“Hoe zou je het vinden om dagelijks op je mobiele telefoon foto’s te zien van gemartelde dieren, ernstig zieke kinderen, spreuken van je buurman (die opeens een racist blijkt te zijn en roept dat iedereen met een andere afkomst “maar gauw moet tyfusoprotten”), foto’s van ernstige ongelukken en van de onder gepoepte kleren van de kinderen van je buurvrouw?”
Als iemand ons een aantal jaren geleden, toen we nog rondliepen met onze joekels van Hi-toestellen met dikke batterij en (letterlijk en figuurlijk) uitstekende antenne, het voorgaande had verteld, hadden we waarschijnlijk eens heel hard en hartelijk gelachen. Alsof dat ooit zou gebeuren! Ha!
Toch is het nu aan de hand. Of je wil of niet, als je Facebook hebt krijg je ongevraagd de politieke voorkeur van je kennissen te lezen, vragen mensen om LIKES voor een ernstig
ziek kind (ik snap nog steeds niet hoe je daar zo’n arm kind mee helpt, want
A) het is NIET leuk en
B) het kind wordt niet beter van al die likes en
C) vraag ik me af: heeft het kind toestemming gegeven tot het delen van zijn of haar foto in ernstig zieke toestand? Zo ja, wie controleert dat? Is het kind in staat te beoordelen wat er met die foto gebeurt?).
Als er ergens een ramp gebeurt, delen media (en hun volgers) zonder na te denken de meest gruwelijke foto’s en filmpjes van het hele gebeuren. Alsof het niet erg genoeg is om ziek te zijn of in een ernstige crisis situatie terecht komen, dan heb je ook nog die figuren die jouw privacy met één klik op de knop wereldwijd te grabbel gooien.
Soms, als ik die beelden zie langskomen, mis ik oprecht mijn oude Hi toestel. Waarmee ik alleen kon bellen. Met zo’n dikke batterij en uitstekende antenne. Waarmee de wereld met al deze verontrustende beelden niet constant kon binnendringen in mijn leven. Die oude, lelijke, simpele telefoon met zijn dikke batterij hield wel mooi alle ellende van de wereld buiten.
Chrisje 
Heel interessant artikel!
LikeGeliked door 1 persoon
Een verdomd goed stuk! (Pardon my French 😊)
Niets aan toe te voegen. Misschien toch één klein dingetje.
Vreselijk, als je de linken van je directe familie, en/of andere dierbaren voor je netvlies krijgt, waarmee je totaal geen affiniteit mee hebt.
Waar soms gevraagd wordt om iets te delen…’Als jij dat ook vindt! principe’.
Wat moet je er dan mee?.
Het heeft wat voeten in de aarde gehad, om mijzelf te beschermen tegen het gevoel van ‘plaatsvervangende schaamte, en/of het wel of niet vermijden van een evt. ‘loyaliteitsconflict’.
Als je geen zin in hebt in dat soort van ‘Facebook geneuzel’, bepaal je uiteindelijk zelf wat je hiermee doet. Ieder voor zich.
Maar het kan nog erger! 😣 Als je een ‘ingrijpende status’ hebt gemist van je directe omgeving, dan loop je het risico van verontwaardiging.
‘Dat had je toch op Facebook kunnen lezen!!’.
Dat soort opmerkingen krijg ik dan ook nog eens voor mijn kiezen.
Ach ja!. Ik denk niet dat ik de enige ben, die dit zo af en toe ervaart.
Misschien heeft het te maken met mijn leeftijd.
Twintig jaar geleden bestond dit niet. Je hebt de digitale ‘evolutie’ gevolgd.
Mijn mobiele telefoon stond buiten. Een glazen hokje met een ‘kwartjes telefoon’. Later de telefoonkaart.
Mijn dochters speelden destijds met een ‘Gameboy’.
Ik zie mijn kleinkinderen opgroeien op social media.
Soms las ik een ‘Facebook pauze’ in. Heerlijk! 😊
Hoezo, één klein dingetje 😉
LikeLike
Grappig. Ik heb nog steeds een telefoontje waar je gewoon mee kan bellen, maar soms wil ik toch wel foto’s delen met mijn kinderen (dat mis ik wel). Ik heb ook facebook, omdat het heus ook voordelen biedt. Iedereen die ik ken weet dat ik er weinig mee doe, dus wordt er niet van mij verwacht dat ik al die berichten lees.Ik heb veel moeite gehad met al die berichten die binnenkwamen en me totaal niet interesseerden, maar het went en ik kan er nu ook vaak om lachen. Het hoort bij deze tijd en al die zooi die via de t.v. ongevraagd binnenkomt vind ik net zo irritant. Gelukkig hebben alle apparaten nog een uitknop en kun je zelf bepalen waar je wel of niet naar wilt kijken.
LikeLike