Bliep!

Een appje. “Help!” zegt het beeldscherm van mijn telefoon. Het is de vriendin die me onlangs de foto van haar ontplofte woonkamer appte.

“Mijn kind kwam naar me toe en zei, heel trots, mama ik heb je getekend!” En kijk wat ze getekend had!”

Bliep! Een afbeelding komt binnen. Ik open de afbeelding en sproei van het lachen mijn thee over het aanrecht.

Als ik klaar ben met lachen, stuur ik een berichtje terug.

“Spre-kend! Hahaha!”

Bliep!

“Ik sta geportretteerd als een psycho clown met statisch haar!”

Plotseling herinner ik me het eerste mama-portret dat ik van mijn Kind ontving. Volop glimlachend nam ik nietsvermoedend een tekening in ontvangst, waarop ik zei “wat een mooie lichtgevende aardappel heb je getekend, schat!“.

Waarop Kind zei “Nee, niet aardappel, máma!”

Mijn kind had me getekend als een neon kleurige, vormeloze aardappel.

“Geen nood!” bliepte ik terug. “De portretten gaan steeds meer vorm en gelijkenis krijgen, hou vol.”

“Maar lijk ik dus niet echt op een statische killer clown?”

“Nee!” bliepte ik terug, gevolgd door een aantal voorbeeld portretten die ik sinds de neonkleurige aardappel had gekregen.

“Zie! Er is hoop! Ik ging van neonkleurige aardappel naar half-giraf half-mens!” bliepte ik bemoedigend verder.

“Oké, dan verlies ik nog even geen moed.”

Altijd fijn, om je medemoeders gerust te stellen. Ik ben ook wel heel benieuwd naar jullie portretten!