daar lig je, moederziel alleen, verloren in het zand
de droefheid van jouw levenloze lijfje is ongekend
je brak duizenden harten, in één keer
zonder dat we je ooit hebben gekend

de hoop op een veiliger bestaan
eindigde voor jou hier, op dit strand
niemand is tegen dit grote
kille onrecht bestand

de eenling die nu zijn blik nog afwendt
zo harteloos blijft denken
valt in het niet bij de duizenden mensen
die jou zullen gedenken

niemand die jou ooit nog
gerechtigheid kan geven
zo meedogenloos als de zee
was het einde van jouw leven

nog maar drie jaar oud
zo eenzaam heen gegaan
weerloos tegen het noodlot
eindigde jouw bestaan

mag ik hopen op een hiernamaals?
waar je vlinders vangen mag?
waar je bij je moeder kunt blijven
ik weet zeker dat ze op je wacht.

Rust zacht, kleine Aylan.