Als ik in de bladen kijk, dan lijkt het alsof moeders alleen maar een nog grotere buggy willen. Of een betere verzorgingstas. Of een betere buikcrème. De bladen hebben het mis.
Als je de reclames moet geloven, willen moeders alleen wasmiddelen die alle vlekken van hun kroost doen verdwijnen als sneeuw voor de zon, althans, zo krampachtig geforceerd lachen ze er wel bij.
De reclames hebben het mis.

Ook willen we geen braadzak, geen stoommaaltijden en geen afwasmiddel dat drie eeuwen langer mee gaat dan andere afwasmiddelen. We worden ook al niet gelukkiger van een betere tandenborstel met Sponge Bob er op. Zelfs de stofzuiger die zichzelf door ons huis rijdt om stofjes te vangen, laat ons niet jubelen van geluk.

Nee. Het echte, onvervalste geluk van een moeder (naast gezonde, gelukkige kinderen hebben die elkaar – of anderen – niet afmaken),  ligt in iets wat zeer delicaat is, uiterst zeldzaam en behoorlijk ongrijpbaar. Wie een moeder gelukkig wil maken, zorgt voor het ondenkbare: stilte.

En nee, niet de onheilspellende soort stilte, die klinkt wanneer kinderen iets gevaarlijks uithalen. Niet de stilte voor de storm, vlak voordat het gegil begint. Niet de boze stilte aan tafel, voordat de verwijten samen met het peper en zout vaatje over tafel vliegen.

Nee: pure, ongerepte stilte. Tijd om in stilte een half uur in bad te liggen. Tijd om in stilte naar het toilet te gaan, zonder open vliegende deuren en onmogelijk vanaf het toilet beantwoordbare vragen.

Stilte dus. Om even na te denken. Om te ademen. Om die lieve stemmetjes te kunnen missen. Om te voelen hoe het ook alweer was, om heel even alleen te zijn met je gedachten.
Wie dat regelmatig voor een moeder geregeld krijgt, mag zich klaar maken voor een zee van liefde.