Hè, gadverdamme. Hij komt er weer aan hoor, die commercieel georganiseerde niet-spontane dag der liefdesverklaringen. Ik kreeg wel eens zo’n kaart, je weet wel, zo een zonder afzender. Bijzonder jammer vond ik dat altijd, want tenzij ik het handschrift herkende kon ik niemand bedanken of voortaan hoogst ongemakkelijk ontwijken. 

Tegenwoordig is het een verplicht nummert; de winkels varen er wel bij (goed voor de economie, dat dan weer wel), de horeca ook. Mensen die single zijn zoals ik varen er minder wel bij. Want waar je je normaliter als alleenstaande moeder zelden alleen hoeft te voelen (druk genoeg met kind, werken, vriendinnen en andere leuke dingen), wordt de eenzaamheid je op Valentijnsdag bijkans de strot af geduwd. 

Ik krijg er maar uitslag van, die gedwongen toestanden. Dat kreeg ik ook al toen ik nog niet vrijgezel was, overigens. 

Dus deze Valentijnsdag kruip ik met twee chocolade repen onder mijn oksels onder mij pinguïn deken op de bank, zet ik een absoluut onromantische film op, ga ik er niet om treuren dat er nog geen leuke vrouw naast me slaapt, vier ik de extra ruimte in mijn bed en laat ik het aan anderen over om anonieme post te ontvangen of geraakt te worden door liefdespijlen. 

Ik schiet toch al liever met mijn eigen pijlen.