Als moeder (en ja, ook vader) ben je nooit meer zorgeloos: bij de liefde voor je kind komt ook direct na de geboorte een vrachtwagen vol zorgen en schuldgevoelens je oprit oprijden, die zich leeg kiept over jouw tot dan toe relatief rustige bestaan.

Doe ik het wel goed? Leg ik te veel druk? Te weinig? Is dat bultje normaal? Moet ik meer helpen met school? Minder? Is het normaal zoals ik het doe? Laat ik mijn kind te veel voor de TV zitten of achter de tablet?

Moet ik niet meer ondernemen met mijn kind? Of moet ik juist minder ondernemen, want verveling is gezond?

Heb ik genoeg geduld of te veel? Maak ik te weinig complimenten? Of maak ik er te veel en creëer ik een mini narcistisch monster met al mijn positieve aandacht? Help ik mijn kind omgaan met teleurstellingen? Laat ik wel voldoende los? Of laat ik te veel los?

Is het erg als ik er stiekem achter aan loop om te kijken of hij wel echt naar links en rechts kijkt voor het oversteken? Ben ik nu een helikoptermoeder? Is er iets mis met mij?

Heeft mijn kind koorts? Of voelt het altijd zo en maak ik me gewoon te druk? Hoorde ik hem of haar nu net huilen? Wat was ook alweer mijn hobby voordat ik moeder werd? Wie ben ik ook alweer?

Moeders vragen zich dit soort dingen aan de lopende band af. Wat we alleen soms niet doorhebben is dat dit ons juist goede moeders maakt en dat we best wat meer mogen ontspannen.