“Ik heb hem al zo vaak gevraagd me meer te helpen, maar hij doet het maar niet!”

Er zijn nog steeds veel mannen die zich in de begin periode van een relatie voordoen als een ware prins op het witte paard, waarna ze zich na verloop van tijd (lees: als de buit binnen is) ontpoppen tot hooguit nog een lui groot kind op een verwaarloosde Shetlandpony.

De mannen die van thuis uit emancipatie hebben meegekregen – of het zichzelf hebben aangeleerd (omdat ze volwassen werden) zijn er gelukkig steeds meer, maar toch zijn er helaas ook nog steeds veel mannen die denken zich ernstig te zullen verwonden als ze eens een keer zouden poetsen.

Daarbij halen ze van alles uit de kast: ze kunnen het toilet niet poetsen, want dan ontstaan plotselinge braakneigingen, ze “kunnen niet opruimen” want ze “zien rommel nu eenmaal niet liggen”. Geef me één huishoudelijke taak en dit soort mannen geeft je drie excuses om ze niet te doen.

In de tijd die de vrouw vervolgens besteedt aan het onrecht dat hier aan ten grondslag ligt, heeft ze de betreffende taak al tien keer zelf gedaan, dus geeft ze van vermoeidheid maar op: en zo is het cirkeltje rond, en zijn doel bereikt. Vrouwen zijn er immers toch voor gemaakt om het huishouden te doen?

Van pure ellende gooit ze de handdoek maar in de ring. En ze moet hem daarna zelf oprapen en wassen. Waarna ze hem zelf moet strijken en in de kast leggen, want dat zal haar liefste niet doen: die is veel te druk met gamen of hele belangrijke dutjes. Ook al heeft zij net zo hard gewerkt als hij.

Waar de man de eerste tijd nog heel hoffelijk en galant was, zit hij nu ongeïnteresseerd voor zich uit te staren, met zijn tenen te spelen of met zijn telefoon, roept hij af en toe lachend “Liefje, trek eens aan mijn vinger!” naar haar en laat hij alle lichamelijke gassen vrolijk de vrije loop. Wat dan ook wel weer grappig kan zijn, alleen de vrouw heeft geen tijd meer om te lachen want ze is druk bezig met ALLES wat hij niet doet.

Terwijl de allerlaatste vlinders uit de buik van de vrouw vertrekken, vraagt ze zich af wat er nou toch gebeurd is met die eens zo charmante man, die haar veroverde. De PlayStation is dingend, terwijl hij echt al drie dagen geleden dringend het vuilnis buiten moest zetten en inmiddels de vuilniszakken náást de afvalcontainer in grotere getale aanwezig zijn dan de zakken ín de afvalcontainer.

Waar ging het allemaal mis? Vraagt de vrouw zich af, terwijl ze zich afbeult als huissloof in stralende afwezigheid van haar ooit zo geëmancipeerd lijkende prins. Als er ook nog kinderen bij zijn gekomen, mag ze vaak ook daar de volledige zorg voor dragen, want hij is immers véél te druk. (Je kunt inderdaad ook heel druk zijn met je ouderlijke verantwoordelijkheden ontwijken!)

Kan dit ongeëmancipeerd exemplaar op zijn Shetlandpony veranderen? Kan zij hem er toe bewegen haar en haar behoeften wel te zien staan? Kan ze hem doen inzien dat zij heel veel dingen doet, meer dan hij inziet?

Nou, dat weet ik niet. Veel van dit soort mannen veranderen helaas niet. Het enige wat de vrouw kan doen is stoppen met 100% doen en nog maar 50% doen. Grenzen stellen en voet bij stuk houden. Dit loslaten en als hij nog steeds niks doet, de boel maar eens laten lopen. Net zolang tot het voor hem ook eens vervelend wordt. Wie niet horen wil, moet het misschien eens zien, voelen, ja uiteindelijk zelfs ruiken.

Als dat allemaal niet werkt, kan de vrouw ook eens een weekje of twee op vakantie vertrekken en hem alleen in huis laten, maar als het echt een onverbeterlijk groot kind is, belt hij zijn moeder (wiens rol jij zo mooi over had genomen) om hem te helpen. Als het laatste gebeurt, is het misschien een goed idee om als vrouw zijnde iets langer op vakantie te blijven. En met iets langer bedoel ik voor altijd. En met op vakantie bedoel ik in haar eigen huis, waar ze een kind minder heeft om voor te moederen. Zodat ze een gelijkwaardig partner kan vinden, in plaats van een extra kind, dat haar alleen charmeert om haar binnen te halen en vervolgens als voetveeg gebruikt als hij weer op zijn gemak is.