Al van kinds af aan krijg ik het regelmatig te horen:  “Lach eens!”

Ben ik nietsvermoedend, rustig en geconcentreerd met iets bezig, dan deinzen sommigen zelfs verschrikt terug als ik op kijk. “Kijk niet zo boos!” is dan steevast de opmerking.
Terwijl ik het toch raar zou vinden als ik de hele dag geforceerd zou moeten glimlachen staren, gewoon, voor het geval dat iemand naar me toe komt.

Als ik op stap ging was het ook wel eens een pick-up line die men meende te kunnen gebruiken.
“Kijk je altijd zo boos, meisje?”
“Nee, dat doe ik speciaal voor jou.”

Ik bén niet boos. Dit is gewoon mijn gezicht!

Ik kijk zo als ik er niet over nadenk hoe ik kijk.
En dat is goddank best vaak. Ik lach ook hoor – best vaak. Alleen niet op commando of omdat men dat verwacht.

Ik ben denk ik gewoon met een ernstig gezicht geboren. Althans, mijn baby foto’s doen dat wel vermoeden. Daar lag ik dan, helemaal rozig, niks tekort komend, lekker warm op schoot bij mijn moeder, vuil in de lens te kijken als een echte baby gangster.

Het was, is en blijft gewoon mijn standaard gezicht, getuige een carnavalsfoto van 1985.