Hoe kán het in vredesnaam dat ik EVENTJES naar boven ga voor een nagelvijl en een pincet en drie uur later…

…de hele slaapkamer opnieuw gedecoreerd is, een boel was gevouwen is, het toilet gepoetst is en de bedden verschoond zijn, en ik beneden kom zonder nagelvijl of pincet? 

Echt hè. Ik snap dat niet. Ik ging toch echt alleen naar boven voor die twee simpele dingen. 

Maar ja, dan kom ik boven, begin ik te zoeken naar de pincet-die-gloeiendegloeiende-nooit-op-de-zelfde-plek-ligt, kom ik allerlei troep tegen in een nachtkastje, en dan begint het geëmmer. Plots kijk ik om me heen en zie ik – als in een openbaring! – driehonderdzevenenveertig projecten die gevoelsmatig acute urgentie hebben. 

Pas als ik drie uur later weer beneden kom, bezweet en moe van zeker drie van die driehonderdzevenenveertig projecten, realiseer ik me: wacht even. Ho eens eventjes. Ik ging toch met een andere reden naar boven?

Vertwijfeld bijt ik in gedachten verzonken op een nagel. Een gescheurde nagel. Oh, crap! Dat ging ik doen! De nagelvijl. En de pincet, want ik begin akelig veel op Bert (ja, die van Ernie) te lijken. 

Iedere keer hè. Iedere keer.