Moeders (en vaders!) van kinderen met een diagnose hebben de pittige taak om dag in dag uit hun kinderen te begeleiden.

Hoewel ik geen één moeder van een kind met diagnose ken die niet zielsveel van haar kind houdt, zijn er ook periodes en dagen bij dat het opvoeden van een kind met diagnose nu eenmaal ontzettend belastend kan zijn. Soms even té belastend. Soms verlies je even je “cool”, je overzicht, of je geduld.

Er zijn dagen bij waarop we met de handen in het haar zitten, waarop ons geduld langzamerhand op raakt en waarop we het gewoon even niet meer overzien. Dat wil niet zeggen dat we niet van ons kind houden, het wil ook niet zeggen dat we het niet meer aankunnen – en het wil zeker niet zeggen dat we behoefte hebben aan goedbedoelde opvoedkundige tips.

“Eén kind met autisme opvoeden vergt vaak even veel energie als drie kinderen zonder autisme,” zei de kinderpsycholoog eens tegen me. Ik kon de man wel omhelzen, zo begrepen en gehoord voelde ik me daardoor. Soms heb je als moeder van een kind met een diagnose gewoon even begrip nodig. Een luisterend oor. Een schouder. Aanmoediging. Horen dat je begrepen wordt, dat je het goed doet.

Wat omstanders vaak uit goede bedoelingen gaan doen; zeggen wat je anders kunt doen. Dat je consequenter kunt zijn, bijvoorbeeld, of strenger, duidelijker, noem maar op. Hoe goed dit ook bedoeld is: het werkt vaak helaas heel ontmoedigend, want denk je dat we daar niet elke dag aan denken? Heb je enig idee hoe duidelijk en consequent we al zijn? Denk je dat we zelf niet al onze ergste criticus zijn? Bovendien gaat autisme – of wat voor diagnose dan ook – hier helaas echt niet van weg. Het kind wordt niet de dag er na opeens wakker zonder autisme door jouw duidelijkheid. Dat is de realiteit waar wij mee dealen: het beste wat je kunt doen is naar ons luisteren, begrip tonen en een knuffel geven. Laat de kritiek maar achterwege: die geven we onszelf al genoeg.

En als we dan die knuffel, dat luisterend oor en het begrip gekregen hebben, dan krijgen wij daar positieve energie van – en kunnen wij weer verder met het dagelijks voorbereiden van onze mooie kinderen op hun toekomst. Want dat doen we hoe dan ook, elke dag.