Ik weet nog toen ik het Grote Geheim ontdekte over Sinterklaas. Je weet wel, dat hij ooit wel bestaan had, maar dat er nu alleen nog maar neppers rondlopen.
Ik hoorde het van een meisje in mijn klas. “Hij bestaat niet!”
“Dat is niet waar!” riep ik verontwaardigd. “Ik heb gisteren nog bij hem op schoot gezeten!”
Boos liep ik weg bij het volhardende kind, met haar waarheid die ik niet wilde weten.

Toch liet het me niet meer los die dag. Als hij niet echt bestond, bij wie had ik dan in godsnaam op schoot gezeten? Voor wie had ik dan al die mooie tekeningen gemaakt? Waar had ik me überhaupt dan al die jaren druk om gemaakt, toen mijn ouders zeiden dat sinterklaas alles wist en zag? Voor mij was het programma Big Brother in die tijd helemaal geen verrassing: zo had ik me al die jaren als kind al gevoeld rond november en december: continu bekeken worden, op je tenen lopen, woede aanvallen de kop indrukken.

Ik dacht er een dag en een nacht over na. Om vijf uur ’s ochtends was ik er wel klaar mee en besloot ik mijn moeder wakker te maken. Mijn moeder slaapt nogal vast, en net als ik is ze de eerste paar minuten eigenlijk niet aanspreekbaar. Toch waagde ik het er op. Ik ging naast haar kant van het bed staan en zei: “Klopt het dat Sinterklaas niet bestaat?” “Hmpf,” zei mijn moeder, “…dat klopt wel ja.”

Ik geloof dat ik ongeveer een uur heel boos ben gebleven, om precies te zijn tot het moment waarop ik begreep dat ik toch cadeaus zou blijven ontvangen in december. Daarbij hoorde ik nu bij de grote kinderen die goed konden zwijgen tegen kleine kinderen, en dat vond ik dan wel weer heel speciaal en eervol en cool.

Ik denk echter wel dat sinterklaas me er van heeft weerhouden om ooit nog eens heilig te gaan geloven in een andere fictieve figuur. Als die bubbel eenmaal gebarsten is, is ie nu eenmaal kapot. Ik herinner me dat ik met mijn ouders naar de mis ging met Kerstmis en dat ik dacht: wanneer zou bekend worden gemaakt dat God ook niet bestaat? Van hem wordt immers ook gezegd dat hij alles weet. De Big Brother voor volwassenen, zeg maar. Ik besloot in het vervolg alleen nog te geloven in dingen die echt bestaan. Zoals echte mensen om me heen.