…..Ik sta voor je klaar, als je vrolijk bent, maar ook als je boos bent. Ik sta voor je klaar als je verdriet hebt, maar ook als je de wereld niet begrijpt. Ik zal alles doen wat binnen mijn mogelijkheden ligt om jou te laten groeien en ontwikkelen.

Ik zal consequent zijn, ook als je dat op dat moment niet fijn vindt, maar het wel beter voor je is. Ik zal je leren dat de wereld veel lagen heeft, dat veel mensen goed zijn, maar sommige mensen ook helemaal niet. Ik zal je stap voor stap het vertrouwen geven om zelfstandig dingen te doen, omdat ik weet dat je meer leert van je eigen fouten en successen dan van iemand die je altijd opvangt voordat je valt.

Ik zal over je piekeren. Ik zal me zorgen maken. Ik zal mijn eigen grenzen verleggen om jou te leren vertrouwen op de jouwe. Ik zal om je huilen, met je lachen, mee lijden als je pijn hebt.

En ondanks alles wat ik nu zeg, zullen er momenten komen dat je me een hele vervelende moeder zult vinden. Dat je mijn zorgen niet begrijpt. Dat je mijn beslissingen verafschuwt. Dat je je zult gaan afzetten tegen mij, gewoon omdat ik voor jou veilig ben om op te oefenen. En dat mag.

Je mag me elke dag vertellen wat je mee hebt gemaakt. Ik zal iedere dag vragen hoe je dag is geweest. Ik zal naar alle kleine problemen luisteren, en ze stuk voor stuk serieus nemen, omdat ik hoop dat dat de basis is waarop je later ook grote problemen met me zult durven delen.

Ondanks dat ik alles met mijn hart zal doen, en ondanks dat mijn liefde voor jou oneindig is, zullen er momenten zijn dat je mij tekort vindt schieten. Ik ben me daar van bewust en ik hoop dat al die goede momenten een fundament leggen, dat door moeilijke momenten niet zomaar in elkaar zal storten.

Mijn moeder zei vroeger altijd: “Wacht maar, als je later zelf kinderen krijgt, dan zul je mij gaan begrijpen.” “Nee hoor!” zei ik dan met mijn puberbrein.
Maar: Ja hoor.
Het is zo.