Ik las in de column van Youp (die van ’t Hek) dat hij op de radio hoorde dat er een psycholoog was, die ouders begeleidt, die langs het voetbalveld staan te schreeuwen.
Ik moest de zin een paar keer opnieuw lezen. Waarschijnlijk omdat ik het niet wilde begrijpen. Ouders begeleiden om te leren niet te schelden en foeteren langs de kant van het voetbalveld?

Echt waar? Ja, echt waar. Zo diep zijn we dus gezonken. Ouders kunnen hun kind niet gewoon meer kind laten zijn, en al helemaal niet de scheids de scheids laten zijn. Nee, die ouders, die weten het natuurlijk allemaal veel beter dan een getrainde professional. Als u me zoekt: ik ben even ergens met mijn hoofd tegen een muur aan het bonken met een straaltje kwijl uit mijn mond.

Dames en heren, dit gaat toch zevenhonderddrieëndertig stations te ver. Waar zijn we als ouders mee bezig, als we de scheids niet meer zijn werk laten doen? Als we zo fanatiek worden dat we moeten schelden en schreeuwen tijdens een SPEL?

Goed voorbeeld, hoor.

Maakt niet uit als je een foutje maakt tijdens het voetballen, Hans junior, want papa of mama zal er altijd zijn voor je. Met een rood hoofd en een torenhoge bloeddruk. In je nek hijgend en scheldend als een viswijf. Dat wel. Maar er is altijd, altijd iemand voor je, Hans junior, die je zal leren dat verliezen geen optie is en dat jouw fouten al-tijd goed te praten zijn. Je zult nooit de vervelende ervaring hoeven meemaken van, ik noem maar wat, eigen verantwoordelijkheid, vallen en weer opstaan, je eigen lessen leren. Ik zal er altijd staan, klaar om je fouten goed te schreeuwen, je straf af te nemen en je voor de rest van je leven te verpesten. Zo veel houd ik van je, Hans junior.

Die psycholoog heeft natuurlijk slim gehandeld. Een zwart, gapend gat in de markt. Want het zijn natuurlijk vooral de echte strebers, die die begeleiding richting gezond boeren verstand nodig hebben. Ik vrees echter dat die weg een hele, hele lange zal zijn.