Ik ging jaren geleden met een van mijn beste vriendinnen, N., naar de sportschool. Normaliter volgde ik alleen groepslessen, zoals aerobics, step les of Zumba, maar dit keer haalde ze me over eens iets anders te proberen.

“Kom, we gaan eens op de crosstrainers!” zei ze enthousiast. Ik zag ze al klaar staan, in een lange rij voor het raam. “Ik weet het niet hoor.” zei ik, maar ze bleef zo enthousiast dat ik instemde. Ik vond die apparaten altijd maar eng. Een beetje zoals waarom ik nog nooit op een loopband ben gaan rennen; geheid dat ik de dag er na internationaal viraal ga op youtube omdat iemand gefilmd heeft dat ik plat op mijn gezicht zou gaan.

We stapten op. Ik nam automatisch een zeer krampachtige houding aan, me vast klampend aan de handgrepen.
“Geheid dat ik hier door die ruit naar buiten katapulteer.” siste ik. “Nee joh, gekkie!” zei ze vrolijk, terwijl ze al aardig tempo maakte op haar crosstrainer. “Waarom ziet het er bij jou zo makkelijk uit?” bromde ik, terwijl ik zwoegde om het apparaat op gang te krijgen. Wat best moeilijk was omdat ik de handgrepen nog steeds te innig omhelsde.

“Je moet gewoon ontspannen en je benen het werk laten doen!” zei ze vrolijk, terwijl ik hunkerend staarde naar een gewone hometrainer die verderop op me stond te wachten. “Hier mee verbrand je veel meer calorieën!” probeerde ze me over te halen, want veel calorieën verbranden is natuurlijk altijd goed.

“Mijn apparaat is bovendien stuk,” bromde ik. Mijn display ging niet aan. Ik trapte en trapte, maar niks.

Ik zag een fitness instructeur jongetje naderen, hij zag er veel te jong en veel te gespierd uit om mij te zien in deze wurggreep met een kapotte crosstrainer. Bezweet vroeg ik me af hoe rood ik inmiddels aangelopen was.
“Lukt het mevrouw?”
Oh, fantastisch. Hij noemt me mevrouw. Ik ben hooguit tien jaar ouder, snotneus.
“Nou, dit apparaat werkt niet.”
Bedenkelijk keek hij naar het apparaat.

“Hij doet het normaal gesproken prima,
” zei hij. “..Wat is het probleem?”
“Ik sta er al tien minuten op maar het display gaat niet aan. Zoals bij haar.”
Ik durfde de handgrepen niet los te laten dus wees ik met een krom verkrampt vingertje naar N.’s crosstrainer.

“Oh…” zei de spierbundel die me mevrouw noemde. “… sorry, maar dat komt omdat u een minimale basis snelheid moet behalen voordat het apparaat herkent dat er iemand op staat. Dan gaat hij pas aan.”

Ik keek het jongetje aan. Een bedroefde druppel zweet rolde, samen met mijn ego, langs mijn neus en viel op de grond.

“Oh.”

Het jongetje liep weg met al zijn spieren. Vriendin N. vloog bijna echt door het raam van het lachen.

“Ik ga fietsen. Help me hier eens van af.”