Soms hoop ik je te zien, tussen de sterren. Soms meen ik je stem te horen, in de verte. Alsof je aanwezigheid plots bij me is, vertrouwd als altijd. Dan meen ik zelfs je geur te ruiken, maar het is maar een zweem, die ik als ik kon, zou vangen en in een potje zou bewaren voor die ontelbare momenten dat het gemis te zwaar lijkt om te dragen.

Voor die dagen die beginnen in het donker, en nooit licht lijken te worden. Als ik mezelf al die vragen stel, die ik niet wil horen, omdat ik ze niet meer aan jou kan stellen. Op foto’s lijkt het ook al alsof je er gewoon nog bent.

Alsof je steeds opnieuw weer zomaar de kamer binnen kunt komen wandelen. Steeds opnieuw word ik verpletterd door de onmogelijkheid daarvan. Maar het ergste is de stilte die je achter laat. Ik wist niet eens dat zo stil bestond, totdat jij naar de andere kant verdween.

Je zult nooit terug komen, dat weet ik. Hoe vaak ik het ook wens, wil, droom of hoop, het kan niet.

Maar, zoals ik ooit schreef in een gedicht:

het hart stopt ooit met kloppen
het hoofd houdt op met denken
de handen kunnen niets meer
geven of schenken

maar wat niemand kan bewijzen
is waar de ziel naar toe zal gaan
dus geloof ik, wat ze ook zeggen
dat die altijd blijft bestaan.