Al van kinds af aan krijg ik regelmatig te horen dat ik “vuil kijk”.
Ben ik nietsvermoedend, braaf, rustig en geconcentreerd aan het werk, dan deinzen sommigen zelfs verschrikt terug als ik op kijk. “Kijk niet zo boos!” is dan steevast de opmerking. Terwijl ik het toch raar zou vinden als ik de hele dag geforceerd glimlachend naar mijn pc zou moeten staren, voor het geval dat iemand naar me toe komt.

Als ik op stap ging was het ook wel eens een pickup line die men meende te kunnen gebruiken.
“Kijk je altijd zo boos, meisje?”
Nee, dat doe ik speciaal voor jou.
Ook zo’n leuke: “Lach eens!”
Waarom eigenlijk? Geef me een reden en ik geef je een lach. Eerlijk toch?

Maar alle gekheid op een stokje, en om nu maar eens voor eens en voor altijd er mee klaar te zijn: ik ben niet boos. Dit is gewoon mijn gemakkelijkste gezicht!

Ik kijk zo als ik er niet over nadenk hoe ik kijk. En dat is goddank best vaak. Ik ben gewoon met een boos gezicht geboren, althans, mijn baby foto’s doen dat wel vermoeden. Daar lag ik dan, helemaal rozig, kwam niks tekort, op schoot bij mijn moeder, vuil te kijken als een echte baby gangster. Vuil is gewoon mijn look.

En wie dat niet bevalt, nou, die kijk ik extra vuil aan de volgende keer! 😉