Ik had elk jaar weer last van kerstboom stress. Al die foto’s van prachtig georganiseerde, fonkelende perfecte bomen die mijn Facebook tijdlijn deden oplichten, hielpen ook al niet mee.

Ik deed van alles en nog wat, om te proberen de kerstboom zo precies en netjes mogelijk vol te hangen. Nooit was het mooi. Mijn trieste boom kwam bij lange na niet in de buurt van de schoonheid van andermans bomen. De kerstboom van de buren is immers altijd groener.

Ooit had ik eens een keer een boom die ergens op leek. Uren lang had ik gezwoegd en geploeterd. De pret duurde nog geen vierentwintig uur, want de kat besloot om na een mooie aanloop (waarin ik overigens tevergeefs in slow motion “Neeeeeeeeeeeeee!” gilde) een innige omhelzing te geven aan mijn bloed-zweet-en-tranen-boom.

Vorig jaar dacht ik, de pot op met die mooie bomen. Ik heb er geen zin in, geen energie voor, maar bovenal geen talent. “Hoe zou jij het vinden als jij de kerstboom met mama mag versieren?” vroeg ik aan Dochter,toen vijf jaar oud. “Jaaaaa!” zei ze. En daar gingen we. Ik liet alle regels varen en samen met haar gooide ik de ene slinger na de andere in de boom, waarbij we vooral niet letten op of het netjes was. Daarna hingen we de ballen er in, waarbij er een opvallend dikke rij kerstballen precies op ooghoogte van onze dochter eindigden.
Aan het einde van het (overigens erg gezellige) tafereel, liepen we achteruit om te kijken naar het resultaat.
“Mooi!” zei Dochter.
“Weet je? Dat vind ik nou ook.”  zei ik.
We hebben nog steeds niet de mooiste boom. Maar we hebben er ook geen stress meer van.  En de tijd die ik overhoud, spendeer ik met kijken naar grappige katten filmpjes, zoals deze: