Tien manieren om te ontdekken wat je wil!

Veel mensen vinden het moeilijk te beslissen wat ze nu eigenlijk willen in het leven. Dit kan komen omdat je niet veel leuk denkt te vinden, of juist omdat je zo veel leuk vindt, dat je niet kunt kiezen!

Of het nu op je loopbaan aankomt, een hobby, je eigen bedrijf of een relatie: deze tien vragen helpen je sowieso een stapje verder.

De tien vragen

Top: Stel deze tien vragen aan jezelf (of aan je partner, beste vriend(in), etc) en schrijf de antwoorden op!

1. Waar geniet jij met volle teugen van? Denk terug aan de momenten waarop jij je heel gelukkig voelde. Waar was je toen? Wat deed je? Was er iemand bij je, of was je alleen?

2. Waar ben je goed in? Dit mag van alles zijn! Van tekenen tot opruimen tot zingen, wandelen, sporten, noem maar op! Als jij er goed in bent, telt het!

3. Waar krijg je van je omgeving wel eens complimenten over?

4. Als alles mogelijk zou zijn, waar zou je jezelf dan over vijf jaar zien? Hoe ziet het er uit? Wat doe je? Wie is er bij je? Beschrijf zo gedetailleerd mogelijk hoe het er uit ziet. Alles kan en mag, dus geef je fantasie de ruimte!

5. Welke muziek inspireert jou? Waartoe inspireert deze muziek jou?

6. Als je je eigen beste vriend was, wat zou je jezelf dan adviseren ten aanzien van jouw leven?

7. Als je nog maar een week te leven had, wat zou je dan gaan doen? En met wie? Beschrijf het gedetailleerd, om voor jezelf een compleet beeld te krijgen.

8. Wat zijn jouw belangrijkste waarden? Wat vind jij heel belangrijk?

9. Waar kun jij absoluut niet zonder?

10. Waar blijf je steeds aan terug denken? Wat hield je tegen om hier iets mee te doen? Wat zou je kunnen helpen om er alsnog iets mee te doen?

Veel succes!

Liefs,

Chrisje

Zoek je iets op Google, blijven ze je er mee lastig vallen op Facebook!

Als je een poging tot afkickende shopaholic bent, ben je echt zo enorm genaaid tegenwoordig.

Want als het je dan net op tijd gelukt is om je digitaal van de online kledingwinkel los te rukken, net voordat je tien volstrekt onnodige items ging afrekenen – en je gaat om even af te koelen naar Facebook – zie je daar die zelfde items langskomen in advertenties.

Verdomme, die broek wilde ik nou net niet bestellen en dat shirt heb ik er al 33 van, laat me met rust!

Heb je het op WhatsApp met je vriendinnen toevallig over een kapot broodrooster of een grasmaaier, dan word je plots doodgegooid met advertenties van grasmaaiers en broodroosters op je socials.

Leuk hoor, big brother. Tenzij je al een ADHD’er bent met zeer beperkte impuls controle. Dan is het gewoon heel vervelend.

Liefs,

Chrisje

Paradox: een mensenmens met een sociale angststoornis

Ik ben een paradox op pootjes, grap ik wel eens. Ik ben een mensenmens met een sociale angststoornis. Wat dat inhoudt is dat ik enorm hou van mensen, graag interactie met mensen heb – en er tegelijkertijd vaak doodsbang voor ben.

Als tiener ging ik graag zo veel mogelijk op stap. Ik ging naar kroegen, discotheken en festivals. Ik danste, sprong, lachte en had een leuke tijd. Tegelijkertijd hield ik constant de vluchtwegen in de gaten en wist ik als eerste waar en wanneer er een vechtpartij uit zou breken. Ik was veel te alert en bezorgd, zeker voor mijn leeftijd, maar wilde koste wat kost toch deelnemen aan alle dingen die normaal zijn voor een tiener.

Als volwassene ben ik volgens de feedback van mensen om me heen sociaal, spontaan en open. Ik lijk extravert en zelfverzekerd. Als ik mezelf zou moeten beschrijven was ik vaak juist heel introvert en onzeker. Ik kon uiterlijk kalm en vriendelijk overkomen, terwijl ik van binnen dood ging van de zenuwen. Hierdoor liep ik -zonder dat iemand het door had- jaren lang rond met paniekaanvallen die niemand merkte – behalve ik.

Ik ben beter in een op een contacten dan groeps contact. In een groep moeten staan zorgt bij mij voor een golf aan paniek waardoor ik mijn benen zwak voel worden. Ik moet me dan ergens aan vast klampen, althans, dat zegt mijn brein. In therapie leerde ik om dit juist niet te doen en te blijven staan. Om te ervaren dat ik niet echt om val. Dit vergt veel energie, maar het werkt wel.

Wat ook werkt, is er open over zijn. Het voor je houden van angst laat de angst alleen maar toenemen. Ik ben nu dus ook veel opener over mijn angststoornis. Hoe gek het ook klinkt: telkens als ik het iemand vertel, valt er een paar kilo angst van mijn schouders. Ook merk ik dat wanneer ik er open over ben, anderen ook toegeven last te hebben van angsten en fobieën. Niets menselijks is ons vreemd.

Mijn doel in het leven is en blijft om te winnen van de angst. Het zal er altijd zijn, maar ik krijg steeds meer gereedschappen in mijn toolbox om de angsten die op komen zetten de kop in te drukken. Te verslaan. Dat geeft zelfvertrouwen. En waar zelfvertrouwen groeit, durf je weer meer dingen aan te gaan die je eng vindt. Het positieve effect van erkennen dat ik een wandelend paradox ben, maakt dat ik veel eerlijker en fijner leef.

De tijd die ik vroeger spendeerde aan het verbergen van mijn angsten gebruik ik nu om ze te lijf te gaan. Zodat ze me niet meer weerhouden het leven te leiden dat ik zo graag wil en verdien. Met mensen en sociale contacten er in en al.

Liefs,

Chrisje

MamaRi’s vriend belandde zwaargewond in het ziekenhuis, drie maanden na de geboorte van hun baby

Na een lange, emotionele, medische weg die gelukkig mocht eindigen in een praktisch zorgeloze zwangerschap, belandde ik oprecht op een heerlijke roze wolk. Helaas veranderde deze roze wolk na 3 maanden in een donderwolk…

De eerste werkweek na mijn verlof zat er op. Ik herinner me nog goed hoe erg ik moest wennen aan dit oude, maar tegelijk nieuwe ritme. Om andere prioriteiten te stellen dan voedingen, luiers en getimede slaapjes. Hoe gek het voelde om de zorg voor mijn baby voor een hele werkdag over te dragen aan oma. En het moment dat het ouderschapsverlof van papa in ging en hij stond te springen om zijn 40-urige werkweek in te ruilen voor een 32-urige. Ja… We hadden het allemaal prima geregeld. Tot het lot anders besloot.

Een bedrijfsuitje

De eerste vrijdag na mijn verlof en papa’s eerste avondje uit na de bevalling. Voor mij een rustige avond alleen met de kleine meid, even bijkomen van alle indrukken van afgelopen (werk)week en lekker op tijd naar bed. Tot ik wakker werd van de deurbel, rond middernacht. In eerste instantie, slaapdronken dat ik was, dacht ik dat papa misschien iets te diep in het glaasje had gekeken en zijn sleutels of het sleutelgat niet meer kon vinden. Hakt er toch wel in hè, die slapeloze nachten en na maanden weer een feestje. 

Nog een keer de deurbel

Nog een keer de deurbel, gevolgd door vrouwenstemmen. Vrouwenstemmen die ik niet herkende, een blik uit het raam gevolgd door een klap in mijn gezicht. Dat was niet papa, er stonden twee vrouwelijke agenten voor mijn deur, midden in de nacht. Dit kon niet veel goeds betekenen. Met mijn hart in mijn keel opende ik de voordeur, in mijn badjas, waarop mij gevraagd werd of ik ‘de partner van’ was en ‘of wij even binnen mogen komen’. Na het verzoek om even te gaan zitten, wist ik het zeker: Dit zat goed fout.

De vriend van Mama-Ri, vlak na het ongeluk

‘Maar we hebben net een baby’

In shock heb ik geluisterd naar hun verhaal. De vader van mijn drie maanden oude dochter was zojuist zwaargewond en zonder getuigen ergens uit de berm geplukt, vermoedelijk geschept door een auto die niet de moeite heeft genomen te stoppen. Wat zich verder heeft afgespeeld wist niemand, evenals de staat waar hij zich op het moment van spreken in zou bevinden. Het was zeker geen garantie dat hij levend het ziekenhuis zou halen.

Oké, wacht even… Wijzend naar de roze versiering die nog in onze woonkamer hing, kon ik niet meer uitbrengen dan: ‘Maar we hebben net een baby…’

En nu?

Enorm dankbaar ben ik voor de geweldige begeleiding die ik van deze twee dames heb ontvangen. Stap voor stap hebben ze mij verteld wat ik moest doen, aangezien helder denken er op dat moment niet meer bij was. Na een minuut of tien zat ik samen met mijn schoonvader in de auto onderweg naar het LUMC, waar ons bij de ingang van de eerste hulp werd verteld dat de volgende beelden erg schokkend konden zijn. Niet dat het me iets kon schelen, ik wilde mijn vriend zien, maar schokkend was het zeker. Een ravage, de vader van mijn drie maanden oude dochter lag volledig in de kreukels.

Naar omstandigheden goed nieuws

Één voor één kwamen de artsen binnen met, godzijdank, enigszins geruststellende berichten. Geen inwendige bloedingen of levensbedreigende schade aan vitale organen. Enigszins stabiel mocht hij enkele uren laten naar een kamer waar ik aan zijn bed nog uren heb gehuild. Gehuild van schrik, van blijdschap, van alle hormonen die door mijn lichaam gierden. Mensen gebeld, van alles geregeld om vervolgens maanden lang alleen maar bezig te zijn met zorgen. Zorgen voor mijn baby, zorgen voor mijn man, niet zorgen voor mijzelf, daar was geen tijd voor.

Na een vreselijke herstelperiode voor zowel mijn vriend als voor mij, zijn we er gelukkig allebei bovenop gekomen. 23 maart 2018: Hoe een avondje uit mijn roze wolk veranderde in een donderwolk. Daar achter schijnt voor ons nu gelukkig weer de zon.

Liefs,

Mama-Ri

Wil je meer lezen van Mama-Ri? Ga dan naar www.mama-ri.blog

Té cute: Baby-rompertjes! Born in 2020: Het verhaal van Marjan Zeilemaker over ondernemen in Corona-tijden

“Het Born in 2020 rompertje is een product uit mijn online collectie waar ik hartstikke trots op ben. In 2016 begon ik met het verkopen van een rompertje met de tekst: Born in 2016. Niet direct de meest originele tekst, maar wel het meest originele ontwerp!”

Een gastblog door Marjan Zeilemaker

Jolie in de Born in 2020 romper (IG: @anaisdebruyne)

De romper viel goed in de smaak bij moeders en mensen die op kraamvisite gingen. Een foto van mijn dochtertje geboren in 2014, had ik omgebouwd naar een goede product foto en zo lijkt het of mijn dochtertje elk jaar opnieuw wordt geboren. Ze is inmiddels al zes en een half jaar oud.

Maar toen kwam het jaar 2020 in het zicht. Een prachtig jaartal om eens flink uit te pakken met mijn rompertjes, die ik nu al een aantal jaren steeds beter verkocht. Ik durfde de stap te zetten om een eigen romper te laten produceren in Portugal. Omdat zij een minimum aantal van 500 stuks hebben, durfde ik dit eerder nog niet. Nu wel! Geheel volgens de EU richtlijnen duurzaam geproduceerde rompertjes van een heerlijk zachte biologische katoen kwamen naar mij toe. Met mijn jarenlange ervaring in de productontwikkeling van kleding, maakte ik de kwaliteit en pasvorm voor de romper perfect. De romper heb ik natuurlijk doorgepast op verschillende schattige baby´s en daarmee verder geperfectioneerd.

In juli 2019 ontving ik mijn prachtige, zelf geproduceerde rompertje. Trots als een pauw was ik! De verkoop begon al aardig goed te lopen. En toen… toen kwam corona.

Opeens ging er van alles mis en in plaats van dat de online verkoop van de webshop in deze tijd beter zou kunnen worden, wisten moeders-to-be mijn webshop niet te vinden. Braderieën en markten werden afgezegd, winkeltjes waar mijn rompertje verkocht werd werden opeens heel voorzichtig met hun inkoop. Ook met de inkoop van mijn andere producten. Ik woon namelijk met mijn gezin op Texel en verkoop prachtige shirts en sweaters voor de Texelse toerist. Ook deze verkoop kelderde drastisch omdat de toerist weg bleef van het eiland.

Gelukkig kunnen wij op Texel zeggen dat we niets te klagen hebben over het toerisme, dat vanaf mei gelukkig weer begon toe te nemen. Zeker niet, want ik draai eigenlijk beter dan ik ooit heb gedaan. De zon schijnt, de mensen willen graag weg in eigen land en komen graag naar Texel.

Om het verhaal van mijn mooie romper (met houdbaarheidsdatum) eind van dit jaar 2020 ook niet met een domper te laten aflopen én omdat ik de rompertjes graag op schattige baby’s zie, geef ik de eerste 50 klanten van het rompertje via mijn webshop www.bornin2020.nl 50% korting. Geef bij je bestelling de code BORN2020 door en je ontvangt 50% korting op je bestelling. Wees er dus snel bij!

Liefs,

Jolie in de Born in 2020 romper (IG: @anaisdebruyne)

Marjan Zeilemaker



Ben jij lesbisch? Wat grappig, mijn nichtje is ook lesbisch! Je kent haar vast wel!

Sinds ik in 2016 mijn coming out had, is er een opmerkelijk fenomeen mijn leven in gekomen. Voor wie denkt dat je maar één keer in je leven je coming out hebt – dat is niet zo. Wij homo’s, lesbiennes etc. hebben regelmatig onze coming out. Dat gebeurt bij nieuwe collega´s, kennissen, vrienden, mensen van een organisatie, je huisarts, overal. Het fenomeen waar ik het over heb gaat ongeveer zo:

`Heb jij je man ook bij je?´
´Nee, ik heb een vriendin.´
´Oh, echt? Dat had ik niet verwacht!´
´Ik zal mijn tuinbroek even aantrekken, misschien lijkt het dan logischer.´
´HAHAHA nee joh! Dat is niet nodig! Weet je wat grappig is? Mijn nicht is ook lesbisch! Heeft een súper lieve vrouw ook. Zo´n leuk stel! Gaan we veel mee om. Je kent haar vast wel!´

De geoefende gay weet wat hier gebeurt. Het is tweeledig: enerzijds moet men even wennen aan het feit dat je gay bent en je gayness openbaart. Wat vervolgens gebeurt is dat die persoon je wil laten merken dat hij of zij helemaal okay is met je gayness. Daar komt het nichtje ten tonele, waarbij het benadrukt wordt hoe close men is met dat nichtje. Zodat jij op een indirecte manier ontdekt dat ze totally open minded zijn. Daarop volgt het `je kent haar vast wel!´, omdat veel hetero mensen lijken te veronderstellen dat homo´s en lesbiennes elkaar allemaal kennen. Alsof we een soort scouting club zijn met een inschrijvingsbestand dat elke maand bijgewerkt wordt.

Ik moet altijd een beetje lachen als dit gebeurt. Allereerst vind ik het lief en ook wel aandoenlijk omdat mensen je willen laten merken dat ze geen moeite hebben met je geaardheid. Ze doen het alleen soms op een beetje een onhandige manier. Ten tweede stel ik me dan voor dat ik tegen hen zou zeggen: ´Oh zijn jullie hétero? Dat vind ik zo cool! Ik ken ook een hetero, mijn neef, je kent hem vast wel!´ Dat is toch te hilarisch voor woorden?

Ach, weet je, ik kan me er niet druk om maken eigenlijk. Ik zie er liever de humor van in – en de positieve intenties. Beter zo´n reactie dan een haat reactie. Liefde is liefde. Ook als het er een beetje klunzig aan toe gaat.

Liefs,

Chrisje

Zo voelt een opvlieger!

Voor degenen die nog nooit een opvlieger hebben gehad of er nooit een zullen meemaken (mannen): dit is hoe een opvlieger aanvoelt.

Een maandagochtend, zoals zovelen. Je bent je gewoon met je eigen zaken aan het bemoeien, of met die van anderen, op kantoor of thuis. Plotseling draait iemand de radiator omhoog naar standje hittegolf in het kwadraat. Je temperatuur stijgt, de hitte golft van je borst omhoog naar je kruin, je hoofd loopt rood aan, je begint te zweten als een idioot en je hart klopt zowat uit je borst.

Wie heeft in vredesnaam de verwarming op 38 graden gezet? Je kijkt om je heen en ziet dat verder niemand in de fik lijkt te staan. Wat raar! Je loopt naar de radiator en ziet dat die gewoon uitstaat. Je twijfelt tussen naar de dichtstbijzijnde kraan rennen of met je hoofd uit het raam gaan hangen. Liefst doe je allebei. Zijn er nergens ijsklontjes? Of een diepvries waar je even in kunt gaan liggen? Je gebruikt de papieren van de nietsvermoedende collega die naast je zit om jezelf frisse lucht mee toe te wapperen. Wat een hel! Waarom voelt niemand dit behalve ik?

Gefeliciteerd, je hebt je eerste opvlieger gehad. Vanaf nu zul je deze te pas en te onpas krijgen. Overdag, ’s nachts, op de meest onmogelijke momenten zul je uit je lichaam willen treden van deze hitte. Als je een beetje pech hebt houdt dit de komende tien jaar aan.

Leuk hè, vrouw zijn?

Liefs,

Chrisje

Avondmensen: Wat ochtendmensen over ons moeten begrijpen

Een zonsopkomst kennen we alleen van verhalen en foto’s, gemaakt door anderen. Om vijf uur opstaan om alvast een rondje te gaan rennen voor het werk? Wij draaien ons nog een keer of dertig om, in onze slaap glimlachend om deze absúrde gedachte. Avondmensen, deze is voor jullie.

Lieve ochtendmensen,

We zijn als mensheid verdeeld over twee kampen; ochtendmensen en avondmensen. Daar is helemaal niks mis mee, want dankzij onze verschillen houden we de economie 24/7 draaiende. Als iedereen een ochtendmens zou zijn, zouden er geen nachtwinkels zijn, bijvoorbeeld, voor als je toch nog even onverwacht een fles wijn nodig hebt.

Wat wij niet begrijpen en nooit zullen begrijpen, is hoe jullie het voor elkaar krijgen om al om half zes wakker en fruitig te zijn. Wij zijn pas uren later wakker, en pas in de namiddag fruitig te noemen. Voor tien uur ’s ochtends moet je een hele goede reden hebben om ons aan te spreken, vergezeld door lage verwachtingen wat ons antwoord betreft. Wij rollen dan mentaal – als we al opgestaan zijn – nog door de lakens, dromend van slapen.

Het kraaien van de haan? Nooit gehoord. Het zien van een zonsopkomst? Da’s toch een zonsondergang maar dan andersom? Waarom zouden we daarvoor opstaan?

Een goed gesprek op de vroege ochtend? WAAROM? Wij komen langzaam op gang en zijn ongeveer na een uur of tien, doe maar elf, nee doe maar twaalf wel in staat een gesprek aan te gaan. Mits er voldoende cafeïne in zit tegen die tijd. Om zes uur opstaan? Waarom zou je dat vrijwillig doen, midden in de nacht? Wij begrijpen dat niet.

Maar, lieve ochtendmensen, als jullie ’s avonds rond negen uur half tien in bed kruipen omdat jullie alle energie op hebben gemaakt, komen wij avondmensen tot leven. We zijn op ons aller fitst, bedenken de meest creatieve oplossingen voor complexe vraagstukken, je kunt urenlang met ons debatteren en we zijn zowel online als offline hyperactief. Wij zien de zonsondergang als ultiem moment om op ons aller energiekst te zijn. De maan is onze zon, lieve ochtendmensen!

Maar alle gekheid op een stokje, wij zouden niet zonder jullie kunnen.

Jullie zijn de ochtendploeg, wij de avondploeg.

We vullen elkaar aan.

We completeren elkaar.

We zijn als yin en yang, in perfecte harmonie.

Tenzij jullie ons vragen stellen voor tien uur ’s ochtends.

Liefs,

Chrisje

Chrisje’s persoonlijk ontwikkelingsplan!

Hee jij daar! Wil je een maand lang iedere dag werken aan je persoonlijke ontwikkeling? Sla onderstaand persoonlijk ontwikkelingsplan op of print het uit en hang het op je koelkast!

Veel plezier er mee!

Liefs,

Chrisje

Je bent mijn grootste ergernis – omdat ik van je hou – Door Rosan van der Zee

Ik haat de manier waarop je kauwt.

Het walgelijke geluid als je doorslikt gaat door merg en been.

Je ademt veel te hard.

Waarom nies je niet gewoon normaal?

Heel je aanwezigheid maakt te veel kabaal.

Waarom kijk je me zo aan!?

Ik kan je niet uitstaan!

Je haalt echt het bloed onder mijn nagels vandaan.

Ik krimp ineen om de kleinste dingetjes.

Ergens weet ik dat het nergens op slaat want wat kan jij eraan doen dat jij die dingen doet die voor ieder mens normaal zijn. Om een of andere reden is het zo anders als jij dit doet. Het komt allemaal veel intenser binnen. Ik word er gewoon boos van. Zelfs als je stil bent maak je nog te veel herrie.

Wie weet komt het omdat ik je zo goed ken dat ik elk klein detail van jouw ‘zijn’ onderdeel van mezelf voelt. Dat is ergens ook iets moois. Als ik je niet zie kan ik je herkennen aan de manier waarop je zucht of zelfs de manier waarop je je neus snuit. Je voetstappen zijn een herkenbaar ritme geworden. Soms hoef je niet eens iets te doen en ik weet al dat jij er bent.

Tegelijkertijd voel ik me opgesloten. Wil ik je weghebben. Word ik chagrijnig om de meest irrationele oorzaken. Zitten we te kibbelen om niets. Ben je soms de meest vervelende persoon die ik ken!

Maar ik ben graag bij je. Jouw aanwezigheid is me zo vertrouwd. Ik kan op je bouwen en weet dat je er altijd voor me bent. Dat is iets wat zoveel belangrijker is dan die kleine ergernissen waarmee ik mezelf soms verblind. Waar we elkaar soms mee verblinden.

Misschien zijn die ergernissen niet zo erg als het soms lijkt. Is het zelfs iets wat ik mag koesteren. Want het feit dat al die kleine stukjes ‘jij’ bij mij door merg en been gaan, betekent dat je ook in mijn hart zit. Dat is waarom ik je zoveel intenser aanvoel. Onze verbinding is zo sterk dat het soms pijn doet.

Laat me maar aan je irriteren. Laat ons kibbelen over de stomste en onnozele zaken. Laat ons onszelf maar ergeren aan onze liefde voor elkaar. Want dat is wat het is ‘liefde’. Een intense vorm van ‘houden van’ die tot in het diepste van ons zijn doordringt. Het maakt ons kwetsbaar en misschien zelfs wat angstig om iemand zo dichtbij te hebben en voelen. Een opsluiting van warmte en liefde. Dat maakt wellicht dat we de kilte van de irritatie zo sterk ervaren, omdat de warmte ons anders zo benauwt.

Ik laat het zijn, maar ben me ook steeds meer bewust van de ware betekenis die erachter ligt. Jij bent mijn grootste ergernis, omdat ik van je hou.

Rosan van der Zee

Dit is waarom je een eindbaas bent als je geboren bent voor 1990!

Als je geboren bent vóór 1990, ben je per definitie een eindbaas. Waarom? Nou, daar zijn een heel aantal goede redenen voor te noemen.

Allereerst heb je je jeugd waarschijnlijk grotendeels doorgebracht zonder mobiele telefoons, tablets, laptops, of überhaupt een computer.
Als je wilde afspreken met een vriendje of vriendinnetje moest je een pleuris eind rijden op je (niet elektrische!) fiets naar dat huis, om er daar vaak achter te komen dat dat kind helemaal niet thuis was, of erger nog, toch niet daar woonde. Oh, en je moeder kon de juf nooit appen, e-mailen of Facebooken.

Verdwaald
Ze kon ook niet via een GPS app bijhouden waar je fietste, dus als je verdwaalde was je de pineut en kwam echt totaal niemand je redden. Als je thuiskwam met een kapotte knie na een valpartij, vroegen je ouders meestal eerst of er niets aan de fiets was. Want dat was duur – en toen kon nog geen fiets op afbetaling online besteld worden. Je fiets en jij werden gewoon weer aan elkaar gelapt. Er was nog geen vallen-en-stoten-gel, dus als je zo lomp was geweest om te vallen kreeg je hooguit een natte lap en een pleister er op.

Muziek
Als je je favoriete muziek wilde beluisteren, moest je geluk hebben met een cassetterecorder en een goed gevoel voor timing, want zodra jouw liedje op de radio was drukte je op record en als het liedje afgelopen was op stop. Als je onderweg naar school muziek wilde luisteren had je geen i-pod of coole oortjes; je had een walkman met schuimrubber oordoppen die na een poosje van ellende afbrokkelden. Als je pech had bleef het bandje hangen en was je al je favoriete muziek kwijt, zonder back-up. Als je een liedje opnieuw wilde beluisteren, moest je óf heel geduldig lang op rewind drukken en hopen dat je op het goede moment op play drukte, of het hele bandje afluisteren en weer opnieuw starten. Een back-up had je overigens nergens van: als je iets kwijt was, was je het kwijt. Als je te laat was kon je niet even naar huis appen; het enige wat je kon doen was door trappen en hopen dat je nog binnen gelaten zou worden zonder preek.

Televisie
Qua televisie kijken was het aanbod een stuk schaarser dan nu. Je kon kijken naar meneer de Uil, Vrienden voor het Leven en het journaal. Als je geluk had mocht je soms wel eens MTV kijken, maar als de teksten te schunnig werden, zetten je ouders de televisie gewoon uit.
Je had geen Netflix, Videoland of YouTube. Als je een uitzending gemist had, kon je hem nooit meer terug kijken, tenzij je het toevallig op een videoband had opgenomen. En als je vervelende zusje dan per ongeluk Sesamstraat had opgenomen over die video-opname, kreeg je het nooit meer terug te zien.

Telefoonsnoer
Er was maar één telefoon in huis en dat was een vaste telefoon met een snoer. Privacy? Wasda? Je kon alleen bellen, meestal midden in de woonkamer. Praten met vrienden gebeurde dus meestal in codetaal of per postduif. Als er iemand belde, kon je niet zien wie het was. Verwachtte je een belangrijk telefoontje, dan moest je dicht bij de telefoon op de uitkijk gaan liggen en hopen dat jij als eerste bij de telefoon was. Was je te laat bij de telefoon? Dan kon je niet terug zien wie er gebeld had.



Chillen met vrienden?
Over vrienden gesproken: Op zondag kon je niet lekker chillen met je vrienden op TikTok of Facetimen, want dan ging je meestal met je ouders naar je opa en oma, die overigens absoluut geen speelgoed voor je hadden klaarliggen. Je vervelen werd gezien als leerzaam, dus ging je naar buiten met je neefjes en nichtjes om de buurt te terroriseren. Werd je hard van – en snel, als je betrapt werd.

Speeltuin
In die tijd had je alleen buitenspeeltuinen. Binnenspeeltuinen waren er niet. Je kon geen gehoorbeschadiging oplopen tussen de gillende kinderen of gezellig bacillen uitwisselen in de ballenbak van Ballorig want dat bestond nog niet. De enige speeltuin die er was, was een buitenspeeltuin, als je geluk had. Daar lagen trouwens geen rubberen tegels op de grond onder een speeltoestel; als je viel, viel je hard. Als het regende, moest je je maar gewoon niet aanstellen. Als het warm was, verbrandde je je kont en benen aan de ijzeren glijbaan. Ook daarvoor had je moeder geen zalf.

Pesten
Je werd alleen offline gepest, want online pesten bestond nog niet. Nadelig was wel, dat je je gehele basisschoolperiode meestal met dezelfde groep kinderen doorbracht. Als men jou het mikpunt van pesterijen had gemaakt, bleef je dat ook een aantal jaren. Er waren geen anti-pesten protocollen of projecten.

Vloggen, slijm en boeken
Je had geen YouTube vlog kanaal en het enige slijm dat je mocht maken was smurvensnot. Als je je verveelde ging je gewoon buiten stoepranden. Als je boeken wilde lezen, moest je naar een echte bibliotheek fietsen, want e-books bestonden nog niet. Bol.com bestond ook nog niet. Als je lichtelijk vergeetachtig was en de boeken het jaar daarna pas terug bracht, kreeg je een boete waar je een half jaar kinderarbeid voor moest verrichten.

Communicatie
Als je wilde communiceren met je vrienden kon je niet met elkaar appen. Je kon elkaar een brief schrijven en hopen dat niemand die envelop zou openen. In de klas gaf je elkaar kleine briefjes door. Of je kalkte de ander zijn agenda vol met onzin.

Cijferkaarten
Er waren nog geen school-apps waar ouders in konden zien of je op school was geweest die dag en welke cijfers je haalde. Op de middelbare school had je cijferkaarten, waarop je je eigen voortgang mocht noteren. Hier op schreef je alle cijfers voor proefwerken. Als je een beetje handig was kon je die gunstig aanpassen voor het thuisfront. Moest je wel er voor zorgen dat je alsnog over ging naar de volgende groep, anders had je heel wat uit te leggen thuis. Als je spijbelde, kwam daar meestal niemand achter. Tenzij je er je hobby van maakte.

Schoolboeken
Op school werd nul digitaal gewerkt. Je kreeg dan ook driehonderd schoolboeken die je meestal mee moest slepen in een rugzak. Als je aan het eind van je schooltijd geen versleten ruggenwervels had, had je iets niet goed gedaan.

Weekenden
In het weekend naar een betaalde speeltuin, een dagje uit, naar een pretpark of familiepark? Weekendjes weg? Ben je wel helemaal lekker? In het weekend was je meestal gewoon thuis. Wat je daar moest doen? Dat mocht je zelf uitzoeken. Als je je te luidruchtig verveelde kreeg je klusjes toegeschoven, dus verveelde je je zachtjes.

Gamen
Er waren geen apps en games. Als je geluk had, had je Mario Brothers en eventueel een GameBoy. Of je kon kleiduiven kapot schieten op de televisie. Als je dat allemaal ook niet had, was de enige game in huis vaak Monopoly of Mens Erger je Niet.

Hunger games
De enige hunger games die er waren vroeger, had je als je gezeurd had over het eten. Dan kreeg je namelijk niet zestien alternatieven aangeboden door je ouders; als je niet at wat de pot schafte, dan ging je maar met honger naar bed.

Kuiven en matjes
Als je een meisje was had je vaak een met gel in elkaar gemetselde kuif die met winkracht 7 nog fier rechtop bleef staan. Als je een jongen was had je vaak een matje. Voor beiden schaam je je nog tot lang na 2020. Toen was dat helemaal het einde.

De lijst kan nog veel langer worden, maar de strekking is wel duidelijk lijkt me zo. Wie voor 1990 geboren is, is sowieso een eindbaas. Als je nog onderwerpen toe wil voegen: wees welkom! Laat ze in een reactie achter, hier, op Facebook of op Instagram.

Liefs,

Chrisje

Is er leven na de dood? Door Rosan van der Zee

Het meisje lacht
zonder te lachen.
Het meisje huilt
zonder te huilen.

Hoe te leven met de ondraaglijkheid van gevoelloosheid? Een demping die niets ontziet en alles naar de vergetelheid duwt.
Hoe te leven met de leegte van het gat dat zich door je hart heen wroet? Een ‘niets’ wat je immer herinnert aan de zinloosheid van het bestaan.
Als ik niet beter wist zou ik denken dat ik dood was. Niet meer hier was. Slechts een herinnering was.
Een traan.
Trillende stem.
Gefronste wenkbrauwen.
Een teken van leven.

De leegte vult zich met zwarte donkere wolken. Het overweldigt me. Het beangstigt me. Is dit echt? Het doet pijn om zoveel te voelen. Om te voelen hoe het is om mens te zijn. Maar het is ook fijn.
Wetende dat achter de wolken de zon schijnt. Omdat ik het nu niet kan zien betekent dat nog niet dat het er niet is.
Is er leven na de dood?
Ik voelde niks.
Leegte.
Stilte.
Vergankelijkheid.

En nu? Nu voel ik alles.
Ik sta op en voel het leven in me stromen terwijl ik de stortvloed aan gevoelens over me heen laat komen.
Het breekt me, beleeft me en geeft me het gevoel mens te zijn.
Tranen stromen.
Laat de pijn maar komen.
Het ongeluk als een prachtig goed.
Wetende dat ik eindelijk het leven ontmoet.

Wat als verdriet niet iets slechts hoeft te zijn? Wat als breken een teken van leven is?

Ik reanimeer mezelf met mijn kwetsbaarheid. Ik zak diep in de put omdat ik weet dat ik tijdens de klim naar boven weer sterker kan worden.
Daar zijn de wolken. Die wonderschone donkere wolken met ontelbare regendruppels die gezien willen worden.
De wolk breekt.
Het meisje breekt.
Een regenboog laat zichzelf zien vanuit de voorzichtige zonnestralen die zich door het wolkendek heen vechten. Het is prachtig om te zien.
Duizenden kleuren laten zich vangen door het licht. De koude regen als onderdeel van dit wonderschone spektakel waarmee het leven zich laat zien.

Het meisje huilt.
Het meisje lacht.
Het meisje straalt
Het meisje voelt.
Het meisje leeft.

Er is leven na de dood.

Rosan

Meer lezen van Rosan? Volg haar dan op Facebook: https://www.facebook.com/roosvindteenweg

Rosan van der Zee

Probleem-fixer? Zo kom je er van af!

Ik ben van nature een probleemoplosser. Ik wil niet in cliché’s vervallen, maar ik ben er echt zo eentje: ik denk niet in problemen maar in oplossingen. Ik kijk niet naar wat er niet meer kan, maar liever naar wat wél mogelijk is. Vreselijk optimistisch. Ik weet het. Het kan ook irritant zijn, op het opdringerige af.

Als iemand mij een probleem vertelt, leef ik me zodanig in dat ik het allerliefst direct het probleem wil oplossen. Weet ik geen oplossing uit mijn eigen levens- of werkervaring? Dan grijp ik direct mijn telefoon als een pistool uit mijn holster, ram ik driftig op het toetsenbord en zoek oplossingen. Ik heb nooit geteld hoe veel vragen ik per maand aan Google stel , maar het zijn er ongetwijfeld veel. Te veel.

De oorzaak van problematisch problemen oplossen
Waarom wil ik altijd direct het probleem van de ander oplossen? Hier heb ik een tijdje over nagedacht. Allereerst omdat ik me snel inleef, empathisch ben en graag wil dat het goed gaat met de mensen om me heen. Ik trek me het lot van anderen aan. Soms te veel. Ik wil graag dat iedereen om me heen gelukkig is, want dan ben ik dat ook. Wellicht laat ik mijn eigen geluksgevoel zelfs te veel afhangen van hoe het gaat met de mensen om mij heen. Zij happy, ik happy. Toch? Nee. Zo werkt het niet altijd. Soms moet je de ander de ruimte bieden door gewoon te luisteren. Je hoeft niet altijd ieder probleem direct op te lossen. Voor mij is dat echter heel erg moeilijk, omdat ik soms de oplossing al zie liggen, voor het oprapen. Toch heeft het vaak veel meer waarde om het een ander zelf te laten ontdekken.

Probleemoplossingsstress: Niet nodig!

Het probleem (haha) van problemen direct voor iemand anders willen oplossen is meervoudig:

1. Je wordt probleemoplossings-dealer
Allereerst merken mensen dat jij de ‘problem-fixer’ bent. Als ze een beetje lui aangelegd zijn, hobbelen ze dus direct met ieder nieuw probleem naar… juist, jou! Jij bent toch zo goed in fixen? Nou, hier, dit is mijn probleem, fixen maar!

2. Probleemoplossingsstress
Het tweede probleem is dat je het er erg druk mee kan krijgen. Voor je het weet spreekt het zich rond en komen steeds meer mensen met hun problemen op je af. Sterker nog, als je niet uitkijkt ben je opeens een onbetaalde coach waar mensen op leunen, gewoon omdat het kan. Daardoor kun je een bepaalde druk gaan voelen, waardoor je niet meer toe komt aan rust of ontspanning. En dát is dan weer jouw eigen probleem!

Steun Chrisje met een eenmalige bijdrage van €5,-!

Lees jij Chrisje's columns graag? Steun dan haar website met een eenmalige bijdrage van €5,-!

€5,00

3. Blinde vlek voor je eigen problemen
Het derde probleem als je een probleem-fixer bent zoals ik, is dat je gaat denken dat je ook al je eigen problemen allemaal moet kunnen oplossen. Dus blijf je vaak veeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel te lang doorlopen met een probleem, omdat je het koste wat het kost zelf wil oplossen. Terwijl soms een ander perspectief je op goede ideeën kan brengen, omdat je bij jezelf een blinde hoek hebt. Zo heb ik twee jaar lang met angstklachten rondgelopen, omdat ik dacht en vond dat ik ze zelf moest kunnen oplossen. Dit lukte niet, waardoor ik uiteindelijk letterlijk en figuurlijk aan het eind van mijn Latijn was. Voor mij was het lange tijd moeilijker om toe te geven dat ik mijn eigen probleem niet kon oplossen, dan hulp te zoeken. Put jezelf niet uit: je bent geen psycholoog en je weet niet alles. Je bent ook maar gewoon een mens… en ieder mens heeft gebreken.

Relax! Je hoeft niet ieder probleem op te lossen.

4. Je wordt een makkelijk slachtoffer voor manipulatieve types
Dit heb ik al vaker beschreven in mijn blogs over manipulaties en narcisme: Mensen die manipulatief zijn pikken probleem-fixers er zo uit in een menigte. Ze voelen snel aan dat jij empathisch bent, een positieve en helpende persoonlijkheid. Dit maakt jou tot een lief klein konijntje in de ogen van de roofvogel die narcist heet. Hij cirkelt een tijdje om je heen van verre, waarna hij je bij de strot grijpt. Je verantwoordelijkheidsbesef en neiging tot snelle gevoelens van schuld maken van jou de ideale prooi; jij wil me toch helpen? Jij laat me toch zeker niet in de steek?
(Trouwens: Als je wil weten hoe je narcisme in relaties en vriendschappen kunt herkennen en hoe je met manipulaties om kunt leren gaan, lees dan deze blogs eens)

5. Niet alle problemen hoeven door jou opgelost te worden!
Het klinkt hard, maar don’t flatter yourself. Jij bent niet de enige die problemen kan oplossen. Geef mensen meer credits en laat iemand zelf zijn probleem oplossen! Als je dit moeilijk te geloven vindt, bedenk dan eens hoe veel jij er zelf van leert als je iets zelf bereikt versus wanneer iemand je bij de hand pakt en alles voorkauwt.

6. Soms wíllen mensen helemaal niet dat jij het oplost
Soms willen mensen alleen maar even hun gal spuwen en hun verhaal kwijt. Ze willen dan helemaal niet dat jij hun problemen direct te lijf gaat! Soms kan dit dus averechts werken – waardoor mensen denken: nou, als ik weer een probleem heb, vertel ik het haar zeker niet meer. Je weet zelf vast ook wel dat je het soms gewoon nodig hebt om een tijdje na te denken en eventueel te praten over een probleem, voordat je er klaar voor bent om het (zelf!) op te lossen. Waarom verwacht je dit dan wel van anderen?

Help! Ik ben een probleemfixer! Hoe kom ik hier van af?
Oké, ik kan dit niet voor je oplossen (goed van mij hè), maar ik heb wel wat tips die ik kan delen. Ready? Komt-ie dan hè!

Wachten…. wachten… en zwijgen
Ja, dit is veel lastiger dan het lijkt. Wachten en zwijgen. Vertelt iemand je zijn of haar probleem? Luister, knik, wacht en zwijg. Als het ongemakkelijk stil wordt, zeg dan iets in de trant van een welgemeend “Wat vervelend voor je, zeg.”. En dan wacht en zwijg je verder. Mensen komen dan zelf meestal wel met pogingen die ze gedaan hebben om het probleem op te lossen, gaan hardop nadenken en komen soms ter plekke zelf er achter wat de oplossing is, ook zonder jouw hulp! Soms weten mensen ook al verdomd goed wat de oplossing is, ze willen het alleen nog niet weten of hardop uitspreken.

Mijn moeder zegt altijd dat wanneer je tien problemen hebt – en je doet er helemaal niets mee – gemiddeld acht van de tien problemen zich vanzelf oplossen.

Je kunt je – als controlevragen – ook dit afvragen:

– Is dit mijn probleem? (zo nee, waarom moet jij het dan oplossen?)
– Moet IK hier iets mee?
– Kan degene tegenover mij dit zelf ook oplossen? (zo ja, waarom doet hij of zij dit dan niet?) (spoiler alert: Het antwoord is meestal ja!)
– Moet ik hier NU iets mee? (zo nee, dan is het niet urgent en geef je het wat tijd; grote kans dat diegene het probleem dan al zelf opgelost heeft en al lang vergeten is dat hij of zij jou er mee ‘belast’ heeft!)

Problemen zelf laten oplossen zorgt voor meer zelfvertrouwen bij je kind!

Probleem-fixende ouders: help je je kind daar echt mee?
Ook als ouder is het soms moeilijk om niet alle problemen voor je kind direct op te willen lossen. Toch is dit niet de beste manier om je kind voor te bereiden op de toekomst, zeker niet als je als ‘curling-moeder’ alle problemen weg veegt voor de voeten van je kind. Als kind leerde je het meest van die keren dat je keihard op je bek ging, toch? Laat het kind zijn eigen fouten maken, zijn eigen problemen hebben en oplossen (voor zover dit naar zijn of haar leeftijd haalbaar is uiteraard); daar zal het zelfvertrouwen van groeien. Veel van de sterkste mensen die ik ken hebben in hun jeugd heel wat problemen gehad; hierdoor zijn ze juist zulke sterke volwassenen geworden.

Lees jij Chrisje’s columns graag?

Steun dan de website met een eenmalige bijdrage van €5,-!

€5,00

hypochondrie

De officiële definitie van hypochondrie is volgens Wikipedia: Hypochondrie[3], ofwel ziektevrees, is een stoornis waarbij een persoon ervan overtuigd is een ernstige ziekte te hebben. Allerlei gewone of onschuldige lichamelijke verschijnselen worden gezien als teken van een ernstige ziekte, zoals een steek, jeuk of kramp. Dit kan bijvoorbeeld leiden tot uitgebreid zoeken op internet naar de vermeende ziekte of het dwangmatig checken van het eigen lichaam.

Iedereen heeft wel iets. De een is een beetje dwangmatig, de ander heeft een “woedeprobleempje”. Weer een ander heeft depressieve neigingen. Sommige mensen met de specialisatie angst – zoals ik – hebben ook wel eens hypochondrische neigingen.

Daar hoor en lees je echter bijna niets over. Zeker tijdens de huidige pandemie is het geen pretje om hypochondrisch geneigd te zijn. Anderzijds zijn er – nu we gedwongen worden beter op ons lijf en symptomen te letten en een test te laten doen als we een beetje snotteren – nu misschien wel veel meer mensen die hypochondrie beter zullen begrijpen nu dan ooit tevoren.

Steun chrisje eenmalig met jouw bijdrage van 2 euro!

Hypochondrische neigingen heb ik al van kinds af aan. Het begon tijdens de puberteit. Het was een soort duiveltje dat op mijn schouder zat, altijd. Soms sliep het duiveltje en was er niets aan de hand. Maar het duiveltje sliep nooit heel vast, het was gemakkelijk wakker te maken. Als ik bijvoorbeeld iets op televisie hoorde over bepaalde ziektes. Ik zapte dan snel weg.

Als ik iets ´geks´ of anders voelde in mijn lijf, fluisterde het duiveltje in mijn oor dat het vast iets ernstigs was. Iets héél ernstigs. Ik raakte dan in paniek en kon er soms weken niet van slapen. In tegenstelling tot veel andere mensen met hypochondrische klachten, ging ik juist niet snel naar de dokter. Ik vermeed de dokter het liefst, want dat was immers de plek waar je officieel te horen kon krijgen dat je angst gegrond bleek te zijn. Daar moest ik dus niet zijn! Met als gevolg dat ik soms weken, maanden en in een enkel geval zelfs jaren rond liep met vrij onschuldige klachten die soms verdomd gemakkelijk te verhelpen waren. Als ik dan eindelijk naar de dokter durfde te gaan, had ik het nummer van de begrafenisondernemer bij wijze van spreken al op speed dial staan. Overdreven? Ja. Niet realistisch? Nee, absoluut niet realistisch. Maar ik deed het niet expres. Ik werd gewoon verlamd en verblind door de angst om dood te gaan. Daardoor leek alles veel enger, echter.

Ik deed het ook niet om aandacht te krijgen, sterker nog: ik sprak er heel lang met niemand over, uit schaamte. Want in mijn hoofd wist ik wel dat mijn angstige reactie op lichamelijke sensaties veel sterker was dan nodig. Daarom sprak ik er juist niet over. Bang dat mensen me een aansteller zouden vinden.

Sinds ik bezig ben met therapie om van mijn angstklachten en paniekaanvallen af te komen, komen ook de hypochondrische neigingen wel eens ter sprake. Hoe ik daar het beste mee om kan gaan, wanneer het duiveltje weer wakker schrikt en mij de stuipen op het lijf jaagt. Hoe ik mijn eigen gedachten dan kan uitdagen en wat ik dan het beste kan doen.

Ook met mijn huisarts heb ik het onderwerp besproken, wat ik lange tijd niet durfde, omdat ik me schaamde en bang was dat hij me dan niet meer serieus zou nemen. Het tegendeel bleek waar te zijn; hij nam me zeker serieus en drukte me op het hart om gewoon meteen te komen als ik klachten heb. Hij zou altijd tijd voor me maken en wilde niet dat ik hem vermijd uit angst voor de uitkomst of uit angst om niet serieus genomen te worden. Dit gesprekje met mijn huisarts luchtte enorm op. Want het hebben van hypochondrische neigingen is niet gemakkelijk. Zeker niet tijdens een pandemie – waarbij ieder kuchje al paniek bij jezelf en de mensen om je heen kan veroorzaken.

Liefs,

Chrisje

lees jij graag chrisje’s blogs? steun dan de website eenmalig met jouw bijdrage van €2,-

Lieve Fred van Leer,

Lieve Fred,

Ademloos heb ik zojuist de docu-serie over jou in één ruk afgekeken op Videoland. Jou alleen kennende van je televisie performances en je hilarische quote pagina (“Leer van Fred”) verwachtte ik één en al lachen, gieren, brullen. Precies zoals jij in je docu-serie aangeeft: mensen denken vaak dat Fred van Leer alleen maar lachen gieren brullen betekent. Ik moet bekennen dat ik me daar deels ook schuldig aan maakte voordat ik deze documentaireserie bekeek.

Maar lieve Fred, wat vind ik het ongelófelijk dapper en mooi dat je in deze docu-serie je andere gezicht laat zien. Je laat zien dat jouw bestaan twee kanten heeft: de glitter en glamour – en de echte kant. Je briljante humor is aan beide kanten aanwezig, maar je bent ook stoer genoeg om je tranen te laten zien, je pieken én dalen.

Als LHBT-persoon met een angststoornis herken ik mezelf in veel van wat jij vertelt. Ik ben natuurlijk geen BN’er of media-icoon (dat kan ik beter aan jou overlaten), maar ik herken wel wat je vertelt over wat wij mensen aan de buitenkant laten zien versus wat er werkelijk speelt op de achtergrond – in het echte leven.

Het perfectionisme in je werk om altijd maar door te gaan omdat het nooit ‘af’ is beschrijft goed de vloek van een creatief brein. Als je vertelt dat je hoofd ‘aan’ gaat zodra je hoofd het kussen raakt, wil ik je alleen maar een hele dikke knuffel geven. Na een dag vol prikkels komen alle gedachten (goed en slecht), alle angsten, alle zorgen en ideeën in één stroom op gang. Liefst nog zou je jezelf in slaap knuppelen.

Zo mooi dat je geen ‘kijk mij eens’ docu hebt gemaakt, waarin alleen de glimmende kerstballen buitenkant wordt getoond (hoewel die kerstballen wel echt superleuk zijn). Mooi dat je het publiek ook laat zien dat je kwetsbaar bent, emoties toont, hardop nadenkt over het leven en dit met ons wilde delen.

In mijn column “liever een gebroken been – wat niemand zegt over depressies en burn-out” schreef ik ook al: als je een gebroken been hebt, ziet iedereen het gips en houdt automatisch rekening met je. Als je psychische problemen hebt, ziet niemand dat van buiten aan je. Daarom wil ik je bedanken, lieve Fred, namens alle mensen met psychische problemen, aandoeningen en ziektes. Jij maakt voor ons het taboe met jouw openheid weer een stukje kleiner, voorbijgaand aan de schaamte en schuldgevoelens die er vaak voor zorgen dat mensen zoals ik hun mond er maar over houden.

Liefs,

Chrisje

“Lieve mam,…”

Chrisje’s nieuwe VIP Blogger, W.B. schrijft in deze openhartige eerste bijdrage een ontroerende brief aan zijn overleden moeder.

Lieve mams,

De foto van jou in je jonge jaren met je zusje is de enige foto die ik heb waar je echt blij en gelukkig op staat. Zonder zorgen in je blik. Jammer dat ik je niet meer kan vragen hoe dat kan. Van ons samen zijn er bijna geen foto’s gemaakt. Een paar net na mijn geboorte en een enkele op een van de vele feesten in die jaren. Steevast met de flessen drank op tafel en sigaretten in de hand of mond. Ergens tekenend voor ons gezin, waar dan toch geen vader was die eens heeft gedacht: “Laat ik eens een foto van die 2 maken.”. Enfin, het is geen dag van verwijten en eerlijk is eerlijk, ik was allergisch voor camera’s.

Nu – bijna twintig jaar na je dood – denk ik dat er een hoop dingen zijn geweest die je graag had willen meemaken en ik weet dat er momenten zijn geweest waarop ik jou heel hard nodig had of je gewoon ergens bij heb gewenst.

Zo heb je een belangrijke liefde gemist, een best wel goede baan in Brussel waar ik een poosje woonde, het meedenken met de keuze van een appartement, wat kleinschalige tv-momenten en een enkel optreden, maar ook een wat belangrijker interview dat de wereld is rond gegaan in zigeunerjazz-kringen.

Wat had ik graag je gezicht willen zien op het moment dat ik een lokaal programma kreeg en de wethouders in de eerste uitzending aanschoven. Je zou om de verhalen van de af/aankondiging hard gelachen hebben, die moest zeker 20 keer opnieuw, maar je zou vast ook gepocht hebben bij je vriendinnen onder het kienen. Van atheist ging ik naar gelovig, maar niet religieus.

Anderzijds heb je ook een boel ellende gemist. Zo heb je niet gezien hoe het pa en mij verging na je dood. We vielen in een groot gat en de relatie is verder verslechterd tot het punt dat we geen contact meer hadden. Ondanks dat we geen vaarwel meer bij leven tegen elkaar hebben gezegd, heb ik er wel voor gezorgd dat iedereen om hem heen afscheid kon nemen.

Zijn wens: ‘strooi me hier ook uit’, toen we de as in jouw urn bij de rozenstruik in de tuin hebben uitgestrooid heb ik waargemaakt. Dat kostte nogal wat moeite, want het huis was verhuurd toen hij kwam te overlijden. Twee jaar lang stond hij op de kast. Je zou sowieso niet kunnen geloven wat er in de familie nog allemaal aan vijandigheid is geweest, maar het is je ook bespaard gebleven dat ons nichtje een ernstig en levenspad veranderend ongeluk heeft gehad.

Net zoals er in jouw leven geen 9/11 of moord op Fortuyn is geweest. Geen Karst T. of ISIS en geen wegversperringen en barrières met carnaval, omdat die als je ze niet hebt, soms nodig blijken. Of je had kunnen en willen wennen aan de mobieltjestijd en het toegenomen egoïsme en een steeds onverschilliger voelende maatschappij waag ik te betwijfelen. En ook zorgen over droogte en klimaat zijn je bespaard gebleven.

Maar mams, ik moet goed zoeken om één dag in de laatste 20 jaar te vinden waar ik niet aan je heb gedacht. Het blijft een groot gemis dat we niet meer samen met een glas port de dag kunnen bespreken, bovendien was je de enige persoon die echt invloed op me had.

Vanavond drink ik een glas goede port op alle mooie herinneringen in de jaren die ons wel gegund waren. Zal ik me nog eens schamen voor de fouten die ik heb gemaakt en ik zal nog eens lachen om alle geintjes en onzin die we hebben uitgehaald. Weet je nog? Dat we Gertie een drinkbakje voor de goudvis hebben laten kopen in de dierenzaak? Wat konden we lachen om die ongein.

Bedankt voor alles, mam. Proficiat vandaag, daar boven. Tijd voor een uurtje Kollenberg. Je zou het hier vast prachtig vinden.

Je liefhebbende zoon,
W.B.

ik ben niet altijd gelukkig (en dat is prima)

Gelukkig zijn. Gelukkig worden. Het houdt hele hordes Nederlanders dagelijks bezig. We willen allemaal blakend van gelukzaligheid over straat lopen. We zijn er naar op zoek, hunkeren er naar, streven, proberen, betalen zelfs grof geld om het te bereiken: Geluk.

Maar wat als geluk nu niet zo simpel werkt? Wat als geluk soms gewoon een momentopname is? Wat als geluk komt en gaat, net zoals emoties, gebeurtenissen, herinneringen? Moeten we er naar streven om altijd gelukkig te zijn, of is dit een utopie?

Gelukkig zijn is niet iets wat je 100% van de tijd kunt halen. Er komt altijd wel een baaldag, een tegenslag, ergernissen, discussies, ziekte, pijn, problemen van jezelf of van je geliefden die er voor zorgen dat je je niet altijd constant gelukkig kunt voelen. Moet je hier dan naar streven?

Als je op Instagram en Facebook kijkt, lijkt het soms wel de grote geluksshow. Iedereen straalt, lacht zijn tanden bloot. We posten de fijne momenten, de mooie momenten, de eerste stapjes, die nieuwe coole outfit en het uitzicht met de mooie zonsondergang. Als je hier te veel naar kijkt zou je haast gaan denken dat je iets verkeerd doet: waarom zijn al die mensen constant zo gelukkig? Waarom ben ik niet constant gelukkig? Wat is er mis met mij?

Goed nieuws: er is helemaal niets mis met jou. De foto’s en filmpjes die je van je vrienden en kennissen ziet langskomen zijn momentopnames. Misschien hadden ze net van te voren wel een gigantische ruzie gehad compleet met ugly crying. Misschien kregen ze na dat uitstapje wel een flinke boete omdat ze vergeten waren het parkeergeld te betalen. Misschien huilden ze zichzelf die avond wel in slaap, hopend dat niemand daar ooit achter zou komen.

Facebook en Instagram zijn de voordeuren van de maatschappij. Je ziet wat mensen willen laten zien als ze naar buiten gaan. Je ziet niet wat er achter de voordeur gebeurt, hoe veel leed er is, hoe veel problemen. Dat ene perfecte hoekje van de woonkamer dat je zag met die leuke plant op dat kekke tafeltje? Misschien zijn er wel wasmanden vol stapels niet opgevouwen was van af geknipt. Die leuke outfit en dat stralende gezicht? Misschien heeft ze wel een eetstoornis waar ze dagelijks mee worstelt en uit schaamte niets over durft te zeggen. Die vrouw die zo mooi zingt en daar filmpjes van deelt? Misschien heeft ze wel een depressie, waarbij muziek haar helpt. Je weet het niet. Die influencer met een tijdlijn vol zen yoga houdingen heeft misschien wel een woedeprobleem waar jij niets van af weet. Je weet alleen wat men online buiten de voordeur laat zien. Je ziet niet wat er achter gesloten deuren gebeurt. Daarom is het ook niet realistisch om je hier mee te vergelijken.

Sinds enige tijd heb ik de voordeur van mijn Instagram en Facebook op een kier gezet. Af en toe laat ik zien wat er schuil gaat achter mijn voordeur. Ik vertel over mijn angststoornis, paniekaanvallen en de burn-out die ik gehad heb. Het is best eng, je ‘vuile was’ delen met de buren. Anderzijds werkt het ook bevrijdend. Je laat zien: hee, dit ben ik, ik ben niet perfect. Ik heb problemen en uitdagingen en ik doe vaak ook maar wat. De reacties van mensen hier op zijn vaak hartverwarmend, herkenbaar, mooi en liefdevol. Kwetsbaarheid kan ook je kracht zijn. Mensen herkennen zich in mijn openheid, mijn blogs en gedichten over mijn angststoornis bijvoorbeeld. Ik krijg naast de openbare reacties ook veel privéberichten van mensen waarin ze schrijven dat ze zich zo herkennen in wat ik schrijf. Ik vind dat zo fijn dat ik de kier steeds een centimetertje groter durf te maken. Ik vind het prettig dat ik mensen er mee kan helpen, troosten, zij het op afstand. Over geluk gesproken: dat zijn de momenten waar ik gelukkig van word.

Liefs,

Chrisje

Een CV dat er uit springt? Zo schrijf je dat!

Wie wel eens gesolliciteerd heeft, weet: een pakkend CV (dat voor een potentiele werkgever direct in het oog springt!) schrijven is nog niet zo gemakkelijk.

Want: wat moet je in een goed CV allemaal vertellen? En wat vooral niet? Hoe uitgebreid moet je je voorgaande functies beschrijven?

Hieronder deel ik 10 tips met je die je helpen om jouw CV er uit te laten ‘knallen’ bij jouw toekomstige werkgever.

  1. Voeg een foto van jezelf toe! En nee, dan bedoel ik geen vakantiekiekje in bikini, geen foto met je hond of met je baby (hoe schattig ze ook zijn!). Een scherpe, heldere foto waarop je goed in beeld bent (zonder zonnebril, ook al staat hij je nog zo cool), vriendelijk op kijkt of lacht (nee, niet dat moment waarop je de slappe lach had en de cola uit je neus spoot net toen de foto gemaakt werd). Een goede foto trekt direct de aandacht en geeft de werkgever alvast een eerste indruk van jouw persoonlijkheid.
  2. Vermeld eerst de meest recente werkervaring en opleidingen! Begin niet met het opnoemen wat je in de jaren tachtig en negentig allemaal gedaan hebt; het is relevanter om van het heden terug te gaan naar het verleden. Wat je laatste werkervaring is (en dus bovenaan staat!) is voor de werkgever die je aanschrijft belangrijker dan wat je twintig jaar geleden deed.
  3. Verdiep je goed in de functieomschrijving van de vacature waar je op schrijft. Zoek in je verleden (werkervaring en opleidingen, cursussen) naar wat je daaruit kunt benadrukken dat behulpzaam kan zijn in de functie die je ambieert.
  4. Vermeld altijd je persoonsgegevens, zoals je officiele namen, geboortedatum, adres, emailadres, telefoonnummer (wel zo handig dat je bereikbaar bent!), je geboorteplaats et cetera. Er zijn op internet tal van voorbeeld CV’s te vinden, mocht je bang zijn dat je informatie vergeet te vermelden.
  5. Beschrijf je profiel! Begin met een kort profielbeschrijving. Dit kan bijvoorbeeld zijn: “Ik ben een jonge, enthousiaste en hardwerkende … met een grote interesse in …, die op zoek is naar een uitdaging in de … branche. Mijn sterke kanten zijn pro-activiteit, integriteit en klantgerichtheid. “
  6. Wees niet te langdradig: houd de informatie compact en wijd niet oeverloos uit over bepaalde zaken. Bewaar de toelichting voor het kennismakingsgesprek. Te veel tekst laat werkgevers afdwalen. Zorg voor een overzichtelijk CV van zeker niet meer dan 2 pagina’s.
  7. Check de spelling! Het mag voor de hand liggend klinken, maar spelfouten in je CV staan niet netjes. Laat je tekst controleren door iemand anders op spelfouten, of haal de spellingcorrectie van Word er doorheen. Zo gepiept, en het voorkomt slordigheidsfouten, tikfouten en grammaticale fouten.
  8. Gebruik geen afkortingen die niet algemeen bekend zijn. Gebruik je deze wel, zet er dan tussen haakjes achter wat de afkorting betekent.
  9. Voeg een kopje “overig” toe waar in je je hobby’s vermeldt, maar ook of je een rijbewijs hebt en zo ja welk, per wanneer je beschikbaar bent (bijvoorbeeld “Beschikbaarheid: één kalendermaand opzegtermijn).
  10. Last but not least: voeg ook altijd een kopje “computervaardigheden” toe, waarin je vermeldt of je kennis van Word, Excel, office, Powerpoint of andere software systemen hebt, en zo ja, hoe goed die kennis is (bijvoorbeeld Excel: gevorderde gebruiker). Indien dit voor je toekomstige functie belangrijk is, vermeld dan ook een kopje met talenkennis.

Heb jij nog meer CV tips? Laat het weten via een reactie hieronder, je helpt er anderen mee!

Kun je wel wat hulp gebruiken met je CV? Ik help je graag. Bekijk dan ook deze link even!

Heel veel succes!

Steun Chrisje eenmalig!

Lees jij de Chrisje blogs graag? Steun haar dan via een eenmalige donatie zodat zij haar artikelen voor jou kan blijven schrijven!

€5,00

Afvallen? Zo coach je jezelf naar een slanker lijf!

Als gecertificeerd NLP Coach (practitioner) heb ik geleerd hoe ik mensen kan coachen in het bereiken van hun doelen. Een veel gehoord doel is het verliezen van gewicht (iets waar ik zelf ook al jaren mee worstel, haha). Mensen willen gewicht verliezen voor hun gezondheid of omdat ze zich dan prettiger in hun vel voelen. Uiteraard zijn er talloze diëten, afvalprogramma’s en boeken te verkrijgen. Je kunt shakes kopen, repen, poedertjes en pilletjes, maar veelal hebben deze slechts een tijdelijk effect.

Hoe dat komt? Je houdt het maar een beperkte tijd vol. Net als bijvoorbeeld een dieet zonder koolhydraten, wat maar enkele mensen echt langdurig volhouden en in hun levensstijl opnemen. Het gros van de mensen die dit probeert, valt er tijdelijk mee af – en komt vervolgens alles weer bij. Het jojo-effect is zoals we allemaal wel weten best schadelijk, zeker als het om grote hoeveelheden gewicht gaat. Dit wil je dus ook voorkomen.

Zelf heb ik al een jaar of tien een kilo of tien overgewicht. Mijn streefgewicht heb ik al jaren niet gewogen. Het mooie is wel dat ik niet steeds meer bij kom; het jammere is dat ik ook niet veel af val, haha. Herken je dit?

Het is beter om tien jaar wat kilo’s extra te hebben dan om te jojo-en als een gek, dus wat dat betreft is dit minder schadelijk. Toch ging ik er over nadenken hoe ik mezelf nu kan stimuleren om toch die kilo’s die ik te veel mee sleep er af te krijgen. Naast het feit dat ik de laatste maanden al veel meer ben gaan bewegen (voornamelijk wandelen en fietsen, door de corona crisis), wilde ik er nog een manier bij bedenken om af te vallen. Ik eet al drie maanden geen vlees meer (wel vis), en ook dat zorgde wel voor een klein voordeel, maar ik viel er ook geen tien kilo van af.

Wat de aller, aller, allerbelangrijkste sleutel is in gewichtsverlies, is naar mijn mening de psychische kant van het afvallen. De bekende “knop” die om moet gaan, de juiste motivatie vinden, jezelf stimuleren en niet korte termijn denken (OEH! KOEKJES! GIMME!) maar op lange termijn (als ik nu gezonde keuzes maak heb ik straks profijt er van). Maar.. hoe doe je dat? Hoe zet je die knop om? Hoe vind je je innerlijke tijgert en blijf je af van al dat lekkers?

Ik heb een methode op mezelf toegepast, die in de NLP Coaching verankeren wordt genoemd. Je roept een gevoel op, verankert dit ergens op je lijf (vaak worden hiervoor de handen gekozen, omdat je dit makkelijk altijd kunt aanraken zonder dat mensen je vreemd gaan aankijken), en roept het op wanneer je het nodig hebt.

Steun Chrisje eenmalig!

Lees jij de Chrisje blogs graag? Steun haar dan via een eenmalige donatie zodat zij haar artikelen voor jou kan blijven schrijven!

€5,00

Hoe doe je dat, een gevoel oproepen?
Nou, je zorgt er voor dat je op een plek bent waar je rustig kunt zitten of staan. Je zorgt dat je niet gestoord kunt worden. Je denkt terug aan een moment in je leven waarop je het gewicht had dat je nu wil bereiken, waarop je je goed voelde in je vel. Een moment liefst, waarop het je lukte om goed voor jezelf te zorgen. Als je dat gevoel en die herinnering op hebt geroepen, beschrijf dan voor jezelf hardop hoe je je voelde op dat moment, hoe het er uit zag, wat je voelde in je lijf, hoe je er mentaal aan toe was (bijvoorbeeld: ik voelde me sterk). Hoe concreter je beschrijft hoe je je destijds voelde, hoe krachtiger het anker wordt.

Hoe veranker je het gevoel?
Wanneer je “in dit gevoel” bent, veranker het dan door bijvoorbeeld met je duim en wijsvinger op een specifieke plek op je pols of hand te drukken (niet te hard hoor!). Wanneer je hier behoefte aan hebt, spreek je nog eens hardop uit hoe je je voelde, hoe het er uit zag en wat je dacht toen je je zo fit en sterk voelde, en veranker je nogmaals op dezelfde plek op je hand.

En dan…
Wanneer je klaar bent met deze oefening, heb je maar één opdracht. Je hoeft geen speciaal dieet te volgen, geen bijzondere dingen te doen of laten, behalve dit: Elke keer wanneer je iets wil gaan eten, vraag je je af of dit gezond voor je is. Wanneer dit niet zo is, gebruik je het anker op je hand en roep je het gevoel daarmee weer op. Je onderbreekt hiermee onbewuste gedragspatronen; je maakt jezelf bewust van je gedrag. Door het positieve gevoel via het anker op te roepen, kun je een andere keuze maken.

Ik ben er zelf nog niet zo lang mee bezig.. en ik ben dan ook erg benieuwd hoe dit jullie bevalt! Je kunt dit doorgeven via het formulier onderaan deze blog! Binnenkort zal ik weer een blog aan dit onderwerp wijden en verder in gaan op methodes waarmee je jezelf kunt helpen om die ‘knop’ om te krijgen en houden.

Liefs,
Chrisje

Narcisme en het addertje onder het gras

Iedereen die weet dat hij of zij met een narcist te maken heeft, weet dat er bij een narcist altijd een addertje onder het gras zit. Hoe zeer zijn of haar actie ook om jou lijkt te draaien of in jouw voordeel lijkt te zijn: er is (vaak achteraf pas) altijd een addertje onder het gras.

Een narcist is van nature een ontzettende charmeur: charismatisch, intelligent, goed met woorden, aantrekkelijk. Hij of zij geeft je het gevoel dat je de meest bijzondere persoon ter wereld bent, totdat hun ware aard naar boven komt.

Van tijd tot tijd gooit de narcist echter toch weer even zijn charmes in de strijd: je krijgt te horen hoe lief, goed, mooi of bijzonder je bent en direct daarna wordt je medegedeeld dat er iets leuks gaat gebeuren voor jou. Het wordt zo slim gebracht dat je het gevoel krijgt dat je vereerd moet zijn met dit gulle gebaar: en dat klopt. De narcist wil ook dat je je vereerd voelt, want jij krijgt immers zijn of haar onverdeelde aandacht en energie – wie wil dat nu niet?

Verder lezen? Word voor €1,99 per maand Chrisje Member en lees onbeperkt alle content op deze website!

Als je Chrisje Member wordt voor €1,99 per maand kun je alle content onbeperkt lezen, wanneer jij dat wil!

Subscribe

Meer lezen over narcisme? Lees dan ook:

Hoe herken je een relatie met een narcist?

Hoe voorkom je dat de narcist je manipuleert?

Met een paniekstoornis winkelen in een paniekwereld

Het leven met een angst- en paniekstoornis gaat normaliter al niet over rozen… Maar sinds de corona crisis gaat het leven niet eens over onkruid.

Ik moest even naar het winkelcentrum voor wat zomerkleding en schoenen voor mijn dochter. Dit is al een hele opgave als je een angst- en paniekstoornis hebt, want je moet naar een winkelcentrum, je moet interactie hebben met mensen die je niet kent. Aangezien ik mezelf tegenwoordig iedere dag een opdracht geef (in de zin van iets spannends toch doen) was dit vandaag mijn uitdaging.

Aangekomen bij het winkelcentrum wijzen de pijlen op de grond aan aan welke kant ik mag lopen en in welke richting. Ik zie dat niet eens de helft van de mensen zich hier aan houdt, maar toch probeer ik het. Ik ga eerst naar een kledingwinkel. Daar hangt een grote lijst met regels voordat je de winkel betreedt. Houd anderhalve meter afstand, et cetera. Lijkt me logisch, maar ik begrijp dat ze dit moeten ophangen. Ik kijk wat rond, gelukkig is het rustig in de winkel. Ik vind wat leuke kleren en reken af, waarbij de verkoopster van achter een kunststof scherm heel vriendelijk tegen me is. Ze zegt nog van alles tegen me over kortingen, maar in mijn haast om het gesprek af te ronden onthoud ik niet wat ze zei. Opgelucht sta ik even later weer buiten.

Ik loop naar de schoenenwinkel, maar deze blijkt gesloten te zijn tot 13.00 uur. Shit. Het is pas 12.30 uur. Wat nu te doen? Ik bedenk dat ik de tijd dan maar om moet zien te krijgen totdat deze winkel opent, want dochter heeft echt nieuwe schoenen nodig en hier verkopen ze tenminste fatsoenlijke kinderschoenen. Ik loop langs de Zeeman. Hier kan ik ook nog even kijken voor ondergoed. De stapel mandjes halveert de ingang. Er hangt een groot bord boven: als hier geen mandjes meer staan is het maximaal aantal klanten in de winkel.

Steun Chrisje eenmalig!

Lees jij de Chrisje blogs graag? Steun haar dan via een eenmalige donatie zodat zij haar artikelen voor jou kan blijven schrijven!

€5,00

Oh ja, weer een reminder voor als je het drie seconden zou vergeten: er gaat een potentieel dodelijk virus rond. Heerlijk, zo winkelen met om de meter een herinnering aan hoe gevaarlijk de wereld tegenwoordig is. Ik zucht eens diep, pak een mandje dat uit elkaar valt van de drie triljoen desinfectie beurten en loop naar het ondergoed. Ondertussen slalom ik om de overige klanten heen, met beleefd corona glimlachje en al. De winkel medewerkster begint direct na het afrekenen driftig mijn mandje te desinfecteren. Ik loop naar buiten en zie dat ik pas tien minuten om heb gekregen. Dus besluit ik om mezelf nog een Challenge op te leggen: ik ga een glaasje drinken op het terras buiten.

Een terras is best spannend voor mij, zeker als ik alleen ben, want mensen kijken altijd. Waarom dat wat uitmaakt weet ik niet, maar ik vind het verschrikkelijk. Toch doe ik het. Ik loop naar een tafeltje in de schaduw en ga zitten. Het meisje dat in de bediening werkt komt naar me toe gesneld en zegt “U mag niet plaatsnemen zonder dat u zich heeft aangemeld bij de statafel.” Ze wijst op een statafel aan de andere kant van het terras. Al spijt hebbend van mijn besluit loop ik volgzaam achter haar aan naar de statafel. Ondertussen voelt het alsof ik de ogen van alle bezoekers in mijn rug voel branden.

Aan de statafel wordt mijn naam gevraagd en of ik de afgelopen 24 uur klachten heb gehad. “Nee, althans geen klachten over corona.” antwoord ik. Ze begrijpt het grapje niet. Ze wijst me op een desinfectie zuil en vraagt of ik mijn handen wil desinfecteren. Ik ben geneigd haar te vragen of ze mijn pincode ook wil weten. Maar ik bedenk net op tijd dat dit meisje ook maar doet wat haar baas haar gevraagd heeft om te doen. Ondernemers zijn blij dat hun zaak weer open mag. Zij houden zich dus aan de regels voor het geval handhaving ziet dat ze dit niet doen. Ik houd mijn mond, desinfecteer mijn handen en loop terug naar het tafeltje. Ik bestel een drankje, waarbij het meisje vraagt of ik weet dat ik alleen met pin mag betalen. “Geen probleem.” zeg ik. Als ze weg loopt slaak ik een diepe zucht.

“Wat een ellende hè?” zegt een vriendelijke vrouw die een tafeltje verderop zit. “Ha, ja, ik wilde alleen even iets drinken, ik wist niet dat het zo’n gedoe zou zijn.”

We praten even over corona, alle maatregelen, alle tegenstrijdige berichten. We hebben het over begrafenissen en bruiloften die anders of niet of op een later tijdstip pas door kunnen gaan. We hebben het over kapotte handen en kinderen en oudere mensen. Mijn paniek zakt wat weg. Een kennis van haar werkt op de IC en die zei dat alle nieuwsberichten erg aangedikt worden. Verderop zit een moeder met een klein zoontje van een jaar of drie. Het mannetje wil even bij mij komen buurten, maar ze roept hem streng terug. Ik begrijp het, als moeder zijnde. Ik vraag me af wat dit allemaal voor impact op onze kinderen gaat hebben.

Als ik even later mijn drankje op heb zeg ik gedag tegen de vrouw, betaal via pin en loop braaf via de aangegeven paden en pijlen naar de schoenenwinkel, die inmiddels weer open is.

Als je nog geen angst- en paniekstoornis had, zou je hem nu alsnog wel krijgen. Wat een gekke wereld.

Liefs,

Chrisje

Zo krijg je meer volgers op Instagram!

Je hebt een leuke hobby, zoals fotograferen, schrijven, art work of koken en je vindt het leuk om jouw werk te delen op social media! Maar… op instagram groeit je aantal volgers niet zo snel als je zou willen.

In deze blog geef ik je een aantal handige tips om je instagram volgers te laten groeien!

#hashtag #hashtag #hashtag!

Gebruik relevante hashtags om je vindbaarheid op instagram te vergroten! Hashtags helpen bovendien een publiek op te bouwen van mensen die echt geïnteresseerd zijn in jouw hobby of bedrijf en die gericht hier naar zijn gaan zoeken. Help het algoritme van instagram om mensen jouw profiel te laten vinden!

Mag ik me even voorstellen?

Een pakkend bio is een absolute musthave. Zorg dat er duidelijk staat wat mensen kunnen verwachten van jouw account! Let ook even extra goed op spelfouten in je bio: dit komt niet zo goed over. 😉

Aannnddd… Interaction!

Interactie is erg belangrijk. Door te reageren op mensen die op jouw posts reageren, zorg je niet alleen er voor dat mensen waarderen dat je hier de tijd voor neemt, het is ook nog eens leuk en gezellig. 😊 Daarbij vergroot je met interactie de zichtbaarheid van je account, wederom door het almachtige algoritme van instagram 😂

One post a day makes people stay!

Iedere dag iets posten is belangrijk zodat je relevant blijft. Mensen weten dat ze iedere dag op een mooie post van jou kunnen rekenen. Door jouw trouwe aanwezigheid groeit ook het aantal trouwe volgers! 📲

Volg je inspirators

Niet alleen is het leuk om je tijdlijn voor jezelf inspirerend te houden. Het laat ook zien dat je interesse hebt in andere instagrammers.

Deel je verhaal

Leer hoe je een verhaal kunt posten op instagram. Mensen kijken veel naar de verhalen en zien zo jouw naam vaker langskomen.

Stel vragen aan je volgers

Stel vragen aan je volgers! Het nodigt uit om te communiceren met elkaar, je leert je volgers beter kennen en krijgt een persoonlijker contact. Beantwoord ook vragen die je volgers aan jou stellen.

Koppel je instagram profiel aan je Facebook pagina

Heb je ook een Facebook pagina? Koppel dan je instagram account aan je Facebook pagina. Het scheelt je enorm veel tikwerk, want als je iets op instagram plaatst verschijnt het (als je die optie aanklikt) ook direct op je Facebook pagina!

Linkerdelink

Heb je een website? Zet de link dan in je bio! Als mensen interesse hebben in jouw werk, klikken ze vanzelf eens verder.

Veel succes!

PS: Heb je zelf nog tips? Deel deze dan in een reactie! ❤️

Steun Chrisje eenmalig!

Lees jij de Chrisje blogs graag? Steun haar dan via een eenmalige donatie zodat zij haar artikelen voor jou kan blijven schrijven!

€5,00

Kopieer en plak deze tekst in je tijdlijn als je er ook zo moe van wordt dat mensen je vragen een tekst te kopiëren en plakken in je tijdlijn.

Ik zie het vaak voorbij komen: van die vage teksten op Facebook, waarin je wordt gevraagd deze tekst te kopiëren en plakken in je tijdlijn als je ook – vul zelf maar in waar je last van hebt.

Standaard staat er dan nog bij dat veel mensen deze tekst niet zullen lezen, niet zullen kopiëren of wat dan ook, omdat ze geen hart hebben voor – vul hier zelf bijvoorbeeld een ziekte in – of omdat ze de statussen van hun vrienden niet eens lezen (ja, hier leest u terecht een verwijt in).

De reden dat mensen de tekst niet kopiëren en plakken in hun tijdlijn is niet omdat ze geen hart hebben voor een ziekte. Het is ook niet omdat ze je status niet lezen en ook niet omdat ze je niet aardig vinden. Het is zelfs niet omdat ze niet geloven dat als ze dit niet doen er ergens een papegaaiensoort uit zal sterven of omdat ze niet geloven dat ze zeven jaar wc papier moeten eten als ze het niet doen.

Het is – hou je vast! – omdat die kopieer en plak deze tekst teksten nergens over gaan en bijzonder vervelend zijn.

There, I said it.

Dus nee, ik weiger niet je tekst te kopiëren en plakken omdat ik niet om je geef. Ik weiger dit te kopiëren en plakken omdat het niet jouw echte verhaal is, niet eens jouw tekst is en ik me zeker niet onder druk laat zetten door de dreiging van het uitsterven van zeemeerminnen, overal ter wereld.

Schrijf zelf een tekst over hoe je je voelt, en je krijgt mijn oprechte reactie. Deel een serieuze link over je ziekte en ik zal hem lezen. Schrijf iets uit je hart en je hebt mijn onverdeelde aandacht.

Maar ik blijf weigeren een slecht opgestelde, verwijtende tekst te kopiëren en plakken omdat dit alleen maar Facebook vervuiling is.

Liefs,

Chrisje

Geef me de tijd om mijn woorden te vinden – Rosan over haar telefonische therapie

Ik hoor mijn telefoon overgaan. Op het scherm zie ik de naam van mijn therapeute verschijnen. Mijn adem stokt even en ik staar slechts naar mijn trillende mobiel. Ik ben de belafspraak vergeten.

Alles in me zegt dat ik niet moet opnemen. Het is te veel. Ik kan dit niet. Ik zal dichtklappen. Maar ik wil mijn therapeute ook niet zomaar laten zitten. Ze weet dat ik bel angst heb en houdt daar vast wel rekening mee. Voordat mijn mobiel overgaat op de voicemail neem ik dus maar op en loop ik direct naar een ruimte in het huis waar ik hoop dat mijn ouders me niet kunnen horen.

“Hey, bel ik gelegen?” Ze klinkt vrolijk, maar ook wat afwachtend. De laatste belafspraken waren immers een beetje een flater omdat ik dichtsloeg en ze slechts een gesprek voerde met mijn stilte.

“Uhm, ja je belt wel gelegen.” Mijn twijfelende stem verraad dat ik de belafspraak was vergeten. 

“Fijn, is er iets waar je het nu over wilt hebben?” 

Stilte… Ik denk en ik denk, maar er komt niets naar boven. Er is eigenlijk heel veel waar ik het over wil hebben, maar het komt er niet zo snel uit. Het voelt alsof er een muur staat tussen alles wat ik te zeggen heb en de weg naar mijn mond. 

“Uhh, ik weet nu even niet specifiek iets.” stamel ik onzeker.

Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn. Een kleine zucht vertaal ik naar haar teleurstelling. Dit lijkt immers alweer een zinloos gesprek te gaan worden. “Wist je niet meer dat ik zou bellen? Dan begrijp ik wel dat je het nu even niet weet. We kunnen ook gewoon afspreken dat ik je over twee weken weer face to face zie? Dan laten we het nu even voor wat het is.” 

Ik probeer er tussen te komen en te benoemen wat er juist allemaal gebeurd is. Om een of andere reden verkeert mijn mond in een ‘ja en amen’ staat van zijn terwijl dit helemaal niet is wat mijn brein wil. Er is zoveel te zeggen, zoveel te benoemen, maar ik heb tijd nodig. Tijd die nu tussen mijn vingers vandaan glipt alsof het er nooit echt is geweest. Ik moet eerst overzichtelijk krijgen wat ik allemaal wil zeggen voordat ik iets kan zeggen. Gun me alsjeblieft die tijd!

Nadat ik alleen maar stilletjes ‘ja’ heb geantwoord op de afsluitende woorden van mijn therapeute hoor ik dat ze al gedag gaat zeggen. Het is nu aan mij om op de rem te drukken want ze lijkt niet door te hebben waar ik mee zit. Hoe kan ze dat ook weten, ze ziet me niet eens… Ze hoort alleen mijn instemming. 

Er moet iets zijn, maar waar is het? Waar zijn de woorden waar ik zo naarstig naar zoek? Ik bonk tegen de muur die alles tegenhoudt waar ik over wil praten. Ik schop en ik brul, maar de muur blijft stevig staan. In de tussentijd voel ik de afstand tussen mij en de therapeute groter worden. Terwijl ik nog opzoek ben naar de juiste woorden achter die grote muur lijkt zij vooral opzoek naar het knopje om op te hangen en weer verder te gaan met haar werk van de dag.

Lees verder onder de afbeelding

“Wacht!” zeg ik haastig om tijd te rekken. “Er is nog iets wat ik wil vragen.” 

“Oh, vraag maar. Dat vind ik fijn om te horen.” 

Ik voel de afstand tussen mij en de therapeute weer kleiner worden. Ze staat weer dichterbij mij en de muur. Ik weet alleen niet voor hoe lang ik haar hier kan houden want wat ik net zei was meer bluf omdat ik eigenlijk geen concrete vraag heb. Die verrotte muur blijft maar in de weg staan. 

Haastig ga ik op zoek naar kiertjes en gaatjes waardoor ik misschien door de muur kan gluren. “Ja, ik moet even bedenken hoe ik dit ga zeggen,” zeg ik maar om nog meer tijd te rekken. 

“Natuurlijk, neem je tijd.”

Tijd, daar krijg ik het eindelijk! Dat heb ik nodig! Ik voel langs de muur en voel een oneffenheid. Een kier! Ik gluur er tussendoor en krijg zicht op wat woorden achter de muur. ‘Paniek, thuis, isolatie, buiten, alleen, medicatie, belangst, psychiater…’Het is nu vooral nog een brei, maar langzaamaan wordt het me helderder. Ik besluit dat ik het beste kan beginnen met één specifiek woord.

Lees verder onder de afbeelding

“De psychiater…” Komt er na een tijdje ietwat willekeurig uit mijn mond. 

Zodra ik het woord benoem volgt al snel de rest van het verhaal. De woorden beginnen steeds sneller door de kier in de muur stromen. De brei wordt een duidelijk verhaal en zo volgt er werkelijk een telefonisch consult tussen mij en mijn therapeute. Zoveel mogelijk van wat er op mijn hart rust laat ik naar buiten. Iets wat me eigenlijk bijna nooit lukt. Ditmaal heb ik op tijd op de rem gedrukt.

Het enige wat ik nodig heb is tijd… Ja, het duurt wat langer, maar dat zou niet erg moeten zijn zolang het me helpt. Dan vind ik misschien nog wel mijn woorden, maar als je ophangt is het te laat. Dus wil je even op me wachten voordat je weggaat? Alleen zo krijg ik mijn stilte aan de praat.

Rosan van der Zee

Meer lezen van Rosan kan hier!

Het corona-lachje

Sinds de corona crisis is er een nieuw fenomeen ontstaan: het corona-lachje noem ik het.

Het corona-lachje bestaat uit verschillende onderdelen: mensen maken meer oogcontact en glimlachen naar elkaar ten teken van verstandhouding: ja, ik zie je, ik houd afstand van je.

Maar ook: ja, ik zie je en ik wacht hier even zodat je langs kunt lopen op afstand. En ook: ja, ik zie je, ik stuur je mijn corona-lachje ten teken van verstandhouding maar ook zodat je weet dat ik je om leg als je binnen de anderhalve meter komt.

Het is een lachje dat specifiek vriendelijkheid mengt met een waarschuwing: ik doe aardig, maar blijf uit mijn buurt.

Soms wordt er ook een eyeroll aan toegevoegd, zodat je weet van elkaar dat je het allebei beu begint te raken, het in de rij staan voor een drogist alsof je in de Efteling staat te wachten tot je de python in mag.

Ik moest net door het winkelcentrum lopen voor een bezoekje aan mijn juwelier. Ik kreeg 28 corona-lachjes en deelde er minstens even zo veel uit. Hoe veel corona-lachjes tel jij vandaag?

Stilstand is vooruitgang

Stilstand is achteruitgang. Dit gezegde spookt al een paar dagen door mijn hoofd. Ik heb namelijk vaak het gevoel dat ik stil sta. En daarmee ook dat ik achteruit ga.

Na een bijzonder slechte dag barstte ik in tranen uit. “Ik heb het gevoel alsof ik al weken, maanden stil sta. Alsof er niets gebeurt. Alsof ik achteruit ga.” Mijn wederhelft herinnerde me aan alles wat ik in de afgelopen weken wél gedaan en bereikt had. De gesprekken die ik had gevoerd, de dingen die ik had gedaan, ook al vond ik ze doodeng.

De dag er na werd ik vroeg wakker. De zware dag er voor was te zien aan de dikte van mijn ogen en de diepte van mijn wallen. Ik begon de dag – zoals wel vaker – door voor me uit te staren en te denken aan alle dingen die ik wilde, moest en kon doen.

Klopte het wat zij zei? Ga ik wel vooruit, zonder het zelf in de gaten te hebben? Ga ik op een soort slakken tempo, waardoor ik zelf niet eens door heb dat ik wel vooruitgang boek?

Stilstand is achteruitgang? Ja, soms. Maar soms is stilstand juist de tijd die ik nodig heb om me voor te bereiden. Als je niet beter weet zie je me twee uur zitten niksen. Als je in mijn hoofd zou kunnen kijken zie je dat ik de scenario’s bedenk die kunnen gebeuren als ik tot actie over ga en het huis verlaat. Wat er in de winkel zou kunnen gebeuren. Wat ik moet doen als ik een paniekaanval krijg. Waar ik kan parkeren. Hoe ik er naar toe ga rijden. Wat ik er ga halen. Wat ik daar na ga doen. Hoe ik mezelf moed in spreek: je kunt het wel, je vindt het alleen eng. Dat wil niet zeggen dat je het niet kunt. Ook als je iets eng vindt kun je het toch doen.

Twee uur later sta ik op, pak mijn tas en vertrek naar de tuinwinkel, haal de plantjes, kom weer terug en werk een paar uur in de tuin. Die twee uur “stilstand” waren nodig om mij voor te bereiden. Ze waren niet nutteloos. Er gebeurde van alles, alleen niet zichtbaar.

De plantjes die nu in onze achtertuin groeien, zijn een blijvende herinnering voor mezelf dat stilstand soms ook vooruitgang kan betekenen.

Hoe ik mijn broer feliciteerde en dit grandioos mis ging

Ik belde vanochtend mijn broer. Hij is jarig, en een geweldige broer, dus ik dacht, dat moeten we wel even goed doen.

Ik belde hem op. Met videobellen en al zelfs, hoewel mijn gezicht daarvoor niet geschikt was, want slaapvouwen en wallen. Je moet iets over hebben er voor.

Toen hij op nam haalde ik diep adem en zei: “Ah-one! Ah-two! Ah-one-to-three-four!” en vervolgde met een uitgebreid, vals en lang gerekt langzalieleven, uitgebreid met een outro van veel hieperdepiephoera’s. Hij wachtte geduldig tot deze valse wall of sound voorbij was, en sprak toen de legendarische woorden “Dankjewel zus, maar ik ben morgen pas jarig. Het is vandaag de veertiende.”

Even was het stil. Ik hoorde vogeltjes tjielpen in mijn hoofd. Ik meende zelfs een paar krekels te horen. Mijn gezicht trok zich weer in de plooi vanuit de toestand waarin het was blijven hangen. “Maar.. Het is toch vrijdag vandaag?” stamelde ik.”Nee hoor; het is donderdag. Donderdag de veertiende.”

Ik krabbelde achter mijn oor. “Is het wel nog steeds 2020?” vroeg ik, me afvragend hoe lang ik precies geslapen had. “Ja, dat wel.” lachte mijn broer.

“Oké; luister. Ik bel je morgen terug, doe dit opnieuw en dan doen we net alsof dit gesprek nooit heeft plaats gevonden.”

“Nee. Ik ga je hier eeuwig mee plagen. Tot aan het einde van tijden.” Dat leek me niet meer dan redelijk.

Morgen ga ik hem opnieuw bellen, met liedje en al. Als ik het niet vergeet.

Ik had vandaag een mooie rotdag

Ik had vandaag een mooie rotdag. Het fijne aan afbouwen van medicatie (in afwachting van andere aanpak) is dat mijn energie opeens volop terug kwam, alsof er een mist op trok en ik plots weer helder kon zien, voor het eerst sinds maanden. “Aha!” zei mijn brein, “We kunnen weer!”. En het ging volledig op hol. Ik poetste het huis terwijl ik achterstallige dingen regelde en eten maakte. Ik deed honderdtwintig dingen tegelijk en voelde me – heel even – onoverwinnelijk en sterk en vrolijk.

Helaas kwam daar abrupt een eind aan toen halverwege de dag mijn energie plots een snoekduik in het diepe nam.

Mijn lijf werd moe, mijn brein nog vermoeider en de waterlanders stroomden onophoudelijk langs mijn wangen. Opeens was de wereld weer eng, groot en onbereikbaar, mijn gevoel wanhopig en ik een falend wezen. “Waarom kan ik me niet gewoon één dag onbezorgd goed voelen?” vroeg ik aan niemand in het bijzonder. Er kwam geen antwoord. Er is ook geen antwoord.

In deze rare tijd is iedereen al angstig en bezorgd. Ik was al voor deze rare tijd heel angstig en bezorgd. Dit kwam er alleen maar bovenop.

Toen kwamen mijn lieve dochter en vriendin thuis, met hun verhalen over school en werk. Verhalen over die grote buitenwereld. Ik was trots op ze en luisterde graag naar hun verhalen. We aten samen en langzaam zakte mijn verdriet weer wat verder weg.

Het was een mooie rotdag, zoals alleen een mooie rotdag mooi kan zijn. En soms is dat ook oké.

Morgen ga je weer naar school..

Morgen gaat mijn kind weer naar school. 11 mei 2020 zal een datum zijn die veel mensen zich nog lang zullen heugen, denk ik.

Het was wikken en wegen, piekeren, piekeren en nog veel meer piekeren. Sommige ouders zeiden “Ik laat mijn kind geen proefkonijn zijn!” en besloten hun kind thuis te houden. Een besluit waar ik als ouder zeker begrip voor heb. Het was ook een moeilijke beslissing. Laat je je kind thuis, waardoor het nog meer achterstand op loopt en zijn of haar vriendjes en meester of juf nog langer moet missen? Of laat je het naar school gaan, met het (weliswaar kleine) gezondheidsrisico dat daarbij komt kijken?

Ik denk dat er geen goede of foute beslissing bestaat. Ik denk dat iedere ouder met de beste bedoelingen kijkt naar de risico’s en behoeften van zijn of haar eigen kind. Natuurlijk wil je dat je kind gezond blijft! Maar je wil ook niet dat het een verdere achterstand in leren oploopt. Of sociaal in de knoei komt door het gemis van de contacten op school die ook zo belangrijk zijn voor het welzijn van je kind. Waar doe je dan goed aan?

Na het doorlezen van het uitgebreide protocol van school werd de knoop doorgehakt. Ze gaat naar school. Halve dagen, halve klassen. Extra hygiëne maatregelen in en rondom de school. Pauze houden in de klas. Niet meer op het schoolplein, maar bij de auto wachten. Extra instructies voor je kind. Extra spanningen, bij de ouders, kinderen en ongetwijfeld ook bij de leerkrachten. Ga er maar aan staan. Afstand houden van tig kinderen die jou weken lang hebben gemist.

Toch heb ik – ondanks de angst – ook vertrouwen. Vertrouwen in de regering, in de wetenschappers en gezondheidsadviseurs, in de school van mijn kind, in de leerkrachten en – niet in de laatste plaats – in mijn kind. Waarmee ik niet wil zeggen dat ouders die hun kind thuis houden dat niet hebben. Ik begrijp hun keuze. Laten we – ook als ouders – vooral begrip tonen voor elkaar. We willen allemaal maar een ding: het beste voor onze kinderen. En dat doen we op onze eigen manier. Ruzie maken hierover heeft geen zin. We hebben – zeker nu – veel belangrijkere dingen te doen.

Liefs,

Chrisje

Jumbo avontuur in quarantaine tijden

Ik moest even naar de supermarkt. Ik reed naar de Jan Linders, maar kreeg al een lichte paniekaanval bij aanzien van de parkeerplaats. Dus reed ik door naar de kleine Jumbo in een dorpje vlakbij. Ik parkeerde mijn oldtimer op een bijna lege parkeerplaats. Mijn hart maakte een sprongetje: maar drie auto’s! Heerlijk! Rust!

Vrolijk huppelde ik naar mijn gedesinfecteerde karretje. Ik begroette vriendelijk het personeel, waarbij me langzaam maar vrijwel zeker op begon te vallen dat de enige homo sapiens die ik tegenkwam, een geel anderhalve-meter-kom-niet-in-mijn-aura-hesje droegen. Bazinga, wat een perfect moment had ik gekozen om te shoppen!

Ter hoogte van de hagelslag en afbakbroodjes werd ik vriendelijk begroet door een vulploegmedewerker. Door de afwezigheid van de mij zo bekende paniek durfde ik zowaar even een praatje met hem te maken. “Wat is het hier heerlijk rustig zeg!” zei ik.”Ja fijn hè?” antwoordde hij. Even wachtte hij, alsof hij wachtte tot er iets doordrong. Ik had echter een flatliner van wat heb ik jou daar, overdonderd door de blijdschap van de lege winkel die ik aangetroffen had. “Dat komt waarschijnlijk, omdat de winkel nu sluit.” zei hij vriendelijk. Huh?

“Oh echt? Hoe laat is het dan?” Verschrikt bedacht ik me of het ongemerkt al negen uur was geworden of zo. De tijd neemt wel eens een loopje met me sinds de quarantaine tijd. Ik vroeg me meteen angstvallig af of het nog wel 2020 was en hoe lang ik geslapen had vanmiddag. “Het is zes uur. We sluiten op zondag om zes uur, mevrouw.”

Ik stamelde wat verontschuldigingen en beloofde mijn boodschappen in no time te verzamelen. Dat ging overigens ook bijzonder snel, omdat ik om niemand heen hoefde te slalommen en niemand in mijn aura kwam, behalve nog een andere medewerker die kwam zeggen dat de winkel ging sluiten.

Bij het verlaten van de parkeerplaats slaakte ik een diepe zucht, nadat ik mezelf, mijn handtas en alle grepen van de auto zorgvuldig had gedesinfecteerd met dettol doekjes. Wat zou het toch fijn zijn als deze rare tijd voorbij was. Als doorgaans toch al erg angstig persoon krijg je er in deze periode gratis smetvrees bij kado.

Gratis: moederdagkaart!

Omdat alles al geld kost tegenwoordig. Omdat je je moeder gaat missen, of al mist, of omdat je haar wil verrassen met iets leuks op moederdag:

Print een van onderstaande kaarten uit, of sla de afbeelding op en stuur deze op moederdag naar je moeder!

PS: er staan diverse met dezelfde tekst maar in een ander lettertype. Kies degene die jij het leukst vindt en printen maar! 😊❤️

Liefs

Chrisje

Liever een gebroken been: wat je in corona tijden kunt doen voor mensen met een depressie of burn-out

Eerder schreef ik in mijn (vaak gedeelde!) blog over wat je kunt doen voor mensen met een depressie, burnout of andere klachten.

Echter, nu in deze bijzondere, vreemde en vaak moeilijke tijd is het nog moeilijker om er voor mensen met een depressie of andere mentale klachten te zijn, vanwege de afstand die bewaard moet worden.

Wat kun je in quarantaine tijd dan wél doen voor geliefden die worstelen met een depressie, angst klachten, burn-out? Hieronder een aantal tips waar ik ook zelf veel aan gehad heb (en nog):

Laat weten dat je er bent. Bel (regelmatig!), app, video bel, stuur een kaartje, een bosje bloemen, of een brief. Ga op raamvisite of nodig uit voor een leuk online spelletje, als diegene daar zin in heeft tenminste. Laat weten dat je aan die persoon blijft denken, ook al is het op afstand.

Lees verder onder de afbeelding

Stimuleer het zoeken naar hulp.

Stimuleer het inschakelen van hulp. Heeft je geliefde nog geen hulp gekregen met zijn of haar problemen? Adviseer dan een telefonisch consult met de huisarts. Deze kan doorverwijzen, ook in deze tijd, naar professionele hulp. Veel hulpverleningsinstanties werken met telefonische en video gesprekken. Natuurlijk is een live gesprek meestal beter, maar iets is zeker beter dan niets!

Ga wandelen op afstand. Als er een geschikte omgeving voor is, ga dan wandelen op afstand. In rustige dorpen of omgevingen is het prima mogelijk om – op veilige afstand – met elkaar te wandelen. Zo haal je iemand even zijn huis (isolement) uit en kun je rustig praten zonder elkaar constant aan te hoeven kijken. Dit praat vaak gemakkelijker. Wandelen is voor iedereen goed: je komt even op andere gedachten en beweging is sowieso goed tegen depressieve gedachten.

Wees begripvol. Bied een luisterend oor. Geef geen goedbedoelde adviezen en kom niet met standaard cliché antwoorden zoals “het komt wel goed” of “kop op, niet bij de pakken neer gaan zitten”. Luister geduldig, toon inlevingsvermogen en vraag of je iets kunt doen. Vaak is luisteren al genoeg. Ook even praten over je eigen leven is vaak fijn voor de ander: het leidt even af.

Heb jij nog andere tips? Laat ze achter in een reactie!

Dé tips tegen wespen!

Wespen: voor de natuur nuttig, voor de mens iets minder aangenaam. Veel mensen zijn panisch voor de steken van dit insect. Sommige mensen zijn zelfs allergisch. Wat kun je nu doen om de overlast van wespen tegen te gaan, zonder ze direct massaal af te slachten of de hele dag met je mepper om je heen te slaan in de tuin?

Kruidnagel 

De relatie van een wesp tot kruidnagel is als die van een kind tot spruiten: JAK! Kruidnagel koop je gewoon in de supermarkt. Je kunt deze in een bakje met warm water op de tuintafel zetten, maar ook in een doorgesneden citroen. Je zult weinig wespen meer bespeuren!

Ga niet slaan of hysterisch doen, en kijk een beetje uit

Het klinkt logisch maar veel mensen vinden dit moeilijk: ga niet hysterisch doen of slaan als er een wesp in je buurt is. De wesp zal zich opgejaagd voelen en eerder steken. Let ook even op voordat je gaat zitten op een stoel: als ik een wesp was en je ging op mij zitten, zou ik je immers ook steken.

Lees verder onder de afbeelding

wasp2

Fake it til you make it: Koop een nep wespennest

Voor wie er wat geld tegen aan wil gooien: koop een nep wespennest, bijvoorbeeld bij bol.com! Wespen zijn erg van hun territorium en zullen dan ook niet gauw komen waar zij denken dat al een andere groep wespen aanwezig is. Het nep wespennest kun je hier aanschaffen voor rond de €20,-.

Azijn: da’s pas fijn!

Ook de geur van azijn vinden wespen niet fijn. Zet er een bakje van op tafel (je kunt het ook verwarmen) en ze blijven vanzelf ver weg!

Wierook / Koffie

Koffie en wierook vinden wespen ook al niet lekker ruiken. Kijk wat je in huis hebt en probeer het maar uit!

Op internet zijn er nog veel meer tips te vinden, zoals een zak met water vullen, maar de beste ervaring heb ik persoonlijk met kruidnagel. Van 20 wespen op een middag naar geen een gezien de middag er na, sinds ik de bakjes met kruidnagel heb neergezet.. 

Veel succes!

PS: Heb jij nog meer handige tips? Laat ze in een reactie achter!

wasp1

Samen alleen

Samen met Rosan van der Zee schreef ik onderstaand lied, Samen Alleen.

Het is bedoeld om mensen een hart onder de riem te steken tijdens deze bijzondere tijd. ❤️

Zang en muziek: Rosan van der Zee

Tekst: Chrisje en Rosan van der Zee

Yoga in pyjama met een zak chips

Door Rosan van der Zee

Je ziet het momenteel overal voorbijkomen op Facebook en Instagram. Foto’s en filmpjes van mensen die in de meeste vreemde houdingen liggen en obsessief op hun ademhaling focussen. Stretchend en kreunend zijn ze naarstig opzoek naar hun innerlijke rust ten tijde van quarantaine.

Het antwoord is ‘yoga’. Een zin die ik maar al te vaak voorbij heb horen komen als tip om mezelf in deze tijd te helpen. Ik heb het geprobeerd, echt waar. Ik heb mezelf in de meest ongemakkelijke houdingen gemanoeuvreerd in de hoop dat ik vanuit die vreemde houding mijn rust ergens zie liggen. Die rust is helaas nog net zo ver te zoeken. Deze quarantainetijd is voor mij namelijk pure chaos. 

Iedereen komt met tips over hoe ik met deze situatie om moet gaan. Mijn psycholoog probeert het al weken voor elkaar te krijgen dat ik een planning maak. Steeds als ik aan het maken van een planning denk schiet ik al in de stress. Want het maken van een planning maakt de afwezigheid van alle zaken die er kortgeleden nog waren nog zoveel duidelijker. Bij elk gesprek moet ik haar dan ook vertellen dat het me nog niet is gelukt om een planning te maken omdat ik er zoveel paniek door ervaar. Nu hebben we eindelijk afgesproken dat we dan nog maar even wachten met een planning maken omdat het momenteel voor mij averechts werkt. Na die afspraak ervaarde ik eindelijk een klein beetje rust.

Heel de wereld lijkt te weten hoe ik met deze situatie om moet gaan… Ik moet een planning maken. Ik moet een nieuw patroon krijgen. Ik moet aan yoga doen. Ik moet mijn lessen blijven volgen via beeldbellen. Ik moet gezond eten. Ik moet vroeg op blijven staan. Ik moet blijven sporten. Ik moet me geen zorgen maken en me niet laten meeslepen. Ik moet mezelf niet te veel verplichten, maar ik moet me wel aan de afspraken houden.  

In een wereld die even stilstaat en een moment van rust gebaart, blijf ik voor mijn gevoel constant rennen.

Mijn wereld is een grote chaos, maar krampachtig blijf ik alles doen wat men zegt dat ik moet doen om de orde weer te vinden. Ik heb mezelf er zelfs op betrapt dat ik andere mensen dezelfde tips ging geven, terwijl ik er zelf helemaal niks aan heb.

Al dit ‘moeten’ zorgt voor mij helaas alleen maar voor het ervaren van nog meer paniek omdat ik constant het idee krijg dat ik het niet goed genoeg doe. Want waarom ervaar ik anders nog steeds zoveel stress, angst en paniek? Vergetend dat het heel normaal is om al die gevoelens te ervaren in deze tijd waar er zoveel verandert en onzekerheid is. 

Hoe ga ik er dan mee om? Ik heb geen planning en kijk elke dag wat ik aankan. Mijn patroon bestaat vooral uit mijn vaste eetmomenten en de vooraf bedachte gerechten omdat ik daar wel rust in vindt. Verder is het vooral een soort willekeurig ‘iene miene mutte’ spel. Ik volg geen van mijn lessen via beeldbellen omdat dit door mijn bel angst te veel paniek veroorzaakt. Wanneer ik sport doe ik dat omdat ik het leuk vind, het me fit houdt en omdat het me rust geeft, maar als ik er geen zin in heb dan doe ik het gewoon niet. Ik maak me regelmatig zorgen en barst dan in tranen uit als de paniek rondom de situatie me weer eens overvalt. Dat is niet erg, dat mag er zijn en is zelfs een logische uiting van emoties. Meestal geef ik mezelf daarna de rest van de dag vrij waarna ik lamlendig op mijn bed ga liggen. En ja, dat is op dat moment heerlijk.

Mijn tip die ik jullie wil geven: niks moet.

Zoek je eigen weg en manier om hiermee om te gaan. Ga yoga doen als dat je leuk lijkt, maar doe het ook vooral niet als het je niet leuk lijkt. Ga wandelen, een zak chips leegvreten, hardlopen, je favoriete series bingewatchen, schrijf een boek, blijf heel de dag in bed, maak een planning, houd je pyjama aan, ga naar je werk (kan eventueel ook in pyjama), voel je lamlendig, etc. Doe vooral niet wat niet bij ‘jou’ past. Mensen mogen je alle tips van de wereld geven, maar jij bent stuurman op je eigen schip en jij kiest via welke wateren je naar jebestemming komt. 

Deze tijd van quarantaine moeten we samen doorkomen, maar dat doen we allemaal op onze eigen manier. Tips zijn altijd welkom, maar ik kies zelf wat me wel of niet verder helpt. Er is geen goede of slechte aanpak, er is vooral gewoon een ‘aanpak’. Niemand kent mij beter dan ik dus ik heb er vertrouwen in dat ik mezelf hier doorheen kan slepen ook al zit ik het overgrote deel van die tijd in mijn pyjama.

Liefs,

Rosan van der Zee

Wil je meer lezen van Rosan? Ga dan naar haar Facebook pagina: https://www.facebook.com/roosvindteenweg/

Als angst je wereld is

Wat me op een of andere manier een beetje “troost” in deze periode, is dat niets voor niemand hetzelfde is gebleven. Iedereen raakt het. Direct of indirect. Zelfs de mensen die in ontkenning zijn en nog hutje mutje op elkaar geplakt in een bus gaan zitten. Zelfs de leiders van landen, zelfs de miljonairs en celebrities. Iedereen is uit zijn comfort zone gedwongen. Iedereen moet een nieuwe dagindeling vinden, een nieuwe manier zoeken om om te gaan met deze andere manier van leven. Collectief aanpassen om elkaar te redden.

Wat voor mij persoonlijk extra moeilijk is, is de angst. De angst in de nieuwsberichten, op social media, in de gesprekken met mensen (op afstand). Ik heb een angststoornis en daarmee leef ik eigenlijk al jaren zoals de meeste mensen nu leven: bang voor sociale contacten, bang om ziek te worden, bang voor van alles en nog wat. Eigenlijk ervaart iedereen nu een klein deel van hoe het is om met een angststoornis te leven: overal waar je komt is het bij je. Je staat er mee op en gaat er mee naar bed. En als je net even niet er aan denkt, komt er wel een fragment op de radio, een bericht op je telefoon, dat je weer er aan herinnert: ik ben er nog.

Wat moeilijk is aan een angststoornis hebben in een periode waarin angst regeert is dat hulp nu moeilijk op gang komt of zelfs stagneert. Waar ik eigenlijk zou moeten oefenen met sociale situaties, mag dat nu niet. Veilig thuis blijven is het advies en dat volg ik uiteraard op. Maar de wereld wordt zo klein dat ik nu al (hoe verrassend) bang ben voor hoe veel stappen terug ik hiermee maak, door niet te kunnen oefenen met kleine stapjes.

Maar dan denk ik aan de mensen die ziek worden en overlijden in de ziekenhuizen, dan denk ik aan de nabestaanden van die mensen, en dan relativeer ik mijn eigen problemen. Stel je niet aan, zegt mijn strenge brein tegen mezelf, wees dankbaar dat je nog leeft. En dat ben ik.

Maar wanneer straks alles weer mag, zullen de mensen met psychische klachten een extra inhaalslag moeten maken. Want de wereld die zo eng was – en recentelijk nog enger werd – moet dan weer betreden worden. Wat normaal al eng was, maar nu driedubbel zo akelig.

Stay safe, lieve mensen ❤️

Liefs,

Chrisje

Lieve juf en meester

Lieve juf en meester,

We wisten altijd al dat jullie werk belangrijk was. Iedere week vertrouwden we immers onze kinderen aan jullie toe, om te leren, te ontdekken en te groeien.

Als ons kind een huisdier verloor of een tand los had zitten, waren jullie de eersten die het hoorden op maandagochtend. Als wij als ouders bij jullie moesten komen op oudergesprek, waren jullie er niet alleen voor de kinderen, maar stiekem ook een beetje voor ons.

Nu onze kinderen niet naar school kunnen door Corona, zijn we ons nog veel bewuster geworden van hoe ontzettend waardevol en belangrijk jullie werk is. Als wij niet weten hoe we – in ons hoofd reeds bestaande – kennis moeten overbrengen op onze kinderen, mailen we jullie. Er wordt gebeld, waarbij we de gezichten van onze kinderen zien oplichten bij het horen van jullie stem.

We zien nu gemiddeld een fractie van wat jullie op een dag aan moeten kunnen. En dat is al veel.

Ik denk dat geen enkele ouder na deze periode – als onze kinderen eindelijk weer naar school mogen – jullie werk meer zal onderschatten. Onze kinderen missen jullie, hun klasgenoten, het klaslokaal. De liedjes, de verhalen, het plezier, het buiten spelen op het schoolplein.

Dus wanneer jullie onze kinderen missen, weet dan dat dat volledig wederzijds is.

Liefs,

Ouders Van Nederland

Bodem – Hoofdstuk 7

Ik ontdekte pas dat Pascal een bewogen verleden had, toen we al een half jaar samenwoonden. Ik zat op een doordeweekse avond op de bank met een kop thee toen ik een melding kreeg op mijn telefoon. “Joyce Stevens stuurt u een berichtverzoek.” Ik wist niet wie ze was, maar accepteerde haar verzoek, omdat ik nieuwsgierig was.

“Hallo,” kwam het bericht binnen op messenger.

“Hoi.” stuurde ik terug.

Het bleef lang stil. Ik werd nog nieuwsgieriger.

“Je kent me niet, maar ik ben een ex van Pascal. Ik wil je voor hem waarschuwen.”

Waarschuwen? Ex van Pascal? Razendsnel groef ik in mijn geheugen. Ik was al nooit sterk in namen, maar ik wist het bijna zeker: Hij had het nooit over een Joyce gehad.

Een naar gevoel bekroop me.

“Eh, oké…” stuurde ik terug.

Ik zag dat ze terug begon te typen. Wederom duurde het ellendig lang. Ik werd steeds nerveuzer en was blij dat Pascal niet thuis was. Hij moest overwerken en zou pas over een half uurtje thuis komen.

“Ik hoop dat je hem niet vertelt dat ik je dit stuur. Ik stuur dit om jou te waarschuwen. Pascal is agressief, gevaarlijk en hij gaat vreemd bij de vleet. Pas op jezelf. Je bent niet de eerste en niet de laatste.”

Gevaarlijk.. agressief? Zo was Pascal helemaal niet! Ik kende hem alleen als lief en zorgzaam. Ik voelde me meestal juist een prinses bij hem, hij droeg me op handen. En dit moest ik dan maar aannemen van een ex die ik niet eens kende?

“Bedankt, maar zo ken ik Pascal helemaal niet.”

Misschien was het zo’n ex die boos was omdat het uit was, dacht ik.

“Dan ken je Pascal nog niet. Stap er uit, echt, voordat het te laat is.” schreef ze, en drie seconden er na was ze weg. Ik kon niets meer terug sturen: ze had me geblokkeerd.

Ik voelde me heel ellendig. Mijn handen begonnen te trillen. Snel wiste ik het gesprek uit mijn lijst.

Toen Pascal thuis kwam, zei ik voorzichtig dat ik benaderd was door ene Joyce. Hij stond aan het aanrecht een fles bier open te maken en bij het horen van haar naam verstarde hij – het was maar een fractie van een seconde. Toen trok hij zijn schouders op.

“Ik was er al bang voor. Die heeft altijd al een obsessie gehad. Blokkeren die handel, liefje.”

“Dat hoeft niet; ze heeft mij al geblokkeerd.” grapte ik.

Hij draaide zich om, liep naar me toe en zei met een iets hardere stem: “Ik zei, blokkéren die handel.” Zijn blik was opeens ijskoud; zo had ik hem nooit eerder zien kijken.

“Oh, oké..”

Hij merkte dat ik schrok en ontdooide snel weer.

“Liefje, luister even naar me. Die Joyce is een borderliner met een obsessie. En die heeft ze helaas voor mij. Ze heeft me nooit vergeven dat ik het uitmaakte. Je wil niet weten op hoe veel manieren ze me bleef lastig vallen nadat ik het uit had gemaakt. Ze is niet helemaal goed bij haar hoofd, schatje. Het is echt beter als je haar blokkeert, anders gaat ze mij via jou blijven stalken. En ik wil niet dat jij last van haar krijgt. Echt.”

Hij wachtte niet eens af of ik ja of nee zou zeggen, tilde me snel op en kuste me. Hij draaide me rond in de woonkamer zoals hij dat zo vaak deed en ik moest weer vreselijk hard lachen. Gerustgesteld kroop ik tegen hem aan op de bank om een film te kijken.

Toch sliep ik amper, die nacht. Ik werd een aantal keren geschrokken wakker, pakte mijn telefoon, keek naar het scherm van Facebook, maar ik blokkeerde Joyce niet.

Als ze echt nog eens zou beginnen zou ik dat wel doen, dacht ik, voordat ik weg zakte in een onrustige slaap.

Bodem – Hoofdstuk 8

Ik voelde niets, toen ik Anna het water in duwde.

Het spartelen en happen naar lucht bezorgde me wel bijna een lachstuip, maar dat kon ook komen omdat ik net nog gesnoven had, op het toilet van het restaurant. Wellicht ook van de zenuwen, want deze keer ging ik wel een stap verder dan ooit tevoren. Ik wist dat ik tot veel in staat was, maar niet dat ik dit zou kunnen, en al helemaal niet zonder iets te voelen.

Nadat ik haar het water in duwde stond ik even stil. Ik keek op mijn horloge. Na een minuut liep ik weg. Ik had het koud en verborg mijn gezicht in mijn kraag; ik moest snel een kroeg vinden.

Ze had niet moeten gaan graven, dan was dit allemaal niet nodig geweest. Als ze gewoon was gebleven zoals ze dat eerste jaar was, goedgelovig en naïef, een beetje dommig, dan was er niks aan de hand geweest. Maar nee, uiteindelijk gaan ze graven. Allemaal. Het lijkt wel een collectief ritueel; ze zien eerst alleen het beste in je, maar na verloop van tijd zoeken ze allemaal iets om over te zeiken. Bij een normale man vinden ze dan wellicht iets onbenulligs. Dat hij te veel bier drinkt, of lui is. Aangezien ik geen normale man ben, schrikken ze zich dood als ze ontdekken wie ik echt ben.

Het is bijna om te lachen.

Meestal gaf ik dan gewoon wat waarschuwingen af, zodat ze zich uiteindelijk vanzelf gedeisd houden en uiteindelijk er vandoor gaan. Wat dat betreft was Anna de eerste die niet ophield. Die alles ontdekte. Toen ze zag wat ik allemaal op mijn kerfstok had – ik wist meteen wanneer ze het wist, dat merk je aan het witte kleurtje en de stilte – ging ze nog verder graven. Ze beet zich vast in mijn verleden, alsof ze ergens een antwoord zou vinden. Misschien zelfs een oplossing. Kinderlijk naïef eigenlijk, want er is geen oplossing. Ik had bijna medelijden met haar; ze bleef maar zoeken naar het waarom en naar oplossingen. Maar al snel vond ik het vooral heel irritant. Dat heb ik haar ook verteld tijdens ons laatste avondmaal; Je moet kappen met dat graven en zoeken, ik ben wat je ontdekt hebt. Ik ben niet te redden. Al zeker niet door jou. Haar tranen en stem irriteerden me mateloos, terwijl ze maar door bleef zagen.

Zoals zo vaak deed ze me weer aan mijn moeder denken: betrokkenheid veinzen, terwijl ik heel goed wist dat ze uiteindelijk zou doen wat ze allemaal doen: de benen nemen. Dat doen ze uiteindelijk, allemaal. Maar Anna was anders dan anderen. Ze had een extreem sterk geweten. Ik zag het aan haar gezicht. Ze zou me verlaten, uiteindelijk, maar dan zou ze toch bezwijken onder wat ze allemaal van me wist. Ze zou gaan praten, met vriendinnen, haar moeder, collega’s. Alles wat ik al die jaren zo zorgvuldig opgebouwd had zou in één klap kapot gaan, omdat zij haar mond niet zou kunnen houden. Terwijl ze nerveus aan haar servet bleef friemelen, moest ik de grootste moeite doen om haar niet ter plekke een hengst te verkopen. Ze kon nog zo goedgelovig denken dat er hulp was voor me, dat ik kon “helen”, ik wist dat het niet mogelijk was. Ze zag nog hoop, en dat zou me de kop gaan kosten.

Razendsnel bedacht ik hoe ik hier een eind aan kon maken. Mijn kop werkte niet mee. Ik wilde zo snel mogelijk weg uit dat klote restaurant, waar ik niet kon nadenken. Ik wil weg, dacht ik, en zij moet ook weg. Ik zou haar kunnen dumpen, maar dan nog zou ze actie ondernemen. Ze hield van me, dat wist ik. Ze voelde dingen die ik nooit kon voelen. Daarom zou ze me niet opgeven. Zou ze alles kapot maken. Terwijl ik haar in haar jas hielp, zag ik dat ze rilde. Toen we naar buiten liepen, werd ik heel rustig. We liepen langs de waterkant richting de parkeergarage. Ik wist wat ik ging doen. Ze was al jaren moed aan het verzamelen om zwemles te nemen, maar het was nooit gelukt. Ze schaamde zich dat ze als volwassene niet kon zwemmen. Verderop kwam een rustig stuk, een paar honderd meter voor de parkeerplaats. Als daar geen mensen zouden lopen, zou ik haar met het grootste gemak het water in kunnen duwen. Ik ging links naast haar lopen en pakte haar hand vast. Dat laatste deed ik niet meer vaak, dus keek ze me wat verbaasd aan. Met moeite ko

n ik nog een glimlach er uit persen. “Het eten was lekker, vind je niet?”

“Ja, het was heerlijk.” antwoordde ze vertwijfeld.

Toen we langs het stuk liepen waar het rustig was, keek ik snel om me heen. Er was niemand. In de verte hoorde ik mensen een kroeg uit lopen, maar dat was ver weg genoeg. Als ik het ga doen, moet het nu, dacht ik, en ik dacht aan al die keren dat ik er over fantaseerde hoe ik mijn moeders leven zou beëindigen. Als ik daar over fantaseerde, werd ik altijd heel opgewonden en nerveus. Nu was ik kalm.

Ik dacht aan alles wat Anna me af zou nemen met haar geweten; mijn carrière, mijn vrijheid, mijn geld. Ik nam een diepe teug adem en verstrakte mijn grip om haar hand. Ze keek me direct aan, alsof ze wist wat er ging gebeuren.

Ik stopte met lopen.

“Wat is er, Pascal?” Ze keek me angstig aan.

“Ik moet dit doen.” Ze wilde iets terug zeggen, maar ik duwde al. En hard. Ze struikelde achteruit, wankelde even op de rand. Haar mond ging open, ze sloeg wild met haar armen. Ik keek haar aan. Ze had beter kunnen weten. Met een stille plons viel ze in het water.

Een uur later stond ik in een kroeg, ik had bijna al mijn contant geld uitgegeven aan wodka. Een of andere scharrel die ik ooit eens mee naar huis had genomen zat op mijn schoot en tetterde in mijn oor. Ze rook niet naar Anna, ze rook naar goedkope wijn. Ik zag telkens Anna´s gezicht voor me. Dat irriteerde me. Maar ergens was ik ook opgelucht en blij dat het me gelukt was. Ik was veilig. Althans, voor nu. Ik had het ergste gedaan, na al die jaren denken dat ik zoiets niet zou kunnen. Ik dacht dat zelfs ik een grens had. Blijkbaar niet. Alles was verloren, en dat gaf me een rustig gevoel. Het was nu kop of munt: of Anna´s dood zou me achtervolgen en ik zou alles kwijt raken, of ik zou door kunnen leven zoals ik altijd leefde. Maar zolang ik nog kon leven zoals ik dat altijd deed, moest ik dat ook maar goed doen, bedacht ik, terwijl ik van mijn barkruk af stapte en wankelde. Ik moest eerst maar eens een nacht slaap hebben, morgen zou ik weer helder kunnen denken. De coke en de alcohol maakten me alleen maar suf en in de war.

Ik liep de kroeg uit en belde een taxi. Vanavond is niet de avond om dronken achter het stuur betrapt te worden, zo helder was ik nog. Terwijl ik stond te wachten op de taxi, voelde ik een hand op mijn schouder. Het was dat irritante mens uit de kroeg. Ze wilde met me mee, natuurlijk.

“Vanavond niet, schatje.” zei ik, en ik schonk haar nog een glimlach.

“Niet? Vond je het vorige keer niet fijn dan?”

Vorige keer, ik wist niet eens meer wanneer dat was. Ik kon me alleen herinneren dat ze het prettig vond dat ik hardhandig ben. Veel vrouwen vinden dat prettig, heb ik gemerkt. Maar ze zullen het nooit toegeven. “Jawel liefje, maar ik ga nu naar huis.” zei ik nog schappelijk, maar ze bleef aan me plakken. Haar handen verdwenen onder mijn jas, ze probeerde me in mijn nek te kussen, precies op de plek waar Anna me altijd kuste, voordat ze ontdekte wie ik was.

“Ik zei, ik ga nu naar huis.” zei ik, en ik duwde haar – nog veel harder dan Anna – van me weg.

Ze vloog haast door de lucht, viel wat ongelukkig tegen een paaltje aan. Jammerend van schrik en pijn lag ze daar, met haar veel te korte rokje opgekropen tot in haar taille. “Wat ben jij voor beest!” schreeuwde ze.

Ik liep weg, ik zou wel ergens anders wachten op een taxi.

“Na vanavond zal alles anders zijn.” zei ik nog tegen de taxichauffeur.

“You speak English?” antwoordde hij.

Alle gepubliceerde hoofdstukken van Bodem lees je hier. 

Zo kom je de quarantaine tijd door: 15 thuis toe te passen tips!

In deze tijd, waarin het sociale leven grotendeels stil is komen te liggen en we afstand van elkaar moeten houden, is het moeilijk om niet eenzaam en suf uren voor de televisie te blijven hangen. In deze blog dan ook 15 tips om de quarantaine tijd door te komen. Maar ook een oproep aan jou (ja, jou!): Heb jij nog leuke tips? Stuur ze mij via een privé bericht op de Chrisje Facebook pagina!

EEN
Burenliefde was nog nooit zo belangrijk als nu. Maak een praatje met je buurvrouw / buurman via de schutting (op afstand), of via je balkon. Heb je oudere buren? Informeer dan of het goed gaat met hun gezondheid en of je misschien iets kunt betekenen (mits je zelf geen klachten hebt natuurlijk).

TWEE
Creativiteit! Tekenen, knutselen, kleurboeken voor volwassenen, breien, haken, diamond painting, de keuze is reuze! Op YouTube vind je bovendien heel veel gemakkelijke tutorials op het gebied van tekenen voor beginners, maar eigenlijk wel van iedere mogelijk denkbare hobby. Tutorial zoeken, en beginnen maar!

DRIE
Die kast die je al drie jaar wilde reorganiseren, maar waar je niet aan toe kwam wegens tijdgebrek? Ga hem nu te lijf! Dit is het moment! Haal leeg die kast, even een sopje er door, en ruim hem weer zodanig in dat je al je 746 tupperware bakjes nu wel mét deksel bij elkaar hebt.

VIER
Als je het geluk hebt dat je een achtertuin hebt, zijn spelletjes zoals overgooien, badminton, basketballen goede manieren om aan je beweging te komen. Ook touwtjespringen, hinkelen (dankzij het hinkelpad van mijn dochter) zijn manieren om in beweging te blijven. En bovendien stiekem best wel leuk!

quarantine

VIJF
Heb je thuis fitness apparatuur? Afstoffen, die hometrainer! Pak die abbroller van zolder af! Gebruik je fitness apparaat niet langer als kledingrek! Dit is de tijd om je spieren weer sterker te maken 🙂

ZES
Yoga. Het klinkt misschien zweverig, maar dat is het heus niet. Ik probeer iedere dag minstens een à twee keer tien tot vijftien minuten yoga in te bouwen. Goed voor het lijf, je rekt de spieren, bouwt kracht op én je maakt je hoofd even leeg. Goed voor de ontspanning! Op YouTube zijn genoeg voorbeelden te vinden. Dit vind ik een goed beginnersfilmpje: https://www.youtube.com/watch?v=VaoV1PrYft4

ZEVEN
Schrijven. Schrijf een brief, start een dagboek, schrijf gedichten, een blog, wat je maar wilt! Op WordPress kun je met een beetje kennis van zaken een gratis blog starten. Wat houdt je tegen?

ACHT
Heb je een hond? Wilde je hem altijd al meer commando’s leren? Dan is dit het moment! Zolang je het leuk houdt voor je hond natuurlijk, dus niet te lang en op een positieve manier.

NEGEN
Lego voor volwassenen: een ideale manier om veel tijd mee om te krijgen, als je het kunt betalen 🙂

TIEN
Gezelschapsspelletjes! Monopoly, een potje kaarten, Uno, Halli Galli, 30 seconds, genoeg te spelen! Alleen moet je even iemand vinden die met je wil spelen…

quarantaine

ELF
Zing je graag? Download dan een karaoke app en zing er op los!

TWAALF
Skype, videobellen, FaceTimen.. er zijn heel veel manieren om in contact met elkaar te blijven en je vrienden en familie te blijven zien! Sommige mensen eten zelfs op deze manier samen op afstand. Hoe gezellig is dat?

DERTIEN
Grote lente-schoonmaak: Zeker nu is het geen overbodige luxe om je huis eens grondig van boven tot beneden schoon te maken. Gooi de ramen open, lucht het huis, ververs de lakens op je bed en maak de hele toko weer eens ouderwets helemaal schoon.

VEERTIEN
Belde je altijd te weinig met je ouders? Ook voor hen is het nu fijn als je eens wat vaker belt. En nee, je hoeft niet ieder uur aan de telefoon te hangen, maar ook voor hen is het fijn als je even interesse toont.

VIJFTIEN
Klusjestijd! En neeeeeeeee, niet allemaal naar de bouwmarkt rennen nu..! Je kunt vast wel iets bedenken wat je in huis kan doen, waarvoor je geen spullen hoeft te halen toch? Misschien heb je nog oude spullen die je met een beetje creativiteit leuk kunt pimpen!

Heb jij nog leuke tips?

Stuur ze mij via een privé bericht op de Chrisje Facebook pagina!

 

Bescherm winkelpersoneel: houd afstand!

Ik moest vandaag naar de winkel voor een boodschap. Ik verbaasde me werkelijk over het ronduit asociale gedrag van mensen richting winkelpersoneel.

Men houdt geen enkele rekening met de mensen die dag in dag uit ons eten in de schappen leggen en zorgen dat wij te eten hebben. Mensen leunen over hen heen, gaan vlak langs hen door, hoesten gewoon in hun richting.

Waar de cassières inmiddels gelukkig schermen voor hun kassa’s hebben gekregen in de meeste winkels, loopt het personeel van de vulploeg en de versafdeling onbeschermd rond tussen de mensen, dag in dag uit.

Gelukkig komen er nu beperkende maatregelen, zodat er geen ongelimiteerd aantal mensen de winkel meer in mag, maar als mensen dan nog zo asociaal dichtbij het personeel gaan staan hebben zij daar weinig aan.

Bij deze dus mijn oproep: wees geen droeftoeter. Denk na en houd ook minstens anderhalve meter afstand van winkelpersoneel. Voor jezelf en de mensen die er werken.

Steun Chrisje eenmalig!

Lees jij de Chrisje blogs graag? Steun haar dan via een eenmalige donatie zodat zij haar artikelen voor jou kan blijven schrijven!

€5,00

Juist nu: blijf contact houden met eenzame mensen, mensen met een depressie, burnout en andere psychische klachten

Zeker nu het coronavirus het hele sociale leven plat gooit, evenementen niet meer doorgaan en thuis blijven het advies is, is het van nog groter belang dan normaal om een (telefonisch of digitaal) oogje in het zeil te houden bij de mensen in je vriendenkring die psychisch kwetsbaar zijn.

Eenzame mensen, maar ook mensen met psychische klachten zoals een depressie, burnout of andere klachten zijn juist nu extra kwetsbaar. Regelmatig even telefonisch contact zoeken, beeldbellen of een whatsapp sturen doorbreekt al de stilte, kan helpen om gedachten te relativeren en even afleiding bieden.

Houd contact via telefoon, beeldbellen of whatsapp

Niet alleen bellen of WhatsAppen is goed om te doen. Met de mobiele telefoons van tegenwoordig kun je ook nog heel veel andere dingen samen online doen, om de eenzaamheid te verminderen. Je kunt bijvoorbeeld online spelletjes met elkaar spelen, zoals Draw Something, WordFeud, Kryss (een woord puzzel die je samen maakt om beurten), Snapchat.

Contact houden is belangrijk. Zeker mensen met psychische klachten zitten vaak veel ‘in hun hoofd’, hebben moeite met het verzetten van hun gedachten. Zeker nu mensen beperkt zijn in hun doen en laten en ook de hulpverlening meestal moet werken met telefonisch contact (wat begrijpelijk is voor ieders veiligheid!) is het des te belangrijker om te laten weten dat je aan iemand denkt.

Direct hulp in crisissituatie

Zo ziet onvoorwaardelijke liefde er uit! – door Annabelle Voogd

Annabelle Voogd – Wauwtist op instagram

Ik liep gisteren langs een weilandje met paarden, een jonge merrie kwam voorzichtig dichterbij. Ik streelde zachtjes haar nek, haar manen. Zo’n tien minuutjes stond ze rustig te genieten van de aandacht. Vervolgens snuffelde ze wat aan mijn kleren, probeerde ze nog een hapje te nemen van mijn haar en vertrok toen weer. Schreeuwde ik dat ze terug moest komen? Dat ze maar beter kon zorgen dat ze hier morgen, zelfde tijd, weer zou staan? Ging ik hysterisch rondrennen om andere mensen tegen te houden om haar lief te hebben? Nee, natuurlijk niet.
Wil je een pro worden in het geven van onvoorwaardelijke liefde? Grote kans dat je leermeester vlakbij je in de buurt is.
Ben je ooit teleurgesteld geweest in je hond, toen hij je niet bedankte voor die fijne wandeling? Of in je kat die geen cadeautje kocht toen je zijn kattenbak verschoonde?

Onvoorwaardelijk liefhebben betekent dat je iemand liefhebt zonder dat daar bepaalde eisen aan worden gesteld. We hebben lief in het huidige moment, maar als we het idee hebben dat onze gevoelens voor iemand morgen niet meer beantwoord zouden worden, trekken we onze liefde liever in. We zijn zo gewend geraakt om dingen te willen beheersen, om bepaalde uitkomsten te beïnvloeden, dat onze liefde vaak met een checklist komt.
Gek genoeg laten we die checklist vallen bij onze huisdieren. Als we terug willen komen bij het gevoel van onvoorwaardelijke liefde, helpt het om stil te staan bij onze relatie met onze dieren.
Er zitten geen verwachtingen aan deze liefde, en weet je wat daar zo ontzettend mooi aan is? Dat alles mogelijk is en dat het je keer op keer verrast. Hoe vaak ik niet een mega ‘Awwwwww’ moment heb omdat mijn hond spontaan met zijn hoofd op m’n schoot komt liggen, of wanneer ik in de stad een kat tegenkom die uit zichzelf even komt kroelen.
Sta eens bewust stil bij de liefde die je voelt voor een dier, voel je de rust die hier bij komt kijken? Geen eisen, geen verwachtingen, geen teleurstellingen.
Voel je dat? Zen he?
Pfoe. Dat lieve mensen. Dat is liefde.

Wil je meer van Annabelle lezen? Op http://www.instagram.com/wauwtist deelt ze wekelijks haar prachtige schrijfsels. ❤️

Narcistisch gereedschap: Jouw schuldgevoel

Er werd gevraagd naar een vervolg op mijn blog over narcisme in vriendschappen en relaties. In deze blog zal ik verder toelichten hoe narcisten in relaties en vriendschappen te werk gaan.

Een van de gereedschappen van de narcist, waarmee hij / zij je in een wurggreep kan houden, is schuldgevoel. Jouw schuldgevoel welteverstaan, want de narcist heeft dit zelf niet. Zoals ik al eerder uitlegde, gebruiken veel narcisten “gaslighting” als een manipulatieve methode om jou aan jezelf te laten twijfelen. Daarbij maken ze dankbaar gebruik van jouw verantwoordelijkheidsbesef. Immers, als ze jou een schuldgevoel kunnen bezorgen, of dit nu terecht is of niet, dan hebben ze iets om tegen je te gebruiken en je mee te manipuleren.

Lees verder onder de afbeelding

Misschien vraag je je regelmatig af: maar ik deed toch niets verkeerd? Waarschijnlijk is dat ook zo. Je deed niks verkeerd. De narcist weet zaken feilloos te verdraaien dat het er op neer komt dat jij iets verkeerd hebt gedaan, waarvoor je moet boeten in de vorm van iets wat de narcist van je wil.

Al snel nadat je het schuldgevoel in je schoenen hebt laten schuiven zal de aap uit de mouw komen: de narcist wil dat je iets doet, wil meer macht, wil jou meer in zijn of haar grip houden. Zolang jij je schuldig voelt en probeert iets goed te maken, heeft de narcist de touwtjes in handen. Precies wat hij of zij wil.

Een andere manier waarop de narcist de touwtjes in handen probeert te houden is negeren.

Als je iets doet wat de narcist niet bevalt, bijvoorbeeld kritiek uiten of iets voor jezelf doen, of iets doen waar de narcist jaloers van wordt, wordt negeren vaak ingezet als straf. Plotseling hoor je uren, dagen of zelfs weken niets meer. Je hebt de narcist gekrenkt, ookal was dit door bijvoorbeeld gewoon gelukkig te zijn. Dit kan niet, want jouw geluk draait niet om de narcist. De narcist wil al jouw onverdeelde aandacht. Dus neemt hij of zij precies dat weg: aandacht. Je wordt genegeerd totdat men vindt dat je het weer een beetje waard bent om tegen te praten. Dan volgt overigens vaak ook weer de verwijtende fase, waarin je schuldgevoelens aangesproken worden.

Zo gaat deze giftige cirkel door, totdat je door hebt wat er gebeurt en in wat voor relatie je terecht bent gekomen.

Samen alleen – Corona bij depressie – door Rosan van der Zee

De mens die zo gewend is om constant bloot te worden gesteld aan oneindig veel prikkels wordt opeens gedwongen om terug te keren naar een staat van onderprikkeling. De wereld die altijd zo oneindig leek, beperkt zich tot onze huizen. We willen van alles, maar kunnen bijna niets. Altijd tijd te kort verandert in altijd tijd te veel. Wat te doen met die leegte? 

De eerste keer dat ik het hoorde was ik me er nog niet van bewust. Ik wist dat het er was en dat het zich verspreidde. Het leek zo langzaam, maar de exponentiële kenmerken ervan maakt het onhoudbaar. Soms lachte ik erom en eigenlijk doe ik dat nog steeds. Nu lach ik alleen niet meer omdat ik het wat overdreven vind, maar puur om de situatie dragelijk te maken.

De verveling slaat toe en negatieve gedachtespinsels krijgen vrij spel om in mijn hoofd rond te zwermen. Ze vermenigvuldigen zich bijna nog sneller dan het virus zich verspreidt. Iedereen zegt dat ik positief moet blijven want we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Dit begrijp ik en ik probeer het zo goed mogelijk toe te passen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. De hele situatie beangstigt me en het vreet aan me. Het laat me niet met rust. Hiervoor had ik al behoorlijk te maken met mentale disbalans en ik weet zelfs nog dat ik zei dat corona er echt niet meer bij kon komen. Het is alleen een onafwendbare aanwezigheid geworden. 

Waar ik al gevoelig ben voor existentiële depressies komt dit gevoel nu genadeloos binnengestormd. Teksten als: ‘Het is zo mooi dat corona laat zien dat de wereld de mensheid helemaal niet nodig heeft en het zelfs misschien beter af is zonder.’ zijn voor mij niet bepaald motiverend want het beschrijft ongeveer de essentie van mijn depressies.

Het lastige is vooral dat ik naast de angst voor het onvoorspelbare net als velen te maken heb met verveling wat voor mij ook gepaard gaat met een gevoel van doelloosheid.Voor mij is ‘stilstand’ als het ware de ‘eindstand’ van mijn verhaal. Het zorgt er namelijk direct voor dat ik last krijg van depressie en suïcidale gedachtes. Essentieel is voor mij dan ook dat ik hier niet aan toegeef en dat ik mezelf bewust bezig blijf houden. Onder andere door deze tekst te schrijven.

Wat me ook niet helpt in deze tijd is het lezen van al het nieuws. Tja, waarom doe ik dat dan? Omdat ik ergens ook wel weer ‘up to date’ wil blijven. 

Al met al is dit alles niet de beste receptuur om met de situatie om te gaan. Wat kan ik dan juist wel doen om mezelf te helpen? Misschien is dat wel een veel belangrijkere vraag dan wat ik juist niet moet doen. Het menselijke brein kent immers het woordje ‘niet’ niet. Daarom maak ik voor mezelf een lijstje van zaken die ik al doe en die ik kan doen die bevorderend werken:

De corona survivalgids voor deze depressivo: • Teksten schrijven;• Gedichten schrijven; • Tekenen; • Aan boek werken;• Buiten wandelen; • Naar mijn paard gaan; • Met mijn katten knuffelen; • Muziek schrijven; • Huiswerk maken; • Sociaal contact via social media;• Planning opschrijven; • Wielrennen;• Hardlopen; • Stretchoefeningen (het lichaam moet wel soepel blijven); • Avondjes op de bank met familie koesteren; • Uitzoeken hoe ik misschien anderen kan helpen; • Reflecteren op positieve momenten;• Etc.

Eigenlijk is de lijst van zaken die ik wel kan doen best wel lang. Het einde ervan is niet eens bekend want hij blijft groeien. Zo krijg ik toch nog een beetje een positief gevoel. 

Ook vind ik het belangrijk om me er bewust van te blijven dat deze afzondering helemaal niet duidt op eenzaamheid. Ik denk eigenlijk dat we nog nooit zo verbonden zijn geweest met elkaar als nu. We doen dit immers allemaal voor elkaar en zijn samen alleen. Elke dag van isolatie is juist weer een dag waar we er voor de ander zijn. Daarbij kan ik ook bedenken wat ikeventueel nog meer zou kunnen doen om te helpen, maar dit besef alleen is voor mij al een heel belangrijk uitgangspunt. Als ik me dan zo doelloos en nutteloos voel, kan ik me bedenken dat ik nu juist elk moment van nut ben voor anderen. Misschien word ik uiteindelijk ook ziek, dat is zelfs waarschijnlijk. Als dat gebeurt, werk ik weer mee aan de groepsimmuniteit waarmee ik dus ook weer anderen help.

Dus ja, het is lastig om met mijn brein positief te blijven in deze bizarre situatie (want dat is het). Toch heb ik hoop dat we hier sterker uitkomen. Dat we juist nu leren wat werkelijk belangrijk is. Dat al die prikkels voorheen misschien vooral een afleiding zijn van het werkelijke leven. Het leven dat ik vrees, maar tegelijkertijd ook zoveel lief heb. Ik heb het zelfs zoveel lief dat ik me er niet goed genoeg voor voel. Nu krijg ik de kans om werkelijk mijn steentje bij te dragen. Zo verandert de ‘stilstand’ plots in een ‘opstand’. Een opstand tegen de negatieve gedachtespinsels die nu vrij spel denken te kunnen krijgen. Ik geef me niet zomaar gewonnen en strijd door. Corona is voor mij naast het toeslaan van depressie ook de kans om er zonder prikkels als vluchtweg mee om te leren gaan. Zo ontdek ik in al het negatieve ook nog het positieve. Dit is mijn survivalgids om deze periode te doorstaan endaarna hopelijk zelfs sterker door te kunnen gaan.

Liefs,

Rosan

Samen met Rosan schreef Chrisje dit lied :

Zang en instrument: Rosan van der Zee

Tekst: Chrisje en Rosan van der Zee

Netflix: “I am a killer”

Sinds kort kijk ik op Netflix de serie “I am a killer”: een bloedstollende portret reeks van mensen die levenslang of on death row in Amerikaanse gevangenissen verblijven.

Iedere aflevering vertelt het verhaal van een moordenaar. Minder dan tien procent van de gepleegde moorden wordt gepleegd door een vrouw, maar ook zij komen aan bod.

Wat er voor zorgde dat ik met ingehouden adem blijf verder kijken, is de manier waarop het verhaal rond de moorden van verschillende kanten wordt belicht. Iedere aflevering begint met het verhaal, verteld door de moordenaar zelf; daarna volgen de verhalen van de mensen die er (zijdelings) bij betrokken waren: broers, zussen, ouders en andere familieleden van slachtoffers, vrienden van de daders, politieagenten, rechercheurs, leerkrachten en advocaten. Gedurende iedere aflevering wordt diep ingegaan op de omstandigheden waarin de persoon opgroeide en andere zaken die beïnvloeden hoe een mens zich gedurende zijn leven ontwikkelt.

De verhalen zijn natuurlijk stuk voor stuk schrijnend: een achtergrond van geweld, mishandeling, seksueel misbruik, verslaving en armoede vormt meestal de rode draad. In de meeste gevallen was de moordenaar eerder in zijn of haar leven zelf ook slachtoffer van geweld, mishandeling of misbruik.

Met deze serie biedt Netflix een nieuwe kijk op moordzaken die (gelukkig!) een ver van je bed show lijken, en laat de mensen zien die moorden gepleegd hebben, wat het met hun leven en de levens van mensen om hen heen heeft gedaan. Er zijn verdrietige stukken bij, er zijn verhalen van vergeving en verantwoordelijkheid nemen, maar ook worden er situaties geschetst waar je na het kijken van de aflevering nog wel een tijd over na blijft denken. Bijvoorbeeld bij het verhaal van de man die in zijn jeugd structureel zo hevig mishandeld en misbruikt was geworden dat het hem uiteindelijk zwart voor ogen werd en hij in een manische woede aanval zijn grootouders om het leven bracht.

Een aanrader om te bekijken.

Bron foto: Netflix

Narcisme en emotionele chantage!

“Het zal wel weer aan mij liggen. Ik doe ook niets goed.”
“Ja, laat mij maar weer in de steek.”
“Je weet hoe veel pijn dit me doet en toch doe je mij dit aan.”

Dit zijn een paar voorbeelden van emotionele chantage en manipulaties die narcisten handig inzetten om iets van je gedaan te krijgen. Ze gaan als het nodig is nog veel verder dan dat (faken hele ziektes of doen alsof ze zelf stervende zijn), maar vaak is dat niet nodig, omdat de slachtoffers van narcisten vaak hele verantwoordelijke mensen zijn met een groot plichtsbesef, die zich al snel schuldig voelen.

Als je niet oplet, doe je dingen die je eigenlijk niet wilde doen. Of zeg je ja op iets terwijl je nee wilde zeggen. Gooi je zelfs je hele agenda om, om de narcist te pleasen. Allemaal omdat ze feilloos weten waar jij gevoelig voor bent.
Narcisten zijn mensen waarvan je altijd dacht dat ze alleen in films bestaan. Die dingen doen waarvan jij dacht dat niemand dat ooit écht deed. Die liegen op een manier waarvan jij nog niet wist dat het mogelijk was. Veel mensen die in een relatie met een narcist terecht zijn gekomen, zien pas jaren later ‘het licht’.

Steun jij Chrisje met een eenmalige bijdrage van €5.-?

Lees jij graag de artikelen op deze website? Steun dan eenmalig de website door een bijdrage van slechts €5,-!

€5,00

“Hoe heb ik dit al die jaren niet gezien? Hoe heb ik de signalen kunnen missen?”
Dit vragen ex-partners en ex-vrienden van narcisten zich vaak af, op het moment dat ze beseffen hoe hevig het bedrog was.

Narcisten maken gebruik van jouw gevoel. Jouw liefde. En ja, ook van jouw naïviteit. Zodra jij geeft om of houdt van de narcist, heeft hij of zij vrij spel; het afwisselen van aardig en gemeen gedrag om je in verwarring te houden, het liegen en het manipuleren. Bovendien is de narcist er zo bedreven in dat mensen om hem of haar heen vaak pas veel later zien wat er eigenlijk echt gebeurde; hoe de narcist de mensen om zich heen als pionnen inzette voor zijn of haar eigen belang. Want dat laatste is het enige waar het voor de narcist om draait: zijn of haar eigen belang. Niets of niemand anders doet er toe. Zelfs hun eigen kinderen manipuleren ze van jongs af aan, zodat ook deze nergens meer tegen in durven gaan, óf zo beïnvloed zijn dat ze niet eens meer weten wat ze zelf willen.

Emotionele chantage is gemakkelijk te herkennen, als je weet waar je op moet letten. Waar je vooral op kunt letten is de slachtofferrol – dit is een rol die door de narcist Oscarwaardig gespeeld wordt. Op een slachtoffer kun je immers moeilijk boos worden, toch?

Hieronder enkele praktijkvoorbeelden van narcistische / emotioneel chanterende uitspraken:

  • “Ja, laat me maar weer allemaal in de steek.”
  • “Ik tel toch niet mee.”
  • “Niemand houdt van me.”
  • “Ik hou altijd rekening met jou!… (is meestal helemaal niet zo, maar dit klinkt zo mooi hè?)… En nu houd jij totaal geen rekening met mijn gevoel.”
  • “Ik doe mezelf wat aan / spring van de brug / ben suïcidaal.”
  • “Als jij weg gaat bij me, heeft het leven geen zin meer.”
  • “Ik wil je niet delen met anderen. Je bent mijn bezit.”
  • “Ik ben intens verdrietig en nu wil jij toch voor jezelf kiezen? Hoe kún je mij dit aandoen? Heb je dan helemaal geen gevoel?”
  • “Ik ben heel erg ziek en ik heb niemand anders om voor me te zorgen behalve jij.”
  • “Ik wist wel dat ook jij me uiteindelijk zou teleurstellen.”
  • “Ik ben heel erg diep teleurgesteld, maar doe maar wat je wil.”
  • “Als we dat gaan doen / daarheen gaan, moet jij …. (iets doen, of bij diegene blijven) want dan kan ik… (vul hier het eigenbelang van de narcist in).”

Binnenkort ga ik verder in op emotionele chantage en de gevolgen hier van.

Lees hier alvast de eerdere blogs over narcistische relaties en vriendschappen:

Een relatie met een narcist, hoe herken je het
https://chrisje.info/2019/12/02/een-relatie-met-een-narcist-hoe-herken-je-het/

Hoe voorkom je dat een narcist je manipuleert
https://chrisje.info/2019/12/06/hoe-voorkom-je-dat-de-narcist-je-manipuleert/

Steun Chrisje eenmalig!

Lees jij de Chrisje blogs graag? Steun haar dan via een eenmalige donatie zodat zij haar artikelen voor jou kan blijven schrijven!

€5,00

Rosan kreeg een aanval tijdens het hardlopen: “Zonder mijn redders had ik waarschijnlijk uren op het koude asfalt gelegen.”

Zoals jullie waarschijnlijk weten kreeg ik op 24 januari (2020) een psychogene niet-epileptische aanval tijdens het hardlopen. Deze gebeurtenis was ontzettend beangstigend en het heeft heel veel met me gedaan. Daarom heb ik er deze tekst over geschreven om mijn ervaring hiervan duidelijk te maken voor (vooral) mezelf en anderen.

Elk einde is de afsprong naar een nieuw begin. Steeds kom ik het weer tegen. De ene keer voelt het als een zijden laken die op me neerdaalt, de andere keer stort het op me als een allesvernietigende bom.

Ditmaal was het een kernbom en deze vernietigde bijna mijn lichaam. De grote rode knop om die kernwapens af te vuren bevond zich in mijn brein en zat er slechts voor de allergrootste noodsituatie. Die noodsituatie vond plaats op 24 januari. De dag waarop ik weer een einde tegenkwam en zelfs de dood in de ogen leek te staren. Het mentale werd een met het fysieke.
Ik had plannen. Veel plannen. Veel te veel plannen. Na een intensieve week op mijn opleiding waar ik me al niet helemaal mezelf voelde, zou ik van vrijdag tot en met zondag ook nog een weekend gaan werken. Voor ik hier in de middag naartoe zou gaan moest ik wel nog even mijn huiswerk maken, reflecteren, bellen over therapie, hardlopen en paardrijden. Niks moest natuurlijk, maar eigenlijk moest het allemaal wel.

Had ik het kunnen zien aankomen? Achteraf gezien wel, maar in alle eerlijkheid had ik dit nooit verwacht…

Daar liep ik dan door de polder. Muziek in mijn oren. Mijn benen die mijn lichaam voortdragen. De ‘runner’s high’ die me altijd weer tot rust kan brengen. Toch denk ik dat er ditmaal geen rust was. Want ik moest dit doen. Het hoorde bij de planning dus het moest uitgevoerd worden. Zo veranderde de ontspanning in overspanning.
Het is nu vooral een waas. Korte flitsen van de gebeurtenis komen soms terug. Een blauwe lucht; boomtoppen; een intense kou; pijn in mijn hoofd; het dichtklappen van een autodeur en iemand die over me heen buigt. “Het komt allemaal goed…” Een zin die bevestigt dat het echt niet goed gaat. Het zijn woorden die door me heen galmen, maar waarvan ik niet zeker weet of ik ze daadwerkelijk heb gehoord.

Een ambulance. Pijn. Zwart licht. Niets… Ben ik dood? Kalmte…
Had het hier beter kunnen eindigen? Gewoon stoppen. Hier. Klaar. Punt. Geen nieuw begin meer. Niet meer te hoeven vrezen voor het leven. Geen verdriet omdat ik zelf het leven heb verlaten, maar omdat het me is ontnomen. Je kunt immers beter stoppen op je hoogtepunt.

Het ging toch zo goed?
Ja, het ging zo goed. Alles leek me te lukken. Ik leek opeens de hele wereld aan te kunnen. Na jaren nergens meer energie voor te hebben, mijn zin kwijt te zijn geweest en slechts te hebben bestaan vanuit een onoverbrugbare zinloosheid. Nu ging het eindelijk goed! Is dat niet het beste moment om de pijp uit te gaan? Een hartstilstand met een definitief einde. Misschien komt er een voorzichtig kopje in de plaatselijke krant en een klein afscheid voor de paar mensen die het wat doet. Daarna kan ik gewoon weer vergeten worden. Zoals het hoort. Zo moet het zijn. Vind ik ook eindelijk mijn ‘nooit meer slapen’.

Wakker. Ik ben wakker. Waar ben ik?
Mijn moeder; ze staat voor me. Ze zegt dingen. “Ziekenhuis… Gevallen… Onderzoeken…” Ik hoor het half. Weet niet meer wat ik eigenlijk aan het doen was of wat ik aan het doen ben. De situatie dringt niet tot me door. Alles suist. Mijn hoofd bonkt. Mijn hart bonkt. Sneller en sneller. Ik adem. Ik adem. Ik stop. Waar is mijn adem!?
Ik verstijf en ik verkramp. Weet me niet goed te beseffen waarom. Ik ben er, maar ik ben er niet. Beelden en geluiden schieten door mijn hoofd: blauwe lucht; een man; een dichtklappende autodeur; boomtoppen; ambulance; ziekenhuis; een man; boomtoppen; een dichtklappende autodeur; ambulance…  De ruimte om me heen siddert en beeft waarna het zich vult met mensen in witte jassen. Ik word vastgepakt. Zacht en hard tegelijk. Ze grijpen en graaien. Ik probeer mijn adem te vinden, maar deze lijkt niet meer te bestaan.

Ik leef… maar ga ik nu toch dood?
Dood, dood, dood, was ik maar dood.
Nee! Ik wil niet dood.
Ga ik dood?

Iemand houdt een zak voor mijn mond. Het voelt alsof ik stik. Ik krijg geen adem! Mijn lichaam lijkt kapot te scheuren door alle verkrampingen. Alsof mijn spieren hun uiterste best doen om al mijn botten te breken.

Ze proberen een soort puf in mijn mond te stoppen, maar het lukt niet omdat mijn mond en kaken volledig verstijfd zijn. Ze spuiten iets in mijn neus, maar het lijkt niet veel te helpen. Ik voel een naald in mijn linker pols en er wordt een onbekende vloeistof mijn lichaam ingespoten terwijl iemand mijn arm in bedwang houdt. Iemand plakt een soort grote sticker op mijn borst die met kabels aan een groot apparaat verbonden is. Reanimatie!?

Ik ga dood.
Ik ga dood.
IK GA DOOD.

Dan stopt alles… Ik weet niet meer hoe, maar het stopt. Was het de onbekende vloeistof? Was het de spray in mijn neus? Was het iets dat ik zelf deed? Is dit nu een nieuw begin?
Ik krijg een masker op om me extra zuurstof te geven. Blijkbaar vroeg ik daarna aan mijn moeder of ze daar een foto van kon maken. Een foto die later in de krant te zien zou zijn. Ik kan me niet herinneren dat deze is genomen, maar blijkbaar is dat een soort primaire behoefte van me. Achteraf gezien niet een heel logisch reflex. Ik ben officieel onderdeel van de moderne mens.

Conclusie van de innerlijke kernbom: een psychogene niet-epileptische aanval. Gelukkig. Het was maar mijn brein. Het zit slechts tussen mijn oren. Een gedachte waar ik me even aan vastklamp, maar welke ik al snel loslaat.

De noodklokken zijn gaan luiden en de grote rode knop is ingedrukt. Ja, ik heb het overleefd. Ik heb het geluk gehad dat ik ben gevonden en dat mensen me konden helpen toen ik dat zelf niet meer kon.

Een dankbaarheid omsluit mijn hart. Want ik wil helemaal niet dood, ik wil leven. Dat is iets wat ik nu zeker weet. Ik besluit dat ik deze mensen wil vinden om ze te kunnen bedanken en zodat ze de situatie positief kunnen afsluiten. Dit kan ik het beste via een Facebookpost doen. Een post die later ietwat escaleert nadat het bijna 7000 keer is gedeeld. Maar goed, het bracht me wel wat ik wilde.

Er komt de volgende dag in het ziekenhuis nog een gesprek met een crisisteam, maar zoals altijd weet mijn rationele brein als snel de overhand te nemen en analyseert hij de boel feilloos. Ik mag naar huis. Toch moet ik beloven dat ik wat ga veranderen en dat ik hulp zoek.

Het ging toch zo goed? Eigenlijk wil ik niet veranderen… Toch weet ik dat ik naar mezelf moet luisteren. Al die anderen dingen die ‘moeten’ zijn daaraan onderhevig. Dit is het enige dat echt ‘moet’. Ik wil zoveel liever zijn voor mijn brein en lichaam. Ik wil liever zijn voor mezelf.

Zelfs als iets misschien goed voelt, hoeft het niet per se goed te zijn. Het is als de energie die je voelt als je koffie of energydrank hebt gedronken. Eventjes lijkt het je goed te doen. Toch is dit slechts valse energie. Een illusie van verkwikking die na overmaat verandert in een inzinking.

In dit geval ben ik mijn eigen koffie, mijn drugs, mijn eigen verslaving. Want door alles te doen wat goed voelt en mezelf hiertoe te gaan verplichten, ren ik juist mezelf voorbij. Ben ik slechts aan het doen zonder te beleven. Alsof ik alles wil inhalen wat me vroeger nooit is gelukt.

Ik kan het nu toch allemaal? Ik wil alles tegelijk en liever gisteren dan vandaag. Dat lukt me en dat lukt me goed. Tot ik het niet meer kan. Tot ik instort.

Ik kan het zo goed verwoorden. Ik kan het zo goed uitleggen. Toch stap ik onbewust in diezelfde valkuil. Ook ik ben helaas niet bestemd tegen de zwaartekracht.

Als alles dan lijkt te vallen, sta ik op. Dat zou ik normaal doen… Wat doe ik nu? Ik blijf nog even zitten. Ik kijk om me heen en onderzoek waar ik in terechtgekomen ben. We moeten doorgaan, maar ik doe het zittend. Ditmaal leg ik eerst een stevige fundering zodat het nieuwe einde langer wegblijft.

Geef me even.
Heel even.
Ik leer straks weer hoe te staan.
Ik kan altijd nog leren lopen.
Moet even bijkomen.
Dromen…
Over morgen.
Vandaag blijf ik zitten.
Niks moet.
Het komt goed.
Dit heb ik nodig.
Niet overbodig,
Tijd te geven,
Tijd te gunnen,
Voor een nieuw begin.

Rosan van der Zee

Volg Rosan hier op Facebook

Wat niemand zegt voordat je kinderen krijgt!

Ja, je krijgt er heel veel voor terug: het ouderschap. Mooie momenten, een mini versie van jezelf, liefde, kusjes knuffels. Maar…. ook griep, driehonderd verkoudheden, buikloop en grijze haren. Je moet er immers wel wat voor over hebben.

Dit is wat niemand je zegt voordat je kinderen krijgt:

  • Snot. Snot is overal.
  • Je gaat je veel meer dan ooit tevoren met poep en plas bezighouden.
  • Je gaat merken op precies hoe weinig slaap je toch nog je werk kunt doen.
  • Slaap wordt waardevoller dan ooit.
  • Je gaat uren lang Dora, Bumba, of andere visueel traumatische zaken zien langskomen op televisie, keer op keer.
  • Je toiletbezoek wordt het enige moment van de dag waarop je misschien drie minuten privacy hebt. En met misschien bedoel ik waarschijnlijk niet.
  • Je gaat regelmatig wallen creëren waar men in Amsterdam jaloers op is.
  • Je zult zurige babykots op meestal je allerbeste kleding krijgen.
  • Baby’s hebben perfecte timing: meestal krijgen ze een spuitluier tot achter in de nek twee minuten nádat je ze in hun nieuwste dure pakje hebt gehesen nadat je al te laat was voor een afspraak.
  • Je komt naar alle waarschijnlijkheid nooit meer op tijd op een afspraak.
  • Je komt op plekken die audiovisueel belastend of zelfs traumatiserend zijn, zoals binnenspeeltuinen, ook wel bekend als de broedhaard van vele virale infecties.
  • Je gaat je basisschooltijd herleven door het helpen met huiswerk en het wachten op een schoolplein.
  • Speelafspraken met kinderen uit de klas van je kind lijken in het begin heel leuk, totdat je een vriendje op bezoek krijgt dat non-stop schreeuwt en met een stift op de muren begint te tekenen. Daarna word je selectiever in wie je kind mee op de hut af mag slepen na school.
  • De eerste paar jaar verbruik je ongeveer zeshonderdtwaalf pakjes billendoekjes en snoetenpoetsers.
  • De geur van Zwitsal zal je voor altijd je baby laten missen.
  • Wie verzonnen heeft dat je de pijn van een bevalling zo weer vergeet, heeft waarschijnlijk een schroefje los.
  • Je zult ongeveer 836 zetpillen toedienen, die er tien procent van de tijd direct weer uit gelanceerd worden door een hoestbui van je mini-me.

Lees verder onder de afbeelding

  • Je zult naar pretparken gaan en geen een achtbaan beleven omdat je de grootste deel van de tijd met een kinderwagen in het sprookjesbos op zoek bent naar een toilet met verschoontafel.
  • Je zult ijsjes kopen die binnen een minuut op de grond liggen, waardoor je weer nieuwe ijsjes moet kopen. Je moet hiervoor weer opnieuw in de rij, en je krijgt ook nog eens geen korting op het nieuwe ijsje, tenzij je je kind zelf laat vragen, en dan nog vaak niet.
  • Op vakantie gaan wordt een ander verhaal: je kunt pas veilig naar Spanje rijden als je auto beschikt over minstens twee dvd schermen op de kopsteun, gemiddeld twee tablets en een bereidheid om bij iedere afrit tussen hier en Spanje te stoppen omdat er altijd wel iemand moet plassen.
  • Snot en poep zijn leidend.
  • Zindelijk maken betekent minstens een keer ondergeplast worden.
  • Je krijgt waarschijnlijk heel veel tekeningen en knutselwerkjes mee van de opvang, school en dagverblijf. Je moet hier altijd enthousiast op reageren, ook als je geen idee hebt wat het moet voorstellen of waar je naar toe moet met het voorwerp.
  • Je zult alle mogelijke oplossingen tegen krampjes gaan googlen, uitproberen en kopen. Als die krampjes maar stoppen en het krijsen daarmee ook.
  • Je kunt soms je kind nog horen huilen, zelfs als het twee dorpen verderop bij je moeder logeert. Dit is een teken dat je even rustig aan moet doen.
  • Je gaat geheid een keer je sleutels terugvinden in de koelkast.
  • Je auto wordt een verzamelplaats van snoeppapiertjes, snoetenpoetsers, vergeten knuffels en stukjes happy meal verrassingen.

Maar…. boven alles krijg je er heel veel voor terug! ❤️

Leven met ADHD: Er gaat zoveel om in mijn hoofd, schouders, knie en teen, knie en teen

Leven met ADHD is veel dingen, maar nooit saai. ADHD staat voor Attention Deficit Hyperactivity Disorder. Wie ADHD heeft zal dit wellicht ervaren als een zegen en een vloek. Het is niet altijd gemakkelijk, maar tegelijkertijd ook nooit saai om ADHD te hebben.  Dit stuk is goed om te lezen en te delen, omdat er veel negatieve informatie over ADHD bekend is, maar er ook heel veel positieve kanten zitten aan het hebben van ADHD. Stuiter lees je mee? 

Mensen met ADHD zijn snel afgeleid, vandaar het Attention Deficit stukje. De aandacht er bij houden kost ons vaak immens veel moeite, tenzij we ergens ontzettend in geïnteresseerd zijn, en dan nog kost het vaak moeite om niet afgeleid te raken door de langs rijdende auto, de vlieg op de muur of doordat we simpelweg een merknaam op je T-shirt zien staan, waardoor we opeens ongecontroleerd hard nadenken over mode-ontwerpers en catwalks. We hebben dit zelf vaak niet door, het gebeurt automatisch. Het is geen desinteresse in jou als persoon; we willen er niemand kwaad mee doen. Ons brein is gewoon overactief, waardoor we soms zouden willen dat we met een honkbalknuppel alle inkomende ideeën en gedachten er uit konden meppen.

We zijn creatief

pexels-photo-213775Heb je behoefte aan mensen met veel ideeën om mee te brainstormen? Dan heb je aan mensen met ADHD goede gesprekspartners. Tenminste, als we niet halverwege bedenken dat we nog boodschappen moesten doen. We zijn een oeverloze bron van creativiteit en ideeën, we bedenken graag creatieve oplossingen voor problemen, soms nog voordat deze problemen ontstaan. We zijn vaak goed in creatieve beroepen. Veel bekende artiesten en kunstenaars hebben ADHD! Plekken waar vooral wordt verwacht dat je om kunt gaan met ad hoc situaties, zijn vaak de plekken waar mensen met ADHD uitblinken. Zet ons echter niet te vaak aan een saaie routinematige klus, want dan raken we volledig in de ban van alles behalve waar we mee bezig moeten zijn. Tijdens stressvolle situaties kunnen we vaak bijzonder helder nadenken en direct handelen waar anderen bevriezen; wel moeten we daarna een aantal uren bijkomen hiervan. Want hey, we zijn ook maar mensen. En ja, al die stress prikkels kunnen ook ons te veel worden.

We kunnen impulsief zijn

Impulsiviteit is een onderdeel van ADHD waar veel mensen last van hebben – in meer of mindere mate. Naarmate we ouder worden, wordt de impulsiviteit gelukkig vaak wel wat minder heftig. We kunnen ’s ochtends nog een rustdag gepland hebben, en om twaalf uur ’s middags die zelfde dag kun je ons tegenkomen in de GAMMA, omdat we plotseling besloten hebben dat we ons verveelden en het de hoogste tijd was om de bovenverdieping te gaan renoveren. Dat is toch leuk? We denken snel, reageren snel, en daardoor kunnen we soms voor een ander onnavolgbaar lijken. Vraag ons echter naar de reden en we leggen je met liefde onze logica uit. Wellicht is het voor jou niet logisch, maar voor ons wel. Ook hier proberen we niemand pijn te doen met onze impulsieve acties: soms kunnen we onszelf gewoon niet beheersen.

Speedyyyyyyyy! 

We kunnen soms sneller gaan dan de wereld normaal vindt. We geven bijvoorbeeld al antwoord op je vraag voordat je hem (helemaal) gesteld hebt. We jump in to conclusions, soms sneller dan noodzakelijk. Dat brengt ons wel eens in de problemen. Van de andere kant kunnen we wel ontzettend snel schakelen en reageren als de situatie daarom vraagt.

Veel mensen met ADHD hebben een groot empathisch vermogen en zijn zeer meelevend; daarnaast zijn we in staat om situaties van alle kanten te bekijken en ons goed in te leven in anderen.

Met ons grote probleemoplossend vermogen – doordat we outside the box denken – werpen we vaak een frisse blik op situaties of problemen.

pexels-photo-127968

Soms gaat het mis en lopen we tegen problemen aan door onze impulsiviteit of hyperactiviteit. Dat gebeurt wel eens vaker in het leven van iemand met ADHD, zeker als je nog jong bent. Maar daar leren we wel van dat we gewoon weer moeten en kunnen opstaan en opnieuw beginnen. Mensen met ADHD hebben dan ook vaak een grote veerkracht ontwikkeld.

Hyperfocus

Wanneer iets onze interesse heeft, kunnen we ons bijzonder goed concentreren. Of het nu werken op de PC is, of een film over een onderwerp dat ons bijzonder interesseert: als we eenmaal geconcentreerd zijn kun je een bom naast ons laten afgaan; we zullen niet op of om kijken.

Hyperactiviteit

Jaaaa, we hebben een berg energie, maar ook als we doodmoe zijn kunnen we hyperactief zijn. Ja, we friemelen, wiebelen, tikken met een voet, tikken met een pen, frutselen. We kunnen hier niets aan doen; dit zijn foefjes en trucjes die we onszelf hebben aangeleerd om stil te kunnen blijven zitten  en niet door de kamer te gaan rennen. Stil zitten en opletten tegelijk zijn voor iemand met ADHD heel moeilijk te combineren. Het liefst bewegen we, dan leren we het meest. Maar als we dan toch stil moeten blijven zitten, moet er in ieder geval een hand of een voet in beweging zijn, dus mocht je je er aan storen, bedenk dan: het gewiebel voorkomt nog veel erger gedrag, haha!

Hilariteit, bloopers en vriendschap

ADHD kan vervelend zijn, maar ook leiden tot hilarische situaties. Zo kun je met iemand met ADHD in de grappigste situaties belanden, al is het maar vanwege hun spontane ideeën en briljante blunders. Mensen met ADHD zijn dan ook leuk om bevriend mee te zijn, alhoewel je hen wellicht wel iets vaker dan gemiddeld zult moeten herinneren aan gemaakte afspraken. Want…. we hebben vaak wel een agenda, maar soms ook twee agenda’s omdat agenda twee er leuker uit zag met al die kleurtjes en alles, en de afspraak stond nog in die oude agenda, maar die waren we helemaal vergeten door de mooie kleurtjes van de nieuwe agenda en waren net bezig met het overschrijven van de afspraken uit de oude agenda in de nieuewe agenda maar toen roken we dat de lasagne in de oven begon te verbranden omdat we vergeten waren een timer te zetten en toen zijn we vergeten door te gaan met afspraken overschrijven.. en bovendien hadden we het niet in onze digitale agenda gezet, waardoor we geen herinnering op ons scherm kregen en het dus straal vergeten waren! Logisch, toch? Kortom; wil je zeker weten dat we ergens bij zijn, bel of app ons dan even van te voren. Succes gegarandeerd!

Liefs,

Chrisje

img_0562

 

Zeven jaar schrijven

Ik schrijf al zeven jaar voor jullie – en voor mezelf – op deze website. Ik deel met jullie mijn verwonderingen, ergernissen, dieptepunten en hoogtepunten. Ik verdiep me in onderwerpen die me boeien en schrijf er over. Jullie reacties laten me lachen, ontroeren me, geven me nieuwe inzichten.

Toen ik zeven jaar geleden met mijn website en Facebook pagina begon, dacht ik: wie zit er nu te wachten op wat ik schrijf? Maar inmiddels – zeven jaar en 30.000 volgers op social media later – denk ik dat niet meer.

Laatst kreeg ik een bericht van een vrouw die schreef dat ze dankzij mijn blogs het roer om had durven gooien in haar leven. Ze had een stap gezet in haar carrière die ze jaren lang voor zich uit had geschoven. Dat raakt me.

Het doet iets met me dat ik mensen help, ook al is het van een afstand. Ik kreeg ook een bericht van iemand die een zware depressie had en zich eindelijk begrepen en gesteund voelde door mijn columns over burn-out en depressies. Het doet me heel veel om dat te lezen.

Ik schrijf al van kinds af aan om dingen te verwerken, te begrijpen, te delen. Ik vind het mooi als ik daarmee andere mensen help. Er is zo veel haat en negatief gedoe op internet, dat ik blij ben een positief steentje bij te dragen. En dat zou ik niet kunnen zonder jullie!

Liefs,

Chrisje

Waarom praat niemand over de overgang?

Pas geleden was ik bij mijn huisarts. Daar ontdekte ik dat ik vervroegd in de overgang* ben.

Terwijl ik dit nieuws liet bezinken, drong het langzaam tot me door hoe weinig ik eigenlijk wist over de overgang, of – om het helemaal correct te zeggen – de *perimenopauze, want in de overgang ben je officieel pas als je al een jaar niet hebt gemenstrueerd. Als je je nu afvraagt wat dat is, de perimenopauze, dan begrijp ik dat, want ik wist ook niet wat het was. De perimenopauze is de periode voorafgaand aan de menopauze (overgang). Tijdens die periode die leidt tot de overgang schommelen je hormoonspiegels als een malle en kun je daardoor last hebben van een heel aantal zeer vervelende symptomen die veroorzaakt worden door die wisselende hormoonspiegels, zoals:

  • depressieve gevoelens
  • heviger bloedverlies
  • onregelmatigere menstruaties
  • hartkloppingen
  • voedsel intoleranties (die je voorheen niet had)
  • verandering in lichaamshaar
  • opvliegers
  • nachtelijk zweten
  • overgewicht
  • vaginale droogte
  • mood-swings: innerlijke onrust, neerslachtigheid
  • drogere en slappere huid
  • droge / geïrriteerde ogen
  • veranderd slaappatroon

De perimenopauze is eigenlijk de verandering voor de verandering. Het wordt ook wel vergeleken met de puberteit, want die hormonen kunnen je ook tijdens de perimenopauze best van slag maken. Veel vrouwen zijn zich er niet eens van bewust dat hun klachten hiermee te maken kunnen hebben, en ook huisartsen zijn lang niet altijd goed op de hoogte van overgangsklachten. 

menopauze 2Toen ik er achter kwam dat ik dus duidelijk beland ben in de perimenopauze, ging ik eens informeren bij vrouwen in mijn omgeving, aangezien ik er nooit iemand over gehoord had. Plotseling kreeg ik hele verhalen te horen over hevig bloedverlies, hartkloppingen, slapeloze nachten en depressies. Waarom wordt hier zo weinig over gesproken? Moet je je als vrouw schamen als je lichaam zich klaar begint te maken voor de onvruchtbare jaren? Is het dat we ons er voor schamen dat we ouder worden? Maar dat worden we hopelijk toch allemaal als het goed is?

Het taboe rondom de overgang (en de aanloop daar naar toe) is jammer; veel vrouwen zullen rondlopen met zorgen om onverklaarbare, vage klachten die wel heel hinderlijk zijn in het dagelijks leven. Jammer dat we daar en masse over zwijgen. Het is immers een heel natuurlijk proces. Ook weten te weinig vrouwen dat er zoiets bestaat als een overgangsconsulent; vaak worden een aantal consulten zelfs vergoed door de zorgverzekering. Daar kunnen vrouwen praten met iemand die heel veel verstand heeft van de overgang, hormonen en alles wat daarbij komt kijken.

Gelukkig heeft niet iedere vrouw even veel last van klachten door de overgang of de perimenopauze. Maar wat zou het mooi zijn als er opener over gesproken zou worden: menig vrouw zou daarin herkenning vinden en wellicht ook opluchting.

Liefs,

Chrisje

img_0562

 

 

Strookt je gevoel vaak niet met je verstand? Dit is waarom!

Als kind – tot de leeftijd van ongeveer acht jaar – is je brein niet veel meer of minder dan een computer met een taperecorder die constant aangesloten is op de harde schijf die ‘je onderbewustzijn’ heet. Je brein downloadt de informatie die je krijgt van je omgeving.

Je onderbewustzijn downloadt alle informatie die je krijgt en is nog niet in staat om te bepalen wat correct is en wat niet. Alles wat je opslaat ziet het onderbewustzijn als waarheid. Pas later – rond je twaalfde – gaat je brein zaken ontwikkelen zoals logica.

Een baby heeft maar twee angsten: de angst voor harde geluiden en de angst om te vallen. Alle andere angsten loop je dus later in je leven op: waarschijnlijk vanuit je omgeving, gedownload door je onderbewustzijn.

Bang voor spinnen? Waarschijnlijk was een van je ouders er bang voor. Ben je er van overtuigd dat je dom bent? Waarschijnlijk heb je dan voor je achtste levensjaar vaak te horen gekregen “ben je nu echt zo dom?”.

Natuurlijk weet je als volwassene wel dat je bepaalde kwaliteiten en talenten hebt. Je bewustzijn weet dat je bepaalde dingen gewoon zou moeten kunnen. Je bewuste brein weet bijvoorbeeld dat je die bepaalde taak moet kunnen uitoefenen of leren. Wat is dan het probleem?

Negentig procent van wat we doen gaat vanuit ons onderbewustzijn. Slechts tien procent van onze handelingen op een dag zijn dus bewust. De rest gaat op automatische piloot. Je bewuste zelf weet dat het kan leren en overwinnen, maar je onderbewustzijn steekt daar maar al te graag een stokje voor: je bandrecorder heeft namelijk opgenomen dat je te dom bent om iets te leren en dat je er bovendien bang voor moet zijn.

Als je het in dit daglicht bekijkt, begrijp je beter waarom volwassen mensen zich vaak kunnen gedragen als peuters in een volwassen lijft. Snap je waarom de vrouw van in de veertig een woedeaanval krijgt alsof ze vijf jaar oud is omdat ze haar zin niet krijgt. Of waarom een volwassen man gillend op zijn stoel springt als hij een spin of een muis ziet. Het zijn “gekke” gedragingen bij een volwassene, maar logisch als je beseft dat we voor 90% automatisch vanuit ons onderbewustzijn reageren.

Daarom zijn bepaalde angsten of destructieve gedragingen ook zo moeilijk af te leren: het staat op de harde schijf gebrand die je onderbewustzijn heet. Om er van af te komen, zul je net zo lang het gewenste gedrag moeten repeteren en oefenen, tot het onderbewustzijn dit in de betreffende map in de verkenner heeft overschreven.

Aan de vrouw die ons weg keek uit de LIDL – omdat we hand in hand liepen

Aan sommige dingen kan ik niet wennen. Zoals sommige lezers van mijn blog al weten, ben ik lesbisch en heb ik in 2016 mijn coming out gehad. Sinds begin van dit jaar heb ik een relatie met een vrouw; en niet zomaar een vrouw, maar de liefste die er is.

Als je als twee vrouwen hand in hand over straat en door de winkel loopt, krijg je nog wel eens wat blikken toegeworpen. Meestal zijn het verbaasde of nieuwsgierige blikken: zoals mensen wel vaker kijken als ze iets zien dat afwijkt van het “normale”, whatever that may be. Die blikken, daar was ik vrij snel aan gewend. Ze kijken even, ik glimlach vriendelijk en meestal krijg je dan een glimlach terug. Ja, wij lesbiennes zijn net mensen.

Maar een tijdje geleden ging het mis. Het ging mis in mijn hart. Ik stond hand in hand met mijn liefde in de winkel, te bedenken wat we allemaal nog moesten halen. Terwijl we daar stonden kwam een vrouw langzaam langs lopen. Zij wierp geen vluchtige nieuwsgierige blik: haar blik sprak boekdelen.

Ze bekeek ons uitvoerig met een afkeurende blik die duidelijk maakte dat wij zouden branden in de hel. Ze schudde haar hoofd en keek vol walging naar ons. Ik wilde intuïtief de confrontatie aangaan en deze mevrouw aanspreken op haar gedrag. Gelukkig werd ik tegen gehouden.

Homofobie is helaas toch nog steeds alive and kicking in Nederland. Veel te vaak zie ik nieuwsberichten langskomen van LHBTI mensen die aangevallen, mishandeld -of erger- worden om hun geaardheid. Natuurlijk denk je daarover na en ben je daar ook wel wat angstig voor. Op sommige plekken let je ook wel extra op je omgeving. Soms let je zelfs te goed op. Soms denk ik er ook helemaal niet over na, totdat ik de blikken zie en weer bewust er van word dat onze liefde voor anderen blijkbaar een bezienswaardigheid is.

Maar hoe veel mensen ons ook afkeurende blikken toewerpen: ik blijf hand in hand lopen met mijn lief, om de simpele reden dat ik hun goedkeuring niet nodig heb of belangrijk vind.

Tolerantie, leven en laten leven; ik hoop dat dat meer gaat gebeuren in 2020.

Liefs,

Chrisje

Vervolg kort verhaal: deel 2

Deel 1 nog niet gelezen? Klik hier!

Terwijl ik terug liep van het toilet naar de barkruk waar ik mezelf zojuist op voor paal had gezet, zag ik dat Masha Joris aan de praat hield. Ze lachte veel te hard en zwiepte nog harder met haar haren. Joris praatte beleefd terug. Ik hees mezelf op de kruk naast Masha en verdiepte me in het schaaltje met nootjes alsof ik nog nooit nootjes had gezien. 

“Deze gast!” riep Masha veel te hard in mijn oor.
“Hij is hi-la-risch!” ze klopte hem hard op zijn schouder, waardoor hij zich haast verslikte in zijn bier.
“Ik weet jullie namen niet..”  zei hij.
“Ik ben Masha, en dit is natuurlijk mijn wonderschone collega Amy!” Ze wees naar me alsof ik een te winnen wasmachine was in een spelprogramma.
“Hallo Amy, hallo Masha.” zei Joris – en ik meende dat hij naar me knipoogde, maar het ging zo snel dat het ook kan dat hij gewoon een vuiltje in zijn oog had.
“Ober! Mag ik nog twee glazen wijn en een biertje?!” schalde Masha door het café. Ik had mijn glas nog half vol, maar hield haar niet tegen. Allereerst omdat Masha niet tegen te houden is als ze eenmaal op dreef raakt en ten tweede omdat ik voelde dat vanavond zo;’n avond was waarop je gewoon even niet de verantwoordelijke volwassene hoefde uit te hangen. Niet dat er veel avonden waren waarop ik dat wel deed, tenzij uit verveling.

De laatste tijd bleef wel vaker iets in mijn gedachten opkomen over verantwoordelijk en volwassen zijn, moet ik bekennen. Ik was vijfendertig en om mij heen hadden alle vrouwen wel op zijn minst een echtgenoot (of al lang een vriend), minstens een kind en een hypotheek. Ik daarentegen had geen relatie, geen hypotheek en zeker geen kind. Ik had ook nooit de urgente wens gevoeld om aan kinderen te beginnen; mijn eierstokken rammelden nooit. Een hypotheek leek me heel benauwend en een relatie lukte mij gewoon meestal niet: op de een of andere manier trok ik alleen óf bezette mannen aan, of mannen (en af en toe vrouwen) die psychisch totaal de weg kwijt waren, dubbellevens leidden, nooit zouden settelen – en al zeker niet met mij.

Ik leek voor iedereen vooral de ideale minnares te zijn; een rol waar ik mezelf nooit helemaal prettig bij voelde. En hoe ouder ik werd, hoe vaker de gelegenheid zich voordeed dat het klikte met mensen die al bezet waren. Natuurlijk wist ik wel dat het niet netjes is om met bezette mannen of vrouwen de kroeg uit te rollen, maar hé, ik ben ook maar een mens. Ik heb ook behoeften. Ik had mezelf plechtig beloofd nooit meer verliefd te worden; zo hield ik de afstand tussen mijzelf en de bezette mensen of psychotische types. Maar ergens knaagde het de laatste tijd wel aan me: wanneer zou het moment dan eindelijk komen waarop ik ooit wel een serieuze relatie zou krijgen met iemand die mij niet als “Collega Bas” in zijn telefoon zou zetten?

Ik keek schuin van achter mijn wijnglas naar Joris, terwijl Masha onophoudelijk bleef tetteren in zijn oor. Zou hij bezet zijn? Psychisch niet helemaal lekker? Zou hij een gezin hebben? Ik zag geen ring aan zijn vingers, maar wist wel beter dan dat. Hij was erg aantrekkelijk. Meestal vond ik mannen niet zo snel aantrekkelijk. Hij had een bepaalde uitstraling, iets gevaarlijks. Ik wist niet wat het was, maar ik wist wel dat het foute boel zou zijn. Ik zette mijn wijnglas aan mijn lippen en dronk met gulzige slokken, wachtend op het moment dat onvermijdelijk zou komen: het moment dat na een glas wijn of drie, vier onherroepelijk komt: Het moment waarop het me allemaal niet meer kan schelen.

Drie uur (en talloze glazen wijn) later strompelde ik met Masha en Joris de kroeg uit. “Als ik niet getrouwd was met die vervelende kerel van me, nou, nou, noouuuu, dan wist ik het wel!” sprak ze met consumptie tegen hem aan. Hij lachte en sloeg haar op haar schouder. “Jongensh, ik wens het jullie, slaap lekker hè!” giechelde ze, waarop ze naar links begon te lopen en ik haar snel nog naar rechts kon bijsturen. “Je huis is die kant op, Masha. Lukt het wel?” “Jaaaaa joh!” gierde ze het uit en wankelde verder de goede richting uit. Ik vroeg me nog af of ik met haar mee zou lopen, maar bedacht me net op tijd dat a) het me niet interesseerde en b) Masha wekelijks dronken haar weg naar huis weet te vinden zonder mijn hulp.
Nu Masha en al haar geluiden weg waren was het opeens akelig stil. Ik stak mijn handen in mijn jaszakken en probeerde nonchalant richting mijn eigen huis te lopen. Of nou ja, mini-huisje. Joris stapte aarzelend naast me en vroeg “Mag ik met je mee lopen?”
“Heb je niks beters te doen dan?”
Het kwam er bitser uit dan ik bedoelde. Ik schrok er zelf een beetje van.
“Momenteel niet.” lachte hij.
“Dan kan het.”
We liepen een tijdje zwijgend naast elkaar.
“Je bent niet zo’n typische vrouw geloof ik, hè?”
“Hoe bedoel je dat?”
“Nou, je praat iets minder, je bent wat directer, niet zoals …”
“Mijn collega Masha?” Ik lachte hardop. “Nee, gelukkig niet.”
“Inderdaad, gelukkig niet.”
Plotseling hield hij me staande. Zo plotseling dat ik bijna struikelde. Ik herpakte mezelf en vond mijn balans weer enigszins terug, terwijl ik hem aankeek.
“Jij bent gevaarlijk voor mij.” zei hij, terwijl hij met zijn hand mijn kin vast hield.
“Gevaarlijk?”
“Ja, gevaarlijk. Ik weet nog niet waarom maar ik weet wel dat je het bent.”
Ik keek hem strak aan een glimlachte.
“Er is maar een manier om daar achter te komen, denk je niet?”
Hij kuste me heel vluchtig, maar lang genoeg voor mij om te weten dat hij nou ook weer niet zó dronken was.

Ik had vaker mensen in een kroeg ontmoet, en ook vaker op deze manier naar huis gelopen. Maar vanavond voelde er iets anders. Joris voelde anders. Ik voelde me minder kil en koud van binnen, minder gevoelloos als de jaren daarvoor. Het voelde vreemd, onwennig. De nacht voelde anders. De lucht voelde kouder.
Niet verliefd worden – zei ik tegen mezelf in mijn hoofd. Wat je ook doet, word niet verliefd. Voor hetzelfde geld heeft hij een vrouw en drie kinderen en zit jij straks een jaar op hem te wachten terwijl hij je voorliegt. 
Ik had je nooit geloofd als je me toen verteld zou hebben dat ik een half jaar later zélf de bezette vrouw zou zijn – met de minnares.

pexels-photo-92248

 

 

Eten met Michael!

Michael is onze nieuwe kat een jongetje en wil je weten wat hij graag doet dan moet je door lezen. zijn lievelings hobby’s zijn eten en eten en eten en spelen.

michael1als Michael kon praten ging hij dit zeggen: als ik ga slapen ga ik eerst eten. dan ga ik slapen en dan als ik wakker word ga ik eten. voordat ik ga spelen ga ik eten en als ik klaar ben met spelen ga ik eten. dan ga ik mijn moeder vervelen, en daar krijg ik altijd honger van, dus ga ik eten.

sinds ik niet meer naar buiten mag, omdat ik steeds met mijn moeder in de tuin van de buren ging poepen, ben ik meer binnen en ben ik dus vaker dichter bij het eten.

michael2ik ben vaak moe maar toch wil ik meer energie krijgen en ga ik eten en dan ga ik alweer mijn moeder vervelen. soms heb ik mijn buikje zo rond gegeten dat ik tussen het spelen door in slaap val. maar raad eens waar ik dan van wakker word?

juist! van de honger!

 

groetjes de dochter van Chrisje

Britt

michael3

Dit wist je nog niet over lesbiennes

Af en toe krijgen mijn vriendin en ik de vraag: “Wie is bij jullie nou het mannetje?”.

Dat is natuurlijk een hilarische vraag als je er over na gaat denken, want als lesbisch stel gaat het er natuurlijk een beetje om dat niemand de man is, haha.

Sommige gay mensen vinden het vervelend om deze vraag te krijgen, maar wij proberen er met humor mee om te gaan. Dus gaan we het gesprek aan, want tegenwoordig zijn – als je doorvraagt – ook bij hetero stellen de rollen niet meer per definitie traditioneel verdeeld. Het is echt niet altijd de man die het vuilnis buiten zet of de vrouw die het eten kookt.

Bij ons is dus niemand “het mannetje”, ook al zie ik er uiterlijk vrouwelijker uit dan mijn vriendin.

We hebben dus ook geen traditionele rolverdeling. We koken om beurten of samen, poetsen ook allebei. Zij is wel handiger dan ik met klussen, maar daar laat ik me niet door weerhouden om mee te doen. Fysiek is ze ook wat sterker. Maar verder doen we de meeste dingen gewoon samen.

Hoe hebben jullie seks?

Nog zo’n veel gestelde vraag, vooral op plekken waar alcohol geschonken wordt 😆. Echter, deze beantwoorden we niet, want a) het is een onbeschofte vraag en b) daar heeft niemand iets mee te maken.

Mis je dan nooit… een man?

Nee. We missen nooit een man. We zijn niet voor niets lesbisch. 😂 Dat we lesbisch zijn maakt ons overigens geen mannenhaters: onze beste vrienden en familieleden zijn mannen. En ja, daar houden we heel veel van, op een platonische manier.

Wist je het niet altijd al?

Mijn vriendin kwam zowat lesbisch uit de wieg; ik kwam er pas heel laat, op mijn zesendertigste, achter. Iedereen heeft zijn eigen proces. Niet iedere gay zegt als eerste woordje “regenboog!”. Wel was er altijd een gevoel van anders zijn.

Als je op stoere vrouwen valt, val je dan niet gewoon toch op mannen?

Ehm, nee. Natuurlijk niet. Een stoer uitziende vrouw is nog steeds een vrouw.

Ik kan me niet voorstellen hoe het zou zijn om met een vrouw samen te wonen.

Deze horen we ook vaker. Zo heel anders is het niet, behalve dat je van hetzelfde geslacht bent en elkaar dus soms wel wat gemakkelijker begrijpt.

Wel moet je stevig in je schoenen staan als koppel van hetzelfde geslacht. Mensen begrijpen vaak niet wat je bent, kijken je raar of zelfs boos na als je hand in hand over straat loopt, of als je voor de ander iets gaat regelen.

Organisaties denken bij “mijn partner” vaak aan een man, totdat ik zeg dat ze een vrouw is. Maar gelukkig krijgen we ook hele mooie, open minded en lieve reacties, en hebben onze families aan beide kanten ons warm verwelkomd. Dat kan niet iedereen zeggen, helaas.

Liefs,

Chrisje

Ben je jezelf kwijt geraakt?

Als ik iets vaak heb gelezen op social media het laatste jaar, is het wel:

“Ik loop helemaal vast.”

“Ik liep tegen mezelf aan.”

“Ik ben mezelf kwijt geraakt.”

“Ik weet niet meer wat ik moet doen.”

“Ik ga op stilte retraite om mijn innerlijke pad te vinden.”

…….. en talloze varianten hierop.

Misschien is het antwoord in deze blog niet het antwoord dat je wil horen, maar wellicht is het wel het antwoord dat je nodig hebt om te horen:

Word wakker! En volwassen!

Lees verder onder de afbeelding

Heb je het gevoel dat je ver van jezelf verwijderd bent? Gooi eens een glas water in je eigen gezicht: je bent al dichtbij jezelf! Je bent jij! Je bent alleen verwijderd geraakt van wat je wil in je leven. Om daar achter te komen moet je keuzes maken.

En nee, dat is niet altijd gemakkelijk. Maar ja, het is wel nodig, anders ging jij niet van die termen rond slingeren als dat je op zoek bent naar jezelf en andere van dit soort grijs-gebied-kreten waar half Nederland ondertussen allergisch voor is geworden.

Je bent niet op zoek naar jezelf, je bent al jezelf. Je bent gewoon niet gelukkig!

Lees verder onder de afbeelding

Je wentelen in zelfmedelijden en zelfbeklag en vage termen waar niets concreet uit te halen is, is altijd gemakkelijker dan opstaan, je voeten in je schoenen zetten en EINDELIJK:

• die nieuwe baan zoeken,

• professionele hulp zoeken,

• een relatie beëindigen of herstellen,

• je excuses aanbieden voor iets waar je al veel te lang spijt van hebt,

• aan een opleiding beginnen

• etc.

Wacht je op iemand die je over je bol aait en je leven verbetert of verandert? Wacht je op iemand die jouw beslissingen voor je gaat nemen? Wil je dat? Het is niet realistisch – en niet gezond! – om te wachten tot anderen je problemen oplossen; welke eer behaal je daaraan?

Lees verder onder de afbeelding

Hoe mooi is het als het jou zelf is gelukt om je angsten onder ogen te komen? Als je je eigen demonen zelf te lijf gaat (indien nodig met professionele hulp)?

Hoe badass vind jij jezelf volgend jaar als je kunt terugkijken op een 2020 waarin je keuzes voor jezelf bent gaan durven maken? Waarin je uit die – oh zo comfortabele! – slachtofferrol bent gekropen en hebt laten zien dat je wel nog een ruggengraat hebt?

Het hele “op zoek zijn naar mezelf” is niet meer en niet minder dan een noodkreet en een roep om aandacht van mensen die heel verdrietig en bang zijn, en niet meer durven opstaan en zeggen: hier stopt dit geitenwollensokkengedoe, ik ben bewust van wat ik moet doen en ik ga NU mijn zaken aanpakken.

Zo. Dat moest ik even kwijt. 😊

Liefs

Chrisje

Mooie Voornemens voor 2020

Er zijn altijd mensen die aan de standaard goede voornemens doen voor het nieuwe jaar. Twintig kilo afvallen bijvoorbeeld, of stoppen met drinken of roken.

Hoewel daar helemaal niks mis mee is, heb ik nog wat suggesties waarmee je in het nieuwe jaar meer rust en geluk creëert voor jezelf. En geen zorgen: je mag er ook al dit jaar mee beginnen.

Doe elke dag iets leuks voor jezelf

Heb lief met heel je hart. Ook als dat eng is.

Durf kwetsbaar te zijn – het maakt je sterker

Wees liever voor jezelf

Lees verder onder de foto

Veroordeel anderen minder

Veroordeel jezelf minder

Laat schuld en haat los – het vergt te veel energie

Vergeef anderen om jezelf rust te gunnen

Lees verder onder de foto

Wees eerlijker, óók als de waarheid pijn doet

Geef vaker gratis spullen weg aan mensen die het nodig hebben

Geef het toe als je een fout hebt gemaakt

Lees verder onder de foto

  • En ten slotte:

    • Durf sorry te zeggen

    Doe elke dag één ding waar je bang voor bent – je wordt er minder angstig van

    Praat minder, luister meer

    Wat zijn jullie mooie voornemens?

    Liefs,

    Chrisje

    Hoe voorkom je dat de narcist je manipuleert?

    Mensen stellen mij vaak vragen naar aanleiding van mijn quotes en blogs over manipulatie en narcisme. Een van die vragen is: Hoe voorkom ik dat ik gemanipuleerd word? Of: Hoe stap ik uit een relatie of vriendschap met een manipulatief persoon?

    Ik wil je zo goed mogelijk antwoord geven op deze vragen. Ik wil daarbij wel benadrukken dat ik geen psycholoog of arts ben. Ik ben ervaringsdeskundige en deel mijn ervaringen graag met mensen die in ongezonde (werk- of privé) relaties of vriendschappen zitten en daar maar moeilijk mee om kunnen gaan.

    Om uit een narcistische relatie te stappen, moet je eerst een bewustwordingsproces doorlopen. Dit begint bij:

    Herkennen en erkennen

    De eerste stap is: herkennen en erkennen. Om gedrag te erkennen moet je het eerst herkennen. Heb je het door als je gemanipuleerd wordt? Zie je het patroon in gedrag? Narcistische mensen en manipulators zijn vaak zeer bedreven in het geleidelijk aanpakken van misbruik. Ze gaan stap voor stap te werk en verdiepen zich uitgebreid in jou: wat zijn je zwakke kanten? Wat zijn je grenzen? Waar ben je gevoelig voor? Pas als ze weten hoe je in elkaar steekt (en narcisten zijn hier zeer bedreven in!) gaan ze voorzichtig jouw grenzen opzoeken. Om narcistisch misbruik en manipulaties te stoppen moet je dus eerst weten en erkennen dat het gebeurt. Voelen wanneer het gebeurt. Meestal herken je het aan een onderbuikgevoel: dit klopt niet, fluistert een stemmetje. Dit onderbuikgevoel is je intuïtie: een heel waardevol iets wat je hard nodig gaat hebben terwijl je je losmaakt.

    Charme, snelheid en schuld

    Als narcisten iets hebben, is het charme. Krijg je het gevoel dat je gepaaid wordt, dat er geslijmd wordt waarna je wel bijna ja moet zeggen? Heb je vaak het idee dat een situatie zich zo snel ontwikkelde dat je pas later in de gaten had waar je precies mee had ingestemd? Narcisten en manipulators zijn charmant en snel. Ze weten dat de meeste mensen niet bedacht zijn op hun spelletjes en manipulaties. Daar maken ze dankbaar gebruik van.

    Een narcist kan een idee nog zo spontaan lijken te opperen; negen van de tien keer is dit vooraf uitgebreid voorbereid. Voor jou lijkt het snel te gaan, omdat de narcist je meestal tien stappen voor is. Charme + snelheid = ja zeggen op iets wat je niet wil. Precies wat de narcist van je verlangt. Heb je naderhand pas door dat je iets hebt toegezegd wat je niet wil doen? Oefen met het er op terugkomen. Een voorbeeld: “Je vroeg me of ik mee ging naar …, ik heb er over nagedacht en me bedacht. Ik wil daar niet heen, maar ik wens je veel plezier!”

    Een echte narcist of manipulator zal – als charme en snelheid niet meer werken – op je schuldgevoel in gaan spelen.

    Mensen die het slachtoffer worden van een manipulatieve relatie zijn vaak meevoelend, verantwoordelijk en zorgzaam. Zorgzame mensen willen een ander geen pijn doen. Dat weet de narcist: hij of zij maakt hier dan ook dankbaar gebruik van.

    Besef dat de narcist een studie heeft gemaakt van jou en je gedrag.

    Hij weet je zwakke punten precies te raken.

    Een narcist kan je een schuldgevoel aanpraten en/of manipuleren door:

    • …Plotseling heel verdrietig, maar wel begripvol te reageren. Hij of zij hoopt hiermee te bereiken dat je je bedenkt omdat je voelt dat hij of zij verdriet heeft.

    • …Zaken te noemen die hij of zij voor jou gedaan heeft. “Jammer, toen ik je hielp met… hoopte ik dat jij mij ook zou helpen.” Trap er niet in: in een gezonde relatie bezorgt iemand je geen schuldgevoel alleen omdat je iets niet wil.

    • …een extra charme offensief er tegen aan de gooien. “Ah, toe, liefje, alsjeblieft? Ik beloof je dat ik….”

    • …als een kleuter te gaan stampvoeten en dreinen. Narcisten schuwen geen enkele leugen of dreiging als het er op aankomt dat ze hun zin willen krijgen. Plotseling op sterven liggende familieleden, zieke huisdieren, geen leugen wordt geschuwd. Achteraf valt het dan opeens toch wel mee, maar dan heb jij al gedaan wat de narcist wilde en verzint hij of zij wel een reden waarom die urgente situatie opeens toch wel mee bleek te vallen. Trap er niet in. Hoe moeilijk ook.

    • …je te negeren. Narcisten weten precies hoe gevoelig je er voor bent. Ze negeren je plots uren of dagen lang om je te laten voelen hoe vervelend het is als ze niet in de buurt zijn. Op berichtjes wordt niet of amper gereageerd. Zinnen worden korter. Er wordt niet meer gelachen of gekust, er wordt alleen ijzige stilte op je af gestuurd, waardoor je onbewust of bewust zult voelen: dit krijg je als je niet doet wat ik wil.

    Herken je veel in bovenstaande tekst? In een volgende blog ga ik verder in op de stappen die je kunt zetten om te ontsnappen uit een relatie met een narcist.

    Luisteren naar je onderbuikgevoel en herkennen wanneer je gemanipuleerd wordt is een proces van oefenen, maar als je het eenmaal doorhebt, wordt het steeds gemakkelijker te herkennen.

    liefs,

    Chrisje

    De dingen die ik zeg in mijn slaap

    Als kind slaapwandelde ik. Ik liep slapend regelmatig naar de badkamer en terug.

    Ook viel ik heel vaak uit bed en sliep dan op de grond verder. Sinds ik Pfeiffer had in mijn puberteit kan ik ontzettend vast en lang slapen. Ik heb wel eens meegemaakt dat ik de wekker vergat te zetten en bijna vierentwintig uur later wakker werd. Daarbij schijn ik al jaren zelfs niet mijn mond te kunnen houden als ik slaap.

    Aangezien mijn liefste vrij gemakkelijk wakker wordt en dan ook direct redelijk alert is, krijg ik tegenwoordig regelmatig verslag van mijn slaap monologen. Ook is er volgens haar best een aardig gesprekje met me te voeren als ik slaap.

    Je vraagt je nu misschien af met wat voor bijzondere dingen ik me in mijn slaap bezig houd.

    Het antwoord is misschien teleurstellend qua heftigheid, maar wel grappig: ik heb het regelmatig over de Mc Donalds (“Dat hebben ze niet bij Mc