Ik begrijp echt heel goed, waarom het gros van de mannen niet van winkelen houdt. Ik houd er zelf ook niet van, althans, niet van de manier waarop de meeste vrouwen die ik ken winkelen. (sorry, meeste vrouwen die ik ken)
Als ik ga winkelen, doe ik dat zoals de meeste mannen dat doen: ik loop een winkel binnen, kijk door de rekken (twee minuten in plaats van twee uur) en als ik iets zie dat me bevalt, pas ik het. Staat het niet, dan loop ik niet nog drie rondjes door de winkel, maar ga ik naar de volgende. Of beter nog: naar een bruin café. Of een terras. Ik twijfel ook geen uur of ik iets wel of niet moet kopen: als het goed zit, zit het goed. Zo niet, dan niet. Bij twijfel doe ik het niet. Want laten we eerlijk zijn: als je in de winkel al zo twijfelt, wordt dat thuis echt niet minder.

Slimme winkels hebben in de loop der jaren handig ingespeeld op de verveling die optreedt bij mannen tijdens het wachten: ze plaatsen bankjes en koffie corners in hun winkels om het wacht leed te verzachten. Dat scheelt een hoop ongeduld en bovendien gemiddeld twintig voor de deur wachtende mannen per dag. Toch zie je ze nog wel eens staan, buiten de winkel deur, meestal met een paar tassen in hun handen, want “als je toch buiten wacht dan houd dit maar even vast”. Arme kerels.

Ik ben wel eens vaker naast ze gaan staan, als ik met een vrouw aan het winkelen was die er langer over deed dan ik mentaal aan kon. Verbaasd werd ik dan terloops bekeken, vanuit hun ooghoeken. Ik kan er niets aan doen: ik heb na een tijdje gewoon niets meer te zoeken in zo’n winkel. Met de seconde groeit dan mijn verlangen stilte en frisse lucht. Veel vrouwen praten namelijk ook oeverloos over of dit wel past bij dat, of dit nog ingenomen of verkort kan worden, en het aller ergste: of dit misschien even achter de toonbank bewaard kan worden bij wijze van reservering, totdat ze zeker weet dat die broek die er bij leek te passen in die winkel aan de andere kant van de stad, er nog is.

Nee, dan sta ik liever buiten, op straat, tussen mijn lotgenoten, de zwijgende mannen. Ze begrijpen misschien niet waarom ik daar naast ze sta, maar dat is het fijne aan mannen: het interesseert ze ook niet echt. Zo lang ik maar mijn mond houd, word ik stilzwijgend geaccepteerd.