Ik schreef eerder een bekentenis over Dora. Dat luchtte zo op, dat ik besloten heb het nieuwe jaar nog eerlijker in te gaan met de bekentenis dat ik een zo mogelijk nog grotere hekel heb aan Bumba. En met hekel bedoel ik niet gewoon hekel, maar eigenlijk bedoel ik dat ik er jaren na dato nog af en toe over droom, waarna ik badend in het zweet wakker word.

Dat muziekje, de stem van die man die je nooit ziet (“Waar is die kleine clown?”)… ik ben er van overtuigd dat er een hypnose effect in dat programma zit waardoor kinderen vanzelf in de staarmodus gaan.

Nu heb ik het sinds de film IT toch al niet op clowns. Maar na zevenhonderdveertig afleveringen van Bumba weet ik het zeker.

Die akelig wegdraaiende ogen bijvoorbeeld. Daar lopen de rillingen toch van over je rug? En dat hij alle conflicten oplost door heel hard BUMBALOOOOO!!! te roepen siert hem ook niet. Ik heb het eens geprobeerd in een conflict: werkt niet.

Soms hoor ik hem in de verte. “NONNINONNINONNI!” roept hij dan.

We kwamen hem ook eens in het echt tegen, in Plopsaland. Hij gaf daar een theatershow weg waar geen touw aan vast te knopen was. Dochter wilde met hem op de foto. Ik durfde eigenlijk niet, maar dat kon ik natuurlijk niet maken.

Dus zette ik me over mijn angst en afkeer heen en poseerde trots met dochter voor de foto. Met die grote vingerloze bumba hand in mijn nek. Brrr.