Ik bedacht me iets gisteren. Als alle dreigementen in de zogeheten digitale kettingbrieven die ik ooit gekregen heb zouden zijn uitgekomen, omdat ik er geen gehoor aan gaf of niet binnen zeven uur iets naar zevenentwintig vriendinnen terug stuurde, dan had ik inmiddels al dertig keer zeven jaar ongeluk gehad, wisten mijn vriendinnen niet dat ik ze zo ook een goede moeder vind en was er al tweeduizend-driehonderdachtenveertig keer iets WERKELIJK AFSCHUWELIJK VERSCHRIKKELIJKS gebeurd.

Daarnaast zou ik pak-em-beet vijfenveertig jaar slechte seks hebben, twaalf beschermengelen niet op mijn schouder hebben zitten en zou ik definitief naar de hel zijn gegaan wegens het niet typen van AMEN onder de meest afschuwelijke foto’s van gemartelde dieren en zieke kinderen, wat schijnbaar automatisch betekent dat ik geen hart heb. Of ziel.

Oh, en by the way, als ik per ongeluk op een rare status reageer, wil dat niet zeggen dat ik MOET meedoen met een of ander slecht bedacht spel, verzonnen door iemand die duidelijk tijd te veel had en moe werd van met zijn eigen tenen spelen.

Maar goed, misschien vergis ik me en zit ik er morgen vanuit de brandende hel om te balen. Dat kan natuurlijk ook.
Ik waag het er op.