Ja, ik doe ook maar wat. Ja, ik lees veel te veel artikelen over opvoeden. Ja, ik twijfel aan mezelf. There, I said it. Ja, ik neem me elke dag voor om kalm, beheerst en consequent te zijn. En om niet te veel op mijn telefoon te kijken, op Facebook, naar creatieve dingen die andere moeders uit hun mouw schudden die ik never nooit zal kunnen maken. En een deel van de tijd lukt dat ook.

Maar een deel van de tijd ben ik ook maar een mens. Sommige dagen wil ik mijn haren een voor een uit mijn hoofd trekken. Tel ik dertig keer tot tien. Sommige dagen heb ik visioenen. Visioenen van een week alleen, op een zonnig eiland, zonder zorgen, in een hangmat. Met een cocktail er bij, én een boek dat ik in één ruk uit kan lezen. Met een toilet waar niemand me stoort tijdens mijn bezigheden. Zonder wekkers. Zonder neusspray, zwemwratjes en zetpillen, zonder een schooltas die klaar gemaakt moet worden.

Ja, ik doe maar wat. Ik probeer te leren van mijn fouten. Ik probeer te kijken naar hoe andere moeders het doen en daar de positieve dingen uit op te pikken. Stiekem dromend van die week op mijn eiland. Die week van mij – en mij alleen. Met een inloopdouche waar ik een half uur onder kan staan, zonder vragen waar die ene barbie is gebleven, waarom ik moet douchen, hoe lang ik er nog onder staaaaaaa. Oh, die inloopdouche, die stilte, die rust en vrede…

Wat zou het heerlijk zijn. Een week alleen, met mezelf. Ik zie mezelf al voor me. Helemaal alleen met mijn gedachten. Pompiedompiedom. Oh, heerlijk. Zie je me al liggen, in die hangmat? In gedachten ben ik overigens wél heel slank en heel bruin en alles. Want hee, het is wel mijn visioen hè. Daar lig ik dan. Ik hoor de zee ruisen, vogeltjes fluiten, de zeewind verkoelt zachtjes mijn zongebruinde huid…

En terwijl ik daar zou liggen, zou ik denken aan mijn kindje. Wat is ze aan het doen? Mist ze me? Ik mis haar wel. Ik denk aan haar stem. Haar oogjes. Haar vrolijke neusje. Haar geur. Haar handjes om mijn nek. Hoe ze loopt, praat, lacht.

In mijn visioen ga ik overeind zitten in mijn hangmat (in mijn visioen kan ik zoiets zonder er acuut uit te vallen namelijk), pak ik mijn telefoon en boek ik het eerst mogelijke ticket terug naar huis, al kost het me mijn laatste spaarcent. Ik moet naar mijn kind terug, en wel nu!

Opgelucht haal ik adem. Het was maar een visioen, gelukkig.