Je kent het wel. Iemand is jarig. En diegene verdient in de meeste gevallen wel een felicitatie voor het wederom overleven van een jaar.
Vroeger kreeg je dan een kaart in de brievenbus, of een echt telefoontje. Of, in extreem sociale gevallen kwamen mensen zelfs bij je op visite.
Tegenwoordig krijg je een Facebook bericht op je tijdlijn. Of in je whatsapp inbox.

“Gefeliciteerd! 🎁🎂🎈🎉”

Soms zelfs zonder leuke emoticons.

En soms zelfs zonder een uitroepteken er achter. Gewoon: “Gefeliciteerd.”
Nou, dan laat maar helemaal zitten, denk ik dan. En ik mag dat, want ik ben dan jarig, en bij jarigen moet je minstens een uitroepteken zetten.

Natuurlijk is het hartstikke leuk als mensen aan je denken. Maar het heeft toch ook ietsepietsie wat onpersoonlijks. Vind je niet?

Ik maak me er zelf ook wel schuldig aan, hoor. Toch probeer ik vaak ook een extra persoonlijke noot er aan toe te voegen. Zoals een volledig fonetisch geschreven Heppie bursdee toe joe, enzovoort. Soms doe ik er een leuk plaatje er bij, van een minion met een feestmuts op, of een jarige, chagrijnige kat.

Vorig jaar toen ik jarig was, lag hij er opeens. Ik ging op mijn verjaardag nietsvermoedend door de post heen, en opeens zag mijn oog het: het bekende Hallmark logo. Ik maakte een sprongetje. Een echte kaart! Dat.. dat.. dat is zo ontzettend retro! Vintage! Oldskool! Blij rukte ik het jasje van de kaart af. Er was zelfs een heel verhaaltje in geschreven! En niet eens digitaal, maar met een heuse balpen. Opeens werd ik overvallen door een weemoedige melancholie, die zijn weerga niet kende.

Suck it, 🎉🎁🎂 en🎈! Ik had een heuse kaart! Ik hing hem trots op ons prikbord. Ik ben bijna weer jarig, maar hij hangt er nog steeds. Vintage en leuk te wezen. Eerlijk is eerlijk: hoe leuk ze ook bedoeld waren, die 436 Facebook felicitaties konden niet op tegen dat ene stukje kleurig papier.