Door Chrisje VIP Blogger Rosan van der Zee

Ik wil graag sorry zeggen. Ik wil sorry zeggen tegen alle mensen die ik lang heb laten wachten. Mensen die steeds niks meer van me hebben gehoord. Zij die zich door mij verlaten hebben gevoeld. Zij die eindeloos hebben gewacht tot de vinkjes eindelijk blauw werden, maar niet wisten dat ik dit heb uitgezet. Zij die verdronken in verdriet omdat de trilling van hun telefoon bijna nooit eens mijn reactie bleek te zijn. Kortom: Ik bied mijn oprechte excuses aan jegens de slachtoffers van mijn gebrekkige reactievermogen op Whatsapp.

In deze moderne tijd, waarin we allen constant overspoeld worden met berichtjes en nieuwtjes, probeer ik dit wanhopig bij te benen. Helaas blijkt me dit vaak niet te lukken. Dus geloof me als ik zeg dat ik niet boos ben en dat het niet betekent dat ik je niet belangrijk vind. Het is alleen dat ik door de bomen het bos niet meer zie. Of eigenlijk: door alle berichtjes en nieuwtjes die binnenstromen lukt het me niet altijd om alles te beantwoorden.

Ben ik dan zo populair? Nee, dat valt wel mee. Het is wel zo dat ik een antwoord wil geven dat klopt. Dit houdt in dat ik er tijd in wil steken en erover wil kunnen nadenken in plaats van klakkeloos een antwoord te sturen. Daarom heb ik de blauwe vinkjes ook uitgezet. Niet om jou te pesten, maar omdat ik het berichtje wil kunnen lezen zonder gelijk te hoeven reageren. Voordat ik dit deed ontstond er vaak onrust bij de persoon die na het zien van de heilige blauwe vinkjes op mijn antwoord wachtte. Al snel werd geconcludeerd dat ik diegene negeerde.

Vervolgens moest ik bijna op mijn knieën gaan om voor mijn zonden om vergeving te vragen. Ik kreeg dan te horen dat het geen moeite kost om te reageren.

Als ik iets om ze zou geven zou ik dat wel even doen.

Ik zit alleen met iets opgescheept wat het mij soms lastig maakt om direct te reageren. Naast het feit dat ik een inhoudelijk kloppend antwoord wil sturen, is het ook nog eens zo dat ik een ‘leven’ heb en dus niet 24/7 met mijn telefoonscherm voor mijn neus kan zitten. Ook kan het zelfs zo zijn dat ik denk dat ik er al op heb gereageerd omdat ik het antwoord aan het bedenken was. Hierdoor lijkt het alsof ik nooit meer wil reageren, maar eigenlijk wacht ik vervolgens zelf op een reactie op een bericht dat ik nooit heb verstuurd. Op deze manier raken we samen verwikkeld in een eindeloos wachten. Zo zijn er denk ik vele vriendschappen gesneuveld.

Dus het spijt me. Het spijt me dat je even moet wachten omdat mijn telefoon niet aan mijn hand zit vastgeplakt. Het spijt me dat ik graag nadenk over mijn antwoord. Het spijt me dat ik niet ben opgewassen tegen de eindeloze stroom aan berichten.

Misschien kunnen we ook wel gewoon een keer afspreken en elkaar face to face spreken. Ik weet dat het best eng klinkt, maar als het oude niet lukt kunnen we altijd nog iets nieuws proberen. Misschien wordt het zelfs een trend en kijken we niet meer allemaal naar onze schermpjes, maar naar elkaar. Dat zou nog eens raar zijn. Toch is het denk ik wel het proberen waard.
Kun je volgende week? Top, spreek je dan!

Liefs,

Rosan