Ik stond vanmiddag in de rij voor de kassa in onze – op de dag van pakjesavond natuurlijk stampvolle – plaatselijke supermarkt. Ik had zo’n mandje dat je vooruit kunt trekken, en uiteraard had ik deze veel te vol geladen.

Terwijl ik een tas aan het pakken was, merkte ik dat een man achter me zich bukte om mijn mandje op te tillen. Hij zette het op de verhoging voor de band neer. Eerst dacht ik dat hij mijn mandje met de zijne verwarde. Totdat hij me vriendelijk aan keek en zei: “Dat is gemakkelijker om uit te laden.”

Enigszins verbaasd bedankte ik de hoffelijke man en begon boodschappen op de bank te leggen. Toen alles er op lag, zag ik dat hij alleen een pak baby voeding had om af te rekenen. “Gaat u maar voor hoor,” zei ik, maar hij bedankte vriendelijk.

“Ik heb geen haast. Dankuwel.”

Misschien verwacht je nu een of ander plot of een onverwacht element in het verhaal. Dat komt er niet. Ik was ook niet opeens mijn portemonnee kwijt. Er gebeurde verder niets.

Ik was er gewoon even stil van: te midden van het gehaast en gejakker, te midden van de hectiek rondom sinterklaas: hoffelijkheid en geduld.

Misschien is dat wel wat we allemaal zo hard nodig hebben in deze tijd: hoffelijkheid en geduld.

Gisteren liep ik naar mijn auto na het werk en zag ik dat een man zijn vrouw uit haar rolstoel in de auto wilde helpen, op een heel steil stuk weg. Het zag er moeilijk uit. Toen ik stopte om te vragen of ze hulp nodig hadden, keken ze me in eerste instantie wat geschrokken aan, totdat ze door kregen dat ik alleen maar wou helpen.

Waarom schrikken mensen als iemand wil helpen? Waarom roept dat zo veel verbazing op? Omdat – en dat is zo jammer – het nauwelijks nog voor lijkt te komen dat mensen elkaar spontaan helpen, gewoon, omdat iemand dat kan gebruiken op dat moment.

Dus. Wie nog goede voornemens zoekt voor 2016: hoffelijkheid en geduld weer normaal maken lijkt me best een goede.