Het regent. Het regent al heel lang, heel hard. Ik dacht een paar avonden terug: oh, dat plasje kan ik wel doorheen rijden met mijn auto. Ik dacht verkeerd en veroorzaakte een tsunami.
Het is Nederland, dus wij zijn wel gewend aan een goede portie regen. Kelders die vol lopen, dijken die bijna bezwijken; we staan nergens van te kijken.

Maar na regen komt zonneschijn. Wanneer dat “na regen” precies is, dat weten we nog niet, maar ooit komt ie! En dan stel ik voor dat we onze landelijke klaagcultuur eens voor een keer aan de kant zetten en gaan doen waar de zon voor bedoeld is: aanbidden.

Met zijn allen “sorry hè, zon.” zeggen en niet klagen dat het te warm is. Niet eens denken dat het te warm is. Want ik heb zomaar zo’n vermoeden dat het een soort karma op ons afroept waardoor we de dag erna weer in onze poncho over straat moeten.

Dus tenzij je oud, ziek of een baby bent, waardoor je echt last hebt van de zon : stil zijn, en genieten. Vitamine D opsnuiven. Aanbidden. Slippers aan en in het gras gaan liggen. Doet voor ons humeur ook wonderen.