de kamer was plotseling zo leeg
stiller en leger dan voor jou
starend naar buiten
hopend, dat je terug komen zou

dat je in je jas
voor de voordeur stond
de regendruppels van je glijdend
op de grond

dat ik nog een keer
in je armen kon schuilen
nog een keer kon gaan slapen
zonder te huilen

waarom, wie bepaalt
dit te vroege afscheid
wie dacht ooit dat dit lijden zou
verzachten met de tijd

maar het bleef stil
op die lege plaats, van jou
vielen stil mijn tranen
om wat nooit meer komen zou