Ik besloot ooit eens – vlak na kerst en nieuwjaar – om mijn papieren sportabonnement weer eens in de praktijk uit te gaan voeren. Ik ga van stille donateur naar actieve sportieveling! besloot ik, dus wurmde ik mezelf vrolijk in een sportbroek uit betere tijden en besloot ter plekke dat ik ook best zonder te ademen moest kunnen sporten.

“Hallo allemaal!” zei ik amicaal, terwijl ik de sportschool binnen wandelde, “..daar ben ik weer hoor, alles goed?” Ik knikte naar de receptioniste van de sportschool, die een wenkbrauw op trok, want geen flauw idee wie ik was, omdat in 2015 nog een hele andere receptioniste in de sportschool werkte. Een high five geven wilde ze ook al niet. Dat vond ik wel flauw, maar ik liet me hierdoor natuurlijk niet uit het veld slaan. Ook niet door het poortje dat opeens niet meer open ging, waardoor ik een vaginale kneuzing opliep omdat ik dacht dat ik soepel door zou kunnen lopen. Ik hapte even naar adem, en liep toen vrolijk met mijn pasje terug naar de receptioniste. “Het pasje doet het niet.” Ik overhandigde haar het pasje. “Oh, dat is nog een oude.” zei de receptioniste. Ze gaf me een nieuw pasje. Een glimmend en sterker exemplaar: passend bij hoe ik er vast over drie weken (of liefst morgen) al uit zou zien, dacht ik content.

Vrolijk hupste ik met mijn nieuwe pasje, mijn te strakke sportbroek en mijn oude handdoek naar de kleedkamers, om mijn tas op te bergen. Ik had haast om te beginnen, dus rende ik best hard de kleedkamers binnen. Wat is het hier warm zeg, en waarom is iedereen eigenlijk bezweet en naakt? De kleedkamers bleken een sauna te zijn geworden. En de mensen die daar in zaten hadden een lijf waarvan ik prompt verdrietig werd. “Sorry, verkeerd verbonden!” lachte ik, maar ze lachten niet terug. Flauw. Ik kreeg het er maar warm van, dus liep ik snel terug de grote fitness ruimte in, op zoek naar het kleedlokaal.

Hoe moeilijk kan het zijn om een kleedlokaal te vinden? Niet moeilijk toch? Moedig bleef ik rond lopen, en zelfs toen ik een soort stenen bowlingbal op volle kracht tegen mijn scheenbeen kreeg omdat ik toevallig even de andere kant op keek en iemand me blijkbaar for no reason dood wou hebben, bleef ik vrolijk doch mankend verder zoeken naar het kleedlokaal.

Ik weet niet meer precies of het gebeurde vóór of nadat iemand me behulpzaam aansprak met “Als u de diëtiste zoekt, die zit boven!”, maar opeens voelde ik me weer als de brugpieper op de eerste dag van de middelbare school: Klamme handjes, molliger dan de rest, precies de verkeerde kleding en een veel te zware tas, waarvan ik nog steeds niet wist waar ik die moest laten.

Ik was al wat vermoeid geraakt van het rondlopen door die sportschool, en mijn scheenbeen begon te roepen om amputatie, toen ik een milde, allerverwoestende paniekaanval voelde opkomen. Ik liet ik mezelf dus maar even op de grond zakken met mijn rug tegen de waterautomaat, in elk geval totdat de sterretjes zouden verdwijnen.

“Mevrouw?”

Wel ja, noem me ook nog mevrouw, dacht ik, dat kan er ook nog wel bij. Het klonk ver weg, maar ze stond dichtbij, want ik zag haar roze hippe sportschoentjes, maat 35 of zo.

“Ja?”

“Gaat het een beetje?”

“Ja hoor. Ik moet alleen even bijkomen.”

“Oh, heeft u te intensief gesport? Of te weinig eiwitten gehad soms?”

Nou, ik weet niet waar zij het over had, want ik had al heel lang geen broodje ei meer gehad. En ik doe het prima zonder. Alhoewel het nu wel zou smaken, met wat mayonaise er op.

“Ik eh, ik werd een beetje overweldigd..”

Ik keek omhoog. Het meisje keek me wat bevreemd aan. De sterretjes dansten drukker en drukker voor mijn ogen. Waarom stond ze niet gewoon even stil?

“Ik heb al lang niet meer gesport.”

“Ja, dan is het even wennen hè? Om weer te beginnen.”

“Ja, ik moet alleen even op adem komen…”

Ik hoorde haar nog iets antwoorden, maar ze klonk steeds verder weg. Ik dacht nog dat ze geen zin meer had in het gesprek en gewoon weg begon te lopen tijdens het praten zodat ik niet zou merken dat ze zich langzaam terug trok, wat ik zou begrijpen.

Maar toen ik een keer met mijn ogen geknipperd had, was ik opeens ergens anders.

“Waar ben ik?”

“U bent in de personeelskantine van de sportschool. U bent flauwgevallen, waarschijnlijk van te intensief sporten. We geven u even een banaan om weer op krachten te komen.”

Hm, dat smaakt wel, een banaan. Ik nam een paar happen en terwijl ik hap drie doorslikte besefte ik dat ik zojuist was flauwgevallen van NIET sporten. De schaamte kwam omhoog terwijl de banaan door mijn keel omlaag wilde: ze maakten even ruzie met elkaar, waardoor ik uiteraard ook nog bijna stikte.

“Ik eh, ik zal maar eens gaan.” zei ik, nadat een veel te jonge fitness instructeur me heel ongemakkelijk weer tot leven had gebracht met de heimlichmanoeuvre.

Terwijl ik weg liep, liet ik heel terloops mijn blinkende pasje in een prullenbak glijden, samen met mijn bananenschil, terwijl ik bedacht hoe hard ze zouden lachen als ze op camerabeelden zouden gaan terug kijken waar ik dan precies van was flauwgevallen, om er achter te komen dat het van helemaal niks doen was.

De frisse lucht was zalig toen ik buiten kwam. De schuifdeuren van de sportschool schoven definitief achter me dicht. De receptioniste had nog gezegd dat er op dinsdagavond een gymnastiekles was die gecombineerd werd met voedingsadvies, en ik heb haar daar verbaal heel vriendelijk voor bedankt en mentaal drie keer met haar kop op de balie geramd.

Ik wandelde naar mijn auto, mijn sportbroek was inmiddels één geworden met mijn vlees. Terwijl ik er naar toe wandelde, hoorde ik om me heen vogeltjes fluiten, ademde ik diep de frisse lucht in en voelde ik me opeens een stuk beter. Ja, wandelen, dat is veel beter, dacht ik. Dat ga ik doen.