We kwamen per ongeluk terecht bij een veel te chique restaurant. Waar we arriveerden op onze fietsen, met kinderzitje achterop. Ik voelde al meteen blikken vanaf het terras; wie komt er nu op een fiets? En dan ook nog wel eentje zonder E? Als je niet minstens in een Porsche kwam aan rijden, was je hier al niet echt op je plek. En dan ook nog met een Kindmens er bij…!

Al bij het betreden van het terras had ik spijt. Ons kind struikelde over een trapje en ik wilde al direct “Shhht.” zeggen. Een vrouw op het terras had een jurk aan ter waarde van pakembeet mijn volledige garderobe. Shit.

Toch gingen we zitten, en bestelden. De kaart zag er goed uit. Tot dusver voelde ik me hooguit ongemakkelijk en misplaatst. We hadden ook camping kleren aan, geen hele foute gelukkig. Maar toch; hadden we dit geweten, dan hadden we dit niet aan getrokken in de caravan. Sterker nog; hadden we dit geweten, dan hadden we hier niet gezeten.

De serveerster was zelfs chique. Ze sprak heel langzaam en liet langzaam de dag specials van haar tong rollen, waarna haar mond zich netjes weer sloot. Ik had niets verstaan. Ik bestelde een pasta met paddestoelen en truffelsaus, die overigens teleurstellend smaakte naar een bak noodles met heul veul sjieke maggi.

Terwijl we probeerden zo stil mogelijk te eten, werd ons Kindmens belaagd door een wesp. En ons Kindmens doet dan wat ze altijd doet, want zij is nog heerlijk onschuldig en ongevoelig voor bekakte omgevingen; zij zette een keel op. Terwijl de sirene af ging, probeerden wij zo stil en sereen mogelijk het leven van de rot wesp tot een einde te brengen. Wij wisten dat het sirene geluid niet eerder zou eindigen dan bij de geruststellende aanblik van een dood “steekbeestje”. Met het schaamrood op de kaken mepten we in het rond.

In een hoek zat een koppel. Hij zag er gigantisch rijk en welvarend uit. Zij ook. Ze bekeken alles op het terras rustig van achter hun glazen wijn. Ik dacht dat ze vast en zeker nu zouden fluisteren over dat verdwaalde camping koppel met hun kind dat de ramen deed barsten. De serveerster (onder de indruk van het lawaai) kwam ons vertellen dat er ook een speel keukentje was, in de hoek van het terras. Inderdaad; daar stond een luxe speel keukentje met alles er op en er aan. Prompt ging ons kind spelen en maakte ik me er druk om dat ze misschien zo meteen haar favoriete solo van “Laat het Los” uit Frozen zou gaan uitvoeren, wat ze altijd doet tijdens het spelen.

Opeens zag ik het, toen ik op keek van het nerveuze gefriemel in mijn handtas. De overduidelijk rijke meneer en mevrouw waren op zeer serieuze wijze een zogenaamde bestelling aan het doorgeven aan ons kind, dat met een kinderdienblad bij hen stond.
“Wijn hebben we niet.” hoorde ik haar zeggen. “Maar ik heb wel óverheerlijke chocomel voor u!”
Het overduidelijk rijke maar niet bekakte koppel lachte en bestelde twee chocomel. Ons kind liep trots stuntelend terug met het dienblad naar de kinder keuken.

“Zullen we maar eens afrekenen?” vroeg mijn man.
“Nee, eentje kunnen we nog wel drinken denk ik.” zei ik.