“Ik ben blij als hij het land uit is.“
Dat fluisterde ik vanmiddag tegen mezelf, terwijl ik mijn wallen bekeek in de spiegel. Wat ik voor ontaarde moeder ben, vraag je je misschien af?

Ik vind het echt wel leuk hoor, allemaal. Zeker als ik dat opgewonden blije snoetje zie, met die rode wangetjes, vol verwachting. Dat heilige geloof.

Iets minder blij werd ik van dat zelfde opgewonden blije snoetje, elk weekend om kwart over vijf ’s ochtends, dat naast mijn bed stond: “Is het al dag? Ja toch? Wat zou er in mijn schoen zitten? Ga je mee naar beneden?”

Sommige kinderen hebben helemaal geen last van spanningen rondom sinterklaas, hoorde ik op het schoolplein. Dat zijn echt relaxte kinderen. Ons kind slaapt er al weken onrustig van. En ze is niet de enige, hoorde ik ook op het schoolplein, van de moeders met net zulke grijze wallen als ik.

En voor die kinderen die iets sneller last hebben van spanningen: Je kunt er ook niet meer omheen, hè. Elke dag sinterklaas journaal, sinterklaas op school, sinterklaas intocht, sinterklaas vieringen bij de werkgevers, sinterklaas bij het lokale winkelcentrum, papieren schoentjes zetten bij de supermarkt…

Ik denk steeds vaker aan vroeger. Wij mochten hooguit een paar keer onze schoen zetten; dan was er pakjes avond waarbij onze buurman piet op het raam klopte, en stond er een wasmand die verdacht veel op de onze leek cadeau mand voor de deur, vol met mooie cadeaus.

Nu is er weken lang gekte, zijn er nachtmerries over witte wieven, moeten we mee zoeken naar hunebed stenen, en worden er knuffels in de schoen gepropt voor rommel piet.

Vanavond dan eindelijk waar het allemaal om draait: pakjesavond. Héérlijk avondje. Héérlijk genieten. En morgen hopelijk eindelijk weer een heerlijk uitgerust en relaxt kind.

Fijne Sinterhaast!