Het moederschap is natuurlijk een en al glorie, liefde en halleluja momenten. Een onuitputtelijke bron van prachtige liefdevolle en waardevolle momenten waarop je als moeder nog jaren kunt teren. Absoluut. 

Behalve soms. Soms sta je gewoon heel even, ietwat hallucinerend over een film genaamd Thelma and Louise, met een trekkend oog te wachten tot de tijd van de dag komt die de poorten opent naar Netflix: Bedtijd.

Een beetje zoals je tijdens de bevalling tussen de weeën door ligt bij te komen, wetend dat er zometeen weer een pijn scheut komt waar je van gaat jammeren om genade. 

Soms heb je van die dagen dat niks goed loopt, niks goed gaat, alles aanbrandt inclusief jij zelf. Dat je kind een en al verwijt lijkt richting jou, want jij wou niet even een klei kasteel maken, terwijl jij ondertussen je uiterste best deed om allerlei dingen te regelen tussendoor, die ook belangrijk waren. Zoals helpen met huiswerk en voeding. 

De ene “wee” na de andere wordt op je afgevuurd; je probeert alle ballen (verantwoordelijkheden) in de lucht te houden terwijl je het gevoel hebt het allemaal eigenlijk voor niks te doen, want niemand (NIEMAND!)  ziet immers in hoe veel moeite je doet. Gedwee en lichtelijk apathisch ga je maar mee op de golven van de dag, tolereer je de drama en probeer je de moeilijkste momenten weg te puffen. 

Maar net als bij die bevalling komt er ook een einde aan die dag. Bedtijd is gearriveerd. Netflix roept vanuit de woonkamer: kom maar! Ik wil je! Ik verlos je! Ik ben je ontsnapping!

Uitgeput en leeg en moe en met een trekkend oog en hunkerend naar televisie en bank en dekentje, breng je je kind naar bed. We hebben de dag overleefd, denk je. Wat een bevalling. En dan kijkt je kind opeens naar je, met die lieve oogjes, en krijg je een opmerking zoals “jij kan echt goed dingen maken hè mama.” Of “ik vond het leukste vandaag toen we gingen koken samen”. Of “ik vond het zo grappig toen je per ongeluk viel.”.

En dan zie je je kind weer, zoals net na de bevalling. Warm, lief, en nog zo heerlijk zonder flauw benul van volwassen problemen of verantwoordelijkheden. 

Dus knuffel je Het Kind, en dan nog eens, gewoon omdat het kan. En omdat je van Het Kind en De Knuffels van Het Kind meer houdt dan van Netflix. Netflix wacht maar even.