Er zijn twee soorten mensen in deze wereld;
1) mensen die snoozen en
2) mensen die de mensen die snoozen dood willen maken 

De definitie van snoozen is: langzaam wakker worden, de wekker met tussenpozen laten afgaan. Ik doe dat dus. En vaak. Als ik mijn wekker zet voor een doordeweekse werkdag, dan gaat dat zo:

06.35 uur – Melissa Etheridge met Come to my Window
06.40 uur – Een ringtone met een of ander hels kabaal
06.45 uur – Melissa Etheridge met Come to my Window
06.50 uur – Best I ever had van Gavin DeGraw
06.55 uur – Nog eens Best I ever had van Gavin DeGraw
07.00 uur – Melissa brult nog één keer
07.05 uur – Gavin DeGraw haalt ook nog eens goed hard uit

En die wekkers, die staan ieder op ‘herhalen’, wat betekent dat iedere afzonderlijke wekker nog eens tien keer om de vijf minuten herhaald wordt. Uiteindelijk is het dus een soort herrie mix van helse ringtones, Gavin en Melissa.

Ik weet dat het raar is. En zonde van mijn slaap, want ik kan natuurlijk ook om zeven uur opstaan en dan heb ik dat hele halve uur gewonnen. Maar zo werkt het dus niet. Mijn hersens hebben even nodig om op gang te komen.
Ik vind het dan ook heerlijk om nog even (om precies te zijn vijfendertig seconden) terug in mijn bed te springen en mezelf als een rolmops op te rollen in de dekens totdat de volgende wekker gaat.

“Ik hou heel veel van je, maar als jouw wekkers gaan dan wil ik je altijd een beetje killen.” zei een goede vriendin van me, nadat ik bij haar was blijven slapen na een avond doorzakken in de stad.
“En dan kijk ik naar je,” zei ze, “..en dan lig je zó vredig te slapen, met dat godvergeten klotekabaal in je oor toeterend, en dan draai je je gewoon nog eens om.”
“Maar! Maar! Vroeger was ik nog erger. Als puber versliep ik me regelmatig. Nu ik het zo zeg, ik werd vroeger altijd pas echt wakker als mijn vader heeeeeeeel hard riep dat het nu echt afgelopen moest zijn met de flauwekul en dat ik NU uit mijn bed moest komen. Omdat ik het de eerste tien keer niet gehoord had toen men me wakker riep. Ja, ik denk dat de gewoonte toen ontstaan is in mijn hersenen: Geen aanhoudend hard kabaal? Geen nood om wakker te worden!” 
“Gelukkig ben je verder wel heel lief.” verzuchtte de vriendin, hoofdschuddend.
Daar had ze gelijk in.
Als ik eenmaal wakker ben althans.