Stiekem droom ik er al jaren van: mijn eigen radio show. Of: geboekt worden als spreker. Er is maar een klein detail dat in de weg staat: Ik ben er belabberd in. Radio shows heb ik wel al eens vaker gedaan. Dan werd ik geïnterviewd over mijn Facebook pagina, mijn quotes of mijn blogs. Hartstikke leuk! En zenuwachtig! Maar zolang niemand me kan zien, gaat het nog.
Piepstem met speciaal kraak effect
Nee, dan spreken voor een menigte. Ik moest het eens op mijn werk doen, jaren geleden. Voor een volle zaal van 100 man. Ik dacht dat het ging, totdat men mij de microfoon in mijn handen duwde. Wat zich toen allemaal voltrok in mijn lijf in 3 seconden tijd, was ongekend: bibberende knieën, trillende handen, zweet op de gekste plekken, een keel die plotseling gortdroog aanvoelde en in plaats van mijn normale stem kwam er een hoog piepgeluidje uit, dat zich krampachtig verstopte achter mijn stembanden. Om nog niet te spreken van mijn hart! Alsof ik zojuist een marathon had gerend! Niet dat ik dat kan! Maar toch!
Ondergoed werkt ook niet goed
Ik heb groot respect voor sprekers. Het is verdomd moeilijk.
Het publiek voorstellen in hun ondergoed hielp trouwens ook al niet. Sommigen zagen er namelijk veel te goed uit, in hun boxershort. Toen wist ik al helemaal niet meer wat ik moest zeggen.
Digitaal spreekster
Dus spreek ik maar niet. En dus schrijf ik. Via mijn eigen digitale podium. En jullie zijn mijn publiek. Mijn toetsenbord is mijn microfoon. Denk er maar een hele prettige vrouwenstem bij. Net echt, toch?
