Confrontatie: brrr! Daar houd ik niet van. Nooit mijn hobby geweest ook, overigens. Ik ben zo iemand die altijd héél erg goed weet wat ze had moeten zeggen… Maar dan pas vierentwintig uur ná het moment waarop ik het had moeten zeggen. Woest word ik er van!

Malend en stampvoetend in mijn bed herhaal ik dan alles wat ik had willen zeggen, als ik maar niet zo’n duffe koekwous was geweest op het moment suprême.

Het heeft te maken met het schrik effect. Je ziet het meestal niet echt aankomen, als iemand je op de persoon aanvalt. Zeker niet als het een vreemde is.

In nood heb je drie opties: vluchten, vechten of bevriezen. Ik bevries bij confrontaties meestal direct. Zit wat te staren of te bazelen als een onnozele. Omdat het me raakt, of omdat ik het niet had zien aankomen. En door dat schrik effect gaat mijn brein op tilt. Er komt geen woord meer uit.

De dag er na echter! Dan weet ik alles haarfijn uit te leggen. Alleen die vreemde mevrouw die me zo agressief benaderde, die kan ik moeilijk gaan opsporen, om vervolgens veel te laat bij haar aan te kloppen en te zeggen: “Wat ik had wíllen zeggen, is dat u een asociaal randfiguur bent en dat ik er van overtuigd ben dat karma dit vanzelf oplost. Dus! Puh!”

Maar ja. Dat kun je niet maken hè.

Ik ben er overigens over aan het denken om in de toekomst die mensen om hun telefoonnummer te vragen. Dan kan ik boos zeggen “Ik kom hier op terug!” en ze achteraf even bellen. Als ik de tijd heb gehad om mijn gedachten te ordenen en al mijn spitsvondigheden klaar heb liggen. Veel fijner. En veiliger ook, via de telefoon kunnen ze me niet naar de keel vliegen en zo.