Ik ontdekte pas dat Pascal een bewogen verleden had, toen we al een half jaar samenwoonden. Ik zat op een doordeweekse avond op de bank met een kop thee toen ik een melding kreeg op mijn telefoon. “Joyce Stevens stuurt u een berichtverzoek.” Ik wist niet wie ze was, maar accepteerde haar verzoek, omdat ik nieuwsgierig was.

“Hallo,” kwam het bericht binnen op messenger.

“Hoi.” stuurde ik terug.

Het bleef lang stil. Ik werd nog nieuwsgieriger.

“Je kent me niet, maar ik ben een ex van Pascal. Ik wil je voor hem waarschuwen.”

Waarschuwen? Ex van Pascal? Razendsnel groef ik in mijn geheugen. Ik was al nooit sterk in namen, maar ik wist het bijna zeker: Hij had het nooit over een Joyce gehad.

Een naar gevoel bekroop me.

“Eh, oké…” stuurde ik terug.

Ik zag dat ze terug begon te typen. Wederom duurde het ellendig lang. Ik werd steeds nerveuzer en was blij dat Pascal niet thuis was. Hij moest overwerken en zou pas over een half uurtje thuis komen.

“Ik hoop dat je hem niet vertelt dat ik je dit stuur. Ik stuur dit om jou te waarschuwen. Pascal is agressief, gevaarlijk en hij gaat vreemd bij de vleet. Pas op jezelf. Je bent niet de eerste en niet de laatste.”

Gevaarlijk.. agressief? Zo was Pascal helemaal niet! Ik kende hem alleen als lief en zorgzaam. Ik voelde me meestal juist een prinses bij hem, hij droeg me op handen. En dit moest ik dan maar aannemen van een ex die ik niet eens kende?

“Bedankt, maar zo ken ik Pascal helemaal niet.”

Misschien was het zo’n ex die boos was omdat het uit was, dacht ik.

“Dan ken je Pascal nog niet. Stap er uit, echt, voordat het te laat is.” schreef ze, en drie seconden er na was ze weg. Ik kon niets meer terug sturen: ze had me geblokkeerd.

Ik voelde me heel ellendig. Mijn handen begonnen te trillen. Snel wiste ik het gesprek uit mijn lijst.

Toen Pascal thuis kwam, zei ik voorzichtig dat ik benaderd was door ene Joyce. Hij stond aan het aanrecht een fles bier open te maken en bij het horen van haar naam verstarde hij – het was maar een fractie van een seconde. Toen trok hij zijn schouders op.

“Ik was er al bang voor. Die heeft altijd al een obsessie gehad. Blokkeren die handel, liefje.”

“Dat hoeft niet; ze heeft mij al geblokkeerd.” grapte ik.

Hij draaide zich om, liep naar me toe en zei met een iets hardere stem: “Ik zei, blokkéren die handel.” Zijn blik was opeens ijskoud; zo had ik hem nooit eerder zien kijken.

“Oh, oké..”

Hij merkte dat ik schrok en ontdooide snel weer.

“Liefje, luister even naar me. Die Joyce is een borderliner met een obsessie. En die heeft ze helaas voor mij. Ze heeft me nooit vergeven dat ik het uitmaakte. Je wil niet weten op hoe veel manieren ze me bleef lastig vallen nadat ik het uit had gemaakt. Ze is niet helemaal goed bij haar hoofd, schatje. Het is echt beter als je haar blokkeert, anders gaat ze mij via jou blijven stalken. En ik wil niet dat jij last van haar krijgt. Echt.”

Hij wachtte niet eens af of ik ja of nee zou zeggen, tilde me snel op en kuste me. Hij draaide me rond in de woonkamer zoals hij dat zo vaak deed en ik moest weer vreselijk hard lachen. Gerustgesteld kroop ik tegen hem aan op de bank om een film te kijken.

Toch sliep ik amper, die nacht. Ik werd een aantal keren geschrokken wakker, pakte mijn telefoon, keek naar het scherm van Facebook, maar ik blokkeerde Joyce niet.

Als ze echt nog eens zou beginnen zou ik dat wel doen, dacht ik, voordat ik weg zakte in een onrustige slaap.