Toen ik een jaar of vijftien was, vond ik mensen van vijfendertig en ouder bejaard. Ik wilde wel achttien zijn, maar veel ouder ook weer niet. Toen ik achttien was, wilde ik vijfentwintig zijn. Ik wilde me dolgraag volwassen voelen. Grappig eigenlijk: toen geloofde ik nog dat ik ooit volwassen zou worden.

Toen ik twintig werd voelde ik me heel wat. Pas toen ik op het randje van dertig worden kwam, begon me langzaam te dagen dat het steeds sneller gaat, allemaal. Opeens kon ik niet meer dansen tot zes uur ’s ochtends in de discotheek. Ik hield het nog maar tot een uur of twee vol.

Nu ik vijfendertig ben, heb ik een heel gemengd gevoel bij mijn leeftijd. Van de ene kant voel ik me zekerder en innerlijk beter dan ooit; ik ken mezelf beter en durf te vertrouwen op mijn intuïtie.

Van de andere kant zie ik de grote 4-0 naar me zwaaien in de verte, en begin ik me steeds vaker toch wel een beetje oud te voelen. Als tieners mevrouw tegen me zeggen, bijvoorbeeld, wil ik eigenlijk heel hard roepen “Ik ben geen mevrouw!”. Dat doe ik natuurlijk niet echt, want het is een wonder dat er nog nette tieners bestaan die meneer en mevrouw zeggen. Die moet je koesteren.

Gelukkig zie ik aan heel veel mensen om me heen dat het leven pas begint bij veertig. Ze zijn hip, fit, zelfverzekerd, modern en je zou ze vaak niet meer dan 35 geven. Dat geeft de burger moed.

En als ik dan lees hoe veel mensen veel te jong sterven, dan zeg ik tegen mezelf: Zeik niet, mens. Je wordt tenminste ouder.