Aan het typen…
Aan het typen…
Aan het typen…

Al zeker drie minuten zag ik dat ze aan het typen was, maar er kwam nog steeds niks. Ik verwachtte inmiddels minstens een heel lang en smeuïg verhaal. Wat ik kreeg, na ruim vier minuten wachten?
“Ik ben de was aan het doen.”
Oh. Thanks, moeder. Ik dacht ondertussen dat er iets spectaculairs onderweg was, dus dat viel ietwat tegen.

Mijn oma (zaliger) had eens een computer cursus gedaan, samen met opa (zaliger). Opeens kreeg ik regelmatig een email van oma. Oma had echter haar scherm instellingen op slechtzienden staan, waardoor ze typte in Arial 400. Best lastig lezen zo, een letter per A4 pagina.Toch las ik haar e-mails heel graag.

Opa belde na die cursus wel eens, over computer problemen. Of ik wist hoe Powerpaint werkte. PowerPoint? Vroeg ik. Nee, Powerpaint. Maar opa, het is of PowerPoint, of Paint…Er bestaat helemaal geen Power… oké. Goed.
Ga naar de rechter bovenhoek en zoek het kruisje.
Te lief.

Enfin.
Er is natuurlijk in korte tijd ook veel veranderd.

Soms moeten we ook accepteren dat er nu eenmaal mensen zijn die niet zo mee gaan met de nieuwste en snelste technieken, want ooit zijn we zelf ouder en houden we het ook allemaal niet meer bij. In het vervolg ga ik gewoon even de was vouwen als ik “Aan het typen…” zie. Doe ik ook iets nuttigs met mijn tijd.