentijn (3 jaar)


Dit is Jasper Valentijn. Hij is bijna vier jaar oud. Jasper woont
met zijn oudere broertjes en ouders in het Brabantse Willemstad. Jasper heeft een zeer zeldzame stofwisselings-ziekte, genaamd Infantiele Neuroaxonale Dystrofie (INAD), ofwel de ziekte van Seitelberger.

Dinsdag avond, 25 februari. Ik krijg een bericht van Mariska Bauer, of ik dit artikel al gelezen heb. En of ik er misschien een blog aan wil wijden. Ik lees het artikel en schiet direct vol. Als moeder en als mens grijpt het verhaal van Jasper me enorm aan. Ik besluit direct: hier ga ik iets mee doen.

Er is amper iets bekend over de stofwisselingsziekte die Jasper heeft. Omdat de ziekte zo zeldzaam is (1 op de miljoen), is er weinig geld voor onderzoek. Ondertussen betekent dat voor Jasper en zijn familie dat zijn levensverwachting tussen de vier en tien jaar oud is. Zijn gezondheid gaat hard achteruit, maar Jasper blijft vrolijk en lief. Zijn ouders hebben de stichting Jasper Valentijn Foundation opgericht om geld in te zamelen voor onderzoek.

jasper-valentijn-foundation-ziekte-inad-medicijn-onderzoek-730x350

Als je de foto’s van Jasper ziet op de vandaag opgerichte website van de stichting, word je op slag verliefd. Dan zie je dat vrolijke gezichtje, dat deze sombere vooruitzichten niet verdient. Dan gun je hem en zijn familie vooral hoop: hoop op behandelingen, hoop op meer kennis over de ziekte, en hoop op een veel langere toekomst voor Jasper.

Er is kennis en geld nodig om te zorgen voor een toekomst voor Jasper. 

Daarom ook dat ik jullie dringend oproep om zo veel mogelijk deze blog te delen, de pagina van de stichting massaal te volgen op Facebook en vooral ook (net als ik) geld te doneren voor onderzoek naar de ziekte van Jasper. Iedere donatie is welkom, hoe klein of groot ook. 

jasper-valentijn-inad-foundation

Look Up – een eye-opener!

Je gaat wel nadenken door dit filmpje. “Smart phones and dumb people”: in deze video “Look Up” wordt getoond hoe anti-sociaal we zijn geworden door social media. Hoe sociaal ben jij nog?

Vrouwendingetjes: gênant of juist leuk?

Een tijd geleden begon ik met het maken van quotes onder de noemer “Vrouwendingetjes”. Ik had niet kunnen voorspellen hoe herkenbaar ze blijkbaar zijn: maar dat ze herkenbaar zijn, dat heb ik wel gemerkt aan het aantal likes en shares op mijn facebook pagina.

Vrouwendingetjes zijn van die dingen, waarvan ik dan denk ik ze alleen doe, totdat ik ze deel en merk dat nog 743 vrouwen zich er in herkennen. Hieronder een kort overzicht van typische vrouwendingetjes. Je zult je vast niet in allemaal herkennen, maar misschien stiekem toch wel.

bron foto: http://laroucheplanet.info/pmwiki/pmwiki.php?n=HaveFun.Oops
bron foto: http://laroucheplanet.info

Desalniettemin een goed overzicht om in te lijsten in je woonkamer, zodat mensen weten waar ze aan beginnen. Toch? 

  • Naar de Ikea, voor een hoofdkussen…
    Naar de Ikea gaan voor één hoofdkussen, en thuis komen met een nieuwe kamerplant, een leuk decoratief plankje, twee nieuwe sets servies en zónder hoofdkussen.
  • Even mijn pincet zoeken!
    Naar boven gaan om je pincet te zoeken, en twee uur later pas weer beneden komen, zonder pincet, omdat je ondertussen de badkamer maar even snel gepoetst hebt, een oud truitje van de H&M weer terug vond en de bedden nog even hebt verschoond.
  • Say Cheeeese……
    Op de bedrijfsborrel stond je drie uur lang je meest zelfverzekerde lach te tonen aan iedereen die hem wilde zien, om er vervolgens op het toilet achter te komen dat je nog een halve kilo lippenstift op je tanden hebt hangen.
  • Sleutels kwijt!
    Dat je je sleutelbos kwijt bent, waarna je in blinde paniek door je handtas gaat graaien. En dat je je deodorant, portemonnee, spiegeltje, make-up tasje, maandverband, haarborstel, parfum en bioscoopkaartjes van vorig jaar mei uit gooit, voordat je er achter komt dat de sleutelbos jou al die tijd al vanaf het aanrecht lag uit te lachen.
  • Gezellig, zo´n groeps-app met de meiden.
    Als je wordt toegevoegd aan een groeps-app op WhatsApp, en je denkt eerst nog `Gezellig!´. Totdat je terug komt van een uur sporten en ziet dat je batterij bijna leeg is gelopen, doordat je 358 berichten hebt gemist in de groeps-app in een uur tijd.
  • Opgedroogd straaltje kwijl
    Dat je je afvraagt hoe vrouwen op televisie dat doen: wakker worden met perfect haar, mooi opgemaakte ogen en een stralende huid, terwijl jij wakker wordt met coupe `leeggeroofd vogelnest´, kreukels in je gezicht en een incidenteel opgedroogd straaltje kwijl.
  • Bijna vriendje gevild. Reden: Te luid ademen.
    Dat maandelijkse moment, waarop je zo hormonaal bent, dat je in één dag tijd een bord vol eten op de grond smijt, je vriendje de huid vol scheldt en een vriendschap bijna uitmaakt, waarna je je vriend bijna vilde omdat hij véél te hard ademt, vlak voordat je er achter komt wat de oorzaak is van die maandelijkse tsunami van geweld die jou telkens weer overvalt.

Het zijn van die mooie, gênante momenten, die je het liefst niet deelt met je vrienden. Maar waarom eigenlijk niet? Zijn het niet juist de chaotische, gênante en lachwekkende situaties waar we in verzeild raken, de mooiste of leukste momenten om op terug te kijken?

Welke gênante of lachwekkende situatie durf jij te delen?

ONGEMAKKELIJK: ALS MENSEN ZICH IN HET ECHT ZOUDEN GEDRAGEN ZOALS OP SOCIAL MEDIA

Mensen doen gekke dingen op social media. Stel je toch eens voor, dat we die dingen in het echte leven ook gingen doen.

Ik ben er helemaal klaar mee!
Dat je op straat zou gaan staan, en zou roepen: “Ik ben er helemaal klaar mee!”, en dat mensen om je heen dan vragen wat er is. Maar jij geeft verder geen antwoord. Nee, je houdt je lippen stijf op elkaar gedrukt, want waarmee je helemaal klaar bent, dat wil je geheim houden. Stel je toch eens voor, hoe ongemakkelijk dat zou zijn, en hoe snel je vrienden je dramatische gedrag zat zouden worden.

Retweet
Stel je voor dat je een goede mop vertelt in het café. En dat je vrienden om je heen acuut beginnen te herhalen wat jij net zei. Awkward!

Ont-vrienden
Hoe bizar zou het zijn, als je op een feestje een discussie krijgt met iemand, die toevallig over een bepaald onderwerp lijnrecht tegenover je staat qua mening. En dat je dan meteen zou zeggen “De vriendschap is voorbij.”, om die persoon vervolgens voor iedere verdere reactie te blokkeren door hem of haar letterlijk te barricaderen.  Ongelofelijk, zeg je? Op Facebook gebeurt het dagelijks.

Of dat je in de kroeg zou staan, gezellig met je vrienden, en je plotseling zou zeggen: “Wie hier morgenavond nog staat, heeft geluk! Want ik ga morgen mijn vriendenlijst bijwerken, dus!”

Porretje
Over porren hoef je ook niet lang te denken. Stel je voor hoe irritant het zou zijn als je buurman elke dag opnieuw op je af zou komen om je in je zij te porren, terwijl je net de boodschappen in laadt of net even rustig in je tuin zit. Naast vervelend is dit ook zeer ongemakkelijk. Nou ja, afhankelijk van hoe aantrekkelijk je je buurman vindt dan.

Vriendschapsverzoek
Stel, je bent heimelijk verliefd op een leuke man of vrouw. En dat je dan, terwijl je ze nog nooit gesproken hebt, verlegen op ze af loopt in de supermarkt met de vraag: “Mag ik je uitnodigen om vrienden te worden?” Het is óf creepy, óf de beste nieuwe openingszin ooit.

Spelletjes
Iedereen doet wel eens graag een spelletje. Maar vervelend wordt het wel, als je elke dag bij je nicht langs gaat om te vragen of ze je een nieuw leven wil schenken. Je nicht is natuurlijk geen draagmoeder, en het zou vast niet in goede aarde vallen.

Sneeuw
Stel je voor, je staat buiten met je vrienden. Het heeft gesneeuwd en er ligt een dik pak. Jij maakt enthousiast een foto en laat die aan al je vrienden zien. “Kijk, er ligt sneeuw!!!!!”

Muziek
Laten we als voorbeeld nemen, dat je op een buurt barbecue zit, en dat je terloops je MP3 speler dopjes in je oren duwt, om vervolgens om de drie minuten te roepen “IK LUISTER NUMMER HUPPELDEPUP VAN DE ARTIEST ZUS EN ZO!”. Zullen we wedden of je volgend jaar weer uitgenodigd wordt? Nobody cares!

Spuit-luier
Zelfs online kan ik amper geloven dat mensen zoiets met anderen delen, maar laten we voor de gein eens even doen alsof je dat in het echte leven zou doen: Met je baby in zijn romper de straat over rennen om de buurvrouw de spuitluier te laten zien.

Verrukkelijk
Op Facebook snap ik het al niet, maar hoe raar zou het in het echte leven zijn als je met je bord over straat rent om bij iedereen aan te bellen; “Kijk eens wat ik zo ga opwarmen?” Ziet het er niet verrukkelijk uit? Wil je het recept? Nee? Oké, ik heb drie aardappels gekookt, vier winterpenen geraspt…”

Rare wereld
Het is maar een rare wereld, die online wereld. We delen meer dan anderen willen weten, we delen minder dan anderen willen weten, en als je niet op let, ben je morgen een vriend kwijt. Gelukkig is het allemaal zo vluchtig, dat je het snel weer vergeet.

Tromgeroffel…… and the WINNERS are…..

10.000 likes! Wat een getal! Het duizelt me een beetje er van! Wat ben ik ongelofelijk blij dat deze pagina, die ooit startte met een grap, uitmondde in een experiment, en nu inmiddels in een gezellige community waarop ik mijn blogs en quotes kan delen.

Maar het aller aller gelukkigst ben ik met jullie: de mensen die mij volgen! Jullie spontane, eerlijke en vaak hartverwarmende reacties: die maken het voor mij de moeite waard. En om te vieren dat ik 10.000 volgers heb op Facebook, deel ik vandaag dan ook uit!

De winnaar van de DKNY Ring…wpid-img_29187122122364.jpeg

De winnaar van die prachtige DKNY ring is geworden… Christa van Zuuk! Gefeliciteerd, Christa! Stuur een e-mail naar redactiechrisje@gmail.com met je thuisadres, dan wordt de ring naar je toegestuurd! Veel plezier met je gewonnen prijs!

170111_143414085712365_2187192_oDe winnaar van de prachtige Juuuls armband t.w.v. €100,- is….. 

Lieve Karin Behrendt, van harte gefeliciteerd met je prijs!! Stuur s.v.p. een e-mail met daarin je thuis adres naar redactiechrisje@gmail.com, dan wordt de armband z.s.m. naar je toegestuurd! Proficiat en veel plezier gewenst met die mooie armband!

PS: Kijk voor meer mooie sierraden op deze link

Niet gewonnen…. niet getreurd!
Niet gewonnen? Niet getreurd! Er komen vast en zeker binnenkort weer leuke win acties aan, dus houd de pagina en deze website goed in de gaten! Ook geldt nog steeds de winactie van de dinercheque van Down Under!

Niets missen? 
Abonneer je dan op deze website op de e-mail service en ontvang direct alle leuke blogs, quotes én win acties in je inbox!

De beste stuurlui staan op Facebook

image

WIN ACTIE | DINER voor TWEE

downunder6Chrisje komt weer met een hele leuke win actie, dit keer met een Australisch tintje!

Bij 12.500 likes op de Facebook pagina mogen we een diner cheque t.w.v. €50,- weg geven van Australisch restaurant Down Under in het Zuid-Limburgse Sittard!
Daar kun je in een gezellige ambiance genieten van de zalige hoofdgerechten, hemelse toetjes en nog veel meer!
Ook je kroost kun je met een gerust hart meenemen; er is zelfs een speelruimte waar de kinderen onder toezicht naar hartenlust kunnen spelen terwijl jullie genieten van het lekkere eten!

In slechts drie stappen maak je kans op deze mooie prijs:

1. Like de Chrisje pagina op Facebook

2. Like de pagina van Restaurant Down Under

3. Meld je aan voor het gratis e-mail abonnement op deze website. Hoe dat moet, zie je hieronder:

De volg knop staat op de homepage van chrisje.info rechts boven in. Meld je aan, vul je e-mail adres in, dan word je altijd via e-mail op de hoogte gehouden bij nieuwe blogs, quotes en leuke win acties!

volg

Kinderen mee? Geen probleem! Restaurant Down Under in Sittard heeft haar eigen speelruimte met toezicht. Zo kunt u heerlijk rustig dineren en hebben de kinderen ook plezier!

Kinderen mee? Geen probleem! Restaurant Down Under in Sittard heeft haar eigen speelruimte met toezicht. Zo kunt u heerlijk rustig dineren en hebben de kinderen ook plezier!

Restaurant Down Under in Sittard
Restaurant Down Under in Sittard

Socialmediapathie: het gebrek aan oogcontact door social media

De moderne technieken hebben veel voordelen. Je weet altijd wat, waar, wanneer, wie, hoe. Inclusief foto´s en filmpjes. Heel leuk allemaal. (of nou ja, allemaal…) Maar er kleeft ook een irritant nadeel aan de huidige mobiele samenleving. Het schijnt voor sommige mensen zo belangrijk te zijn wat er zich afspeelt in de wereld van sociale media, dat men de echte wereld om zich heen prompt vergeet. Alsof je een doekje over een kanariekooi gooit. Poef, aandacht weg, in zombie modus. 

Zit je midden in een gesprek met iemand, hoor je plots een telefoon trillen. Direct verschuift de aandacht van het gesprek met jou, naar de telefoon. Voordat je het in de gaten hebt zit je tegen iemand aan te praten die alle oogcontact verbroken heeft, het hoofd gebogen, blik op het scherm en volledig afgeleid van het gesprek. Ik vind dat, naast ongelofelijk asociaal, ook een teken van gebrek aan respect voor de gesprekspartner. Als je op een zeer urgent telefoontje zit te wachten, bijvoorbeeld van het ziekenhuis of van een potentiële werkgever terwijl je op het randje van je WW uitkering balanceert, dan kan ik me voorstellen dat je zegt “Sorry, maar dit telefoontje is erg urgent.” voordat je opneemt. Daar zou ik dan zeker begrip voor hebben.

Maar als je iedere willekeurige e-mail, WhatsApp bericht of Facebook melding al belangrijker vindt dan het gesprek dat je voert, dan klopt er iets niet met je, qua fatsoen dan.

Een kennis van me deed dat erg vaak; het gesprek opeens onderbreken voor haar mobiel. Ik had al van alles geprobeerd; kuchen, hoesten, faken dat ik stikte. Niets werkte. Zodra ze afgeleid werd door haar mobiel, maakte het niet meer uit welk onaards geluid ik produceerde; haar aandacht lag dan geheel bij haar telefoon.
Op een dag ben ik gewoon opgestaan toen het weer gebeurde. Ik zat wederom al drie minuten te wachten op antwoord (en dat is lang als je wacht), en er kwam maar niets terug.
Ze ging helemaal op in een aantal reacties op een Facebook status, maakte ik op uit wat ik kon zien. Pas toen ik de ruimte bijna uit liep riep ze me na: “Waar ga je naar toe?” “Naar iemand die wél een gesprek kan voeren.” zei ik, en ik liep door.

Kon ze daar mooi een status over plaatsen op Facebook.

Quote: De Facebook Drama Queen

image

Hou in godsnaampjes op met die verkleinwoordjes!

Facebook. Het blijft verslavend. Er zijn mensen die er veel op zetten. Sommige mensen zetten er elke dag iets op. Ik ook. Vind ik leuk. En er zijn ook mensen die daar dan een mening over hebben, wat alleen maar betekent dat zij ook veel op Facebook zitten, alleen zitten zij alleen maar te kijken. Dus eigenlijk zijn we bijna allemaal even gek.

Ik vind trouwens bijna alles wel leuk om te zien op Facebook. De eerste pasjes van het kind van, het eerste fruit hapje van de dochter van, de dansende buurbaby, de skydive van een heldhaftige vriendin, het neefje dat trots is op zijn behaalde diploma, het smakelijk opgediende avondeten van de verre achternicht.
Joe. Allemaal leuk, allemaal prima.
Maar er is een nieuw fenomeen ontstaan: een soort snel verspreidend virus van verkleinwoorden. Verkleinwoorden zijn net als alcohol: heel leuk, mits je weet hoe veel je het moet gebruiken. Maar sommige mensen weten geen maat meer te houden en blaten verkleinwoorden alsof hun leven(tje) er van af hangt. “Vanavondjes gezelligjes saampjes met mijn allesje op het bankje, televisietje kijken.” Dat soort statussen. Alleen al bij het woord allesje krijg ik acuut kramp. Of dit: “Strakjes saampjes met mijn liefje uit eten bij zoooooo’n leuk restaurantje,  en daarna met zijn tweetjes romantisch een filmpje pikken. Ben zooooo blij dat het weekendje er eindelijk is na een druk weekje zonder mijn allesje!”
Braak.

Oh, en nu ik toch bezig ben: het is mijn broer, niet me broer. En het is echt leuk, niet eg leuk. En oh ja, het is dansen, niet danseeeeee.

Zo, dat gezegd hebbende, ga ik nu eg even met me kontje op me bankje zitten. Eventjes televisietje kijken, saampjes met me allesje natuurlijk.