VIP Blogger Rosan van der Zee stond zes uur lang op een paal van 18 bij 18 centimeter. In deze blog vertelt ze over haar ervaring.

Waarom stond ik op 22 juni zes uur lang op een paal van 18×18 cm? Dat is een hele goede vraag. Terwijl ik er stond vroeg ik het mezelf ook af en toe eventjes af, maar al snel herinnerde ik mezelf aan het belang ervan. Ik stond er namelijk niet in mijn eentje. Nee, ik stond er met nog 299 andere mensen. Allemaal stonden we er met onze eigen verhalen, maar voor hetzelfde doel: zoveel mogelijk geld ophalen voor Stichting Mind.

Deze stichting is er op gericht om psychische problemen te voorkomen en mensen die hiermee te maken hebben steun te bieden. Dit doen ze niet alleen door het onderwerp onder de aandacht te brengen, maar ook door mensen informatie te bieden, onderzoek te doen, projecten uit te voeren en actie te voeren.

Naja, super goed natuurlijk! Zeker ook een doel waarvoor ik me wilde inzetten. Dit deed ik dan ook tijdens Last Man Standing. Een evenement waarbij 300 mensen zes uur lang op een paal proberen te staan om zoveel mogelijk geld op te halen.
Tja, daar stond ik dan op het strandje in Ermelo. Gespannen keek ik naar de grootse verzameling palen die in nette rijen door het water waren verdeeld. Vlak voor het begon, ging ik nog drie keer naar het toilet omdat je tussendoor niet even een plaspauze mocht nemen. Toen het moment aanbrak dat we ons naar onze palen mochten begeven, keek ik nog een twijfelend naar mijn teamgenoot. Gaan we dit echt doen? Bij wijze van antwoord verplaatst mijn teamgenoot zich alvast naar zijn paal en ik volg hem gestaag. Terwijl ik mijn moed bijeen probeer te rapen en bij paal zeven aankom – mijn paal – realiseer ik me al dat ik op het eerste obstakel ben gestuit. Hoe kom ik die paal op? Dit is extra lastig omdat ik een knieblessure heb en ik er ter ondersteuning een strakke brace om heb gedaan. Na eventjes te hebben geklunsd komt er al iemand naar me toe om me op de paal te helpen. Ik bedank hem hartelijk en zet mijn voeten netjes naast elkaar op de paal.

Mijn voeten passen alleen niet helemaal op de paal, zeker met de sandalen die ik aan heb erbij geteld. Ietwat onwennig probeer ik een redelijk comfortabele positie te vinden, maar die positie lijkt niet gevonden te willen worden. We nemen het maar even voor wat het is.
Ik kijk voor me uit en zie een menigte mensen op het strand staan die ons de gehele dag zullen gaan supporten. Al snel tellen we gezamenlijk af en luid het startschot. De teller begint te lopen en de zes uur gaat in. Here we go!

Als je ooit het idee hebt gehad dat je niet zo goed wist wat je met jezelf aan moest, kan ik je vertellen dat dat niks was vergeleken met wat ik op deze paal ervaarde. Je kon letterlijk niks behalve staan. Soms eventjes voorover bukken, maar niet te veel want anders ging je misschien onderuit.
Na twee minuten stapte de eerste persoon al af. Deze persoon kreeg een groots applaus omdat ze er toch maar heeft gestaan. Ondersteund door gejuig en gejoel liep ze richting de kant. Het werd me al snel duidelijk dat het eigenlijk niet uitmaakte hoe lang je hier zou staan; we zijn allemaal winnaars.

Gelukkig werden we ondersteund door een dj en Jasper Demollin die ons er met zijn eeuwige enthousiasme doorheen loodste terwijl hij zelf ook op een paal stond. Toen ik wat zekerder werd van mijn evenwicht besloot ik ook gebruik te maken van de muziek en lekker te dansen. Toen ik later de filmpjes terugkeek, zag ik dat ik de enige was die zo wild danste. Maar hé, ik had lol en dat is wat telt.
Tussendoor was er ook nog een Bingo ronde en mochten er mensen hun verhaal delen of gedichten voorlezen. Dat laatste gaf het hele tafereel ook een persoonlijke sfeer. Ik mocht ook nog een nummer zingen dat ik voor Last Man Standing had geschreven. Dit was best spannend, omdat je op het water de muziek niet goed hoort en je tijdens het zingen ook nog eens je evenwicht moest bewaren. Ook was ik bang dat ik zo nodig naar het toilet moest dat ik het tijdens het zingen in mijn broek zou doen. Het zingen ging gelukkig goed en daar kreeg ik achteraf veel positieve reacties op (thanks!). Ook bleek het gevoel dat ik naar het toilet moest na het zingen opeens te zijn verdwenen. Wellicht waren het dus ook wel de zenuwen.
Na een paar uur werden we ook verblijd met een yoga-sessie. Hoewel ik die rust wel fijn vond na al die harde muziek zorgde het er ook voor dat ik mij volledig bewust werd van de vermoeidheid van mijn lichaam. Ik was hierin niet de enige en voordat ik het wist stonden we met zijn allen ongegeneerd te gapen. Op zich was dit ook wel weer grappig.

Bij elk uur dat er voorbij ging telden we af en juichten we om te vieren dat we het weer een uur hadden volgehouden. Dit ging zo door tot het moment dat ik me plots realiseerde dat we bij het laatste uur waren aangekomen. Holy moly! Ik ging die zes uur misschien wel echt redden!
Het laatste uur was voor mij wel het zwaarst. Waar ik namelijk eerder mijn tijd had gevuld met gek dansen en grappig doen kwam nu het moment van de confrontatie: de minuut stilte. Een minuut stilte waarin we in gedachten bij alle mensen waren die hier niet konden zijn. Een minuut stilte voor de mensen waarvoor wij dit doen. Een minuut stilte waarin alle emotie plots mijn lichaam vulde. Alle herinneringen aan dierbaren die ik was verloren.

De herinnering aan een vriendin waarmee ik twee jaar eerder op een paal had gestaan. Het brak me. Het brak me volledig. Daar kwamen dan ook de tranen. Het besef van de pijn die ik altijd bij me draag.

Er kwam iemand naar me toe om me te helpen. Ze sprak troostende woorden en vroeg of ze iets voor me kon doen. Ik wist niet of ik het nu eigenlijk wel nog vol kon houden, maar iets in mij wilde er echt niet af dus ik vroeg of ik een tissue kon krijgen. Gelijk ging ze op zoek. In plaats van een tissue kwam ze terug met een strandlaken. Ach, dat zou ook wel voldoen. Dankbaar pakte ik het aan en droogde ik mijn tranen.
Ietwat gebroken, maar toch ook vastberaden rechtte ik mijn schouders. Ik hoorde het verdriet van andere mensen om me heen. Toch voelde ik ook hoe dit verdriet werd omgezet in kracht en een zekere vastberadenheid om dit af te maken.
Een strijderslied waande zich in stilte een weg door de lucht en vulde onze harten: We staan nog steeds. We moeten doorgaan. We zullen doorgaan. We doen dit samen om ons doel te bereiken.

Het laatste uur tikte door en de muziek begon weer te spelen. Uiteindelijk lukte het mij ook weer om me op de muziek te laten meevoeren en zelfs weer te dansen. Ik danste net zoals ik dat twee jaar geleden met mijn vriendin deed. Het was net alsof ze er eventjes weer bij was. Een vluchtige traan en een glimlach ondersteund door mooie herinneringen. Nog eventjes doorgaan. Samen doorgaan.
Zonder dat ik het doorhad was het uur voorbij. De laatste tien seconden. We begonnen af te tellen: 10…9…8…7…6…5…4…3…2…1…

Een luid gejuich dat zich over het water verspreidde, klonk als een vrolijk op hol geslagen orkest. Ik joelde mee en voelde hoe de tranen weer over mijn wangen liepen. Het is gelukt! Het is werkelijk gelukt!
Eén voor één werden we van onze paal geholpen. Ik werd er vanaf getild en tijdens het lopen ondersteund door twee mensen omdat mijn knie het inmiddels had begeven. Eenmaal bij de kant aangekomen stond mijn moeder al op me te wachten. Zij die mij zes uur lang heeft aangemoedigd en ik die zes uur lang mezelf aan die aanmoediging vastklampte.

Er is meer dan €85,000 euro opgehaald voor een doel dat ons allemaal aangaat. Geld dat zeker goed zal worden besteed en waarvoor dit het allemaal waard was. Naast het doel was het ook een persoonlijke overwinning voor iedereen die er stond.

We stonden er samen. We deden het allemaal. Hoe lang je er ook hebt gestaan, je hebt het gedaan. Een dag met een lach en een traan. Samen kunnen we de wereld aan.

Site MIND: https://wijzijnmind.nl/
Site Last Man Standing: https://www.doemeemetmind.nl/evenement/last-man-standing-2019

Liefs,

Rosan