Vallen. Ouderwets enkeltje stoeptegels. Normaliter gebeurt het mensen vooral in de eerste paar jaren van hun leven, dat stoeptegelhappen. Toch kun je ook op volwassen leeftijd nog wel eens een smak maken. Het gebeurde me gisteren nog; ik liep naar buiten, bleef met mijn voet achter een opstaande stoeptegel steken en maakte een verrassend snelle duikvlucht richting kinderkopjes. 

Inflexibel als ik ben plofte ik plat op de koude grond, waarbij de inhoud van mijn tas nog een meter verder schoof. Het resultaat: een blauwe knie, elleboog en heup. 

Terwijl ik daar lag, dacht ik ook wel even: waarom helpt niemand me even? Ik bedoel, het was niet alsof ik op een afgelegen plek lag; het was midden in de stad. Verderop hoorde ik een man zeggen “Zo, die viel hard zeg!” maar als je dacht dat hij daarna acties meende te moeten verbinden aan zijn scherpe bevindingen, heb je het mis. Niemand kwam. Niemand hielp me opkrabbelen, dus deed ik het maar zelf.

Dit was niet de eerste keer overigens. Ik ben al op diverse druk bezochte plekken gevallen, en dat doe ik echt niet alleen op blue monday om mijn huidkleur aan te passen aan laatstgenoemde dag. Niemand raapt je op. Iedereen staat er bij en kijkt er naar. Is dat iets van tegenwoordig? 

Is het “wat op de grond ligt is vies!”? – maar dan voor volwassenen? Is het laksheid? Denken mensen, ach die hoort niet bij mijn roedel, lamaliggen? 

Ik snap het niet. Als ik iemand zie vallen, ga ik er op af. Kijk ik of ik kan helpen. Tenzij iemand zeer agressief en zwaar onder invloed lijkt, dan zal ik misschien hulp vragen. 

Waarom helpen we elkaar niet meer overeind? Zijn we zo ver van elkaar verwijderd?

Gisteren viel het me op dat mijn dochter zo veel vriendinnetjes en vriendjes heeft op school. Ik besprak met haar dat zij haar zo aardig vinden. “Dat komt omdat ik altijd kinderen help, denk ik.” zei ze bedachtzaam. “Als kindjes ruzie hebben of zich pijn doen, ga ik ze helpen.” 

Ik hoop dat zij later als ze groot is ook nog steeds mensen overeind helpt. Dat ze het niet verleert. Want er zijn er nog maar veel te weinig van over.