Het zeven-dagen-dieet, het drie-dagen-dieet, het ziekenhuisdieet, het komkommerdieet, het soepdieet…

Crash-diëten: je kent ze wel. Van die afschuwelijke manieren om jezelf zo snel mogelijk volkomen uit te hongeren, waarna je binnen 3.2 seconden alles weer bijkomt omdat je langs een snackbar liep en per ongeluk een frikandel rook.

Dan heb ik het nog niet eens over de bijwerkingen van zo’n crash-dieet: Niemand waarschuwt je voor de bijwerkingen: de huilbuien, de agressie, de chocolade hallucinaties, de afgekloven nagels, de (bijna) verbroken relaties en het in foetus houding om je moeder roepend voor de koelkast wakker worden.

Crash-diëten werken niet.

Ik kan het weten. Ik heb ze geprobeerd. Werkte voor geen meter. Ja: twee dagen. Of hooguit drie. Dan werd ik bibberig of viel ik gewoon om. En dan was er opeens weer een bord pasta to the rescue dat als een soort fata morgana voor me op tafel stond.

Een gezond eetpatroon aanwennen en daarvan je nieuwe levensstijl maken, dat werkt wel.

Ik ben nog niet helemaal bikini-ready voor de komende zomer; ik ben eerder nog een goed geconserveerde rolmops.

Maar het gaat wel al stukken beter. Ik maak betere keuzes, jojo niet meer. Ik haat mijn lijf ook niet meer, ik ben er van gaan houden. Met rondingen, putjes en al. Ik streef ook geen maat 36 na: dat mogen de twintigers lekker houden.

Een ding doe ik nooit meer: ik begin nooit meer aan een crash-dieet; dat is echt de beste manier om aan te komen.